.
.
ให้นั่งก็ไม่ยอมนั่ง ผมเลยได้มองน้องวินแบบเต็มตัว น้องวินสูงเร็วมาก ตอนนี้น่าจะ 175 ห่างผมหลายเซนต์อยู่เหมือนกัน ผมกับไอ้พิสูงพอ ๆ กันครับ ผมมองน้องวินก็เขิน เดินหนีผมเข้าไปหลังร้าน ไอ้พิกับเต๋าก็พามาส่งตลอด น่ารักดี
“ต้าร์จะมาก็น่าจะบอกกันก่อน จะได้ออกมาพร้อมกันกับพ่อ” พ่อกับแม่น้องวินเข้ามาอุดหนุนที่ร้าน พอเจอหน้าผมก็ทักทาย ไอ้พิมันไม่รู้ว่าผมเข้าถ้ำเสือไปตั้งนานแล้ว วินยังกอดยังอ้อนพิเหมือนเดิม แต่ผมไม่เจอบรรยากาศเก่า ๆ ให้ต้องปวดใจอีกแล้ว หวังว่าระยะเคลียร์ตัวเองของวินคงใกล้จะหมด..เพราะผมเองก็มาถึงทางตันแล้วเหมือนกัน
ออกร้านปีนี้ไอ้พิไม่เห็นควงสาวคนไหนมาเดินด้วย จะว่ามันหลีน้องปูนใสน้องสาวเพื่อนใหม่ที่ชื่อไทก็ไม่น่าใช่ ห่างเหินชอบกล หรือจะเป็นน้องมิ้นท์..ดูมันก็ไม่ค่อยใส่ใจ แต่ครอบครัวเพื่อนใหม่มันหน้าตาดีทุกคน ไอ้พิมันสนิทกับไอ้ไท หล่อกินกันไม่ลงแบบนี้ถ้าแข่งกันจีบสาวคงมันส์น่าดู555 คืนนี้พวกผู้ใหญ่จะไปกินกันต่อที่บ้านน้องวิน วินชวนพวกไอ้พิไปนั่งกินกันด้วย ตอนเย็นพวกผู้ใหญ่กลับไปเตรียมของกันก่อน ส่วนเด็ก ๆ พ่อน้องให้ผมช่วยดู ชาย กับอ๋องให้ไปส่งที่บ้าน สรุปเด็ก ๆ ไม่มีใครไปเลย ขากลับผมกับวินแวะซื้อขนมที่ 7-11 หน้าปากซอย
“พรุ่งนี้พี่ต้าร์มีเรียนมั้ย? กลับดึกได้รึเปล่า?” พยักหน้าและหยิบขนมที่วินชอบใส่ตะกร้า หยิบหมากฝรั่งขึ้นมาชู วินยิ้มแล้วพยักหน้าตอบ
“กินอะไรอีกมั้ย? ไปรอที่รถนะครับ” ถือตะกร้ามือเดียว มืออีกข้างล้วงหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกง มือเล็กของวินยื่นมาล้วงในกระเป๋าเสื้อผมก่อนจะแกว่งโชว์ข้างหน้า
“ยังมึนเหมือนเดิมอ่ะ555” จับรวบทั้งกุญแจทั้งมือคนแก้มใสมาหอมด้วยความมันเขี้ยว วินตกใจเหลียวมองคนใน 7-11 ดึงมือออกบอกเสียงแข็ง ‘จะไปรอที่รถ..เร็ว ๆ!’ ยิ้มส่งจนเห็นวินขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยก็เดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เหลือบเห็นถุงยางอนามัยวางเรียงรายแล้วมันร้อนรุ่ม..เมื่อไหร่จะได้ฤกษ์ใช้เจ้าสิ่งนี้ซะที?
“387 บาทครับ มีเศษ 7 บาทมั้ยครับ?” ละสายตาจากถุงยางแบบผิวไม่เรียบมาควานหาเหรียญบาทส่งให้น้องพนักงาน จะมัวหมกมุ่นกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ น้องวินยังไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้! เตือนตัวเองก่อนจะยื่นมือรับถุงขนม เดินกลับมาที่รถขับพาลูกแมวน้อยกลับไปส่งบ้าน พวกผู้ใหญ่ยึดพื้นที่ด้านล่างของตัวบ้านไว้ทั้งหมด สวนก็มีกลุ่มคุณแม่นั่งคุยนั่งปิ้ง..บาร์บีคิวมั้งครับ? ห้องนั่งเล่นกว้างของบ้านก็ถูกกลุ่มคุณพ่อยึดเป็นบาร์เหล้า อาช้างกับพ่อน้องวินเป็นคนชง คุยกันเสียงดังถูกคอ ผมยืนเป็นส่วนเกินอยู่กับน้องวิน
“พี่กลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้พี่โทรหานะ” ไม่อยากให้น้องวินลำบากใจ เพราะถ้าผมอยู่..มันก็ไม่รู้จะไปนั่งกับวินแบบส่วนตัวตรงไหนของบ้านดี ยื่นถุงขนมให้วินและยื่นมือไปลูบหัว เมื่อก่อนผมลองยื่นมือไปลูบหัว..วินสะดุ้งและเอี้ยวตัวหลบ แต่ผมก็ไม่หยุดยื่นมือเข้าไปหา..ลูบหัวจนได้ ทำทุกครั้งจนวินคุ้นเคย
“พี่ต้าร์ไปนั่งเล่นห้องวินก็ได้นะ..ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ?” นอกจากจะไม่รับถุงขนม วินยังชวนผมให้อยู่ต่อ
“ต้าร์มานั่งนี่มา ดื่มเป็นเพื่อนพ่อหน่อย” พ่อน้องตะโกนบอกผม ยิ้มให้วินและเดินเข้าไปหาพ่อ นั่งลงข้าง ๆ ช่วยอาช้างชงวิสกี้ น้ำสีอำพันในกล่องสีดำ พ่อน้องวินกับพ่อเต๋าชอบใส่น้ำแข็งเต็มแก้ว วิสกี้ครึ่งแก้ว และโซดาอีกครึ่งแก้ว ผมกับคนอื่นออนเดอะร็อคครับ แก้วต่อแก้ว วิสกี้ยี่ห้อดังหมดไปไม่รู้กี่ขวด พ่อน้องยื่นบุหรี่มาให้ผม รับมาและจุดสูบ เวลาล่วงเข้าเที่ยงคืนทุกคนต่างขอตัวแยกย้ายกลับบ้าน ผมยังประคองสติไหวก็ขอตัวกลับเหมือนกัน พ่อน้องออกมาส่งผมที่รถ
“ต้าร์..ยังรักน้องเหมือนเดิมมั้ย?” สร่างเมากับคำถามของพ่อน้อง มองตาพ่อแล้วพยักหน้า พ่อยิ้มให้และตะโกนเสียงดังใส่คนที่ยืนอยู่ในสวน
“วิน! ส่งพี่ต้าร์แล้วปิดรั้วด้วยนะ พ่อไปนอนก่อน..ไหว้พระ” ผมไม่รู้ว่าน้องวินอยู่ในสวน แต่ไม่น่าจะได้ยินที่พ่อถามผม จุดที่วินยืนอยู่มันไกลจากที่ผมกับพ่อคุยกันพอสมควร ยกมือไหว้พ่อน้องวิน ยืนมองส่งจนลับตา หันไปมองหน้าใส ๆ วินอาบน้ำแล้ว เดินเข้าไปหาและชวนไปนั่งที่โต๊ะตรงหัวมุม
“พี่ต้าร์ดื่มไปเยอะเหรอ? วินได้กลิ่นเหล้าอ่ะ” ดึงชายเสื้อขึ้นมาดมกลิ่นตัวเอง คงจะเหม็นทั้งเหล้าทั้งบุหรี่ วินคงไม่ชอบ..
“งั้น..พี่กลับก่อนนะครับ นี่ก็ดึกแล้ว วินไปนอนเถอะ” ลุกขึ้นยืนและเดินนำหน้า หันไปมองวินที่นั่งหน้านิ่งอยู่ที่เดิม..เดินย้อนกลับไปจับมือให้ลุกขึ้นยืน
“พี่นึกว่าวินเหม็น..ไปนั่งในบ้านมั้ย? ตรงนี้ยุงเยอะ” วินเม้มปากและพยักหน้า ปล่อยมือและเดินคู่กันเข้าบ้าน วินรินน้ำเย็น ๆ มาให้ผมดื่ม ถามผมเรื่องเรียน คุยเรื่องเพื่อน ผมตกใจกับเรื่องเพื่อนวินมาก..ไอ้พิเป็นแฟนกับไท! ..บอกผมว่าโลกจะแตก ปี 2010 ผมยังจะเชื่อซะกว่าเรื่องไอ้พิมีแฟนเป็นผู้ชาย วินเล่าเรื่องพิได้หน้าตาเฉย ไม่มีร่องรอยความเจ็บปวด ไม่มีความเสียใจในน้ำเสียงให้ผมจับสังเกตได้
“วินไม่อยากให้มันเขินเลยไม่ถามมันตรง ๆ มันเองก็บอกวินว่าถ้ามันพร้อมเมื่อไหร่มันจะบอก ไม่เห็นต้องอายหรือกลัวเลยนี่นา..วินไม่เลิกคบมันหรอก เพื่อน ๆ ก็ไม่มีใครรังเกียจซักคน พี่ต้าร์..รังเกียจเพื่อนวินรึเปล่า?” ส่ายหน้าช้า ๆ ตอบวิน วินเลิกชอบพิได้แล้ว ผม..ดีใจครับ ผมไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรบรรยากาศก็เลยเงียบ มองหน้าใส ๆ แก้มชมพูเล่นจนถึงตี 1 ผมลุกขึ้นยืนและบอกให้น้องไปนอน วินขอผมเดินไปส่งที่รถ ยิ้มอนุญาตและเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น มองสวนสวยภายใต้ความสว่างจากพระจันทร์เต็มดวง ยื่นมือไปกุมมือเล็กจับไว้มั่นจนถึงรถ เจ้าของมือเล็กกุมมือผมกลับให้ผมได้ยิ้มเต็มหน้า หันไปมองใบหู..วินก้มหน้าและเบือนหน้าไปมองด้านข้างผมเลยเห็นแต่ใบหู ..ค่อยเป็นค่อยไป
“..ถึงบ้านแล้วพี่โทรหานะครับ” วินก้มหน้าก้มตาพยักหน้าให้ผม ถ้าจะไปอีกขั้น..มันก็ไม่น่าจะเป็นไรนะ ยื่นปลายจมูกหอมกลางกระหม่อมแทนฝ่ามือแข็ง วินสะดุ้งยืนตัวแข็งทื่อ ผละจากผมนุ่มไปที่หน้าผากเนียน วินค่อย ๆ หดคอแล้วหลับตาปี๋ เลื่อนปลายจมูกลงไปแตะแถวแก้มใสและสูดเข้าปอดเบา ๆ วินกลั้นหายใจ แต่..ไม่หลบการสัมผัสจากผม ถอนปลายจมูกออกมาและแตะหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากวิน นิ่งให้วินตัดสินใจเองว่าจะผลักออก..หรือจะปล่อยให้ผมได้ทำตามใจ
ผมประคองหน้าวินขึ้นมาช้า ๆ เกลี่ยปลายจมูกไปมา..
“..พี่รักวิน” ลมหายใจร้อนของผมเป่ารดแลกลมหายใจวิน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มลืมตาขึ้นมามองผม มือเล็กแตะเอวผมแล้วหลับตาลงช้า ๆ ผมไม่คิดจะเป็นคนดีตอนนี้หรอกครับ ทันทีที่วินหลับตาผมก็จูบริมฝีปากเล็กเบา ๆ เลาะเล็มละเลียดชิมริมฝีปากนิ่ม ริมฝีปากนุ่มค่อยเปิดปากให้ผมได้ชิมน้ำหวาน ผมเลือกจะไม่แทรกลิ้นเข้าไป มันอาจจะเร็วเกินกว่าที่วินจะรับได้ จูบแผ่วเบาให้วินได้รับความรู้สึกอยากถนอมของผม..อยากชิมมากกว่าริมฝีปากแต่ก็ต้องอดทน ถอนริมฝีปากแสนเสียดาย กระซิบถามตรงปลายคางมน..
“แบบนี้ พี่กับวิน..เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยครับ?” ลมหายใจรวยรินกระทบหน้า วินปรับลมหายใจก่อนจะลืมตามาตอบคำถามผม..ด้วยอ้อมกอดอบอุ่น แรงพยักหน้าที่อกกับการกระชับกอดของน้องวินทำให้ผมแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ..
ยอมเป็นแฟนผมแล้วครับ!
กอดวินให้แน่นขึ้นและดึงมาหอมอีกหลายที ผมขึ้นรถวินก็เข้าบ้าน ปิดรั้วได้ก็ขับรถกลับบ้าน เข้าบ้านได้ก็อาบน้ำ โทรหาวินและจะไปกินข้าวเช้าที่บ้านด้วย วางหูและนอนทบทวนเวลาที่พ่อบอกผม น้องวินใช้เวลาเคลียร์ยาวนานมากถึงเกือบ 2 ปี ตัดใจจากไอ้พินี่มันต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเชียวเหรอ? หรือน้องวินจะมีใครแอบซุกไว้ด้วย? ช่างหัวมัน..เพราะสุดท้ายวินก็เลือกผม
ในที่สุดผมก็มีแฟนชื่อ ‘วิน’ และที่สำคัญ อีกไม่นาน..ผมคงได้ฤกษ์ใช้เจ้าสิ่งนั้น สิ่งที่มีขายตามร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยบ้านวิน
พอได้เป็นแฟนเข้าจริง ๆ ก็อยากจะทำมากกว่าจูบ วินเพิ่งจะ ม.3 มันเร็วไปก็จริง แต่..เรื่องนี้เรื่องเดียวล่ะครับที่ผมจะขอลัดคิว
วินครับ..ไม่ต้องรอให้โตไปมากกว่านี้หรอกเนอะ เฮ้ออออออ
มีความสุขที่สุดในโลกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
..........................................................
แถม
.
.
หลังจากส่งพี่ต้าร์ขึ้นรถ หนุ่มหน้าสวยเดินตัวเบาหวิวขึ้นมาชั้นสอง เปิดประตูห้องแล้วกดเปิดสวิชต์ไฟ
“พ่อ!? วินนึกว่าพ่อเข้านอนไปแล้ว มีอะไรเหรอ?” สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อนั่งกอดอกอยู่บนเตียง เอ่ยปากถามและเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ
“ต้าร์กลับไปแล้วเหรอ? ไปส่งอะไรเป็นชั่วโมงวิน..มัวทำอะไรกันอยู่?” อึกอักกับคำถามของพ่อก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ
“วินชวนพี่ต้าร์คุยเรื่องเรียน ช่วงนี้พี่ต้าร์โทรหาวินดึกเลยอยากรู้ว่ากลางวันเรียนหนักรึเปล่า? ..พ่ออยากรู้ไปทำไมอ่ะ!?” ปรายตามองลูกชายคนเก่งแล้วถอนหายใจยาว
“วินทำแบบนี้พี่ต้าร์เค้าก็นึกว่าวินมีใจน่ะสิ เลิกชอบน้องพิกับใครอีกคนได้สนิทแล้วเหรอลูก พี่ต้าร์เค้าตื้อวินมาตั้งหลายปี ถ้าวินของพ่อยังลืมคนอื่นไม่ได้แล้วให้ความหวังพี่ต้าร์..พ่อสงสารพี่ต้าร์” หนุ่มหน้าสวยมองพ่อหน้างอง้ำ ริมฝีปากเชิดเกือบจะติดจมูก
“วินไม่ได้ชอบพิแบบนั้นแล้วนะพ่อ ไอ้พิมันมีแฟนแล้ว ตอนนี้วินกอดมันวินก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วด้วย เมื่อก่อนวินกอดมันแล้วหลับตาวินไม่เห็นหน้าใครแล้ววินก็มีความสุข แสดงว่าวินยังชอบมันอยู่ แต่พอมันเริ่มมีแฟนวินเห็นมันอยู่กับแฟนแล้วมันมีความสุขวินก็พยามเข้าใจและพยายามดีใจกับมัน วินทำได้แล้วนะพ่อ..วินไม่ได้ชอบมันแบบนั้นแล้วจริง ๆ นะ” พูดยาวเหยียดอธิบายให้พ่อเข้าใจ
“แล้วทำไมยังชอบกอดน้องพิ? กอดต่อหน้าพี่ต้าร์..ไม่กลัวพี่ต้าร์เลิกชอบวินบ้างเหรอ?” เป็นห่วงความรู้สึกชายหนุ่มที่ตามตื้อลูกชายมาตลอดถึงเอ่ยถาม
“โหพ่อ..วินเคยตัวเท่านั้นเอง เคยอ้อนเคยกอดมันจนชินอ่ะ พี่ต้าร์ก็เห็นบ่อย ๆ ไม่เห็นจะว่าอะไรวินเลย..แล้วเรื่องอีกคนน่ะ วินยังลืมไม่ได้ก็จริง แต่วินก็ไม่ได้รู้สึกอยากเป็นเจ้าของหรืออยากย้อนเวลากลับไปหาเค้านะพ่อ ถ้าวินเจอเค้า..ถ้าจะมีโอกาสได้เจอเค้าอีกครั้ง..” นัยน์ตาเหม่อมองไปที่ลิ้นชักล่างสุด..ลิ้นชักที่เก็บสีไม้
“วินจะขอโทษ..ขอโทษที่วินปล่อยให้เค้ารอ ถ้าเค้าจะไม่ยกโทษให้..วินก็จะยอมรับผลนั้น วินผิด..วินก็ยอมรับ วินว่าเค้าต้องเกลียดวินมากแน่เลยพ่อ เค้าถึงไม่ตามหาวินเลยอ่ะ” นัยน์ตาหมองหันมาถามความเห็นจากพ่อ
“แล้วทำไมวินไม่ตามหาเค้าเองล่ะ? รอให้เค้าตามหาอยู่ฝ่ายเดียวมันใช้ได้เหรอลูก?” ผู้เป็นพ่อถาม ดึงแขนเรียวพาเจ้าตัวมานั่งตักแล้วลูบหัว
“..ตามหาเหรอ? วินคิดมาตลอดเลยนะว่าจะตามหาเค้า แต่..วินจะตามหาเค้าเพื่ออะไรล่ะพ่อ มันผ่านมาตั้งหลายปี ชื่อเค้าวินก็ไม่รู้ เค้าจะจำวินได้รึเปล่าก็ไม่รู้..ถ้าเค้าจะจำได้ เค้าก็คงจำได้แต่ไอ้เด็กเอาแต่ใจที่ชอบโกหกคนหนึ่งเท่านั้นล่ะมั้ง? วินรู้สึกผิดเกินกว่าจะเจอเค้า..การทำอะไรไม่ดีกับใครซักคนหนึ่ง ความผิดมันเกาะอยู่กับตัว สลัดยังไงก็ไม่หลุดจริง ๆ นะพ่อ..ผ่านมาเกือบ 10 ปีวินก็ยังรู้สึกผิดทุกครั้งที่นึกถึงเค้า นึกถึงทุกอย่างที่เคยได้ทำกับเค้า พี่เค้าใจดี ตามใจวินทุกอย่าง วินประทับใจพี่เค้าเพราะเรื่องนี้ด้วยล่ะ เลยพาลเอาความใจดีที่เคยได้จากเค้ามาเปรียบเทียบกับทุกคน เคยเอามาเทียบกับพิด้วยนะพ่อ..พิสู้ไม่ได้ด้วยอ่ะ555” เงยหน้ามองพ่อด้วยดวงตาบริสุทธิ์
“..ปล่อยให้เค้าเป็นความทรงจำที่ดีก็พอแล้วครับ ถึงวินได้เจอเค้า..แล้วจะยังไงล่ะพ่อ วินเจอเค้าขึ้นมาจริง ๆ จะต้องหันไปชอบเค้าเหรอ? ความทรงจำฝังใจบางเรื่องมันไม่สามารถพัฒนาความรู้สึกดี ๆ ให้กลายเป็นความรักได้หรอกนะพ่อ มันไม่เหมือนในหนังน้ำเน่าหรอก วินยืนยันคำเดิม..ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง วินจะขอโทษเค้า..ขอโทษที่ทำเรื่องแย่ ๆ ให้เค้ารู้สึกไม่ดี วินว่าเค้าไม่โกรธถึงกับเกลียดวินหรอก” สองพ่อลูกยิ้มให้กัน หนุ่มหน้าสวยยิ้มให้พ่อเพราะโล่งใจที่ได้ระบายความรู้สึกของตน ผู้เป็นพ่อยิ้มที่ลูกชายคนเก่งเข้าใจความรู้สึกและตัดสินใจเรื่องบางเรื่องได้เด็ดขาดมากขึ้น..
“วิน..อดีต คือ สิ่งที่ผ่านไปแล้ว กลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่การกระทำในปัจจุบันต่างหาก ที่สามารถแก้ไขได้ และยังเป็นตัวกำหนดอนาคต อย่ายึดติดกับสิ่งที่กลายเป็นอดีต ให้กลายเป็นความทรงจำที่มีค่าในชีวิตแบบที่วินคิดน่ะถูกแล้วลูก..แล้วพี่ต้าร์ล่ะวิน?” สอนให้ลูกชายเข้าใจสัจธรรมแล้วแย็บถามเรื่องหนุ่มอีกคนที่ลูกชายยังไม่ได้กล่าวถึง หนุ่มหน้าสวยหลบตาพ่อ เม้มปากแน่น ใช้เวลากับการคิดตำตอบข้อนี้นานเกือบ 5 นาที
“..วินชอบพี่ต้าร์..เป็นแฟนกันแล้วด้วย” เป็นคำตอบที่สั้น กระชับ ใจความครบถ้วน ผู้เป็นพ่อถอนหายใจด้วยโล่งอก แต่ประโยคแผ่วปิดท้ายนั่น
“เป็นแฟนเหรอวิน? เมื่อไหร่ลูก?!” เสียงตอบที่ค่อยกว่าเดิมดังออกจากปากลุกชายคนเก่ง ‘เมื่อกี้อ่ะ’ ผู้เป็นพ่อสูดลมหายใจเข้าปอดข่มอารมณ์ขุ่น
“ก่อนกลับบ้านพี่ต้าร์ลูบหัววินรึเปล่า?” หนุ่มหน้าสวยส่ายหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองตรงไปเบื้องหน้าเหมือนยังอยู่ในภวังค์
“พี่ต้าร์แตะตรงไหนบ้างลูก? ..ตรงนี้รึเปล่า? ..ตรงนี้ล่ะ นี่ด้วย?.....” พ่อถามแล้วใช้ปลายนิ้วชี้แตะตรงที่คิดว่าชายหนุ่มต้องสัมผัสหลังจากที่ตกลงเป็นแฟนกับลูกชาย หน้าผาก..จมูก..แก้ม.. เจ้าต้าร์ได้แตะแล้วทั้งนั้น! เหลืออีกที่..
“พี่ต้าร์แตะตรงนี้ด้วยรึเปล่าลูก?” ปลายนิ้วชี้เลื่อนไปสัมผัสที่ริมฝีปากเล็กของลูกชาย หนุ่มหน้าสวยเม้มปากแน่นแล้วก้มหน้า กระพริบตาหลายครั้งแล้วก็ลุกพรวดพราดเดินดิ่งเข้าห้องน้ำ
“วินจะไปแปรงฟันก่อนนอน พ่อปิดประตูห้องให้วินด้วยนะครับ” หลังปิดประตูห้องน้ำ หนุ่มหน้าสวยยืนพิงประตู ปลายนิ้วเกลี่ยริมฝีปาก..หน้าพี่ต้าร์ลอยวนเวียนในหัวจนอดอายไม่ได้ ดึงผ้าขนหนูในห้องน้ำมาปิดหน้าแก้เขิน ผิดกับผู้เป็นพ่อที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ข่มอารมณ์โกรธและพยายามเข้าใจชายหนุ่มที่ลูกชายคนเก่งยอมเรียกว่า ‘แฟน’ อีกหน่อยจะต้องมากกว่าจูบ ต้องทำใจ..มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่คนรักพึงกระทำต่อกัน แต่คนรักของต้าร์คือลูกชายคนเก่ง..ช่างทำใจให้ยอมรับความสัมพันธ์ที่จะก้าวต่อได้ยากเย็น..
“พ่อจะพยายามนะนาวิน..”
เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน..กัดกรอดแค่นพูดลอดไรฟัน
“..ไอ้ต้าร์!..”
....................................................
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
อีก 7 วันมาอ่านต่อนะคะ จุ๊บุๆๆๆ
ปล. คุณ ZakuPz เค้าไม่ปล่อยให้เตงต้องมุขแป๊กหรอก(จริงจัง)