16
พี่วุฒิว่า ผมสะดุ้งเฮือก พี่ชนะหัวเราะเสียงดังกว่าเดิมแล้ว แล้งหยุดเอาดื้อๆ
“ มรึงก็ต้องเงียบเหมือนกัน
วุฒิ”
“………………………” พี่วุฒิหน้าเคร่งแต่ก็ไม่พูดอะไร
ในรถก็เงียบ
“ พี่ เอาโค้กไหมครับ?” ไนท์ถามพี่วุฒิ
“ พี่ไม่หิว!” พี่วุฒิว่าปัดมือไนท์ออก กระป๋องโค้กจากมือไนท์ ร่วงลงพื้น
ตุบ!? “………………”
เงียบทั้งรถ
แต่พี่วุฒิไม่มีท่าทีสนใจอะไรทั้งนั้น ไนท์หน้าเสียนิ่งไป แต่ก็ปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแทบจะทันที
“ อย่างอื่นก็มีนะครับ พี่จะกินอะไร พี่………”
“ ไนท์ เงียบได้ไหมพี่รำคาญ!” พี่วุฒิว่า หน้าไนท์สลดลง ผมมองออกว่าน้องเขากำลังปั้นหน้าให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทำไม่ได้
“..................”
ผมเข้าใจไนท์ดี การที่เราอยากทำอะไรให้คนที่เรารัก ให้เขาพอใจ ...
“ ไนท์ เอาโค้กเมื่อกี้ให้พี่ได้ไหม พี่เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน” ผมว่า ไนท์หันมาผมทันที สีหน้าดีขึ้น
“ ได้ครับ” ยิ้มดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“ มีแซนวิชด้วยใช่ไหม เอาให้พี่ด้วย” ผมบอก
“ ครับ” ไนท์ยื่นให้ผมพร้อมกันทั้งกล่องน้ำส้มทั้งแซนวิช(พี่วุฒินั่งกลาง)
“………………………” พี่วุฒิมองแต่ก็ไม่พูดอะไรนอกจากหลับตาลงทั้งคิ้วยังขมวดอยู่
“………………” ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก คิดว่าตัวเองต้องเข้มแข็งกว่านี้ ก็ได้แค่คิด กระทำได้ยาก ทั้งที่บอกว่าอย่าคิด มันไม่มีอีกแล้ว อดีตที่แสนหวาน อดีตที่แสนเจ็บปวด
ผมต้องการเวลา แต่กว่าที่ทุกอย่างจะดีขึ้นผมไม่รู้ว่าต้องการมากเท่าใด
แซนวิชในปากไม่มีรสชาติใดๆเลย
“ สามี เปิดเพลงหน่อยดิ” พี่ชนะร้องบอกพี่แบงค์
“ พี่ชนะอายคนอื่นเขามั้ง ยางอายน่ะมีไหม?!!” จักรหันหน้ามาตะโกน
“ ก็ในรถมันเงียบ” พี่ชนะตอบเสียงอ่อยๆ
“ เอาน่าจักร เดี๋ยวพี่เปิดเพลงก็แล้วกัน” พี่แบงค์บอก
“................”
“ เปิดวิทยุแล้วกันนะ จะได้ไม่เบื่อ” พี่แบงค์ว่าเลือกคลื่นๆไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่คลื่นวิทยุคลื่นหนึ่งที่กำลังมีดนตรีคลอ
http://www.youtube.com/v/1v-klaVVIaQ?fs=1&hl=th_TH♩♪♫♬
จากคนคนที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน
อยากลืมลืมทุกสิ่ง ลบล้างเรื่องวันวาน
หากเราไม่เห็นกันคงลืมกันได้
หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดันทำให้เราเจอกันต่อไป
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บมันทรมาณเกินไป
ห่างไกลไปให้ไกลมันยังดีกว่า♪♫ “............................” ผมหันไปมองพี่วุฒิ ทั้งที่ว่าจะไม่แล้ว จึงต้องรีบหันกลับมา
♪♫ คนที่รัก ร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ ♫♬ “ พี่แบงค์เปิดเพลงไรเนี่ย!” จักรว่าปิดวิทยุ
“ นั่นสิครับ ผมว่าเงียบก็ดีเหมือนนะครับ” ชิดที่นั่งเงียบก่อนหน้านี้เห้นด้วย
“............................” แซนวิชในมือผมเย็นชืด ผมกินต่อไม่ไหว รอบตาเกร็ง เหมือนกำลังกลั่นน้ำตาให้ไหลออกมาให้ได้
มันคืออะไรกันแน่ สถานการณ์ในตอนนี้
“ พี่ครับ” ไนท์เรียกพี่วุฒิเบาๆ แต่ไม่ปฎิกิริยาตอบจากพี่วุฒิ คงหลับไปแล้ว
“ ............”(ผม)
“ ?” ไนท์เงยหน้าขึ้นมาเห็นผมที่กำลังมองอยู่พอดี
“ เมื่อคืนพี่วุฒิดื่มหนัก จนผมคิดว่าจะมาไม่ได้แล้ว” ไนท์อธิบายสาเหตุที่พี่วุฒิหลับง่ายแบบนี้ ไนท์จัดท่านั่พี่วุฒิให้ไปพิงไหล่ตัวเอง หันมาสบกับผมแล้วยิ้ม ตาเป็นประกายความสุข
.
.
.
.
จะ 9 โมงแล้ว พี่แบงค์ถามว่าจะกินอะไรกัน แต่ไม่มีใครหิว เลยสรุปว่าไม่จอดกินข้าวเช้ากัน แต่จะกินเมื่อถึงน้ำตกครั้งเดียว
เกือบเที่ยงก็ถึงบริเวณหน่วยพิทักษ์อุทยานฯ พี่ชนะบอกว่าจองบ้านพักไว้แล้ว
“ พี่ครับ ถึงแล้ว” ไนท์ปลุกพี่วุฒิที่หลับมาตลอดทาง พี่วุฒิลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“ ถึงน้ำตกแล้วครับ” ไนท์ย้ำอีก
“ รีบหน่อยโว้ย คนข้างในอยากออกจะบ้าแล้ว” พี่ชนะว่า ตอนนี้พี่แบงค์กับจักรออกไปรอนอกรถแล้ว พี่วุฒิมองหน้าไนท์ก่อนที่หันมามองผม
“............” ผมก้มมองต่ำหลบ แล้วเก็บกระป๋องน้ำอัดลม
“......................” ไนท์ออกไปก่อนตามด้วยพี่วุฒิและผม จนออกมาครบทุกคน
รอบตัวๆมีแต่สีเขียวเต็มไปหมด และยังได้ยินน้ำตกดังซ่าซ่า ทำให้รู้สึกสดชื่อนและปลอดโปล่ง
“ จุม” ชิดเดินมาเอาตัวชนผมเล็กน้อย
“ หืม?” (ผม)
“ หิวข้าวหรือยัง?” ชิดถาม ยิ้มท่ามกลางแดดจ้า
“ ไม่ค่อยเท่าไร เพราะกินแซนวิชไป” ผมบอก
หมับ!? ชิดจับมือผม
“ ชิด!?” ผมว่าจะดึงมือกลับแต่สายตาเห็นพี่วุฒิเสียก่อน
“ รังเกลียดกันก็สะบัดออกได้” ชิดว่า มองหน้าชิดที่ไม่ได้ยิ้มเหมือนเมื่อกี้แล้ว
“..................” ผมปล่อยให้ชิดจับมือเดิน เดินเข้ามาในบ้านพัก 2 ชั้นที่ทำด้วยไม้ทั้งหลัง
มีชายอายุราวๆ40 มาทักทายพี่ชนะ และให้กุญแจ พี่ชนะมาหลายดอก และบอกว่าเตรียมอาหารไว้ให้แล้วเดี๋ยวให้เด็กยกมาให้
“ ห้องล่าง 1 ชั้นบน 3 ก็แบ่งกันตามสะดวก แต่ข้างล่างพี่ขอ” พี่ชนะว่า พวกผมก็หันหน้ามองกันเป็นการถามว่าเอาไง”
“ ผม ธีและจุม ห้องหนึ่งครับ” บันบันว่า
“ ผมด้วยครับ ผมอยู่ห้องเดี๋ยวกับจุม” ชิดบอกเพิ่มอีกคน เท่ากับว่าเหลือ พี่วุฒิ ไนท์ ยูและซีซี่
“ พี่ชนะผมกับซีซี่ ก็ได้ครับ”(ยู)
“ ทำไมต้องก็ได้อ่ะ ไม่อยากนอนกับเขาเหรอตัวเอง”ซีซี่ว่าทำสะดิ้ดสะดิ้งตบไหล่ยูที่กำลังทำท่าขนลุกเหมือนหนาวมาก
เหลืออีกห้องหนึ่งก็ต้องเป็นพี่วุฒิกับไนท์.......
เลิกคิด เลิก ตะโกนบอกตัวเองอยู่อย่างงั้น
พวกผมเข้าไปในบ้านพัก ด้านในเป็นโชฟาไม้ครบชุด ผู้หญิงผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสะกรีนลายโลโก้ที่พัก
“ หิวจนแสบท้องอยู่แล้ว” บันบันว่า เดินสอดส่ายสายตาแล้วเข้าห้องไปล้างมือขณะที่พวกผมยังยืนอยู่เลย
* * * *
กินข้าวเสร็จแล้ว พวกผมก็พาเข้าไปดูห้อง พอเข้าไปในห้องบันบันก็นอนแผ่รอบบนเตียง( ห้องผมเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด แต่มี 2 เตียงเหมือนห้องอื่นๆ)
ส่วนชิดไปเอาโทรศัพท์ที่ลืมไว้ในรถ จะตามขึ้นมาที่หลัง
“ หลังจากนี้เราต้องเดินอีก 2 กิโล-ใช่ไหม?” บันบันถามหลับตาพริ้ม น้ำตกมีหลายชั้น พวกผมตั้งใจว่าจะไปดูชั้นที่สวยที่สุดครับ ดังนั้นต้องเดินเท้าเข้าไปอีก 2 กิโลเมตร
“ อืม” ผมว่านั่งลงข้างๆ แต่ไม่ได้นอนลงไปด้วย ( ธีเปิดตูสื้อผ้า เอาเสื้อ กางเกงขึ้นมาแขวนไว้ )
“ จุม” บันบันเรียกและดึงแขนผมก่อนที่ผมจะลุกขึ้น
“ ไม่เป็นไรใช่ไหม?” บันบันถาม
“ จะเป็นอะไร..คิดมาก” ผมว่าลูบหัวบันบันเล่น
“ ทนเห็นได้เหรอ พี่วุฒิกับไนท์”
“ ทนไม่ได้ก็ต้องทน แต่ทนได้ หายห่วง” ผมบอกนึกถึงพี่วุฒิกับไนท์แล้ว ใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอีก
“ มรึงชอบมีอะไรก็เก็บไว้คนเดียว มีอะไรก็ไม่ยอมบอก เพื่อนมีไว้ทำไมไม่ปรึกษา”
“ กรูเห็นด้วย” (ธี)
“ เปิดโอกาสให้คนอื่นบ้างก็ได้” บันบันว่า
แกร๊ก!?
ชิดเปิดประตูเข้ามา ผม บันบันและธีหันไปมอง
“ .....................” ชิดเปิดประตูค้างไว้ จ้องมาพวกผม
“หน้า ชิดมีอะไรผิดปกติเหรอ?”
“ เปล่า” ผมตอบ
บันบันหมายถึง....ชิด
“ จ้องแบบนี้เขินนะครับ” ชิดว่าเดินเข้ามา แต่ไม่มีท่าทีเขินเลยสักนิด
* * * *
เจ้าหญิง 
มารอตั้งแต่เช้า ถึง ค่ำแล้วอ่า
เมื่อไรเจ้าหญิงจะมาสักทีละคร๊าบบบ
อยากอ่านจะตายอยู่แว้ว
นั่งคอยกด รีเฟช อยู่มือหงิกแล้ว
มาแล้วเน้อ ท่าน
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4745831 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก