.
.
.
“ต้าร์พาน้องไปดูหนังที่ห้องก่อนก็ได้ลูก วินถ้าง่วงก็นอนห้องพี่เค้านะ พ่อดึก” รับคำพ่อน้องก่อนจะพาน้องวินเข้าห้อง ผมตื่นเต้นนิดหน่อยครับ..ไม่นึกเหมือนกันว่าพ่อจะเป็นคนอนุญาตเอง พาวินไปนั่งที่เตียงแล้วเปิดทีวี ค้นลิ้นชักหาหนังใหม่ ๆ มาให้วินเลือก
“ไม่ดูอ่ะพี่ต้าร์ พี่ต้าร์เล่าเรื่องที่มหาลัยให้ฟังหน่อย” ยิ้มตอบลูกแมวแล้วเล่าให้ฟังเรื่องเรียน เพื่อนที่สนิทกันในกลุ่ม ร้านเหล้าที่ชอบไปนั่ง และเรื่องที่วินอยากรู้อีกหลายเรื่อง วินหาวหวอดก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกา.. 4 ทุ่มครึ่งแล้วครับ
“วินนอนเล่นไปก่อนมั้ย? เดี๋ยวพ่อเลิกกินพี่ขึ้นมาปลุก” จัดหมอนกับผ้าปูให้ดีก่อนจะหันไปบอกวิน ลูกแมวคลานเข้ามานอนหนุนตักผมแล้วกอดเอวแน่น
“อยู่เป็นเพื่อนวินนะ ถ้าพ่อเลิกกินพ่อก็ขึ้นมาปลุกเองแหละ” ..รู้เลยว่าผมเกร็งแค่ไหน นั่งตัวตรงเป็นหมอนให้วินหนุน ท่องไว้ตลอดว่าน้องยังเด็ก พอผ่านไปซัก 10 นาทีผมก็หายเกร็ง มือข้างที่ยังมีอิสระก็ลูบผมวินเล่น มองตามแขนเห็นเป็นผื่นแดง ๆ 2 -3 ที่ สงสัยตอนนั่งในสวนยุงกัดแล้ววินเกา ดันหัวน้องออกจากตักแล้วเอาหมอนมารอง ลงไปหาคาลาไมน์ในตู้ยามาให้วิน ขึ้นมาวินก็นั่งรอผมอยู่
“พี่ต้าร์ไปไหนมา?” ยิ้มให้วินแล้วชูคาลาไมน์ให้เห็น
“ยื่นแขนมาเดี๋ยวพี่ทาให้..มือจะได้ไม่เปื้อน” วินมองตามแขนตัวเองก่อนจะเบ้หน้าเมื่อผมเทคาลาไมน์ลงบนฝ่ามือ ขำกับหน้าเหยเกของวินก่อนจะยื่นขวดคาลาไมน์ให้วินถือ ละเลงยาลงบนแขนน้องจนทั่ว ดึงแขนอีกข้างมาสำรวจร่องรอยว่ายุงกัดตรงไหนอีกบ้าง..
“คันตรงไหนอีกรึเปล่า? มือพี่เปื้อนแล้วจะได้ทาทีเดียว..” ถามน้องวินและเงยหน้ามองเพราะวินไม่ได้ตอบคำถามผม วินสบตาผมและค่อย ๆ หลับตาลงเมื่อผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น ริมฝีปากเล็กสีชมพูนิ่มขยับรับกับการเคลื่อนไหวของริมฝีปากผม ปลายลิ้นวินสอดเข้ามาในปากผม ตกใจครับ..ไม่อยากเชื่อว่าวินจะเป็นคนเริ่มก่อน รับปลายลิ้นเล็กเข้ามา ดูดชิมจนเจ้าตัวเผลอคราง ส่งปลายลิ้นวินคืนและเข้าไปควานหาความหวานจากน้องบ้าง
“อื้อออ” ถอนจูบออกมาอย่างรวดเร็วเพราะน้องเผลอบีบขวดคาลาไมน์เลอะเต็มตัวผม ผละออกจากกัน ผมวิ่งเข้าห้องน้ำล้างตัว ตะโกนบอกน้องให้ก้มลงดูกระดาษทิชชู่ชั้นล่างของโต๊ะวางทีวีเช็ดไปก่อน เดินออกมาหยิบผ้าเช็ดตามตัวก่อนจะเดินไปหาวิน เดินเข้าไปใกล้จนเห็นว่าวินก้มหน้ามองสิ่งที่อยู่ในมือนิ่ง..สมุดระบายสีเก่าของผมที่วางไว้กับพวกกองหนังสือกีฬา บนตักมีกระดาษทิชชู่ที่ดูแล้วยังไม่ได้เปิดใช้ เข้าไปนั่งข้างน้องและหยิบกล่องกระดาษทิชชู่มาแกะ ดึงออกมาให้วิน 2 แผ่น วินเงยหน้ามามองผม..
“พี่ต้าร์ นี่..ของพี่ต้าร์เหรอ?” น้องจับสมุดแน่นแล้วเอ่ยถามผม
“ครับ..ของเก่าพี่น่ะ ทำไมครับ? อยากได้เหรอ?” แกล้งแหย่น้องเล่น วินมองสมุดระบายสีเล่มนั้นก่อนจะเปิดดูหน้าข้างใน
“เมื่อก่อนพี่ชอบไปนั่งเล่นระบายสีกับน้องคนหนึ่งตรงสนามเด็กเล่นท้ายหมู่บ้านถัดไปน่ะ แต่ตอนนี้สนามเด็กเล่นกลายเป็นบ้านจัดสรรไปแล้ว..” วินเงยหน้ามามองผม..ด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา ผมตกใจ ไม่รู้จะปลอบยังไง หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับให้อย่างเบามือ
“เป็นอะไรครับ! ไม่ร้องนะ..เงียบก่อน ๆ” ไม่ใช่อะไรครับ..พ่อเค้าจะหาว่าผมทำอะไรน้อง ยื่งปลอบวินยื่งสะอื้นหนัก ดึงน้องมากอดลูบหลังลูบไหล่เป็นนาน วินร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผมใจไม่ดี
“พี่ต้าร์..วิน ฮึก วินขอโทษ” วินดันตัวออกจากอ้อมกอดผมแล้วพูดเสียงอู้อี้ ไม่ว่าน้องจะขอโทษผมเรื่องอะไรหรือทำผิดอะไรกับผม ผมก็พร้อมจะยกโทษให้
“พี่ไม่โกรธ..ไม่ว่าเรื่องอะไรพี่ก็ไม่โกรธวินครับ วินเป็นอะไรครับ..บอกพี่ได้มั้ย?” ลูกแมวน้อยทำท่าจะเล่าแต่ก็ปี่แตกก่อนอีกรอบ นั่งเช็ดน้ำตาให้จนเจ้าตัวอาการดีขึ้น
“พี่ต้าร์..จำเด็กที่เป็นเจ้าของสมุดระบายสีเล่มนี้ได้มั้ย?...” ลูกแมวน้อยเอ่ยปากมาคำแรกผมก็รู้สึกไม่ค่อยดี สัมผัสที่ 5 ผมเริ่มทำงานแล้วครับ ผมใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากเล็ก..ให้เงียบ ไม่ต้องพูดหรือเล่าอะไรอีก นั่งนิ่งใช้จินตนาการนึกถึงความทรงจำวัยเด็กอันเลือนลางของตัวเอง มองหน้าวินและสมุดเล่มนั้นไปด้วย
“...พี่โต พี่โตอย่าโกรธ ..ฮึก ..ตัวเล็กนะ ตอนนั้นตัวเล็กยังเด็กอ่ะพี่โต..” ..ความทรงจำเริ่มชัดขึ้นเมื่อวินเรียกผมว่า ‘พี่โต’ เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ทั้งซนทั้งเฮี้ยวชอบมาเล่นชิงช้าคนเดียวที่สนามเด็กเล่น เด็กดื้อที่พอผมไม่บอกชื่อก็เรียกผมว่า ‘ไอ้โต’ ดุเข้าหน่อยก็อ้อนเรียก ‘พี่โต’ บังคับให้ผมแกว่งชิงช้าให้สูง ๆ หลอกให้ผมเป็นม้าให้ขี่ก่อนกลับบ้านทุกครั้ง เด็กคนที่..ทิ้งให้ผมรอ
“.......ตัวเล็กเหรอ?” เค้นเสียงถามวินยากเย็น ลูกแมวพยักหน้าแล้วโผเข้ามาหา..ผมยกมือห้ามแล้วเบือนหน้าหนี ไม่โกรธน้องก็จริง..แต่ผมยังทำใจไม่ทันครับ
“..พี่โต..” เสียงครางอ่อนแรงของวินทำให้ใจผมอ่อนยวบ ถอนหายใจยาวแล้วก้มหน้ารับความจริงอีกข้อ ถึงจะเสียความรู้สึกเรื่องในอดีตแค่ไหน..คนในปัจจุบันที่นั่งตาแป๋วอยู่ตรงหน้าที่กลายเป็นคนคนเดียวกันกับคนในความทรงจำก็ไม่ได้ตั้งใจปล่อยให้ผมรอ ไม่ว่าวินจะมีเหตุผลอะไร..ผมก็รับได้ทั้งนั้น เรื่องเก่าก็คือเรื่องเก่า แล้วตอนนั้นน้องก็ยังเด็ก.. เด็ก ยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ จะให้มีความรับผิดชอบเหมือนคนโตได้ยังไง ผมเองต่างหากที่โตกว่าวินแท้ ๆ กลับคิดเล็กคิดน้อยนึกโกรธน้องมาตั้งหลายปี ถอนหายใจยาวทิ้งอีกหลายครั้ง หันกลับไปมองหน้า ‘ตัวเล็ก’ สื่อความเสียใจอย่างไม่คิดปิด วินอ่านความรู้สึกผ่านดวงตาและสีหน้าเจ็บปวดของผม ลูกแมวน้อยน้ำตาไหลพราก หยดแล้วหยดเล่า ผมไม่ยื่นมือไปเช็ด..น้องก็ปล่อยให้ไหล นานจนผมสงสารน้อง ยื่นมือออกไปหา นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ลูกแมวช้า ๆ ตัวเล็กหลับตาให้ผมเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะแก้มทั้ง 2 ข้าง น้องกลั้นสะอื้นจนตัวโยนและข่มให้เลิกร้อง ดึงเข้ามากอดปลอบเพราะสงสาร รอจนน้องสงบ..
“..ตัวเล็กยังจำพี่โตได้อีกเหรอ?” ถามเรื่องที่ยังคาใจ ตัวเล็กพยักหน้าแล้วเอาหัวมาซบคอผม
“จำได้ครับ นึกอยู่ตลอดว่าถ้ามีโอกาสได้เจอ..ตัวเล็กจะขอโทษพี่โต แต่ใครจะไปรู้..ว่าพี่โตจะเป็นคนที่ต่อไปจะต้องกลายมาเป็นแฟนอ่ะ ..ตัวเล็กขอโทษครับพี่โต” สบตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด ไอ้ความคิดที่ผมเคยคิดว่าถ้าได้เจอตัวเล็กอีกครั้ง..ผมจะกระทืบให้หายแค้นก็ต้องเลิกคิด เฮ้ออออ กอดไหล่เล็กแล้วบอกความรู้สึกผมตอนนี้..
“วิน..อย่าทำแบบนี้กับคนอื่นอีกนะครับ ไม่มีใครจะยอมให้วินได้เหมือนพี่หรอก พี่ไม่โกรธวินแต่พี่ก็ไม่ได้รู้สึกดีกับตัวเล็กนะ..พี่กลายเป็นคนเกลียดการสัญญา ติดลบกับคนที่เอ่ยปากให้รอ แต่ก็ดี..เพราะพี่กลายเป็นอีกคนที่อยู่กับความจริง ยึดติดกับความรู้สึกที่สัมผัสได้ตรงหน้า ดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำที่คอยฉุดความสัมพันธ์กับคนที่จะเข้ามาอยู่ตลอดได้..ตอนนั้นวินยังเด็กเลยปล่อยให้พี่รอ จนวินลืมว่า..วินให้ใครบางคนมารอวิน ตอนนี้วินโตแล้ว มีความรับผิดชอบ โตพอที่จะแชร์ความรักกับพี่..วินยังจะทิ้งพี่อีกรึเปล่า?” ผมอยากได้คำตอบที่ออกมาจากใจ ออกมาจากความรู้สึกของจริง..
“วินรักพี่ต้าร์..ไม่มีวันจะทิ้งพี่ต้าร์เด็ดขาด!” ..เหมือนเอาน้ำมาราดลงบนกองทราย หลับตาปล่อยให้วินแสดงความรักกับผมบ้าง ปลายจมูกเล็กหอมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนหน้าผม ริมฝีปากนิ่มจูบเบา ๆ คืนที่ริมฝีปากผม เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขัดจังหวะ ผมจูบริมฝีปากวินอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูให้แม่ผม
“น้องวินคุณพ่อกับคุณแม่หนูจะกลับบ้านแล้วจ๊ะ ไว้มาบ้านป้าอีกนะจ๊ะ” ลูกแมวน้อยยิ้มเขิน ๆ แล้วเดินเข้าไปกอดแม่ผม..
“วินเรียก ‘แม่’ ได้มั้ยครับ?” ถามแม่ผมเสร็จก็ซุกหน้าเข้ากับไหล่แม่ผม จะเหลืออะไรครับ..แม่ผมตกหลุมรักวินเข้าอีกคนไปซะแล้ว หลังจากวันนั้นผมกับวิน เราคุยกันมากขึ้น แสดงความรู้สึกกันมากว่าเดิม บอกรักกันบ่อยขึ้นด้วย ผมมักจะเรียกวินว่า ‘ตัวเล็ก’ เฉพาะตอนที่วินทำตัวไม่น่ารักเท่านั้นครับ เรื่องที่วินไม่น่ารักก็มีเรื่องเดียวครับ ชอบไปมีเรื่องมีราวให้เจ็บตัว เจ้าตัวก็จะยอมให้ผมแทบทุกครั้ง..แต่ก็ไม่บ่อยหรอกครับที่จะยอม ดื้อติดใคร?
ตอนผมรับปริญญาลูกแมวน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่เช้า จนผมเข้าหอประชุม เป็นช่างภาพให้ตลอดวันด้วย เพื่อนผมแซวลูกแมวเขินซะจนเลิกเขิน มันเล่นแซวกันทุก ๆ 5 นาทีครับ พวกไอ้พิกับเพื่อนน้องมาตอนเย็น วินเล่าให้ผมฟังว่าไอ้พิกับไทมันถูกจับแยกกัน ตาบังเอิญมาเจอตอนถ่ายรูปคู่เลยองค์ลง..พิมันก็แน่นอนดีครับ มันบอกมันรอได้ กี่ปีมันก็จะรอ ผมกับมันก๊งเหล้าด้วยกันบ่อยครับ กลัวมันเหงาน่ะ วันนี้ก็เหมือนกันครับ พามากินเหล้าร้านประจำฉลองไอ้พวกนี้จบ ม.6 ตระเวนขับไปส่งเด็ก ๆ ยกเว้นไอ้พิที่มีพี่ชายไทมารับกลับบ้าน ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพี่ชายไท หน้าคล้าย ๆ กันน่ะครับ พาลูกแมวน้อยมาค้างที่บ้านเพราะพ่อน้องสั่งไว้.. ‘ถ้ากลับเกิน 5 ทุ่ม ต้าร์ให้น้องค้างกับต้าร์ได้เลย เช้าค่อยพามาส่ง’ อุ้มลูกแมวน้อยขึ้นมานอนต่อบนห้อง ช่วงปีหลัง ๆ มานี้พ่อปล่อยให้น้องมาค้างมาอยู่กับผมบ่อยขึ้น ไม่ตั้งกฎ ไม่มีหวงหรือห้าม พ่อผมท่านเข้าไปคุยให้ครอบครัวน้องมั่นใจว่าผมกับน้องเรารักกัน และครอบครัวผมก็รักวินเหมือนลูก ทางครอบครัวน้องพร้อมเมื่อไหร่ทางผมก็พร้อมจะดูแลวินทันที ไปขอวินให้ผมเรียบร้อยแล้วนั่นเองครับพ่อผม เข้าไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยปลุกวินให้มาอาบต่อจากผม พอรู้สึกตัวตื่นก็งอแง..
“ไม่อาบอ่า วินนอนไปแล้วด้วย..พี่ต้าร์ปลุกทำไม?!” ยิ้มปลงกับความเอาแต่ใจเล็ก ๆ ของวิน เดินไปหยิบผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตัวก่อนจะปลุกอีกรอบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยนอนต่อ หันหลังให้วิน..จะได้ไม่ต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเพราะอายผม ลูกแมวน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กอดผมจากข้างหลัง..หันไปกอดตอบแล้วล้มตัวลงนอน หอมแก้มซ้ายขวา ลูบหลังเบา ๆ กล่อมให้ตัวเล็กหลับ
“พี่ต้าร์..ทำไมพี่ต้าร์ถึงไม่อยากกอดวิน? วินไม่มีเสน่ห์เหรอ?” มือที่คอยลูบหลังน้องชะงัก อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก วินเงยหน้ากระซิบเรียกชื่อเบา ๆ ‘พี่โต’ ฝ่ามือนิ่มของวินสอดเข้ามาในเสื้อลูบอกผมช้า ๆ ปลายจมูกเย็นซุกสูดดมความหอมจากตัวผม..ผมควรจะทำยังไงดีครับ จะเป็นพี่ต้าร์คนดีที่ไม่เคยล่วงเกินน้องมากไปกว่าจูบเหมือนเดิม หรือควรจะเปิดโอกาสให้สัญชาตญาณดิบออกมากระโจนใส่ลูกแมวน้อยบ้าง
“..ให้วินเป็นของพี่ต้าร์นะ..” วินไม่ปล่อยให้ผมได้มีเวลาตัดสินใจ ความนุ่มชื้นของริมฝีปากหยุ่นที่ประกบริมฝีปากผมทำให้พี่ต้าร์คนดีหายไปจากโลกนี้ชั่วคราว ผิวเนื้ออุ่นใต้เสื้อลูกแมวน้อยทำผมแทบสติแตก วินสวย..สวยจนไม่มีที่ให้ติ ปลายลิ้นของผมชิมทุกสัดส่วนบนตัววิน ลมหายใจร้อนปนเปไปกับเสียงครางของลูกแมวน้อยกับผม
“..อือออ..พี่ต้าร์..” ริมฝีปากที่ครอบครองร่างกายเร่งจังหวะให้น้องได้ปลดปล่อยความต้องการ ตัวเล็กของผมนอนหายใจถี่ น้ำรักขาวขุ่นเปรอะเป็นทาง บางส่วนกระเซ็นไปติดแก้ม ยิ่งทำให้ผมอยากเป็นเจ้าของวิน..ความแข็งขืนของผมปวดจนแทบระเบิด คลานเข้าไปคร่อมวิน ถอดเสื้อออกและจับมือวินมาแตะแท่งแข็งร้อนของตัวเองผ่านผ้าคอตตอนเนื้อดี
“..อึก..” ลูกแมวน้อยกลืนน้ำลายก่อนจะดึงแขนผมเข้ามากอด จูบแก้มใสและริมฝีปากนุ่มอย่างทนุถนอม จูบระเรื่อยลงมาที่ซอกคอ หน้าอก มือกร้านลูบไล้ผิวที่เหมือนผิวเด็กของวิน เผลอตัวเคล้นแถวต้นขาด้านในกับก้นเล็กจนเจ้าตัวร้องเตือน
“วินครับ..ช่วยหน่อย” เอาหมอนมารองหัวน้องอีกใบและจ่อความแข็งขืนของตัวเองให้น้องใช้น้ำลายช่วยหล่อลื่น ก้มมองหน้าแดง ๆ ของวินที่มีแท่งร้อนของผมรอจ่อมุดปากถ้ำอยู่แล้ว..อยากเข้าถ้ำไปซะตอนนี้เลย แต่ถ้าฝืนวินก็จะเจ็บ ผมคงอดสงสารน้องไม่ได้ ลิ้นเล็กค่อย ๆ แตะส่วนปลาย..เสียวจนเกือบจะแตก ขยับสะโพกให้วินได้สัมผัสจนทั่ว หายใจหนักอดกลั้นกับสัมผัสยั่วยวนของวิน ถอนแท่งร้อนออกมาแล้วฉีกซองที่บรรจุเจ้าสิ่งนั้นออกมาสวม เปลี่ยนเป้าหมายมาจ่อปากถ้ำ
“เดี่ยวครับ..พี่ต้าร์ใช้อันนี้นะ ในเน็ตบอกว่าถ้าใช้ไอ้นี่วินจะไม่เจ็บอ่ะ..” มองเจ้าหลอดสีขาวในมือน้องแล้วก็อดยิ้มให้วินไม่ได้ อยากเป็นของผมถึงขนาดศึกษาเรื่องแบบนี้มาอย่างดี ถ้ามี KY น้ำรักของน้องก็ไม่จำเป็นแล้วครับ หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดหน้าท้องและที่อื่นจนสะอาด บีบเจลละเลงที่ถ้ำน้อง ยันตัวขึ้นไปจูบวินและเล้าโลมให้น้องไม่กังวลช่วงล่าง ค่อย ๆ ใช้นิ้วกดเข้าปากถ้ำไปทีละนิด จูบหน้าอกวินและปลุกความต้องการวินให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กดเข้าไปเรื่อย ๆ จนเกือบจะมิด
“อื้อออออออ” ลูกแมวดันหน้าท้องผม กัดริมฝีปากแน่นและ..น้ำตาไหลพราก
“วินหายใจเข้าลึก ๆ หายใจด้วยสิครับ ถ้าไม่ใช้นิ้วก่อนมันจะยิ่งเจ็บนะ..วินอย่าเกร็ง” ลูกแมวหายใจเข้าสั้น ๆ และเปลี่ยนมาจิกเล็บลงแขนผมแทน บีบเจลเพิ่มแล้วค่อย ๆ หมุนนิ้ววน มองวินจนสีหน้าเริ่มเปลี่ยน ดึงนิ้วออกแล้วเปลี่ยนเป็นแท่งร้อนของตัวเองแทน จูบดึงความสนใจแล้วค่อย ๆ กดเข้าไปเรื่อย ๆ
“ฮ่าห์..พี่ต้าร์..หมดรึยัง?” วินดันอกผมให้สนใจเรื่องที่วินถาม ละจูบหันมาพยักหน้าให้วิน ผมเสียวจนเกือบจะปลดปล่อยตั้งหลายครั้ง มันทั้งคับทั้งแน่นไปหมด เริ่มขยับสะโพกเมื่อวินพร้อมเต็มที่ จับน้องตะแคงแล้วดันสะโพกเข้าออกช้า ๆ มือกร้านรูดรั้งของวินไปด้วย
“..อือ พี่ต้าร์” พลิกหันหลังแล้วส่งแท่งร้อนเข้าออกจนสุด เร่งจังหวะเมื่อวินปลดปล่อยไปอีกครั้ง แรงบีบรัดจากวินทำให้ผมถึงสวรรค์อย่างมีความสุขที่สุด กอดวินแน่นแล้วค่อย ๆ ถอนแท่งร้อนออกมา ดึงถุงมาพันทิชชู่ทิ้งลงถัง อุ้มลูกแมวไปอาบน้ำและออกมานอนกอดที่เตียง..
“พี่ต้าร์..” ลืมตามองหน้าลูกแมวที่จ้องผมผ่านความมืด ‘ครับ’ ตอบวินแล้วจูบที่ริมฝีปากช่างพูด น้องนอนตะแคงหันหลังให้แล้วดึงมือผมให้กอดจากด้านหลัง
“พี่ต้าร์ว่าเรามีด้ายแดงผูกกันไว้รึเปล่า?..เราเจอกันตอนเด็ก ระยะเวลาสั้น ๆ แต่เรากลับไม่เคยลืมกัน เวลาผ่านไปแทนที่พี้ตาร์กับวินจะมีใคร..กลับต้องมาเจอกันอีกครั้งแล้วมารัก มาตกหลุมรักกันแบบนี้..” เงียบฟังลูกแมวน้อยและลูบแขนเรียวไปด้วย วินเงียบไปก่อนจะพลิกตัวหันหน้ามามองผม ฝ่ามือนิ่มแตะแก้มผมทั้งสองข้าง จูบริมฝีปากผมเบา ๆ แล้วเอ่ยคำที่ผมกำลังคิดอยู่พอดี..
“พรหมลิขิต” ผมกับตัวเล็กพูดขึ้นมาพร้อมกัน ยิ้มแล้วดึงตัววินมานอนบนตัวผม ลูบหลังให้น้องได้นอนซบ
“พี่ก็คิดอย่างนั้น ถ้าพรหมอุตส่าห์ลิขิตให้เราได้มาเป็นคู่กันจริง ๆ ..วินจะอยู่ข้าง ๆ พี่เหมือนที่พี่พร้อมจะเดินไปกับวินตลอดไปรึเปล่า?” ตัวเล็กเงยหน้ากดคางเข้ากับหน้าอกผมแล้วยิ้มกว้าง ‘ครับ’ ยิ้มตอบน้องแล้วดึงขึ้นมาจูบอีกครั้ง กอดและสัมผัสอ่อนโยนที่ผมทำให้วิน..ตัวเล็กของผมก็ทำคืนให้ผมเหมือนกัน
“วินรักพี่ต้าร์” กอดลูกแมวของผมให้แน่นขึ้น กระซิบกลับว่าผมเองก็รักวิน..รักมานานมากแล้ว ยิ้มกับความสุขที่ผมได้เจอ ได้รัก และได้รับความรักตอบ ผมจะดูแลความรักครั้งนี้ให้อยู่กับเราให้นานที่สุด..จนกว่าผมจะแก่หมดกำลังจะดูแลกันไปข้างหนึ่ง หอมหน้าผากเนียน ลูบหลังกล่อมให้ตัวเล็กหลับ
ไม่ว่าวันข้างหน้าเราจะต้องเจอกับอะไร..ผมก็เชื่อว่าเราจะผ่านไปได้ด้วยความรักที่ผมกับน้องมีให้กัน กับความเข้าใจของคนรอบข้าง และคนข้างบน..ที่ผมเชื่อว่าจะไม่ทอดทิ้งผมกับน้อง
คุณเชื่อเรื่องแบบนี้รึเปล่า?..ผมกับวินเราเชื่อครับ
‘พรหมขีดลิขิตรัก’
บริบูรณ์.
......................................
งานท่วมหัวจนมาต่อให้ช้า..จิขอโทษจริง ๆ ค่ะ เม้นท์จิค่อยมาตอบทีหลังนะคะ งานจิยังไม่เสร็จเลยค่ะ วันพ่อรอดตัวไปแล้วค่ะ แต่ต้องเตรียมงานปีใหม่เลยทำให้ไม่มีเวลามาปั่นตอนของพี่ต้าร์น้องวิน จะปีใหม่แต่ปฏิทินจิยังทำไม่เสร็จเลย ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจจินะคะ
สารภาพว่าวันพุธจิแต่งตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ แต่พอปลีกจากงานมาเข้าเล้าตอนเย็นจิเห็นเม้นท์ของหลาย ๆ คนที่ยังรออ่านอยู่ก็มีกำลังใจ(ทิ้งงาน -_-.)มานั่งปั่นที่เหลือจนจบ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
ปล. คุณ Églantier✿ เค้าได้โอกาสเปลี่ยนมาใช้ ‘บริบูรณ์’ ของเตงแทน ‘อวตาร’ แล้วนะคะ555+
ปล.2 กอด MM.Dog แน่น ๆ หายไปไม่ว่า..แค่ยังอ่านของจิอยู่ก็พอค่ะ -///-
ปล.3 กอดทุกคนแน่น ๆ ให้หายใจไม่ออกเลย
ปล.4 จิ้มคุณซัมคืนหลาย ๆ ทีเรยยยยย แอร้ยยยยย
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793130 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก