8
“………………………..” ผมค่อยโล่งใจ ทั้งที่คิดว่าพี่วุฒิไม่ทำอะไรผมอยู่แล้ว แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้
ใครจะรู้ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“……………………..” ผมนั่งเงียบต่อไป อยากหันไปมองหน้าพี่วุฒิอยู่เหมือนกันแต่ไม่กล้า
คนเราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย แต่กลับจำไม่ได้แม้เล็กน้อยเลยเหรอ?
ที่พี่ขอเบอร์ผมในวันนั้น คืนนั้นที่พี่ข่มขืนผมครั้งแรก ตอนนั้นในห้องน้ำที่พี่จะให้คนไปทำร้ายเพื่อนผม ตอนที่ผมไม่สบายพี่เคยทำข้าวต้มให้ผม เคยเทเหล้าใส่หัวผม เคยซื้อตุ๊กตาหมีให้ผม เคยกอดผม เคยบอกว่ารักผม เคยพูดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ผมคิดถึงอดีตอีก ทั้งที่ว่าจะเก็บไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ
ไม่มีอีกแล้ว
“……………………..”
แอร์ในรถเย็นมากทำให้รู้สึกว่าตกอยู่ในความเงียบที่เงียบ ผมคิดหาเรื่องคุย เพราะกว่าจะถึงมหาลัยอีกไกล
“ พี่วุฒิ ไปทำธุระอะไรแถวนั้นเหรอครับ?” ผมถาม ไม่ได้คิดอะไรมาก พอถามไปแล้วก็คิดได้ว่าตัวเองได้พลาดไปแล้ว
“ก็…ขับรถไปเรื่อยๆ” พี่วุฒิบอก ไม่ได้หันมา ผมรู้สึกว่าสายตาพี่วุฒิมองไปไกลกว่าถนนที่ขับอยู่
“……………..” ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็เลยต้องเงียบอีก
“……… มันงงๆ สับสน ที่ตัวเองจำอะไร” พี่วุฒิพูดขึ้นเอง ผมหันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของพี่วุฒิ
นิ่ง………
“………………” (ผม)
“………ไม่รู้ว่า5……… 6ปีนี้มีอะไรเกิดขึ้นมาบ้าง อยากรู้อะไรก็ต้องให้คนอื่นบอกทั้งที่เป็นเรื่องของตัวเอง จะให้เชื่อ เหรอ หึ…” พี่วุฒิพูดแล้วก็เงียบไปเฉยๆ
ผมรู้ว่าพี่วุฒิไม่ค่อยเชื่อใครแม้ว่าคนนั้นจะเป็นคนรู้จักดีก็ตาม พี่เขาเคยมีประสบการณ์ที่ถูกหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ว่าหลอกซ่ะทีเดียว แต่อาจจะเป็นการปิดปังเพราะรัก และหวังดี
พี่วุฒิจะโกรธมากถ้ารู้ว่าใครโกหก กับผมเองก็ตาม แม้ว่าผมพูดความจริงพี่วุฒิก็ว่าผมโกหกอยู่ดี พี่วุฒิไม่เชื่อใครนอกจากตัวเอง…
“………………”
พี่วุฒิจำอะไรไม่ได้ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับความจริงอีก
พี่วุฒิขับรถเข้ามาในมหาลัยแล้ว
“สอบตึกไหน?” พี่วุฒิถาม
“ ตึก..ครับ” ผมบอก พี่วุฒิถาม รปภ. ว่าตึกอยู่ตรงไหน แล้วขับไปตามที่ รปภ.บอก
เอี้ยด… พี่วุฒิจอดรถหน้าตึก
“ อย่าลืมเย็นนี้” พี่วุฒิบอก
“ ………ค รับ” ผมตอบด้วยความกังวล ก่อนที่จะดินไปในตึก พอหันกลับไป รถพี่วุฒิก็เลี้ยวออกไปแล้ว
ใจผมยังสั่นอยู่เลย
คำพูดหนึ่ง ที่พี่วุฒิเคยบอกผม ดังกังวานในหัว
‘ไม่ว่าใครก็เชื่อไม่ได้’ ผมเจ็บปวดที่ตัวเองเหมือนหลอกพี่วุฒิอีกคน
ผมไม่อยากให้พี่วุฒิจำอะไรได้ ถ้าพี่เขาเกิดจำอะไรได้ขึ้นมาจริงๆ พี่วุฒิคงต้องเจ็บปวดมาก
“………………………” เย็นนี้!?
จะมีทางไหนให้ผมหลบหลีกได้ไหม?
# ## #
ผู้คุมสอบบอกหมดเวลาภาคเช้าผมลุกขึ้นเอากระดาษข้อสอบไปส่ง ก่อนที่จะเดินออกมานอกห้อง พร้อมกับน้องๆชุดนักเรียน ซึ่งในห้องสอบมีผมกับผู้หญิงอีกคนเท่านั้นครับที่ใส่ชุดไพรเวท นอกนั้นชุดนักเรียน
ผมเดินลงบันไดมาหาอะไรกิน เพราะตอนบ่ายมีสอบอีก สอบช่วงเช้าผมคิดว่าตัวเองทำได้มากกว่า70% และคนอื่นก็คงเหมือนกัน…เพราะฉะนั้นผมยังมั่นใจไม่ได้
ข้างๆตึกมีซุ้มขายน้ำอัดลมน้ำหวาน นม ขนมขบเคี้ยว และพวกขนมปัง แซนวิซ และอาหารง่ายๆพวกอาหารจานเดียว ผมไม่ค่อยหิวเท่าไรเลยได้นมกับขนมปังมา1ห่อ( มองไปอีกตึกมีร้านขายที่เป็นกิจจะลักษณะ)
นั่งกินไปคิดเรื่องสอบตอนบ่ายและใบหน้าพี่วุฒิก็แล่นเข้ามาในม่านตา จนต้องสลัดให้หายไป
“ !? ” เสียงโทรศัพท์สั่น เสียงข้อความเข้า
มีข้อความจากบันบัน
‘น้องใหม่สอบได้ไหม พี่เอาใจช่วย^^’
ผมยิ้ม ขำข้อความจากบันบันและคงจากธีด้วย
ผมยังไม่ทันวางโทรศัพท์ ชิดก็โทรมา
“ ไง สอบได้ไหม หรือได้สอบ?”
“ ได้สอบ และสอบได้” ผมบอกอยาหตัวเองสอบได้จริงๆ
“ โม้”
“ ทำได้เกินครึ่ง” ผมบอก
“ ดีจะได้เป็นรุ่นน้องชิด หึๆ”
“ หัวเราะอะไร?” ผมถาม
“ เปล่า” ตอบเสียงสูง
“ ยังมาเปล่า อีก”คุยกับชิดแล้ว ผ่อนคลายขึ้นมาก ไม่เครียด
“ งั้นก็ได้ รักนะตะเอง”
“ ชิด!” ผมปราบ
“ อ้าววันนั้นยังบอกว่าจะลองคิดดู เรื่องชิด”
“ ก็ ตอนนั้น……………...” ทั้งสงสารและสถานการณ์ทำให้ต้องคล้อยตาม
“ ไม่เอาแล้ว ไม่พูดทางโท-สับเดี่ยวค่อยคุยกัน” ชิดว่าแล้ววางไปเลย ผมโทรกลับแต่ชิดไม่รับ และอีก5นาทีก็จะบ่ายโมงแล้ว ผมรีบขึ้นตึก เลยคิดว่าสอบเสร็จค่อยคุยกันต่อ ผมเดินตามคนอื่นเข้าตัวอาคาร ทั้งที่มือยังถือกล่องนมดูดอยู่
.
./
เวลาสอบหมด ผมก็สอบเสร็จพอดี ถึงจะไม่ได้ทบทวนก็ตาม แต่อย่างน้อยก็สบายใจที่ตัวเองได้ทำเต็มที่แล้ว
ออกจากลิฟท์มา ก็เดินมาหน้าตึก
“ จุม!” ชิดโบกมือเรียกพร้อมทั้งเดินมาหา ผมเดินไป
“ มาได้ไง?” ผมถาม แปลกใจที่เจอชิด ที่ชิดบอกผมว่าแล้วค่อยคุยกันแบบนี้นี่เอง
“ ขี่ไม้กวาดมา” ชิดตอบหน้าตาเฉย
“ ไหนล่ะไม้กวาด?” ผมเล่นด้วย
“ มีแล้วกัน ว่าแต่ถามทำไมจะให้ไปส่งที่บ้านเหรอ?” พูดพร้อมกระพริบตาถี่ๆ
“ เปล่า แค่อยากรู้”
“ รถชิดอยู่ตรงโน่น วนตั้งหลายรอบก็จะมีที่จอด” ชิดบอกแต่ดูเหมือนบ่นมากกว่า ผมเดินตามชิดไปเรื่อยๆ คิดเรื่องพี่วุฒิที่บอกว่าสอบเสร็จจะเลี้ยงข้าว …..พี่เขาคงแค่พูดเล่นมั้ง
แต่พอไปถึงรถชิด รถพี่วุฒิกลับจอดอยู่ข้างๆ ผมตกใจครับ และพี่เขาก็เปิดประตูออกมาทันทีด้วย
“ ไปกันได้หรือยัง?” พี่วุฒิถาม(ใส่แหวนกันแดดสีดำ ถึงจะบ่าย3ครึ่งแล้วแต่ก็ยังแดดแรงอยู่)
“ ?” ชิดหน้ามามองผมด้วยความสงสัย
“ พี่วุฒิจะเลี้ยงขอบคุณที่จุมไปเฝ้าที่โรงพยาบาล” ผมบอกชิดที่กำลังขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไม่เห็นจำเป็น” ชิดว่า ผมก็เห็นด้วยกับชิด แต่ไม่ได้พูดออกไป
“ แต่จุมรับปากพี่ไว้แล้วนะ” พี่วุฒิหันหน้ามาพูดกับผม จากที่เมื่อกี้จ้องหน้าชิด
“ เอ่อครับ” ก็จริงอย่างที่พี่วุฒิพูด
“ งั้นผมไปด้วย” ชิดพูดแทรก
“ เราจะไปทำไม?” พี่วุฒิพูดเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย
“ ผมเป็นห่วงเพื่อนผม”
“ พี่ว่าเราเป็นห่วงตัวเองเถอะ” ในความรู้สึกผม เหมือนพี่วุฒิกำลังขู่ชิด
พี่วุฒิจ้องชิดไม่ลดละชิดเองก็เหมือนกัน
“ พี่ครับ ให้ชิดไปด้วยเถอะครับ ไปหลายๆคนดีกว่า ” ผมบอก คิดว่ายังไงชิดก็ไม่มีทางให้ผมไปกับพี่วุฒิสองคนแน่นอน
“ ……………….” พี่วุฒิเงียบ
“ คนใจแคบ อย่าไปขออะไรเขาเลยจุม” ชิดว่าพลางจับแขนผมให้เดินไปขึ้นรถอีกด้าน
“ ก็ได้” พี่วุฒิว่า นั่ยทำให้ผมปลกใจมากที่พี่เขายอม
“ งั้นพี่ขับนำผมไปเลยแล้วกัน” ชิดว่า พยักเหยิดหน้าให้ผมเข้าไปนั่งในรถ
“…………” พี่วุฒิจ้องผมเขม็ง ผมรีบเข้ามาในรถทันที ชิดตามเข้ามาติดๆ
“ ทำไมจุมไม่บอกชิดเรื่องพี่วุฒิ” ชิดว่าพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัย
“ ………….” ผมเงียบ และไม่คิดว่าผมควรบอกชิด เพราะผมคิดว่าผมแก้ปัญหาเองได้ และถ้าผมบอก ชิดก็เป็นกังวลอีก
“……… ช่างเถอะ ชิดเข้าใจ” ชิดพูดตัดก่อนที่ผมจะตอบ
ชิดขับรถตามพี่วุฒิจนมาถึงร้านในซอย เป็นร้านที่เหมือนบ้านหลังเล็กๆในสวน ด้านในมีโต๊ะแค่5โต๊ะ แขกในร้านตอนนี้ก็มีแค่โต๊ะคู่ชายหญิง 1โต๊ะเท่านั้น
พวกผมสามคนเขาไปนั่งในร้าน พนักงานสาวเสื้อขาวก็เอาเมนูมาหาพร้อมยืนรอเมนูที่พวกผมจะสั่ง( โต๊ะสี่เหลี่ยมพื้นผ้า ผมนั่งกลางด้านขวาเป็นพี่วุฒิ ด้านซ้ายเป็นชิดครับ)
ร้านบรรยากาศสบาย อาหารในเมนูเป็นแบบเบาๆไม่หนักมาก มีตั้งแต่น้ำหวาน เค้ก จนถึงอาหารจานดียวแบบตะวันตก
“ จุมมีเย็นตาโพแห้งด้วย ” ชิดว่าเพราะเป็นของชอบของชิดครับ ผมปรายหางตามองพี่วุฒิรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พี่วุฒิหันหน้ามาสบตาผมพอดี
“ ชิด เอาเย็นโพภูเก็ตด้วย” ผมรีบหันไปหาชิด พยายามไม่ให้มีพิรุธ
“ น้ำล่ะ?” ชิดถามผม ส่วนตัวเองสั่งน้ำแดงโซดา ผมสั่งน้ำแตงโมปั่น แต่พี่วุฒิยังไม่ได้สั่งอะไรเลย พนักงานร้านเลยมองพี่วุฒิเหมือนถามว่าจะสั่งอะไร? (เธอแอบมองพี่วุฒิก่อนหน้านี้แล้ว)
“ ……………” พี่วุฒิเอานิ้วจิ้มลงหน้าเมนู3 4ครั้งก่อนที่จะปิดแล้วยื่นคืนให้พนักงานร้าน เธอมองอย่างงงๆก่อนที่เดินไป
“ เป็นไงบ้างเรื่องสอบ จะได้เป็นรุ่นน้องชิดเปล่า? ชิดอยากรับน้อง” ชิดว่า
“ ก็อยากเป็นอยู่ คิดว่าตัวเองทำได้ แต่คนอื่นก็คงทำได้เหมือนกัน” ผมบอก ว่าแล้วก็เอาสมุดขึ้นมาดู ผมเกร็งข้อสอบถูกหลายข้อเหมือนกันครับ
“ ไหนดูดิจดอะไร” ชิดว่าแย่งสมุดโน้ตไปจากมือผม
“ …………….” ชิดทำท่าอ่านทำปากขมุบขมิบ ก่อนที่จะยืนสมุดให้ผมแล้วยิ้มกว้าง
อะไรของเขา?
“ แค่ดูโน้ตก็รู้แล้ว ว่าจุมสอบได้แน่” ใต้โต๊ะชิดเอามือมากุมมือผมไว้ ผมตกใจเล็กน้อย รีบหันไปมองพี่วุฒิกลัวพี่เขาจะเห็น ทั้งที่เห็นก็ไม่มีผลอะไร
“ ชิด” พยายามดึงมือตัวเองกลับมา แต่ทำได้ไม่ถนัดนัก
กริ้งๆ
เสียงโทรศัพท์ชิดดังเบาๆ ชิดมองหน้าจอก่อนที่จะออกไปรับนอกร้าน เลยเหลือผมกับพี่วุฒิ2คน
“ ……………” พี่วุฒิเอาแต่จ้องผม หัวใจผมเริ่มเต้นเร็วใจขึ้น แต่ก็รู้สึกอึดอัดครับ ชิดก็โทรศัพท์นานเหลือเกินไม่เข้ามาสักที
มือผมหนาวๆร้อนจนต้องมากุมไว้
“ เอ่อ……” ผมหันซ้ายหันขวาเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน?
“ ด้านในเลยคะ” เธอผายมือบอกทาง ผมหันกลับมาหาพี่วุฒิ
“ เดี๋ยวผมไปห้องน้ำ ก่อนนะครับ” ผมบอกลุกขึ้น เดินเข้าไปด้านในตามที่พนักงานร้านบอก
ผมเข้ามาในห้องน้ำ ก็เอาน้ำล้างหน้าแรงๆหลายครั้ง
“ ……………” พี่วุฒิเอาแต่จ้องหน้าผม จนผมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่วุฒิคิดอะไรอยู่กันแน่ หรือว่ายังไง
ผมคิดไม่ออกว่าทำไมพี่วุฒิถึงทำแบบนี้ ถึงจะแค่เลี้ยงข้าวผมก็ตาม จะว่าพี่วุฒิจำอะไรได้แล้วก็ไม่น่าจะใช่ ผมสัมผัสได้ว่าพี่วุฒิจำผมไม่ได้
ดีแล้วที่วันนี้ชิดมาด้วย
ผมมองหน้าตัวเองในกระจก สร้อยสร้อยสีเงินโผล่พ้นคอเสื้อขึ้นมา ผมดึงสร้อยขึ้นมาดู…แหวน…
ดูแล้วก็มีความสุขเล็กๆขึ้นมา คิดถึงตอนที่พี่วุฒิให้มา..ก่อนที่ผมจะยัดใส่เข้าไปในคอเสื้อเหมือนเดิม
แต่!!!????
พอเงยหน้าขึ้นมา มองกระจกเห็นพี่วุฒิยืนอยู่ด้านหลัง ผมหันไป
“ มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ใจเต้นระรัว พยายามทำตัวไม่ให้ตื่นเต้น คิดว่าพี่วุฒิก็แค่มาเข้าน้ำธรรมดา ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น
“ สร้อยอะไร มองแล้วทำไมยิ้ม? ใครให้มา” ผมยิ้มเหรอเมื่อกี้?
“ พี่ที่เคยรู้จักให้มา” ผมบอก ลองมองตาพี่วุฒิว่าคำพูดนี้มีปฎิกิริยาหรือเปล่า
“ ……………”อยู่ๆพี่วุฒิก็เดินตรงมาหา ผมรีบถอยห่าง
“ ทำไมเราชอบแอบมองพี่?” พี่วุฒิถาม ผมถึงกับอึ้งทำตัวไม่ถูก หมายความว่าพี่วุฒิรู้ว่าผมแอบมอง
“ เปล่า ครับ” ผมรีบตอบ ขาสั่น
“ ทำไมเราถึงชอบโกหกนัก หรือว่าโกหกจนชิน”
“ เปล่าครับไม่ใช่ ผมไม่ได้แอบมองพี่” ผมว่าเสียงเบา
“ แต่พี่ว่าจุมแอบมอง พี่ ห รื อ ว่ า……………………” ลากเสียงยาว เอามือค้ำผนังไม่ให้ผมเดินไปได้
“ ว่าอะไรครับ?” ผมกลัวมากกลัวว่าพี่วุฒิจะนึกอะไรออก
“ ว่ า จุ ม ส น ใ จ พี่ ” (พูดเน้นทีละคำ)
“ เปล่าครับ!? เปล่าไม่ใช่ครับ!? พี่ อย่าเข้าใจผิด!? ผมจะไปชอบพี่ได้ไง ผมไม่ได้อะไร เลนครับ ” ผมรีบตอบจนลนลาน จะเดินออกมาอีกด้านพี่วุฒิก็ทำเหมืนเดิมคือเอามือขวางไว้
“ เพราะเราคบกับชิดงั้นเหรอถึงได้ไม่สนใจพี่?”
“ เรื่องนี้พี่ก็เข้าใจผิดครับ ผมกับชิดเราเป็นเพื่อนกัน” ผมรีบบอกอีก
“ งั้นพี่สนใจจุมได้ไหม?” ตาผมเบิกกว้างรู้ตัวดีทุกอย่าง แต่หัวหมุนติ๋วๆ ใบหน้าร้อนวูบทันที
“………………..คือ ผม
คือ ผม หิว …..”
“ ไม่ให้ไป” พี่วุฒิว่าจะจับสร้อยที่คอผม
“ อย่าครับ!?” ผมรีบจับมือพี่วุฒิไว้
“ อย่าจับครับ ของสำคัญของผม” ผมบอก พี่วุฒินิ่งไป
“ จุม!!?” ผมกับพี่วุฒิหันไปพร้อมกัน ชิดพุ่งเข้ามา ผลักพี่วุฒิแล้วชก! !?
โครม!? พี่วุฒิเซถอยหลัง ไปชนประตูห้องน้ำด้านหลัง
“ …………” ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“ คนเหี้ยๆก็เหี้ยวันยังค่ำ! !” ชิดว่าตามไปคว้าคอเสื้อพี่วุฒิ
“ ชิดอย่า!?” ผมร้องห้ามเมื่อตั้งสติได้ เข้าไปดึงชิดออกมา ทว่าพี่วุฒิกลับจับไหล่ชิดไว้ พอชิดหันไป พี่เขาก็ต่อยกลับ
ผวักะ!? ชิดเซแต่ไม่ล้ม เพราะพี่วุฒิดึงคอเสื้อชิดไว้ก่อนที่จะชกซ้ำ
“ พี่ครับ!? อย่าทำชิด!” คราวนี้ผมไปดึงตัวพี่วุฒิ แต่พี่เขาเหวี่ยงผมออกมา ชิดโดนชกครั้งที่สาม เลือดสีแดงไหลออกมาจากริมฝีปาก
“ มรึง!?” (พี่วุฒิ)
ทั้งชิดและพี่วุฒิกำลังยื้ดหยุดกันไปมา โดยไม่มีใครยอมใคร
“ หยุดเถอะครับ ชิดหยุดเถอะ!? พี่วุฒิครับพอเถอะ” ผมร้องบอก พนักงานร้านชายสองคนวิ่งเข้ามา คนหนึ่งล็อคตัวพี่วุฒิอีกคนล็อคตัวชิด แล้วลากให้ถอยห่าง
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เพราะผมอีกแล้ว
“ มรึงชกกรู เรื่องไม่จบแค่นี้แน่!” พี่วุฒิพูดอย่างเกรี้ยวกาจ
“ กรูกลัวตายแหละ แม่ง ! ความจำเสื่อมแล้วยังเหี้ยยังเลวเหมือนเดิม!” ชิดโต้ตอบ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าพี่วุฒิทำอะไรผม
“ชิด พี่วุฒิไม่ได้…..”
“ จุมอย่าไปแก้ตัวแทนมัน คนอย่างมันไม่มีวันดีขึ้นหรอก!” “ กรูจะเลวจะเหี้ยยังไง มรึงเกี่ยวไรด้วย !” พี่วุฒิกับชิดพยามยามจะสะบัดตัวให้หลุด แต่ไม่หลุด เพราะมีผู้ชายอีกคนมาจับพี่วุฒิไว้อีก ผมไปจับแขนชิดไว้ด้วย
“คุณครับ ถ้าคุณสองคนยังไม่หยุด ผมจะเรียกตำรวจ” พนักงานร้านคนที่ล็อคพี่วุฒิพูด
“ ……………” พี่วุฒิกับชิดยังจ้องหน้ากันไม่วางตา
“ พี่ครับถือว่าผมขอ……” ผมว่าแล้วหันไปหาชิด “ชิดพี่วุฒิไม่ได้อะไรจุมอย่างที่ชิดคิด”
ทั้งชิดและพี่วุฒิต่างก็ค่อยๆหยุดดิ้นรน พนักงานร้านเลยปล่อยตัว แต่ก็ยืนอยู่ไม่ห่าง
“……………..” พี่วุฒิ จ้องหน้าชิด แล้วหันมามองผม ซึ่งทำให้เสียวสันหลังวาบ ก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไป
“ จุม ไม่เป็นไรนะ” ชิดถามผม ทั้งคนที่ต้องถามก็คือผม
“ จุมไม่ได้เป็นไร ชิดต่างหาก ปากแตกเลย ทำไมถึงใจร้อนแบบนี้ทำไมไม่ถามจุมก่อน” ผมบอกจับแก้มชิดเบาๆ ชิดครางซี้ด
“
ก็เลือดมันขึ้นหน้า นึกว่าจุมโดนทำอะไร
แล้วก็หึงด้วย” ชิดว่าหลบตา คงรู้ว่าตัวเองก็ผิดที่เริ่มก่อน
“…………” ผมอยากจะบอกชิดหลายอย่างผมก็เงียบไว้ เห็นหน้าชิดที่สำนึกผิดแล้ว ก็ไม่พูดชิดคงรู้ตัวเองดี
“ ขอโทษ” (ชิด)
“ ต่อไป มีอะไรชิดถามจุมก่อนได้ไหม?” ชิดรับปาก ผมเอาผ้าเช็ดหน้าของผมให้ซับเลือด
# ## #
จะลงให้บ่อยกว่าเดิม แต่ทุกวันนี่ไม่ไหวเน้อ เจ้าค่ะ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432617 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก