ตอนที่ 21
เช้านี้ผมกับไทตื่นเร็วเป็นพิเศษครับ ไทต้องรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนักเรียน ก็เลยจะพาผมไปกินข้าวเช้าที่บ้านบ้าง ผมตื่นเต้นนิด ๆ ครับ ยังไม่เคยไปบ้านมันอ่ะ ผมดีใจที่ไทกล้าให้ผมเข้าไปสัมผัสโลกส่วนตัวแบบนี้..นึกถึงตอนที่พาไทเข้าไปห้องตัวเองครั้งแรกก็อดเขกหัวตัวเองไม่ได้ ผมแค่ชวนดูหนังง้อมันให้หายโกรธเท่านั้นเองครับ
“พิจำทางเข้าบ้านผมได้รึยัง..เวลาผมโกรธพิจะได้ตามง้อถูกไง555” ผมยิ้มมุมปากแล้วแกล้งตาย ไทหัวเราะแล้วจิ้มนิ้วที่แก้มผมซ้ำ ๆ..พรุนแล้วมั้งแก้มกู
“แค่นี้ผมจำได้น่า..” มือมึงเบามากไท..หน้ากูชาไปทั้งแถบ ดึงมือไทมางับเล่น ไทจับมือผมไว้ที่ตักตัวเอง ผมไล้นิ้วโป้งที่หลังมือไทเบา ๆ สบตาอมยิ้มกันเป็นระยะ ..มองทางแล้วคุ้น ๆ ครับ ทำไมมึงมาอยู่หมู่บ้านนี้วะ? ก็หมู่บ้านนี้เมื่อก่อนผมมาบ่อย ๆ น่ะสิครับ..พี่ยามก็ยังเป็นคนเดิม ไทมึงจะชะลอรถทำไม เค้าดึงรั้วให้ก็ไปสิวะ ผมร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาทันที..พี่ยามอย่าทักกูนะมึง!!
“..เอาสติกเกอร์สีแดงเข้าหมู่บ้านมา” ไทลดกระจกลงบอกพี่ยาม พี่ยามวิ่งไปหยิบให้ไท จ้องผมผ่านเงากระจกและส่งยิ้มให้ ผมเลยต้องหันมายิ้มตอบพี่ยามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไทขมวดคิ้วมองผมสลับกับพี่ยาม
“มาหาสาวคนไหนครับน้องพิ” ผมยิ้มหน้าตายตอบพี่ยามไป ไทมองผมนิ่งแล้วกดกระจกฝั่งตัวเองขึ้น หันหน้ากลับไปมองถนนแล้วขับตรงไป..เหมือนฝนตั้งเค้าอยู่ตรงปลายจมูกเลยครับ มืดมนชอบกลแฮะ -_ -. บ้านไทอยู่สุดถนนครับ ‘ซอยส่วนบุคคล’ มีบ้านแค่ 4 หลังเอง ไทขับไปจอดบ้านหลังที่ 3 ทาสีขาวทั้งหลังสวยดีครับ แต่ไอ้หลังถัดไปเด่นกว่า..ทาสีฟ้าสดตัดสีน้ำเงิน รั้วแม่งส้มได้ใจ อยากเห็นคนอยู่ว่ะ55
..บ้านมึงทำไมคนเยอะงี้วะเนี่ย? มีผู้ชายนั่งอยู่ที่โต๊ะตรงสวนหน้าบ้าน 3 วิ่งมาเปิดรั้ว 1 เดินมาจากไหนอีก 1 ไม่รู้ครับเปิดประตูรถให้ไท ผมหันรีหันขวางเมื่อประตูรถฝั่งผมถูกเปิดออก แล้วจะวิ่งไปยืนเรียงแถวกันทำไมวะ..รอไทให้อาหารเหรอ? ไทเดินมาแตะเอวผมให้เดินเข้าบ้าน ผมยกมือไหว้คนที่บ้านไททุกคน บางคนยกมือรับไหว้ บางคนทำหน้าหมาตื่น เป็นอะไรกันวะ? ผมหันไปมองไท เจ้าตัวก็ยิ้มให้ผมปกติ
“อาทิตย์นี้เรย์จิซังไม่อยู่ครับ สั่งให้บอกไทโยซังว่า ‘โทรกลับแม่ด้วย’ ” ไทพยักหน้ารับและหันมาบอกผม
“พิอยากได้อะไรบอกพวกนี้ได้เลยนะครับ” ไม่รอให้ผมตอบไทเอื้อมมือมาแตะแขนผมอีกด้านให้เดินขึ้นชั้นบน..รู้สึกเหมือนโดนกอดเลยอ่ะ พี่ ๆ เค้าก็ก้มหัวให้ตอนเดินผ่าน กูอยู่ในหนังเรื่องยากูซ่าหรือมาเฟียวะ?..ผมรีบมองหากล้องที่ทีมงานอาจจะซ่อนเอาไว้
“หาอะไรครับ..บ้านนี้พิไม่เคยมาหรอก” ฉึก! อาฮ์..ดอกแรก ผมแอบมองไท..หน้าเฉยได้อีก ผมจะพูดอะไรดีวะ..
“บ้านสวยดีนะ แล้วอีก 3 หลังที่อยู่ข้าง ๆ ไทรู้จักรึเปล่า?” ผมชวนคุยและจับมือไทไปด้วย
“หลังแรกเป็นบ้านครีม ถัดมาบ้านมิ้นท์ แล้วก็บ้านเรา หลังสุดท้ายบ้านพี่เรย์ครับ พิหิวรึยัง? นั่งเล่นรอไทเปลี่ยนเสื้อแป๊บเดียว เดินดูได้นะ ห้องผมมีการ์ตูนให้พิอ่าน...แต่ไม่มีสาวให้พิมองนะครับ” ฉึก! ดอกที่สองมันเจ็บจี๊ดแฮะ ไทเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อออก ผมเดินตามไปกอดไทแล้วเล่าให้ฟัง
“เมื่อก่อนผมมีแฟนอยู่หมู่บ้านนี้ มาบ่อยพี่ยามเค้าจำหน้าได้ก็เท่านั้นเอง” ..แฟนคนต่อมาก็เสือกอยู่หมู่บ้านนี้อีก กูก็ต้องมาอีก..พี่ยามก็เลยแซวกูว่ามาหาคนไหนไง แหะแหะ กูสารภาพในใจแล้วนะ
“...ผมจะเปลี่ยนเสื้อครับ” อ่า..น้ำเสียงช่างราบเรียบ ไทดึงแขนผมออกแล้วเลื่อนประตูตู้เสื้อผ้า มึงไปเปิดร้านขายแข่งกับพวกห้องเสื้อชื่อดัง ๆ เหอะ เยอะชิบหาย!! ไทหยิบเสื้อนักเรียนมาสวมแล้วเปลี่ยนกางเกง ผมขยับตัวถอยหลังให้ไทเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็กอดใหม่..งานนี้ทุ่มสุดตัวครับ -_ -+
“..ไทผมเคยมีแฟนมาก่อนที่จะคบไทนะ แล้วผมก็โตที่นี่ มีสังคม มีคนรู้จัก เราบอกใครต่อใครไม่ได้ว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เราเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ? ไทต้องทำใจรับกับเหตุการณ์แบบเมื้อกี้บ้างนะ ผมไม่อยากเห็นไทรู้สึกแย่เหมือนตอนนี้..” เด็กญี่ปุ่นถอนหายใจเฮือกยาวแล้วหันหน้ามากอดผมกลับ
“ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน พิไม่ผิดแต่ผมกลับพูดไม่ดี..ขอโทษครับ” ผมยิ้มให้ไท
“ไม่เป็นไร..เราต้องคุยกันนะ คราวน้องปูนผมทนไม่ไหวหนีออกมาก่อน ถ้าไทไม่เอะใจแล้วตามมาคุย..ผมคงโกรธไทแล้วพาลใส่..อาจจะเลิกไปเลย ถ้าเหตุผลมันฟังไม่ขึ้นผมก็เลิก ไม่ต้องทนเห็นกันอีก” ผมมองตาไทตลอดเวลา
“..แล้วคนก่อนอยู่ซอยไหนเหรอ? พิได้เข้ามาหาอีกรึเปล่า?” ตาสีน้ำตาลไหวระริกเมื่อถามคำถามนี้กับผม
“..จำไม่ได้แล้ว ตอนนี้จำได้แต่ซอยส่วนบุคคล บ้านหลังสีขาว ในห้องนอนมีหนังสือการ์ตูนเต็มตู้ กับเด็กญี่ปุ่นขี้สงสัยยืนหน้าตู้เสื้อผ้าทำหน้างอใส่” ไทระบายยิ้มเต็มหน้า..ยิ้มได้แบบนี้ค่อยใจชื้นหน่อย
“ลงไปกินข้าวกันครับ ป่านนี้น้าโต น้านันท์ กับมิ้นท์มารอกินข้าวแล้วล่ะ..พ่อกับแม่มิ้นท์น่ะครับ น้านันท์เป็นน้องสาวแม่ผม” หา..มิ้นท์มากินข้าวด้วย!! น้องมันจะไม่สงสัยเหรอวะ? ไทเกาะไหล่ผมสองข้างดันให้เดินออกจากห้องเพื่อเผชิญหน้ากับญาติข้างแม่มัน..
ผมยกมือไหว้น้าไททั้ง 2 คน พ่อแม่มิ้นท์ยังไม่แก่เลยครับ น้าโตชวนผมเดินดูรอบบ้าน น้านันท์จัดโต๊ะรอมิ้นท์ หลังบ้านไทมีสวนด้วยครับ เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นระเบียงเล็ก ๆ..น่าจะยื่นออกมาจากห้องไท น้าโตบอกผมว่าไทไม่เคยพาเพื่อนมาเลย ผมเป็นเพื่อนคนแรกที่ไทพามาเที่ยวบ้าน..อยากถามต่อเหมือนกันครับว่ามันเคยพาเพื่อนผู้หญิงมาบ้างรึเปล่า? ผมถามมันเองดีกว่าเนอะ
“น้าโต พิทานข้าวครับ” ไทเดินออกมาตาม
“เมื่อกี้ไทโทรหาม๊า วันอาทิตย์นี้ม๊าเค้าจะมาเดินงานออกร้าน ม๊าอยากเจอพิด้วย พิ..ตื่นเต้นมั้ยครับ?” กูตื่นเต้นเพราะมึงพูดดังนี่แหละ ผมหันไปมองหน้าน้าโตที่หยุดเดินและจ้องมือไทที่โอบเอวผม สลับกับมองหน้าไท
“เออ..ตื่นเต้นว่ะ เย็นนี้กูคงกลับมืดอีกแหละ ห้องกูยังเตรียมงานไม่เสร็จเลย..น้าโตไปอุดหนุนผมด้วยนะครับ ห้องผมขายน้ำปั่น แต่ผมจะแอบเอาเหล้ามาปั่นขายให้ครับ555 ” ผมขยับตัวออกห่างจากรัศมีมือที่โอบเอวไว้ แหกปากตอบมันแล้วชวนน้าโตคุยไปด้วย น้าโตหัวเราะชอบใจกอดคอผมเดินไปที่โต๊ะ..น้านันท์ กับน้องมิ้นท์นั่งรออยู่แล้ว น้องดูดีใจที่ผมมากินข้าวเช้าด้วย
“พิมากินข้าวเช้าที่นี่สิ สองคนนี่จะได้กินเยอะ ๆ ตอนเช้าไม่ค่อยอยากจะกินข้าวกัน” น้านันท์เอ่ยปากชวนผม
“..แม่อ่ะ มิ้นท์ไปกินที่แคนทีนกับเพื่อนต่างหาก พี่พิมาทานข้าวด้วยกันทุกวันก็ได้นะคะ มิ้นท์จะให้ป้านิ่มทำเผื่อ” ผมยิ้มให้น้องมิ้นท์..เด็กผู้หญิงนี่น่ารักจริง ๆ ครับ
โอ๊ย!! แม่งกระทืบเท้าผมอ่ะ ผมหันไปยิ้มเจื่อนให้ไท หวงอะไรวะ? กูแฟนมึงนะ..
“ไม่เป็นไรครับ..ไทวันนี้ไปเร็วหน่อยได้มั้ย นัดกับเพื่อนในห้องคุยเรื่องงานกันก่อนเข้าแถวน่ะ” ไทพยักหน้าและบอกให้มิ้นท์ไปกับน้านันท์ ผมสวัสดีน้าและเดินตามไทออกมา เฮ้อ..โล่งชิบหาย
“ไท..อย่าโอบผมต่อหน้าคนอื่นได้มั้ย? เมื่อกี้น้าโตเห็น..ผมกลัวไทจะเดือดร้อน” ผมบอกไทเมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาจากบ้านแล้ว ไทส่ายหน้าตอบผม..พูดยากจังวะ!
“ตามใจ” บทจะดื้อแม่งก็ดื้อตาใส..ตามใจมึงเหอะ ผมมาถึงโรงเรียนก็งงเลยครับ ไอ้เต๋าป่วย..
“เหี้ยป่วยได้เหรอวะ?” ผมทักเต๋าทันทีที่มันรับโทรศัพท์..แล้วมันก็วางทันทีเหมือนกันครับ555
“เต๋าป่วยเหรอ?..เป็นอะไรครับ เย็นนี้เพื่อนไปเยี่ยมนะครับ ให้ผมเก็บซากหมาเน่าไปฝากมั้ยครับ..555กูห่วงมึงจริง ๆ นะเต๋า555 เออ..เย็นเจอกัน” งอนแต๋วแตกเลยนะไอ้เต๋าสตรอวเบอร์รี่ ตากฝนนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ไข้แดก บอบบางชิบหาย
“เย็นนี้ไปเยี่ยมเต๋าที่ไหนครับ? ขากลับพิแวะไปหาน้องปูนที่ร้านพี่แขกเป็นเพื่อนผมนะ” เอาไงดี..ผมอยากรู้นะว่าไทจะเคลียร์กับน้องยังไงแต่ถ้าไปด้วยมันจะดูไม่ดีรึเปล่า ..อีกใจผมก็ไม่อยากให้น้องปูนอยู่กับไทแค่สองคน ผมกลัว..กลัวความสัมพันธ์ที่มันอาจจะมากกว่าพี่น้อง เส้นบาง ๆ ที่ผมไม่สามารถตัดมันออกจากกันได้..เริ่มหลอนอีกแล้วครับ
“กูไปด้วยยยย” ไอ้ชายหูตั้งหางโผล่เลยครับ ผมรีบตบบ้องหูและสรรเสริญมันไป 1 ที
“เสือกตลอด..” ชายลูบหัวป้อย ๆ แล้วเอาหัวมาไถไหล่ผม
“ไม่ไปวันนี้ก็ได้..ไปวันหลังอย่ามาหวงก็แล้วกัน” มันเอาหัวพิงไหล่ผม ตาเหล่มองไท เฮ้ย! มันใส่ออยล์ที่หัวอ่ะ ผมผลักหัวมันออก..เสื้อกูเป็นด่างเลยไอ้สัตว์
“ไอ้ชายมึงทำเสื้อกูเป็นดวง คนอื่นได้แซวกูว่าอีออมป้ายน้ำลายทำเสน่ห์ใส่อีกหรอก” มันหัวเราะผมอ่ะ..คันตีนชิบหาย ยกเท้าขึ้นมาถีบมัน มันหัวเราะแล้ววิ่งไปหลบหลังอ๋องผมเลยถีบแม่งทั้งคู่555 ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ‘กูเกี่ยวไรด้วยวะ!!’ มึงหันหลังวิ่งไปตะโกนไปคงฟังรู้เรื่องหรอกอ๋อง วินมาช่วยห้ามผมด้วยการกอดขาเอาไว้แล้วเงยหน้าขอร้องไม่ให้ผมทำร้ายพวกมัน
“อย่าทำชายกับอ๋องเลยนะคะพิ..วินยอมมันเองค่ะ พิผิดที่ไม่มีเวลาให้วิน..เรื่องมันถึงต้องปลายบานไปแบบนี้..” ไอ้วิน..
“บานปลาย!!!” พวกเราตะโกนใส่หน้าวินพร้อมกัน..วินมึงเป็นเมียกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? นั่งลงประคองไหล่เมียรัก(?)ขึ้นมากอดไว้แนบอก
“พี่ไม่โกรธหรอกจ๊ะ หาอะไรใหม่ ๆ ลองบ้างก็ไม่เสียหายนี่” เชยคางวินแล้วก้มหน้าเข้าไปแกล้งจะจูบปากมัน..ไอ้วินมึงจะหลับตาแล้วขยำเสื้อกูทำไม!! ไอ้ชายทำเสื้อกูเป็นด่างไม่พอมึงยังทำให้ยับอีกกกกก ผมดีดหน้าผากมันแล้วผลักไปให้ก้อง พวกมึงจะขำไรกันนักหนาวะ? ชี้นิ้วคาดโทษไอ้ชายแล้วเดินมาหาไท..
“อืม..เย็นนี้ไปด้วยกัน” ผมบอกไทและแยกไปคุยเรื่องงานออกร้าน..พวกผู้หญิงจะเป็นคนทำน้ำปั่นแล้วให้ผู้ชายเป็นคนเสิร์ฟ เพราะผู้ชายทำน้ำปั่นไม่เป็น และยังมีจำนวนประชากรที่น้อยกว่า ดังนั้น..ผู้ชายต้องเป็นคนเอาไปเสิร์ฟ แถมยังออกแบบลายผ้ากันเปื้อนกันสนุกสนานอีก..วุ่นวายชิบหาย!!
“กูว่าร้านเราปีนี้ขาดทุนยับเยินว่ะ” วินกระซิบ..ผมถามมันกลับว่าทำไม?
“มึงก็รู้ว่ากูซุ่มซ่าม ให้กูเรียกคนเข้าร้านง่ายกว่า” ผมยิ้มให้วินและตะโกนบอกเพื่อนว่าวินเสนอตัวเรียกแขกเข้าร้านทันที
“ไอ้เหี้ยยยยยย” วินบีบคอผมและร้องโหยหวนเมื่อมติที่ได้คือวินต้องไปยืนเต้นเมียงูเรียกแขกเข้าร้าน..กูสงสารคนดูอย่างพี่ต้าร์ว่ะ5555 ผมอยากให้ถึงวันงานเร็ว ๆ ครับ..อยากรู้ว่าวินมันจะหนีพี่ต้าร์ได้ยังไง55+ ปีที่แล้วมันหนีไปช่วยฝั่งวิชาการ คือช่วยอาจารย์ทำงานให้พวกสมาคมศิษย์เก่าน่ะครับเลยไม่ต้องเข้ามายุ่งกับกิจกรรมออกร้าน แต่ปีนี้เค้าอ้างอิงข้อมูลจากปีที่แล้วไอ้วินเลยต้องระเห็จมาทำกิจกรรมกับพวกผม
เย็นนี้เรานัดรวมพลที่หน้าโรงเก็บรถเหมือนเดิมครับ ผมกับไทมาด้วยกัน อ๋อง ชายกับก้องนั่งรถวินไป ผมให้ไทโทรหาน้องปูนก่อนว่าวันนี้มาที่ร้านรึเปล่า จะได้ไม่ต้องไปเสียเที่ยว ไทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรคุยและพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าน้องอยู่ที่ร้าน ..ความรู้สึกตอนนี้อยากเยี่ยมไอ้เต๋าแค่ 3 วิ แบบเอาตูดหย่อนแล้วออกมาหาน้องปูนเลย กูแค่คิด อย่าโกรธกูนะเต๋า55+
หลังจากที่ไหว้พ่อกับแม่เต๋า พวกผมก็ตรงไปห้องมัน เปิดผลัวะเข้าไปทักทายมัน..ไม่ต้องเคาะหรอกครับ อย่าไปมีมารยาทกับคนอย่างมันเลย
“เป็นไงบ้างมึง” ผมเดินเข้าไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบนมที่ซื้อมาฝากมันขึ้นมาเขย่า เจาะ และ...ดูดเอง
“พวกมึง..มึงไม่ได้ซื้อมาเยี่ยมกูหรอกเหรอ?” ผมพยักหน้าและดูดนมหยดสุดท้ายเข้าหลอดอาหาร
“กูซื้อให้คนป่วยเท่านั้นว่ะ55 ดูมึงสบายดีนี่หว่า” มันทำหน้าเป็นตูดให้ผม บ่นหงุงหงิงอะไรก็ไม่รู้ครับ ผมคุยเรื่องงานออกร้านให้มันฟัง ในขณะที่คนอื่นเอาแต่รื้อของในห้องมันเล่น
“พิ..วันนี้มึงเห็นไอ้โป้งมาโรงเรียนรึเปล่า?” หืม..พี่โป้งเหรอ?
“ไม่ได้สังเกตว่ะ ทำไมวะ?” ผมถามกลับ มือก็หยิบส้มที่เต๋าปอกเปลือกไว้เข้าปากไปด้วย
“มึงมีเรื่องกับพี่โป้งเหรอ? เรื่องอะไรวะ?” ผมถามมันและคายเมล็ดทิ้งใส่มือเต๋า กวนตีนมันเล่นครับ555 มันถอนหายใจแล้วส่ายหัว..มึงไม่มีอะไรเรื่องพี่โป้งหรือมึงปลงกับกูวะ?
“..หึ กูถามไปงั้นล่ะ เห็นว่ามันชอบมายุ่งกับมึงเลยอยากรู้ว่าวันนี้มันเข้ามาทักมึงรึเปล่า? ..ออกร้านปีนี้เราต้องเสิร์ฟจริงเหรอวะ กูว่ากูไปเต้นเมียงูเป็นเพื่อนไอ้วินดีกว่า พ่อแม่กูคงฮาแตก55” ผมนั่งโม้กับเต๋าได้พักใหญ่ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ..ไทล่ะ ผมมองหาเด็กญี่ปุ่น หือ..มันดูอะไรกันวะ? วิน ก้อง ชาย ไทนั่งขัดสมาธิกับพื้นสุมหัวชนกันจ้องวัตถุที่อยู่บนพื้นพรม ผมสะกิดเต๋าให้ลงไปดูว่ามันทำอะไรกัน
มันดูรูปสมัยเด็กของผมกับเพื่อนอยู่ครับ มีตั้งแต่รูปตอนอนุบาลแต่งตัวเต้นประกอบเพลงจนถึงตอนนี้ ไอ้เต๋า..มึงเก็บไว้หมดเลยเหรอวะ?
“ผมอยู่ ม.1 แข่งวิ่งเสร็จก็เตรียมลงบาส..เป็นตัวสำรองน่ะ” ผมเบียดชายนั่งลงข้างไท กอดคอเด็กขี้สงสัยแล้วชี้รูปถัดไป
“รูปนี้ถ่ายตอนแข่งเสร็จ แพ้ไปไม่กี่แต้มเอง” ไทหันมายิ้มให้ผม แล้วกวาดตามองเพื่อนผม
“ต่อไปไทก็จะเข้ามาอยู่รวมในอัลบัมของเรานะ..ยินดีต้อนรับว่ะ” ก้องบอกไท พวกเรายิ้มยืนยันกับคำพูดนั้น..ไทยิ้มตอบและพยักหน้า
“ขอบใจนะ” ยิ้มให้กันและเปิดดูรูปต่อไป..‘เพื่อน’ ผมว่าคำนี้มันยั่งยืนดีนะครับ นั่งคุยกันพักใหญ่ผมกับไทก็ขอตัวไปหาพี่แขกกับปูน ผมจะชวนพี่แขกคุย ส่วนไทต้องคุยกับน้องปูน..เอาตัวให้รอดนะมึง
แต่พอไปถึงร้านจริง ๆ ผมกลับต้องยืนเป็นเพื่อนไทคุยกับน้องปูนเพราะลูกค้าพี่แขกยังแน่นร้านเหมือนเดิมอ่ะ
“ไทชวนปูนไปนั่งที่อื่นดีกว่าว่ะ..ในร้านเสียงดังชิบหาย” ผมกระซิบบอกไท และชวนน้องปูนออกมานั่งกินไอติมร้านที่วินพาผมไปนั่งเป็นเพื่อน บรรยากาศดี เลือกมุมที่เป็นส่วนตัวได้ด้วย นั่งและสั่งไอศครีมกันเสร็จไทก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง..
“น้องปูน ต่อไปน้องปูนจะกอดแขนพี่ไม่ได้แล้วนะคะ น้องปูนโตแล้วนะ เป็นสาวแล้วมาทำแบบนี้มันดูไม่ดี..อีกอย่างแฟนพี่ไทเห็นเค้าจะไม่ชอบใจเอา รู้มั้ยคะ?” น้องปูนทำตาโต อ้าปากค้าง..คนสวยทำมันไม่น่าเกลียดครับ น่ารักชิบหาย -///-
“พี่ไทมีแฟนเหรอ? ปูนขอโทษค่ะ จะไม่ทำแล้ว..พี่ไทไม่เห็นพาแฟนมาอวดน้องเลย น่ารักมากเลยใช่ป๊ะ ไม่งั้นพี่ไทไม่บอกปูนให้เลิกเกาะแขนหรอก..ใช่มั้ยคะ?” ผมตกใจเลยครับ น้องปูนหันมาถามผมซะงั้นอ่ะ ยิ้มเก้อ ๆ แทนคำตอบแล้วชวนน้องปูนคุย
“น้องปูนสั่งอะไรครับ พี่ว่าเชอร์เบทส้มอร่อยนะครับ คราวก่อนวินสั่งมากินดูน่าอร่อยดี..น้องปูนชอบทานเค้กมั้ยครับ ร้านนี้เค้ามีเค้กขายด้วยนะ” เอิ่ม..จ้องอะไรครับน้องปูน
“พี่พิเดินไปดูเค้กเป็นเพื่อนปูนหน่อยสิคะ..เห็นในตู้หน้าร้านเยอะแยะเลยค่ะ” ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากไท ไทยิ้มให้และหยิบเมนูขึ้นมาอ่าน..โยนขี้ให้กูอ่ะ!! เดินไปเป็นเพื่อนน้องปูน ผมรู้เลยครับว่าถ้าปูนเดินคนเดียวโดนจีบแน่ ขนาดผมเดินไปด้วยยังเด่นขนาดนี้..หรือเพราะผมหล่อครับ555 ยืนจด ๆ จ้อง ๆ อยู่หน้าตู้เค้กกับปูน..สั่งสิครับปูน พี่สั่งไม่เป็นนะครับ
“เมื่อก่อนพี่ไทไม่เห็นห้ามปูนแบบนี้เลยค่ะ แฟนพี่ไทดุมากเลยเหรอคะ?” อ่า..ยังไม่เลิกสงสัยอีก
“ไม่รู้ครับ พี่ว่าไทคงไม่อยากให้คนอื่นมองน้องปูนไม่ดีมากกว่า..เอาอันนี้ไปลองกินมั้ยครับ?” ปูนหันมามองผม..ผมก็มองน้องปูนกลับ พยายามทำแววตาให้สงบและซ่อนความหึงหวงไทให้มิดชิด ..แววตาขี้สงสัยที่ผมเห็นตอนนี้มันหายไปแล้ว ..น้องปูนเป็นฝ่ายหลบตาผมครับ เฮ้ออออ
“พี่เอาชิ้นนี้กับนี่ด้วยครับ โต๊ะติดกระจกในสุดนะครับ สั่งเพิ่มอีกรึเปล่าครับปูน?” ผมสั่งเค้กไป 2 ชิ้นและหันมาถามสาวน้อยขี้สงสัยอีกครั้ง น้องปูนส่ายหน้า หลุบตามองชายกระโปรงตัวเอง
“ไปครับ” ผมชวนเพราะน้องปูนไม่มีทีท่าจะขยับตัวไปไหน..ชวนมาดูเค้กเองกลับไม่สั่ง ไอ้ที่กูสั่งไปกูก็กินไม่เป็น แล้วแอบมองกูทำไม..อย่าบอกนะว่าปูนสงสัยว่าผมมีอะไรกับไทอ่ะ (-_ -.)
เดินกลับมานั่งที่น้องปูนถามไทเรื่องแฟนมันอีก น้องปูน..จะสงสัยเหี้ยอะไรนักครับ!! ผมยิ้มให้กำลังใจไทแล้วหยิบช้อนมาตักไอศครีมกิน กูจะชอบกินก็วันนี้ล่ะวะ!! น้องปูนซักไทเรื่องแฟนจนพอใจ มือที่ผมเคยหึงใส่ก็กอดอกตัวเองแทนที่จะเกาะแขนไท หน้าตาน่ารักนั่นเปลี่ยนเป็นหน้าตาของคนที่อยากจะแซวไทเรื่องแฟนตลอดเวลา ไทชวนน้องมันคุยเรื่องงานออกร้านและชวนให้มาเดินเที่ยว ผมเลยได้โอกาสพาน้องปูนไปให้ห่างเรื่องแฟนไอ้ไท555
“ห้องพี่ขายน้ำปั่นครับ พี่วินกับพี่เต๋ารับหน้าที่หลักเรียกคนเข้าร้านด้วย น้องปูนไปดูสิครับ” ผมยิ้มแล้วชวนน้องไปเที่ยวงาน ปูนเหลือบมองผมแล้วตอบอ้อมแอ้ม
“...ค่ะ...” มองน้องปูนที่เอาแต่เขี่ยเค้กในจานไปมา ผมสบตาไทก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ..น้องมึงเกลียดกูแน่เลยไท ..ตัดสินใจขอตัวกลับก่อน
“กูกลับก่อนนะไท พี่ไปก่อนนะครับน้องปูน” ไทลุกขึ้นแล้วเดินตามผมออกมา
“ทำไมรีบกลับล่ะครับ..เดี๋ยวไทพาปูนไปส่งแล้วค่อยกลับพร้อมกัน..นะ?” ไทแตะแขนผมเบา ๆ
“ไม่เอาว่ะ นั่งเป็นเพื่อนปูนไปเหอะ เดี๋ยวผมเดินไปเอารถไอ้เต๋าขับกลับบ้านเอง..ไม่ต้องห่วงหรอก”
“พี่พิ” ผมสะดุ้งเบี่ยงแขนหลบมือไทแล้วหันไปมองน้องปูนที่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง
“..แล้วพาน้องปูนไปเดินเที่ยวด้วยนะคะ” อ่า ผมอ้าปากและตั้งใจจะบอกน้องว่า พี่ไม่ว่างอ่ะปูน ต้องเสิร์ฟน้ำอ่ะ..แต่น้องไม่รอฟังผม เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วครับ ไทหัวเราะแล้วแอบแตะมือผม
“สบายใจยังครับ ผมบอกพิแล้วว่าผมกับน้องไม่มีอะไร ปกติปูนเค้าไม่คุยกับใครง่าย ๆ นะครับ แสดงว่าปูนต้องถูกชะตากับพิแน่ ๆ” กูควรจะดีใจใช่มั้ย? ผมยิ้มให้ไทและเดินออกมาเอารถไอ้เต๋ากลับบ้าน โทรบอกเต๋าแล้วเอากุญแจที่พี่ยาม สตาร์ทรถและกำลังจะบิดกลับบ้านก็เห็นพี่โป้งเดินหมุนตัวไปมาอยู่ตรงรถยนต์ไอ้เต๋า
“พี่โป้ง!!” ผมตะโกนทัก..พี่โป้งสะดุ้งหันมามองผมแล้วยิ้ม โบกมือทักผม ผมยกมือทักกลับแล้วบิดมอไซค์ออกมาจากบ้านพ่อไอ้เต๋า(ห้างบ้านมันน่ะครับ55) กลับไปกินข้าวกับตาดีกว่า..ไทส่งข้อความมาบอกว่าจะมากินข้าวเย็นด้วยกัน ผมบอกป้าอรให้ทำแกงเทโพปลาสวายให้ไทดีกว่า..อะไร ผมไม่ได้อยากเอาใจมันนะ!!
“ตา เย็นนี้กินอะไรดีครับ ป้าอรไทบอกว่าจะมากินข้าวเย็นด้วยกันน่ะครับ..ป้าอรทำแกงเทโพปลาสวายให้หน่อย มันบอกว่าป้าอรทำอร่อยน่ะครับ” ป้าอรยิ้มรับแล้วเดินหายเข้าครัวไป..คาดว่าเย็นนี้กับข้าวคงเต็มโต๊ะครับ555 ผมเดินเล่นเป็นเพื่อนตา กลับมาก็เห็นว่ารถไทจอดอยู่ในโรงรถ เจ้าตัวขลุกอยู่ในครัวช่วยป้าอรทำกับข้าว
“ตาสวัสดีครับ เย็นนี้ฝากท้องด้วยนะครับ” ตารับไหว้แล้วบอกไทไม่ต้องเกรงใจ มาได้ตลอด..เข้าทางมึงล่ะสิไอ้ไท555 กินข้าวเสร็จไทก็อ้อยอิ่งอยู่กับผมไม่ยอมกลับบ้านมันไปซักที
“ไทกลับไปนอนบ้านบ้างไป..อยู่กับผมมาก ๆ ไม่เบื่อรึไง?” ผมเงยหน้าถามมัน
“ม่ายยยยย” ไทกอดเอวผมแน่นขึ้นเหมือนจะย้ำว่าไม่เบื่อจริง ๆ ..ให้มันจริงเหอะ ผมนั่งตักไทคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันเยอะแยะมากมาย..ไม่ได้มีสาระอะไรแม้แต่เรื่องเดียวครับ เดินออกมาส่งมันที่รถมันก็กวนตีน แอบจับมือผม แตะแขน กอดไหล่ ยิ่งผมบอกมันว่าตายังไม่เข้านอนมันก็ยิ่งแกล้ง..ไอ้สาดดดดดด
“กลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับนะ เพราะผมต้องขับมอไซค์ไปรับเต๋าที่บ้าน..พรุ่งนี้เจอกัน..ไอ้ไท!!” มันเอาจมูกมาชนหน้าผากผมอ่ะ ตาเห็นจะทำยังไงวะ!! ผมรีบหันไปมองบ้านแล้วกรีดนิ้วกลางส่งไทกลับบ้านทันที มันลดกระจกลงมาหัวเราะเสียงดัง..ถ้าตากูเห็นมึงจะขำไม่ออกไอ้ไท หึหึ อาบน้ำ สวดมนต์ แล้วส่งตาเข้านอน ตาชวนผมนอนค้างด้วยกันครับวันนี้ ผมนอนคุยกับตาเรื่องผมตอนเด็ก ๆ ตาเล่าเรื่องแม่ น้าโย และวีรกรรมตอนเด็กของผมทั้งคืน ..นึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ในห้อง ป่านนี้ไทถึงบ้านแล้วมั้ง? พรุ่งนี้ค่อยบอกมันว่าเมื่อคืนนอนกับตา นอนเอาแรงดีกว่าครับ..ชาร์จพลังไว้รองานออกร้าน
มีซิกซ์เซ้นส์ว่าวันออกร้าน..
ชีวิตผมมันคงโกลาหลน่าดูครับ
................................................
มีประชุมเย็นนี้ และวันหยุดนี้ก็มีธุระ แต่งเสร็จก็ลงเลย ไม่มีเวลาจัดหน้าด้วย
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ทุกท่านนะคะ..จิจะมาไล่ตอบเม้นท์ทีหลังค่ะ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก