2.5 (บทส่งท้าย)
ปวดหัว นั่นคือความรู้สึกแรกที่รับรู้……ในขณะสะลึมสะลือแต่ก็ยังพอจำได้ว่าเมื่อคืนกินเหล้าเมามากและนี่เป็นผลจากเมื่อคืน คืออาการเมาค้าง
“…………………….” ผมลืมตา…มองเพดานสีฟ้าที่คุ้นเคย
ห้องของผมเอง ผมหวนคิดว่าผมมานอนที่ที่นี่ได้ยังไง คิดยังไงก็คิดไม่ออก สิ่งที่จำได้ล่าสุดคือกำลังออกสะเต๊ปอยู่ในผับ กับยู และซีซี่ หลังจากนั้นจำไม่ได้ ?
ผมลุกขึ้นมาแขนไปสะดุ้ดกับกองผ้าห่มที่ขยับได้
“…………………?…….”
ชักยังไง!? สังหรณ์ใจพิกล
“………………………………………….” หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่คิด ผมมองไล่ไปจนสุดปลายเตียง เท้าขาวๆพ้นจากผ้าห่มขอบสีฟ้าสดใส
เอาแล้วไง!?
ผมเอื้อมมือไปจะดึงผ้าห่ม แต่ผ้าห่มมีชีวิตก็ขยับยุกยิก ก่อนที่มือจะยื่นพ้นออกมาเหมือนกำลังบิดขี้เกียจ
ใครวะ!?
“………!? …………….” แล้วใบหน้าก็โผล่พ้นผ้าห่มสีเปลือกไข่ออกมาให้ผมเห็น
ยู?
ไอ้ยู!?
ตายห่า!? ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด ขออย่าให้ผมทำอะไรมันเลย แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ใช่ใช่จำไม่ได้แปลว่าไม่ได้ทำ
“………ชิด? ……….” ยูมองผมงงๆ ก่อนที่ลุกขึ้นนั่ง ผ้าร่นมากองอยู่บนตัก ผมมองเห็นรอยจ้ำๆบนหน้าอก หน้าท้องและที่อื่นๆชัดเจน O_O’
จริงหรือเนี่ย!? ได้ยังไงเนี่ย!? ไม่ผิดแน่นอนเมื่อคืนที่ผมจำอะไรไม่ได้ ผมได้ทำมิดีมิร้ายเพื่อนผมไปแล้ว
ผมจะจำไม่ได้ ผมอยากปฎิเสธแบบนั้น
“ หน้ากรูมีอะไรติดอยู่?” ยูถามผม แต่ผมพูดไม่ออกครับ มันจุกที่คอหอยเนี่ย
“…………………….” (ผม)
“ ว่าแต่กรูมาอยู่ที่นี่ได้ไง? ที่ไหนเนี่ย??” ยูถามมองไปรอบๆ ก่อนที่จะนิ่วหน้า
“ ปวดหัว” ยูว่า แต่ไม่มีท่าทางว่าจะโวยวาย หรือว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าที่เห็น
“…………………….”(ผม)
“ มรึงพูดไรบ้างดิ?”
มรึงจะให้กรูบอกอะไรมรึง!?
เออยูเมื่อคืนกรูฟาดมรึงวะ
หรือไงวะ!?
“ ที่นี่บ้านกรู” ผมบอก ยูพยักหน้าเข้าใจ
“เออ ขอบคุณที่พากรูกลับมาด้วย กรูเมาเหี้ยๆ” (ยู)
“…………………….” ผมกำลังคิดครับ ว่าผมกลับบ้านมาได้ยังไง แต่ผมจำไม่ได้ ยูดูท่าก็จำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
“ กรูอาบน้ำก่อนแล้วกัน แม่งเหนียวตัว” ยูบอกลุกขึ้น
“
โอ๊ย!? ” ยูร้องเสียงหลงหลังจากที่ก้าวลงพื้น ก่อนที่ล้มพับนั่งลง ผมรีบลุกไปหา
“ยู
!? ” ผมว่า
“…………………….” คราวนี้ไอ้ยูมองหน้าผมและเงียบ ก่อนที่ก้มมองหว่างขาตัวเอง
เลือดครับเลือดสีแดงๆไหลจากหว่างขา แต่หน้ายูกลับไม่มีสีเลือด
นี่ผมเล่นทำเลือดตกยางออกเลยหรือครับ T^T
มีแต่ตวามเงียบ
“
” ปล่อย!? ”” ยูปัดมือผมออก คงจะรูแล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
“ยู ยูกรูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กรูไม่รู้” ผมรีบบอก
“ มรึง ทำ อะ ไร กรู
”!? ”” ถามเสียงแข็งกระด้างและห่างเหินอย่างชัดเจน
“ กรูไม่รู้ กรูจำไม่ได้ กรูกลับบ้านมาได้ยังไงกรูก็จำไม่ได้กรูไม่รู้ กรู ..กรูก็ยังงงอยู่เนี่ย?!” ยิ่งพูดลิ้นผมก็ยิ่งพันกันพัลวัน
“โกหก!?” สายตาแข็งกร้าวจ้องหน้าผม
“กรูสาบานกรูจำอะไรไม่ได้จริงๆ” ผมอธิบาย
“ นี่ใช่ไหม คือคำแก้ตัว กรูมองมรึงผิดไปจริงๆ” ยูว่าจะลุกขึ้น แต่เซผมเข้าไปประครอง แต่โดนสะบัดออกครับ
“…………………ยู? ….” (ผม)
“…………………ถ้ามรึงพูดว่า ขอโทษ มันยังจะดีซะกว่าที่มรึงบอก ….มรึงจำไม่ได้” ยูไม่มองหน้าผมเดินกระเพลกๆเข้าห้องน้ำ
“…………………….” ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆ โมโหตัวเองที่จำอะไรไม่ได้ และยัง!?
ให้มันได้ยังงี้สิวะ !? “…………………….” หันกลับไปมองเตียง มีรอยเลือดที่แห้งแล้ว แล้วยังคราบอื่นๆอีก
หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้
ยูเป็นผู้ชายแท้ๆมาโดนแบบนี้ไม่โกรธก็คงไม่ได้ และคนที่ทำยังเป็นเพื่อนอย่างผม และผมก็บอกจำได้ ซึ่งมันก็คือ บอกว่าผมไม่รู้เรื่อง เหมือนปัดความรับผิดดีๆนี่เอง
“…………………….”
เสียงในห้องน้ำเงียบตั้งแต่ที่ยูเข้าไป ผมเริ่มเป็นห่วง
ก็อกๆ ผมเคาะประตูเรียก
“ยู ยู
!? ”
-เงียบ-
“
ยู ยู!? ” ผมใจไม่ดีเป็นห่วงว่ายูจะอะไรรึเปล่า
ก๊อก ก๊อกๆ ผมเคาะประตูเสียงดัง
“……………………….” ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา
“
ยู!? ” ผมเรียกว่าตัดจะพังประตูเข้าไป
แต่!?
ประตูกลับเปิดออก!? !
“
เรียกทำซากอะไรห๊ะ!? ”
“ เรียกไม่ตอบ นึกว่า…” นึกว่าเป็นอะไร นึกว่าเป็นลม
เพราะรู้ว่าไม่เคย…และไม่รู้ว่าตัวผมทำอะไรไปบ้าง
“ แล้วเป็นอะไรไหมล่ะ? มรึงไม่ใช่เหรอที่จะทำให้กรูเป็นอะไร
”!? ””
ปัง!? พูดจบปิดประตูใส่หน้า
“…………………….” ผมยังยืนอยู่ คิดไม่ออกว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไงไ?
ซ่าซ่า
เสียงน้ำจากฝักบัวดังไม่หยุด
“…………………….” ผมกลับไปที่เตียง คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับยู หรือคือรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อคืน…ซีซี่อาจจะรู้ ผมโทรศัพท์หาซีซี่ทันที
“ฮัลโหลซีซี่ มีเรื่องอยากถาม” ผมว่า
“ เมื่อคืนกรูกลับบ้านตอนไหนว่ะ?” ผมถาม แบบอ้อมๆ
“ สักตี1ได้มั้ง มีอะไรหรือเปล่า?
“ เปล่า” ผมตอบทันทีแต่เสียงดังสูงขึ้นจมูก
“ ถ้ามรึงอยากรูอะไรก็ถามไอ้ยูมัน เพราะมันกลับพร้อมมรึง” เอาแล้วไง นั่นแหละปัญหา
“ ว่าแต่….มรึงถามทำไม?” ซีซี่ยังสงสัยอีกทั้งที่เรื่องที่เกิดขึ้นซีซี่ก็มีส่วน เพราะซีซี่มีปัญหากับพี่เองเลยมาชวนพวกผมไปเที่ยวแก้กลุ้ม
“ เปล่า ก็ตื่นมาก็เห็นตัวเองนอนอยู่บ้านกลับมายังไงไม่รู้ ก็แค่สงสัย” ผมบอก
“…………………….”(ซีซี่)
“ ซีซี่ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ จะเข้าห้องน้ำ Thank you ขอบใจมาก” ผมว่าและกดวาง
“…………………………………….” เมื่อคืนผมกลับมาพร้อมยู แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย และยังเสือกกลับมาถึงบ้านโดยไม่เกิดอุบัติเหตุและยังมีแรงฟันยูอีก
ยังไงกันแน่เนี่ย !?
แกร๊ก!?
“…………………!?………………….” ผมหันหน้าไป ยูโผล่หน้าออกมา
“เอาผ้า เช็ด ตัว ให้หน่อย…ดิ” ยูบอก คำพูดดูขัดๆยังไงพิกล
“…………………………….” ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้
“ เสื้อ กับกางเกงด้วย” ยูบอกอีก ผมก็เดินกลับมาหยิบเสื้อยืด กางเกงขาสั้นไปให้อีก
“………………………….” ผมยื่นให้ พร้อมถาม
“ เป็นยังไงบ้าง?”
ยูหลบสายตาฟลุบ !?
“ ก็ ดี” ตอบผมก่อนที่จะปิดประตู ไม่นานยูเปิดประตูออกมาพร้อมใส่เสื้อกับกางเกงที่ผมเอาให้เมื่อกี้ เสื้อที่ยูใส่ดูตัวใหญ่กว่าตัวนิดหน่อยแต่ไม่น่าเกลียด
“…………………………….” ยูมองผมก่อนที่หันหน้ามองด้านซ้ายของตัวเอง พร้อมทั้งเดินช้ามานั่งอีกฝากของเตียง
ผมควรจะเริ่มพูดขึ้นมาก่อนแต่ในหัวกลับคิดอะไรไม่ออก
‘มรึงไม่เป็นไรใช่ไหม?’
‘กรูขอโทษ ’ แต่ผมกลับจำอะไรไม่ได้
‘ “…………………………….” ’
แม้แต่ในความคิดก็ยังคิดอะไรไม่ออก
ผมหันมองยูเพราะเตียงอ่อนยวบลงจากการขยับตัว
“…………………………….” ยูนอนลงหันหลังให้ผม
“ มรึงจำอะไรได้บ้าง?” ยูถามทั้งที่นอนไม่กระดุกกระดิก
“ จำได้แค่ตอนที่อยู่ในผับหลังจากนั้นจำไม่ได้ กลับมายังไงยังไม่รู้” ผมบอกหันมอง
“……………………….กรูก็จำอะไรไม่ได้ จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง..” ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบา
“ ยูกรูขอโทษจริงๆ กรู กรู….กรูไม่รู้ว่ามันได้เกิดได้ยังไง!?”
“ ช่างมันเถอะ” ยูพูดถอนหายใจแล้วค่อยพลิกตัวหันหน้ามา ใบหน้าไม่มีสีเลือดกับริมฝีปากสีซีดดูยังไงก็ไม่ปกติ
“ แต่กรู …กับมรึง..” (ผม)
“ มรึงจำอะไรไม่ได้ กรูก็จำไม่ได้ ทำไมเราจะต้องโกรธกันเกลียดกัน ต้องคิดมากด้วยเรื่องที่เราจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คิดซะมันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน…”
ยู?
“ กรูขอโทษ” แค่คำคำเดียวแต่ผมตั้งใจพูดและกลั่นออกมากจากความรู้สึกจริงๆ
“ ไม่เป็นไร ทั้งกรูทั้งมรึงก็เมาจนหัวทิ่ม โทษมรึงฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก”
“ มรึงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ผมถามเพราะดูหน้ายูแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้
“…………………………….อืม”ยูตอบหน้าซีดๆอยู่ดีๆก็เริ่มมีเลือดสูบฉีดเข้าไป
“ ไม่ปวดหรือเจ็บตรงไหน?” ผมถามอีก
“ หัวมันหนักๆปวดด้วย เหมือนจะเป็นไข้” ยูบอก ดวงตาหลบสายตาผมที่มองอย่างเป็นห่วงเอาดื้อๆ
“ แล้ว……?” อย่างอื่นล่ะ?อยากจะถามตรงๆแต่ดูเหมือนยูจะเลี่ยงไม่พูดถึง
“……………แล้วอะไร?” ยูถามกลับ
“…………………………….” หรือว่าจะไม่เป็นอะไจริงๆ แต่เลือดออกเยอะมาก
“………………….” (ยู)
“ก้นไม่เจ็บใช่ไหม?”
“ ไอ้ห่า !? มรึงไม่ถามไปเลยว่ารูตูดกรูเป็นไงบ้าง!?” ยูว่า ทั้งที่นอนอยู่แต่เอาหมอนโยนใส่ผม ผมรับได้ไม่ยากเย็น
“กรูจำอะไรไม่ได้ กรูไม่รู้ว่ากรูทำอะไรมรึงไปบ้าง ไม่รู้ว่าอ่อนโยนรุนแรงแค่ไหน กรูถามก็เพราะเป็นห่วง…”
“ กรูไม่เป็นไรโอเคป่ะ? !?” ตอบเหมือนจะหาเรื่องกันยังไงอย่างงั้น
“ แล้วจะเอาไงจะให้ไปส่งบ้านไหม?”
“ ไม่ต้อง! กรูขอนอนแบบนี้สักพัก” พูดพร้อมห่มผ้าทั้งตัวเหลือไว้แต่ใบหน้าที่สีซีดกว่าปกติ
“………………………” ผมมองดู จนกลายเป็นจ้อง
“ จ้องทำเพื่อ กรูจะนอน!”
“ นอนก็นอนไปดิ ใครห้าม” ผมตอบ
“ กรูนอนไม่หลับ พอคิดมีคนที่เคยล่อตูดกรูกำลังจ้องกรูอยู่!”
คำก็ตูดสองคำก็ตูด ตอนแรกก็เฉยๆแต่บ่อยๆเข้าก็รู้สึกผมมันเลวร้าย เป็นไอ้หื่นไอ้บ้ากามจ้องเอาตูด !
“ อยากโดนอีกไหมล่ะ?” ผมแกล้งพูด แต่คนฟังสิครับ ตาโตเท่าไข่เท่านั้นยังไม่พอ ยังกระเด้งลุกขึ้นม่ทำท่าขึงขัง ผมเห็นนึกขำ อยากแกล้งขึ้นมา ทั้งที่ไม่มีนิสัยชอบแกล้งเท่าไร
“ มรึงอย่ามาเข้ามานะเว้ยไอ้ชิด มรึงเข้ามากรูเอามรึงตายแน่
! ”
“ อะไรมรึงจะเอากรูจนตายเลย เ ห ร อ ? ” ผมว่าลุกขึ้น เดินอ้อมปลายเตียงไปหายู
“
ไอ้ชิด ไอ้ควาย มรึงบ้าไปแล้วรึไง!? ” ยูกลัวจริงคำหน้านี้ซีดเผือก แกล้งไม่ลงแล้ว ผมสงสาร
“………………………”
“ กรูเจ็บขนาดนี้ มรึงยังจะทำกรูอีกรึไง?” ยูร้องไห้ครับ คราวนี้เป็นผมที่ตกใจ
“ ยูกรูขอโทษ กรูขอโทษ” ผมว่านั่งลงข้างๆ ยูขยับหนีผมดึงตัวเข้ามากอด ไม่คิดว่ายูจะร้องไห้
“ ไม่ต้องขอโทษบอกให้ลืมไปไง อือๆ กรูจะกลับบ้านกรู” พยายามจะหนีไปจากวงแขนผมให้ได้ แต่ไม่ผมกอดไว้แน่นกว่าเดิมเสียอีก
“ ขอโทษ ขอโทษที่กรูแกล้งมรึงแรงไปหน่อย” ผมว่าลูบหัวยูด้วยความสงสาร
“ มรึงแกล้งกรูได้ แต่อย่าแกล้งกรูแบบนี้กรูไม่ชอบ” (ยูเงยหน้าขึ้น)
“ ไม่แกล้งแล้ว นอนเถอะ” ผมบอกปล่อยให้ยูนอนลง
“ ชิด กรูต้องทำยังไง แบบว่า…”
“………………………” ผมรอฟังว่ายูจะถามอะไร แต่ยูกับปิดปากเงียบ
ผมพยายามคิดว่ายูจะถามเรื่องอะไร
“ มีอะไรไหม?” ผมถามกลับ
“ กรูปวดหัว …หายาให้กรูหน่อย..” ยูว่าเสียงอ่อยไม่ยอมมองหน้าผม
ผมนึกออกในทันที ว่ายูจะพูดอะไรกับผม ยูกำลังกังวล อย่างแรกคือยูไม่ใช่เกย์แบบผมย่อมจะตกใจที่อยู่ๆก็โดนเกย์อย่างผมปู้ยีปู้ยำแม้จะจำไม่ได้ แล้วยังมีร่องรอยที่ดูจะดุเดือดไปหน่อยด้วย อะไรๆในร่างกายคงจะแปลกไปด้วย แต่ผมไม่รู้ว่าแค่ไหนนี่สิปัญหา!?
“ ยูกรูขอดู..ได้ไหม?” ผมพูดเว้นคำพูดไว้ ในฐานที่เข้าใจและเดินกลับไปที่เตียง
“………………………” คนบนเตียงนอนนิ่งไม่ตอบไม่ขยับเขยื้อน
หรือว่าจะไม่ได้ยิน?
“ยู ขอดูหน่อย เผื่อจะต้องทายา” ผมนั่งลงข้างๆคนที่นอนนิ่งเหมือนก้อนหิน
“………………………” เงียบครับ
“ เงียบ แปลว่าดูได้” ผมคิดเอง เพราะถ้าพูดออกมาตรงๆยูคงอายไม่กล้าพูดก็ได้ ผมจับผ้าห่ม!?
“ อย่ามาจับกรู!?” บอกแล้วลุกขึ้นนั่ง ยื่นมือสุดแขนห้ามผม
“ ที่กรูขอดูไม่ได้อะไรเลย กรูเป็นห่วง กรูรู้มึงไม่ชินกับเรื่องแบบนี้” ผมบอก ไม่ได้คิดอกุศลสักนิดเดียว เพราะยูเป็นเพื่อนผม ไม่คิดจะเคลมเพื่อนหรอกครับ
“ กรูแค่ปวดหัว เอายาแก้ปวดมาให้กรูพอ และกรุณาอย่ามาจับตัวกรู!”
“ยู” (ผมพูดอย่างอ่อนใจ)
“ ตูดกรูกรูดูแลเอง ไม่ต้องให้ใครมาเทคแคร์”
“ ตามใจ” แล้วอย่าเสียใจที่หลังก็แล้วกัน
“………………… ……”(ยู)
“ จะกินยาต้องกินข้าวก่อน จะลงไปกินข้างล่าง หรือจะให้คนยกขึ้นมา?” ผมถาม
“ ไปกินข้างล่าง” ตอบเสียงห้วนชอบกล
“ เออ เดี๋ยวค่อยลงไปพร้อมกัน กรูบอกแม่บ้านให้เตรียมไว้ให้ กรูก็จะอาบน้ำไปพลางๆ”
“………… … … ………”ยูพยักหน้านอนลง
ผมมองยูอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินเข้ามาห้องน้ำ….
เป็นไปได้ไงวะ!? ผมกับยูเนี่ยนะ
!? คิดภาพไม่ออกเลยครับ คนทำยังงงขนาดนี้ คนโดนทำไม่งงจนสติหรือเนี่ย!?
“………………………”
ทำไงได้ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว ตอนนี้มีแต่ผมต้องดูแลยูให้ดีที่สุด
ผมออกจากห้องน้ำ ยูก็หลับไปแล้ว
“………………………” ผมมองยูที่หลับบนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งผมรู้สึกผิด อยากจะรับผิดชอบ สงสาร โมโหตัวเองที่เพื่อนก็ไม่เว้น
ดูรอยบนตัวยูรู้ได้เลยว่าเมื่อคืน ผมกับยูไม่ธรรมดาแน่…แต่เสือกจำไม่ได้ ยูเองก็เช่นกันสายตายูบอกว่าจำอะไรไม่ได้จริงๆ
ฟ้า หรือใครเล่นตลกกันแน่ ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ !? ผมไม่ได้โทษเหล้าผมโทษตัวเอง
“…………!?……………” ยูขยับตัวเล็กน้อย เรียกว่าขดตัวเพิ่มอีกนิดหน่อยดีกว่า ผมเอาแตะหน้าผากยู สัมผัสไอร้อนได้ชัดเจน
ผมเปลี่ยนใจให้คนเอาข้าวมาให้บนห้องแทนที่ผมกับยูจะลงไปกินข้างล่าง
ยาเหรอ?
ถ้ายาแก้ไขน่ะพอมี ….
# * #
..ไม่ว่าจะเริ่มต้นด้วยอะไร ก็ขอให้จบลงด้วยดี…
# * จบ…….. * #
# * ไอ เลิฟ ยู * #
บทส่งท้าย เป็นชิดกับยูที่เป็นตอนที่เก็บไว้ก่อนที่บุพเพวายร้าย2.5 จะจบสักพักใหญ่ๆ
ขอบอกก่อนเน้อว่าเป็นตอนที่ตั้งใจจะลงไว้ตั้งแต่ต้นไม่ได้มีเหตุจะปั่นกระทู้แต่อย่างใด
อย่าบอกให้เจ้าหญิงมาต่อสองคนนี้เลย เพราะเรื่องยาวแน่นอน สองคนนี้แค่เริ่มต้นเจ้าค่ะ ต้องเจอ ผ่าน
อะไรอีกเยอะกว่าจะลงเอยกันได้ ขอให้เจ้าหญิงไปลงเรื่องใหม่เถอะ
ขอจบบุพเพวายร้ายไว้เพียงเท่านี้ อย่าให้เรื่องยาวมากกว่านี้เลยท่านๆ แค่นี้ก็เรื่องยาวมากอยู่
ขอขอบคุณทุกๆท่านมากๆเจ้าค่ะ ที่ทำให้มาถึงวันนี้ ‘ขอบคุณ’
ปล.นานๆทีอาจจะมีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึง ขอย้ำว่านานนาน
ปล.2 เจอเรื่องราวเรื่องใหม่ 1 สิงหาคม 2554 นี้เน้อเจ้าค่ะ ถ้ายังอยากอ่านกันอยู่ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4432221 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก