26.จบ
พี่รักจุม เสียงกระซิบนั้นดังแว่วมาไม่ขาดสาย ให้หัวใจผมอิ่มเอิม คำคำนี้ที่ได้เคยได้ยิน แม้จะได้ยินกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ ยิ่งทำให้รักมากขึ้น
เกือบสองทุ่มผมก็ตื่นขึ้นมา ผมมองหาพี่วุฒิรอบๆห้อง
ไม่มี
“…………………………”
พี่วุฒิกลับไปแล้ว เสียงในห้องน้ำบอกว่าพี่วุฒิยังไม่กลับ
ริมฝีปากผมยิ้มด้วยความดีใจ เพราะหลังจากมีอะไรกัน พี่วุฒิก็มักจะกลับไปเสมอ
“…………………………” วันนี้วันเดียวเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ไนท์ลักพาตัวผมไป หวังจะทำร้ายแต่พี่วุฒิก็ตามไปช่วย…ดีใจที่พี่เขาไป
ไนท์คงแค้นผมมากไม่งั้นคงไม่ทำแบบนี้ ก็เพราะผมแย่งพี่วุฒิมาและตอนนี้ยังมีความสุขอีก มีความสุขที่พี่วุฒิดีกับผม อ่อนโยนกับผม รับฟังความคิดผมมากขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าพี่เขาแคร์ผม
กริ่ง ?
“…………………………” ผมก้มลงมองที่คอ
!? เสียงที่ได้ยินเมื่อกี้เสียงแหวนที่ใส่อยู่นี่เอง!? แหวนที่พี่วุฒิเคยให้ผม….แล้วสร้อยมาสวมอยู่คอผมได้ยังไง!?
พี่วุฒิ !?!?!? พี่วุฒิเป็นคนใส่ให้ผม เพราะผมมองไม่มองเห็นใครอื่น แล้วพี่เอามาใส่ให้ผมได้ยังไง!? และพี่เขาก็ต้องชื่อที่สลักที่แหวนด้วย!?
‘วรวุฒิ จุมฟ้า’ !?
แล้วยังไง ผมจะบอกว่าพี่วุฒิว่ายังไงกับชื่อพี่วุฒิบนแหวน
ควับ? ประตูห้องน้ำเปิดออกยังไม่ทันที่ผมคิดเหตุผลที่พี่วุฒิใสร้อยนี้ให้ผมทั้งที่เห็นแหวน2วงนี้แล้ว พี่วุฒิเดินออกมากับผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เส้นผมเปียชุ่มหยดน้ำเกาะตามร่างกายทำให้หัวใจกระตุกเพราะความกระดากอาย
“…!?……” ผมกำสร้อยแน่น หัวใจเต้นแรง
…“…………………………”พี่วุฒิจับจ้องมาที่ผม ก่อนที่เดินมาหา ผมค่อยๆยืนขึ้น
“ พี่..ครั บ?”
“…………………………”พี่วุฒิหยุดตรงหน้าผมก้มมองสร้อยแล้วยกมมือขึ้นจับมือผมที่กุมสร้อยแน่น
มือผมกำลังสั่น..เหมือนหัวใจที่สั่นไหวและสับสน
พี่วุฒิคิดยังไงกับสร้อยและแหวน 2 วงนี้?
“ สร้อยนี้…พี่ให้จุมพี่ก็อยากให้จุมแหวนติดตัวไว้ตลอดเวลา”
พี่วุฒิพูดเหมือนจำได้
จำได้!?
หรือว่า
!? “………………พี่จำได้
!? ” ผมว่า หัวใจเต้นแรงระรัว
“…………………………” พี่วุฒิพยักหน้า
เมื่อไร แล้วทำไมพี่วุฒิทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ วันนี้ พี่ตื่นหลังจากที่หลับไปโดยไม่รู้ตัว พี่ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมความทรงจำที่หายไป….คงเพราะพี่โดนซ้อมมันเลยไปกระทบกระเทือนประสาทบางส่วนเข้า”
“
แล้ว….” ผมว่าเสียงแหบในลำคอ มีคำถามเต็มไปหมดแต่กลับพูดไม่ออก ในใจก็หวาดหวั่นว่าพี่วุฒิจะคิดยังไงที่ผมไม่บอกความจริง
“ พี่จำได้หมดทุกอย่าง?”
“ ทุกอย่าง?” ใจผมยิ่งไหวหวั่น
“ ใช่ ทุกๆอย่าง ….ครั้งแรกที่ผมได้รู้จักจุม ครั้งแรกของพี่กับจุม …………………………ที่พี่ทำร้ายจุม ที่จุมหนีไป ที่พี่ตามหาจุมจนเจอและจุมก็ยังหนีพี่ไปอีก…..”
“……… ………” ผมเดินถอยหลังไม่ทราบสาเหตุ พี่วุฒิก้าวตามก่อนที่ก่อนผมไว้ แล้วกดท้ายทอยผมให้แนบไหล่ที่เปียกชื้น
“ พี่เจ็บปวดเมื่อรู้ความจริง แต่ไม่เท่าเจ็บที่จุมตีตัวออกห่างพี่ ทำเหมือนไม่รู้จักพี่ ทั้งที่ตอนนั้นจุมก็น่าจะรู้ว่าคนที่พี่ต้องการมากที่สุดคือจุม”
“ ผมขอโทษ ขอโทษ” (น้ำตาผมไหลอาบแก้มลงมา)
“ พี่ยกโทษให้ ก็จุมยังยกโทษให้พี่ทุกครั้ง”
“ ผะผม..คิดว่านั่นจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นครับ ทั้งผมกับพี่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ผมคิดว่าการปิดบังเรื่องของเราไว้จะเป็นผลดีกับพี่…และผม” ผมคิดผิดไปจริงๆ ผมอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไปก็ได้
ผมคิดว่าผมจะลืมพี่ได้ พี่เองก็ลืมผมไปแล้วแต่พี่กลับเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง ทำให้ผมไม่อาจเลิกรักพี่ได้
“…………………………”
“ แต่ผมกลับทรมานยิ่งกว่าเดิม เพราะผมยังรักพี่ไม่เปลี่ยนแปลง”
“ พี่ก็เหมือนกันพี่ก็เหมือนกัน ทั้งที่พี่ไม่รู้จักจุม พี่ก็รู้สึกดีที่เห็นหน้าจุม อยากอยู่กับจุม อยากอยู่ใกล้ๆ เมื่อมีใครเข้าใกล้จุมพี่ก็หงุดหงิดโมโหไม่พอใจ จนพี่…ต้องทำร้ายจุมอีก พี่พยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องสนใจเมื่อพี่ได้ในสิ่งที่ต้องการ พี่จะเลิกสนใจจุม แต่พี่คิดผิด พี่คิดผิด พี่กลับโหยหาจุมมากกว่าเดิม จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากทำให้จุมเป็นของพี่คนเดียว พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร นอกจากจุม”
“ พี่ครับ” ผมกอดพี่วุฒิแน่นกว่าที่พี่วุฒิกอดผม
คำพูดพี่ทำให้ผมต้องตื้นตันหัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ พี่รักจุมและพี่ก็เชื่อว่าชีวิตนี้คงไม่รักอีกแล้ว อย่าทำแบบนี้อีก อย่าหนีไปไหนอีกพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีจุม”
“ พี่ไม่โกรธผมหรือครับ?”
“ โกรธ” พี่วุฒิบอก ผมขนลุกวาบ
“ แต่ ความรักทำให้ความโกรธมันค่อยๆหายไป พี่ไม่อยากเสียจุมไปอีก”
“ ผมก็รักพี่ครับ” รักมานานแล้ว และไม่เคยเปลี่ยน
ผมกับพี่วุฒิกอดกันอยู่อย่างั้น จนเมื่อ….
“…………………………” พี่วุฒิหันหน้ามาซุกตามคอของผม จนเรื่อยมามาหยุดริมฝีปากผมให้ความรู้สึกอ่อนโยน
“…………” ผมเผยริมฝีปากตอบรับ รู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวทั้งที่ตัวพี่เขาเปียกและทำให้รู้สึกเย็นเมื่อสัมผัสผิวเนื้อ พี่วุฒิเอามือเย็นๆลูบไหล้เข้าไปในชายเสื้อของผม
“…………………………” สายตาที่มองทำให้ความร้อนที่ก่อตัวไหล่ร่วมไปอยู่ร่างกายเบื้องร่างร้อนผ่าว ผมรู้สึกอายที่รู้สึกเร็วขนาดนี้ ทว่าสายตาก็ไม่หลบหันหนี เพราะอยากเห็นหน้าพี่วุฒิ อยากเห็นหน้าผู้ชายที่บอกว่ารักผมและผมก็รักเขา
“ ฮือ!?” พี่วุฒิจับหว่างขาผมอย่างชำนาญ ท่อนล่างเต้นตุบรับมือที่กระชับจนแน่น ผมรู้สึกเหมือนเหมือนจะขาหมดแรง
ถอยร่นจนมานั่งอยู่บนเตียงก่อนที่พี่วุฒิจะตามลงมาและให้ผมนอนราบบนเตียง
“……………”
“…………………………” ผมกับพี่วุฒิดวงตาประสานกัน
พี่วุฒิบรรจงจูบที่ริมฝีปากทั้งลำคอผมเนินนาบ ก่อนที่ลากลิ้นอุ่นๆมาจนถึงอก ใช้ลิ้นกับยอดผมแล้วดูดเบาๆก่อนที่แรงขึ้นเรื่อยๆ ผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว แม้แต่สะดือของผมพี่วุฒิก็ไม่ละเว้น ผมร้อนวาบไปหมดทุกส่วนของร่างกายแล้ว รู้สึกเหมือนว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะล้นทะลักออก
พี่วุฒิค่อยๆเลื่อนกางเกงขาสั้นผมร่นลงไป ท่อนร่างของผมที่กำลังแข็งขืนปรากฎให้เห็น
“ ท่าจะรักพี่มาก” พี่วุฒิ ผมอายแทบจะมุดเตียงหนี
“……………” พี่วุฒิใช้ลิ้นลามเลียไปทั่ว บางก็ใช้ปาก จนผมเสียวเผลอกระถดสะโพกถอยหนี พี่วุฒิยิ่งทำเร็วและหนักหน่วงมากขึ้น
“ อ๊ะ อ๊า” สะโพกผมลอยเหนือเตียงขึ้นเพราะความเสียว มือก็กำผ้าปูเตียงแน่น
“
พี่ผมจะไป แล้ว ” เสียงของผมสั่น ผมพยายามกลั้นน้ำที่จะออกมา แต่ผมก็กลั้นไว้ไม่ได้ มันไหลออกมาในปากของพี่วุฒิ พี่เขากลืนน้ำของผมไปจนหมด
ผมหอบ เหนื่อยทั้งที่แค่นอนเฉยๆ
“……………เอ๊ะ !?เอ๊…” นิ้วพี่วุฒิเข้ามาช่องทางในทันที แม้จะไม่รุนแรงอย่างที่คิดแต่ก็เร้าความรู้สึกให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“ จุม” พี่วุฒิกระซิบที่ข้างหูผม ผมหันไปจูบพี่วุฒิ
นิ้วพี่วุฒิควานเข้าออก ยิ่งมีนิ้วในร่างกายมากขึ้นความเสียวที่รู้สึกก็ยิ่งมากขึ้น
“ พร้อมไหม คนดี” พี่วุฒิถาม
“ ครับ”
ผมมองเห็นแก่นก่อนพี่วุฒิที่ค่อยบรรจงแทรกเข้ามาแทนนิ้วที่เอาออกไป ยังอึดอัดอยู่
“…………………” ผมกอดพี่วุฒิเตรียมรับทุกอย่างด้วยความเต็มใจ
พี่วุฒิขยับสะโพกเข้ามาช้าๆ 3 4ก่อนที่ดันเข้ามาจนมิดผมขมิบเกร็ง รู้สึกกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านชั่ววินาที พี่วุฒิยกขาผมขึ้นพาดบ่าก่อนที่จะกอดผมไว้แน่น
พี่วุฒิขยับสะโพกเข้าออกรวดเร็วและหนักแน่น ผมร้องครางแม้จะอาย
“อะอ้า ฮ๊า อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ ” ผมเสียวซ่านจนหัวหมุนติ้วๆ เบลอไปหมด
จังหวะรักโหมขึ้นต่อเนื่อง….
“…………………” ผมมองหน้าพี่วุฒิอยู่บนหมอนเดียวกัน ร่างกายผมกับพี่วุฒิเปียกชื้นเหงื่อไปหมด ทั้งเตียงที่เปื้อนด้วย ผมยังเหนื่อยกับบทรักเมื่อครู่แต่ใจสุขเอ่อท้น
“…………………………” พี่วุฒิหันมามองผมแล้วยิ้ม ผมยิ้มตอบ
“………………”
“ จุม”
“ ครับ”
“ พี่กลัวว่าบางอย่างในตัวพี่จะทำให้พี่เป็นอีกคน และทำร้ายจุมอีก พี่ไม่อยากเป็นแบบนั้น แต่พี่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง” พี่วุฒิลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตาม ผมเห็นใบหน้าที่ฉายความวิตก
“ พี่ทำได้ครับ ผมจะอยู่กับพี่ไม่ว่ายังไง”
“ จุมต้องช่วยพี่ พี่ไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว สอนพี่ให้พี่เข้าใจว่าพี่ต้องทำยังไง…พี่มองย้อนไปแล้วสิ่งที่พี่ทำคนปกติเขาคงไม่ทำกัน ใช่ไหม?” (ท้ายเสียงแผ่วเบา)
“ ครับ” ผมตอบเข้าไปกอดพี่วุฒิ พี่เขาหันมา แววตาเศร้า
“ แต่คนอื่นไม่เหมือนพี่ ทุกอย่างมีสาเหตุ” เพราะการเลี้ยงดูที่ผิด แต่ไม่มีใครผิดคุณพ่อคุณแม่พี่ทำทุกอย่างเพราะรักพี่แม้จะผิดวิธีก็ตาม
“…………………………”
“ผมจะอยู่ข้างๆพี่ พี่ไม่ต้องกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด ผมรู้ว่าพี่ทำได้ เหมือนตอนนี้ ที่พี่อ่อนโยนกับผม” ผมบอก
“…………………………”
ซ่า!? ซ่าซ่า ! ฝนตกโดยไม่มีท่าทีมาก่อน และตกหนัdจนไอเย็นลอดหน้าต่างที่เปิดไว้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมลุกขึ้นเดินไปสายฝนที่เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว
“ฝนตก” พี่ว่า ผมหันไป พี่เขายืนอยู่ข้างหลังผม
“แรงด้วยแต่กลับไม่มีฟ้าแลบฟ้าร้อง” ผมตั้งข้อสังเกต
“ หนาวไหม?” พี่วุฒิถามกอดผมจากด้านหลัง
“ ไม่หนาวครับ” ผมจะหนาวได้ยังไงก็ในเมื่อผมอยู่ในอ้อมกอดของพี่
‘ฝน’ ทำให้ผมนึกถึงเรื่องในอดีต ที่พี่วุฒิเคยให้ผมยืนตากฝนหลายต่อหลายครั้งจนต้องนอนซมไม่สบาย นึกถึงแล้วทำให้อดภูมิใจไม่ได้ที่ตัวเองมาถึงวันนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ ผมหันหลังไปมองพี่วุฒิ พี่เขาจ้องสายฝนไม่ละสายตา
“ เมื่อก่อน พี่ชอบแกล้งให้จุมตากฝนมาก และจุมก็ไม่สบาย หลายครั้งเข้าพี่ก็อดเป็นห่วงจุมไม่ได้ แต่พี่ไม่รู้จะพูดหรือทำยังไง…แล้งทิฐิที่พี่ก็ปล่อยให้มันผ่านไป”
ไม่คิดว่าพี่วุฒิจะคิดเรื่องเดียวกับผม
“ ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกัน เก็บไว้เป็นความทรงจำเถอะครับ ผมรู้ว่าตอนนี้พี่เขาไม่ให้ผมยืนตากฝนแล้ว” หันหลังกลัลไปกอดพี่วุฒิบ้าง
“ พี่คิดเสมอว่าถ้าเป็นคนอื่น จะให้อภัยพี่เหมือนที่จุมทำไหม? จะรักพี่เหมือนที่จุมรักไหม? คำตอบคือ ไม่ คนที่ดีขนาดนั้นคนที่พี่รัก มีจุมคนเดียว จุมที่เป็นจุม พี่โชคดีกว่าใครๆทั้งหมดที่จุมเลือกพี่”
ฝนยังคงตกหนักไม่มีท่าทีว่าจะหยุด แต่ผมก็ได้ยินคำพูดพี่วุฒิชัดเจน
“ ผมก็โชคดีที่พี่รักผม”
“ นั่นเพราะจุมต่างหาก ถ้าเป็นคนอื่นพี่ก็คงไม่รัก”
“…………………” ผมยิ้มอบอุ่นในหัวใจเหลือเกิน
จากวันนั้น…จนวันนี้มองย้อนกลับไปเหมือนเหตุการ์เพิ่งผ่านไปไม่นานมานี้ ให้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว แต่ ณ ตอนนั้นแม้เพียงนาทีก็เนินนาน ยิ่งเมื่ออยู่ความเจ็บปวดทั้งกายใจและน้ำตา ไม่รู้อนาคตจะเกิดขึ้นบ้างกับสิ่งที่ได้รับจากพี่วุฒิ แม้จะหนีไปแต่ร่างกายและหัวใจกับอยู่อดีตที่โหดร้าย ไม่แม้จะหลับตาได้สนิทสักคืน ต้องคอยผวาว่าจะโดนตามเจอ ..สุดท้ายก็จริงๆ พี่วุฒิตามหาผมจนเจอ แม้จะดีใจที่ได้เจอพี่เขาอีกแต่ก็น้อยนิดนักหากเทียบกับความหวาดกลัว
ตอนนี้มีความสุขเสียจนคิดว่าเรื่องที่ผ่านมาคือความฝัน แต่ก็ยังชัดเจนในความรู้สึก แม้จะหวาดกลัวว่าอดีตจะหวนกลับมาอีกแต่ผมก็เชื่อว่านั่นเป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้ว อนาคตต่อจากนี้จะไม่เหมือนเดิมเพราะมีความรักนำทาง มีความเข้าใจสนับสนุน ผมเชื่อใจตัวเอง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก ผมจะอยู่ข้างๆพี่วุฒิ
ผมเชื่อว่าผมกับพี่วุฒิต้องมีความสุข
* * * *
“ ค่าทำขวัญ”
“ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ห๊ะ!”
“ ผมไม่ต้องการอะไร ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่พาผมมาบ้านพี่”
“ เงียบทำไม กรูพูดถูกใช่ไหมล่ะ เจริญล่ะเคยเห็นแต่ผู้หญิงไล่จับผู้ชาย แต่นี่ผู้ชายไล่จับผู้ชาย”
“ ทำไม ไม่เอาเงิน แต่จะเอากรูว่างั้นเหอะ”
“ กรูไม่เข้าใจมรึงจริงๆมาบอกให้รับผิดชอบ และก็จะกลับไป บอกว่าไม่ต้องการอะไร แล้วมรึงมาทำไม!!!”
“ ขอโทษแค่นี้กรูจะหายเจ็บหรือไง!!”
“ คราวก่อนมรึงตบกรู คราวนี้มรึงชกกรู กรูจะเอาคืนให้เจ็บแสบกว่ากรู เป็น 100 เท่า 1000 เท่า !!!”
“ เชี่ย!!“ ใช่ ตอนที่มรึงตบกรู กรูก็คิดแล้วว่าจะให้มรึงนรกทั้งเป็นยังไง!”
“เกิดมายังไม่มีใครกล้าทำกับกรูแบบนี้ พ่อแม่กรูยังไม่เคยทำอะไรกรู!!”
“ กรูก็จะให้มรึงเป็นทาสกรูไง กรูบอกให้มรึงทำอะไร มรึงต้องทำ กรูบอกให้มรึงไปตายมรึงก็ต้องไป!”
“ และที่กรูจะไปบ้านมรึงก็เพื่อให้แม่มรึงคิดว่ามรึงกับกรูเป็นแฟนกันอะไรๆมัน จะได้ง่าย และอย่าคิดว่ากรูพิศวาสมรึงล่ะ อย่างมรึงให้ฟรีกรูยังต้องคิดดูก่อน”
“ หยุดสักทีเถอะ กรูรำคาญทำเป็นนางเอกเจ้าน้ำตากรูเห็นแล้วเซ็ง”
“ แต่กรูรู้ว่ามรึงร่าน อยากได้กรูจนตัวสั่น ไว้กรูมีอารมณ์จะสงเคราะห์ให้แล้วกัน”
“ มรึงโชคดีไป ถ้าคราวหน้ามรึงกล้าปัดมือกรูอีกล่ะก็.....น่าดู”
“ นี่มรึงร้องไห้ เพราะดีใจที่กรูเอามรึงหรือเปล่า?”
จุมอยู่กับผมแล้ว ไม่ต้องตามหาอีกแล้ว ผมจะพยายามเป็นคนที่ดีเพื่อที่ผมกับจุมจะได้รักกันแบบนี้ตลอดไป เพราะไม่มีจุมผมอยู่ไม่ได้ คนเราจะอยู่ได้โดยไม่มีหัวใจได้ยังไง ผมก็ไม่มีข้อยกเว้น และยิ่งหัวใจดวงนั้นมีค่ามากกว่าชีวิตของผมเอง
“ พี่คิดเสมอว่าถ้าเป็นคนอื่น จะให้อภัยพี่เหมือนที่จุมทำไหม? จะรักพี่เหมือนที่จุมรักไหม? คำตอบคือ ไม่ คนที่ดีขนาดนั้นคนที่พี่รัก มีจุมคนเดียว จุมที่เป็นจุม พี่โชคดีกว่าใครๆทั้งหมดที่จุมเลือกพี่”
“ พี่รักจุมและพี่ก็เชื่อว่าชีวิตนี้คงไม่รักอีกแล้ว อย่าทำแบบนี้อีก อย่าหนีไปไหนอีก..”
“ ช่วยสอนพี่ ให้พี่รู้….”
* * จบ * *
สวัสดียามดึกท่านๆ มาแล้วมาแล้ว
จบแล้วเน้อ
จบ
อย่างที่เคยบอก ว่าจะมีบทส่งท้าย หลังจากบุพเพวายร้าย2.5 จบ
บุพเพวายร้าย(ส่งท้าย) วันที่ 30 มิถุนายน 2554 ตอนเดียวจบ
ไม่ใช่พี่วุฒิน้องจุมเน้อ คอยลุ้นเอาแล้วกันว่าจะเป็นเรื่องราวของใคร
ขอบคุณที่มาจนตอนนี้ด้วยกันเจ้าค่ะ
ปล.สุขสันต์วันเกิดท่านน้องพลัมมีความสุขมากๆ ร่างกายสุขภาพดีเจ้าค่ะ [/center]
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432588 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก