11.40%
“…………………จุม?………” ชิดหันหน้ามาหา แม้ไฟจะมืด แต่แววตาก็พอมองออกว่าชิดกำลังเป็นห่วง
“…………………………” ผมส่ายหน้าแล้วบีบมือชิดให้มั่นใจว่าผมไม่เป็นไรจริงๆ
จนหนังจบชิดก็ยังกุมมือผมไว้
ขอบคุณชิดจริงๆ
ออกจากโรงหนังผมกับชิดไม่ได้คุยอะไรกันมาก มีแค่บางครั้งที่ชิดหันมามองผมแต่ก็ไม่พูด ผมได้แต่ยิ้มตอบกลับไป
“ ผมว่าตัวเล็กไปนะครับ” ผมบอกดูเสื้อสีขาว(เสื้อนักศึกษา)ที่เจ้าของร้านคนสวยเอามาให้
“ ไม่เล็กหรอกค่ะ ใครก็ใส่แบบนี้ ใครจะไปใส่ตัวรุ่มร่าม ใส่พอดีตัวก็พอ” ผมหันไปมองชิด หน้าร้านนักศึกษาหญิงสองคนเดินเข้ามา เสื้อพอดีตัวจนเหลือเชื่อ กระโปรงก็รัดรูปสวยตามหุ่นที่ผอมบาง แต่ผมว่าไม่เหมาะสมที่ใส่ไปมหาลัย ถึงแม้น้องสองคนนี้จะใส่ไม่น่าเกลียด ผู้ชายก็ต้องใส่เสื้อรัดๆด้วยเหรอ?
“ไม่เอาดีกว่าครับ เอาไซร์ใหญ่กว่านี้แล้วกันครับ” ผมบอก แม่ค้ายิ้มไปยิ้มมาให้อีกตัว แล้วให้ผมไปลองเสื้อในห้องเล็กๆ ทว่าชิดดันเข้ามาด้วย
“ชิด!?” ผมพูดด้วยความตกใจ
“ อยากช่วย”พูดพร้อมทั้งยิ้มกริ่ม
“ ไม่ต้องเลย” เผลอพูดอย่างจริงจังทั้งที่คิดว่าชิดแค่ล้อเล่น ชิดเลยหน้าสลดลง
“ ก็รู้ เดี๋ยวไปรอข้างนอกก็ได้” ชิดว่าก่อนจะยอมออกไปดีๆ ผมค่อยโล่งใจ บางทีชิดก็ชอบทำอะไรแผลงๆเหมือนกัน
“…………………………”
ผมลองเสื้อกับกางเกงพอดีตัวอยากที่คิดก็ออกมา พร้อมๆกับมีคน2คนเปิดประตูกระจกเข้ามาในร้าน
“…………………………” โลกเรานั้นนอกจะกลมแล้วยังแคบอีกด้วย
พี่วุฒิกับไนท์
“…………………………” ชิดเดินเข้ามาจับมือผม แล้วดึงเสื้อกางเกงที่ผมลองให้แม่ค้า
“ เอาอย่างละ3ตัวครับ” ผมบอกเพิ่มเติม แล้วยืนรอ
“…………………………”พี่วุฒิหันมามองผมกับชิดแล้วก็หันกลับไปกอดเอวไนท์หลวมๆ
สะอึกในใจ
“…………………………” เพราะผมหันมอง ทำให้ไนท์หันมาและสบตากับผมพอดี น้องเขายิ้มหวานตอบ
“ไปเถอะจุม” ชิดว่าหลังจากรับถุงกระดาษสีน้ำตาลจากคนขาย
“ ยังไม่ได้จ่ายเงินเลย” ผมบอกเอากระเป๋าเงินออกมา
“ ชิดจ่ายแล้ว”
“ จ่ายไปเท่าไร?” ผมถามจะได้คืนเงินให้ชิด
“ ไม่ต้อง อย่าเกรงใจดิ ”
“ชิด แบบนี้ไม่เอานะ” ผมว่าเดินออกมาพร้อมชิดแบบตามติดและไม่อยากอยู่ดูพี่วุฒิกับไนท์
“ ถ้าจุมเกรงใจวันนี้ชิดขอกินข้าวบ้านจุม” ชิดว่าเปิดประตูรถ
“ ไม่ต้องขอ ชิดเป็นเพื่อนจุมถ้าอยากกินก็กิน” ผมบอก
“ จำคำคำนี้ไว้แล้วกัน” ชิดฉีกยิ้มยักคิ้ว ผมต้องรีบเปิดประตูเข้ามานั่งรถรอ
ชิดนะชิด
แค่กินข้าวต้องขอด้วย ตัวเองก็มากินจนมากกว่าบ้านตัวเองซะแล้วตอนนี้
* * *
ผมกำลังใส่กางเกงขาสั้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ โทรศัพท์ที่วางไว้ช้างถุงกระดาษชดนักศึกษาก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู
0-……………………
เบอร์พี่วุฒิ!? ผมวางโทรศัพท์ลงเหมือนว่ามันจะลวกมือ
“…………………………” พี่วุฒิโทรมาทำไม?????
กริ้งๆ
กริ้งๆ
โทรศัพท์ส่งเสียงไม่หยุด
ผมจะไม่รับ!?
ไม่รับ
ไม่รับ
ผมไม่รับ!? ผมปิดเครื่องในที่สุด
“…………………………”
เงียบ
แต่หัวใจเต้นตึกๆที่ปิดโทรศัพท์ พี่วุฒิต้องโกรธมากแน่ๆ
มือเปิดลิ้นชัก หยิบกล่องเล็กๆสีแดงออกมา แล้วเปิดออกเห็นสร้อยสีเงิน และแหวน2วง ผมเอามือลูบเบาๆก่อนที่หักห้ามใจ ปิดฝากล่อง และเก็บเข้าลิ้นชักเหมือนเดิม
ผมยังทรมานอยู่มาก แต่ทำแบบนี้แล้ว ผมก็มีความสุขขึ้นมา
พี่วุฒิค่อยๆห่างออกไป
* * *
วันนี้กว่าจะตื่นก็แม่มาปลุกตอนที่จะออกไปทำงานแล้ว เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ เอาแต่คิดเรื่องเก่าๆ และเรื่องเมื่อวาน
…………………ภาพที่เห็นมันบาดใจ
“…………………………”
อาบเสร็จก็9โมงจะครึ่ง
ผมเข้าห้องครัวจะกินข้าวเช้า เห็นโน้ตที่แม่ติดไว้ประตูตู้เย็น
‘ตอนเย็นรดน้ำต้นไม้ด้วย’
แม่
กริ่งๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ผมเดินออกไปหน้าบ้าน
“………
………!?…………”
พี่วุฒิยืนเอามือค้ำประตู
“ เปิดประตู!” พี่วุฒิว่า ก่อนเดินถอยหลังห่างออกไป1ก้าว
“…………………………” ผมไม่มีทางเปิดแน่นอน ถ้าผมเปิดให้พี่วุฒิเข้ามา ไม่รู้พี่วุฒิจะทำอะไรผมบ้าง
“ ยืนเซ่อ อยู่ได้ บอกว่าให้เปิดประตู!” “ ไม่ครับ” ผมตอบอย่างที่คิด
พี่มาหาผมทำไม ทั้งที่ผมจะลิมพี่ พยายามไม่คิดถึงพี่ พยายามไม่ลืมอดีตแต่พี่ก็มาหาผมอีก
“ คิดจะลองดีหรือไง พี่สั่งให้เปิดประตู!” พี่วุฒิสั่งเสียงดังกว่าเดิม
“ ไม่ครับ” ผมตอบคำเดิม ถอยห่างจากประตูออกมา
โครม!? โครม!? ผมสะดุ้งเดินถอยอออกมาเรื่อยๆ พี่วุฒิเตะประตูรั้วเสียงดัง เต็มแรง
“ พี่ครับ !?”
“ ทำไม จะทำไม !?” โกรธเกี้ยวทั้งสีหน้าและน้ำเสียง
โครม!? โครม!? “ พี่ครับ รั้วจะพังนะครับ!?”
“ เออ ก็เตะให้มันพัง!”
โครม!? โครม!? “…………………………” (ผม)
“ ถ้าไม่งั้น ก็เปิดประตูให้พี่ !?”
“ ไม่ครับ” ผมส่ายหน้า มองรั้วที่พี่วุฒิแตะ กลัวว่ามันจะพังจริงๆ
* * *
พรุ่งนี้ ตอนหน้า พี่วุฒิเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432416 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก