22.
“ จุมช่วยกันกินปลาหน่อย ไอ้พี่บ้าสั่งมาซะเยอะแต่ดันไม่อยู่” ผมว่าตักปลาใส่จานให้จุม
“ ขอบ คุณ” (จุม)
ทุกอย่างเป็นตามแผนแป๊ะๆ พี่อิงกับพี่ฟ้ากลับไปแล้ว ตอนนี้เลยเป็นผมกับจุมกินข้าวกัน 2 คน ไม่รู้ว่าพี่วุฒิมาหรือยัง? หรือไม่มาก็ดีเพราะผมก็ได้อยู่กับจุม ไม่ว่าจะทางเลือกไหน ผมก็ชอบอยู่ดี
“ เมื่อวานไปเรียนที่ตึก..นั่นคณะชิดใช่ไหม?” จุมถาม
“ อืม” ผมพยักหน้าตอบเพราะข้าวเต็มปาก
“ตึก สวยดีเนอะ” จุมว่า
!? “……………!?…………”ผมมองเห็นพี่วุฒิเปิดประตูเข้ามาในร้านแต่จุมไม่เห็น เพราะนั่งหันหลังให้ประตู
พี่วุฒิหันซ้ายหันขวากวาดสายตาจนทั่วร้านจนปะทะกับผม
“………………………” ผมทำเหมือนไม่มีอะไรขึ้น แต่หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อพี่วุฒิเดินตรงมาที่โต๊ะ
หมับ!? พี่วุฒิจับไหล่จุมแล้วกระชาก
“
จุม!? ” (พี่วุฒิ)
“……………” จุมหันหน้าไป
จุมหน้าเหวอไม่มีสีเลือดแทบทันที
“
พี่!? ”(จุม)
“
ไหนบอกว่าอยู่มหาลัย แล้วที่นี่มันมหาลัยหรือไง!? ” พี่วุฒิตะคอกเสียงดัง ตวัดสายตาจ้องหน้าผมด้วยความโกรธ
“………………………” ผมยิ้ม
“…………………
มรึง!?……” พี่วุฒิขบกราบจนเป็นสันนูน
“ พี่ครับมีอะไรคุยกันดีๆก็ได้” ผมว่าเล่นบทนายแสนดี
“ กรูไม่คุย มรึงเตรียมตัวไว้ได้เลย!?” พี่วุฒิว่า และกระชากแขนจุม ผมใจหายวาบที่จุมถูกทำเหมือนเป็นตัวอะไร นี่เหรอคนที่จุมเรียกว่าแฟน
“ พี่จะทำอะไรชิดครับ?” จุมถาม ทั้งที่ควรจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่าแต่กลับเป็นห่วงผม
“ เกิดอะไรขึ้นครับ?” ผู้จัดการร้านเข้ามาถาม ผมส่ายหน้าบอกแล้วยื่นบัตรเครดิตให้ ถึงแม้เขาจะดูลำบากใจแต่ก็ยอมออกไปโดยดี
“……………………………………” พี่วุฒิไม่ตอบจุม กลับลากจุมออกไป ผมเดินตามออกมา จนมาถึงหน้าร้าน
“ บอกอยู่มหาลัย
แต่กลับมาระริกระรี้กับผู้ชาย!? ” พี่วุฒิพูดเสียงดัง
“ พี่ครับ ผมอธิบายได้” จุมว่า
ผวักะ!? ฝ่ามือพี่วุฒิตบเข้าที่หน้าจุม!? ผมดึงชายเสื้อจุมออกมา ก่อนที่จะเข้าไปกระชากคอเสื้อเสื้อพี่แล้วชก!?
ผวักะ!?
“ พี่ครับ !?” (จุม)
“
มรึง !?” พี่วุฒิสถบหลังจากถอยเซ ริมฝีปากพี่วุฒิแตกเพราะกำปั้นผม โคตรสะใจ !
และแทบจะทันทีพี่วุฒิพุ่งตัวกลับมาหาผม
ผวักะ!? ผวักะ!? พี่วุฒิชกผม 2 ครั้งโดยที่ผมตั้งรับไม่ทัน ผมล้มลง
“
ชิด !?” จุมเข้าประครองทันทีที่ผมล้มนั่งกับพื้น
“
จุม !? มานี่ ” พี่วุฒิกระแขนจุมให้ลุกขึ้น ผมดึงแขนจุมไว้
“…………………” ทั้งผมกับพี่วุฒิต่างก็จ้องหน้ากันด้วยความโกรธ
“
ลุกขึ้น !? ” พี่วุฒิสั่ง ดึงกระชากแขนจุม
“ จุม อ ย่ า ไ ป !?” ผมบอก ดวงตาจ้องหน้าจุมนิ่ง
“
หรืออยากให้พี่กระทืบมันให้ตายไปจริงๆ !? ” พี่วุฒิขู่ จุมค่อยๆลุกขึ้น พี่วุฒิหันมายิ้มเย้ยผมโดยไม่ให้จุมเห็น
ไอ้วุฒิ!?
ไอ้เลว !? คนอย่างมรึงอย่าคิดว่าจะได้จุมไปง่ายๆ
“………………………” ผมลุกขึ้น !? พุ่งตัวไปผลักไอ้วุฒิเต็มแรง ไอ้วุฒิเซถลาตอนนั้นแหละที่ผมชกหน้าไอ้วุฒิจนถอยเซไปอีก
“พี่วุฒิ
!? ” จุมร้อง ผมกับไอ้วุฒิยื้อยุดกันไม่มา ต่างคนต่างไม่ยอม
“ พอเถอะ ครับ พอเถอะชิด
!? ” จุมพยายามจะแทรกเข้ามาระหว่างผมกับไอ้วุฒิ แต่ไม่สำเร็จ
“ จุม ถอยออกไป ยังไงวันนี้ชิดก็ไม่ยอมให้มันพาจุมไปทั้งแบบนี้
แน่ !? ” ผมบอก
“
มรึงเจอดีแน่ !? ” พี่วุฒิตะโกนแล้วเหวี่ยงตัวผมก่อนที่จะตามมา และ ต่อยเฉียดๆปลายคางผม
เจ็บกายทนได้
แต่ เจ็บใจทนไม่ไหว ! “………………………” ผมพุ่งกลับไปหาไอ้วุฒิอีก
ทว่า!?
“………………… ……” จุมเข้ามาขวางไว้
“จุม !?” ผมว่าหยุดอยู่ตรงหน้าจุม
เจ็บใจที่สุดที่จุมยังปกป้องไอ้วุฒิ!
“………………………” พี่วุฒิผลักจุมออกไปแล้วชกผมที่ยังตลึงอยู่ ผมล้มกับพื้น(ดิน) ไอ้วุฒิขึ้นมานั่งตัวผม เอื้อมมือจะต่อยซ้ำ
ทว่ากับหยุดเพราะแขนมันโดนจับเอาไว้
“………………………” พี่และพี่ฟ้าหิ้วปีกไอ้วุฒิออกไป
“ พอดีลืมบัตร ไม่คิดว่าจะเจอน้องชายโดนทำร้ายแบบนี้เนอะ” พี่ผมพูดและหันไปทางจุม
พี่ผมคงคิดว่าผมรับมือ ไอ้ ..พี่วุฒิไม่ไหว คงตั้งใจจะอยู่รออยู่แถวๆนี้ตั้งแต่แรก
“………………………” ผมยืนยิ้มอย่างป็นต่อ
“
ปล่อยกรู !? ” พี่ วุฒิตะโกน พยายามจะสะบัดแรงๆแต่พี่และพี่ฟ้าก็ล็อกตัวแน่นหนา
“ ขอโทษนะครับพี่ วุฒิ ผมไม่อยากทำแบบนี้ แต่พี่ทำจุมก่อน” ผมว่า แต่ลอบยิ้มเพราะที่ผมพูดมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกจริงๆ
“ ชิด !?” จุมขอร้องในน้ำเสียงว่าให้ผมปล่อยพี่วุฒิ แต่ผมนิ่ง
“พี่อิง พี่ฟ้าปล่อยพี่วุฒิเถอะครับ”
“ ถ้าปล่อยมันก็ได้อารวาดอีก” พี่อิงบอก
“ พี่ไม่ทำอะไรพี่วุฒิหรอก จุมกลับบ้านเถอะชิดจะไปส่ง”
“………………………” จุมมองพี่วุฒิ
ผมเจ็บปวดเพราะสายตา ท่าทางจุมบอกว่าเป็นห่วงพี่วุฒิเหลือเกิน
รักมากก็ห่วงมาก
ผมรับรู้ข้อนี้ดี
“ ………………………ทำไมจุม? ” (พี่วุฒิ)
“………………” (จุม)
“ ทำไมถึงโกหกพี่?”
“…………………เพราะถ้าผมบอก พี่จะไม่ให้ผมมา”
“ แล้วบอก
หรือยัง? ”(พี่วุฒิ)
“………………………” ผมจับแขนจุมแล้วออกแรงดึงเล็กน้อยให้จุมเดินตามผมมาที่รถ ผมเปิดประตูให้จุมแต่จุมยังไม่ยอมเข้าไปนั่ง
“ จุม”(ผมเร่ง)
“ ชิด พี่อิงกับพี่ฟ้าจะไม่ทำอะไรพี่วุฒิใช่ไหม?”
“………………………” ผมพยักหน้าตอบ เพราะรู้สึกโมโหขึ้นมาที่จุมจะห่วงอะไรหนักหนา
“………………” จุมหันกลับไปมองพี่วุฒิอีกครั้งก่อนที่เข้าไปนั่งในรถ
“………………………”
“ จะให้ไปส่งบ้านเลยไหม?” ผมถาม ขับรถไปเรื่อยๆไม่รีบ (รู้สึกเจ็บปากที่แตก)
“ อืม” จุมตอบ ผมหันไปมองแวบหนึ่ง เห็นรอยฝ่ามือสีแดงบนแก้มจุมชัดเจน แต่รู้สึกว่ารอยนั้นอยู่บนหน้าผมมากกว่าเพราะผมเจ็บ
“ รอยบนหน้าจะบอกป้าจันทร์ว่ายังไง?”ผมถาม อยากให้แม่จุมรู้ไปเลยว่านี่เป็นรอยตบ และคนที่ตบก็คือ .. พี่วุฒิ
“ แม่ไปถือศีลที่วัด..อีก2 วันถึงจะกลับ ตอนนั้นรอยก็คงหายไปหมดแล้ว” จุมบอกเอามือจับหน้าตัวเอง หมายความว่าจุมก็ยังคิดจะปกป้งพี่วุฒิอยู่
“ หมายความว่าตอนนี้จุมอยู่บ้นคนเดียว?”
“อืม”
“ แล้วถ้าพี่วุฒิไปหาจุมที่บ้านจุมจะทำยังไง?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ยังไงพี่วุฒิต้อไปจุมที่บ้านแน่นอน
“…………………” จุมเงียบ คงกำลังลำบากใจเรื่องนี้เหมือนกัน
“ ไปค้างบ้านชิดก่อนก็แล้วกัน” ผมบอกขับรถขึ้นทางด่วนทันที
“ ชิดไม่เป็นไร ไม่รบกวน..”
“ ชิดอยากให้รบกวน!” ผมพูดสวนก่อนที่จุมจะพูดจบ
“ จุมไม่อยากดึงชิดมาเกี่ยวไปมากกว่านี้ จุมผิดเองที่โกหกพี่วุฒิ พี่เขาจะโกรธก็เป็นเรื่องธรรมดา”
ธรรมดาเหรอที่โดนตบแบบนั้น !?
“ แล้วที่พี่วุฒิตบจุมมันธรรมดาปกติด้วย
ใช่ไหม? !? ”
“……………… ……” (จุม)
“ ถ้าจุมกลับไปกับพี่วุฒิ…….บอกชิดสิว่าจุมจะไม่โดนทำอะไร หรือวาถ้าโดนทำร้ายก็เป็นเรื่องปกติ
ด้วยใช่ไหม! ”
“……………… …” (จุม)
ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง
“ เงียบทำไม จุมรู้ไหมว่ากำลังทำให้ตัวเองน่าสมเพช!?”
น่าสมเพช คือตัวผมเอง
จะต้องทำยังไง ถึงจะไม่ใช่เพื่อน จะต้องแสนดีแค่ไหนที่จะหันมามองกัน หรือความจริงชอบคนเลว!?
“……………………” จุมหันมองไปนอกรถ น้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้มลงมา ผมเบือนหน้าหนีเจ็บปวดระคนสงสาร…ตัวเอง
………………………………… …………………………………………ทว่า สงสารจุมมากกว่าที่ไปรักคนอย่างพี่วุฒิ
ผมพาจุมกลับบ้านมาด้วย แม้จะลงรถมาแล้วจุมก็ยังไม่ขยับเขยื้อนเหมือนจะไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไร ผมจับมือจุมให้เข้ามาในบ้านด้วย ขึ้นมาชั้น2จนมาถึงห้องของผม
“…… ……………” จุมมองไปรอบๆ ก่อนที่จะนั่งลงบนโชฟา (ถัดเข้าไปเป็นห้องนอน)
“ ทำตัวสบายนะจุม รู้สึกดีแล้วค่อยกลับบ้าน” ผมว่า และเดินออกมา
“ ชิด ขอบคุณ”
“………………………” ผมหันกลับไปมองใบหน้าจุม รอยแดงที่หน้ายังเห็นอยู่ชัดเจน คนที่ทำไม่ได้ยั้งมือไว้เลยสักนิด ขาที่จะเดินมันหนักอึ้ง
จุม
ทำไม เป็นชิดไม่ได้!?
“ ……………………… ” ผมเดินกลับไปกอดจุมที่นั่งอยู่
“ ชิด?
…………………………………… ”
“ พอใจไหม? ที่ทำให้ชิดบ้าขนาดนี้ พอใจไหมที่ทำให้ชิดรักขนาดนี้ พอใจใจไหมที่เห็นชิดทรมาน พอใจไหมที่ได้ปั่นหัวคนคนหนึ่งจนไม่เป็นตัวของตัวเอง พอใจไหมจุม?” ผมกอดจุมแน่น โดยที่จุมนั่งนิ่งๆไม่ขัดขืนหรือกอดตอบ แบบนิ่งทรมานกว่าเดิม
“
………………… ……… ขอโทษ” (จุม)
ใบหน้าผมที่ซบกับไหล่จุม ได้กลิ่นหอมๆจากจุม กลิ่นนั้นทำให้รู้สึกถึงเลือดในร่างกายที่อุ่นขึ้น วงแขนที่แขนกอดก็ทำให้รู้สึกว่าแค่กอดเฉยๆไม่พอ แต่ต้องมากกว่านี้
“……………………………………” ขอบคุณกับขอโทษกับอะไรจุม?
“ ขอบคุณที่เป็นห่วง ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือจุมทุกๆอย่าง จุมพูดได้ว่าถ้าไม่มีเพื่อนแท้อย่างชิด จุมคงไม่มาถึงวันนี้ ขอบคุณ แต่ก็ขอโทษที่ทำให้ชิดต้องลำบาก”
เพื่อน!?
เพื่อนอีกแล้ว
ไม่อยากเป็นเพื่อน!? ผมตะโกนในใจเสียงดัง
หมับ!? ผมจับแขนจุมทั้ง2ข้าง จุมสีหน้าตกใจ
“……………………………………” ผม
“
………………………” (จุม)
“ ไม่อยากเป็นเพื่อน” ผมบอก ก้มลงหอมแก้มจุมช้าๆก่อนที่สื่อความหมายทางสายตาว่าผมจะทำมากกว่านี้
“ชิด!
? ” จุมบิดข้อมือให้ผมปล่อย แต่ใครจะปล่อย เพราะผมจะดูสิว่า หากว่าผมกับจุมมีอะไรกันจริงๆ อย่างที่พี่วุฒิคิด จุมจะกล้ากลับไปหาพี่วุฒิไหม?
“ ชิดขอ ……………………………” จุมส่ายหน้าปฎิเสธ
“ ชิด!? อย่าทำแบบนี้” จุมว่าดิ้นรนพยายามจะลุกขึ้นแต่ก้มผลักจุมนอนไปกับโชฟา(ไม่มีผนักเพราะปรับเป็นเตียงไว้นอนเล่น)
“ ชิด
อ ย่ า!?”
“
ไม่!” ผมบอก
คราวนี้ผมไม่ได้เมาเหมือนครั้งที่แล้ว ผมมีสติครบทุกอย่าง ผมทำและเพราะคิดมาหลายครั้งแล้ว
“
ชิด!? !”
ผมจะทำให้ให้จุมเห็นว่าผมไม่ได้แพ้พี่วุฒิเลยในทุกๆเรื่อง ถ้าชอบชั่วๆเลวๆผมก็ทำให้ได้
“ อย่าชิด ปล่อยจุม!?” จุมดันตัวผมที่ทับตัวเองไม่ให้แนบร่างกายไปมากกว่านี้
“…………………………” ผมบดขยี้ริมฝีปากจุมด้วยปากผม ริมฝีปากที่ผมมักจะจ้องมองแต่ไม่มีโอกาสได้สัมผัส แต่ตอนนี้ผมจะสามารถจูบได้เท่าที่ต้องการ
“
…… ……อะ … อื้อ…… …… …” จุมส่งเสียงร้องได้แค่ในลำคอ ร่างกายเบื้องร่างเริ่มสั่นไหว แม้แต่มือที่ดันตัวผมก็สั่นจนผมรู้สึกได้
“…………………………” ความรู้สึกผมอึดอัดแทบระเบิด
ผมทำแบบนี้ดีแล้ว
ดีแล้ว….
แค่ตอนนี้เท่านั้น….หากว่าผ่านตอนนี้ไปได้ ทุกๆอย่างจะดีขึ้นเอง
“…………………………” จุมจะเป็นของผม จะกลับไปหาพี่วุฒิก็คงไม่ได้
ขณะที่ความรู้สึก ความคิดของผมกำลังชั่งน้ำหนัก ผมเกิดลังเล ยิ่งเห็นน้ำตาจุมผมก็ยิ่งเจ็บที่กำลังทำร้ายคนที่ผมรัก
จุม
!? ผลักตัวผมเต็มแรงก่อนที่จะลุกขึ้น ผมตกใจคาดไม่ถึง
“
จุม!? ” ผมว่า จุมสะดุ้ง หัวใจผมก็เหมือนโดนเฉือน!
ผมตามไปดึงแขนจุม
“
ปล่อยชิด ปล่อย!? ”( สะบัด)
“
จุมจะไปไหน !?ชิดไม่ให้ไป จุมต้องอยู่ที่นี่! ” ผมลากจุมกลับมา ผ่านโชฟาเข้าไปในห้องด้านใน
“ ชิดเป็นอะไร ทำไมทำแบบนี้!?” จุมว่าหันมองผมสลับกลับมองไปที่เตียง
“บ้าไง!
ชิดบ้าเพราะจุม!? ”
“ อย่าทำแบบนี้เลยนะ” บอกทั้งน้ำตาท่วมหน้า
“ จุมก็สู้สิ! ถ้าไม่ขัดขืนก็ต้องยอมเป็นของชิด ดูสิพี่วุฒิจะว่ายังไง!?” ผมบอกดึงเสื้อนักศึกษาที่จุมใส่จนกระดุมหลุดกระเด็น
“ ชิด
อย่า!? ” ลนลานปัดป้องพัลวัน
จุมกำลังกลัว
“…………………………” คนที่ทำให้กลัวคือ ผมเอง
ทำไมผมจะต้องทำให้ตัวเองเหมือนพี่วุฒิ ถ้าจุมจะรักก็ต้องรักที่เป็นผม!?
“ ชิด ปล่อยจุมไปเถอะ ปล่อยจุม!?” จุมขอร้องผม แต่ผมหยุดไม่ได้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป แล้ว
“…………………………” ผมปลดเข็มขัดจุม ดึงกางเกงสีดำที่จุมใส่ให้ร่นลงไป ก่อนที่จะระดมจูบใบหน้า ลำคอ เลื่อนลงมาหน้าอก…
“…………………อย่า…ฮือๆ” จุมขัดขืนก็จริงแต่เหมือนไม่ เพราะแรงนั้นน้อยเหลือเกิน เหมือนไม่มีเรี่ยวแรง
เพราะอะไรกัน?
ผมรู้เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึ้น
“…………………………” คนที่ทำให้จุมเป็นแบบนี้ คงเป็นพี่วุฒิ คนที่ทำให้จุมไม่สามารถแม้จะปกป้องตัวเองได้
จะสู้ก็ไม่กล้า
จะขัดขืนก็แทบไม่ออกแรง
ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
ผมสมเพชเวทนาตัวเองเหลือเกินที่คิดแต่เพื่อตัวเอง คิดที่จะทำร้ายจุมเหมือนที่พี่วุฒิทำ
ปากบอกว่าทำเพื่อจุม แต่ที่ผมทำก็เพื่อตัวเอง
“จุม” ผมกอดจุมที่หวาดผวาไว้
“ ฮือๆ”
“ ขอโทษ ชิดขอโทษ” ผมทำไม่ได้จริงๆ ที่จะทำร้ายจุม จุมเจ็บมามากพอแล้ว ผมจะไปเพิ่มความเจ็บปวดให้จุมทำไม
“ ฮือๆ”
ผมไม่น่าทำตั้งแต่แรก เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือ ‘จุม’
“…………………………ขอโทษ” ผมไม่น่าสิ้นคิด ทั้งที่ผมก็เคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ทำไปแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาจริงๆด้วย
ผมคลายอ้อมแขนตัวเอง จุมมองหน้าผม
“…………………………”
“ นอนที่นี่สักพักเถอะ เดี๋ยวจะไปส่งบ้าน” ผมบอก ลุกขึ้นไม่ได้หันกลับไปมองจุมอีก
“…………………………” ผมเดินออกมา เหมือนคนไม่มีสติ
ไม่ว่าจะทำหรือไม่ทำ ที่ผมได้รับก็คือความผิดหวัง
“…………………………” ผมเดินออกมาจากห้อง เห็นพี่ผมยืนอยู่
“ ทำไมกลับมาเร็วจัง?” ผมถาม
“ ก็เพื่อนไอ้วุฒิดันมาสบทบ อยู่ให้โดนยำ เผ่นเอาตัวรอดเป็นดีที่สุด” พี่ผมอธิบาย
“ เหรอ” ผมยักยิ้ม แต่น้ำตากลับไหลออกมาดื้อๆ
ความจริง คือ จุมรักพี่วุฒิคนเดียว พี่วุฒิไม่รู้หรอกว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน
“ตัดใจเถอะ” พี่ผมไม่เคยพูดเลยสักครั้งให้ผมตัดใจจากจุม แต่ตอนนี้กลับบอกให้ผมตัดใจ คงเพราะรู้ว่ายังไงผมกับจุมไม่มีทางเป็นไปได้
“ ผมไม่เคยรักใครเท่าจุม ไม่เคยรักใครเหมือนจุม” ผมบอก กำกำปั้นแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“ ก็แค่ตอนนี้ …อนาคตยังอีกไกล ถ้าฟ้าไม่ใจร้ายต้องให้เราเจอคนที่เหมาะสมแน่นอน” พี่พูด ทั้งที่ตัวเองก็เคยรักคนคนหนึ่งมากมายจนพอโดนบอกเลิกก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน……….. ผมรู้แม้แต่ตอนนี้พี่ก็ยังไม่ลืมแม้ว่าผ่านมาจะ5ปี เพราะไม่งั้นพี่ก็รักใครไปแล้ว พี่ไม่สนใจใครด้วยซ้ำคงเป็นเพราะพี่ไม่อยากเจ็บปวดแบบนั้นอีก
“ ผมคิดว่าคงไม่รักใครเท่าจุมแล้ว” ผมบอกรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ
“ ต้องมีเชื่อพี่ ต้องมีคนที่เรารักมากกว่าจุมแน่นอน แค่ให้โอกาสตัวเอง”
แต่พี่กลับไม่ให้โอกาสนั้นกับตัวเอง
“ เราสองพี่น้องคงอาภัพเรื่องรักเนอะ” พี่ว่ายิ้มแต่ดวงตาเศร้าหม่นหมอง
“…………………………ผมจะตัดใจ”
ในเมื่อจุมไม่ให้โอกาสผม
ที่ผมทำได้ก็แค่ เอาใจช่วยให้จุมมีความสุขเท่านั้น
ผมจะเชื่อจุม ว่าความรักของจุมจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
ผมอยากให้จุมมีความสุข
= = =
ที่เป็นบุพเพวายร้าย2.5 เพราะเรื่องราวไม่ยาวนานเหมือนบุพเพวายร้าย
เข้าโค้งสุดท้าย… .
ปล.x-men first class 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432540 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก