7
ผมยืนอยู่หน้าประตู ไม่ได้เข้าไปในห้อง
“………………..” ยืนอยู่แบบนี้มาชั่วโมงกว่าๆแล้ว ที่ผมมาโรงพยาบาลทั้งที่ตัดสินให้ผมกับพี่วุฒิเป็นอดีต เป็นความฝัน ผมรู้ว่าการมาที่นี่คนที่ตัดใจลำบากก็คือผม แต่ผมก็มาทั้งยับยั้งใจตัวเองอยู่หลายครั้ง
วันนี้แล้วที่พี่วุฒิจะออกจากโรงพยาบาล
ความจริงแล้วผมอยากเจอพี่วุฒิ
“จุม?” เสียงไพเราะเรียกชื่อ ผมหันไป คุณแพรพลอยเดินมาพร้อมกับพี่เอ็ม( คนขับรถคุณแพรพลอยและเป็นคนรักด้วย)
“ครับ”
“ไม่เข้าไปข้างใน” ผมส่ายหน้าตอบ ก่อนที่ล้วงกระเป๋าเอาแหวนที่เตรียมไว้ออกมา
แหวนสีทอง…
“ นี่….?” คุณแพรพลอยยื่นมือรับไป
“ ผมเอามาคืนครับ เพราะรู้ว่าเป็นของสำคัญของคุณแพรพลอย” สายตาที่คุณแพรพลอยมองแหวนบางบอกว่ามันล้ำค่าแค่ไหน ทั้งที่คุณแพรพลอยก็คงมีแหงนแบบนี้นับไม่ถ้วนและคงจะดีกว่านี้แพงกว่านี้
“ แหวนนี่เป็นมรดกของคุณวชิระ เขาให้ฉันวันหมั้น”คุณแพรพลอยมองแหวนจะยิ้มก็ไม่ใช่ ยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจ
“ ส่วนแหวนสองวงนี้ผมขอเก็บไว้ได้ไหมครับ” ผมบอกแบมือให้เห็นแหวนทองคำขาวเรียบๆสองวง
“……………..”คุณแพรพลอยพยักหน้า ยิ้ม
ผมหันกลับไปมองประตูอีกครั้งก่อนที่ขอตัวกลับ
พี่วุฒิอยู่ในนั้น …
ขอให้พี่มีความสุขนะครับ
ผมลงมาถึงชั้นหนึ่งแล้ว แต่ก็กดลิฟล์ขึ้นไปใหม่ ไปจนถึงชั้นที่พี่วุฒิอยู่ ก่อนที่จะเดินไปหลบมุมบันได แล้วยืนรอเวลา
10 นาที
20 นาที
30 นาที
ผมโผหน้าไปมองเรื่อยๆว่าพี่วุฒิและคุณแพรพลอยออกมาหรือยัง?
35 นาที ?!
ประตูห้องพี่วุฒิเปิดจากด้านใน ผมรีบหลบ!
หัวใจเต้นระรัว
รอสักพักผมจึงยื่นหน้าออกไป
“……………” พี่วุฒิกำลังคู่ไปกับคุณแพรพลอยและพยาบาลอีกคน แต่ไม่มีพี่เอส?
ผมมองเบื้องหลังพี่วุฒิ มือกำแหวนแน่น พยายามหาหายใจเขาลึกไม่ให้ร้องไห้ออกมา
พี่ครับ…….
เราสองคนไม่รู้จักกันจริงๆใช่ไหมครับ?
ตัวผมค่อยรูดลงนั่งกับพื้นบันได
“………………..” ผมก้มมองแหวนในมือ อ่านตัวอักษรที่ที่สลักไว้ด้านในที่วง
‘จุมฟ้า’
และอีกวง
‘วรวุฒิ’
“………………..”
“………อึก………ฮือๆ.. …………”
‘ ว ร วุ ฒิ ’
# . #
ผมล่ะสายตาจากหน้าตัวหนังสือไปมองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงอยู่ แล้วหยิบขึ้นมา
พี่ชนะ? โทรมา
“…………..” ผมกดรับ
“ สวัดดีครับ” ผมว่า
“ จุม สอบวันไหน?” พี่ชนะถามวันที่ผมไปสอบตรงที่มหาลัย ตอนนี้ถ้าจะเรียนให้ทันปีการศึกษานี้ ผมต้องสอบตรงแบบนี้เท่านั้น และคะแนนที่ผมสอบไว้เมื่อ 3 ปีที่แล้วใช้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าที่ผมสอบตรงครั้งนี้จะเป็นภาคพิเศษก็ตาม แต่ผมก็อยากทำให้แม่ภูมิใจที่เรียนจบ และผมคิดว่าการเรียนจะทำให้ผมลืมเรื่องต่างๆได้
“ วันจันทร์ครับ” ผมบอก ยืนขึ้น เสียงแหวนกระทบกันที่คอทำให้ชะงักนิ่ง
“ อืม จุมพี่มีเรื่องจะเล่า”
“ครับ?” ผมเอามือกำสร้อยที่คอไว้ แล้วมองลังกระดาษที่ผมเก็บข้าวของพี่วุฒิ ไม่ว่าจะเป็น เสื้อ กางเกง ผ้าเช็ดตัว สมุด หนังสือ ที่ผมคิดว่าจะเอาไปทิ้ง แต่ก็ยังทิ้งไม่ลงทั้งที่ผ่านจะเดือน
“ เรื่องไอ้วุฒิ”
หรือว่าพี่วุฒิจะเป็นอะไรอีก?
“……………?!…………………………………..ครับ” ผมกลั้นหายใจไม่มีสาเหตุ เพียงแค่ได้ยินชื่อ ร่างกายก็มีปฎิกิริยา
“ มันถามพี่เรื่องจุม ซึ่งมันก็เคยถามพี่หลายครั้งแล้วว่าจุมไปอยู่โรง-บาลได้ไง พี่ก็บอกอย่างที่เคยเล่าให้จุมฟังว่า จุมเป็นเพื่อนจักร และรู้จักมันด้วยเลยไปเยี่ยมมันพร้อมพวกพี่ แต่พวกพี่มีธุระด่วนเลยต้องกลับก่อน และนมขมิ้นก็ยังไม่มาเฝ้ามันเพราะยังเช้าอยู่ จุมเลยอาสาเฝ้าให้ก่อน”
“ครับ?” พี่วุฒิจะทำไม? ผมใจหายกำสร้อยแน่นกว่าเดิม
“ มันบอกพี่ว่า อยากเลี้ยงขอบคุณจุม”
“…………………………… พี่ ช นะบอกให้ผมหน่อยครับ ว่าไม่เป็นไร” ผมว่า ผมยังไม่อยากเจอพี่วุฒิตอนนี้
เรื่องเก่าๆทั้งหลายยังประทังเข้ามาหาผมเหมือนย้ำว่าเมื่อก่อนผมกับพี่เขาเคยมีเวลาด้วยกัน ทั้งเรื่องที่ทำให้ยิ้มไม่หุบ ทั้งเรื่องที่ทำให้หวาดกลัว ทั้งอ้อมแขนที่แสนอบอุ่น ทั้งแรงฝ่ามือที่ทำให้ปวดไปทั้งกายทั้งใจ
“ พี่บอกมันแล้ว แต่มันบอกไม่อยากเป็นหนีบุญคุณใคร”
“…………….”
“ พี่ว่ามันหาเรื่องอยากเจอจุม”
“ อยากเจอผม?” ทำไม
“ ใช่ คนอย่างไอ้วุฒิถ้ามันไม่สนใจ มันไม่มีทางมารบเร้าเรื่องนี้กับพี่หลายครั้งแบบนี้หรอก”
“ หมายความว่าพี่วุฒิจะจำได้แล้วเหรอครับ?” หัวใจผมเต้นรัวในทันที หากว่าพี่วุฒิจำอะไรได้ขึ้นมา จะเป็นยังไงนั้นผมก็คิดไม่ออก พี่เขาจะโกรธผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าพี่วุฒิจำอะไรอะไรได้แล้ว ก็จะจำผมได้ ผมอยากจะดีใจแต่ยิ้มไม่ออก
“ พี่ไม่รู้ หรอก แต่จิตสำนึก คงนึกจุมอยู่มั้ง” จิตสำนึก? ผมไม่คิดว่าใช่
ผมนึกถึงครั้งที่ผมความจะเสื่อม สิ่งที่ผมคิดกับพี่วุฒิคือ คนคนนี้น่ากลัว อย่าเข้าใกล้ แต่บางครั้งเมื่อผมอยู่กับพี่เขาผมก็ใจเต้นโครมคราม บางก็หวิวๆ จนบางครั้งต้องแอบมองพี่วุฒิอยู่บ่อยๆ ผมสับสนมากโดยที่ไม่รู้ตัวว่า ผมรักพี่วุฒิ
แล้วพี่วุฒิล่ะ? จะสับสนเมื่อเจอผมบ้างไหม?
“ พี่ครับ ผมยังไม่อยากเจอพี่วุฒิ ให้เวลาผมมากกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ?” ผมบอก
“ พี่ให้ได้ แต่ไม่อยากให้จุมหลบหน้ามันแบบนี้ พี่ว่าควรจะทำตัวให้เป็นปกติมากกว่า”
“ ผมเข้าใจครับ” แต่ว่าผม คงทำตัวให้เป็นปกติเวลาอยู่ต่อหน้าพี่วุฒิไม่ได้
“ พี่ชนะ ผมบอกพี่แล้วไงว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้กับจุม!?” เสียงดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ เป็นเสียงของจักร
“ พี่เปล่า” พี่ชนะตอบจักรแล้ววกกลับมาคุยกับผม
“ จุมแค่นี้ก่อนนะ” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรพี่ชนะก็ตัดสายไปแล้ว
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“…………….”
ถ้าพี่วุฒิอยากเจอผมจริงๆผมก็ดีใจ ทั้งที่บอกตัวเองว่าให้เลิกคิดได้แล้ว
“…………….” ผมเปิดหนังสืออีกครั้ง เอาสติและความฟุ้งซ่านมาให้กับตัวอักษรที่ต้องสอบ พยายามไม่คิดเรื่องอื่น นอกจากเรื่องสอบ
ถ้าจะเลิกคิด ก็ต้องเลิกคิดให้ได้ก็ต้องหาอะไรทำ
# . #
เกือบๆบ่ายสอง มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน ผมที่นั่งอยู่เก้าอี้ม้านั่งข้างขาวของบ้านเดินไปเปิดประตู คิดว่าน่าจะเป็นชิดเพราะบอกจะมาหาเพราะเจ้าตัวโทรมาบอกผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ ชิด”( ผม)
“ อ่านไปถึงไหนแล้ว” ชิดว่ายิ้มแฉ่ง ผมรับเอาถุงหนักอึ้งจากชิด เจ้าตัวเดินตามผมเข้ามา
“ ตอนนี้กำลังทวน แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะ?” ผมถาม พรุ่งนี้ผมมีสอบเข้ามหาลัย
“ ของบำรุง พรุ่งนี้สมองจะได้แล่น และจะได้คิดถึงคนที่ซื้อมา”
“ กินวันนี้สอบพรุ่งนี้เนี่ยนะ แต่ก็ขอบคุณ คราวหลังไม่ต้องซื้อมาแล้วนะ จุมเกรงใจ” ผมว่าเดินเข้าไปในบ้านเอาของวางไว้บนโต๊ะ
“ ไม่ต้องเกรงใจ แค่ให้ใจก็พอ” ผมหันควับกลับไป ชิดยิ้มระรื่น
“ ชอบวกเข้าเรื่องนี้ทุกที” ผมว่า เปิดตู้เย็น ถามชิดว่าเอาน้ำไหม ชิดบอกเอาน้ำอัดลม ซึ่งผมก็กำลังอยากกินพอดี เลยยกออกมาทั้งขวด พร้อมทั้งจัดแก้ว2 ใบใส่น้ำแข็ง
“ มาช่วย” ชิดว่าหยิบขวดน้ำอัดลมสีดำขนาดลิตร ส่วนผมถือแก้วออกมา นั่งที่เดิมก่อนที่ชิดจะมา
“ พรุ่งนี้สอบ8 โมงใช่ป่ะ? ชิดมารับนะ”
“ ไม่ต้องหรอก จุมไปเองได้” ผมบอกก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“ อยากไปส่งให้ไปส่งเถอะ ถือว่าเป็นบริการจากรุ่นพี่” ผมเงยหน้าขึ้นมา ผมสอบเข้ามหาลัยที่ชิดอยู่ครับแต่คนละคณะ ผมเข้าปี1 ชิดก็อยู่ปี4 (บันบัน ธี จักร ยู และซีซี่ ก็ปี4ครับ พวกเขายังล้อผมอยู่เลยว่ารุ่นน้อง ๆ ( เพิ่งไปงานเลี้ยงวันเกิดบันบันมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว))
“ ไม่ต้องไปส่งจริงๆชิด จุมไปเองได้ ไม่รบกวนหรอก” ผมบอกรู้ว่าชิดหวังดี
“ ไม่รบกวน หรือไม่ให้โอกาส” ผมจ้องหน้าชิด ก่อนที่จะหลบแล้วหยิบแก้วขึ้นจะกินน้ำอัดลมที่น้ำแข็งเริ่มละลายจนน้ำจะล้นออกมา
“ ชิด เราพูดกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมว่า
“ รู้เรื่องว่าจุมคิดกับชิดแบบเพื่อน แต่ว่านะจุม คนที่มันไม่คิดแบบนั้นอย่างชิด ยังไงมันก็หวัง และตอนนี้จุมก็………………… ไม่ได้เลยเหรอ ที่จะให้โอกาสคนอื่นบ้าง”
“ ชิด ให้เวลาจุมบ้าง …………แต่จุมว่า ชิดตัดใจเถอะ” ผมบอก คิดว่าผู้ชายอย่างชิดต้องเจอคนที่ใช่และเขาก็รักชิดมากแน่นอน
“ ให้เวลาเพื่อให้จุมทำใจได้ใช่ไหม?”
“…………ยังไม่พร้อมจะมีใคร” ผมบอกก้มหน้าลง รู้สึกอึดอัดมากครับ รู้ทั้งรู้ว่าชิดคงไม่ยอมตัดใจง่ายๆเพราะคำพูดนี้เคยพูดไปหลายครั้งแล้ว
“ ก็ได้ แต่ขอจุมอย่างหนึ่งได้ไหม?”
“ อะไร?” ผมเงยหน้ามองชิด และชิดก็ยื่นหน้ามาใกล้
“ อย่ามองว่าชิดว่าชิดเป็นเพื่อน มองชิดว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งได้ไหม?”
“ชิด?”
“ ได้ไหม? เพราะชิดไม่อยากให้คำว่าเพื่อน เป็นข้ออ้างที่ทำให้ชิดไม่มีโอกาส” สีหน้า น้ำเสียงขอร้อง
ไม่ให้มองเป็นเพื่อน ยังไงก็เป็นเพื่อนกัน มองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ผมมองชิดพยายามคิด
“…………” พูดไม่ออก
“ จุมเคยคิดบ้างไหมว่าการทำใจ สองคนดีกว่า…คนเดียว…”
“……………………”
# ## #
“ ขอให้สอบได้ เดินทางดีๆนะลูก” แม่อวยพรให้ผม หน้าประตูรั้วท่านเพิ่งออกเวรมาเมื่อกี้นี่เอง ผมเลยไม่ให้แม่ไปส่ง ผมอยากให้แม่พักผ่อนมากกว่า
“คร้าบบบบ” ยิ้ม
“…………..” ผมลูบหัวผมก่อนที่เดินเข้าบ้าน
ผมเดินออกไปหน้าปากซอย เพราะยังเช้าอยู่ และถือเป็นการออกกำลังกายไปในตัว ผมทบทวนสิ่งที่อ่านเมื่อคืนในหัว ก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มเล็กที่จดซ็อตโน้ตขึ้นมาอ่านทบทวน
“โอ๊ย?!” ผมชนใครเข้าให้แล้ว ? เงยหน้าขึ้นมอง
“ พี่ วุฒิ!?” ผมว่า มองหน้าพี่เขาไม่เชื่อว่าพี่วุฒิอยู่ตรงหน้าผมจริงๆ
ผมหันซ้ายหันขาว เห็นรถพี่วุฒิจอดอยู่อีกฝั่งของถนน พี่เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“ พี่วุฒิ” ผมมองพี่วุฒิตาไม่กระพริบ(พี่เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม) ใจสั่นไปหมด ผมวิ่งกลับทางที่เพิ่งเดินมา
“………..” หมับ!? ต้นแขนโดนจับไว้จากด้านหลัง ผมหันกลับไป พี่เขายังคงจ้องผมเขม็ง
“ วิ่งทำไม?” พี่วุฒิถาม สีหน้าครุ่นคิด
“ เปล่าครับ” ผมบอก มือกำสมุดโน๊ตแน่น
ถึงจะดีใจที่ได้เห็นหน้าแต่กับตื่นตะหนกมากกว่า
“ ยังมาโกหกอีกก็เห็นอยู่ว่า วิ่งหนี…”
“ ผมจะรีบไปสอบ”ผมบอกเพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“ ไปสอบ?”
“ครับ ผมสอบที่มอ..” ผมบอก พี่วุฒิปล่อยแขนผมแล้ว ผมเลยเดินถอยห่างออกมา
“ ….เดี๋ยวไปส่ง” พี่วุฒิว่า
ไปส่ง!?
“ ไม่ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้” ผมติดอ่างกะทันหัน
พี่วุฒิตัวเป็น ไม่คิดว่าจะได้เจอเร็วแบบนี้
“ ก็บอกว่าจะไปส่ง” พี่วุฒิบอกเดินมาดึงแขนผมแล้วลากผมเดินย้อนข้ามถนนไปรถยุโรปสีแดงที่จอดอยู่
“ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไม่อยากรบกวน” ผมร้องบอก แต่พี่วุฒิก็กึ่งจูงกึ่งลากผมไปนั่งในรถในที่สุด
“…………..” ผมนั่งเงียบในรถ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ตาก็มองออกไปนอกรถ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่าพี่วุฒิไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง
“ ไอ้ชนะบอกเรื่องที่พี่อยากเลี้ยงขอบคุณที่เราไปเฝ้าพี่หรือยัง?” พี่วุฒิถาม เลี้ยงรถออกจากซอยบ้านผมเข้าเลนถนนใหญ่
“ บอกแล้วครับ” ผมตอบ
“แล้วจะให้พี่เลี้ยงวันไหน? หรืออยากได้ของ”
“ ไม่ต้องครับ!?” ผมโพล่งออกไปอย่างลืมตัว
“…………..” (พี่วุฒิ)
“ เอ่อ… คือผมไม่อยากได้อะไรและผมก็เฝ้าพี่ไม่ถึง2 ชั่วโมง พี่ไม่ต้องเสียเงินเพราะผมหรอกครับ” ผมว่า เหลือบมองหน้าด้านของพี่วุฒิ ก่อนที่หลุบสายตาลงมามองมือตัวเองที่กำสมุดโน้ตจนงอ
ผมอยู่กับพี่แค่2 ชั่วโมง ไม่ใช่ 15วัน…
“ ก็ไม่ได้อะไรมาก แต่……..อยากเลี้ยงก็จะเลี้ยง เอาวันไหนดี” พี่วุฒิว่า
“ คือ… ว่า ผม…………” จะหาเหตุผลอะไรดี ตอนนี้คิดไม่ออกเลยครับ
“ หรือว่ารังเกลียด มิน่าล่ะ ถึงไม่เคยเห็นที่โรง-บาลอีก”
“ เปล่าครับ ผมไม่เคยรังเกลียดพี่” ผมรีบบอก ไม่อยากให้พี่วุฒิเข้าใจผิด และรู้สึกไม่ดี
ผมจะรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง แต่พี่คงไม่รู้
“ แล้วทำไม แค่ชวนกินข้าวก็มีโน่นมีนี่”
“ ผม ผม ผมมีสอบ”
“ สอบเสร็จกี่โมงเดี๋ยวมารับ”
มารับ!?
“ มารับผม!?”
“ ใช่”
“ ไม่ต้องครับ ผมเกรงใจ”
“ สอบเสร็จกี่โมง?” พี่วุฒิถามอีก พร้อมรถติดไปแดง พี่เขาก็หันมาจ้องผมสีหน้านิ่ง
“ บ่าย 4 คะครับ” ผมบอกพยายามกลืนน้ำลายให้ลงคอให้ได้
“ ดี” พี่วุฒิว่าคลี่ยิ้ม ก่อนเยียบคันเร่งจนหลังผมเอนติดเบาะ พี่วุฒิดูอารมณ์ดีขึ้น ต่างจากเมื่ออกี้ที่ดูเหมือนจะโมโห
“………………………..” ผมค่อยโล่งใจ ทั้งที่คิดว่าพี่วุฒิไม่ทำอะไรผมอยู่แล้ว แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้
# . #
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจเจ้าค่ะ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432469 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก