หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56

[❝CHŌN❞]

แวะมาส่งความคิดถึงให้คุณจิ

และไทกับพิ 

[BeeRY]

ตอนแรกเห็นชื่อตอนแล้วงงอะพี่จิ พอดีตรวจการบ้านนักเรียนแล้วก็มึนๆด้วย
แต่พอมาอ่าน อ๊ากกกก เราก็นึกว่าจะอธิบายเรื่องอาไร้
น่าสงสารการ์ดอะ ไทโยซังไร้เหตุผลสิ้นดี จะมาหักเงินเค้าทำไมเนี่ย
สถานการณ์น้ำท่วมเป็นไงบ้างคะพี่จิ บ้านเพื่อนเบียร์อยู่นนฯ มันบอกน้ำยังไม่ลดเลย

[jira]

ตอนที่  31


สีเขียวสดของต้นข้าวหลังบ้านแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน  รวงข้าวสีเขียวเติบโตเป็นรวงสีทองทั่วทั้งทุ่ง  พร้อมเก็บเกี่ยว   หมุนเวียนเป็นวัฏจักร  ตั้งแต่ผมเริ่มมีแฟนเป็นผู้ชาย  ถูกข่มขืนโคเขาให้กินหญ้ามาตลอด  2  ปี  ผมกำลังจะบอกทุกคนครับว่าผมกับเด็กญี่ปุ่นเราเลิฟ ๆ กันมา  2  ปีแล้ว -///-  น่าแปลกที่ผมจำวันที่เราคบกันครั้งแรกไม่ได้  แต่คุณอาทิตย์ท่านจำใส่เมมส่วนตัวไว้ได้หมด..เมมรุ่นนี้ไม่มีวันเต็มครับ  ทุก ๆ ปีเด็กญี่ปุ่นของผมจะมีของขวัญวันที่ผมยอมลดตัวลงมาคบกับมัน  ปีแรกให้กางเกงบ๊อกเซอร์ลายเหมือนกัน..มันบอกลิมิเตดเอ็ดดิชั่น -_-.  ทุกวันนี้ก็ยังอยู่ในกล่องกำมะหยี่สีแดงที่มันตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ผมครับ..ผมเห็นแค่กล่องผมก็แปลกใจแล้วว่ามันจะหาทับทิมหรือเพชรกี่ร้อยกะรัตมาให้ผม  พอเปิดดู..กูตกใจยิ่งกว่าเห็นพี่คนแต่งกรอกทรายหนีน้ำท่วมซะอีก(-///-)  เสียดายกล่องว่ะ555+   ปีก่อนมันก็ให้เสื้อกล้ามใส่นอนเพ้นท์รูปผมบนเสื้อมัน ส่วนของผมก็เป็นรูปหน้ามันทำปากจู๋ใส่..ช่างสรรหาโคตร ๆ ปีนี้ไม่รู้มันจะหาอะไรมาให้ครับ  แค่นึกถึงผมก็อดอมยิ้มไม่ได้..น่ารักชะมัด >///<

“พิรุณ..คุณรักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหนครับ?”  เงยหน้าจากแล็บทอปมองคนถาม..กล้านะไอ้ไท!  ไมค์โครโฟนลมที่เด็กญี่ปุ่นยื่นมาพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้แทะโลมผม  คาดหวังคำตอบหรูเลิศจากปากเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่สุดในทู้นี้..

"มึงหมายถึงใครไอ้ญี่ปุ่นขี้สงสัย  แฟนกูหรือใคร?”  เด็กญี่ปุ่นหน้างอง้ำ  พองลมเข้าปากก่อนจะตื้อไม่เลิกด้วยคำถามเดิม

“เลิกถามกูได้แล้ว  ไปหาอะไรมาให้กินหน่อย..หิว”  พูดจบก็นอนคว่ำสนใจหน้าเฟซมากกว่าหน้าเด็กญี่ปุ่น  ไทนอนเบียดผมเรียกร้องความสนใจทันที  ก็มันเล่นนอนขวางเอาหัวมาหนุนแขนข้างซ้าย  แล้วดึงมือขวาข้างที่คุมเม้าส์มาไว้บนอกมันเอง

“ปากหนักนะเดี๋ยวเนี้ย..หิวก็กินผมไปก่อนนะ”  เหลือบมองตั้งแต่หัวจรดเท้า..ติดคอตายไม่สมศักดิ์ศรีผู้ชายหล่อ  ล่ำ  นิสัยดี  มีแฟนรวยอย่างกูเหอะ!  มองเหยียดหยามจนเด็กญี่ปุ่นขำก๊ากใส่หน้า  ก้มลงขยี้ปลายจมูกที่จมูกอีกฝ่ายไม่รั้งรอ  เด็กญี่ปุ่นยิ้มกว้างแล้วตะแคงข้างโอบกอดผมแน่น  หลับยาวคาแขน  หลับขวางการเล่นเน็ต  และหลับด้วยใบหน้าชายหนุ่มผู้มีความสุขที่สุดในโลก  อาห์..เมื่อยแขน  ปล่อยให้ไทหลับอย่างเป็นสุขบนแขนของผม  ก้มหอมแก้มเป็นระยะ  แอบเล่นเฟซส่องสาวไปด้วย555+  เฟซผมเพื่อนน้อยมากครับ  เน้นคุณภาพไม่เน้นปริมาณ  มีเยอะแต่ไม่สนิทมันก็รกหน้าเฟซเปล่า ๆ   หืม..เด็กญี่ปุ่นไม่เคยยุ่มย่ามกับเฟซผมครับ  ‘ไทไว้ใจพิครับ’  แต่นั่นใช้กับผมไม่ได้หรอกนะ  ความไว้ใจไม่ได้มาคู่กับความหวงนี่หว่า  ผมมีรหัสทุกอย่างของไท  เฟสมันผมเช็คทุกวัน  เม้นท์ทักมันทุกวันด้วย  ไทมันก็น่ารักนะครับถ้าไม่ได้ทักผมกลับวันนี้มันก็ไล่ตามทักกลับย้อนจนครบทุกวัน  ผมไม่ได้ปิดใครแล้วครับ  คนที่รู้ก็ไม่ได้บอกต่อ  คนที่ไม่รู้แต่อยากรู้เข้ามาถามผม  ผมก็ตอบไม่กั๊ก  ไทไม่อายผมจะอายทำไม  แต่ผมก็ไม่ป่าวประกาศกับทุกคนนะครับ  อย่างน้อยคนในบ้านผมก็ยังไม่รู้  ป้าอร  พี่ช้าง  อิน  ตาผมเองก็ยังไม่รู้ครับ  ยังไม่รู้จะบอกยังไง  จะบอกได้ตอนไหน  แล้วจะบอกแบบไหนให้ตาไม่ตกใจและ..ยอมรับ  
 
ถอนหายใจแก้เครียดแล้วมองหน้าด้านข้างของเด็กญี่ปุ่น  ก่อนจะใช้ปลายลิ้นแทงเข้าไปในปากแดงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ผมแค่คิดว่ามันจะทำให้ผมเลิกคิดมากได้เท่านั้นเอง   หึหึ ผมก็เจ็บสิครับเข้าเนื้อเห็น ๆ โดนฟันเต็ม  ๆ  ..ซาดิสม์ใส่ตัวเองเฉยเลย555+  ไทงัวเงียลุกขึ้นนั่งมองผมเอามือปิดปากตัวเอง  ดึงมือผมออกแล้วมองหาร่องรอยความเสียหาย

“เล่นอะไรแผลง ๆ เจ็บเลยสิครับ?”  สูบลมเข้าปาก  ผงกหัว  เด็กญี่ปุ่นจับหัวผมโยกไปมา  ตอนนี้มันสูงกว่าผมไปตั้ง  5  เซนต์แน่ะ  ผมโตจากเดิมแค่  3  เซ็นต์  ตอนนี้ความสูงผมแตะระดับที่  182  แล้วก็หยุดการเจริญเติบโตอย่างถาวร  ผิดกับมัน  แม่มึงขูดเสาไฟฟ้าผสมข้าวให้ยัดห่าตอนเด็กรึไงสัตว์!
 
วันนี้ผมกับไทหยุดครับ  ไทก็เลยมาอ่านหนังสือเตรียมสอบพรุ่งนี้ที่ห้องผม  อ๊ะ!  คิดอะไรกันครับ  ที่เด็กญี่ปุ่นหอบผ้าหอบผ่อนมานอนค้างอ้างแรมติวหนังสืออยู่บ้านผมมันมีเหตุครับ  ก็ ‘กอสิน’ คอยกวนไงครับเลยต้องระหกระเห็จมาอยู่กับผม
  
ย้อนความเดิมกันหน่อยดีมั้ยครับ  เด็กชายกอสินวัย  2  ขวบกว่าที่คุณยายกับคุณตาทั้งรักทั้งหลงพาหลานรักหนีพี่ซากิมาอยู่ที่ประเทศอู่ข้าวอู่น้ำตั้งแต่เดือนที่แล้ว  ครั้งแรกที่แม่ไทพากอสินมาอวดผมกับตาก็ตกหลุมรักเด็กจ้ำม่ำคุยเก่งขี้อ้อนโคตรคนนี้ทันที  เดินเข้ามานั่งตักตาทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน  แถมมาอ้อนให้ผมอุ้ม..

“อุ้มยูหน่อย”  เป็นเด็กที่พูดภาษาไทยชัดมาก  เค้าเลี้ยงให้คุยภาษาไทยกับญาติทางแม่  พูดญี่ปุ่นกับญาติทางพ่อ  เด็กเลยมีพื้นฐานพูดได้ทั้ง  2  ภาษา  ไอ้เรื่องนินทาแล้วมันไม่รู้นี่พับเก็บไปได้เลยครับ55+  กอสินมีชื่อภาษาโคตรทางพ่อว่า ‘ยูทากะ’  แม่ไทเรียก โยทจัง  พ่อไทเรียก  ไอ้หนู  ไทเรียก  ไอ้ยักษ์ แต่ผมต้องเรียกตามที่เจ้าตัวเค้าให้ผมเรียกครับ

“จะไปไหนครับยู”  ย่อตัวอุ้มหนูน้อยที่หนัก  17  กิโล..ชักจะเห็นด้วยกับไทที่เรียกหลานมันว่า  ไอ้ยักษ์  หนูยูยิ้มแต้ไม่ตอบอะไร  ผมอดยื่นปลายจมูกไปฟัดแก้มป่อง ๆ ไม่ได้  เด็กชายกอสินกอดคอผมแน่นหัวเราะคิกคักข้างหู  ไทเห็นผมอุ้มยูไม่ได้ครับ  มันต้องพรากไปส่งให้แม่มันทุกครั้ง  แต่ก็ดีครับ..เป็นอันจบเรื่องไป  ไม่ต้องเล่นต้องอุ้มกันให้เมื่อย5555  หึ้มม  เห็นแล้วมันเขี้ยวว่ะ..น่าฟัดชิบหายยยย  อะไรเล่า..ไม่เกี่ยวกับยูหน้าเหมือนไทหรอกน่า -////-

ตัดภาพกลับมาห้องส่ง  ช่วงสอบที่โรงเรียนแบ่งให้เด็กหยุดอ่านหนังสือสอบครับ  แล้วพรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายของผมกับไทด้วย  ปิดเทอมคราวนี้ตาจะพาไปเที่ยวหนองคาย  ผมว่าจะชวนไทไปส่องสาวลาวมั่ง  เปลี่ยนบรรยากาศ555+  หนังสือไม่ต้องไปอ่านมันมากหรอก  ความรู้วิชานี้ผมจุเต็มเมมเลยครับ  เด็กญี่ปุ่นติวให้ทุกเมื่อเชื่อวัน..เบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว  สงสัยว่าความเบื่อขั้นสุดยอดของผมมันจะสื่อออกมาทางหนังหน้าไม่ปิดบัง

“พิรุณ..คุณนี่ขี้เกียจตลอดนะครับ  เกรด..”  เอาอีกละ!

“เกรดตกผมไม่คบด้วยหรอกนะ  พูดแบบนี้ตลอดคุณไม่เบื่อรึไง..เมื่อยปากมั่งม้ายยยยย”  ไม่พูดเปล่าเอานิ้วจิ้มริมฝีปากล่างมันไปด้วย  ไทไล่งับนิ้วผมคืนอย่างโหดเหี้ยม  กูเดียมมมม555+  ชวนไทลงไปเดินเล่นให้อาหารปลาข้างล่างแก้เซ็ง  กินข้าวเย็นเสร็จตาก็ชวนสวดมนต์ขอพรพระให้สอบได้คะแนนดี ๆ  ไม่สงสัยแล้วใช่มั้ยครับว่าผมได้นิสัยขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาจากใคร -_-

วันสอบวันสุดท้ายผมชิวมากครับ  ออกจากห้องสอบก่อนเวลาตั้งครึ่ง ชม.  ผมรู้น่าว่าคุณน่ะออกเร็วกว่าผม  อย่ามาทำแบ๊วใสซื่อกันไปหน่อยเลย กิ๊วกิ๊ว  สอบเสร็จไทก็ชวนผมเข้าบ้านมันไปเอาเสื้อผ้ามานอนค้าง   ผมยืนดูปลาที่บ่อหลังบ้านไทรอเจ้าตัวไปเก็บเสื้อผ้า  หางตาเหลือบเห็นพี่คนงานบ้านไทเดินเอากระเป๋ากับอะไรก็ไม่รู้แวบ ๆ ไปเก็บท้ายรถ  ถ้าให้เดาแบบไม่เข้าข้างตัวเอง..มันต้องเป็นของขวัญครบรอบแหง ๆ  อมยิ้มแล้วรีบหันหน้ากลับมาสนใจปลาในบ่อ

“พิกลับบ้านเรากัน”  ฮู้ยยยยยย  มันบ้านกูคนเดียวเหอะไอ้ไท  มาสิงจนผีบ้านผีเรือนกูยอมยกธงขาวยังจะโมเมยิงยาวว่า ‘นี่บ้านกู’  ปรี่เข้าเตะก้นมัน  1  ที  ก่อนจะโดดกอดคอแอบใช้ปลายจมูกเช็ดแก้มเบา ๆ เป็นการทำทัณฑ์บน  แถวบ้านผมเรียก..ตบหัวแล้วลูบหลังครับ5555  เด็กญี่ปุ่นหัวเราะเสียงดังโอบไหล่ผมขึ้นรถขับพากลับบ้าน   ขนเสื้อผ้าลงมันก็บอกให้ผมเข้าไปหาตาก่อนถ้าเก็บเสื้อผ้าไปที่ห้องเสร็จจะตามไป  จะแอบเอาของขวัญไปซ่อนล่ะซี้ ฮุฮุ  ผมรับคำทำมึนเดินเข้าบ้านไปหาตาตามที่มันบอก  เดินพ้นประตูก็รีบเกาะขอบแอบดูว่ามันเดินไปหยิบอะไรบ้าง  กล่องใหญ่แฮะ  โอ๋ววว  มันมาทางนี้แล้ววว  รีบไปดีกว่า..

“ตาหวัดดีครับ  วันนี้ไทมันมาค้างนะ..เย็นนี้พิอยากกินหมูทอดกับปลาย่างอ่ะ  ตาอยากกินเปล่า?”  วิ่งเข้าไปกอดตาจากด้านหลังแล้วบอกรีบเร็วว่าเด็กญี่ปุ่นจะมานอนด้วย(อีกแล้ว)  ถามว่าตาจะกินมั้ย?  หมายความว่า..พิจะกินตาก็ต้องกินด้วยนะ  ตาหันมายิ้มให้แล้วลูบหัวผมเล่น

“พิกินหมูทอดไปนะ  ตาจะกินปลาย่างเอง  แล้วไทล่ะ?”  มันก็กินเศษหมูทอดในปากพิไงครับ  ถ้าผมตอบแบบนี้รับรอง..บ้านแตกสาแหรกขาดหวาดกลัวตัวซีดเซียวเปรี้ยวไม่ออกแน่ครับ  แค่คิดก็คลื่นเหียนวิงเวียนอ้วกจะพุ่ง   รีบยิ้มกลบเกลื่อนความคิดไปไกลเกือบกู่ไม่กลับแล้วชวนตาไปนั่งในศาลาท่าน้ำ   คุยกันเรื่องเที่ยวหนองคาย  ตาบอกผมว่า  ตาเฮียงเพื่อนรักของตา  พี่สาว  พี่เล็กก็จะไปเที่ยวด้วย  ผมไม่ได้เจอพี่เล็กมานานมากแล้วครับ  ได้แต่โทรคุยกัน  ส่วนมากพี่เล็กโทรมาถามผมเรื่องเรียนครับ  พี่เค้าแนะนำเรื่องมหาลัยกับพวกคณะที่ผมอยากเรียนว่าเค้าใช้คะแนนวิชาอะไรสูง ๆ บ้างน่ะครับ  ไทก็อยู่กับผมทุกครั้งที่ผมคุยกับพี่เล็กนะ..ไม่หึงไม่ว่าอะไรด้วยครับ  แต่ถ้าไทรู้ว่าพี่เล็กไปเที่ยวด้วยจะว่าไงล่ะเนี่ย

“ดีครับ  เที่ยวกันเยอะ ๆ สนุกดี  แล้วที่นั่งก็เหลือตั้งหลายที่  ที่พักป๊าไทหาเพิ่มให้ได้ครับ  ไม่มีปัญหา”  เวลาทำให้คนเปลี่ยนได้จริง ๆ ครับ  กินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปนอน  เด็กญี่ปุ่นให้ผมไปอาบน้ำก่อน  จะเตรียมของขวัญใช่ป่าว?  กูรู้หรอก55+  เนียนเข้าไปอาบน้ำ  ขัดโน่น  ถูนี่ใช้เวลานานพอสมควรกะให้ไทจัดของเสร็จก็เปิดประตูห้องน้ำพรวดออกมายืนกลางห้อง..ไม่เห็นมีห่าอะไรเลยอ่ะ  เด็กญี่ปุ่นเดินสวนผมไปเข้าห้องน้ำก็ไม่มีพิรุธ  อะไรวะ?  รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค้นดูตามตู้เสื้อผ้า  ใต้เตียง  ตามซอกตามมุมที่คิดว่ากล่องใบใหญ่ขนาดนั้นจะสามารถซ่อนตัวอยู่ได้  แกร๊ก!  อาบเร็วชิบหายยยย  ผมรีบลุกมานั่งบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มาแกล้งกดตั้งปลุก  เด็กญี่ปุ่นถามผมว่านอนเลยมั้ย?  จะได้ปิดไฟ  ผมตอบอืมแล้วล้มตัวลงนอนดึงผ้ามาคลุมถึงอก  ไทปิดไฟเดินมานั่งลงข้างผม  เปิดไฟหัวเตียงแล้วดึงเอากล่องใบที่ผมแอบเห็นเมื่อเย็นออกมาจากใต้โต๊ะเขียนหนังสือ..กูมองข้ามไปได้ไงเนี่ย?

“ครบรอบ  3  ปี ครับ”  อมยิ้ม  ลุกมานั่งตัวตรงแล้วรับกล่องมาแกะ  ทันทีที่เทของในกล่องออกมาก็ต้องขมวดคิ้ว  พอจ้องสิ่งที่ไททำเป็นของขวัญควันก็พวยพุ่งออกมาจากทุกอณูในร่างกาย  โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ๆ ครับ  เอาไว้วางแล็บทอป  แต่ที่ทำผมอายจนหูดำตัวแดงมันเป็นเพราะลายของโต๊ะต่างหาก..

โต๊ะตัวเล็ก ๆ ที่มีพื้นที่ไม่มากถูกอัดแน่นไปด้วยรูปของผมกับผู้ชายที่นั่งเบียดเอาคางเกยไหล่หนาของผมมองผลงานของตัวเองอย่างเงียบ ๆ  มีรูปที่ผมกับไทยืนจูบกันหลังต่อยกันครั้งแรกในซอกตึก  ตอนที่ผมล้างขาให้มันหลังจากลงจับปลาในบ่อ   ตอนซ้อนมอไซค์  ตอนแอบมองตากันในโรงเรียน  ตอนเดินดูของที่ถนนคนเดิน  ตอนไทหนุนตักผมในสวนมะม่วง   ตอนขี่หลัง  ตอบแอบหอมแก้ม  ตอนตั้งท่าจะกดโทรศัพท์ถ่ายรูปกีฬาสี  และตอนผมกับไทริมฝีปากชิดกันอีกหลายรูป  ทุกรูปเป็นรูปที่ถูกถ่ายจากหลาย ๆ มุม  และไม่มีรูปไหนเลยที่ผมกับไทหันไปมองกล้อง..ใช้ใครแอบถ่ายวะไอ้ไท  มึงเลี้ยงปาปา ฯ ไว้กี่ตัวเนี่ย?

“ผมมีไว้ที่บ้านแล้วตัวนึง  ตัวนี้พิเอาไว้ที่ห้องนะครับ  เวลาเก็บก็เอาซองใส่ไว้..ไม่มีใครสังเกตหรอก”  เด็กญี่ปุ่นกระซิบบอกผมข้างหู  พูดจบก็หอมกกหูผมอีกฟอดใหญ่   สบตาสีน้ำตาลสวยแล้วหน้าผมร้อนวูบวาบ  ตอนไทเอารูปพวกนี้ไปทำมันไม่อายรึไงวะ  แล้วเอาไปให้ร้านที่ไหนทำอ่ะ  โผกอดคอเด็กญี่ปุ่นแน่น..ผมก็อายเป็นนะ!  ไทหัวเราะชอบใจก่อนจะดันตัวผมออก  ลุกไปเปิดไฟดวงใหญ่ค้นกระเป๋าสัมภาระของมันและหยิบกล้องโพลารอยด์ออกมา  ผมยิ้มให้ไทก่อนจะหันไปปิดไฟหัวเตียง

“ถ่ายรูปเราเก็บไว้ดูเล่นกันบ้างเนอะ  เราไม่มีรูปคู่แบบตั้งใจถ่ายเลยอ่ะ”  เดินมาหาผมที่เตียงแล้วสอดมือเข้ามาโอบเอวออกแรงดึงให้ชิดกันมากขึ้น  มือเรียวของไทกดชัตเตอร์ปล่อยให้กระดาษมันไหลหล่นบนพื้นเตียง  เอียงหน้าแนบแก้มใสและกดชัตเตอร์อีกครั้ง  เบี่ยงหน้ารับริมฝีปากชื้นที่แตะมุมปากเบา ๆ เสียงของนิ้วที่กดชัตเตอร์ดังอยู่ตลอด  ขยับตัวแล้ววาดแขนขึ้นโอบรอบคอ  หลับตา  เผยอริมฝีปากรับเรียวลิ้นจากเด็กญี่ปุ่น  เอนหลังแนบพื้นเตียงมีเด็กญี่ปุ่นทาบทับ  ลมหายใจร้อนของผมทำให้ต้องหยุดถ่ายภาพเราก่อนจะไปไกลกว่านั้น..

“พอก่อน..หยุด  ไทหยุดก่อน”  ดันตัวไทออกสบตาเชื่อมคู่นั้นนิ่ง  เบือนหน้าไปมองกล้องที่วางข้างตัว  หยิบรูปที่หล่นกระจัดกระจายขึ้นมาดู..ติดเรทเกินไปป่าววะ?  เด็กญี่ปุ่นดึงรูปในมือผมออกแล้วดึงแขนผมให้ลุกตามมันไปเข้าห้องน้ำ   ผมเดินตามไทเหมือนคนโดนของ   ไทจับผมยืนหันหน้าเข้าหากระจกเอื้อมมือมาโอบผมไว้ทั้งตัว  ใช้กล้องสะกิดให้ผมเป็นคนถ่ายบ้าง  รับกล้องมาถ่ายผ่านกระจก  มือหยิบรูปและร่อนออกจากห้องน้ำ  ยิ้มใส่กล้อง  ยิ้มให้ไท  นิ้วกดถ่ายร่อนภาพออกจากห้องน้ำไม่รู้กี่สิบภาพ  จูบแลกลมหายใจจนพอใจก็เดินกอดกันออกมาจากห้องน้ำ  ไทเป่าลมเข้าหู  ผมได้แต่ขำปนด่าแก้เขินเท่านั้นครับ -///-  ขายาวของไทหยุดเดินดื้อ ๆ ทำให้ผมที่กอดเอวมันเดินสะดุดขามันหัวแทบทิ่ม
  
“หยุดก็ไม่บอก  อะไร..”  เงยหน้าไปถามก่อนจะหันไปตามทิศที่ไทมองไป  หน้าผมชาดิกเมื่อเห็นร่างที่ยืนหันข้างอยู่ที่เตียง  ในมือของคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่มีรูปที่ผมกับไทเพิ่งถ่ายทิ้งไว้ก่อนเข้าห้องน้ำ  ผมไม่ได้หายใจด้วยซ้ำเมื่อคนคนนั้นหันมามองผมที่กำลังกอดไทอยู่   ดวงตาฝ้าฟางคู่นั้นมองผมด้วยสายตาผิดหวัง  แรงน้อยนิดพยุงร่างกายที่ร่วงโรยไปตามวัยเดินเข้ามาหาผม  ไทดึงผมเข้ามาหลบข้างหลัง..

“ผมรักพิครับ  ผมรักเอง..ไม่เกี่ยวกับพิ”  เสียงเด็กญี่ปุ่นบอกความจริงเพียงครึ่งเดียวกับคนตรงหน้า  รูปที่อยู่ในมือคนคนนั้นถูกปาเข้ามาเต็มหน้าไท..กระจายเต็มพื้นห้อง  ใจผมเต้นแรง  ขอบตาร้อนผ่าว  มือไทบีบมือผมแน่นไม่ให้ผมทำอะไรทั้งนั้น

“กลับไปซะ  อย่ามาทำให้หลานชั้นผิดปกติแบบเธอ!”  มือที่กุมมือผมเย็นเฉียบ  ผมเงยหน้าขึ้นไปมองท้ายทอยที่ส่ายไปมา..จู่ ๆ ไทก็เซถอยหลังพร้อมกับเสียงที่เหมือนคนทุบอะไรซักอย่าง
  
“อย่านะครับ!”   ผมร้องห้ามและเบี่ยงตัวเข้าไปรับหมัดที่  2  ของคนตรงหน้าได้ทัน  ไทเข้ามากอดผมไว้แน่น  รีบดันตัวไทออกแล้วเข้าไปกอดคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก  อ้อนวอนให้คนคนนั้นเข้าใจและหวังจะให้เค้ายอมรับความรักที่ถูกตราว่า ‘ผิดปกติ’

“ตาอย่าทำไทนะ..พิต่างหากที่เป็นฝ่ายรัก  เราแค่รักกันเท่านั้นนะครับ  พิขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก  ตา..เรารักกันจริง ๆ นะครับ”  ตาหอบหายใจแรง  มือที่ผมดึงมากุมสั่นจนผมใจเสีย  ดวงตาผิดหวังเปลี่ยนเป็นเสียใจจนน้ำตารินหลั่ง  ผมได้แต่ยืนขอร้องให้ตาเข้าใจและร้องไห้อย่างคนที่ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากขอโทษและย้ำว่าผมกับเด็กญี่ปุ่นเรารักกันจริง ๆ   ไทเดินมาคุกเข่าขอโทษตาแล้วบอกความจริงในเรื่องเดียวกันกับผม  ตามองผมสลับกับไท  มือปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะฉุดไทให้ลุกขึ้นกระชากลากถูให้ออกจากห้องผม  ตาผลักให้ผมเข้าไปในห้องปิดเอาไว้  และใช้ตัวบัง  ส่วนไท..

“กลับบ้านไปเถอะนะไทโย  เธอยังเด็กกันทั้งคู่  ไม่รู้หรอกว่าอะไรคือความรัก  ที่พวกเธอรู้สึกอยู่มันคือความหลงต่างหาก  ..ถ้าเห็นว่าเรายังเป็นตากับหลานกันอยู่ก็กลับไปเถอะนะ  แล้วอย่ามาเจอกับพิอีก”  เสียงหน้าประตูที่ตาบอกกับไทดังก้องไปหมด   ไทเงียบไปก่อนจะบอกตาว่าไทจะกลับมาอีกและย้ำอีกครั้งว่าไทรักผม  เสียงฝีเท้าของไทเดินห่างออกไป

ผมนั่งลงที่หน้าประตูอย่างหมดแรง  ตาเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินดิ่งไปหยิบโทรศัพท์กับแล็บทอปของผมไปด้วย   นั่งพิงผนังห้องมองตาผ่านม่านน้ำตา  ไม่คิดจะร้องขอหรือพูดอะไรอีก  ตาสบตาผมเพียงเสี้ยว  เบือนหน้าหนีและปิดประตูห้องผมลง
 
เสียงแกรกกรากของโซ่ที่คล้องประตู  เสียงกริ๊กของกุญแจทำให้ผมรับรู้..ผมคงไม่มีทางได้เจอไท







อีกแล้ว..


.......................  

[jira]

.

.

“แม่ทำอะไรซักอย่างสิ..  ป๊า!”   เสียงตวาดลั่นของนายน้อยนาม ‘ไทโย’  ดังกึกก้องลั่นซอย  คุณปราณีกับนายใหญ่ตรงดิ่งจากกรุงเทพหลังจากที่พาหนูน้อยยูทากะไปฝากแม่บ้านเลี้ยงรอคุณซากิที่จะมารับในวันพรุ่งนี้  นั่งนิ่งเงียบเมื่อทราบเรื่องทั้งหมดจากเด็กหนุ่ม  นายใหญ่และคุณปราณีสั่งการ์ดให้พาไปบ้านของแฟนลูกชายคนเล็กที่ร้อนใจจนนั่งไม่ติด  สั่งการ์ดให้คอยดูแลไม่ให้นายน้อยของบ้านตามไปบ้านหนูพิ

“รออยู่เฉย ๆ ไทโย  ป๊ากับแม่จะไปช่วยพูดให้”  นายใหญ่เข้าไปโอบกอดลูกชายและบอกให้คลายกังวล
  
ประตูรั้วไม้บ้านหนูพิเปิดทิ้งไว้  คล้ายรู้ว่าคืนนี้จะมีแขกมาเยี่ยมเยือนในราตรีกาล  นายใหญ่และคุณปราณีเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีคุณตาและคนสนิทนั่งรออยู่

“ผมมาขอร้องแทนลูกชาย  เค้าสองคนรักกันและผมก็ไม่ขัดขวาง  ขอให้คุณตาเข้าใจและยอมรับ..มันเป็นความสุขของหลานครับ”  คุณปราณีนิ่งอึ้งมองนายใหญ่  ก่อนจะกล่าวเสริม

“คาซูมะเค้าเป็นคนตรงค่ะคุณลุง  แต่ที่คาซูมะบอกเป็นเรื่องจริงนะคะ  ณีกับคาซูมะรักหนูพิเหมือนลูกคนหนึ่งนะคะ  คุณลุงเองก็เอ็นดูไทโยไม่ใช่เหรอคะ?  ไทโยรักหนูพิจริง ๆ ค่ะแล้วเรายินดีจะรับรองนะคะว่าไทโยไม่คิดจะทิ้งหนูพิแน่ค่ะ..”  ผู้สูงวัยที่ได้ชื่อว่าเป็นตาของหนูพิเอ่ยขัดนายหญิงของบ้านมุราคาวะ

“พวกเค้ายังเด็กกันนัก  วุฒิภาวะอะไรก็ยังไม่มี  แล้วยิ่งความรักแบบกะเทยนี่ยิ่งแล้วใหญ่  มันจะอยู่ในสังคมกันยังไง?  ถึงพวกเด็ก ๆ กับเราจะยอมรับ  แต่..ผมอยากอุ้มหลาน  อยากเลี้ยงเลือดเนื้อเชื้อไขของพิ  พวกคุณก็รู้ว่าถ้ารักกับลูกชายพวกคุณแบบนี้ต่อไป  ผมไม่มีทางได้สมหวังแน่  เห็นแก่คนแก่ที่อยากเลี้ยงหลานเถอะนะ..ให้สองคนนี่เลิกยุ่งเกี่ยวกันซะเถอะ”  สิ้นเสียงผู้สูงวัย  ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องนั่งเล่น  นายใหญ่กับคุณณีเร่งคิดหาคำพูดโน้มน้าวผู้สูงวัย  แต่..

“ลุง..ชั้นไม่อยากให้หลานเป็นเหมือนพี่โยกับเจ้าเผ่า  ชั้นไม่อยากเห็นลุงต้องเจ็บปวดอีกแล้ว  ลุงยอมรับเถอะนะถ้าหลานเรามันจะมีแฟนเป็นผู้ชายจริง ๆ  ชั้นไม่เห็นว่ามันจะเรียนแย่ลง  หรือเที่ยวไปมีเรื่องมีราวเหมือนเมื่อก่อนให้ลุงต้องปวดหัวนี่จ๊ะ  ชั้นเห็นมันนั่งร้องไห้แล้ว..ชั้นสงสารหลาน”  ทุกคนจับจ้องไปที่ลุงไม่วางตาหลังจากฟังคำคนสนิท  เสียงผ่อนลมหายใจดังยาว..

“เจอกันครึ่งทางนะ  ผมจะยอมรับหากเด็กคู่นี้ทำตามที่ผมขอได้..”  ความหวังที่ลูกชายจะได้ดังหวังถูกยื่นมาให้ไขว่คว้า  นายใหญ่และคุณณีรับคำนั้นไม่รีรอ..กลับมาถึงบ้านนายน้อยก็โผเข้าเขย่าแขนนายใหญ่สอบถามความข่าว  ได้ฟังข้อเสนอจากตาแล้วลงไปทรุดนั่งกับพื้นด้วยอารมณ์หลากหลาย  หากทำได้ตามที่ตาขอก็จะได้รักกับพิอย่างไม่มีข้อแม้  แต่ถ้าต้องทำตามจริง ๆ ..จะอยู่ได้อย่างไร?

‘ถ้าห่างกันไปนาน ๆ แล้วความรักของคู่นี้ยังไม่เปลี่ยนผมก็พร้อมจะยอมรับ  แต่ถ้าในระยะที่ผมกำหนดเค้าสองคนเกิดเปลี่ยนใจ..ผมก็ยังจะรักและยังถือว่าเป็นหลานอยู่เหมือนเดิม..ผมขอให้ไทโยอยู่ห่างจากพิ  5  ปี  ไม่มากไปหรอกสำหรับความรักที่ลูกชายคุณมีให้หลานผม  อนุญาตให้ติดต่อกันได้ปีล่ะครั้งในวันเกิดพิ..ถ้าไม่ยอมรับผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก  ผมจะให้พิไปอยู่โรงเรียนกินนอนที่กรุงเทพ  หรืออาจจะให้ไปอยู่เมืองนอก..พวกคุณไปตกลงกับลูกชายคุณเองนะ  เชิญ..’  นายใหญ่กับคุณณีรีบตอบตกลงกับคุณตาก่อนจะกลับมาบอกข่าวให้นายน้อยได้รับรู้  สิ่งที่ต้องทำหลังจากนี้เป็นสิ่งที่จะพิสูจน์ให้ผู้ใหญ่ทั้งทางตัวเองและทางแฟนได้ยอมรับ  ไทโยหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม  พยักหน้ากับอกนายใหญ่

“ไทจะไปอยู่กับพี่ซากิ  ป๊าติดต่อไฮสคูลที่นู่นให้ด้วย  แต่ก่อนไป..ขอให้ไทได้ลาพิก่อนได้มั้ยครับ?  ตาจะอนุญาตมั้ย?”  นายใหญ่เช็ดน้ำตาจากหางตาลูกชายคนเล็กเบามือ  รับปากจะช่วยพูดให้
 
..3  วันให้หลังลูกชายคนเล็กบินไปลัดฟ้าสู่ญี่ปุ่น  โดยมีคุณตา  คนสนิท  กับคุณพิมาส่งที่สนามบิน  นายน้อยของบ้านมุราคาวะขอเวลาส่วนตัว  10  นาทีกับคุณพิ  ซึ่งตาก็ยินยอมหันหลังไม่รับรู้ช่วงส่วนตัว  10  นาทีที่ไทโยขอ

อ้อมแขนทั้งคู่โอบกอดกันอย่างไม่นึกอายผู้คนจอแจในสนามบินที่มองมาเป็นตาเดียว

“จะทิ้งกันจริง ๆ เหรอ?”  แฟนของนายน้อยกระซิบถามที่ซอกคอ  ดวงตาปริ่มน้ำตาของนายน้อยบอกคำตอบที่มีอยู่แล้วในใจ ‘ไม่มีวัน!’  กระซิบขอที่ข้างแก้มซูบเซียว

“รอนะ..รอไทนะ  จะกี่ปีก็ต้องรอนะ”  น้ำตาจากดวงตานายน้อยไหลรินเมื่อคุณพิพยักหน้ารับคำขอนั้น  อ้อมกอดสุดท้ายที่หยิบยื่นให้กันอย่างอ้อยอิ่งหมดลงเมื่อได้ยินเสียงเตือนว่าได้เวลาแล้ว  แผ่นหลังของนายน้อยที่เดินตรงไปโดยไม่หันมองกลับมาทำให้คุณตาเริ่มกังวล..ว่าความฝันจะได้อุ้มหลานคงปลิดปลิวไปพร้อมแผ่นหลังนั้นแน่!  เหลือบมองคุณพิที่ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดเดียวก็เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ไม่เสียใจเหรอลูก?”  หนุ่มน้อยมองตากลับด้วยดวงตาเข้มแข็ง

“ไม่ครับ..”  ก่อนจะได้เอ่ยถามอะไรหนุ่มน้อยคนนั้นก็เอ่ยตัดบทขึ้นมาอีกครั้ง

“หัวใจพิไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว  แต่อีกไม่นานหัวใจพิก็จะกลับมา..เต้นได้เหมือนเดิม  พิรอวันนั้นได้ครับ..ไม่ว่าเมื่อไหร่..




พิก็จะรอ”  หลบสายตาจริงจังของหลานแล้วถอนหายใจยาว..

“ถ้าวันนั้นมันจะมี..ตาก็จะยอมรับให้ได้เหมือนที่ตาเคยบอก  กลับบ้านกันเถอะ”  แยกกันกับบ้านมุราคาวะก็ตรงดิ่งเข้าบ้าน  คนสนิทเข้ามากอดไหล่ที่เคยแข็งแรงของหลานชายไว้แน่น

“พี่อยู่ข้างเอ็งนะพิ..เข้มแข็งนะ”  กอดตอบพี่ช้างเบามือ  เงยหน้ายิ้มให้เพื่อให้ได้เห็นว่าตัวเองยังเข้มแข็ง  และยังไหวอยู่  ขอตัวขึ้นมาอาบน้ำและจัดห้องใหม่  เก็บของที่เป็นความทรงจำไว้ในตู้และล็อคไว้อย่างแน่นหนา  หย่อนกุญแจไว้ในลิ้นชักหัวเตียง  รอวันที่จะให้คนที่อยู่ญี่ปุ่นกลับมาเปิดและใช้มันด้วยกันอีกครั้ง..

รอย่างมีความหวัง..





..ทุกวัน..

[pinkky_kiku]

จิ้มคุณจิ  

อ๊ากกกกกกกก ทำม๊ายยยย เป็นแบบนี้ๆๆๆๆๆๆหล่ะ 

[jira]

.

.

“ทำไมไม่รู้จักรักษาเวลา  ปล่อยให้พี่ชายแฟนมายืนรออยู่เป็นชั่วโมงไม่โทรบอกซักคำว่า ‘ผมติดธุระพาสาวไปส่งที่หอครับ’”  ถอนหายใจยาว ๆ ใส่หน้าเรจิซัง  ก่อนจะบอกเรื่องจริงที่เรจิซังควรจำใส่ใจไม่ใช่เอาเรื่องมาตีไข่ใส่นมจนผมดูเจ้าชู้แบบนี้

“ผมเดินไปส่งไอ้อ้อมที่หอในมา  เรจิซัง  ไอ้อ้อมเพื่อนผมไม่ใช่สาว ๆ   ..ผมขอโทษที่ให้รอครับ”  เรจิซังเบ้ปากให้ก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งรอ  ถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินไปเปิดประตูอีกฝั่ง  ทันทีที่หย่อนตูดเรจิซังก็เร่งเครื่องพุ่งออกไปไม่สนใจว่าผมยังไม่ได้ปิดประตูรถ..พี่เฮงซวย!!

ตั้งแต่เด็กญี่ปุ่นบินลัดฟ้าห่างผมไปวันนั้น  จนถึงวันนี้ก็เกือบ  5  ปีแล้วครับ  ทุก ๆ วันคนที่บ้านไทจะต้องคอยมารับมาส่งผมแบบนี้ตลอดตั้งแต่ผมขึ้น  ม.6  จนผมเรียนจบ  รับปริญญา  ก็ยังเหมือนเดิม  ไม่รู้ว่าหวังดีไม่ให้ผมเหนื่อยหรือว่าจะเฝ้ามะม่วงให้มดแดงมดเขียวที่อยู่ญี่ปุ่นกันแน่  แรก ๆ ที่เรจิซังกับผมรู้จักกันก็ดีอยู่หรอกครับ  แต่หลัง ๆ แม่ไทไหว้วานให้พี่เรย์มาตามรับตามส่งผมทุกวันก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ  สนิทจนบางทีก็แทนชื่อกันว่า กูกับมึง เลยทีเดียว555+  พี่เรย์กวนตีนครับ  มันชอบพูดให้ผมระแวงไท  แรก ๆ ผมก็เชื่อคำพูดมันเก็บเอามาคิดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ

‘พี่โทรไปกวนมันตอนไทมันนอนกกสาวอยู่  เอ้ย!  อย่าคิดมากนะพิ  พี่พูดเล่นว่ะ’  บางทีก็แกล้งให้ผมหงุดหงิดเล่นแบบเอาของ ๆ ไทออกมาใส่ให้ผมดู  หน้าแม่งก็คล้ายกันยังจะเอาเสื้อผ้ามันมาใส่อีก  ไม่พอครับ  พี่เรย์มันยังควงแฟนมันมายืนกอดให้เห็นอยู่บ่อย ๆ แถมชอบแทนชื่อตัวเองว่า ‘ไท’  อีก..น่ากระทืบให้จมกองเลือดชิบหาย!  แต่พอนาน ๆ เข้าก็เริ่มจะชินชา  มันก็เหมือนหมาบ้าตัวนึงล่ะครับ555

ผมใช้ชีวิตผ่านกีฬาสี  ผ่านงานออกร้าน  ผ่านฤดูสอบ  ผ่านปิดเทอมมาได้อย่างดี  ผ่านทุกอย่าง..ผ่านมันมาโดยไม่มี..ไท  ไม่มีพระอาทิตย์ที่เคยให้แสงสว่างกับชีวิต  ความเหงาเข้ามาเกาะกินหัวใจ  จนบางครั้ง..ผมคิดว่าตัวเองเย็นชา  ไร้ความรู้สึก  เฉพาะกลางคืนที่ผมให้เวลากับตัวเอง  ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาผ่านน้ำตา  ล้างความเหงาที่สะสมในแต่ล่ะวัน  เฝ้ารอให้ถึงวันที่ตาอนุญาตให้ติดต่อกันได้..ปีละครั้ง  ความคิดถึงของผมถูกเติมเต็มไปในวันเกิดทุกปีครับ  ไม่เคยได้เจอหน้า..ได้ยินแต่เสียง  เท่านี้ผมก็พอใจแล้ว

“น้องพิพรุ่งนี้ขับรถพาแม่ไปทำธุระต่างจังหวัดหน่อยนะลูก  ค้างคืนนึง  แม่บอกตาให้แล้วจ๊ะ”  ลงจากรถมาให้แม่ไทกอด  พยักหน้ารับคำก่อนจะขับรถตัวเองกลับเข้าบ้าน  เตรียมของเสร็จก็ลงมาคุยกับตา  เดินไปตกปลากับอิน  อินเป็นหนุ่มแล้วนะครับ  สูงพอ ๆ กับผมเลย  แต่หน้ายังหล่อไม่เท่าผมครับ55+

“พี่พิเพื่อนอินเค้าแอบชอบพี่พิ  เค้าให้มาขอเบอร์อ่ะ  ให้เปล่า?”  ส่ายหน้าก่อนจะโยกหัวอินเล่น

“พี่ไทได้ฆ่าพี่หมกท้องร่องสิอิน  ยิ่งขี้หวงอยู่”  อินยิ้มบางแซวผม  ไม่ได้ตอแยเรื่องเบอร์ผมอีก  มีคนเข้ามาในชีวิตผมเยอะแยะครับ  มีทั้งเข้ามาแบบเพื่อนและเข้ามาหวังความสัมพันธ์แบบอื่น  ผมเป็นคนนิสัยไม่ดีครับ  ทุกคนถูกเอามาเปรียบเทียบกับไททุกด้าน..ไม่มีใครดีเท่าเด็กญี่ปุ่นของผมเลยซักคน  ผมเลยยังเป็นคนที่ร้องเพลง  รอ  ของพี่ช่าได้อย่างหน้าชื่นตาบานครับ  ไอ้เต๋ากับพี่โป้งก็รักกันดีเหมือนคู่ไอ้วินล่ะครับ  ทะเลาะกันบ้างก็ก็ยังกลับมารักกันได้เหมือนเดิม  ชายกับน้องปูนก็รักกันดีครับเห็นว่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้  อ๋องกับน้องมิ้นท์ก็เริ่มคบกันแล้ว  คู่นี้แอบจีบกันตั้งแต่  ม.3  แล้วครับ  ไอ้อ๋องอาสาไปรับมาส่งบ่อยจนผมขี้เกียจจะแซว  น้องมิ้นท์เองก็น่าจะใจอ่อนได้แล้วล่ะครับ  หลายปีแล้วนะ555+  ไอ้ก้องเลิกกับแฟนแล้วก็คบคนนี้ควงคนนู้นไปเรื่อยเปื่อย  ผิดกับผมที่เอาแต่ครองตัวเป็นโสด..รอคนที่ไม่รู้จะกลับมาหารึเปล่า?
  
คืนนี้ผมจัดกระเป๋าเสร็จก็เดินไปบอกตาว่าต้องพาแม่ไทไปทำธุระพรุ่งนี้  ตาขมวดคิ้วและอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร..ก่อนจะพยักหน้าอนุญาตและให้ผมไปนอนหลับพักผ่อน  กลับมาที่ห้องก็อาบน้ำแล้วเตรียมตัวนอน  เหลือบมองพระจันทร์เต็มดวงก็นิ่งมองอยู่แบบนั้น  พระจันทร์ยังมีข้างขึ้นข้างแรม  ยังมีเวลาที่เมฆเคลื่อนเข้ามาบดบัง  แต่ก็ยังมีช่วงเวลาที่ส่องแสงเจิดจรัสอวดความงามอยู่ท่ามกลางดาวดาษดื่นบนท้องฟ้า
  
เมื่อไหร่ความรักของผมกับไทจะมีวันพระจันทร์เต็มดวงบ้าง?..เมื่อไหร่หนอ?

น้ำตาที่ผมเคยเหือดแห้งของผมไหลลงมาอีกครั้ง  ผมร้องไห้ตอนกลางคืนทุกวันครับ  ไม่รู้เหมือนกันว่า..ทำไม?  เสียงกุกกักข้างตัวทำให้ผมรีบหันไปมอง  อ้าปากค้างกับภาพเลือนรางตรงหน้า..

“ร้องไห้ทำไม?”  เบี่ยงตัวหลบมือเรย์จิซังที่ยื่นมาเช็ดน้ำตาให้  แวบแรกที่เห็น..ผมนึกว่าป็นคนอื่น
  
นึกว่าเป็นคนที่อยู่..แสนไกล

“มาทำไมครับ?  ผมรู้แล้วว่าพรุ่งนี้ต้องไปต่างจังหวัดกับแม่  พี่เรย์ออกไปก็ล็อคห้องให้ด้วยนะ”  พูดจบก็ล้มตัวลงนอน  ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง  หลับตาข่มให้หลับ  ได้ยินเสียงปิดประตูแล้วก็พลิกตัวนอนตะแคง  ดึงผ้าออกมาคลุมแค่คอนอนมองพระจันทร์เต็มดวงจนหลับ  ตื่นตอนเช้าก็รีบล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำรวดเร็ว   ขับรถเข้าบ้านไทไปรับแม่  พี่เรย์ก็ไปด้วยครับ  ผมไม่ได้เอ่ยปากถามพี่เรย์เรื่องเมื่อคืนว่ามาหาผมทำไม  พี่เรย์ก็เงียบจนถึงร้านเพื่อนแม่ไท  นั่งรอแม่ทำธุระเสร็จก็ค่ำพอดี  เราค้างที่โรงแรมในเครือของป๊าครับ  แยกกันนอนคนละห้อง  พี่เรย์ชวนผมลงไปเดินเล่นข้างล่าง..ผมปฎิเสธ  ไม่อยากลงไปเดินครับ  ผมง่วงมากกว่า  พอเช้าขึ้นของอีกวันแม่ก็แวะทำธุระอีกที่กินเวลาไปถึงเย็นเลยครับ  กลับมาถึงบ้านก็มืดตื๋อ  วางกระเป๋าลงบนพื้นห้องก็นั่งหมดแรงที่เตียง  ลุกขึ้นยืนสูดลมเข้าปอดและหันหลังจะไปเข้าห้องน้ำ..

แกร๊ก!  เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก  ผมยืนนิ่งมองภาพผู้ชายที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ  ผ้าเช็ดตัวที่ผมใช้อยู่ทุกวันคลุมหัวและเช็ดอย่างเบามืออยู่หน้าห้องน้ำ
 
ผู้ชายคนนั้นหยุดเช็ดหัวและหันมามองผม  ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี  ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้า..จะใช่คนเดียวกันกับคนที่ผมรอมาตลอด  5  ปี  ในหัวผุดคำถามขึ้นมาไม่หยุด..มาตั้งแต่เมื่อไหร่?  ทำไมไม่บอกกันก่อน?  สบายดีรึเปล่า?  ขณะที่ผมยืนนิ่งอึ้งคิดไป  108  ผู้ชายคนนั้นก็ก้าวเท้าเข้ามาหาผมช้า ๆ

ดวงตาสีน้ำตาลที่ไม่เคยเปลี่ยนมองสำรวจผมไปทั้งตัว

ร่างกายที่สูงใหญ่ผิดแปลกไปจากเมื่อ  5  ปีก่อนก้าวเข้ามาหาและหยุดอยู่ตรงหน้า

ริมฝีปากสีแดงที่ผมเป็นเจ้าของมาตลอดเอ่ยถาม..

“ยังรออยู่ใช่มั้ยครับ?”  น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันจะไหลให้อับอายทำไมหลั่งพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย  ผมพยักหน้าและยืนร้องไห้เงียบ ๆ ให้เด็กญี่ปุ่นเช็ดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ  มือคู่นี้ต่างหากที่มีสิทธิได้เช็ดน้ำตาผม  ไทสวมกอดผมช้า ๆ และกระซิบว่าคิดถึงผมมากแค่ไหน..และรักผมมากเท่าไหร่..  

ในที่สุดการรออย่างไม่มีจุดหมายของพี่ช่าก็ต้องศิโรราบให้พิรุณ  ผมได้เจอกันแล้วครับพี่ช่า..

ตั้งแต่คืนนี้ผมจะนอนมองพระจันทร์กับคนที่ผมรักและรักผม  ผมจะบอกใครต่อใครให้รับรู้ว่า..หัวใจผมกลับมาเต้นได้เหมือนเดิมแล้ว  และจะกู่ร้องบอกทุกคนว่า..

พระจันทร์ของผมกับไทไม่ถูกเมฆลอยมาบดบังแล้ว  และพร้อมจะเปล่งแสงอวดความงามของความรักให้ได้เห็นอย่างไม่ปิดบังซะที

ความรักของคนแบบผมก็เหมือน..‘ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด’ไงครับ  คนที่พร้อมจะยอมรับและเข้าใจถึงจะมีอยู่น้อยนิดแต่มันก็ถือเป็นพลังยิ่งใหญ่ให้พวกเราได้ก้าวข้ามเส้นความผิดถูกของสังคม..

แล้วผมก็ทำให้ตัวเองได้รู้ความจริงอีกข้อ..







..รักแท้มีอยู่จริง ๆ ครับ..





อวสาน.


.......................................


อ๊า..เข็นมาจนถึงตอนจบจนได้
  
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่  4  มิถุนายน  จนถึงตอนนี้  แล้วก็ขอบคุณที่ให้กำลังใจจิทุกเรื่องค่ะ

ขอบคุณนักอ่านหลายท่านที่โหวตให้นิยายจิในเซ็งเป็ดอวอร์ดส์  ถึงจะไม่เข้ารอบหรือได้รางวัลอะไรจิก็ดีใจมาก ๆ ค่ะที่นิยายที่เราตั้งใจถ่ายทอดออกมามีคนชอบและโหวตให้ในหลาย ๆ สาขา  สำหรับมือใหม่หัดเขียนอย่างจิมีคนอ่านและชอบจิก็ดีใจยิ้มจนแก้มแทบแตกแล้วค่ะ  ขอบคุณทุกคนมากจริง ๆ ค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามนะคะ

ปล.ตอนจบไม่มีส่วนแถมนะคะ..รอเจอกันตอนพิเศษของทุกคู่ค่ะ  จิจะพยายามเขียนมาลงให้ห่างกันไม่เกิน  7  วันเหมือนเดิมค่ะ  น้ำบ้านจิไม่เห็นจะลดลงเลยอ่ะ
ปล.2  ยังไม่ได้ซื้อเมาส์มาเปลี่ยนค่ะ..ห่วยแตกคงเส้นคงวา555+
ปล.3  เค้ายกยอดไปตอบเม้นท์วันจันทร์นะคะ..ขอทำงานให้เสร็จก่อนจะย้อนตอบตั้งแต่ตอนพิเศษถึงตอนจบค่ะ จุ๊บุๆๆๆ  
ปล.4 เข้ามานั่งแก้คำผิดทุกโพสต์แล้วนะคะ

[wan_sugi]

 
จิ้มก่อน...แล้วค่อยอ่าน... 

[yeyong]

เอาแบบนี้เลยเหรอคะ
คุณจิไม่สงสารคนอ่านเลยอ่ะ
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[nidnoi]

 

สำหรับความรักที่มั่นคงของทั้งคู่

รักแท้ย่อมไม่แพ้อุปสรรคใดๆ  

กอดคุณจิค่ะ  

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ

[N.T.❁]

ห๊าาา อวสาน~~~
ยังไม่ได้อ่านนะคะ แวะมาตกใจก่อน อิอิ เด๋วมาดิทน้าาาา

------ Edit*

คุณจิอ่าา เราเกือบร้องไห้ด้วยแหละค่ะ TT
การรอคอยมันเป็นอะไรที่ทรมานจริงๆเลยนะ
แล้วแบบว่า ปีนึงจะได้ยินเสียงกันแค่ครั้งเดียวด้วย โหยย เจ็บปวดแย่เลยทั้งน้องพิน้องไท
ก็เข้าใจคุณตาแหละค่ะ แต่ว่าก็สงสารทั้งสองคนด้วย
ยังดีที่ว่าคุณตายังให้ความหวัง .. สุดท้ายก็เลยลงเอยด้วยดีเนอะ

รักเรื่องนี้จังเลย อย่างที่บอกแหละค่ะว่าแอบตกใจอ่าาาา
ยังอยากอ่านเด็กญี่ปุ่นกับคนหล่อสุดในทู้อยู่เลย  
ไม่รู้ว่าจะมีตอนพิเศษอีกมั้ย แต่ว่าจะรออ่านเรื่องที่คุณจิแต่งอีกนะคะ อิอิ
ขอบคุณมากมายค่าาา กอดแน่นๆๆ  

ปล. ที่บ้านเป็นยังไงบ้างคะคุณจิ? ขอให้น้ำลดลงเร็วๆนะคะ 

[พี่วันเสาร์]

ก่อนจะจบเล่นเอาน้ำตาร่วงตามพิเลยจิเขียนได้เศร้ามาก
แต่มาจบแบบมีความสุข +1 จ้า

ขอให้น้ำที่ท่วมบ้านจิลดลงเร็วๆนะ กอดแก้หนาวคะจิ

[Pepor]

   ทำเอาคนอ่านน้ำตาซึมเลยคะกว่าจะอ่านจบ ร่ำๆจะเลื่อนไปอ่านบรรทัดสุดท้ายก่อนแล้วนะ ดีแต่ว่าตัดใจได้ เลยค่อยๆซึมซับความรู้สึกของไทกับพิจนจบ
ดีใจกับไทและพิด้วยที่่อดทนมาจนได้อยู่ด้วยกัน และทำให้รู้ว่าระยะทางแลกาลเวลาก็ไม่อาจทำลายรักแท้ได
ขอบคุณตาที่สุดท้ายก็คิดได้(ตอนแรกแอบเคืองตานะคะที่ทั้งห้ามและก็ขังน้องพิ ไม่กลัวประวัติาสตร์ซ้ำรอยจริงๆ) ขอบคุณพี่ช้างที่เข้าข้างน้องพิ ขอบคุณครอบครัวไทที่เข้าใจลูก (ว่าแต่แอบตะหงิดๆ น่ะ ว่าพี่เรย์แอบคิดอะไรกับน้องสะใภ้หรือเปล่า)

และที่สำคัญขอบคุณคุณจินะคะที่เขียนเรื่องดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน จะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ 


ปล.1 ขอใหน้ำลดไวๆนะคะ และก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
ปล.2 อยากขอตอนพิเศษไทกับพิต่อจากกลับมาพบกันอีกด้วยนะคะ ถ้าไม่รบกวนเกินไป

[pinkky_kiku]

รักแท้จริงๆหล่ะ พิ-ไท
ร๊ากน๊าาา จุ๊บๆๆๆ
คุณจิค๊า รีเควสตอนพิเศษได้มั้ยอ่ะ อยากได้หวานๆ ขึ้นจอ 

[honeymic]

  ทั้งคุณจิ และพิไท จ้า
ไม่เจ็บปวดเท่าที่จินตนาการไว้สำหรับฉากการขัดขวางของคุณตา แต่กลับเป็นประโยชน์สำหรับหลานทั้งสองคน

 :pig4:คุณจิสำหรับนิยายแสนหวาน และแทรกไปด้วยความฮา สนุกมากจริงๆค่ะ  

[anajulia]

 
ในที่สุด คุณตาก็ยื่นเงื่อนไขเวลามาให้เป็นบทพิสูจน์ พร้อมกับขอเวลาสำหรับให้คนแก่ทำใจ

และในที่สุด รักแท้ก็มีอยู่จริง (แม้ไทโยซังจะขี้หวงจนส่งผู้สนับสนุนมาช่วยคุมพิคุงตลอดก็เหอะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)


ขอบคุณคุณจิมากมายค่ะ จบลงอย่างสวยงามอบอุ่น แต่ยังไม่อิ่มเอม.......
เพราะ เชื่อว่าต้องมีตอนพิเศษ ไม่ใช่แค่ของคู่อื่น
แต่คู่น้องน้ำฝน(สาวแตกเชียว กร๊ากกกกกกส์) กับคุณดวงอาทิตย์(กี๊ดดดดดดดด ดูอบอุ่นมากเหอะ) ก็มีด้วยล่ะสิ ชิมิๆๆๆๆ?

เอ......ที่บอกว่าจะมีตอนพิเศษของทุกคู่ นี่รวมถึงคู่ของอนิรุทธ์ด้วยรึเปล่าคะ? (เรายังคิดถึงคุณอยู่นะคะเพื่อนสาว....>///< และยังหวังให้คุณขายออกอยู่เสมอ)

กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่ะคุณจิ ขอให้น้ำลดเร็วๆนะคะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆค่ะ

ปล.ทำหน้าที่จนหยดสุดท้าย "เนียนเข้าไปอาบน้ำ  ขัดโดน่น  ถูนี่" (ขัดโน่น ด ตัวนั้นแบบว่าเผลอกดสระโอโดยผละปลายนิ้วออกจากชิฟท์ล่ะสิ รู้ทันน้าาาาาาาาา อยู่ที่โพสแรกของตอนนะคะคุณจิ)

[veevee]

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่ถ่ายทอดออกมา  ที่เราได้หัวเราะ และน้ำตา

                   ขอบคุณค่ะ

[iforgive]

แอบน้ำตาซึมกับบททดสอบของตา  ขนาดว่ามีบทเรียนกับน้าโยมาแล้ว
ตายังแรงดีไม่มีตกถึงขนาดล่ามโซ่หน้าห้องทีเดียว
5 ปีนานมั๊ย  จริง ๆ อยากบอกว่านานมากกกกกกกกกก
ถ้าคนที่ไม่หนักแน่นจริงนะ  เปลี่ยนใจไปแล้ว
สำหรับคนที่หนักแน่นมั่นคง  ต้องใช้ชีวิตภายใน 5 ปีนั้นอย่างมีแต่กายน่ะ
แต่ไม่มีชีวิตจิตใจอะไร  เล่นห้ามติดต่อกันด้วยอีกต่างหาก
... รอของแถม  อยากได้ของแถมเป็นพี่เรย์อ่ะ

+1

[Little Devil]

ขอบคุณสำหรับ Happy ending
อ่านไปน้ำตาซึม รักแท้ไม่แพ้ระยะทางมีที่ไหนบ้าง
+1 เป็นกำลังใจนะน้องจิ

[samsoon@doll]

แปะก่องน๊างานเยอะมากเลยแต่เห็นมีแต่คนน้ำตาซึม แอร๊ยยยยยยยยยยย

[papa]

ซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ  รักแท้มีอยู่จริง ๆ อยากเจอบ้างจังเลย  

รอตอนพิเศษนะคะ น้องจิ

+1 ให้เลยค่า 

[blackyoyo]

น้ำตาท่วมจอ
ชั่งทรมานกายใจมาก
แต่พอถึงตอนนี้คงต้องบอก
จริงๆแล้วว่ามันจบแล้ว

ขอขอบคุณที่ทำให้ทุกๆวันที่ไม่มีอะไรทำ ได้อ่านเรื่องดีๆเรื่องนี้ ขอบคุณจากใจ

[indy❣zaka]

กรี๊ซซซซซซซซ    จบแว้วววววว

คุณจิเข้ามาต่อให้จบซะตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียวค่ะ 
เป็นตอนจบที่ยาวมากๆ แต่ก็จบด้วยดีเนอะ ชอบๆ 

คอยรออ่านตอนพิเศษต่อไปค่ะ 

[morrian]

รอตอนพิเศษคับป๋ม

บวกหนึ่ง สำหรับตอนจบนะคับ ^^

[i1_to*pp]

น้ำตาซึมกับบททดสอบของคุณตา
5ปี การรอคอยมันเป็นอะไรที่ทรมานมาก
ทั้งคู่ก็ผ่านมันไปได้ทั้งเวลาและระยะทาง
ซึ้งมากรักแท้มีอยู่จริง   
ขอบคุณค่ะคุณจิจบอย่างมีความสุข   
รอตอนพิเศษนะคะ
+1 ค่ะ

[หมวยลำเค็ญ]

จบแล้วววววว
น้ำตาปริ่มๆ เหมือนจะไหล แต่ไม่ไหล - -"
อุสาห์รอกันได้ตั้ง 5 ปี น่าปลื้มมาก น้องพิ ร้องไห้ทุกคืนงี้
ตาไม่ปูด เป็นปลาทองหรอคะ
แอบสงสัย พี่เรย์จิค่ะ เอ็นดูหนูพิ มากไปหรือเปล่าคะ มีซับน้ำตา?
หวง น้องพิแทนไท ผิดมั้ยคะ
รัก น้องพิ น้องไท คุณจิ  
รอตอนพิเศษ นะคะ หวังว่าน้ำจะลดลงโดยเร็ววัน

[rellachulla]

ตัวเอง
ฮึก ฮึก ฮึก
ขอน้ำตาำไหลส่งท้ายยย
ซึ้ง พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
รู้แต่ว่าอิ่มเอมมมม
รอตอนพิเศษจ้ะ
ดูแลตัวเองด้วยนะตะเอง ^ ^

[jasmin]

อยากจะกดไลค์ซักพันครั้ง ตอนนี้เอา +1 ไปก่อน
ประทับใจ ซาบซึ้งสุดๆ
อ่านไปน้ำตาหยดแหมะๆเลยอ่ะ 
5 ปีกับการรอคอยและความเหงาที่แสนทรมาน
ดีใจที่ทั้ง 2 คนมั่นคงต่อกันขนาดนี้
อิ่มเอมกับเรื่องนี้สุด ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะ  :กอด1:
ปล. ขอให้น้ำลดไวๆนะจ๊ะ

[didi]

เฮ้อจบซะแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ

[BeeRY]

ปลื้มใจ น้ำตาไหล พูดไม่ออก
ดีใจจังที่เวลา 5 ปีไม่ทำให้ความรักของทั้งคู่น้อยลง
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านพิกับไท ขอบคุณพี่จิมากๆค่ะ
กด like ให้ไม่ได้ จัดบวกแทนแล้วกัน รอตอนพิเศษค่า

[ordkrub]

ขอบคุณสำหรับความสุขที่จิมอบให้ครับ อ่านแล้วบอกได้แค่ว่ามันเต็มทั้งหัวใจครับ
เอาใจช่วยสู้น้ำด้วยคนครับ