10/1
มีเสียงหนึ่งตอบผมกลับ
จำไม่ได้แล้วไง พี่เขาจำได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่ประเด็น พี่วุฒิก็คือพี่วุฒิ ก่อนที่ที่จะเจอกับจุม ก็เป็นคนแบบนี้ จำไม่ได้หรือไง
“…………………………”
“ แล้วจะไปไหน จะขึ้นข้างบนไม่ใช่หรือเรอะ?”
“ คือ ผมหิว จะไปกินข้าว” ผมบอก( ตอนนี้เกือบบ่ายโมง)
“ พอดีเลย พี่ก็ยังไม่กิน” พี่วุฒิพูด
“ งั้นพี่ก็รีบออกไปจากบ้านผม แล้วไปกินข้าวเถอะครับ” ผมบอก เดินถอยออกมาอีก
“ พี่จะกินที่นี่กับจุม”
!? ผมมองหน้าพี่วุฒิ
พี่วุฒิถ้าได้พูดแบบนี้แล้ว ไปขัดคงไม่ดีแน่นอน
“ งั้น…………………………ถ้าพี่กินเสร็จแล้วกลับไปด้วยนะครับ”
“ โอเค๊” พี่วุฒิบอกยักไหล่ ผมเดินเข้าไปในครัว พอรู้ว่าพี่วุฒิเดินตามหลังก็เดินเร็วจนแทบวิ่ง
“…………………………” พี่วุฒิเดินเข้ามาในครัวก็มองไปรอบๆก่อนที่จะนั่งเก้าอี้ แล้วหันมามามองผม
“ เดี๋ยวผมอุ่นกับข้าวก่อนครับ” ผมบอกเอาปลาทับทิบนึ่งในตู้กับข้าวใส่ไมโครเวฟ เสียบปลั๊กอุ่นข้าว แล้วเอาขวดน้ำจากตู้เย็น พร้อมกับแก้ว2ใบวางไว้บนโต๊ะ (โต๊ะกินข้าวเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ผมวางแก้วของผมตรงข้ามที่พี่วุฒินั่ง เพราะไม่อยากนั่งข้างๆ)
ผมยืนรอไมโครเวฟให้ถึงเวลาที่กำหนด
“ ทำไมไม่นั่ง?” พี่วุฒิถาม
“ ผมรออุ่นปลา” ผมไม่กล้านั่งใกล้พี่
“ นั่งรอก็ได้” พี่วุฒิว่าหันหน้ามาหาผม
“ ผม ชอบยืนมองมากกว่า” ผมบอก
“…………………………” พี่วุฒิเอนหลังนั่งไขว้ห้าง ตาจ้องผมจนผมรู้อึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก ทำไมต้องจ้องผมขนาดนี้ด้วย หัวใจมันก็ยิ่งแรงขึ้น ผมเลยหันหลังให้โต๊ะกินข้าว
“…………………………” หันหลังแล้วตาก็เอามองไมโครเวฟ มองจานที่กำลังหมุน ตาก็พลอยหมุนไปด้วย
ไม่เข้าใจพี่วุฒิเลย เข้ามาในบ้านแล้วยังบอกว่าจะกินข้าวด้วยอีก
กิ๊ง !? สัญญาณเตือนจากไมโครเวฟ เมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ ผมรีบใส่ถุงมือแล้วจับจานออกมาวางกลางโต๊ะ ไอ้ร้อนลอยขึ้นตาปลาที่นอนคับจาน ผมเอาน้ำจิ้ม มาวางตามและผักด้วย
“…………………………………………………”พี่วุฒิมองแล้วยุ่นคิ้วเข้าหากัน
“……………………?……” ผมตักข้าวใส่จานวางตรงหน้าพี่วุฒิ และตักให้ตัวเอง
“ มีแค่นี้เหรอ?” พี่วุฒิถาม
“ครับ” ผมบอก สังเกตว่าพี่วุฒิจะไม่ชอบกับข้าวเท่าไร
“…………………………” แต่แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่า พี่วุฒิแกะปลาออกจากก้างไม่ได้
พี่วุฒิเอาช้อนส้อมแกะตัวปลาเงอะๆงะๆ ก่อนที่ตักวางลงบนจานข้าวของตัวเอง ตามด้วยเอาส้อมเขี่ยๆดูเนื้อปลาอย่างละเอียด
พี่วุฒิขมวดคิ้ว ผมมองเห็นก้างเบ้อเล่อ พี่วุฒิเงยหน้ามองผมรวดเร็ว ผมรีบหันหลบกลัวพี่เขาจะรู้ว่าผมกำลังมอง
“…………………………………… … …… …”
“…………………………” ผมหันกลับมาพี่วุฒิยังไม่กินข้าวแต่กำลังกินน้ำ ผมแกะเนื้อปลาใส่จานพี่วุฒิ พี่เขามองผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูด
ผมตักปลาใส่จานผมบ้างและก็กินไปเงียบๆ ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกก็เห็นมุมปากพี่วุฒิกำลังยิ้ม และผมก้มหน้าลง ยิ้มตามไม่มีเหตุผล
“…………………………”
เงียบ ไม่มีการพูดคุยแต่ผมไม่รู้สึกอึดอัด ผมกลับผ่อนคลายแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม อยากให้ให้ทุกอย่างหยุดอยู่ตรงนี้ ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคตก็คงดี
กินข้าวเรียบร้อยผมกำลังเก็บจาน พี่วุฒิไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นและกลับไป
“…………………………” ผมล้างจานไปเรื่อยๆ ในใจก็คิดว่าเมื่อไรพี่วุฒิจะกลับไป
“ ง่วง” พี่วุฒิพูดขึ้น ผมกำลังเช็ดมือ(ล้างจานเสร็จแล้ว)
“…………………………” ผมไม่ได้ออกความเห็น
“ พี่ง่วง” พี่วุฒิพูดขึ้นอีก พร้อมทั้งยืนขึ้น บิดตัวซ้ายขวา
“ ครับ?”
“ พี่จะนอนก่อนค่อยกลับ”
“ แต่พี่บอกกินข้าวแล้วจะกลับนะครับ !?”
“ แต่พี่ไม่ได้บอกว่าจะกลับตอนไหน” พี่วุฒิว่า เข้ามาจับมือผม
“อย่าครับ…………………………”(สะบัดทันที ถึงหลุดแต่พี่วุฒิก็จับใหม่)
“ พาพี่ไปห้องจุมหน่อย พี่ง่วง”
“ แต่พี่ครับ !?”
“ ทำไม ก็พี่ง่วงพี่จะนอน ขอนอนไม่ได้หรือไง !? ”
“ ก็ผม ………………………” กลัว
“ ก็ผมทำไม !?” เสียงดัง ผมหดคอลง ตัวเกร็ง
“…………
………… ……” (ผม)
“…………………………………………………” (พี่วุฒิ)
“…………………………”(ผม)
“…………………………………………………เร็วๆ พี่ไม่ชอบรออะไรนานๆ” (พี่วุฒิ)
“…………………………ครับ” ผมพาพี่วุฒิขึ้นบันไดไปห้องผม ขณะที่พี่วุฒิยังจับมือผมไว้ตลอดเวลา
จนเข้าไปในห้อง
“ห้องเล็กเท่าแมลงดิ้นตาย” ผมหันควับเผลอจ้องหน้าพี่วุฒิเฉยเลย
เมื่อครั้งที่พี่วุฒิมาที่บ้านผมครั้งแรก พี่วุฒิก็พูดกับพี่ชนะว่า ห้องผมเล็กเท่าแมลงสาบดิ้นตาย
“ จ้องหน้าพี่ทำไม?”
“ ปะป่าวครับ” ผมบอก ก้มหน้าลง พี่วุฒิปล่อยมือผมแล้วไปนอนบนเตียง เหมือนกับว่าเป็นเตียงตัวเอง ก่อนที่ควักมือเรียกผม
“ อะไรครับ?”เดินถอยหลัง1ก้าว
“ บอกให้มาก็มาเถอะน่า”
“…………………………” ผมเดินไปนั่งลง
“นอนลงสิ”
“ อะไร นะครับ!?” (ม่านตาเบิกกว้าง)
“ นอนเป็นเพื่อนพี่หน่อย”
“ ไ ม่ ครับ” จะลุกขึ้น ผม
สะดุ้ง!? เพราะพี่วุฒิกอดที่เอว
“ ไม่นอนก็นั่งอย่างงี้แหละ” พี่วุฒิว่าแล้วก็หลับตาลง ผมนั่งหลังตรง ตัวเกร็ง
“…………………………” ก่อนจะค่อยหันไปมองหน้าพี่วุฒิ
แต่ !?
พี่วุฒิลืมขึ้นประสานตากับผมที่ยังตกใจที่พี่เขาอยู่ๆก็ลืมขึ้นมา
“เอาแต่จ้องพี่แบบนี้ จะให้คิดว่าอะไร?”
“ คือ ผม คือผม…………………”
“…………………………” พี่วุฒินิ่งเงียบรอฟังผมพูด แต่ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าจะแก้ตัวยังไง?
“ ก็พี่
มา นอนเตียงผม”ก้มหน้าไม่กล้าสบตา เพราะกำลังโกหก เลยกลัวว่าพี่วุฒิจะจับได้
พี่วุฒิลุกขึ้น เอนตัวมาใกล้ผม
“ โกหก” พี่วุฒิกระซิบ ไรขนบนคอลุกชัน ผมเงยหน้ามองเอนตัวหนี พี่วุฒิไม่ได้โกรธดูเหมือนกำลังอมยิ้ม
“………………… ชอบพี่ใช่ไหม?”
“!?…………………………” ผมรีบส่ายหน้าตอบ ว่าไม่ใช่อย่างที่พี่วุฒิพูด
“ ปากแข็ง”
“ ไม่ใช่ครับ !?” ผมส่ายหน้าเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ นอน นอน” พี่วุฒิกอดผมให้นอนลงไปด้วยกัน ซึ่งเตียงผมเป็นเตียงเดี่ยว ผู้ชายตัวโต 2 ด้วยกัน ก็คับแคบไปทันที ตัวผมนอนชิดขอบเตียงพอดี ตัวพี่วุฒิก็เหมือนกัน เตียงจึงไม่มีพื้นที่ว่างเลย
“
พี่ครับ พี่ครับ พี่
!? ” พี่วุฒิกอดผมไม่ยอมปล่อย
“ โวยวายอะไร
!? ” เสียงแข็ง
“ คือ
ผม… . …. … .…”
“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่ไม่อยากฟัง พี่ง่วงจะนอน” พี่วุฒิพูดหลับตา
“…………………………” ผมเงียบ แต่หัวใจเต้นแรงและดังมาก
ทำไมเป็นแบบนี้ไปซะได้ พี่วุฒิเข้ามาในบ้าน กินข้าวกับผมแล้วก็มานอนบนเตียงผมด้วย
“……………… …………” ผมจ้องมองพี่เพดานห้องอย่างงงวย
สักพักผมหันไปมองหน้าไปมองหน้าขาวเนียนของพี่พี่วุฒิซึ่งอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ ลมหายใจสม่ำเสมอ ท่าจะหลับไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำ
พี่คิดยังไงกับคนที่ไม่รู้จักอย่างผม ถึงได้มาที่บ้านผมและทำแบบนี้ หรือว่า………………ในใจยังมีผม
คิดแบบนั้น หัวใจก็สั่นไหว
“…………………………” ผมพลิกตัวนอนตะแคงมองพี่วุฒิให้เต็มตา
พี่เป็นรักแรกของผม ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ผมก็คงลืมพี่ไม่ได้ แม้ตอนนี้รักครั้งแรกจะยังเป็นรักครั้งสุดท้ายอยู่ก็ตาม
แค่สักนิดได้ไหม? แค่ตอนนี้
ผมยกมือกอดพี่วุฒิแล้วค้างไว้อยู่อย่างั้น ผมยิ้มให้สมเพชให้การกระทำของตัวเอง ที่เป็นขี้ขลาดแบบนี้ แต่ผมรู้ดี
“…………………………” ผมลักลอบมีความสุข
.
..
..
…
* * *
ดวงตาค่อยๆลืมขึ้น มองเห็นหน้าพี่วุฒิอยู่ใกล้แทบจะติดกับหน้าตัวเอง บนหมอนเดียวกันอีก…………………ฝัน
ฝันเห็นพี่วุฒิ
“ พี่ครับ” ( ยิ้ ม )
“…………………………” พี่วุฒิใบหน้าเรียบเฉยๆ มือพี่เขาจับหน้าผมเบาๆ
รู้สึก บางอย่างไม่ ใช่ ฝัน รู้สึกว่า เป็นความจริง สมองทบทวนรวดเร็ว ไม่ใช่ฝัน!?
รีบลุกขึ้น
ฟุบ!? พี่วุฒิกอดตัวลงไปนอนเหมือนเดิม
“ ปล่อยครับ
!? ” (ตกใจ)
“ ตอบคำถามมาก่อน”
“คำถามอะไรครับ?” ไม่กล้าเงยหน้ามอง
“ ไหนว่าไม่ชอบพี่ แล้วนอนกอดพี่ทำไม?”
“ ผม
เปล่า นะครับ”
“ แล้วมือนี้เขาเรียกว่าอะไร?” พี่วุฒิว่า ผมสำรวจมือตัวเอง และกำลังกอดพี่วุฒิอยู่จริงๆผมหดมือตัวเองกลับมาในทันใด!?
จำได้แล้วว่ากอดหน้านี้พี่วุฒิหลับไปก่อน มองหน้าพี่วุฒิแล้วก็กอดพี่วุฒิคิดว่าแค่แป๊บเดี่ยวแต่ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“ เอ่อ คือ ผมหลับ แล้ว ไม่รู้ตัว” ผมแก้ตัว
“ หมายความว่า ที่กอดพี่มาจิตสำนึก ว่างั้นใช่ไหม?”
“
ไม่ใช่ครับ!?” ผมตอบเสียงหลง พร้อมทั้งดิ้น พอพี่วุฒิปล่อยก็รีบลุกขึ้น ออกมายืนห่างจากเตียง
หัวใจเต้นระรัว เสียงดัง จนเหนื่อย
“ เฮ้อ~” พี่วุฒิว่า ลุกขึ้นบิดขี้เกียจไม่สะทกสะท้านใดๆ
“…………………………” พี่วุฒิทำตัวสบายๆในขณะที่ผมเป็นเจ้าของบ้านกำลังเกร็งและตัวทำไม่ถูก
* * * *
ตอนนี้ยาวหน่อยเน้อ ก็เลยแบ่งเป็น2 ตอน
เพราะไม่สบายเลยได้หยุด ได้ลงน้องจุม
จะลงติดๆกันก็จะตามอ่านกันไม่ทัน (โม้)
ตอบว่ามาเจ้าค่ะแวะเข้ามารอเจ้าหญิงอยู่คราบบบบบบบบ วันนี้มามั้ย?? 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432503 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก