ตอนที่ 18
เสียงโทรศัพท์ไทดังปลุกเราสองคนให้ตื่น ไทดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปล้างหน้า ในขณะที่เจ้าของบ้านอย่างผมยังอยากซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม อืม..ฝนตกอีกต่างหาก มันน่านอนจริง ๆ ครับ สัมผัสเย็นที่แก้มทำให้ผมฝืนดันเปลือกตาตัวเองขึ้นมามอง
“ตื่นกัน..ไทลงไปทำกับข้าวนะ หิวยังครับ?” ผมหลับตา นึกประมวลคำถามของไท..
“..อืม” คิดไม่ออกครับว่าไทถามอะไร ง่วงชิบหาย ผมพลิกตัวเข้าหาหมอนข้างแล้วตั้งใจจะหลับต่อ..
“ตื่นแล้วลงมานะ พิ..ได้ยินมั้ยครับ” ไม่ได้หูหนวกนะ..เฮ้อ
“ตื่นก็ได้ ลงไปก่อนเลย ล้างหน้าแป๊บ” จำใจตื่น..หาวอีกสองหวอดแล้วตัดใจจากหมอนข้างเดินไปล้างหน้า ถ้าทำกับข้าวไม่อร่อยให้กิน..ผมจะเอาตูดมันคืนครับ!!!
ชายหนุ่มผิวขาว สูง หน้าตาดี..แค่ดีก็พอครับ สวมผ้ากันเปื้อนลายผักสวนครัว ยืนหั่นผักกาดขาวเป็นชิ้นพอดีคำ ตามด้วยแครอท..ไม่อยากเล่นมุกแคราย ผมว่ามันแป๊กว่ะ.. ยืนอมยิ้มกับความคิดตัวเอง ไทหันมามองผมแล้วยิ้มตาม ยัง ยังไม่เลิกมองอีก..กูเขินนะไอ้เหี้ยยยย ผมหลบตาแล้วหยิบชามผักกาดขาวออกมาล้างอย่างเนียนที่สุด หางตาเหลือบมองชามหมูหมักของไท..มึงทำให้กูกินแน่เรอะ!! ผมนึกว่าแม่งจะทำไปเลี้ยงโรงทานวัดแถวบ้านซะอีก มึงกะขุนกูไปขายแล้วโก่งราคาพ่อค้าเขียงหมูเพราะกูหนักเกินมาตรฐานหมูพันธุ์ดีล่ะสิ
“พิอยากกินหมูมะนาวมั้ยครับ หรือกับข้าวแค่นี้พอแล้ว?” หึหึ ไททำน้ำพริก ทอดปลาทู เหลือต้มจืดผักกาดขาว แล้วก็หมูกับชะอมที่ยังไม่ได้ทอด ยังมีกับข้าวที่มันตุนไว้อีกครับ..มันยังกล้าถามว่ากับข้าวแค่นี้พอมั้ย? เท่านี้มึงยัดห่าให้หมดเหอะ!
“พอ..แค่นี้กินให้หมดเหอะ กินทองหยอดมั้ย?” ผมจิ้มทองหยอดเข้าปากตัวเองแล้วถามไทไปด้วย ไทยิ้มแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาผม
“..แดกเองสัตว์ ปากกูเปื่อยหมดแล้ว” ผมผลักจานขนมไปให้มันแล้วเดินหนี ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันจะกินทองหยอดในปากผม เฮอะ!! อ้าปากก็เห็นกะโปก
...สุภาษิตนี้มันเคยมีมั้ยครับ?
ไทยิ้มแล้วจิ้มทองหยอดเข้าปากตัวเองทีเดียว 3 ลูก..ตะกละ มองไรไอ้ตะกวด อยากโดนตีนรึไง..เดี๋ยวเตะร่วงสไลด์ลงน้ำไม่ทันเลยมึง5555 ผมล้างผักยื่นให้ไท แล้วย้ายตูดมานั่งดูเชฟกระทะเหล็กโชว์การควงตะหลิวขั้นเทพ เหมือนดูรายการทำอาหารเลยครับ คล่องดี..ช่างต่างกับผมราวสวรรค์กับนรก ผมสะดุ้งเพราะโทรศัพท์ผมดังขัดการจินตนาการ ไทหันมามองแทบจะทันทีอ่ะ หือ..ตาโทรมาครับ
“ครับ..ยังไม่ได้กินครับ ไททำกับข้าวครับ ตากลับคืนนี้เหรอ ครับ...” ไทหยุดทำกับข้าวแล้วเดินเข้ามาหาผม ...ปิดแก๊สด้วยไท กูไม่อยากดังคับเล้าเป็ด..นายเอกเรื่องดั่งจันทรา ฯ ถูกไฟคลอกดับอนาถ คงมีคนสมเพชมากกว่าสงสารว่ะ
“..ตาว่าไงครับ” ผมถอนหายใจแล้วเล่าให้ไทฟัง
“ตาจะกลับคืนนี้ น่าจะถึงประมาณสี่ทุ่ม วันจันทร์อินไม่อยากหยุดเรียนน่ะ..เลยต้องรีบกลับ” ไทคอตกเลยง่ะ..
“ทำไม..ตามาแล้วไทจะกลับบ้านเลยเหรอ? ไม่ไปเรียนพร้อมผมแล้วเหรอ? ไม่อยากนอนกอดกันแล้วเหรอ?”
หึหึ ตื่นเถอะครับ..ผมไม่มีวันพูดอะไรแบบนี้เด็ดขาด
“เป็นไร..หิวข้าวรึไง?” ไทสบตาแล้วยิ้มบาง ๆ ให้ผม
“พิหิวเหรอ..ไททอดหมูแป๊บเดียวครับ” หนุ่มญี่ปุ่นนัยน์ตาลูกหมาถูกทิ้งตอบผมแล้วหมุนตัวกลับไปหน้าเตา..
“...” ผมกอดไทจากด้านหลัง หน้าซบลงกับท้ายทอย ...ถึงผมจะปากหนัก แต่การกระทำผมมันตรงกับใจนะครับ -////- ไทลูบมือผมกลับเบา ๆ
“รีบทำกับข้าวดีกว่าเนอะ ทำเผื่อตาดีมั้ยครับ” ไทหันมายิ้มให้..ผมยิ้มตอบ ปล่อยไทให้เดินไปทำกับข้าว ส่วนผมน่ะเหรอ..หาขนมกินรอข้าวเย็นสิครับ กลับมาตาคงตกใจกับสภาพผมแน่..บวมระยะสุดท้าย5555 นั่งกินไปดูทีวีไป..หลับเฉยเลยครับ แหะแหะ
“พิ ตื่นกินข้าวได้แล้ว..เดี๋ยวให้อาหารปลากัน” ไทปลุกผม..ผมงัวเงียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา หกโมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย
“อืม..กินเลย ไม่ล้างหน้านะ งีบไปแป๊บเดียวเอง” ผมลุกไปกินข้าว..มันทำกับข้าวอร่อยสมราคาคุยครับ ผมกินข้าวไป
เกือบหมดหม้อ555 กินเสร็จผมอาสาล้างเองครับ คนเรามันต้องรู้จักบุญคุณ..เค้าทำให้กินเราต้องช่วยล้าง..ผมจริงจังอยู่ครับ ล้างเสร็จไทก็ชวนผมมาให้อาหารปลา..
“พิเคยเอาปลาในบ่อนี้ไปกินรึเปล่าครับ?” หา..ใครจะไปทำลงวะ?
“ไม่เคย.. เวลาให้อาหารผมสบตาพวกมันทุกวัน ทำไม่ลงหรอก...อย่าได้คิดจะตักไปกินเชียวไอ้ไท!!” ไทอมยิ้มแล้วหันกลับไปโยนอาหารให้ปลาต่อ...ดูสายตาที่มันมองปลาผมสิครับ กูจะซื้อไก่สดให้มึงลากลงไปแดกในน้ำแทนปลากูก็แล้วกันนะ คิดในใจเสร็จสรรพก็ตบหลังปลอบใจไทเบา ๆ 3 ที ผมหยิบมือถือมาดูเวลา..อีกหลายชั่วโมงครับกว่าตาจะมา หาอะไรทำรอเวลาดีกว่า..ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องอย่างว่านะครับ!! เหนื่อยกันบ้างเหอะ >*<
“ไทเคยไปดูห้องเก็บของผมยัง? อยู่หลังโรงเก็บรถน่ะ..แทงนุ๊กฆ่าเวลากันป่ะ เล่น 5 เกมส์ ถ้าใครแพ้ 3 เกมส์ ต้องแบกคนชนะเข้าบ้าน เอาป่าว?” ผมชวนแทงสนุ๊กและท้ามันไปด้วยครับ
“ได้สิ..พิแบกไทไหวเหรอ?” ไอ้เหี้ย..พูดแบบนี้เอาตีนละเลงหน้ากูดีกว่า กูแทงโต๊ะนี้มาตั้งแต่เด็ก..รู้เหลี่ยมรู้มุมดีกว่ามึงเยอะไอ้ไท
“ออมมือให้ผมหน่อยนะ..ผมแบกไทไม่ไหวจริง ๆ แหละ” ไทยิ้มแล้วเดินมากอดเอว หอมหัวเน่า ๆ ผมอีกที หึหึ กูสบายละ..ไม่ต้องเดินเอง555 พาไทเดินอ้อมหลังโรงเก็บรถแล้วดึงประตูเหล็กขึ้น เปิดไฟตรงมุมเสา แสงสว่างจากหลอดนีออนทำให้เห็นห้องเก็บของเล็ก ๆ ของผม ข้างในมีเวทีผ้าใบอยู่มุมในสุด ใกล้กับเวทีผ้าใบมีกระสอบทรายแขวนอยู่ นวมกลางเก่ากลางใหม่อีก 2-3 คู่แขวนอยู่ที่ราวตรงผนังห้อง โต๊ะสนุกเกอร์ตั้งอยู่เกือบจะตรงกลางห้อง ผนังอีกฝั่งเป็นราวแขวนไม้คิว และตู้เย็นเพ้นท์ลายพรางทหารอยู่ถัดไปครับ ผมชอบเล่นสนุกเกอร์ ตาเลยซื้อมาให้ผมไว้ชวนเพื่อนมาเล่น..ไม่ให้ออกไปแทงโต๊ะข้างนอกครับ ตากลัวพวกผมจะไปสะดุดตีนใครมั้ง555
เดินไปเปิดไฟโต๊ะสนุ๊กแล้วบอกให้ไทเลือกไม้คิว ลองโต๊ะก่อน เปิดไฟแล้วก็เอาลูกมาตั้ง หยิบชอล์กมาวางไว้ขอบโต๊ะ คว้าไม้ที่ผมชอบแล้วเอาชอล์กมาฝนหัวคิว ย่อตัวเล็งตรงมุมหลุมริมสุด จับไม้มาสาวคิวเหนือหลุม อืม..ไม่ได้แทงนานมันลืมเหลี่ยมเหมือนกันนะครับ
“ผมให้ไทเปิดก่อน..” ไทยิ้มแล้วเดินมากระซิบที่ปากผม..
“..ผมรู้ครับ ว่าพิยอมให้ผมเปิดคนแรก..” ..หูผมร้อนฉ่า รู้เลยว่าหน้าตัวเองแดงเถือก มันแป็นเทคนิคการเล่นสนุ๊กของมึงสินะ..ให้กูอายจะได้สาวคิวไม่แม่น แล้วมึงก็จะได้ไม่ต้องเดินกลับ..ฝันเหอะ!!
ผมหันหลังให้มันแล้วหลับตา..ลืมเรื่องอายไปก่อน แทงนุ๊กมันใช้กำลังขามากนะครับ เดินวนรอบโต๊ะนี่เหมือนเดินทางไกลลูกเสือเลยล่ะ แล้วถ้าเราเล่นหลายเกมส์มันก็ยิ่งเมื่อย ข่มใจให้ลืมอาย เอาวะ!!..ขากลับจะได้ไม่ต้องเดิน หันกลับมาดันไหล่ไทให้เริ่มเกมส์..โดนมันหอมแก้มไปอีกที ซ้ำกูเข้าไป..
ผมเม้มปากแล้วเอาชอล์กเขวี้ยงอกมัน ได้ยินเสียงหัวเราะของไทยิ่งโมโหครับ..มึงได้แบกกูกลับแน่ไอ้ไท
“กูเปิดก่อนแล้วกัน..” ผมออกคิวก่อนครับ ลูกขาวกระทบลูกแดงกระจายไปเต็มพื้นผ้าสักหลาด..แต่ทุกครั้งที่ผมเปิด แดงจะต้องลงหลุมให้ผมได้เก็บสีครับ555 ผมแทงไม่เก่งนักหรอก..แต่วางขาวแม่นครับ
“โหหห ผมต้องแบกพิกลับแล้วล่ะมั้งแบบนี้” ผมยิ้มให้กับความถ่อมตัวของไท และเก็บเกือบหมดทั้งโต๊ะ..สรุปผลได้ตั้งแต่เกมส์แรกแล้วครับ แต่เราก็เล่นกันจนครบ 5 เกมส์ เป็น 5 เกมส์ที่ผมถูกมันลวนลามตลอดครับ ไทยิ้มตลอดเวลาที่อยู่กับผม..มีความสุขอะไรขนาดนั้นวะ? เราช่วยกันเก็บลูก ปิดไฟ แล้วเดินกลับ..ไทนะครับที่เดิน ผมกลายร่างเป็นสัมภเวสีเกาะหลังไทเข้าบ้านครับ555
“กลับไปกินข้าวกัน เดี๋ยวทำไข่ดาวให้กิน” ผมบอกไท และนึกวิธีทำไข่ดาวไปด้วย..จะยากอะไรวะ ตั้งกระทะ ใส่น้ำมัน พอร้อนก็ตอกไข่ลงไปแค่นี้ก็ได้กินละ
“พิจะทำให้ผมกินเหรอ..งั้นผมช่วยหุงข้าวดีกว่า พิโทรถามตาให้หน่อยครับว่าจะกินข้าวกับเรารึเปล่า จะได้ทำเผื่อ”..เออว่ะ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาตา ตาจะซื้อกับข้าวเข้ามาครับ ให้ผมกับไทหุงข้าวเผื่อพี่ช้าง กับอินด้วย..ไทแบกผมเข้าบ้านก็ขอค่าเหนื่อยทันที
“พิ..ผมขอค่าเหนื่อยแบกพิเข้าบ้าน ไทให้เลือกว่าจะจูบเองหรือให้ไทจูบ” เหอออ มันต่างกันมากสัตว์!!! ผมขมวดคิ้วมุ่น ดีดหน้าผากไทแล้วเดินหนี..
“ไปหุงข้าวเลย เล่นแพ้แล้วยังจะมาขอโน่นขอนี่” ไทหัวเราะแล้วเดินตามผมเข้าครัว หุงข้าวเสร็จมันก็เดินไปปิดประตู..
“..คนข้างนอกจะได้ไม่เห็น จูบหน่อย” ผมยิ้มให้กับความรอบคอบและเจ้าเล่ห์ของมัน ผมนั่งบนโต๊ะกินข้าว ไทแทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้าง สองมือกอดเอวผม
“ผมเอาพิไปอยู่ที่บ้านผมได้มั้ยครับ ให้ตาอยู่กับพี่ช้างแทน” ผมส่ายหน้าตอบ กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม..ทำไมเวลาพูดต้องทำปากปลาบู่ด้วยวะ5555 ไทหัวเราะตามผมแล้วหอมที่เปลือกตา ผมคล้องมือโอบรอบคอไทให้ขยับเข้ามาใกล้..อีกนิด
สัมผัสอ่อนโยนจากไททำให้ผมเคลิ้มได้ทุกครั้งครับ -///-
ริมฝีปากเย็นชื้นเคลื่อนแตะริมฝีปากผมเบา ๆ ..เผยอปากรับเรียวลิ้นที่สอดเข้ามาทักทาย กลืนกินความหวานของกันและกันอย่างไม่รู้เบื่อ ไทถอนริมฝีปากออกมาพรมจูบไปทั่วหน้า ผมหลับตาเอียงหน้าซบฝ่ามือหนาที่ลูบแก้มอย่างทนุถนอม
ผมรักไทครับ..อ่า เขินแฮะ
“พิตามาแล้วมั้งครับ..ออกไปดูกัน” เป็นครั้งแรกที่ผมนึกโมโหตา..จะรีบกลับทำไมก็ไม่รู้ ผมถอนหายใจ เผลอทำปากจู๋ใส่ไท..มันเลยจุ๊บปากผมเพราะคิดว่าผมอยากให้มันจูบ
ผมปลงแล้วครับ
เดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นรถตากับ...รถบ้านพี่สาว ไทหันมามองผม ..อย่ามองแบบนี้ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคน แล้วหันไปทักตาเฮียง
“ทานข้าวด้วยกันก่อนนะครับ ไท.นี่ตาเฮียงเพื่อนสนิทตาผม นี่พี่สาวกับพี่เล็ก นี่ไทเพื่อนพิครับ” ไทยกมือไหว้ตาและพี่สาว แต่ผงกหัวทักพี่เล็ก..บรรยากาศอึมครึมแบบนี้มันมาจากไหนครับ?
ตาชวนทุกคนเข้าบ้าน ผม ไท อินช่วยตาขนของ และเอากับข้าวออกมาเตรียมจัดในครัว..
“พิ..พี่ซื้อเสื้อมาฝาก ..มีของน้องไทด้วยนะ” ผมหันไปมองไท...หน้าบูดสนิท
“ขอบคุณครับพี่เล็ก” ผมยื่นมือไปรับถุงเสื้อ ไทมองตามมือผมแล้วถอนหายใจ..จะให้ทำไงอ่ะ อย่างอนกูนะโว้ยยยย ไทผละไปหยิบจานชามมาเทกับข้าวช่วยอิน พี่เล็กนั่งลงแล้วชวนพวกผมคุย..พี่เล็กคุยสนุกนะครับ แต่วันนี้ผมกลับไม่รู้สึกสนุกไปด้วย พี่เล็กมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก แต่ผมอ่านสายตาไม่ชอบใจของไทออกครับ
“วันนี้คนเยอะ ยกไปกินข้างนอกกันดีกว่า” ตาเข้ามาบอกพวกเราให้ยกออกไปนั่งกินที่ห้องนั่งเล่น ทานข้าวกันเสร็จผมกับอินก็ยกจานเข้ามาล้าง ไท พี่สาว กับพี่เล็กช่วยเก็บกับข้าวเข้าครัว
“อินไปขับ atv มาด้วยล่ะพี่พิ..ตาบอกว่าคราวหน้าจะพาพี่พิกับพวกพี่ชายมาเที่ยว อินไปด้วยนะพี่พิ” ผมยิ้มให้อิน
“เอาสิ..คราวหน้าเราไปเที่ยวกัน ท..” ผมกำลังจะถามต่อว่าไทชอบเที่ยวแบบนี้รึเปล่า พี่เล็กก็ทะลุกลางปล้องว่า..
“พี่ไปด้วยคนนะพิ อยากเที่ยวกับพิบ้าง..นะ?” ผมหันไปมองพี่เล็ก พี่สาวสลับกันไปมา ก่อนจะเอี้ยวตัวไปมองไท..อย่ากินตับพี่เล็กนะไท ไม่อร่อยหรอก..เชื่อกู ผมยิ้มให้พี่สาวกับพี่เล็กแทนคำตอบ
“อินล้างมือแล้วเตรียมเก็บของกลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก..เดี๋ยวให้พี่ไทช่วยล้างต่อ..” อินยกมือไหว้พี่สาว พี่เล็ก ผม และไททีละคน
“งั้นพี่ไทช่วยพี่พิต่อจากอินนะครับ” ไทยิ้มให้อินแล้วเดินมาข้าง ๆ ผม..แต่ก็ช้ากว่าพี่เล็กครับ
“น้องไทนั่งเถอะ ให้พี่ช่วยพิดีกว่า..เห็นแบบนี้พี่ล้างจานเก่งนะ ใช่ป่ะพี่สาว” พี่สาวยิ้มแล้วพยักหน้ายืนยัน..ผมรู้ครับว่าพี่ล้างจานเก่งแต่ผมว่าปล่อยให้ไททำเถอะครับ..
“พี่เล็กเป็นแขกก็ไปนั่งเถอะครับ ผมกับพิ ‘เรา’ ช่วยกันได้” อู่ย..ผมยิ้มให้พี่เล็ก
“ครับ ปกติผมกับไทเรารับหน้าที่ล้างจานอยู่แล้วน่ะครับ555” พี่สาวขำตามผม แล้วก็ถามไท..
“น้องไทลูกครึ่งรึเปล่าคะ?” ไทหันไปคุยกับพี่สาว คุยกับผม พี่เล็กคุยกับผมและคุยกับพี่สาว พี่เล็กคุยกับไทแต่..ไทไม่คุยกับพี่เล็ก ผมว่าไทไม่ค่อยมีเหตุผลนะครับ พี่เล็กเป็นคนอัธยาศัยดี มีมนุษย์สัมพันธ์ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะ คุยเล่นหัวกับคนอื่นแบบสนิทสนม
”น้องไทมีแฟนรึยังคะ? หน้าตาดีแบบนี้ต้องมีแน่เลย” พี่สาวถามไท
“มีครับ แต่เค้าไม่อนุญาตให้บอกใครต่อใครว่าเค้ามีผมเป็นแฟน เค้าขี้อายน่ะครับ พิรู้จักครับ..ใช่มั้ยพิ” อ่า..ผมไม่ได้หันไปตอบโต้อะไรกับใครครับ ล้างจานต่อไปด้วยความเร็วสูง ..ไทเงียบ พี่สาวกับพี่เล็กเองก็เงียบ..
“มาอยู่นี่เอง พ่อจะกลับแล้วนะสาว พิตาให้มาตามน่ะ..” ผมโล่งอกมากครับ พี่ช้างเข้ามาทำลายความเงียบได้ทันพอดี เฮ้อ..พี่สาวกับพี่เล็กเดินออกไปพร้อมกับพี่ช้าง ผมล้างมือ แต่ไทยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม..
“ออกไปส่งแขกกัน” ผมแตะมือไทแล้วกระซิบเบา ๆ ไทไม่มองหน้าผมแต่เดินตามแขกออกไป..กูจะซวยมั้ยเนี่ย
รถเพื่อนตาเคลื่อนตัวออกไปแล้วครับ ผมกับไทเดินไปปิดประตูรั้ว ในใจผมยังนึกถึงระเบิดลูกย่อม ๆ ที่พี่เล็กโยนไว้ก่อนกลับ..
“อินเล่าให้พี่ฟังว่าที่โรงเรียนพิจะมีงานออกร้านขายของ พี่จะมาอุดหนุนนะ..แล้วพิต้องพาพี่เที่ยวด้วย555” ผมยิ้มให้พี่เล็กกับพี่สาว ตาเองก็ชวนเพื่อนตาค้างนะครับ แต่พี่สาวเค้าห่วงบ้านก็เลยต้องกลับ
“ไท..ไทอย่าเป็นแบบนี้สิ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนตาจะมากินข้าวด้วย..” ไทหยุดเดินและหันมาคุยกับผม
“ผมไม่ได้โกรธพิ..ผมโกรธตัวเอง โกรธที่ไม่พอใจพี่เล็ก..ทั้งที่ตัวพิก็ไม่ได้ชอบพี่เล็กเหมือนที่ผมกลัว ผมอดไม่พอใจไม่ได้จริง ๆ .. พี่เล็กน่ารักเนอะ” ผมยิ้มให้ไท..
“อืม..พี่เล็กน่ารัก แต่ผมไม่ได้รัก..ผมรักคนอื่นไปแล้ว เข้าใจรึยัง” ผมพูดให้ไทได้ยินอย่างชัดเจนและเดินเข้าบ้าน..ปล่อยให้ไทยืนประมวลผลคำพูดผมอยู่หน้าบ้าน
“พิ!! รอด้วยครับ” ไทตะโกนตามหลังผม..ไอ้เด็กญี่ปุ่นเจ้าปัญหา ผมขึ้นมาส่งตาเข้านอน คุยเล่นกันนิดหน่อยตาก็ให้ผมอาบน้ำนอน เดินกลับมาที่ห้องก็เห็นไทยืนมองพระจันทร์อยู่ตรงหน้าต่าง...
“อาบน้ำแล้วเหรอ เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน..รอแป๊บนะ” ผมบอกไทก่อนจะผลุบหายเข้าไปอาบน้ำ รีบวิ่งผ่านน้ำแล้วออกมาให้ไทนอนกอดมองพระจันทร์ดวงเดียวกัน..
“พระจันทร์สวยเนอะ” ไทกระซิบที่แก้มผม..
“อืม..สวย” ผมตอบไทแล้วหลับตารับจูบก่อนนอน..
ผมรักสัมผัสอบอุ่นจากไท..
ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร..
ผมจะจำเอาไว้ไม่ลืม..ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต
ผมเคยรักกับเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นนี้..มากเพียงใด..
“หลับแล้วฝันถึงผมด้วยนะพิ” ..ผมจะมีสิทธิฝันถึงใครได้อีกครับ
“อืม..เหมือนกันนะ” ผมจูบที่ปลายจมูกแล้วหลับตาฟังเสียงหัวใจของไท และเสียงลมหายใจของตัวเอง
ฝันถึงผมเหมือนกันนะไท..
......
มาแล้วค่ะ..เข็นมาเสิร์ฟให้แล้ว
ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจนะคะ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793065 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก