บุพเพวายร้าย 2.5
18.(พิเศษ)+50%
“ จุม พี่นายมารับแล้วไปเถอะ เดี๋ยวเรื่องรายงานค่อยคุยกันพรุ่งนี้” จักรเอาปากแดงที่เกิดการกินน้ำแข็งใสพูดกับผม ผมกำลังยืนอยู่หน้าโรงเรียนกับยูและซีซี่และกำลังกินลูกชิ้นทอดเช่นเคย
“…………………” ผมโบกมือให้รถพี่วุฒิที่ค่อยๆจอดถนนอีกฟาก ห่างออกไปราวๆ50เมตรจากที่พวกผมยืนอยู่
“ อืม ” ผมบอก คืนแก้วชานมให้ยู ก่อนที่เดินไปยังรถพี่วุฒิ ผมเปิดประตูรถเข้าไป
“ หิวไหม?” พี่วุฒิถาม
“ ไม่หิวครับ” ผมตอบเพราะกินลูกชิ้นทอดกับพวกจักรเยอะพอสมควร
“ แต่พี่หิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“……………?………ครับ” ที่แท้พี่วุฒิหิวนี่เอง
“ แล้วก็ไปดูหนัง บอกว่าอยากดูX2ใช่ไหม?” (หนังแอ็กชั่นภาคต่อที่ผมอยากดู และชอบมาก)
“? ครับ” พี่วุฒิจำได้ด้วยว่า ผมเคยพูดว่าอยากดูหนังเรื่องอะไร พี่เขาใส่ใจผม
ดีใจ (ยิ้ม)
“…………………”
ผมกับพี่วุฒิกำลังยืนดูรอบหนัง
รอบที่ใกล้เวลาตอนนี้ก็มี 18.00 น. และอีกโรง 18.30 น.
ตอนนนี้ ห้าโมงครึ่ง
“ ดูรอบหกโมงครึ่งแล้วกันครับ” ผมว่า พี่วุฒิจะได้มีเวลาหาอะไรกินด้วย
“ ดูรอบหกโมงนี่แหละ พี่ไม่ชอบรอนาน”
“ พี่ไม่หิวหรือครับ?” หันหน้าไปถาม
“ ตอนนี้ไม่หิวแล้ว” พี่วุฒิบอก จับมาผมเดินเข้าไปซื้อตั๋ว
“ พี่ครับ คนมอง” ผมบอกขณะดึงมือตัวเองกลับ แต่พี่วุฒิสิครับ ยิ่งกำแน่น
“ คนมอง แล้วไง”( หน้าตาเฉย)
“ ผมอาย” (รีบบอกแต่เสียงเบา)
พี่วุฒิหยุด
กึก?“ แต่พี่ไม่อาย” บอกผมแล้วเดินจูงผมเข้าไปหน้าเคาร์เตอร์ซื้อตั๋วไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“…………………” ผมมองไปรอบๆ คนมองผมกับพี่วุฒิแทบจะทุกคน บางคนไม่ทันสังเกตเห็น เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆยังสะกิดให้หันมามองด้วยกัน
ผมรีบหันกลับมา ทำเป็นไม่รู้ตัว ไม่กล้ามองไปไหนเลยครับ หน้าทั้งร้อนทั้งเย็นสลับกันวูบวาบ
อายมากครับ อายจนหัวหมุนติ้วๆ
ซื้อตั๋วเสร็จพี่วุฒิก็จะจับมือผมอีก ผมเดินถอยออกมา
“ ผมเดินเองได้ครับ!” ผมบอกจริงจัง
“…………………” พี่วุฒิมองไม่พูดอะไร เดินนำผมขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกชั้น
หน้าโรงหนังคนนั่งรอเพียบ แต่ก็มีโชฟาว่าง ผมกับพี่วุฒิไปเดินไปนั่ง
“ จุมจะกินอะไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อ” พี่วุฒิบอก พร้อมกับดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ เอาน้ำอัดลมครับ” ผมบอก พี่วุฒิก็ลุกขึ้นเดินไป ผมมองตามไปติดๆ
มีกลุ่มเด็กมหาลัยทั้งหญิงทั้งชายนั่งโชฟาข้างๆผมแทนที่พวกเพิ่งลุกออกไป บางคนหันมามองผมที่นั่งคนเดียว ผมยิ้มเล็กน้อย
“ พวกมรึงดูนั่น?” นิสิตชายที่ท่าทางออกนุ้งติ้งบอกเพื่อนให้ดูบางอย่าง ผมก็อดมองตามไม่ได้
มอง… พี่วุฒิ? ทำไมเหรอ?
“ คนอะไรหล่อระเบิดระเบ้อ หล่อไม่ไหวหล่อไม่เกรงใจ เหี้ย กรูจะละลาย” เอามือสองข้างแนบอก ผมเกือบขำในท่าทีเขา
“ จริงอะ อีโอ หล่อจริงอะไรจริง มรึงหากรูคนดิ” นิสิตผู้หญิงอีกคนแสดงความคิดเห็น
“ กรูคงหาให้มรึงหรอก กรูเอาเองดีกว่า”
“ เรียนมอไหนเนี่ย มอเราป่าววะ? ”(พี่วุฒิใส่ชุดนักศึกษา)
“ กรูว่าไม่ใช่”(อีกคน)
“ แม่ง ต้องมีแฟนแล้วแน่ ไม่งั้นกรูจะเจ้าไปจีบ”
“ อย่าเลยอีโอ กรูขอร้อง อย่าทำให้ชีวิตเขาด่างพร่อยเพราะมรึง!”
“ ฮ่าๆ” หัวเราะลั่นทั้งกลุ่ม
“อี@$!!!%^*%@&*+#$!!! เออ!!! แฟนพวกมรึงหล่อให้มันขี้เล็บเขาเถอะ”
“ ……………………….” พอพี่วุฒิเดินตรงมา พวกเขาก็เงียบก่อนที่เปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น แต่สายตาก็เหลือบมองพี่วุฒิอยู่
“ รอนานไหม?” พี่วุฒิถาม และผมรับแก้วน้ำจากพี่วุฒิ ( แก้วใหญ่ มีสองหลอด)
ตอนนี้คงไม่ใช่พี่วุฒิคนเดียวที่ถูกมอง เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนจับตามองเหมือนกัน
ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ ว่าพี่วุฒิชอบผมตรงไหน หน้าตาผมก็ธรรมดา ฐานะทางบ้านยิ่งกว่าธรรมดา การเรียนก็กลางๆ พูดได้ว่าไม่มีอะไรโดดเด่น ผิดกับพี่วุฒิที่ทุกอย่างเฟอร์เฟ็กไปหมด จะชอบคนที่ดีกว่าผมแบบไหนก็ได้
แต่ พี่วุฒิชอบผม บอกผมตั้งหลายครั้ง
ผมอดภูมิใจไม่ได้
“…………………” ผมก้มดูน้ำในแก้วเป็นการหลบสายตาคนอื่น
เหลืออีก15นาที หนังจะฉาย ผมชวนพี่วุฒิเข้าโรงฯตั้งแต่เนินๆ
ผมไม่ได้ดูตั๋ว เลยไม่รู้ว่าพี่วุฒิซื้อตั๋วสวีท !?
ผู้ชายสองคนกับที่นั่งสวีท !?
“…………………”
ดูหนัง ดูหนัง อย่าสนใจสิ่งอื่น ผมบอกตัวเอง
พอนั่งลงพี่วุฒิก็กุมมือผม
“…………………” ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ ปล่อยให้พี่วุฒิจับมือ เพราะผมก็รู้สึกดี เพียงแต่ผมไม่อยากให้พี่วุฒิทำแบบนี้ในที่สาธาณะ เหมือนเมื่อกี้เท่านั้นเอง
ผมชอบพี่วุฒิมากขึ้นอีกแล้ว
ยิ้มอย่างสุขใจ
* *
“ สวัสดีครับ” ผมพูดพร้อมยกมือไหว้แม่จากหน้าประตูครัว
“ สวัสดีครับ” (พี่วุฒิยืนอยู่ข้างหลังผม)
“ สวัสดีจ้ะจะกินข้าวอีกไหม?” แม่ถาม แต่ก็กำลังเก็บกับข้าวที่ท่านเพิ่งเสร็จ
“ ไม่ครับ” ผมบอก แล้วเดินขึ้นบันได ดูหนังเสร็จพวกผมก็กินแม็ค-ก่อนที่จะกลับ เพราะพี่วุฒิบอกหิว และโทรบอกแม่ว่าไม่ต้องรอกินข้าว
“ พี่ครับ พี่ไม่กลับบ้าน คุณคุณพ่อพี่จะไม่เป็นห่วงหรือครับ” ผมถามวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ พี่วุฒิวางหนังสือเรียนตามติดๆ และไม่ได้ตอบคำถามผม
“…………………”
ตั้งแต่ผมออกจากโรงพยาบาล พี่วุฒิก็ค้างที่นี่ตลอด ไม่เคยกลับไปนอนบ้านเลยสักครั้ง ผมเคยเจอคุณพ่อคุณแม่พี่วุฒิครั้งหนึ่งตอนที่ท่านไปเยี่ยมผมโรงพยาบาล คุณพ่อคุณแม่พี่วุฒิยังดูหนุ่มกว่าอายุจริงมาก และก็ใจดีกับผมและพี่วุฒิมากด้วย
“ ถ้าพี่วุฒิอยากกลับบ้าน ก็กลับได้เลยนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผม” ผมบอก
“ ไม่อยากกลับ” พี่วุฒิตอบ
“…………………ไม่คิดถึงบ้านเหรอครับ?” ผมถาม เพราะถ้าเป็นผม ต้องคิดถึงบ้านมากแน่ๆ หรือไม่อยากน้อยผมก็ต้องโทรกลับบ้านบ้าง แต่ผมไม่เคยเห็นพี่วุฒิโทรกลับบ้านเลย แต่อาจจะโทรแต่ผมไม่เห็นมั้ง
“ ทำไม จุมต้องอยากให้พี่กลับบ้านนัก!” ที่นั่งอยู่บนเตียงเปลี่ยนเป็นยืนขึ้น
“ ก็ผมคิดว่าพี่อาจจะอยากกลับบ้าน แต่เป็นห่วงผมก็เลยไม่ได้กลับ”( ขาเดินถอยหลังหนึ่งก้าว)
“ พี่ไม่อยากกลับบ้าน พี่อยากอยู่ที่นี่กับจุม”
“ แต่คุณพ่อคุณแม่พี่ คงจะคิดถึงพี่ กลับไปให้ท่านเห็นหน้าให้หายคิดถึงก็ดีนะครับ”
“ ไม่มีใครคิดถึงหรืออยากเห็นหน้าพี่หรอก”
“…………………… . … … ………” ผมไม่เข้าใจที่พี่วุฒิพูดเท่าไร แต่ก็เดินเข้าไปหา…
“ หรือจุมไม่อยากเห็นหน้าพี่ ”
“ ไม่ใช่นะครับ!?” ผมรีบบอกทันที!
“…………………” พี่วุฒิยิ้ม ค่อยๆโอบตัวผมไปชิดอก
“……………” ผมแนบใบหน้ากับไหล่พี่วุฒิ ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้
ใครจะว่ายังไงเกี่ยวกับพี่วุฒิ ผมไม่สนใจ อดีตพี่วุฒิอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้ แต่ตอนนี้พี่เขาไม่ใช่ ที่ผมสัมผัสได้ คือ ผมเป็นคนสำคัญ พี่วุฒิให้ความสำคัญกับผม
แม้ที่ผ่านมาจะเป็นยังไง แต่ปัจจุบันคือสิ่งที่ผมสัมผัสได้
* *** *
วันนี้ ลงอีกตอนเน้อเจ้าค่ะ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432304 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก