25
ผมลืมตา
ทุกๆเรื่องราวเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น …วันที่ผมเจอจุมครั้งแรก ทั้งวันที่ผมหนีไป ทั้งวันที่ผมเจอจุมอีกครั้งและจุมก็หนีผมไปอีก วันเรื่องวันนี้….
เพิ่งรู้ว่าตัวเองลืมไป เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองมีค่าแค่ไหน เพิ่งรู้ว่าตัวเองได้ทำร้ายคนคนหนึ่งมากมายเสียจนหายใจ…
ตอนนี้….
จุม!?
“…………………………” ผมกอดจุมนอนบนเตียง?......
ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไรผมไม่รู้ ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือผมกำลังเรียกจุม แต่จุมไม่ยอมตื่นสักที พวกไนท์หายไปเมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้
รู้เพียงแต่ว่าจุมปลอดภัยแล้วก็พอแล้ว
“ จุม จุม !?” ผมเขย่าตัวจุมเบาๆ
“…………………………” จุมยังหลับ…ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆขยับเล็กน้อย ดวงตากลมก็ค่อยๆลืมขึ้นจ้องมองใบหน้าของผม ก่อนที่จุมจะสะดุ้ง !? และลุกขึ้นผลักตัวผม!?
“ อย่าครับ !? อย่าทำผม” ขยับถอยห่างไปจนสุดหัวเตียง
“ จุม?” ผมยื่นไปแตะ จุมสะดุ้งเฮือก น้ำตาซึมและไหลออกมาในที่สุด
จุม….
“ จุม พี่ไม่ได้ทำอะไร พี่มาช่วยจุม จุมไม่มีใครทำอะไรจุม” ผมบอก ผมรู้ว่าตัวเองมีส่วนทำให้จุมแบบนี้ เหตุการณ์ในวันนี้ไม่ใช่ครั้งแถึงแม้ว่าครั้งนี้จะปลอดภัย แต่.. ผมก็ทำกับจุมแบบนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไร เมื่อก่อนหรือตอนที่ผมจำอะไรไม่ได้
ผมรู้ผมสังเกตได้ แต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าไม่เห็นจะเป็นไรเดี๋ยวก็ชินไปเอง เมื่อก่อนผมคิดว่าจุมสำออยแสดงจริตเรียกร้องร้องความสนใจด้วยซ้ำ
“ ฮือๆ อึ้ก ฮือๆ” จุมร้องไห้สะอึ้กสะอื้นขดตัวกอดเข่าตัวเองเข้าไปอีก
ผมเจ็บ
“ จุม” ผมว่าเข้าไปกอด
“ ฮือๆ อย่าทำอะไรผม!?”(ตัวสั่น)
“ ไม่ทำ พี่ ไม่ ทำ พี่ จ ะ ไ ม่ ทำ ..” ผมบอกกอดจุมไว้ ขอให้เชื่อใจ
ผมเคยคิดว่าถ้าผมตามจุมเจอ ผมจะรักจะทะนุถนอมจุมให้ได้มากที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ ผมจะไม่ทำร้ายจุมเหมือนที่เคยทำ แต่เมื่อผมเจอจุมจริงๆผมก็ทำร้ายจุมอีก
เพราะผมไม่มั่นใจ ผมกลัวที่จุมปฎิเสธผม ผมถึงกับล่ามจุมเอาไว้ และยังบังคับข่มขืนจุมอีก ผมคิดว่านั่นเพราะผมไม่มีทางเลือก แต่ความจริงแล้วผมคิดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว
ขออย่าให้สายเกินไปที่คิดได้ไหม? ขอร้องอย่าหนีไปจากชีวิตพี่อีก
“ จุมพี่ขอโทษ”
“ ฮือๆ” (ร้องไห้จนตัวสั่นโยน)
“ พี่ครับ พี่สำนึกไว้ด้วย ว่า…พี่เป็นคนทำให้พี่จุมต้องเจอแบบนี้ ไม่ใช่ผม”
“ ทุกอย่างเพราะพี่ พี่เป็นคนผิด”
อยู่ๆคำพูดไนท์ก็แว่วดังเข้ามา…
“………………ฮือๆ…………” จุมยังคงตัวสั่นไม่หยุด
“ จุม กลับกันเถอะ” ผมบอกเพราะอยากพาจุมกลับบ้านให้เร็วที่สุด ผมพยุงให้จุมลุกขึ้นตามผม แต่พอจะก้าวจุมกลับผลักผม และวิ่งออกไป
!? “
จุม!? ” ผมร้องเรียกวิ่งตาม
“
จุม!? ” ผมวิ่งตามทัน แล้วดึงตัวแขนจุมไว้ เจ้าตัวสะบัดออก ผมรวบกอดตัวจุม
“ ปล่อยครับ ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน!?” (ดิ้นรนแต่ไม่แรง)
“ พี่จะปล่อย แต่จุมช่วยอยู่นิ่งๆ แล้วพี่จะพากลับบ้าน” ผมบอก จุมส่ายหน้าเปื้อนน้ำตา
“ ฮือๆ ผมกลัวพี่แล้ว ฮือๆ”
“ จุม” ทำไมถึงเป็นขนาดนี้
ทำไม!? เพราะผม? อย่างที่ใครๆบอก
“ จุม
พี่… ” ลำคอผมแห้งตีบตันด้วยความสงสาร ใจก็เจ็บทรมานเพราะจุมเป็นแบบนี้ เหมือนกับว่าจุมไม่ได้รู้ตัวเอง
“ จุมจุมไม่เป็นไรไม่เป็นไร” ผมปลอบจุมที่ตัวสั่นเทา
“ จุมไม่เป็นไรไม่เป็นไร พี่อยู่นี่ อยู่กับจุม”
“…………………………”
จุมค่อยทิ้งน้ำหนักพิงตัวผมก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆหรี่ลงและหลับไปในที่สุด
ขึ้นแท๊กซี่กลับมาบ้านจุม ผมพาน้องเขามานอนบนเตียง
“…………………………” ยังหลับเหมือนว่าหลับลึก
ผมนั่งลงกับพื้นข้างเตียงที่จุมยังนอนไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา
ผมเจ็บแผลที่หน้าตึงๆ และยังท้องที่โดนต่อยไปหลาบครั้ง เจ็บปวดไปท้งตัว แต่ผมไม่ห่วงเท่าจุมที่หลับอยู่
ผมจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ แต่กลับไม่มีผลกับชีวิตผมอย่างที่คิด ผมเฝ้าคิดว่าตลอด5ปีมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง สิ่งที่ผมลืมไปคืออะไร ตอนนี้รู้แล้วเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่มีใครบอกอะไรกับผมเลย ทุกคนทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่สิ่งที่ผมจำไม่ได้คือส่วนความทรงจำที่สำคัญที่สุดในชีวิต
แม้แต่จุม
จุมทำเหมือนผมเป็นคนอื่น ทำเหมือนไม่รู้จักผม ทั้งที่จุมรู้จักผมดีกว่าใครๆ
ผมรู้สึกโกรธจุม โกรธเพื่อนผม โกรธคุณพ่อคุณแม่ผมที่ปิดบังผม ทว่าผมกลับคิดว่าสมควรแล้ว เพราะผมมันเลว ผมทำร้ายจุมมากเกินไป
คำพูดจุมที่มักจะพูด ว่าไม่เคยโกรธผม บางครั้งผมก็คิดว่ามีความหมายลึกซึ้งหรือเปล่า ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว
จุมยกโทษให้ผม ให้คนที่ทำร้ายตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
ในโลกนี้ถ้าไม่ใช่จุมคงไม่มีมีใครยกโทษให้ผม
“…………………………”
แม้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมทำร้ายจุมก็ตาม และตอนนี้จุมก็โดนทำร้ายเพราะผม เกือบจะ….ผมกลืนคำพูดให้ลึกลงไป ไม่อยากจะนึกถึง
เพราะผมคนเดียวจริงๆ แต่ผมก็อยากอยู่กับจุมอยากครอบครองจุมเปลี่ยนแปลง และอยากให้จุมครอบครองผมเหมือนกัน
“…………!?………………” จุมขยับตัวก่อนที่จะลืมตาขึ้น ผมหันไปหาด้วยความดีใจ
“ จุม” ผมเรียก น้องเขาผงะก่อนที่จะถอยหนี
“…………………………” ผมชะงักไม่คิดจะทำอะไรมากกว่านี้ กลัวว่าจุมจะกลัว……………………………………ผม
เงียบ
เงียบ
จุมยังคงนิ่ง……
“…………………………” ผมมองคนที่ผมรักด้วยความปวดใจ
จุม….พี่ขอโทษ
“ พี่ครับ” จุมเอ่ยขึ้นเป็นคำแรก
“จุม” ผมไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้เข้าไปกอดจุมได้
“ จุม” ผมเรียกซ้ำ แม้จุมจะอยู่ตรงหน้าแต่คิดว่าจุมอาจจะมลายหายไป
จุมของพี่ …
“ พี่ครับ ผะผมโดน….” จุมกอดผมแน่น ไหล่ผมสัมผัสถึงน้ำตาที่ไหลจากใบหน้าจุมได้ลึกซึ้ง
“ ไม่ต้องพูดแล้วทุกอย่างมันจบแล้ว จุมไม่ได้โดนทำอะไร ทุกอย่างเป็นเพราะพี่ เพราะพี่ พี่ขอโทษ” ผมบอกรู้สึกผิดอยู่เต็มเปี่ยม
“ พี่ไปช่วยผมใช่ไหมครับ?” (กอดผมแน่น)
“ พี่ไป พี่ไปช่วยจุม” ที่ผมไปหาจุมเพราะมีคนโทรบอก แม้แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้อะไรไปมากกว่าว่าคนที่โทรบอกผมเป็นผู้ชาย
หลังจากที่จุมออกมาเปิดประตูเพราะเสียงกริ้ง ผมก็ทอดไข่จนเสร็จ ผมคิดว่าถ้าจุมเข้ามาจุมต้องดีใจแน่ที่ผมทอดไข่เจียวได้น่ากินขนาดนี้ เกิดมาทั้งชีวิตผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนผมจึงภูมิใจมาก แต่ผมนั่งรอจุมเกือบ20นาที จุมยังไม่กลับเข้ามา ผมเริ่มโมโหเพราะไม่ชอบรออะไรนานๆ ผมออกไปตามจุม
พบแต่ความว่างเปล่า ประตูรั้วยังเปิดค้างไว้อยู่เลยแล้วจุมล่ะอยู่ที่ไหน!?
ตอนนั้นหัวใจผมเต้นแรงจนน่ากลัวแล้วมันก็เหมือนจะหยุดเต้นทั้งที่เต้นแรงขนาดนั้น ช่องท้องโหวงเหวงปั่นป่วน ตัวผมเย็นเชียบ ความไม่สบายใจถาโถมจนมึนงงไปชั่วขณะ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะตกใจอะไรขนาดนั้นเพียงเพราะผมไม่เจอจุมที่หน้าบ้าน จากนั้นผมกลับเข้ามาในบ้านเรียกหาจุมเหมือนคนบ้า ขึ้นไปชั้นบนตามหาจุมทุกห้องแต่ไม่มีแม้เงาของจุม!?
ผมได้แต่ถามตัวเองว่า จุมอยู่ไหน? จุมไปไหน
!? ผมน้ำตาซึมออกมาไปรู้ตัว รู้สึกเศร้าลึกไปถึงหัวใจ
จุมอยู่ที่ไหน
? !? ผมไม่คิดว่ามีใครจับตัวจุมไป แต่ผมอยากรู้ว่าจุมอยู่ที่ไหน!?
ในบ้านที่เงียบเชียบ เมื่อไม่มีจุมผมรู้สึกว่าโลกนี้มีเพียงผม ไม่มีใครอื่นอีก
ผมเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
ผมตะหนักได้ว่า จุมสำคัญกับผมมากว่าที่ผมคิด
จากที่ผมนั่งกลายมาเป็นเดินวน ผมกระวนกระวายว่าจุมหายไปไหน?
ผมกลับเข้าไปในครัวอีกรอบ เพราะคิดว่าจุมอาจจะรออยู่ข้างในก็ได้ แต่ไม่มี!? ทุกสิ่งทุกอย่างขวางหูขวางตาไปหมด ผมกวาดข้าวของบนโต๊ะกินข้าวลงพื้นเพราะเกะกะลูกตา เตะก้าอี้ให้มันล้มเพราะผมดันเข้ามาอยู่ในสายตาผม
!? จนเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบรับทันที คิดว่ายังไงก็คงเป็นจุมโทรมา ผมคิดจะต่อว่าจุไปไหนไม่บอกผม โทษฐานที่ทำให้ผมเป็นห่วงขนาดนี้ แต่คนที่โทรมาไม่ใช่
‘ถ้าพี่ไม่อยากให้แฟนพี่เป็นนางเอกหนังเกย์ มาที่…ก่อนที่จะสายเกินไป’ เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นหูบอก ผมไม่รอช้าไปที่คอนโดนั่นทันที ตอนนั้นคิดว่าคงใครเล่นตลกกับผมแน่ๆ
“
พี่ ครับ?” จุมว่าเงยหน้ามองหน้าผม มือที่ดูเหมือนกำลังสั่นลูบใบหน้าของผม
“…………………จุม………” ผมจับมือจุม
“ เจ็บมากไหมครับ?”
? ถามว่าเจ็บมากไหม? เพิ่งคิดว่าคงหมายถึงหน้าผม
“…………………………” ผมส่ายหน้าบอกว่าไม่เจ็บ เพราะผมไม่ได้สนใจเลยสักนิดผมสนใจจุมมากกว่าว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า? จะโดนทำอันตรายไหม? ผมจะช่วยจุมได้ไหม?
“ ผมจะทำแผลให้นะครับ” จุมบอกจะลุกจากเตียง ผมจับมือไว้
“ ไม่ต้องจุม พี่ไม่เจ็บ” ผมบอกกอดจุมไว้อีก
ผมไม่อยากให้จุมห่างจากผม ไม่ว่าตอนไหน?
อย่าไปไหน พี่กลัว
“ ถ้าไม่ทำแผล แผลจะอักเสบ และถ้าไม่ทายาก็ไม่หายนะครับ”
ทั้งที่เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผม จุมกลับไม่โทษหรือต่อว่าผมสักนิด
“…………………………” ผมส่ายหน้าอีก
“ พี่ครับ?”
“ ให้เจ็บแผลน่ะดีแล้ว เจ็บซะบ้างก็ดี ไม่ต้องทำแผลให้พี่หรอก” ผมบอก
“ อย่าดื้อสิครับ”
“ จุมไม่โกรธพี่เหรอที่พี่เป็นคนทำให้จุมโดนไนท์จับตัวไป”
“ ไม่ครับ” จุมตอบทันที
“ ทำไม?”
“ เพราะพี่ก็ตามไปช่วยผม”
“ แค่นั้นเองเหรอ?”
“ ครับ” จุมว่ายิ้มบางเบาบนใบหน้า สำหรับผมไม่มีใครยิ้มสวยเท่าจุม แต่ผมก็ทำให้ใบหน้านี้มีแต่น้ำตาเรื่อยมาไม่ว่าเมื่อไร
“ พี่ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษผมครับ เพราะตั้งแต่ที่ผมตื่นมา พี่ก็พูดไปหลายครั้งแล้ว ผมรับรู้แล้วครับ”
“…………………………” ทำไมจุมจะต้องดีขนาดนี้ด้วย ทำไมคนแสนดีถึงได้มารักคนอย่างผม ทั้งที่ผมทำร้ายจุมมานักต่อนัก
ทั้งชีวิตผมไม่เคยคิดว่าตัวเองโขคดีเลยสักครั้งแต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตัวเองโชคดีที่เป็นคนที่จุมรัก
ผมไม่ร่าลืมเลย เพราะผมลืมผมถึงได้ทำร้ายจุมซ้ำอีก
“ ให้ผมทำแผลให้นะครับ” จุมจ้องหน้าผมพร้อมทั้งเอานิ้วมาแตะแผลที่มุมปากผมเบาๆ
“…………………………” ผมจับมือจุม ก่อนที่จะพยักหน้า อยู่ๆน้ำตามันเอ่อมาล้นขอบตา
“ พี่ครับ!?” จุมตาโตด้วยความตกใจ
หมับ ผมรวมจุมเข้ามากอด
“จุม…” ขอบคุณที่รักพี่ แต่กลับพูดไม่ออก
“
คะ ครับ ! ? ”
ขอบคุณ ไม่ว่าอะไร ถ้าพี่ทำได้พี่จะทำให้ พี่อยากตอบแทนความรักของจุม
“ ยาอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปเอาให้”
จุมทำหน้าแปลกใจ คงเพราะปกติผมไม่ถามแบบนี้แน่
“ ห้องรับแขก ลิ้นชักใต้โทรทัศน์ เป็นกล่องพลาสติกสีขาวครับ”
“ เดี่ยวพี่มา” ผมบอก ก่อนที่จะลงมาห้องรับแขกเปิดตู้ใต้โทรทัศน์ ด้านในใกล่องสีขาวอยู่ ผมเปิดดูแน่ใจว่าเป็นกล่องที่ต้องการ และกลับขึ้นมา
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง จุมสะดุ้งก่อนที่เก็บบางสิ่งใส่ลิ้นชัก
“…………………………” ผมไม่ได้ถาม ทำเป็นไม่เห็นเพราะคิดว่าถ้าคิดซ่อนกันขนาดนี้
รู้สึกไม่พอใจที่จุมมีเรื่องปิดปังผม!?
“……………” จุมไม่ยอมมองหน้าผม
ต้องนับก่อน อย่างที่เคยรับปากจุม
1 2 3 4 5 ถึง5 แล้ว แต่ผมยังรู้สึกว่ายังไม่พอ เพราะผมอยากจะกระชากจุมมาถามว่า เมื่อกี้ใส่อะไรลงไปในลิ้นชัก ผมจะต้องนับเพิ่ม….6 7 8 9 10..
จุมใช่อยากปิดปังผม แต่จุมยังไม่พร้อม ต้องรอหน่อย ผมบอกตัวเอง
รอ หรืออยากให้จุมหนีไปอีก!?
“…………………………” ผมเอากล่องยาวางข้างๆจุม จุมจึงค่อยๆหันหน้ามาแล้วเปิดกล่องล้างแผลและทายาให้ผม
“…………………………” ผมมองจุมรับรู้ว่าน้องเขาเป็นห่วงผม ความรู้สึกไม่พอใจเมื่อกี้ค่อยๆหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ
รอจุมบอกเอง
โครกคร๊าก!? เสียงท้องผมร้อง
“…!?…………” จุมอมยิ้ม ผมก็เผลอยิ้มตาม เพราะรอยยิ้มของจุมทำให้โลกของผมสว่างไสว
“ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าว นี่ก็ปาไปเกือบบ่าย3ก็ต้องหิวเป็นธรรมดา” ผมบอก แต่ดูเหมือนแก้ตัว
“ ผมก็หิวเหมือนกันครับ” จุมว่าคล้อยตาม
“ งั้นไปหาอะไรกินกัน อยากกินอะไร” ชวนจับแขนให้ลุกขึ้นตามผม จุมลังเล
“ กินที่บ้านก็ได้ครับ” จุมว่า ผมนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ผมทำอะไรในครัวบ้าง
“ แต่ครัวมัน….”
“………ครับ?…” จุมมีใบหน้าสงสัย
ผมพาจุมมาที่ครัว
“…………………………” กลางห้องมีโต๊ะกินข้างที่ยังดูปกติเพราะมันตั้งอยู่ที่เดิม เก้าอี้ทั้ง4 ตัวล้มคนละทิศทาง เศษจานชามแตกกระจายเต็มพื้นห้องพร้อมกับไข่เจียวที่ผมทอดด้วยตัวเอง
“………………”( จุม)
“…………………………” จุมคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ พี่โมโหที่หาจุมไม่เจอ…” ผมบอก จุมไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินเข้าไปในครัว ผมเดินตามเข้ามา
“…………………” จุมก้มลง….เก็บเศษจาน!?
“ จุม” ผมเรียกจับแขนให้น้องเขาลุกขึ้น
“………………” (จุมเงยหน้ามอง)
ทั้งที่พี่เป็นทำ จุมจะมาเป็นคนเก็บได้ยังไง?
เจ็บ…..ปวด
ที่ตัวเองเพิ่งจะมองเห็นเข้าใจความดีที่ประเมินค่าไม่ได้…..
“ จุมไม่ต้องเก็บพี่จะเก็บเอง” ผมบอก จุมค่อยๆยืนขึ้น
“ เก็บ2คนช่วยกันดีกว่าครับ” (ยิ้ม)
“…………………………” ผมพยักหน้า
ยังไงก็เป็นจุมที่รักผม ถ้าไม่ใช่เพราะจุมรักผมอย่างจริงใจจุมคงไม่ทำสิ่งต่างๆให้ผมมากมายขนาดนี้ แต่ผมกลับสงสัยในความรักมาตลอด
กลับขึ้นมาบนห้องหลังจากที่ผมกับจุมทานข้าว กับไข่เจียวเพียงอย่างเดียวแต่ผมก็รู้สึกอร่อยมาก
“…………………………” ทันทีที่ประตูปิด ผมก็คว้าจุมเข้ามากอด จูบให้สมกับความรู้สึกที่คับล้นอก บรรจงซอกไซร้คอจุม มือผมลูบไหล้แผ่นหลังเข้าไปในเสื้อยืดที่จุมใส่อยู่ จุมดูตกใจแต่ก็ไม่ขัดขืน
“…………………” ผมจับใบหน้าจุมให้มองผม ให้ประสานตากับผมว่าผมรู้สึกยังไง แต่ใบหน้าอีกคนเหมือนมีคำถามมากกว่า ผมจะทำให้จุมรู้ว่าจุมล้ำค่าแค่ไหน
ผมประกบริมฝีปากนุ่มที่เริ่มแดงขึ้นจากจูบเมื่อกี้ ริมฝีปากจุมเผยรับลิ้นผมเล็กน้อย ภายในโพรงปากจุมเต็มไปด้วยรสหวานที่ผมทำให้หัวใจชุ่มฉ่ำ ข้างในนี้กำลังร้อนขึ้น
“…………………………” ดวงตาของผมจับจ้องที่ใบหน้าจุมตลอดเวลา ซึ่งบางครั้งจุมก็หลบสายผม แล้วก็เงยขึ้นสบตากับผมอีก
ผมเดินดันจุมให้เดินถอยหลัง จนเมื่อมาถึงเตียงผมผลักให้จุมนอนลง ผมดึงเสื้อยืดจุมขึ้นไปจนถอดออกในที่สุด แผ่นอกที่ปรากฎแก่สายตานวลเนียน ผมโลมเลียจนทั่ว มือก็ดึงกางเกงจุมให้ร่นลงไป แล้วสัมผัสกางเกงในสีขาวที่จุมใส่อยู่ จุมขนลุกไปทั้งตัว ก่อนที่จะยกแขนขึ้นโอบคอผม
“
พี่ครับ ”
“ จุมรักพี่ไหม?” ผมถาม ลุกขึ้นถอดเสื้อ กางเกงออกอย่างรวดเร็ว ส่วนของร่างกายในกางเกงในแข็งขืนจนตรึงเพราะผมต้องการ…..จุม
“ ครับ ผมรักพี่” ผมยิ้มหัวใจพองโต
จากกัน3 ปี ก็เพียงพอแล้ว ที่พี่ได้เจอในวันนั้น แม้แต่ตอนนี้พี่ก็ยังดีใจไม่หาย
“…………………………พี่ก็รัก จุม” ผมบอก ดวงตาจุมค่อยๆมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา
“ ขอบคุณครับ” จะขอบคุณทำไม พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณจุม ที่รักพี่ และยังรักมาจนตอนนี้
“พี่ขอ………………” ทุกอย่างที่เป็นจุมพี่ขอ และทุกอย่างที่เป็นพี่พี่ให้จุม ให้เราเป็นของกันและกัน
.
.
_ __... .------
ภายใต้ผ้าห่มเบา ผมกอดจุมร่างกายเปลือยเปล่าสัมผัสกันและโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น บนเตียงแคบๆผมรู้สึกอุ่นใจและมีความสุขจนรับรู้ว่ามันล้นทะลักออกมานอกกาย บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยอบอุ่นแน่นหนา
จุมหลับตาพริ้มกับลมหายใจเบาๆใจข้างๆผม ผมเอามือลูบเส้นผมสั้นที่นุ่มลื่นมือของจุมครั้งแล้วครั้งเล่า
จุมอยู่กับผมแล้ว ไม่ต้องตามหาอีกแล้ว ผมจะพยายามเป็นคนที่ดีเพื่อที่ผมกับจุมจะได้รักกันแบบนี้ตลอดไป เพราะไม่มีจุมผมอยู่ไม่ได้ คนเราจะอยู่ได้โดยไม่มีหัวใจได้ยังไง ผมก็ไม่มีข้อยกเว้น และยิ่งหัวใจดวงนั้นมีค่ามากกว่าชีวิตของผมเอง
“…………………………”
ผมหลับลึกอย่างที่ไม่ได้หลับมานาน ตัวเหมือนจะลอยได้ ในหัวใจอิ่มเอิม
______________________________
ว่าจะลง ‘นายกานดา’ ต่อจาก ‘บุพเพฯ’ แต่ด้วยว่าเหตุผลส่วนตัวเลื่อนไม่มีกำหนดเน้อเจ้าค่ะ
มาจนถึงตอนนี้ไม่มีอะไรจะบอกนอกเสียจาก
ขอบคุณมาก
ตอนหน้าจบแล้ว
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432286 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก