9
ชิดจอดรถหน้าบ้านส่งผม
“ ชิด เข้าไปในบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวทำแผลให้” ผมบอก ชิดมายิ้มทั้งที่พอยิ้มแล้วหน้าจะเจ็บกว่าเดิมแท้ๆ
“ รออยู่เลย นึกว่าจะไม่ชวนซะแล้ว”
“ ชิดเจ็บตัวเพราะจุม จุมทำแผลก็ถูกต้องแล้ว” ผมบอกไม่อยากให้ชิดคิดไปมากกว่านี้
“ ไม่อยากให้คิดว่าเพราะจุมที่ชิดต้องเจ็บตัว แต่ที่ชิดเจ็บตัวเพราะตัวชิดเอง ชิดอยากปกป้องจุมไม่อยากให้จุมต้องเจ็บ ไม่อยากให้ใครมาทำร้ายจุมอีก”
“ จุมรู้ว่าตัวเองต้องทำตัวยังไง” ผมบอกเปิดประตู(รถ)
หมับ!?
ชิดจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะออกจากรถ ผมหันหน้าไป
“ จุมทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว คุณป้าจะได้สบายใจ” ชิดว่าผมพยักหน้าเข้าใจ ผมเองที่เลือกแบบนี้ ผมไม่อยากให้แม่ต้องมาทุกข์ใจเรื่องของผมอีกแล้ว
“ ไปทำแผลเถอะ” ผมบอกดึงมือตัวเองกลับมา ตกใจเหมือนเดิมที่มีคนมาถูกตัวกะทันหันแบบนี้ แต่ดีขึ้นมากแล้ว
ผมทำแผลให้ชิด แล้วก็ชวนชิดข้าวข้าวด้วยกัน เกือบๆ2 ทุ่มผมก็มาชิดส่งหน้าบ้าน ชิดยิ้มหน้าบานทั้งที่บอกเจ็บแผล
“ ขอบใจนะ” ผมบอก หมายรวมถึงที่ชิดมาส่งผม และที่ชิดปกป้องผมในห้องน้ำด้วยถึงแม้ว่าจะไม่ถูกต้องก็ตาม
“ขอบใจเหมือนกัน” ชิดว่าก้าวมาหา ผมรีบเดินหนีเพราะตกใจ
“ เกลียดจริงคนรู้ทัน ว่าจะหอมแก้มก่อนนอนสักหน่อย เผื่อจะได้ฝันดี” ชิดว่ายิ้มยักคิ้ว แล้วก็ตามด้วยเสียงครางเพราะเจ็บแผบตรงปลายคิ้ว
“ ชิด!?” ผมดุ
“ ชิดคิดอะไรก็พูดผิดเหรอ” ชิดว่า แล้วเข้าไปนั่งในรถแต่ก็เลื่อนกระจกลงมา
“…………………………”
“ฝันดีครับจุม”( เปิดประตูรถ)
“ เหมือนกัน” ผมบอก แล้วชิดก็ค่อยๆขับรถออกไป
“……………..” ไม่รู้ว่าเมื่อไรชิดจะตัดใจจากผม
ผมถอนหายใจด้วยความลำบากที่ชิดไม่ยอมเข้าใจว่าผมไม่ชอบชิดแบบที่ชิดต้องการ
“………………”
ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่วุฒิทำแผลหรือยัง? หรือว่ายังไง?
คืนนี้ดาวเต็มท้องฟ้าสีดำ ดวงจันทร์ก็เหลืองนวลทั้งดวง
ผมหันหลังกลับเข้าบ้าน
“ ยืนเหม่อถึงใครล่ะ?” เสียงพี่วุฒิผมจำได้ รีบหันกลับไป
พี่วุฒิตัวเป็นๆยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนที่ก้าวเดิน
“ พี่ วุฒิ!?”
“ แล้วคิดว่าใคร” ใบหน้าพี่วุฒิยังไม่ได้ทำแผล หรือมีร่องรอยทายาเลยสักนิด
พี่วุฒิมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไม หรือว่ามาหาผม แล้วพี่เขาจะมาหาผมทำไม หรือว่าโกรธที่โดนชกเพราะผม
“ เปล่าครับ” ผมบอกสาวเท้ากลับเข้าไปในบ้าน
“เดี๋ยว?!” พี่วุฒิว่า จับแขนผมไว้ผมหันหน้าพร้อมสะบัดให้หลุด แต่ยิ่งสะบัดพี่วุฒิก็ยิ่งจับแน่น
“ ปล่อยครับ!?” ผมบอก เอามืออีกข้างมาแกะมือพี่วุฒิออก
“ จะรีบเข้าบ้าน……ไปทำไม บ้านมันไม่หนีไหนหรอก!?”
“…………………………..” ผมนิ่งแต่ไม่ได้หันหน้าไปมอง
“ มีเรื่องจะ ถาม ?”
“ เรื่อง อะไรครับ?”
“ พี่กับเรา สนิทกันไหม?” พี่วุฒิถาม ผมหันหน้าไปสบตาพี่วุฒิ ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยว่าทำไมพี่วุฒิถึงได้ถามคำถามนี้ หรือว่าในความรู้สึกพี่วุฒิ มีบางอย่างที่ทำให้คิดว่าสนิทกับผมอย่างงั้นเหรอ?
ไม่ใช่……………… แต่ทำไม
ในท้องรู้สึกปั่นป่วนไปหมด
“ ไม่สนิทครับ ผมเคยเจอพี่ไม่กี่ครั้ง” ผมบอก
“ งั้น……เหรอ?” มือพี่วุฒิที่จับแขนร้อน
“ครับ”(พยักหน้า)
“ จุมจะเคยเจอพี่ไม่กี่ครั้งได้ไง ในเมื่อไอ้ชนะบอกพี่ว่าจุมกับพี่อยู่โรงเรียนเดียวกัน
พี่ชนะ บอก??
“ผม ผมหมายถึง … ………ว่าได้ คุยกันครับ ถึงแม้ผมกับพี่จะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยเจอคุยกัน จนเมื่อพี่ชนะกับจักรเป็นแฟนกัน ซึ่งก็เมื่อปีที่แล้วนี่เองครับ ” ผมบอก สีหน้าพี่วุฒิกำลังคิด จนคิ้วขมวดเข้าหากัน
“ ผมกลับเข้าบ้านได้แล้วใช่ไหมครับ?” ผมว่า
“ เดี๋ยว! ………………………….” แต่ก็เงียบไปอีก
“ครับ?”
“ ไอ้ชนะบอก…. เออ ตอนนี้พี่ก็ โสด ยังไม่ได้ สนใจใครเป็นพิเศษ จุมก็ไม่มีแฟน จะลองคบกับพี่ไหม?”
อึ้ง!?“…………………………..” อึ้ง ตกใจ พูดไม่ออก สมองเบลอเหมือนไม่ทำงาน
“ สีหน้าตกใจอะไรขนาดนั้น ดีใจมากเหรอที่พี่จะได้คบกับพี่ งั้นพี่ก็คิดไม่ผิดว่าเราสนใจพี่ ”
“ เ ปล่าครับ คือผมไม่คิดจะคบกับใครตอนนี้ ขอตัวนะครับ” ผมรีบบอก หัวใจยังตีกลองระรัวอยู่ ว่าแล้วก็สาวเท้ายาวๆเดินหนีทันที
“ ใครบอกให้เดินหนี” พี่วุฒิว่าวิ่งมายืนดักหน้าผม
“ ไอ้ชนะมันบอกพี่แล้วว่า จุมยังลืมแฟนเก่าไม่ได้….โดนทิ้งล่ะสิท่า!”
แฟนเก่า โดนทิ้ง ผมไม่เข้าใจ??
“………………!?…………..” ผมเดินหลบซ้ายพี่วุฒิก็เดินมาดักซ้ายเดินไปขวาพี่วุฒิก็เดินมาดักขวา สลับไปมาอยู่อย่างงั้น
“ ทำไม หรือแฟนเก่า ดีกว่าพี่ หล่อกว่าพี่ เลยไม่สนใจพี่”
“ พี่ครับ ช่วยหลีกทางให้ผมด้วย” ผมบอก
ผมบอกตัวเองให้เข้มแข็ง
“ หรือ กำลังเล่นตัว”
“ พี่ครับ ผมไม่ได้เล่นตัว แต่ผมไม่ได้คิดจะอะไรกับพี่ จริงๆ” ผมบอกอีก
ผมจะไม่กลับเป็นเหมือนเดิม ที่ต้องคอยผวาว่าคนที่ผมรักจะทำร้ายผมเมื่อไร ว่าผมจะโดนทำร้ายเมื่อไร ทั้งที่ผมรัก…มาก
แต่พี่ไม่เคยเห็นมันเลย
จนผมต้องทำให้แม่เสียใจ ทุกข์ทรมานไปกับผมด้วย
ช่วยปล่อยผมไปเถอะครับ
“ ไม่อยากเป็นแฟนพี่ อยากเป็นแฟนเพื่อนว่างั้นเถอะ อย่างเมื่อกี้ ก็ล่ำลากันเป็นนานสองนาน ไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแล้วม้างงง”
“ พี่ครับ ขอร้อง อย่าดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยว” ผมว่า
“ แล้วจะอะไรล่ะ? พี่ไม่เคยต้องเข้าหาใครก่อนแบบนี้นะรู้ไหม? หรือว่ารู้ก็เลยเล่นตัวให้ตัวเองสูงค่าขึ้นไปหรือไง!?”
“ ไม่ใช่ครับ”
“ ยังจะมาเถียงอีก เป็นของที่เขาทิ้ง เหลือเดนจากคนอื่นแท้ๆ ดีเท่าไรแล้วที่มีคนมาสนใจ ”
เจ็บแสบไปทั้งหัวใจ
“ ผมรู้ตัวเองดีครับ” ผมว่า
“…………………………..” พี่วุฒิเงียบ ก้าวเท้ามาหา ผมถอยอยากจะร้องให้คนช่วยเหมือนกัน แต่พี่ที่อยู่ในบ้านจะได้ยินและรู้ว่าพี่วุฒิมาที่นี่ แม่ต้องไม่สบายใจแน่
“ พี่ไปหาคนอื่นเถอะครับ พี่มีคนมาให้เลือกนับไม่ถ้วน อย่ามาสนใจคนอย่างผมเลย”
“ ก็รู้กันนี่ว่าพี่มีคนมาเลือกนับไม่ถ้วน แล้วจะยังเล่นตัวอีกทำไม!?”
“…………………………”ผมหันหน้ามองไปสุดปลายถนน
“พี่ยังงงตัวเองสนใจจุม คอยมองจุม จะให้พี่ไปสนใจคนอื่นได้ยังไง!?”
จริงเหรอครับ ผมแอบดีใจลึกๆ คำพูดนี้ทำให้หัวใจอ่อนยวบ
“ จุม จุม ลูก!?” เสียงแม่ตะโกนจากประตูในบ้าน
“ครับ!?” ผมว่ารีบหันไปดู แม่ชะเง้อหน้ามอง ผมไม่อยากให้แม่เจอพี่วุฒิท่านจะไม่สบายใจเปล่าๆ
“ จุม โทรศัพท์ดังหลายครั้งแล้ว”
“ครับเดี๋ยวจุมเข้าไป” ผมบอก หันมาหาพี่วุฒิ
“ พี่ครับ ช่วยกลับไปเถอะครับ อย่ามายุ่งกับผมเลย” ผมบอกระคนขอร้อง
“ ทำไม ?”
“กลับไปเถอะครับ ถือว่าผมขอร้อง…………………. ผมไม่อยากให้แม่ผมเห็นพี่” ผมพลั้งปาก
“ ทำไม หรือว่ากลัวว่าแม่จะรู้ว่าลูกชายเป็นเกย์ก็ใช่สิ แฟนจุมคนที่แล้วก็ผู้ชาย” พี่วุฒิพูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก
“ พี่ครับ”
“ ขอเข้าไปสวัสดี คุณแม่ของจุมหน่อยแล้วกัน” พี่วุฒิบอกจะเดินเข้าไปในบ้าน
“ พี่ครับ!?อย่าทำแบบนี้” ผมห้ามดึงแขนพี่วุฒิไว้ ไม่เข้าใจเลยพี่วุฒิจะเอาอะไรกับผม ตอนนี้ผมก็ทรมานพอแล้ว
จริงเสียยิ่งกว่าจริงที่ผมกับพี่วุฒิไม่ควรเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ควรเลย
“ ไม่เข้าไปก็ได้ แต่ จุมจะต้อง…..”
“ อะไรครับ??”
“ โทรหาพี่ใน5นาที ถ้าไม่งั้น คนในบ้านรู้แน่ว่าลูกชายเป็นเกย์” พี่วุฒิว่ายิ้ม เพราะเข้าใจผิดว่าผมไม่อยากให้แม่รู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่ไม่ว่าพี่วุฒิจะเข้าใจยังไง ตอนนี้ผมก็ไม่สนใจ ขอแค่พี่วุฒิกลับไปก็พอ
“ แต่ผมไม่มีเบอร์พี่” ผมบอก แต่ในใจผมมีเบอร์ที่พี่วุฒิใช้เมื่อ3ปีที่แล้ว เบอร์ที่ผมเอาแต่จ้อง เอาแต่มองท่องจำได้จนขึ้นใจ เบอร์ที่ทำให้นอนยิ้มทั้งคืน แต่ก็เป็นเบอร์ที่ทำให้อยากจะร้องไห้เมื่อโทรมา
“ บอกเบอร์จุมมา”
“……0-……………ค รั บ ”ผมบอก พี่วุฒิเอามือถือมากดตาม ก่อนที่จะโทรเข้าเครื่องผม
เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อตอนนั้น….ในห้องน้ำพี่ก็ขอเบอร์ผมพี่ก็ยิงเบอร์ไปโทรศัพท์ผมแบบนี้ เหตุการณ์เหมือนกันจนน่าใจหาย
“ รีบโทรหาพี่ ไม่งั้นจะหาว่าพี่ไม่เตือน”
“……………………แ ล้ ว แล้วผมไปได้หรือยังครับ?”
“ ตามใจสิ” เมื่อพี่วุฒิบอก ผมก็วิ่งเข้าบ้าน แต่พอผ่านรั้วเข้าไปได้ไม่ได้กี่ก้าวก็วิ่งกลับมาใส่กุญแจ …กลัว…………ว่าพี่วุฒิจะตามเข้ามา แต่กวาดสายตาออกไปมองว่าพี่วุฒิไปหรือยัง?
ไม่เห็นใคร…………หน้าบ้านว่างเปล่าไม่มีแม้เงาของใคร ทุกอย่างเงียบงัน ทำให้รู้สึกเหงาอย่างประหลาด
“…………………………..” พี่วุฒิ?
มาอยู่ที่นี่ยังไง?
ผมเดินเข้าไปในบ้าน พยายามสลัดความอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่วุฒิมาอยู่ที่ได้ยังไง และมาตั้งแต่เมื่อไร ถึงได้เห็นผมกับชิด?
“…………………………..”
“ อย่าลืมโทรศัพท์นะลูก” แม่โผล่หน้าจากประตูห้องครัวเตือนผม
“ ครับ” ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่โต๊ะเตี้ยๆหน้าโทรทัศน์ขึ้นมาดู
15 สายไม่ได้รับ
14 สายไม่ได้รับ จาก พี่ชนะ ?
และ 1 สายจากเบอร์ที่ทำให้หัวใจเต้นระรัว พี่วุฒิยังใช้เบอร์เดิม
“……………………???……..” พี่ชนะมีเรื่องด่วนอะไร? ผมรีบโทรกลับ
เสียงสัญญาณดังแค่ครั้งเดียว
“ ฮัลโหลจุม!”พี่ชนะว่า
“ ครับพี่ชนะ”
“ ไอ้วุฒิมันไปหาจุม หรือมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นหรือเปล่า?” พี่ชนะถามร้อนรน
“ ครับ พี่วุฒิมาหาผม แต่ตอนนี้กลับไปแล้ว”
“ มันไม่ได้ทำอะไรจุมใช่ไหม?” พี่ชนะถามต่อทันที
“ ไม่ ได้ ทำครับ”
“ พี่ค่อยโล่งใจหน่อย”
“ ทำไมครับ?” ผมนั่งโชฟาไม้ เอาหมอนอิงมากอด สายตาเหม่อมองประตุห้องครัว ในนั้นแม่มีแม่อยู่…………
“ ก็วันนี้ไอ้วุฒิมันโทรหาพี่ ถามเรื่องจุม และถามเรื่องชิดด้วย”
“ เมื่อไรครับ?!” ทำไมต้องถามเรื่องชิด?!
“ สัก5โมงได้” พี่ชนะบอก งั้นก็ต้องหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ร้านแล้ว และก่อรที่พี่วุฒิจะมาอยู่ที่นี่
“ พี่เขาถามพี่ชนะเรื่องชิดว่ายังไงครับ?”
“ ก็ถามว่า จุมกับชิดเป็นอะไรกัน พี่ก็บอกว่าเป็นเพื่อน แล้วมันก็พูดเรื่องจุม เกี่ยวกับที่มันรู้สึก….” พี่ชนะเงียบไป
“ รู้สึก????”
“ มันบอกพี่ว่ามันอยากได้จุม”
“?!…………………อยากได้ผม”
“ พี่เลยบอกว่าจุมมีแฟนแล้ว มันก็ถามต้อนพี่ว่าเป็นแฟนจุมเป็นใคร ยังไงก็จะรู้ให้ได้ พี่ก็จนปัญญา พี่เลยบอกว่าเลิกกันแล้ว แต่จุมยังรักแฟนเก่า ยังไม่ยอมรักหรอก ตอนนี้พี่ยังงงๆว่าเรื่องจริงมันยังไงกันแน่ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ” แบบนี้นี่เองพี่วุฒิถึงพูดแบบนั้น
“ ยังไงจุมก็ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน พี่คิดว่าอาจจะจีบจุม แต่มันไม่เคยจีบใครก่อยอย่างมากก็แค่เข้าไปคุย อีกฝ่ายก็แทบจะละลาย พี่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะทำอะไรบ้าง ระวังไว้บ้างก็ดี”
“ ครับ ผมจะระวังตัว”
“ มีอะไรก็โทรหาพี่โทรหาพี่แบงค์ รับรองพวกพี่ไม่ปล่อยให้มันตามใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อนแน่”
“ขอบคุณครับ”
“ จุมพี่พูดอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?”
“ เป็นแบบนี้แล้วดีจริงๆเหรอ?”
“………………” ดีแล้วครับ
“ พี่เข้าใจจุมว่า อยากให้ทุกอย่างจบ แล้วทุกคนจะได้สบายใจ และจุมก็ถูกได้วุฒิทำร้ายมามาก แต่มันจบจริงๆหรือเปล่า ……………จุมลืมไอ้วุฒิได้หรือยัง? แล้วไอ้วุฒิล่ะ ถึงแม้มันจะความจำเสื่อม พี่เชื่อว่ามันยังรักจุมอยู่ไม่งั้นมันไม่ทำแบบนี้หรอก คนอย่างไอ้วุฒิถ้าคนที่มันไม่สนใจหางตามันก็ไม่แล แต่นี่มันตามจุมไปถึงบ้าน จุมไม่คิดอย่างงั้นบ้างเหรอ? บางที่พี่ก็สงสารไอ้วุฒิที่เอาแต่ถามเรื่องจุมกับพี่ มันก็คงสับสนในตัวเองที่เอาแต่สนใจจุม ทั้งที่ตัวมันเองก็ไม่รู้จัก”
“………………” ผมก็พอจะรู้ว่าพี่วุฒิอาจยังเยื่อใยกับผม แต่ยังไงพี่วุฒิก็ไม่รู้จักผม พี่เขาเองก็คงจะเลิกสนใจไปเอง
“ ที่พี่พูดไม่ได้บอกให้จุมเปลี่ยนใจ แต่อยากให้มองอีกมุมหนึ่ง และถ้าไอ้วุฒิอยู่ๆดีมันเกิดจำอะไรต่อมิอะไรได้ ตอนนั้นพี่ว่าต้องเกิดใหญ่ขึ้นแน่ๆ”
“ผมรู้ครับ แต่ว่าผมก็คิดว่า พี่เขาไม่น่าจะจำอะไรได้อีก”
“……………พี่ก็หวังแบบนั้น…”
พี่ชนะวางสายไปหลังจากที่คุยเสร็จ
กริ้งๆ
โทรศัพท์ที่อยู่ในมือผมก็ดังกังวานขึ้น
“………!????………”
พี่วุฒิโทรมา ผมจำเบอร์พี่เขาได้ มือผมที่ถือโทรโทรศัพท์สั่นเล็กน้อย ผมรีบเปลี่ยนให้โทรศัพทืไม่มีเสียง แล้วมองหน้าจอที่พี่วุฒิโทรมาครั้งที่2
ครั้งที่ 3 แล้ว ผมจะรับดีไหม?
ครั้งที่ 4
“………………” ผมเม้มปาก อดทนไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมรู้ทำแบบนี้พี่วุฒิต้องโกรธแน่นอน
ที่พี่วุฒิมายุ่งกับผม โทรหาผมก็เพราะเรื่องเดียว พี่เขาอยากได้ผม แค่SEX…………
ไม่ว่าเมื่อไรผมก็มีค่าแค่นี้จริงๆ
พี่วุฒิโทรมาสายที่7 ไม่ได้รับ แล้วก็เงียบไปสักหนึ่งนาที ก่อนที่จะมีข้อความเข้า
“………………” ผมเปิดข้อความจากพี่วุฒิ
‘ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์’
ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมก่อนที่จะไปในครัว ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
เมื่อผมตั้งใจที่จะให้เป็นแบบนี้แล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ แม้ว่าใจของผมจะทรมานมากขึ้นเรื่อยๆก็ตาม
พี่ครับ ทำไมไม่ปล่อยให้เรื่องของเราเป็นอดีตที่เก็บไว้ในซอกลึกของหัวใจ
มาสนใจผมอีกทำไม ถึงแม้ผมจะดีใจที่พี่ยังนึกถึงผมก็ตาม ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ทั้งๆที่ผมก็ยังคิดถึงพี่อยู่
* * *
จากวันนั้นเป็นสัปดาห์พี่วุฒิก็ไม่ได้โทรหรือมาหาผมที่บ้านอีก ผมรู้สึกโล่งใจ แต่ก็รู้สึกว่าผมกับพี่วุฒิได้กลายเป็นคนอื่นไปแล้ว ไม่มีอะไรมากกกว่านั้น
ผมก้มลงยกกล่องกระดาษที่เก็บข้าวของพี่วุฒิที่เคยอยู่ที่นี่ขึ้นมา ผมตัดสินใจทิ้งไม่ได้สักที แต่ตอนนี้ผมจะเอาไปทิ้ง ยิ่งผมยึดติดมากเท่าไรผมก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ผมเดินลงบันได้ กล่องที่ถืออยู่หนักกว่าที่คิด
พรุ่งนี้ค่อยทิ้ง เก็บไว้ก่อน แล้วจะเก็บไว้ทำไม
รู้ตัวซ่ะบ้างสิว่า ไม่มีอีกแล้ว หรือจะอยากให้ตัวเองโดนทำร้ายอีก แล้วยังแม่ที่ตัวเองทำให้เสียใจจนท่านผายผอมขนาดนี้ อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง
อย่ายอม
ผมวางกล่องรวมกับกองขยะข้างถึงถังขยะที่ตอนนี้มีถึงพลาสติกล้นออกมา และยังมีกลิ่นเหม็นด้วย แต่ผมก็ยืนแช่มองกล่องอยู่นาน ก่อนที่จะเดินจากมา(ถังขยะที่เทศบาลจะมาเก็บอยู่ห่างจากหน้าบ้านประมาณ 100 เมตร)
หมดแล้วจริงๆ ผมจะกำสร้อยที่ใส่อยู่ แต่ไม่มี ก็ผมเพิ่งเก็บใส่กล่องไว้ แล้วจะไปมีได้ไง“………………”
ผมก็มีชีวิตของผม พี่วุฒิก็มีชีวิตของพี่วุฒิ
ผมกลับเข้ามาในบ้าน ล็อกประตูรั้วเรียบร้อยก่อนที่จะก้าวขึ้นบันได้ ข้าวเที่ยงที่แม่เตรียมไว้ให้ก็ยังไม่อยากกิน อยากจะนอนพักมากกว่า ตื่นแล้วค่อยมากินดีกว่า
ผมที่ก้มหน้ามองเห็นปลายเท้าขาว ใจสั่นวาบ
ใคร??? !? โจร!? หรือจะเข้ามาตอนที่ผมเอากล่องไปทิ้ง ผมก็ไม่ได้ล็อคประตูรั้วเพราะคิดว่าไปไม่นาน และไม่ได้ไกลอะไร
ผมยังไม่ได้เงยหน้าขึ้น กำลังคิดว่าตัวเองต้องทำอะไร ต้องวิ่งลงไป แล้วออกไปข้างนอก หรือจะสู้กับมันดี แต่ถ้ามันมาหลายคนก็ไม่ไหว
“ เงยหน้าขึ้นมาสิ” เสียงทำให้ผมเงยหน้าขึ้นทันที
พี่วุฒิ!? ใจผมเต้นระรัวไม่แน่ใจว่ากับเมื่อกี้อันไหนเต้นแรงกว่า แต่อาจจะสั่นไหวคนละแบบ
“
พี่!? … ……………” ผมก้าวลงบันได้ถอยหลัง แต่ก้าวพลาดเพราะไม่ได้มอง ต้องรีบคว้าราวบันได้ไว้
พี่วุฒิเข้ามาอยู่ในบ้านผมได้ยังไง!? !?
“ ทำหน้ายังกะเห็นผี” พี่วุฒิว่ายิ้ม เดินตามผมลงมา
“………………”
“ ทำไมพี่โทรมาไม่รับ อย่าบอกนะว่าไม่ได้ยิน ข้อความพี่ก็ส่งมา”
“………………” ผมส่ายหน้า รู้สึกอยากจะร้องไห้ สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้พี่วุฒิอยู่ตรงหน้า อะไรบางอย่างทำให้ผมกลัว รู้สึกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้หนาวไปถึงหัวใจที่อึดอัด
ทำไมถึงได้เข้ามาในบ้านผม…………
“ พี่ก็ไม่ได้อะไรเรามากหรอก แต่มันหงุดหงิดที่เราเหมือนจะหลบหน้าพี่ ไม่อยากคุยกับพี่ ทั้งๆที่พี่ก็ไม่เคยต้องรอใครแบบนี้”
“………………” ขาผมถึงพื้นแล้ว มันสั่นด้วย ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
“
พะ พี่ เข้ามาในบ้านผมได้ยังไง?” ผมถามถอยห่างออกมา
“ก็เห็นประตูเปิดอยู่ ก็เดินเข้ามาปกติ” พี่วุฒิว่าเอียงคอเล็กน้อย
“เข้ามาบ้านคนอื่นแบบนี้ ผิดกฎหมายนะครับ เพราะงั้นพี่ช่วยออกไปด้วย” ผมบอก
“…………………………” พี่วุฒิเงียบ
“ ออ ออกไปเถอะครับ” ผมบอกอีก
“ สั่นอะไร?”
“ เปล่าครับ” ยากลำบากที่จะตอบแบบไม่ติดอ่าง รู้สึกพื้นที่เหยียบเย็นจัด
“ ยังมาเปล่าอีก ก็เห็นว่าหน้าซีดตัวสั่นขนาดนี้ หรือว่ากลัว ………… พี่”
“ ปะเปล่าครับ” ตอนนี้ผมอยู่กับพี่วุฒิ2 คน ยิ่งทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมกลัวจริงๆกลัวว่ามือพี่วุฒิจะมาดึงตัวผมไป
ไม่เป็นไร พี่วุฒิจำอะไรไม่ได้
มีเสียงหนึ่งตอบผมกลับ
จำไม่ได้แล้วไง พี่เขาจำได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่ประเด็น พี่วุฒิก็คือพี่วุฒิ ก่อนที่ที่จะเจอกับจุม ก็เป็นคนแบบนี้ จำไม่ได้หรือไง
“…………………………”
* * *
ขอบคุณทุกๆความเป็นห่วง
ท่านๆก็รักษาสุขภาพกันด้วย
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4745817 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก