หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56

[kittyfun]

เข้ามาขอบคุณคุณจิค่ะ ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน

เรื่องนี้อ่านแล้วซึ้งใจมากเลยค่ะ รักแท้ที่ต้องมีการพิสูจน์ แต่คุ้มค่ากับการรอคอย

ป.ล. ช่วงก่อนติดธุระค่ะ มาไม่ทันตอนพิเศษ 29 ถ้าไม่ลำบากรบกวนขอด้วยคนได้ไหมคะ

[katarena]

  กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรีดร้องด้วยความช็อค 
มันอารายก๊าน~ แง้ เค้าหายไปแค่ไม่กี่วัน(?) ฉะไหนถึงเป็นฉะนี้
อวสานแล้วเหรอเจ้าคะคุณจิ T^T จบไวไปไหม?
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ กำลังมันส์ - -
ประมาณ เรื่องจบ แต่อารมณ์อิชั้นไม่จบเจ้าค่ะ ชอบมาก -///-
-..- เหมือนว่า.. ทั้งยอดชายนายไทไยกับน้องพิก็ลงเอยกันได้ในที่สุด
โดยต้องฟันฝ่าอุปสรรค "รักทางไกล" อันแสนจะสาหัส
ท่านตาช่างโหดร้ายยิ่งนัก เชอะ (แอบงอนคุณตาแล้วล่ะ โป้ง!)
นี่ถ้าไม่เห็นว่าคุณตาแก่แล้วล่ะก็ จะยุให้น้องพิหนีตามน้องไทไปเลยคอยดู เชอะๆๆ
(แอบร้ายไปไหมนี่ คิกๆ  ก็.. แหม.. คุณตาเล่นให้ห่างกันตั้งหลายปีอ่ะ เกินไปไหม แง่งๆๆ)
จะรอตอนพิเศษนะเจ้าคะ ลุ้นๆๆ จะเป็นไงหนอ
แอบเห็นด้วยว่าอยากให้มีภาคสองจังน๊า
ก็ยังอยากติดตามความรักของสองหนุ่มอยู่อีกนี่นา
แถมยังมีเหลือบ ไร เอ้ย.. ตัวละครน้อยๆ ที่พลาดหวังกับน้องพิอีก
จะไม่ให้เค้าสมหวังกันซักหน่อยเหรอคะ? หุๆ
เหมือนใครบางคน จะแอบเผลอ สัญญิงสัญญา ว่าจะหาคู่ตุนาหงันให้น้องๆผู้อาภัพน๊า เค้าจำได้นะตัวเอง โฮะๆๆ 
  ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ และอบอุ่นค่ะ  +1 เจ้าค่ะ m^^m

[jira]

About  us

 
เวลา  01.00  น.  ห้องนอนในมุมหนึ่งของประเทศไทย

เสื้อผ้ากองเกลื่อนกลาดกระจายตามพื้นห้อง  ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสูงโปร่งนอนหลับใหลตามความยาวของเตียงใหญ่  มือเรียวควานหาโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงรบกวนกลางดึก  เปลือกตาบวมช้ำจากการร้องไห้ของหนุ่มดวงตาดำขลับกระพริบเปิด  รับด้วยน้ำเสียงงัวเงียหงุดหงิด

“โทรมาทำเหี้ยอะไรดึกดื่นเอาเข้!!..เฮ้ย!  ขอโทษครับ  ตื่นแล้วครับ”  มโนสำนึกคิดว่าปลายสายเป็นผลไม้เมืองหนาวที่ชอบโทรมาป่วนตอนดึก ๆ อยู่เป็นประจำ  รีบขอโทษขอโพยเมื่อปลายสายหาใช่ผลไม้มืองหนาว  แต่เป็นคนที่อยู่เมืองไกลยกหูมาอวยพรวันเกิดให้คนแรกต่างหาก

“ขอบคุณครับ  วันนี้ไปเรียนรึเปล่า?  ผมโดดนะ  เหมือนทุกปีล่ะครับ..ผมอยากอยู่กับไทในวันเกิดแค่สองคน..”  เอ่ยปากขอบคุณที่คนรักอวยพรในวันเกิด  นึกโกรธตัวเองที่เมื่อวานอยู่ให้เพื่อนฉลองวันเกิดให้จนดึก  เมาไม่รู้เรื่อง  จำได้แค่เพื่อน  พี่  น้องอยู่ฉลองกันครบ  และพี่ชายแฟนหิ้วปีกมาส่งที่ห้องให้เท่านั้น  แถมก่อนนอนยังร้องไห้คิดถึงคนที่กำลังคุยอยู่ด้วยตอนนี้จนหลับคาแขนตัวเอง  หลับตาฟังเสียงที่อยากฟังมาตลอด..  ความคิดถึงก่อตัวขึ้นมาเงียบงันภายในจิตใจ
  
“ผมคิดถึงไท..ทุกวัน  ไทง่วงรึเปล่า?  วางก่อนแล้วค่อยโทรหาผมใหม่ก็ได้นะ  ไทเป็นคนแรกที่ได้อวยพรผม  และจะเป็นคนเดียวที่อยู่กับผมในวันนี้ด้วย..ก็ได้ครับ  งั้นนอนด้วยกันนะ  ตื่นแล้วค่อยไปใส่บาตรด้วยกัน”  แม้วินาทีเดียวก็มีค่า  พิวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว  ใส่สมอลทอล์คและฟังเสียงลมหายใจของคนไกลที่ส่งผ่านเครื่องมือสื่อสารกล่อมให้เข้าสู่นิทราไปพร้อมกัน

.

.

“พิครับ..ตื่นไปใส่บาตรครับ  ตีห้าแล้วนะ..ตื่นเร็วเดี๋ยวไม่ทัน”  งัวเงียจากเสียงนาฬิกาปลุกจากหัวเตียง  เวลาที่นี่  7  โมง  แต่เวลาประเทศไทยที่พิอยู่มันเพิ่งจะตีห้า  รีบปลุกคนรักให้ตื่นมาเตรียมตัวเตรียมของใส่บาตรรับพรพระในวันเกิด  ปลายสายรับคำงัวเงียตามมาด้วยเสียงกุกกักและ..  โครม!  กลั้นหัวเราะเพราะพิหลับตาเดินชนประตูตู้เสื้อผ้าที่ตัวเองเป็นคนเปิดทั้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน  พึมพำรายงานเสียงเบาถึงความเฟอะฟะของตัวเองและหัวเราะขำกับท่าทางเปิ่น ๆ ที่เผลอทำต่อหน้าคนที่อยู่อีกซีกโลก..ถึงจะไม่เห็นแต่ก็พอจะนึกภาพออก  รูปล่าสุดที่พี่ชายส่งมาให้ดูผ่านระบบมือถือ  ภาพด้านข้างที่พินั่งกอดอก คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพ่งมองงานในสมุดที่กางอยู่ด้านหน้านิ่ง  ผมยาวตัดเป็นทรงตามแบบนักร้องวัยรุ่นพลิ้วไปตามลม  ปากกาที่ควรจะอยู่ในมือกลับวางอยู่ตรงช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างปากกับจมูก..พิก็ยังเป็นพิรุณเป็นคนกวน ๆ อยู่ตลอดเวลา  เสียงซู่จากฝักบัวของคนรักดังเข้ามาให้ได้ยิน  ไทโยตื่นเต็มตา  ลุกพรวดเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำและทำความสะอาดร่างกายบ้าง  เปิดโฟนฟังเสียงทุกกิจกรรมของคนรักและทำตามทุกอย่าง..ให้เหมือนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

“พิใช้แชมพูอะไรครับ  ผมใช้ยี่ห้อเดิมของเราอยู่  ชอบกลิ่นแบบนี้จัง..”  ตะโกนใส่โทรศัพท์ถามอีกฝั่งถึงเรื่องของใช้ในห้องน้ำ  พิตอบกลับมาให้หัวใจพองโต..  ‘ก็ใช้อยู่แต่ยี่ห้อนี้แหละ..เคยใช้อะไรก็ใช้ของเดิม  เคยเป็นไงก็เป็นงั้น  ผมไม่เคยเปลี่ยน..’  ยืนยิ้มให้ตัวเองผ่านกระจก  ‘โอ้ยยย  ฟองแชมพูไหลเข้าตาอ่ะ.. แสบบบบบบบบ’  รีบล้างหัวล้างตัวออกมาแต่งตัว  ไทโยมองความเปลี่ยนแปลงทางกายที่ตั้งใจดูแลทุกวัน..เพื่อให้พิได้ภูมิใจเวลากลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง..ที่บ้านของเรา

ความสูง   190  ซม.  กล้ามเนื้อที่มีผลจากการยกเวทหลังเลิกเรียนขึ้นเป็นมัด  กล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวย  พี่เขยที่ชวนเข้าฟิตเนสด้วยกันก็มีรูปร่างไม่ต่างกันนัก  แต่หนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลได้เปรียบที่ความสูงทำให้ร่างกายดูราวรูปสลัก  ใบหน้าหล่อเหลาที่พี่ซากิชมอยู่บ่อย ๆ  ‘หน้าไทโยเหมือนปั้นมาเลย  พี่ว่าโยทจังโตขึ้นต้องหล่อเหมือนไทโยแน่ ๆ’ ลูบผมที่ยาวกว่าเดิมก่อนจะจัดให้เข้าทรง  ปากก็ชวนคนรักคุยไปด้วย

“พิผมไทยาวขึ้นเยอะเลยครับ  ว่าจะไปตัดออก..พิว่าไทตัดทรงไหนดีครับ  ก็ได้ครับ555”  คนรักตอบตามตรงว่า  ‘เลี้ยงเอาไว้นะไท  ไว้กลับมาค่อยมาเลือกทรงกัน  เข้าใจ๋?’  สุดท้ายพิก็ให้ไทโยตัดทรงเดิม ‘ทรงพี่โดม’  พิเดินดุ่มมาจัดของที่ป้าอรเตรียมไว้ให้ก่อนจะเดินไปหาตา  ‘วันนี้วันเกิดพิ  ขอพรหน่อยครับ’  เสียงคนรักคุยกับตาดังเข้ามาในสาย  ไทโยนิ่งเงียบเงี่ยหูฟังตาให้พร.. ‘ขอให้หลานตาแข็งแรง  เรียนได้เกรดดี ๆ ขยันทำมาหากิน  เป็นเด็กดีของตาตลอดไปนะลูก’  ยกมือรับพรนั้นด้วยกัน  ไทโยอธิษฐานต่อท้ายตา ‘ขอให้แฟนผม รอผม รักผมคนเดียวด้วยนะครับ’  สาธุเบา ๆ ก่อนคนรักจะบอกเสียงดัง  ‘ไทตาถามถึงแน่ะ..555+  ตาเดินหนีผมไปรอพระหน้าบ้านแล้วอ่ะ  ตาถามผมว่าไทโยไม่มาหารึไง  วันนี้วันเกิดผมนะ  เดี๋ยวผมบอกตาให้นะว่าไทรักษาสัญญากับตาแน่นอน  วันเกิดผมไทยังแค่โทรมาคุยเท่านั้น..ไม่มีมาเจอให้ตาต้องกังวล’  น้ำเสียงอารมณ์ดีตอนต้นค่อยเหือดหายไปกับประโยคสุดท้าย  เสียงความเหงาเจือความคิดถึงของคนรักทำให้ไทโยกลืนก้อนแข็งลงคอ  กระพริบตาไล่น้ำตาปริ่มหางตาให้ย้อนกลับทางเดิม

“พระมารึยังครับ  ผมอธิษฐานขอให้พิมีความสุข  ไม่เฉพาะแค่วันเกิด  ผมขอให้พิมีความสุขทุกวัน.. ผมแอบขอให้พิยังรอผมด้วยล่ะ...”  ปลายสายเงียบไป..ไทโยนึกเสียใจที่พลั้งปากพูดเรื่องรอ  ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง

“พิอยากไปไหนรึเปล่าครับ?  ไปนั่งเล่นในสวนดีมั้ย?  หรือจะ..”  

‘รอสิ  ยังรออยู่..ทุกวัน  เมื่อไหร่จะมา?  เมื่อไหร่จะ..กลับมาหาผม?’  เสียงตัดพ้อจากคนรักที่อยู่อีกซีกโลกสั่นเครือ  ไทโยได้แต่กัดริมฝีปากแน่น  เรื่องที่คนรักเอ่ยปากถาม..ทำไมจะไม่อยากกลับไปกอดกลับไปอยู่ข้าง ๆ ล่ะ

4  ปีที่ทนอยู่กับของแทนตัว..ไม่เคยได้สัมผัสไออุ่น
  
4  ปีที่ต้องต่อสู้กับความเหงา.. ท่ามกลางสังคมเมืองใหญ่ที่มีคนนับล้าน  แต่ไม่มีแม้หนึ่งคนที่ต้องการ  คนคนเดียวที่หัวใจต้องการ..

4  ปีที่อดทนกับการเป็นลูกผู้ชายที่รักษาสัญญา..กลับไม่เคยรู้สึกภูมิใจกับสิ่งที่ทำอยู่เลยสักครั้ง  เหมือนตายไปแล้วทั้งที่ยังยืนรับหน้าที่ผู้ชายที่ต้องพิสูจน์ตัวเองให้ตาแฟนได้ยอมรับ..คิดถึง  คิดถึงจนอกแทบระเบิด..  
 
4  ปีที่ได้แต่คอยรับฟังเรื่องราวของคนรักผ่านครอบครัว..ไม่เคยได้พูดคุยกับคนรักโดยตรง  เนิ่นนานเข้าก็หมดคำถาม  ไม่ต้องการคำตอบอีกแล้ว..

อยากประคองหน้าด้วยสองมือพรมจูบให้หายคิดถึง  อยากตระกองกอดไว้แนบอกให้มีกำลังใจทำตามสัญญา  อยาก..อยากให้ทุกอย่าง..กลับไปเหมือนเดิม

ข่มใจกลั้นน้ำตาเอาไว้  ใช้ความเงียบเป็นคำตอบทั้งที่อยากบอกคนรักเหลือเกิน.. ‘อีก  4  เดือน  17  วัน ครับ  อีกไม่กี่เดือนก็จะครบแล้ว  ผมจะได้กลับมาหาพิแล้ว..’  พอคิดถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนรัก..น้ำตาของไทโยที่เก็บกลั้นกลับหลั่งอย่างห้ามไม่ได้  สะกดเสียงสะอื้นไม่ให้คนอีกซีกโลกได้ยิน..

ทรมานกับการคิดถึง..คิดถึงใจจะขาด
 
โหยหาอ้อมกอด..อ้อมกอดของคนรัก

อึดอัดกับการนั่งนับเวลา..นั่งมองวันในปฏิทิน  ปวดแปลบในใจทุกวัน..

เจ็บปวดกับการรอคอย..คอยให้เวลา  5  ปีหมดลง..

ในขณะที่ไทโยรู้ระยะเวลาสัญญาลูกผู้ชายที่รับปากไว้กับตา  พิกลับไม่รู้อะไรเลย  การรอคอยใครซักคนโดยที่มีเพียงคำสัญญาว่า  ..จะกลับมา..  ของคนรักเพียงอย่างเดียวเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว  ความรู้สึกทรมานของไทโยมันเทียบไม่ได้กับเศษเสี้ยวที่พิต้องเผชิญอยู่ทุกลมหายใจ  คำของคนรักที่ย้ำให้ ‘รอ’  คงเป็นสิ่งเดียวที่ยังมีความหมาย..ให้มีกำลังใจรอคอย  รออย่างไม่มีจุดหมาย  คำถามที่พิถามยังคงตอกและย้ำความทรมานของการรออย่างยิ่งยวด..

‘รอสิ  ยังรออยู่..ทุกวัน  เมื่อไหร่จะมา?


 
เมื่อไหร่จะ..กลับมาหาผม?’  ไทโยปิดปากแน่นกลั้นเสียงร้องสะอื้นไห้  ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะเช็ดน้ำตาตัวเอง  ทรุดกายคุกเข่าลงนั่งร้องไห้เงียบ ๆ กับพื้นห้อง  สงสารคนรักจับใจ..
 
‘พระมาแล้วไท  ใส่บาตรแล้วค่อยว่ากัน’  ออกจากภวังค์  รีบปาดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ  แล้วตั้งใจฟังเสียงพระให้พร  หลังพระให้พรพิชวนไทโยตักข้าวเอาขนมไปนั่งกินในสวน  ชายหนุ่มแดนปลาดิบเดินไปหยิบข้าวกล่องสำเร็จรูปออกมาเวฟ  เสียงสัญญาณดังก็เปิดหยิบข้าวกล่องออกมานั่งกินกับเครื่องมือสื่อสารรุ่นจิ๋วอยู่กลางห้องกว้าง  วันนี้เป็น  1  วันในรอบปีที่ข้าวกล่องสำเร็จรูปอาหารไทยที่สั่งการ์ดซื้อมันอร่อย..อร่อยจนน้ำตาไหล  เสียงพูดคุยของคนรักดังอยู่ตลอดทำลายความเงียบเหงาที่กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันให้สูญสลาย..แม้จะเป็นเพียงเวลาแค่  24  ชม. ที่ได้มีโอกาสตักตวงความรัก  ความห่วงใย  ความเข้มแข็งที่ตั้งใจส่งถึงกันและกันให้อยู่..ให้รอ..ได้ทุกวัน  ชั่วโมงสุดท้ายของวันหมดลงที่เตียงของแต่ละคน  หลับใหลในอ้อมกอดของคนรัก  

พิมีกำลังใจรอไทโยจนกว่าจะถึงวันนั้น..วันที่ไทโยจะกลับมา  แต่ไทโยกลับหมดแรงที่จะรอให้ถึงวันนั้น..ยิ่งใกล้ถึงกำหนดยิ่งทรมาน  แต่ละชั่วโมงที่พ้นผ่านยาวนานเหมือนแรมปี..จิตใจที่เคยเข้มแข็ง  กร้าวแกร่งอดทนมาได้ถึง  4  ปีกว่ากลับต้องพังทลายเพราะความคิดถึงคนรักจนทนไม่ไหว  ไทโยให้แม่หาทางให้พิไม่อยู่บ้านก่อนกลับ  2  วัน  ทันทีที่กลับแผ่นดินเกิดของคนรัก  ไทโยกลับไม่เข้าบ้านไปหาป๊าที่รออยู่ที่บ้านส่งกระเป๋าเดินทางของตนให้ป๊าไว้ดูต่างหน้าไปก่อน  ตรงดิ่งเข้าไปหา..ตา

“ผมทำตามสัญญาแล้วครับ  ผมรักพิ..ไม่เคยเปลี่ยน  ผมมาขอพิครับ  กรุณายกพิให้ผมด้วย”  สายตาจริงจังบวกกับคำพูดตรงแบบขวานผ่าซากของไทโยทำคุณตากระพริบตาปริบ ๆ  จู่ ๆ ก็โผล่พรวดเข้ามาแถมยังพูดจาเพ้อเจ้อไม่ได้ความอีก  แต่เห็นแก่ความอดทนที่อุตส่าห์ทำตามคำขอ  ถอนหายใจและยิ้มปลง

“ตารู้แล้วเรื่องเรากับพิ  ยอมรับและเข้าใจแล้ว  ไปพักก่อนเถอะ..ไปนอนที่ห้องพิน่ะแหละ  เพิ่งมาถึงไม่ใช่รึ?  ส่วนเรื่องขอพิ..ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาตกลงกับตาได้  มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ต้องคุยกัน  ..พิไม่อยู่นะลูก  นอนคนเดียวซักคืนก่อนได้มั้ย?”  คราวนี้เป็นไทโยต้องกระพริบตาปริบ ๆ บ้าง  ยิ้มเขินตอบตาก่อนจะยกมือไหว้..ทั้งขอบคุณและสวัสดีไปในตัว  ใจร้อนจนลืมสวัสดีตา..มันน่าแกล้งให้รออีกซัก  5  ปี!

เท้าก้าวเดิน  ตามองประตู  หน้าต่าง  โต๊ะ  เก้าอี้  ยังเหมือนเดิม..ทุกอย่าง  เปิดประตูห้องนอนของคนรักและยืนทำใจหน้าประตู  2  นาที  สูดลมเข้าปอดแล้วก้าวขาเข้าไปในห้อง  เตียงยังอยู่ที่เดิม  ชั้นวางทีวีเปลี่ยนเป็นโต๊ะไม้ธรรมดา  โคมไฟถูกย้ายมาวางที่หัวเตียงแทน  ตู้เสื้อผ้าถูกเลื่อนไปอยู่ตรงข้ามประตูห้องน้ำ  ถัดมาเป็นตู้ไม้ใบใหญ่ที่ตนไม่เคยเห็น  เดินเข้าไปสำรวจใกล้ ๆ ดึงเอาเก้าอี้ใต้โต๊เขียนหนังสือที่วางถัดไปออกมานั่ง  จับกุญแจที่ล็อคไว้พลิกไปมา  ถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปสนใจเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าคนรัก  หยิบเสื้อตัวใหญ่ที่เคยเห็นพิใส่เมื่อนานมาแล้ว..ยังอยู่ในสภาพเดิม  สูดดมกลิ่นที่ยังคงหลงเหลือติดที่ตัวเสื้อ  หันไปมองเก็บรายละเอียดรอบห้อง  กอดเสื้อตัวเดิมแน่นและเดินไปทั่วห้อง  หยิบกระดาษโน้ตที่วางเกลื่อนบนหลังชั้นวางหนังสือออกมาพินิจ

‘วันอาทิตย์อย่าลืมล้างตู้ปลาบ้านไท’  อมยิ้มเมื่อแกะลายมือยุกยิกออก  รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นมาเมื่อเห็นกระดาษอีกแผ่น  ‘พรุ่งนี้เย็น ๆ ต้องเตือนให้พี่เรย์ไปรับผ้าม่านในห้องไทจากร้านซักรีดมาแขวนเหมือนเดิม’  รวบกระดาษทั้งหมดมานอนอ่านบนเตียง  หลับรอพิด้วยความรู้สึกเป็นสุข..ข้อความบนกระดาษนับสิบแผ่นเป็นความห่วงใยของพิที่มีให้ตนอย่างเปี่ยมล้น  ดูแลทุกอย่างให้อย่างดี  

รอเวลาให้คืนนี้ผ่านไป..อีกแค่  1  คืน

ความเหงา  ความคิดถึง  ความทรมานจากการรอคอย..

จะไม่มีอีกแล้ว..

.

.

.




ผมลืมตาตื่นก็เดินออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์  สังเคราะห์แสงข้างนอก   เจอป้าอรก็เข้าไปทักและสวัสดี..

“ไหว้พระลูก  มาหาใครจ๊ะ..เพื่อนน้องพิเหรอลูก  น้องพิไม่อยู่นะจ๊ะ  ไปธุระตั้งแต่เมื่อวาน  แต่เดี๋ยววันนี้น้องพิก็กลับจ๊ะ”  พูดกับผมเสร็จก็หันหลังไปเตรียมกับข้าวต่อ  ป้าอรจำผมไม่ได้ครับ  ยืนเก้ ๆ กัง ๆ จนตาเดินเข้ามาในครัวและบอกว่านี่คือผม..ไทโย  ป้าอรเพ่งมองผมเนิ่นนานก่อนเข้ามากอดแน่น  คนมันหล่อขึ้นครับ555  ผิดกับพี่ช้างที่เห็นผมปุ๊บก็จำได้ปั๊บ  ทักทายและถามไถ่สารทุกข์โทมนัสที่ผมต้องเจอมาตลอด  5  ปี..

“ผมสบายดีครับ  และผมยังรักพิ..เหมือนเดิมครับ”  พี่ช้างหัวเราะชอบใจ  ตบไหล่ผมดังป๊าบ!  เรียกอินให้มาเจอผม  อินเป็นหนุ่มจนผมจำแทบไม่ได้  ดูอินตื่นเต้นแทนพี่ชายที่เห็นผม

“พี่ไท!  สวัสดีครับ  หล่อขึ้นจมเลยพี่!  พี่พิรู้รึยังพี่?  พี่พิรอพี่ทุกวันเลยนะ..ถ้าพี่พิรู้ต้องรีบบึ่งกลับมาแน่ ๆ โอ้ยยยย  พ่อ! อินโทรไปบอกพี่พิได้มั้ยเนี่ยยยย”  ยิ้มมองอินที่ดีใจกับการกลับมาของผมแล้วกระหวัดคิดไปถึงหน้าพิ..อยากเจอ  อยากเห็นหน้า..

“เดี๋ยวก็เย็นแล้วไท  เดี๋ยวพิมันก็มา  รอมาได้ตั้ง  5  ปี  รออีก  5  ชั่วโมงไม่ได้รึไงไทโย?”  ยิ้มบางให้พี่ช้างแล้วเดินมากินข้าวเที่ยงฝีมือป้าอรในครัว  ตาตักกับข้าวให้ผมทีพี่ช้างกับป้าอรก็แซวตาที.. ‘เอาใจหลานเขยเหรอลุง’  ‘เตรียมของรับขวัญหลานเขยไว้ไม่ใช่เหรอจ๊ะ?’  ตายิ้มไม่ต่อความยาวสาวความยืด  นี่คงเป็นการแสดงยอมรับของตาล่ะมั้งครับ  อิ่มแล้วก็นั่งคุยกันต่อในครัวจนเวลาล่วงเลยมาทุ่มตรง  ตาให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน  และให้ผมตามตามาที่ห้อง..

“ตาเตรียมสร้อยพระไว้ให้  เมื่อก่อนมันเคยเป็นของลูกชายตา  ตอนนี้ไทก็เหมือนลูกตาแล้วคนหนึ่ง  ดูแลพิให้ดีนะลูก  พิมีแล้วเส้นหนึ่ง..ห้อยพระเหมือนกัน  กลับไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะลูก  เดี๋ยวพิมันก็มา”  ก้มลงมองพระที่อยู่บนคอตัวเองด้วยความปลาบปลื้ม  ก้มกราบแทบเท้าตา

“ผมจะดูแลพิให้ดีที่สุด  จะรักพิให้มากกว่าชีวิตตัวเอง  ขอบคุณครับตา”  มือที่เคยผลักผมให้ไกลจากพิกลับยื่นมาลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู  น้ำตารื้นขึ้นมาซะอย่างนั้นน่ะผม  ยิ้มให้ตาก่อนจะเดินมาดูหน้าประตู  นั่งรอจนเริ่มท้อ  กดโทรศัพท์ไปหาพี่เรย์..แม่งไม่รับโทรศัพท์!  เปลี่ยนมาโทรหาแม่..
 
“ออกมาแล้วค่ะคุณ  อีกไม่เกินชั่วโมงก็ถึงบ้านแล้วค่ะ  คิดถึงชั้นเหรอคะคุณ?”  หลุดยิ้มก่อนจะโวยแม่เบา ๆ

“พามาส่งให้เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอแม่  แค่นี้นะครับ”  ฮัมเพลงผิวปากอารมณ์ดี  หยิบโน่นจับนี่มาดูและก็วางไว้ที่เดิม  มือข้างหนึ่งผมก็กุมพระที่ห้อยเอาไว้ด้วย  เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาพาดบ่า  หางตาเหลือบไปเห็นชุดคลุมอาบน้ำสีเขียวหม่นของพิ..ของใหม่ที่พิเพิ่งซื้อแน่ ๆ ผมรีบ..หยิบมาดมทันที  เข้าขั้นแล้วเนอะครับ555+  ถอดเสื้อผ้าชูทลงตะกร้าหวายแม่นยำ  หมุนตัวเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์

อาบเสร็จไปนอนคลุมโปงเซอร์ไพรส์พิดีกว่า..



แค่คิดก็ขำแล้วครับ555+...


……………………….

.

.

.

[jira]

.
.
.
"ป๊าโทรเช็คแม่น่ะน้องพิ  กลัวแม่จะพาน้องพิกลับมืดค่ำ..แต่ก็ค่ำจริง ๆ ฮิฮิ”  ละสายตาจากพวงมาลัยมามองแม่ไทแล้วยิ้มตอบให้แม่สบายใจ  พี่เรย์แม่งขี้เกียจขับ  มันให้ผมขับทั้งขาไปขากลับเลยครับ  กวนตีนชิบหาย!  ไปส่งแม่กับพี่เรย์ที่บ้านก็ตั้งท่าจะกลับ    พี่เรย์มันกวนตีนผมได้สุดปลายตีนจริง ๆ ครับ  หึ!

“พี่เรย์..ผมจะกลับบ้านแล้วครับ  หรือจะติดรถผมกลับบ้านแล้วขับรถผมย้อนกลับมาบ้านนี้อีกที?

 
ลง  ไป  เลย!”  เสียงถอนหายใจจากปลายจมูกพี่เรย์ดังอยู่ข้างหู  ผมตะปบปิดหูรวดเร็ว  หันกลับไปเจอหน้าระยะประชิดของพี่ชายแฟนยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม

“เล่นเหี้ยไรไอ้เรย์!  ...ลงไปได้แล้วพี่  ผมเหนื่อย  อยากกลับไปนอนแล้ว” สบถด่าดังลั่นปกปิดอาการสั่นในใจ  ถ้าพี่เรย์หน้าไม่เหมือนไทผมจะไม่รู้สึกใจเต้นแบบนี้หรอก  ยิ่งเวลาที่พี่เรย์ไม่พูดและใช้สายตาสื่อสารกับผม  มันยิ่งคล้าย..คล้ายไทขึ้นทุกครั้งที่เผลอมอง  ลงมาเปิดประตูไล่ให้ลงและพุ่งพรวดออกจากบ้านมุราคาวะทันที  

ผมคิดถึงไท..กลับมาซะทีสิ!
 
กลับมาถึงบ้านก็มืดตื๋อ  วางกระเป๋าลงบนพื้นห้องก็นั่งหมดแรงที่เตียง  ลุกขึ้นยืนสูดลมเข้าปอดและหันหลังจะไปเข้าห้องน้ำ..

แกร๊ก!  เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก  ผมยืนนิ่งมองภาพผู้ชายที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ  ผ้าเช็ดตัวที่ผมใช้อยู่ทุกวันคลุมหัวและเช็ดอย่างเบามืออยู่หน้าห้องน้ำ
 
ผู้ชายคนนั้นหยุดเช็ดหัวและหันมามองผม  ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี  ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้า..จะใช่คนเดียวกันกับคนที่ผมรอมาตลอด  5  ปี  ในหัวผุดคำถามขึ้นมาไม่หยุด..มาตั้งแต่เมื่อไหร่?  ทำไมไม่บอกกันก่อน?  สบายดีรึเปล่า?  ขณะที่ผมยืนนิ่งอึ้งคิดไป  108  ผู้ชายคนนนั้นก็ก้าวเท้าเข้ามาหาผมช้า ๆ

ดวงตาสีน้ำตาลที่ไม่เคยเปลี่ยนมองสำรวจผมไปทั้งตัว

ร่างกายที่สูงใหญ่ผิดแปลกไปจากเมื่อ  5  ปีก่อนก้าวเข้ามาหาและหยุดอยู่ตรงหน้า

ริมฝีปากสีแดงที่ผมเป็นเจ้าของมาตลอดเอ่ยถาม..

“ยังรออยู่ใช่มั้ยครับ?”  น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันจะไหลให้อับอายทำไมหลั่งพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย  ผมพยักหน้าและยืนร้องไห้เงียบ ๆ ให้เด็กญี่ปุ่นเช็ดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ  มือคู่นี้ต่างหากที่มีสิทธิได้เช็ดน้ำตาผม  ไทสวมกอดผมช้า ๆ

“..คิดถึง  ผมคิดถึงพิใจจะขาดทุกวัน

..รัก  ผมรักพิ  รักขึ้นทุกวัน  รักมากกว่าที่ผมจะหาอะไรมาวัดได้

กลับมาแล้วครับ  ผมกลับมาหาพิแล้ว..

เลี้ยงไทไหวป่าว?  ไทโตขึ้นกินจุขึ้นเยอะเลยนะ..”  หลับตาให้สองมือที่โหยหาประคองเช็ดน้ำตาที่ไม่มีวันแห้งเหือดให้อย่างเบามือ  ปากที่กระซิบคำหวานเลื่อนมาจูบซับน้ำตาออกจนหมด  ลืมตาขึ้นมามองผู้ชายที่ผมรอมาตลอดเต็มตา  ไทเปลี่ยนไปมาก  หน้าที่ผมเคยคิดว่าหล่อ  ตอนนี้มันหล่อคมขึ้นกว่าเดิม  ดวงตาสีน้ำตาลสวยเปล่งประกายความสดใสสะท้อนอยู่ในดวงตาผม   จมูกโด่งคลอเคลียที่ปลายจมูกผมเล่น  สูดน้ำมูกก่อนจะซบหน้าที่ปลายคางไท  สวมกอดไทกลับช้า ๆ ซึมไออุ่นที่เฝ้ารอให้ซับลงไปในใจ  เลื่อนมือไปแตะที่หัวใจและเงี่ยหูฟัง ‘ตึกตัก  ตึกตัก’  ฝ่ามืออีกข้างแตะหัวใจตัวเอง..ในที่สุดก็กลับมาเต้นพร้อมกัน

ในที่สุดผมก็ไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว..

ดันตัวไทออกและมองให้เต็มตาอีกครั้ง  ย้ำกับตัวเองว่านี่มันตัวจริง  เด็กญี่ปุ่นกลับมาแล้วจริง ๆ กลับมาแบบเกือบเปลือยยืนกอดแบบติดเรทให้ได้จิ้นกันลึกมากมาย  ยิ้มให้ตัวเองก่อนจะส่งยิ้มเดิมกลับไปเผื่อแผ่เด็กญี่ปุ่น  ดึงผ้าเช็ดตัวที่คล้องคอมา..พาดไหล่ตัวเองและเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำบ้าง

คิดว่าผมจะดึงผ้าที่คล้องคอไทเข้าหาตัว  ประกบจูบสูบพลังชีวิตให้หายคิดถึงเหรอ?..ผมยังไม่หน้าหนาส่อความต้องการทางกายขนาดนั้นนะครับ!  อาบเสร็จก็มองตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำ  เช็ดผมให้แห้งและสำรวจหนวดเคราตัวเองไปด้วย  นึกขอบคุณความรักสะอาดของตัวเองขึ้นมาทันที  ดีว่าผมโกนหนวดทุกวันนะ  ไม่งั้นไทต้องเจอผมในคราบนักรบแนวหน้าของกองโจรตาลีบันแน่ ๆ  คาดผ้าเช็ดตัวที่เอวแน่นหนาก็ออกจากห้องน้ำ  ไทนั่งอยู่ที่ต๊ะเขียนหนังสือผม  ในมือมีหนังสืออ่านเล่นที่ผมซื้อมาทิ้งไว้ในห้อง 2-3  เล่ม  เด็กญี่ปุ่นเงยหน้าขึ้นมามองตาผมแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว  ผมรีบหันหน้ากลับมาโฟกัสไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที  ยื่นมือเปิดประตูฝั่งไทออกมาก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปหลบ..มิดป่าววะ?  หยิบเสื้อตัวที่ใกล้มือที่สุดออกมาสวมลวก ๆ ..ไอ้เหี้ยยยย  กลับตะเข็บ!  รีบถอดออกแล้วใส่กลับเข้าใหม่อย่างรวดเร็ว.. ไอ้สาดดดดดดดด  กลับด้านอีก!  ถอนหายใจไล่ความตื่นเต้น  ถอดเสื้อสวมเข้าไปใหม่  ดึงลิ้นชักเอาบ๊อกเซอร์ออกมาใส่..ทำตัวปกติเหมือนอยู่คนเดียวดีกว่า  เดินตรงมาหาไทที่ดูยังไง..มันก็จ้องผมอยู่ตลอดตั้งแต่เดินออกจากส้วม  ผิวที่คอร้อนวูบแล้ววาบมาถึงผิวที่แก้ม..ลุกลามไปทั้งหน้าแล้วครับ  ยืนหลับตาข่มใจกัดริมฝีปากแน่น  ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสบตาสีน้ำตาลเชื่อม  เดินดุ่มไปเบียดนั่งตักและแย่งหนังสือในมือออกไปวางบนโต๊ะ  หันไปโอบรอบคอหนา  มองตาสีสวยด้วยความรู้สึกคิดถึงไม่ปกปิด..

“ผมคิดถึงไท..รอจนท้อ  รอจนหมดหวัง  แต่ก็ยังรอ..ยังรออยู่ตลอด
 
กลับมาครั้งนี้..จะอยู่กับผมตลอดรึเปล่า?”  เลื่อนมือที่โอบรอบคอมาลูบแก้มสาก  เอ่ยถามคำถามที่ตกตะกอนอยู่ในใจ  ผมไม่อยากห่างไทอีกแล้ว  ความคิดถึงและการรอคอย..พิษมันช่างร้ายกาจนัก  ใบหน้าหล่อร้ายของเด็กญี่ปุ่นส่ายเบา ๆ ตอบคำถามผม  กระพริบตาไล่น้ำตารื้นที่ขอบตา  ร้อนเบ้าตาทั้งสองข้าง..อย่าไหลนะ!  เด็กญี่ปุ่นยื่นริมฝีปากมาแตะริมฝีปากสีส้มอมชมพูของผมเบา ๆ กลั้นหายใจเมื่อริมฝีปากสีแดงนั้นเลื่อนเข้ามาหาอีกครั้ง  สัมผัสผะแผ่วที่ริมฝีปากล่างทำใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ  จูบของไทไล่ความคิดถึงออกจนหมด  ความชื้นจากริมฝีปากไทส่งความหวานผ่านปลายลิ้นร้อนมาให้ผม  ลืมตามองขนตายาวเป็นแพ  กอดกระชับคอแน่นขึ้น  หัวใจที่เคยแหว่งเพราะความห่างกัดกิน  เว้าไม่เป็นรูปเพราะความคิดถึงบั่นทอน  ผมเปิดปากรับความรักของไท  ให้เด็กญี่ปุ่นมาเติมแต่งหัวใจผมให้เป็นปกติ..เหมือนเดิม

“รัก..รัก  ผมรักพิ..”  ไทถอนจูบมากระซิบบอกรักที่ริมฝีปาก  แก้ม  คาง และพรมจูบล้างความอ่อนแอให้หัวใจผมได้กลับมาแข็งแรง..

“..อย่าหนีผมไปอีกนะ”  เด็กญี่ปุ่นดันหน้าผากชนกับหน้าผากผม  สบตานิ่ง  พยักหน้ารับปากก่อนจะดึงผมเข้ามากอดแน่น  มือที่ลูบหลังเบา ๆ ทำให้ผมอุ่นใจอย่างประหลาด  อุ่นจนเผลอหลับให้ไทอุ้มไปนอนที่เตียง  อกแกร่งที่ผมได้อิงแอบ  แผ่นหลังที่ฝ่ามือผมได้สัมผัสตลอดคืนทำให้ผมหลับสนิทที่สุดในรอบ  5  ปี..ฝันดีจนเกือบจะกลายเป็นฝันเปียกหากไทไม่ปลุกผมขึ้นมาใส่บาตรด้วยกันตอนเช้าซะก่อน  แหะ ๆ -//-

“วันนี้ตาให้เราใส่บาตรด้วยกันสองคนครับ  ผมต้องจับทัพพีเดียวกับพิด้วย  ตาให้ผมจับก่อนแล้วค่อยให้พิจับบนมือผมอีกทีครับ..แบบนี้มันเหมือนคนที่เพิ่งแต่งงานรึเปล่าครับ?  ไทโทรไปบอกแม่ได้มั้ยครับ?  >///< ”  ผมยิ้มให้ความตื่นเต้นน่ารัก ๆ ของเด็กญี่ปุ่น  ตาอยากให้ไทกลัวผมซะอย่างนั้นอ่ะ555+  กอดคอเด็กญี่ปุ่นลุกขึ้นนั่งก่อนจะหาวไล่ความง่วงอีกหน  ไทหันหลังให้..ผมขี่หลังเด็กญี่ปุ่นไปเข้าห้องน้ำ  นั่งบนฝาชักโครกยื่นมือไปรับแปรงสีฟันที่ไทบีบยาสีฟันใส่รอไว้มาแปรง  แปรงไปหลับไป..เด็กญี่ปุ่นดึงมือที่จับแปรงออก  ปรือตาขึ้นมามองเจอเข้ากับริมฝีปากสีแดงจุ๊บเบา ๆ ที่ปากเปื้อนยาสีฟันของผม..ตื่นเลยกู  กระพริบตา 2-3  ทีก่อนจะลุกขึ้นยืนล้างปากกลั้วคอที่อ่าง  ไทโอบเอวผมให้หันหน้าเข้าหาตัวไท  เช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดตัวเบามือ  ยิ้มให้แล้วโน้มคอไทมาหอมเอาใจข้างละฟอด  ผลตอบรับที่ได้คุ้มค่ามากครับ  ผมไม่ต้องเดินเองเลย555+  ขี่หลังลงไปใส่บาตร  รับพรพระเสร็จก็เดินเล่นรอบบ่อปลาก่อนจะขี่หลังไทเข้าครัว  เหลือบมองกลุ่มผมหนาของเด็กญี่ปุ่นแล้วอิจฉาเล็ก ๆ มันตัดทรงพี่โดมแล้วไม่ต้องเซ็ทมันยังดูดีเลยครับ  ของผมนี่ขนาดหวีแล้วนะ  เฮ้ออออออออ  ดีที่พื้นฐานผมมันหล่อ  ทรงผมห่วยแค่ไหนมันก็กลายเป็นเกาหลีเกาะกระแสไปซะอย่างนั้น555+

“อารมณ์ดีจัง  แบบนี้ไม่หิวแล้วล่ะมั้ง?”  เหอออออ  หรี่ตามองเด็กญี่ปุ่นก่อนจะกอดคอแน่นงับใบหูลงโทษฐานปากดี

“อยากกินผัดเผ็ดเนื้อ  ทำให้กินหน่อย..ให้เหมือนเดิมนะ”  ไทหันมามองผมก่อนจะยิ้มบาง..

“คนทำก็คนเดิม  มันก็อร่อยเหมือนเดิมสิครับ..เผื่อตาด้วยเนอะ”  คนทำคนเดิม..มันต้องอร่อยเหมือนเดิม  จริง ๆ เหรอ?  หลังจากนั่งรอผัดเผ็ดเนื้อจากเชฟใหญ่  ให้ไทตักแบ่งไว้ให้ตาก่อนจะกินกันเกลี้ยง  ผมฟาดไม่ยั้งครับ55+  ไท..ตรรกะที่มึงบอกมันยังใช้ได้อยู่ว่ะ    พอยกแก้วน้ำจรดริมฝีปากโทรศัพท์ผมก็ส่งเสียงบอกผมว่า ‘มึงมีข้อความใหม่’  กดเปิดดูก็ขมวดคิ้วมุ่น  เด็กญี่ปุ่นชะโงกหน้ามาดูข้อความในมือผม  ยิ้มพิมพ์ใจก่อนจะส่งโทรศัพท์ยื่นให้มันได้ดูเต็มตา..พี่ชายมึงส่งข้อความเข้ามาหากูว่าจะมาแดกข้าวเย็นด้วย  จะมาเป็นก้างกูทำไมวะ?

“อิ่มมากอ่ะ  ไปย่อยที่ศาลาริมน้ำกัน”  แต่ก่อนจะไปหาที่สวีทลี่กับเด็กญี่ปุ่นผมต้องหาตาก่อนครับ  บอกตาให้ทานข้าวและกินยาหลังอาหารด้วย  พี่ช้างมาอยู่เป็นเพื่อนตาแต่เช้าเลยครับ
 
“ไปเถอะ  พี่อยู่กับลุงเอง”   ไทยิ้มขอบคุณพี่ช้างกับตาแล้วโอบเอวผมเดินออกไปนั่งเล่นที่ศาลาท่าน้ำ  อากาศเย็นของลมหนาวโชยผ่านกระทบผิวกาย  เห็นว่าปีนี้จะหนาวที่สุดในรอบ  30  ปี  โชคดีที่ผมจะได้สัมผัสความหนาวแบบนี้ในอ้อมกอดของเด็กญี่ปุ่น >///<  พ้นจากตัวบ้านเด็กญี่ปุ่นก็ค่อย ๆ แตะมือผมแบบเนียน ๆ ผมก็เนียนกุมมือตอบเดินไปศาลาริมน้ำ55+  นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ คั่นด้วยโต๊ะกลมตัวเล็กพอกัน  พื้นที่มันแคบครับ  มันก็เลย..

ขาเกี่ยวกันแบบไม่ตั้งใจ..เท้าก็เกยบนหลังเท้าไทแบบไม่รู้ตัว  เท้าคางลงบนโต๊ะ  บอกแล้วว่าโต๊ะมันแคบ   ข้อศอกผมเลยแตะกับมือไท  เด็กญี่ปุ่นก็เลยรวบข้อศอกทั้งสองข้างของผมให้อยู่ในวงแขน -///-  พื้นที่ในการหายใจผมเลยถูกกักกันให้อยู่ในบริเวณที่เด็กญี่ปุ่นกำหนดเท่านั้น..

“หอมป่าว?”  เอ่ยปากถามไทที่ดมแถวแก้มผม  เด็กญี่ปุ่นพยักหน้าที่ไรผมเบา ๆ  ลมหายใจร้อนที่เด็กญี่ปุ่นจงใจเป่าเข้ามาในหูทำให้ผมขำกลิ้ง..ไทเลยต้องย้ายริมฝีปากที่จูบแก้มผมเบา ๆ มาปิดเสียงหัวเราะให้สนิทแทน  มือที่เคยเท้าคางย้ายมาโอบรอบคอ  ริมฝีปากที่กำลังถูกปิดกลับกลั้นยิ้มแห่งความดีใจไม่มิด  ผมดีใจที่ไทกลับมาครับ  เด็กญี่ปุ่นยิ้มตามแล้วถามตาใสแจ๋ว

“พิอารมณ์ดีจริง ๆ นะ..ยิ้มตลอดเลย  ผมยิ้มตามเลยเห็นมั้ย”  ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม  แถมยังให้ท่า..หลับตารอรับจูบจากไทอีกต่างหาก  -///-  ริมฝีปากที่ผมเฝ้ารอมอบสัมผัสอบอุ่นนุ่มนวลให้ที่ริมฝีปากนุ่มของผม  นานจนปากผมเริ่ม...เปื่อย555+  ถอนจูบและปล่อยให้ปลายนิ้วเด็กญี่ปุ่นเช็ดเบา ๆ ซับความหวานออก  นั่งสบตา  จับมือ  หอม  จูบ  ส่งยิ้มให้กันอย่างไม่เบื่อจนเที่ยง  ผมกับไทคุยกันแทบจะนับคำได้เลยครับ  ไม่เหมือนตอนวันเกิด  ถ้าผมเงียบไปซัก  5  วิ  ไทต้องเปิดปากหาเรื่องคุย..คุยกันจนหมดวัน  ผมเคยชวนไทให้เล่นสไกป์ในวันเกิดผมเมื่อปีก่อน  แต่เด็กญี่ปุ่นปฏิเสธ..ไทไม่อยากให้ตาผิดหวังกับสัญญาที่ตกลงกันไว้  มึงมันซื่อว่ะไท..เป็นกูกูจะแอบโกงแม่งทุกวิถีทางเหอะ!  คะนองปากไปงั้นล่ะครับ  ไทว่าไงผมก็ว่าตามกันอยู่แล้ว -_-  เที่ยงนี้ป้าอรทำกับข้าวไว้เต็มตู้เลยครับ  ไทตักราดข้าวมาให้ตามที่สั่ง  ผมนั่งรออยู่หน้าทีวีครับ  ดูหนังกันดีกว่าใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มาก ๆ เพราะอาทิตย์หน้าผมเริ่มทำงานแล้วครับ  เป็นลูกจ้างบริษัทผลิตงานด้านรายการโทรทัศน์  จัดงานออร์กาไนซ์น่ะครับ  รุ่นพี่ที่คณะแนะนำมาน่ะ  สัมภาษณ์ไปเมื่อไม่กี่วันนี่เองครับ  สงสัยผมจะหล่อเข้าตา  สัมภาษณ์เสร็จให้เริ่มงานได้เลย  แต่ผมขอเริ่มงานต้นเดือน..ก็ผมยังไม่ได้บอกแม่ไทเลยอ่ะว่าผมตัดสินใจจะทำงานกับที่นี่ไม่ไปเป็นเลขาให้แม่ไทแล้ว (ผมถูกบังคับให้เป็นเลขาอ๊ะ!)  หลังจากกินข้าวเสร็จเด็กญี่ปุ่นก็ยกจานไปเก็บ..
 
“ไทโย..อาทิตย์หน้าผมเริ่มทำงานแล้วนะครับ  ทำเกี่ยวกับพวกจัดออกาไนซ์น่ะ  บริษัทอยู่แถวปากเกร็ด  เงินเดือนไม่เยอะ( 2  หมื่นครับ..บอกในใจได้ยินป่าวอ่ะ?)  แต่ผมอยากได้ประสบการณ์..ไทอยากทำงานที่เดียวกับผมมั้ย?”  ล้มตัวลงนอนหนุนตักเด็กญี่ปุ่นก่อนจะบอกเล่าเรื่องงานให้ไทฟัง  เด็กญี่ปุ่นตั้งใจฟังผมก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ  เปิดดูหนังแค่ครึ่งเรื่องผมก็เดินทางเข้าเฝ้าพระอินทร์ที่ปราสาทไชยพยนต์ในบัดดล  เด็กญี่ปุ่นปลุกผมให้ไปนอนต่อในห้องดี ๆ งัวเงียกอดคอขอขี่หลังพาขึ้นไปนอน  เด็กญี่ปุ่นไม่ขัดครับ  พาผมไปนอนต่อบนห้องอย่างไม่เกี่ยงงอน

“..เช็คประวัติให้ละเอียด  ขอข้อมูลก่อนหกโมงเย็น”  เสียงไทคุยโทรศัพท์ดังอยู่ไกล ๆ ที่ไหนซักแห่งในห้อง  ลุกขึ้นนั่งและมองหาเจ้าตัวทันที  อยู่ไหน?  จะหนีผมไปไหนอีก?

“ไท..ไท  ไท!”  เด็กญี่ปุ่นโผล่พรวดออกมาจากห้องน้ำ  ตกใจเมื่อเห็นผมนั่งทำตาแดง ๆ อยู่บนเตียง  ไทเข้ามากอดและบอกผมว่าคุยโทรศัพท์เรื่องร้านอาหารที่ป๊าจะให้ไทกลับมาดูแล  ผมไม่สนใจหรอกว่าไทจะกลับมาทำงานหรือคุมกิจการห่าเหวของที่บ้านกี่ที่  ถ้าไทกลับมา..นั่นหมายถึงไทต้องกลับมาหา  มาอยู่กับผมต่างหาก!  สวมกอดเอวหนาแน่น  ฟังเสียงหัวใจเต้นเร็วเพราะวิ่งมาหาผม  ร่างกายนี้..หัวใจนี้เป็นของผม  ของผม!

“กอด..กอดผมหน่อยไท”  ประคองหน้าเด็กญี่ปุ่นและร้องขอความอบอุ่นจากไทอย่างไม่อาย  ไทนั่งนิ่งมองผมถอดเสื้อออกช้า ๆ ยื่นมือเข้าไปจับมือไทให้จับกระดุมกางเกงยีนส์ผม  เด็กญี่ปุ่นยิ้มบางก่อนจะดึงผมเข้ามากอด  ลูบหลังอ่อนโยนและโยกตัวผมไปมา

“ผมไม่ไปไหนแล้วครับ  จะอยู่กับพิที่บ้านทุกวัน  พิไปทำงานผมก็จะขับรถไปส่ง  เลิกงานผมก็จะไปรับ  ก่อนกลับเราก็จะแวะซื้อกับข้าวเข้ามากิน  เลี้ยงแมวหรือหมาไว้แก้เหงาซักตัวดีมั้ยครับ?”  ..จริงเหรอ?  อยู่ด้วยกันทุกวันจริง ๆ เหรอ?

“ไม่ชอบหมา  ไม่เลี้ยงแมว..เลี้ยงไทคนเดียวเงินเดือนผมก็แทบไม่พอกินแล้ว!”  เด็กญี่ปุ่นหยุดปลอบผมทันควัน  ดันตัวผมออกมามองทำตาโต

“แต่จะทำนาหลาย ๆ ที่..แค่นี้ก็น่าจะพออยู่ได้นะ”  ผมกอดอกและใช้มือข้างหนึ่งลูบคางคำนวณการใช้เงินในแต่ละเดือนไปด้วย  เด็กญี่ปุ่นยิ้มกว้างแล้วหยิบเสื้อผมมาสวมให้เหมือนเดิม  หอมแก้มผมฟอดใหญ่และฉุดมือให้ลุกขึ้น
.
.
.

[jira]

.
.
.
“ลงไปช่วยป้าอรเตรียมกับข้าวกันครับ  เย็นนี้ป๊า  แม่  กับพี่เรย์จะเข้ามากินข้าวที่บ้านเรานะครับ  พิอยากกินอะไรมื้อเย็นครับ  ไทจะทำให้กิน”  เก็บสมองส่วนที่คำนวณเงินไว้ก่อนและยกเอากับข้าวมื้อเย็นออกมาคิด..

“อยากทำอะไรผมก็กินได้ทั้งนั้นล่ะ  ไท..พี่ชายไทกวนตีนผมตลอดเลยนะ  มันชอบพูดให้ผมระแวงไท  บลาๆๆ”  ผมบอกเล่าความกวนตีนของพี่เรย์ให้ไทฟังอย่างละเอียดยิบ  แถวบ้านคุณอาจเรียกแฉ..แต่บ้านผมเรียกพูดถึงเฉย ๆ ครับ555+  เด็กญี่ปุ่นนิ่งฟังผมคุย  หน้าเรียบเฉยของเด็กญี่ปุ่นทำให้ผมหุบปากลงอย่างช้า ๆ

“..เป็นอะไรครับ?  ไท..”  สอดมือจับมือเรียวของไทแล้วถาม..เด็กญี่ปุ่นหันมามองผมก่อนจะยิ้มน้อย ๆ กระชับมือผมแน่นและชวนผมไปช่วยป้าอรทำกับข้าวเพราะใกล้เวลาที่ครอบครัวไทจะมาถึงแล้ว  มองนาฬิกาแขวนผนังก็ตกใจครับ  5  โมงครึ่งแล้วอ่ะ..ต้องรีบแล้วววว

ผมกับไทช่วยป้าอรหยิบโน่นจับนี่  แกล้งเอาผักชีไปแหย่หูไท  ป้าอรเห็นก็ให้ทิ้งผักชีที่ผมแกล้งมัน  ทิ้งทำไมครับ..อร่อยออก  หยิบมากินเล่นไทก็ยิ้มปลง  ป้าอรร้องยี้  ส่วนผมน่ะเหรอ..สนใครรึก็เปล่า555+  กลิ่นกับข้าวในครัวลอยคลุ้งไปทั่ว  ติดเสื้อผ้า  ติดผม  ติดตัว..เหม็นน่าดูครับ  ป้าอรไล่ไทให้เด็กญี่ปุ่นไปอาบน้ำก่อนผม  ผมช่วยป้าอรยกกับข้าวออกไปจัดโต๊ะ  อินกับพี่ช้างเดินเข้ามาช่วยพอดีเลยเสร็จเร็ว  วิ่งออกไปดูรถบ้านไทก็เห็นว่าเพิ่งเข้ามาจอด  วิ่งกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำสวนเด็กญี่ปุ่นที่เดินออกจากส้วมพอดี

“ไทที่บ้านมาแล้วครับ  รถเพิ่งเข้ามาจอดเมื่อกี้เอง  ผมอาบน้ำเสร็จจะตามไปนะ”  บอกรวดเร็วไม่หายใจ  คว้าหัวไทมาหอมและแย่งผ้าเช็ดตัวจากเอวมันเข้าห้องน้ำไป  อาบเสร็จก็วิ่งออกมาแต่งตัว..

“เฮ้ย!  ทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ”  ตกใจหมด  พี่เรย์กับไทมานั่งคุยกันบนเตียงผมเป็นเงาตะคุ่ม ๆ  ไฟก็ไม่เปิดครับ  เดินไปเปิดไฟให้และเดินกลับมาเปิดตู้เสื้อผ้า  เด็กญี่ปุ่นเดินมากอดผมก่อนจะเลือกเสื้อผ้าให้ผมเข้าไปเปลี่ยนในส้วม  หืมมมม  เกิดจะหวงขึ้นมาซะอีกนะ555+  เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินลงไปให้ครอบครัวไทได้ชื่นชมความหล่อที่ปรากฎบนหน้า  บอกแม่กับป๊าให้รู้เรื่องงานของผมและขอโทษที่ไม่ได้ช่วยแม่ไทเรื่องเป็นเลขาให้

“ไม่เป็นไรจ๊ะ  เอาไว้น้องพิเบื่อค่อยมาทำงานกับแม่ก็ได้  ไทว่าไงล่ะลูก?”  ไทยิ้มตอบครอบครัวมันและบทสนทนาหลังจากนั้นก็มีแต่เรื่องของผมกับเด็กญี่ปุ่นทั้งสิ้น

สรุปว่าป๊ากับแม่ไทจะให้ไทมาอยู่ที่บ้านผม  คอยดูแลตากับผม  ร้านอาหารที่ป๊าดูแลก็ยกให้ไท  โรงแรมกับโรงพยาบาลก็ยกให้เด็กญี่ปุ่นดูแลต่อด้วย  ยกที่ไม่กี่ไร่ในกรุงเทพให้  บ้านในหมู่บ้าน  แล้วก็เงินไม่กี่บาท  ทุกอย่าง..เป็นชื่อผมครับ  ป๊าบอกว่าถือเป็นของขวัญที่ไทกับผมได้กลับมาอยู่ด้วยกันและเป็นหลักประกันว่าถ้าไททิ้งผม  ไทจะไม่ได้อะไรเลย555+  ตาเองก็ไม่น้อยหน้าครอบครัวไทเหมือนกัน  ที่นาที่ตามีตาก็ยกให้เป็นชื่อไททั้งหมดเหมือนกัน  เป็นหลักประกันว่าถ้าผมทิ้งไท  ผมก็จะไม่ได้อะไรเลยเหมือนกัน  นั่งคุยกันจนดึกครอบครัวไทก็ขอตัวกลับ  พี่เรย์ก็เริ่มความกวนตีนสุดขอบใส่ผมกับไท

“พี่ค้างด้วยนะ  ง่วงแล้ว ฮ้าวววว”  มันพูดแล้วหาวประกอบ  เนียนเดินไปห้องผมอีกต่างหาก..

“พี่เรย์เตียงผมแคบครับ  อัดกัน  3  คนไม่ไหวหรอก  พี่กลับไปนอนบ้านพี่เหอะ..นะ”  กีดกันพี่ชายแฟนทุกวิถีทาง  ไทก็เอาแต่ยิ้มยืนกอดอกมองผมดึงแขนพี่เรย์ไปส่งที่รถ  ไอ้เหี้ยเรย์แม่งงงงง

“พี่จะมานอนขวางผมกับแฟนทำไม?  ผมรอมันมาตั้ง  5  ปีแล้วนะ  กลับบ้านพี่ไปเดี๋ยวนี้!”  เรย์จิซังหยุดกวนตีนผมทันทีที่ผมพูดจบ  สะบัดแขนออกและเดินกลับไปที่รถ..กูไม่ง้อนะเว้ยยย  ถอนหายใจยาวมองแผ่นหลังที่เหมือนไทยังกะแกะเดินออกไปจากบ้าน  หันไปมองเด็กญี่ปุ่นตาขวาง

“ไม่ช่วยกูเลยนะ”  เด็กญี่ปุ่นเดินเข้ามากอดแขนผมแล้วทำตาเชื่อมใส่  หยอดผมอย่างโน้นอย่างนี้  ผมมันก็แค่ไอ้ขี้ใจอ่อนคนนึงเท่านั้นครับ  มันง้อนิด ๆ หน่อย ๆ ผมก็ลืมโกรธละ  เดินโอบไหล่ผมขึ้นมาอาบน้ำอีกรอบและออกมานอนกอดกัน

“พระจันทร์วันนี้สวยนะครับ”  นอนตะแคงมองพระจันทร์เสี้ยวบนฟ้าด้วยกัน  มือเด็กญี่ปุ่นลูบแขนผมเบา ๆ ปลายจมูกหอมหัวไหล่สลับกับใบหู  หันไปรับจูบจากริมฝีปากสีแดง  สัมผัสอ่อนโยนจากไททำให้สติผมมันเตลิดไปหมด  เสื้อถูกถอดออกไปปลายนิ้วไทสัมผัสทุกตารางนิ้วในร่างกายผม  ร้อนจนทนไม่ไหว..

ความแข็งขืนของผมถูกไทรวบมาชิดกับความต้องการของไท  ทันทีที่ข้อมือแกร่งของเด็กญี่ปุ่นขยับ  เสียงครางแผ่วของผมก็ดังสวนขึ้นมา

“อาห์..”  ริมฝีปากชื้นของเด็กญี่ปุ่นที่ปิดกั้นเสียงของผมจูบและส่งปลายลิ้นร้อนเข้ามาขอความหวานจากริมฝีปาก  ถอนจูบและไล่ชิมผมตามซอกคอ  หน้าอก  หน้าท้อง  และความแข็งขืนของผม  รับทุกหยาดหยดที่ผมหลั่งออกมาจนหมด  ละเลงปลายลิ้นที่ช่องทางเร้นลับที่ผมเก็บไว้ให้ไทคนเดียว  ความต้องการของไทค่อย ๆ  วนสำรวจทางเข้า  กดเข้ามาช้า ๆ  เจลที่ไทคอยปาดป้ายตรงทางเข้าทำให้ผมไม่เจ็บปวดมากนัก  ขนาดที่ใหญ่ขึ้นไม่เป็นอุปสรรคมากเหมือนที่ผมกลัว  ความอ่อนโยนของเด็กญี่ปุ่นยังคงเหมือนเดิม  สัมผัสวาบหวาม  เร่าร้อน  จูบหวานปรนเปรอให้ผมไม่ขาด  พร่ำกระซิบคำรักข้างหู  กกกอดผมไว้แนบอก..ทั้งคืน

ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน  อาบน้ำให้กัน  ทำอาหารด้วยกัน  ทำกิจกรรมทุกอย่างด้วยกัน  มีผมที่ไหนต้องมีเด็กญี่ปุ่นเป็นเงาที่นั่น  และแน่นอนครับ..มีพี่เรย์คอยเป็นสัมภเวสีขอส่วนบุญจากผมทุกที่เช่นกัน  รำคาญก็รำคาญ  สงสารก็สงสาร  ถ้าไม่เพราะไทต้องไปอยู่ญี่ปุ่นตามสัญญากับตา  ครอบครัวไทก็เลยต้องส่งพี่เรย์ที่กลัวแม่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดมาตามคุมประพฤติ  เอ้ย!  ตามดูแลอำนวยความสะดวกกายทำร้ายจิตให้ผม  พี่เรย์คงจะติดเพื่อนและติดอยู่กับสังคมสุดติสท์ของแกไปนานแล้ว  ในเมื่อไทไม่ว่าอะไร  ผมจะโวยวายมันก็ไม่ถูก  พี่เรย์มันก็ไม่ได้มาค้างอ้างแรมกวนใจผม  แค่มาป่วนตอนกลางวันเฉย ๆ ..ช่างมันเถอะเนอะ  

“พรุ่งนี้เช้าไทขับรถไปส่งนะครับ  ไทจะเลยเข้าไปดูร้านป๊าแล้วก็จัดการเรื่องโรงแรมด้วยเลย  ใส่เสื้อตัวนี้นะครับ”  นอนตะแคงมองเด็กญี่ปุ่นรื้อตู้เสื้อผ้าผม  ชี้นิ้วไปที่เสื้อเชิตสีออกยีนส์กับเดฟสีน้ำเงิน  บริษัทแบบผมไม่เน้นเรื่องแต่งตัวครับ  ชิว ๆ  แนว ๆ  พี่เลี้ยงผมบอกตั้งแต่วันสัมภาษณ์แล้วครับ  ดูคนอื่นเค้าแต่งตัวกันเหมือนไปเดินห้างซะด้วยซ้ำ  เด็กญี่ปุ่นเปิดแลบทอปจัดการเรื่องงานจนผมเริ่มเคลิ้มจะหลับ  ไทก็ปิดและเข้ามานอนกอดผม
 
“ฝันดีครับ..ฝันถึงไทนะ”  อมยิ้มตอบแล้วหันไปกอดคืนบ้าง  หลับไปเพราะมือที่ลูบหลังกล่อมเบา ๆ  สบายที่สุดในโลกอ่ะ555+

เช้าวันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าครับ  ใส่บาตรเอาฤกษ์เอาชัยในวันชี้ชะตา    เด็กญี่ปุ่นขับรถมาส่งถึงบันไดหน้าบริษัท  ยามกับพนักงานที่นั่นหันมามองเป็นตาเดียวเลยครับ  ไม่เคยเห็น  S-Class  รึไงวะ?

“เย็น ๆ ไทมารับนะครับ”  พยักหน้ารับคำและรีบลงจากรถ  หยิบโทรศัพท์ออกมากดหาพี่ปุ๊กลุ๊ก  พี่เลี้ยงผมเองครับ  เป็นทั้งพี่รหัสและคนแนะนำงานนี้ให้

“ถึงแล้วครับเจ๊  ผมขึ้นไปได้เลยป่าว?”  ผมขึ้นลิฟท์ไปตามชั้นที่เจ๊บอก  พอเจอเจ๊แกก็พาไปหาหัวหน้าผม  ชื่อพี่เอ้ครับ  พี่เค้าเป็นเพศที่สร้างสีสันให้โลก  มันก็เลย..

“นี่ลูกน้องที่พี่ไหมส่งมาให้ชั้นเหรออวบ..จริงน่ะเหรอ?..”  พี่เอ้หันไปซุบซิบเสียงดังกับพี่ปุ๊ก  ผมยกมือไหว้แกแกก็รีบจับมือที่กระพุ่มไหว้ของผมทันที  ดึงมือหลบไม่ทันด้วยครับ

“โอยยย  ชั้นจะเป็นลมคาอกน้องเค้าอยู่แล้วอีอวบ  ขอบคุณพระเจ้าที่สร้างพรสวรรค์ทางการออกแบบให้ชั้น  อาฮ์..ไปค่ะ  ชื่อน้องพิใช่มั้ยคะ?  พี่ชื่อเอ็มม่าค่ะ  พี่จะพาไปแนะนำให้ทั่วทั้งแผนกเรานะคะ  อร้างงงงงง  หล่อกระชากติ่งที่สุด!”  หันไปมองพี่ปุ๊กขอความช่วยเหลือ  พี่รหัสผมก็เอาแต่ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาโบกส่งให้ผม  เอาวะ..ขำ ๆ ไปก็หมดวันละ  พี่เอ้ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรครับ  แกเป็นคนเก่ง  เวลางานแกเป็นอีกคนไปเลยครับ  สอนงานให้ผมเยอะแยะ  ผมจบเกี่ยวกับการออกแบบคอมพิวเตอร์กราฟฟิกครับ  ชอบก็เลยเรียน  จบมาพี่รหัสก็แนะนำที่นี่ให้  ผมมาแบบไม่หวังอะไร..ได้ก็ดีใจครับ  ไทมารับผมตอนเย็นก็ถามว่าเป็นไง..

“เมพขิงระดับผม  แค่แตะคอมงานก็ออกมาเพอร์เฟคเสนอลูกค้าผ่านฉลุยเหอะ”  เด็กญี่ปุ่นอมยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วย  ขำกันก๊ากก่อนผมจะบอกเรื่องจริงที่ไทต้องรู้..

“ผมเหนื่อยมากเลยไท  ที่ผมเรียนมามันเป็นแค่พื้นฐานสำหรับงานพวกนี้เท่านั้น..ผมต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่หมด  แต่ผมสนุกนะ..ผมชอบงานนี้ครับ”  เด็กญี่ปุ่นพยักหน้าเข้าใจและดึงมือผมมากุมก่อนจะหอมส่งกำลังใจให้ผมมีแรงสู้ในวันถัดไป   ผมสะบักสะบอมกลับมาทุกวันครับ  เด็กญี่ปุ่นก็คอยเสริมสร้างกำลังใจให้ผมไม่ขาด..

“พิวันนี้มีลูกค้าจากโรงแรม...มาติดต่อให้ทำโบรชัวร์และออกแบบเว็ปให้ใหม่น่ะ  โรงแรมใหญ่ด้วยนะ  เห็นว่าจะมาตีตลาดต่างชาติน่ะ  นายสั่งให้แผนกเราเต็มที่เลย”  พยักหน้ารับคำและรับงานในส่วนที่ผมต้องทำมาปั้นเต็มที่  เสร็จก็ส่งให้พี่เอ้เอาไปจัดการต่อ  นังเก็บงานที่ยังค้างอยู่พี่เอ้ก็กรี้ดขึ้นมา

“กรี้ดดดดด   เอ็มม่าแทบจะถลาไปซบอก!  หล่อ  รวย  เนี้ยบ  เพอร์เฟคชั่นที่สุด!”  ขมวดคิ้วหันไปตามทิศที่พี่เอ้เสียจริต  นั่นมัน..

“ตั้งใจทำงานรึเปล่า?  ช่วยออกแบบเว็ปโรงแรมเราให้ไทหน่อยนะครับ  เที่ยงแล้ว..ไปกินข้าวกัน  ขอยืมตัวไปทานข้าวนะครับ  เดี๋ยวพามาส่ง”  ยืนเอ๋อแดกมองเด็กญี่ปุ่นที่เอาแต่พูดไม่หยุด  ขาก้าวตามเด็กญี่ปุ่นมาที่รถ  ถึงได้อ้าปากพูดออกมาเป็นคำได้

“อะไรไท?  ทำไมไม่เห็นบอกก่อนอ่ะ?  แล้วทำไมต้องเป็นบริ..”  เด็กญี่ปุ่นหันมายิ้มแล้วเอ่ยขัดเสียงนิ่ง

“ทำให้เราไม่ได้เหรอครับ  ผมอยากให้พิเริ่มทำงานชิ้นแรกของพิให้เราก็เท่านั้น..กินอะไรดีครับ  แนะนำหน่อยสิ  เจ้าถิ่นไม่ใช่เหรอ?”  ถอนหายใจยาวยอมแพ้ก่อนจะพาเข้าร้านที่ดูดีหน่อย  ไทไม่ได้อยู่กับผมจนเย็นครับ  กินข้าวเที่ยงด้วยกันก็กลับ  เย็นก็ส่งการ์ดให้มารับผม  

จากงานชิ้นแรกที่ทำให้โรงแรมของเรา  ชิ้นต่อมาคุณอาทิตย์ก็เจาะจงกับบริษัทแม่ให้ผมเป็นคนทำงานของเครือมุราคาวะทุกชิ้น  นานเข้าผมก็หมดกำลังจะสู้กับไทครับ  ออกจากงานมานั่งทำในส่วนของการออกแบบให้เครือมุราคาวะทั้งหมด  มีลูกน้องอีกร่วมร้อยชีวิตกับบริษัทเล็ก ๆ ที่ตั้งขึ้นทีหลัง

นายน้อยของตระกูลก็ไม่เคยจะทอดทิ้งผม  ต้องมาให้กำลังใจทุกวัน  เรย์จิซังก็วนเวียนแกล้งผมอยู่ตลอดเหมือนกันครับ..จิตพอกันทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะ!

นอนกอดมองพระจันทร์ดวงเดียวกัน  พระจันทร์ดวงเดิมที่ใช้เป็นยานอนหลับให้ผมกับไทได้หลับฝันดีทุกคืน..

“ผมรักพิ”  ฟังทั้งชีวิตก็ไม่เบื่อครับ -///-

“อืม..เหมือนกัน”  เบี่ยงหน้าไปรับจูบหวานส่งเข้านอน  สัมผัสอ่อนหวานจากเด็กญี่ปุ่น..กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน

เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ..ไทชวนผมให้เข้าไปวิ่งเล่นในฝันของไทแล้วอ่ะ






ฝันดีครับทุกคน..


...................................................


แถม

.

.

“ตั้งแต่เมื่อไหร่..พี่เรย์”  ไทโยเอ่ยปากถามพี่ชายสายเลือดเดียวกันถึงความรู้สึกลึกลับที่พี่ชายพยายามซ่อนไว้  ซ่อนไม่ให้ล่วงรู้ว่า..กำลังตกหลุมรักแฟนตัวเอง  ฝ่ายพี่ชายที่ถูกถามกลับนิ่งเงียบไม่มีคำตอบให้น้องชาย   เดินนำพี่ชายขึ้นมาที่ห้องนอนแฟนและเอ่ยถามอีกครั้ง

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?  พี่เรย์ชอบพิตั้งแต่เมื่อไหร่?”  คำพูดขวานผ่าซากของน้องชายทำให้เรย์จิถอนหายใจยอมแพ้

“ไม่รู้   พี่ยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แล้ว..ไทรู้ได้ไง?”  ไทโยแค่นหัวเราะ  ฝากปลาย่างไว้กับแมวชัด ๆ  ฟังจากที่แฟนเล่า  จากพฤติกรรมบางอย่างของพี่ชายแล้วเอามาผูกโยงกันดู  สมมุติฐานมันออกมาเป็นความชอบชัด ๆ  พี่ชายตัวเองตกหลุมรักพิเข้าชัด ๆ  ส่วนพิ..อาจจะหวั่นไหวไปบ้าง  แต่ความรักที่ตัวไทโยมีให้มันก็หนักพอจะทำให้พิไม่เขว

“ใช้เวลาเท่าไหร่?  พี่เรย์ถึงจะตัดใจได้ขาด!”  สายตาดุดันและเอาเรื่องของไทโยทำให้พี่ชายกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ  นั่งนิ่งเงียบจนความมืดโรยตัวปกคลุมทุกอย่าง  ประตูของห้องน้ำเปิดออกพร้อมตัวเปียก ๆ ของแฟนน้องชายสะกดสายตาคนทั้งคู่ให้หันมองเป็นตาเดียว  พิรุณดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นพี่น้องนั่งเงียบอยู่ในห้องโดยไม่เปิดไฟ  ทันทีที่สวิตช์ไฟในห้องถูกเปิดใช้งาน  ความสว่างก็ทำให้เรย์จิ..ตาสว่างได้ซักที

ถอนหายใจและก้มหน้า  หลับตานิ่ง  ทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่ครอบครัวฝากฝังให้ดูแลและตามแฟนน้องชาย  พูดง่าย ๆ ก็  ‘เฝ้า’  ให้ไทโยนั่นเอง  ตลอดเวลาที่น้องชายกับแฟนต้องห่างกัน  เรย์จิร่วมรับรู้ความรู้สึกทรมานต่าง ๆ  ของทั้งคู่   ‘ความรู้สึกผูกพัน  มันคงจะก่อตัวขึ้นมาเงียบ ๆ ในใจล่ะมั้ง?  ยังไงซะ..พิรุณก็เป็นของของน้อง  เค้าทั้งคู่เป็นของกันและกันมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว   จะทำให้มันยุ่งยากขึ้นทำไมล่ะเรย์จิ?’

คิดได้ดังนั้นก็เงยหน้า  และลืมตาขึ้นมาสบตาน้องชายนิ่ง  กระซิบบอกให้รับรู้กันเพียงสองคน

“ขอเวลาหน่อย  ตามดูแลมาตั้ง  5  ปี  จะให้ตัดปุบปับมันทำไม่ได้หรอก..”  หันไปมองพิรุณที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกก็ถอนหายใจอีกครั้ง..

“พี่ตัดใจแน่ไทโย  แต่ระยะเวลาน่ะ..นานซักหน่อยว่ะ”  น้องชายพยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะออกจากห้องไปเรย์จิก็ทิ้งท้ายให้นิ่งอึ้งอีกประโยค

“ถ้าจะให้ตัดใจก็อย่าพาไปห่างหูห่างตา  หรือหวงให้มากนัก  กูไม่เหมือนคนอื่น..มึงก็รู้”  มองตามแผ่นหลังพี่ชาย  ไทโยถอนหายใจยาว

“ต้องรับศึกหนักจากคนใกล้ตัวเหรอเนี่ย?  เฮ้อออออ”  หันไปมองแฟนตัวเองที่ยืนยิ้มให้  อย่างน้อย..กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว  พิรุณก็ต้องรักต้องหลงไทโยจนไม่มีเวลาจะสนใจใครอยู่แล้ว..





แล้วจะกลัวอะไรอีกล่ะไทโยซัง?


..............................  

เอามาส่งให้ก่อนจะหายหัวไปในวันหยุดนี้ค่ะ  แต่ยังคงเหมือนเดิมนะคะ  อีก  7  วัน จิจะเอาตอนพิเศษของคู่น้องวินพี่ต้าร์มาเสริฟ
รบกวนดูคำผิดให้ด้วยนะคะ  พิมพ์เสร็จก็ลงเลย(ตลอดดดดดด)
เม้นท์เค้าค่อยตอบวันจันทร์น๊า..เค้ายังไม่ได้เปลี่ยนเม้าส์อ่า
กอดทุกคนนะคะ..คิดถึงมาก ๆ ค่ะ  ดูแลสุขภาพนะคะ
       

ปล.สีเขียวเป็นบรรยายภาพรวมค่ะ  สีน้ำเงินเป็นส่วนของไทโยบรรยาย  สีดำของน้องพิค่ะ..จุ๊บุๆๆๆๆ
                      
 

[N.T.❁]

ไม่คั่นแล้วใช่ป่าวคะ?
กอดคุณจิๆๆๆ คิดถึงๆ +1 เรียบร้อยจ้าา ไปอ่านต่อก่อนเน้อ

------ Edit*

งื้อออ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเรย์จิซังชอบมานัวๆแปลกๆ ชอบน้องพิจริงๆด้วย
แต่ต้องอยู่ใกล้ๆตั้ง 5 ปีอะเนอะ จะเผลอใจก็ไม่น่าแปลก (ว่าแต่คุณพี่เค้าไม่สนใจเด็กเอ๊าะๆแบบน้องอินมั่งเหรอคะ?  )

ตอนที่คุยโทรศัพท์กันทำเอาน้ำตาซึม โฮ่~
ได้คุยกันแค่ 24 จาก 21900 ชั่วโมง .. เทียบสัดส่วนกันแล้วอยากจะร้องไห้อะค่ะ
เพราะงั้นไม่แปลกใจเลยที่อ่านๆไปแล้วจะเจอว่าพิเหมือนกลัวว่าไทจะหนีไปอีก TT

ว่าแต่ว่า .. หูยย ไทโยกลับมานี่อย่างหล่อเลยเนอะ (ขนาดไม่มีรูปให้จิ้นนะเนี่ย 555)
แอบขำตอนที่จะโทรไปบอกแม่เพราะตาให้จับทัพพีใส่บาตรพร้อมน้องพิด้วย ฮ่าาา
สรุปว่าสุดท้ายคือน้องพิก็ไม่ได้ทำงานบริษัทนั้นสินะคะ โถ...

น่ารักจังเลย อ่านไปก็อยากได้แฟนเหมือนพิกะไทจังค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะหาจากไหน (ถึงหาได้ก็กลัวเค้าจะไม่เอานี่สิ - -")
ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่อยากให้จบแฮะ 555 รออ่านตอนพิเศษของคู่น้องวินนะคะ
เค้าได้อยู่ด้วยกันแระคนอ่านก็สุขใจ อิอิ ขอบคุณนะคะคุณจิ สู้ๆค่าาา
(เม้าส์เราก็ใกล้เดี้ยงแล้วอะค่ะ แต่จะซื้อใหม่แบบดีๆแพงๆก็ไม่ไหว เลยทนๆใช้ไปก่อน 555)
 

[อิสระ]

 
ได้อ่านตอนพิเศษแล้วทั้ง :m15:ทั้ง
แม้ก็พิเขาน่ารัก ใครจะมารักก็ไม่แปลก เฝ้าดูแลมาตั้งห้าปี
ไม่รู้สึกหวั่นไหวได้ไง
ขนาดเราเฝ้าดูแค่เป็นเดือนๆยังหลงพิหัวปักหัวปำ
 

[jasmin]

  จิจ๋า น่ารักที่สุดเลยอ่ะ
ตอนแรกๆเนี่ยเศร้าเหงา จนจะร้องไห้แทนไทโยอยู่แล้ว
แต่หลังจากนั้นเนี่ยสิ หวานมากกกกกกกกกกก
สมกับการรอคอยเลย น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
แต่ดูเหมือนว่าความน่ารักของพิจะไปเข้าตาพี่เรย์ด้วย
ก็น่ะ เค้าดูแลมาทั้ง 5 ปี เป็นใครก็ต้องผูกพัน
งานนี้ไม่มีพี่น้องหักเหลี่ยมโหด
แต่ก็อยากให้พี่เรย์ตัดใจได้เร็วๆอ่ะ หาคู่ให้พี่เรย์เลยดีไหม

[pinkky_kiku]

กรี๊ดดด คิดถึงไทโยซัง ในที่สุดก็ได้มาอยู่กะน้องพิแล้ว เย้
ซาบซึ้งมั่กๆ เอาตอนพิเศษ ไทโยกะพิมาอีกนะคะ คุณจิ เราชอบ อิอิ
ทางที่ดี หาคู่ในพี่เรย์ด้วยก็ดีนะคะ เห็นแล้วสงสารอ่ะ
จะรอคู่วิน*ต้า นะคะ 

คิดถึงคุณจิจ้า

[Akad3ar]

ว่าแล้วพี่เรเนี่ย ต้องชอบพิแน่ๆ 555556

[Pepor]

   ตอนนี้ยาวจับจิต และหวานจับใจเลยค่ะ
ขอบคุณคุณจิมากนะคะที่มาต่อให้ซะยาวจนคนอ่านสุขใจ ถึงแม้อ่านไปช่วงแรกจะน้ำตาซึมค่ะ โดยเฉพาะช่วงวันเกิด แต่พอทั้งคู่ได้เจอกัน  คนอ่านก็ยิ้มออก  คราวนี้อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มแล้วค่ะ  ดีใจแทนน้องพิและไทที่ผ่านกับบททดสอบมาได้ด้วยดี
อยากกอดตาด้วยค่ะ ที่ตอนแรกแอบเคืองนิดหน่อย แต่ก็พยายามเข้าใจนะคะ พิเป็นหลานคนเดียว ตาก็คงหวังอยากให้หลานมีครอบครัวที่ปกติและอบอุ่น แต่พอไม่ใช่ เพื่อให้แน่ใจว่าอนาคตหลานต้องได้อยู่กับคนที่รักหลานจริง ตาก็เลยต้องพิสูจน์ว่ารักที่ไทมีให้พิเป็นรักจริงแม้เวลาและระยะทางก็ไม่อาจขวางกั้น แล้วไทก็ไม่ทำให้ตาผิดหวังซะด้วย มั่นคงและซื่อสัตย์ต่อคำสัญญา ตาจึงยอมรับได้
แล้วก็ที่แอบตงิดว่าพี่เรย์หลงรักน้องสะใภ้ก็จริงซะด้วย ก็อย่างว่าเนอะ พิน่ารักนี่ใครอยู่ใกล้ก็หลงรัก พี่เรย์จะพลาดได้ยังไง ดีนะที่ยังบอกไทว่าจะตัดใจ ไม่งั้นไทอาจเจอคู่แข่งที่น่ากลัวแน่ (แต่ดูท่าจะตัดใจยากนะ เพราะขนาดพิทำงานหลายปี ก็ยังมาตามกวนพิอยู่นี่)  
ว่าแล้วคุณจิไม่ช่วยหาคู่ให้พี่เรย์หน่อยเหรอคะ จะได้ตัดใจจากพิเร็วๆ  (เพื่อนก้องดีไหมคะ ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ อิอิ)
  ขอบคุณคุณจิอีกครั้งนะคะ ที่พาไทกับพิมาเจอคนอ่านอีก (แต่จะบอกว่ายังไม่หายคิดถึง อยากเจออีกบ่อยๆ จะเป็นการโลภมากไปไหมคะ แต่อยากเห็นคู่นี้หวานกันอีก หวานกันทีไรคนอ่านยิ้มอารมณ์ดีทุกที)
จะรออ่านคู่น้องวินกับพี่ตาร์นะคะ

ปล. เม้นนี้เป็นเม้นที่ยาวที่สุดตั้งแต่เคยลงมาเลยค่ะ เรื่องยาว ก็เลยขอเม้นยาวค่ะ  (แต่ไม่ได้สาระ 555)
หวังว่าน้ำบ้านคุณจิคงลดแล้วนะคะ

[anajulia]

เอาล่ะ ตามเก็บมาหื้อคุณจิตามคำขอก่อนเลยค่ะ
รับไปโลดดดดดดดดด
...........................................................
ผ่านเครื่องมือสื่อสารกล่อมให้เข้าสู่นิราไปพร้อมกัน (นิทรา)
สายจริงจังบวกกับคำพูดตรงแบบขวานผ่าซาก (สายตาจริงจัง)
กอดเสื้อตัวเดิมแน่นและเดินไปทั่ห้อง  (ไปทั่ว)
หยิบกระดาษโน้ตที่วางเกลื่อน (กระดาษโน้ต)
ท้าวคางลงบนโต๊ะ  บอกแล้วว่าโต๊ะมันแคบ   (เท้าคางค่ะ)
มือที่เคยท้าวคางย้ายมาโอบรอบคอ (เท้าคางจริงๆนะเออ)
บอกแม่กับป๊าให้รูเรื่องงานของผม (รู้ บร้าๆๆๆคุณจิอ้ะ รูไรก็มิรู้ว)
โรงแรมกับโรงพยายบาลก็ยกให้เด็กญี่ปุ่นดูแลต่อด้วย (โรงพยาบาล)
ทันทีที่ข้อไมแกร่งของเด็กญี่ปุ่น (ข้อมือ >//////<)
เด็กญี่ปุ่นเปิดแล็ปทอบจัดการ (แล็ปท้อป ยังไงมิรู้ว แต่ว่าที่ top ก็น่าจะ ป นะคะคุณจิ มั้ย?)
เช้าวันนี้ผมตืนตั้งแต่ตีห้าครับ (ตื่น)
นังเก็บงานที่ยังค้างอยู่พี่เอ้ก็กรี้ดขึ้นมา (นั่ง กรี๊ด)


และ..........ใช่จริงๆด้วย กะแล้วว่าพี่เรย์ต้องหลงเสน่ห์น้องพิ(ของพี่)
ก็นะ ตามดูมาห้าปี อีกฝ่ายก็สนิทใจด้วยเพราะถือเป็นพี่แฟน ทั้งด้านสุขด้านเศร้า ด้านเหงาหงอยอ่อนแอก็เห็นทั้งหมด รับรู้ทั้งหมด
ถ้าใจไม่แกว่งก็เกินคนแระนิพี่เรย์นิ
(น้องอินไงคะ รายนั้นยังว่างน้าาาาาาาาาาาา ว่าแต่ สายพันธุ์ดีขนาดนี้ ไปตกหลุมรักอีกสักครั้งกับคนที่ผลิตเรย์จิน้อยได้ก็น่าจะดีนะคะ ให้โยทจังได้เลี้ยงน้องบ้างไรบ้าง กร้ากกกกกกกกส์)

เอ่อ........ในที่สุดก็เปิดบริษัทให้สะใภ้เล็กมุราคาวะซะ กร้ากกกกกกกกกกกกส์
ตัดไฟแต่ต้นลมเหรอคะไทโยซัง กลัวแฟนถูกเจ้เอมม่าจับกินเรอะ?

ว่าแล้วก็อยากเห็นน้องอินตอนโตเต็มวัย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.คุณจิลองทวนตรงที่ไทโยซังบอกน้องพิเรื่องที่คุณตาให้จับทัพพีก่อนหลังอีกทีสิคะ มันน่าจะแปลตรงกันข้ามกับที่น้องพิคิดนะ คือคนจับก่อน มือต้องอยู่ล่างคนกุมทับสิ เพราะงั้นคนที่จับก่อนก็ต้องกลัวต้องเกรงคนกุมทับนะคะ

[iforgive]

ทำไมเค้าชอบพี่เรย์อ่ะ  ดูกวน ๆ ร้ายเล็ก ๆ แอบมีใส่ไฟให้คนเขาผิดใจด้วย
รึหวังทำตัวเป็นตาอยู่  กะเสียบหรือเปล่า  เวลาพิอยู่กับไทมันว๊านหวาน
แต่ตอนพิอยู่กับพี่เรย์มันดูมีหลากหลายอารมณ์ดี  มีเหวี่ยงด้วย 
เอ  หรืออาจจะชอบเพราะน้องจิบอกว่าหน้าเหมือนไทด้วยหว่า

+1

[Solar cell]

ไรเตอร์ช่วยหาแฟนให้เรย์จิสักคนจะได้ไหม
นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

[dukdikdukdik]

กริ้ดดดด คิดถึงน้องพิกับไทโยที่สุดเลยยยยยยยย

อยากอ่านตอนพิิเศษมาก เพ้อมาหลายวันแล้วอะเราอะ

ีดีใจมากที่มีให้อ่าน ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า

ส่วนพี่เรย์กะแล้วต้องคิดอะไรกับพิแน่ ชริ ๆ

น้องพิน่ารักก็งี้แหละ 55 แต่พิเป็นของไทคนเดียวนะ หุหุ

อยากอ่านตอนพิเศษของพิกับไทหลาย ๆ ตอนจังเลย กระซิก ๆ อ้อนไรเตอร์ 55

[fuku]

ตอนพิเศษษษษษษษษาา
อยากร้องให้ลั่นโลก ขอบคุณมากค่ะซาบซึ้งกับตอนนี้แบบสุดๆ
เริ่มด้วยโทรศัพท์ยี่สิบสี่ชม. ทำให้อยากร้องไห้
ไม่รู้ว่าถ้าเป็นตัวเองจะทนไหวมั้ย คิดเหมือนพิว่า จะโกงทุกวิถีทางเลย
เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะทนไหว อยากเจอหน้า (คงวางแผนตลอดเวลาแน่ๆ)

พี่ิเรย์น่าสงสาร  ก็คงตกหลุมไปมากอยู่  บทจะรักมันห้ามไม่ได้หรอก
จะตัดใจก็ยิ่งน่าสงสาร ของของน้อง
การรักษาอาการอกหักที่เร็วที่สุด  รีบมีแฟนใหม่นะคะพี่เรย์
แต่ห้ามวอแวกับน้องอิน..เค้าหวง (กร๊ากกกกกกกกกกก)

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[DexTunG]

 

[indy❣zaka]

ของพี่เรย์นี่ต้องกล่าวคำฮิตก่อนเลย "กรุว่าแล้ว!" 
อ่านไปๆมาๆ เริ่มรู้สึกพี่เรย์เกินเลยมากกว่าคำว่าพี่ชายแฟนตงิดๆ
และมันก็ใช่จริงๆ ใกล้ชิดเลยเกิดรัก 
น้องพิเกาหลีเสน่ห์แรงเกินห้ามจิตหยุดใจซะจริงๆ

อย่างงี้ไทโยถึงไปไหนไม่รอด แถมห่วง หวง หึง ได้ทุกนาที24ชั่วโมง
น่ารักจริงๆน้องพิกุลกับไทโยโย่ซัง

กอดคุณจิแน่นๆสักหนึ่งทีเจ้าค่ะ

[BeeRY]

ช่วงต้นอ่านแล้วซึ้ง น้ำตาไหลพรากๆ พิกับไทรักกันมั่นคงมากเลยอ๊า 
ถ้าเป็นคนอื่นเวลา 5 ปีอาจทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่สองคนนี้ก็ยังรักกัน ฮือออ ซึ้งใจที่ซู๊ดดด
แต่ของแถมเรื่องพี่เรย์นี่เป๊ะเลย ว่าแล้วแอบตงิดๆ แต่พิน่ารักอย่างนี้ เป็นใครได้มาอยู่ใกล้ๆตั้ง 5 ปีไม่รู้สึกหวั่นไหวก็ตายด้านเกินไปแล้วล่ะ
ยังไงพิกับไทก็เกิดมาเป็นคู่กันอยู่แล้ว ไม่มีวันพรากจากกันอีกแล้วล่ะเนอะ
+1 ขอบคุณค่ะพี่จิ รออ่านอีกคู่นะ งุงิ

[หมวยลำเค็ญ]

ว้าวววววว  ขอบคุณมากค่ะคุณจิ :กอด1:ไม่ค้างคาแล้ว เรย์จิซัง แอบรักพิ น่าสงสารเน๊อะ
ดูแลมาตั้ง 5 ปี มีแอบตอดเล็ก ตอดน้อย ตลอดทำพิ หวั่นไหวบ่อยๆ อีกตะหาก ดีว่าพิรักไทไม่เปลี่ยน
ไม่งั้นไทโย ช้ำหนักแน่ๆ สุดท้ายยังแฮปปี้กันอยู่ หวานได้ทุกวัน น่ารักมากไทโยซัง
ขนาดที่ทำงาน ยังแผ่ความหวานโชว์ ซ๊ะอย่างงั้น ตาร้อนกันเป็นแถบๆ เลยมั้ยคะ
ตอนใหม่จะเป็น คู่ของเพื่อนๆ น้องพิ แล้ว รอติดตามค่ะ
มีหลายคนอยากให้เรย์จิซังมีคู่ เค้าก็อยากนะ ไม่งั้นเรย์จิซังก็เป็น มดแดงแฝงพวงมะม่วง อยู่หน่ะสิ
ถึงพิ จะรักไทโยมาก แต่ก็ไม่อยากให้ไทโยซัง ไม่สบายใจ เพราะมัวระแวงคนใกล้ชิด 
บ่นมายาวเหยียด ก็เพราะรักหรอกนะ อิอิ

[i1_to*pp]

อ่านตอนคุยโทรศัพท์แอบน้ำตาซึมเล็กน้อย ทนได้ยังไง
เวลา ระยะทาง ไม่ทำให้ทั้งคู่เปลี่ยนแปลง รักมั่นคงมาก...ซึ้ง
ไทโยน่ารักมากๆอิจฉาน้องพิ
แอบสงสารพี่เรย์เหมือนกันดูแลมา5ปี น้องพิน่ารักขนาดนั้นมันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะ
ขอบคุณค่ะคุณจิตอนพิเศษยาวมาก 
+1

[n2]

ในที่สุดพิกับไทก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันซะที
ต้องอยู่ห่างกันตั้ง 5 ปี มันนานจริงๆ นะ

แอบสงสารเรย์มาหลงรักคนรักของน้องชาย
ผลที่ออกมายังงั้นมันก็ต้องอกหักอยู่แล้ว

[ChiOln]

กะแล้วววววว เรย์จิต้องชอบพิแน่ ๆ เลย

[คนของเธอ]

เม้นต์สองตอนเลยค่ะ
อ่านแล้วเศร้าตามไปด้วยเลยตอนแรก สงสารทั้งพิ ไทและก็ตาค่ะ แต่อยากบอกว่าห้าปีถึงจะนานแต่มันก็คุ้มค่านะค่ะ
ทำใหตายอมรับและก็พิสูจน์กันและกันด้วย
มองหาเนื้อคู่ให้พี่เรย์ด้วยสิค้า
 

[yeyong]

แต่อย่างน้อยพิกับไทโย ก็พิสูจน์ให้เห็น
ว่า วลี "รักแท้แพ้ใกล้ชิด"  กับ "รักแท้แพ้ระยะทาง" ใช้ไม่ได้นะจะบอกให้

[พี่วันเสาร์]

เวลาไม่ได้ทำให้พิกับไทรักกันน้อยลงมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น
เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยนใช้กับพิกับไทไม่ได้

 ::กรี๊ดดดดดดดดดสงสารพี่เรย์ตามรับตามส่งตามดูแลมา5ปีเจ้าของเขามาทวงคืน
 :เฮ้อ:กว่าพี่เรย์จะตัดใจจากพิได้คงอีกนานหลงรักแฟนของน้องชายตัวเอง
พีเรย์คงจะช้ำใจมากจะเผยความรู้ก็ไม่ได้จะแย่งจากน้องก็ไม่ได้
จิเค้าสงสารพี่เรย์ช่วยหาคู่ให้พี่เรย์ด้วยนะ

จิจะมีนิยายเรื่องใหม่มาลงอีกมั้ย
ชอบนิยายของจิมากอยากให้มีเรื่องใหม่มาลงอีก

[ordkrub]

ชอบตอนนี้มากๆๆๆๆๆๆ ได้รับรู้อารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครทุกตัว สงสารเรย์จัง มันคงทั้งเจ็บทั้งเศร้า แต่ไทก็ยังเป็นไทเหมือนเดิมเนอะ ฉลาดเป็นกรดเลย อย่างนี้พิหนีไปไหนไม่ได้แน่นอน
น้ำลดไวๆนะครับจิ

[nidnoi]

ดีใจจังที่ไทและพิสมหวัง

แต่สงสารพี่เรย์ค่ะ

เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้ง 5 ปี 

[Little Devil]

...หัวใจที่เคยแหว่งเพราะความห่างกัดกิน  เว้าไม่เป็นรูปเพราะความคิดถึงบั่นทอน....
ชอบประโยคนี้มากเลย เห็นภาพ
ขอตอนพิเศษอีกนะ
+1 ขอบคุณสำหรับตอนจบ happy ending

[rellachulla]

ตอนพิเศษของตะเอง
เหงา
เศร้า
ดีใจ น้ำตาปริ่ม
ยิ้มม
หัวเราะ
หลายอย่างเลยตะัเอง
^ ^ และที่สำคัญ......


ว๊ายยยยยยยย
หลงรักพี่เรย์จิ  555+
แบบเสียดายยย เนอะ
ไทพิ ก้อดีัอยู่แล้วไง
แต่ก้อนะ เรย์จิก้อน่าเสียดาย กร๊ากกกก
หาคู่ให้เรย์จิ ได้มั้ยตะเอง เค้าสงสารมา่กกกกก

จะมีเรื่องใหม่มั้ยตะเอง
เค้าแอบหวังเล็กๆ ว่า ถ้าไม่มีตอนพิเศษเรย์
เรย์อาจเป็นพระเอกเรื่องต่อไปของตะเอง
ชอบบุคลิคแบบเรย์จิมากมาย

รอตะเองนะ สู้ๆ ค่ะ