.
.
แม่กับพ่อจะกลับมาวันพรุ่งนี้ตอนเย็น ๆ วางโทรศัพท์ไว้หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน หลับตาก็มีหน้าผลไม้เมืองหนาวกับสายตาอ้อนวอนตอนคุกเข่าขอโทษเมื่อครู่
“ขอโทษกันง่าย ๆ แล้วกูต้องดีด้วยง่าย ๆ รึไงไอ้เต๋า..ไอ้ตัวเหี้ย!” ถีบหมอนข้างหล่นปุกับพื้น ยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากแล้วหลับตานอน เคลิ้มจะหลับโทรศัพท์ก็ส่งเสียงให้เปิดออกอ่านข้อความ หยิบมากดเปิดอ่านแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งลงตรงหมอนข้างพอดิบพอดี
‘เต๋าถึงบ้านแล้วนะครับ..ไม่ต้องเป็นห่วง /น้องเต๋าของพี่โป้ง’ กัดฟันกรอด เส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปน จะโทรกลับไปด่ามันก็จะยาว จะปล่อยไว้มันก็คงไม่หยุดอยู่ดี จะใช้กำลังก็สู้แรงม้าเมายาของมันไม่ได้ เฉยใส่มันก็ไม่สน คุยด้วยก็ลามปาม..
“ไอ้เหี้ยเต๋า!” หนุ่มรุ่นพี่ยิ้มพราวเสน่ห์ทำอะไรไม่ได้ คิดก็ไม่ตกเลยได้แต่ก่นด่าผลไม้เมืองหนาวจนผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมารับอาการปวดหัวเพราะหลับไม่สนิท ไปโรงเรียนก็ต้องทำเฉย ๆ เมื่อเห็นพิ ทักมาก็ยิ้มกลับ ไม่พยายามสบตาหรือปรายตาไปมองผลไม้เมืองหนาว เต๋าตอเรสเห็นอาการเฉยเมยของโป้งที่ส่งมาให้ก็ห่อเหี่ยว รอจนถึงเย็น เข้าบ้านไปอาบน้ำเสริมสร้างความแข็งแรงทางร่างกายและจิตใจก่อนจะออกไปบ้านโป้ง แวะซื้อไก่ย่างไปผูกมิตรกับบูบู้ ไปถึงก็ป้อนไก่ย่างกับมือแล้วล้างมือที่ก๊อกน้ำหน้าบ้าน เห็นรถยนต์ที่จอดทิ้งไว้ลานจอดรถมาอยู่ที่บ้านก็โล่งใจ แต่จอดคู่กับรถอีกคัน..
“หนู..เพื่อนโป้งเหรอจ๊ะ? โป้งเพื่อนมาหาแน่ะ..ออกมาช่วยแม่ขนของด้วยนะลูก” หญิงวัยกลางคนที่เดินออกมาพอดีเอ่ยทักผลไม้เมืองหนาว เต๋ายกมือไหว้อัตโนมัติ..ธรรมดาคนมารยาทดี
“สวัสดีครับ..พี่โป้งไม่เคยเห็นบอกว่าแม่ยังสาว เต๋าเกือบจะเรียกพี่แล้วนะครับ” ยิ้มแย้มทักทายแม่หนุ่มรุ่นพี่แบบน้องเต๋า ช่วยแม่ขนของจนเสร็จก็ยังไม่เห็นเงาโป้ง แม่ยิ้มให้เต๋าตอเรสแล้วเอาสตรอว์เบอร์รี่จากเชียงใหม่มาล้างจัดใส่จานมาเสิร์ฟให้ลองชิม ผลไม้เมืองหนาวยิ้มแล้วหยิบเข้าปากไปหลายลูก(มึงกล้ากินพี่น้องตัวเอง?) หางตาเหลือบไปเห็นโป้งเดินกอดคอกับพ่อลงมาจากชั้นบน หนุ่มรุ่นพี่ดูตกใจไม่น้อยที่เห็นหน้าเป็นของเต๋าตอเรสมาแป้นแล้นอยู่กับแม่ จะแนะนำก็ไม่รู้จะบอกว่าผลไม้เมืองหนาวเป็นอะไรกับตัวเอง อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จนเต๋าตอเรสต้องออกโรงเอง
“ผมชื่อเต๋าครับพ่อแม่ บ้านอยู่ตรง... เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนพี่โป้งครับ พี่โป้งจะให้หนังสืออังกฤษผมไม่ใช่เหรอ?” รุ่นพี่ที่เคยตกอยู่ในอาการน้ำท่วมปากยิ้มแหยให้แม่กับพ่อ เดินนำเต๋าตอเรสขึ้นชั้น 2 ทันทีที่ประตูห้องนอนปิดโป้งก็หันมาเผชิญหน้ากับผลไม้เมืองหนาวเต็มตัว รุ่นพี่ส่งสายตาถามเต๋าตอเรสว่า ‘มึงมาทำเหี้ยอะไรบ้านกูอีก?’ ส่วนฝ่ายที่ถูกจ้องก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ส่งสายตายิ้มเยิ้มในทางชู้สาวกลับไปอย่างเดียว ยืนจ้องกันจนหนุ่มรุ่นพี่เป็นฝ่ายละสายตาไปก่อน เพลียกับการทำตัวของผลไม้เมืองหนาวเต็มทนนั่นเอง เดินผ่านหน้าเต๋าไปค้นหนังสือภาษาอังกฤษ ม.ต้น ให้ตามที่มันบอกพ่อกับแม่ไว้ ตัวต้นเหตุ..ไม่ขอเรียก ‘ไอ้ตัวเหี้ย’ ตามหนุ่มรุ่นพี่ เพราะยังไงสุดท้ายมันก็ต้องเป็นพระเอกของตอนนี้อยู่ดี ตัวต้นเหตุเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้โป้งในการหาหนังสือภาษาอังกฤษ หน้าตายิ้มแย้มของเต๋าตอเรสตัดกันกับใบหน้าเรียบเฉยของหนุ่มรุ่นพี่อย่างเห็นได้ชัด มีหรือเต๋าตอเรสจะสนใจ
“โป้ง..แข็งแรงดีจัง หายสนิทแล้วจริง ๆ เหรอ? ออกร้านปีนี้ที่ห้องเต๋าจะทำน้ำปั่นขาย โป้งแวะไปด้วยนะ..” ผลไม้เมืองหนาวพล่ามยาวข้างหู โป้งค้นหนังสือเจอก็โยนใส่ตักเต๋าแล้วลุกขึ้นยืน
“เต๋า..กูจะไม่ไปไหนที่มีมึงเด็ดขาด กูจะคุยกับมึงเป็นครั้งสุดท้าย..ไม่ว่ามึงกำลังจะทำอะไร หยุดซะ! กูจะไม่มีวันเจ็บเพราะมึงอีกแล้ว หายไปจากชีวิตกูเถอะนะเต๋า..” พูดในเรื่องที่คิดมาทั้งคืนแล้วกอดอกมองเต๋าตอเรสนิ่ง หน้าซีดเผือดของผลไม้เมืองหนาวไม่ทำให้หนุ่มรุ่นพี่สงสาร สิ่งที่เต๋าตอเรสทำมันเลวร้ายเกินกว่าจะหลับหูหลับตาให้อภัยได้! ผลไม้เมืองหนาวนั่งนิ่ง ก้มหน้าเก็บความผิดหวังไว้ข้างใน..
“นี่เป็นคำตอบเหรอ? ผมผิดที่ทำร้ายโป้งจริง..แต่โป้งจะไม่มีวันให้อภัยได้เลยเหรอ? จะให้ผมหายไปจากชีวิตโป้ง..ผมทำไม่ได้หรอก ขออยู่ข้าง ๆ ไปก่อนได้มั้ย?” สายตาอ้อนวอนจากผลไม้เมืองหนาวส่งไปไม่ถึงใจหนุ่มรุ่นพี่ โป้งส่ายหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูส่งผลไม้เมืองหนาว เงยหน้ามองหนุ่มรุ่นพี่ด้วยดวงตารื้นน้ำตา ถ้าทำเหมือนไม่รู้จักกัน..หัวใจของตัวเองจะเป็นอย่างไร ความรู้สึกที่เกิดขึ้นข้างในจะแหลกเหลวแค่ไหน แค่โป้งไม่ให้เข้าไปทักข้างในอกมันยังปวดปร่าได้ขนาดนี้..แล้วจะให้หายไปจากชีวิตโป้ง จะมีชีวิตอยู่..ยังไง? การสูญเสียไม่เคยนำความสุขมาให้ใคร เต๋าตอเรสเองก็เช่นกัน
“ขอเวลาได้มั้ย? ถ้าไม่เห็นโป้งเลยผมต้องบ้าแน่..ขอ 1 เดือน หลังจากนั้นผมจะหายไป..จะไม่เข้ามาวุ่นวายให้โป้งรำคาญ ผมสำนึกผิดแล้วจริง ๆ นะโป้ง...” เข้าไปขอร้องหนุ่มรุ่นพี่ด้วยใบหน้านองน้ำตา เสียงสะอื้นของเต๋าตอเรสดังคับห้อง โป้งถอนหายใจยาวแล้วแกะมือของผลไม้เมืองหนาวออกช้า ๆ เปิดประตูให้กว้างขึ้น ส่งสายตาไปที่บันได..มือของเต๋าตอเรสอ่อนแรงปล่อยลงข้างตัว ก้มหน้าเดินผ่านรุ่นพี่ลงบันไดไปช้า ๆ ..
“..6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม จนกว่าจะครบ 1 เดือน ถ้าไม่ตกลงก็จบ..” ผลไม้เมืองหนาวหยุดเดิน หันไปมองหนุ่มรุ่นพี่ด้วยใบหน้านองน้ำตาแต่ดวงตาเริ่มมีความสดใส โป้งถอนหายใจพรูไล่ความรู้สึกผิด..ไล่ความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองกำลังคิดผิด โป้งเข้าใจความเสียใจที่เต๋ากำลังเผชิญดี ถ้ามันจะทำให้อีกฝ่ายเลิกมาวุ่นวายทำตัวเหมือนผัวเมียกับชีวิตตนได้เด็ดขาด โป้งก็พร้อมจะลอง
“ขึ้นมาล้างหน้า! พ่อแม่กูยังไม่นอน เค้าเห็นมึงร้องไห้เค้าจะนึกว่ากูทำอะไรมึง” เดินเข้าห้องแล้วเปิดประตูทิ้งเอาไว้ให้เต๋าตอเรส เต๋าเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกเหมือนถูกฉุดขึ้นมาจากเหว เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วรับผ้าเช็ดหน้าที่รุ่นพี่โยนให้ รับมาก้มหน้าก้มตาเช็ด โป้งนั่งลงบนเก้าอี้มองผลไม้เมืองหนาวก่อนจะเอ่ยปาก..
“กูไม่รู้นะว่ามึงจะตื้อกูทำไม? ถ้าเพราะมึงมีอะไรกับกูแล้วอยากเป็นเจ้าของขึ้นมา..มึงคิดผิดนะเต๋า กูกับมึงเราไม่ได้รักกัน มึงอยากเอาชนะ..มึงก็ทำสำเร็จแล้ว แต่ถ้าเพราะมึงรู้สึกผิดที่ทำเหี้ย ๆ กับกูแล้วอยากขอโทษกูจริง ๆ อยากกลับมาเป็นพี่น้องร่วมโรงเรียนกันเหมือนเดิม กูยอมยกโทษให้..แล้วใน 1 เดือนนี้ กูก็จะพยายามเลิกเกลียดมึงแล้วหันมาคิดกับมึงเป็นน้องเหมือนเดิม..กูไม่อยากมีศัตรูแบบมึงว่ะเต๋า” เต๋าตอเรสนิ่งฟังคำจากหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะถอนหายใจบ้าง
“ผมไม่ได้อยากเป็นน้องโป้งนะ ผมรู้สึกดีเกินกว่าจะเป็นน้องโป้งได้ แต่ถ้าโป้งจะคิดว่าผมเป็นน้อง..ผมก็จะยอมรับ” คิดต่อเอาในใจเองว่า ‘แล้วค่อยเอามาเป็นแฟนทีหลัง’ ส่งผ้าเช็ดหน้าคืนหนุ่มรุ่นพี่แล้วหมุมตัวเดินออกจากห้อง
“ตอนนี้เกือบ 2 ทุ่ม เวลาวันนี้ผมหมดแล้ว พรุ่งนี้ผมมาหาพี่โป้งใหม่นะครับ..” เต่าตอเรสจับลูกบิดและหันไปบอกหนุ่มรุ่นพี่ โป้งหันไปมองนาฬิกาแล้วพยักหน้า รู้สึกดีกับผลไม้เมืองหนาวขึ้นนิดหน่อย ‘อย่างน้อยมันก็ยังทำได้ตามข้อตกลง..' เต๋ายืนมองหนุ่มรุ่นพี่หน้าประตูนานจนเข็มนาฬิกาตรงกับเวลาที่กำหนด ยิ้มจริงใจก่อนจะเปิดออกไปและปิดประตูห้องนอนให้หนุ่มรุ่นพี่กลับบ้านเพื่อกลับไปตั้งขบวนมาใหม่ วางแผนและปรับตัวเอง..ห้ามใจร้อน ต้องให้เกียรติ ไม่หื่น..อันนี้สำคัญ! รุ่นพี่เองก็ตั้งใจจะปรับตัวเองเหมือนกัน เลิกนึกถึงเรื่องเดิมที่แย่ ๆ พยายามมองหาสิ่งดี และมองไอ้เต๋าซะใหม่! ต่างคนต่างปรับตัวเองเพื่อจะได้เกิดความรู้สึกดี ๆ ลบความผิดออกให้หมด แต่เป้าหมายต่างกันลิบลับ
เต๋าตอเรสตั้งใจจะทำสิ่งที่รุ่นพี่มองเห็นว่าดีเพื่อสร้างความประทับใจ..สุดท้ายคือจะเอามาเป็นแฟน
โป้งตั้งใจจะมองสิ่งดี ๆ ของรุ่นน้องเพื่อจะได้มาหักลบกับความเลวที่เต๋าตอเรสทำเอาไว้..สุดท้ายจะได้เป็นพี่เป็นน้องกันได้เหมือนเมื่อก่อน
วันรุ่งขึ้นต่างฝ่ายต่างตื่นรับวันใหม่ด้วยความปลอดโปร่ง โป้งกับเต๋าตอเรสไปโรงเรียนตามปกติ รุ่นพี่ยอมยิ้มแกน ๆ ตอบผลไม้เมืองหนาวในโรงเรียน สร้างความปลาบปลื้มและสร้างบรรยากาศสดใสให้หนุ่มหน้าคมได้อย่างมากมาย 6 โมงเย็น เต๋าตอเรสก็มาสิงสถิตอยู่กับโป้งจนถึงเวลาเคอร์ฟิวส์ ความพยายามของผลไม้เมืองหนาวเริ่มเห็นผลเมื่อล่วงเลยเข้าวันที่ 10
“พี่โป้ง..วันออกร้านเต๋าไม่ไปอุดหนุนร้านพี่โป้งนะ มีเต้นเรียกแขกอ่ะ” เต๋าตอเรสเอ่ยปากบอกรุ่นพี่ ‘อาฮะ’ โป้งตอบแบบขอไปทีแล้วพิมพ์งานในคอมพ์ต่อ
“เต๋ามานั่งพิมพ์ตรงนี้แทนพี่ที จะไปเอาข้าวมานั่งกิน..เร็วไอ้เต๋า!” หนุ่มรุ่นพี่เริ่มแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ตามคำร้องขอของเต๋าตอเรส ‘..จะเป็นพี่ชายเต๋าก็ต้องแทนตัวเองว่าพี่ดิ ต่อไปจะได้ชินปากไง’ ผลไม้เมืองหนาวนั่งพิมพ์รายงานแทนหนุ่มรุ่นพี่ ช่วยพิมพ์จนจะเลยเวลาที่ต้องกลับบ้าน
“วันนี้พี่ให้เต๋ากลับบ้าน 3 ทุ่ม..ช่วยพี่ไม่ได้เหรอ?” ผลไม้เมืองหนาวอมยิ้มก่อนจะรีบกลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว ตอบตกลงแล้วพิมพ์ช้าลง..ยื้อเวลาไว้ให้นานที่สุด หนุ่มรุ่นพี่เตรียมปกรายงาน วิ่งลงไปหาแม็กซ์เย็บกระดาษ กระดาษปกมาเตรียมให้เต๋าตอเรสปริ้นท์
“โป้ง..เต๋าทำแบบนี้ได้เปล่า? หรือจะเพิ่มข้อความเข้าไปอีก?..” เดินเข้ามายื่นหน้ามองจอคอมพ์เท้าแขนคร่อมก่อนจะยื่นมือไปจับเม้าส์แทนเต๋าตอเรส ปรับแต่งข้อความจนเรียบร้อย หน้าห่างกันแค่ 2 นิ้วทำใจผลไม้เมืองหนาวเต้นระส่ำ รุ่นพี่ที่เอาแต่สนใจเรื่องงานจนไม่ได้สังเกตความใกล้ชิดแบบเป็นธรรมชาติ..โป้งเปิดใจให้เต๋าตอเรสได้เข้าไปแทรกซึมช้า ๆ แบบไม่รู้ตัว
“พี่สั่งปริ้นท์แล้วนะเต๋า เดี๋ยวช่วยจัดหน้าแล้วก็จับกระดาษให้ที..” บอกเต๋าตอเรสให้ช่วยทำงาน ละสายตาจากหน้าจอมามองหน้าผลไม้เมืองหนาว..เต๋าตอเรสที่มองปากโป้งอยู่ก่อนแล้วค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมาสบดวงตาเรียวของรุ่นพี่ ความรู้สึกที่เต๋าตอเรสมีให้รุ่นพี่..ไม่เคยลดลงเลย ความอยากเป็นเจ้าของ ชอบ รู้สึกดีส่งผ่านดวงตาคมของผลไม้เมืองหนาวทุกครั้ง โป้งพยายามมองข้ามความรู้สึกของเต๋า..แต่พอหลายวันเข้าก็ชักจะหลบไม่ทัน มันซึมเข้ามาในอกทีละนิด..โดยที่โป้งเองก็รู้ รับรู้ว่าตัวเองเรื่มรู้สึกดีกับรุ่นน้องคนนี้ขึ้นเรื่อย ๆ ผลไม้เมืองหนาวทำตัวดี ๆ พูดจาดี ๆ แล้วมันน่ารักน้อยซะเมื่อไหร่
เต๋าตอเรสยิ้มให้รุ่นพี่แล้วเป็นฝ่ายหลบตา เบือนมามองหน้าจอคอมพ์แล้วสั่งปริ้นท์งานที่เหลือ โป้งมองใบหน้าด้านข้างของผลไม้เมืองหนาวแล้วกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ‘อย่านะโป้ง!..มันข่มขืนมึงนะ สันดานเลว ๆ อย่างมันเป็นได้แค่คนรู้จักของมึงเท่านั้นล่ะ!’ ผละออกมานั่งเรียงรายงานและบอกตัวเองดัง ๆ อยู่อย่างนั้น เต๋าตอเรสลงมาช่วยรุ่นพี่เข้าเล่มแล้วเหลือบมองนาฬิกา ‘..เหลืออีกครึ่งชั่วโมง’ หันกลับมามองรุ่นพี่..เจอกับสายตาไม่ไว้ใจเหมือนตอนแรกที่เต๋าย่างเท้าเข้ามาในห้องนี้ หลบตาแล้วถอนหายใจเบา ๆ ทำใจว่ามันคงไม่ง่าย แต่ในเมื่อโป้งเปิดใจให้ ยิ้มให้ เล่นกันได้ปกติแล้ว..ทำไมบางครั้งถึงยังระแวงอยู่? มองงานในมือรุ่นพี่ที่เสร็จสมบูรณ์แล้วขอตัวกลับ
“เต๋ากลับนะครับ พรุ่งนี้เต๋าไม่มานะ..การบ้านส่งพรุ่งนี้หลายวิชา ยังทำไม่เสร็จเลย” เงยหน้าบอกรุ่นพี่แล้วยิ้มฝืน ๆ ให้ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่รอ สาวเท้าลงบันไดออกไปลูบหัวไอ้บู้ขับรถฝ่าฝนกลับบ้านพร้อมความเจ็บเล็ก ๆ ในใจ ‘คงต้องให้โป้งได้อยู่คนเดียวบ้าง..เกาะติดมากไปโป้งคงอึดอัด..’ กลับมาถึงบ้านก็เอาแต่นั่งมองมือถือ นอนก็นอนไม่หลับ หลังจากวันนั้นเต๋าตอเรสก้ไม่ได้ย่างเท้าเข้าบ้านโป้งเหมือนที่บอกไว้จริง ๆ เพราะงานออกร้านที่ใกล้เข้ามาแย่งเวลาที่จะได้เจอหนุ่มรุ่นพี่ไปจนหมด เจอกันที่โรงเรียนก็ไม่มีโอกาสได้เข้าไปทัก ได้แต่ยิ้มส่งให้ห่าง ๆ เท่านั้น เตรียมงานกันทั้งวันทั้งคืน ผลไม้เมืองหนาวไม่ได้โทรบอกรุ่นพี่ถึงสาเหตุที่ตนไม่เข้าไปหาเลย แต่โป้งเห็นว่าห้องของเต๋ายุ่งแค่ไหนถึงไม่เคยถามว่าทำไมไม่มาหาเลยตั้งหลายวัน หลังออกร้านได้วันเดียวเต๋าตอเรสก็โผล่หัวมาเหมือนเดิม
“พี่โป้ง..คิดถึงจัง เต๋าเหนื่อยมากอ่ะ ที่ร้านพี่โป้งเป็นไงมั่งได้กำไรป่าว? ห้องเต๋าได้กำไรมาครึ่งต่อครึ่งเลย555+” ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันหลายวันทำให้รุ่นพี่เกร็งที่จะคุยและมองเต๋าตอเรสเต็มตา แต่การทักทายอย่างตรง ๆ แบบเต๋าตอเรสช่วยทำให้บรรยากาศเกร็งผ่อนคลายลง รุ่นพี่ยิ้มและนั่งมองเพียงอย่างเดียว คำว่า ‘คิดถึง’ ของผลไม้เมืองหนาวมันกระแทกใจโป้งเข้าเต็มดวง นั่งคุยกันจนถึงเวลาที่กำหนด.. 2 ทุ่ม เต๋าก็ขอตัวกลับ การกลับบ้านวันนี้มันทรมานมากในความรู้สึกของเต๋า ไม่ได้เจอ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้คุยตั้งหลายวัน เวลาแค่ 2 ชั่วโมงมันสั้นมาก..
“พี่โป้ง..เต๋ากลับนะ พรุ่งนี้มาใหม่” โป้งยิ้มแล้วโบกมือส่ง เหลือเวลาอีกแค่ 3 วันจะครบ 1 เดือน..โป้งทำได้ตามที่พูด รับเต๋าเป็นน้องได้อย่างเต็มใจ..ถึงจะมากกว่านั้น แต่สุดท้ายก็พอใจจะหยุดแค่พี่น้อง เต๋าตอเรสรู้สึกดีกับรุ่นพี่คนนี้ขึ้นทุกวัน ยิ่งเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันยิ่งล้นทะลัก..เก็บแทบไม่ไหว ทุกครั้งที่ได้ใกล้ก็อยากจะสัมผัส อยากอยู่ข้าง ๆ อยากเป็นคนสำคัญมากกว่าพี่น้อง..จนเริ่มเกลียดตัวเอง ถ้าโป้งรับความรู้สึกนี้ไม่ได้..ผลไม้เมืองหนาวคงทำได้ตามที่บอก หายไปจากชีวิตโป้งได้ทันที! กลับถึงบ้านก็ทำเหมือนเดิม นั่งจ้องโทรศัพท์ พลิกตัวกระสับกระส่าย..นอนหลับไม่สนิทตลอดคืน
ไปโรงเรียนก็ไปแอบงีบที่โรงเรียนคอยให้พิเพื่อนรักเรียนแทน เย็นก็เข้ามาอาบน้ำแต่งตัวไปหาโป้งตามเวลาที่กำหนด วันนี้โป้งดูยิ้มง่าย ร่าเริง และน่ากอดมากกว่าทุกวัน
“เต๋าพี่จะชวนไปเดินที่ตลาดมืดของ ม....วันเสาร์หน้า ไปเดินเป้นเพื่อนหน่อยนะ” เต๋าตอเรสยิ้มรับปากรุ่นพี่ วันเสาร์ที่จะถึงก็ครบเดือนพอดี แสดงว่าโป้งเลือกจะมีตนไว้ข้าง ๆ ต่อไปเรื่อย ๆ สินะ เป็นน้องไปตลอดชีวิต! ยิ้มให้ตัวเองและชวนคุยถึงเรื่องอนาคต..รุ่นพี่อยากเป็นหมอ ในขณะที่เต๋าตอเรสอยากเรียนเศรษฐศาสตร์ เลือกไปกันคนละทาง..ปลายทางคงกลายเป็นเส้นขนาน ไม่มีวันมาบรรจบ!
“เต๋า..เต๋า! เหม่ออะไร? ถ้าง่วงก็นอนซะไป แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” หันมามองรุ่นพี่แล้วฝืนยิ้มให้อีกครั้ง
“ท่าทางจะง่วงจริง ๆ แหละพี่โป้ง เต๋ากลับก่อนดีกว่า” ลุกพรวดพราดแล้วทำท่าจะเดินออกไปจริง ๆ หนุ่มรุ่นพี่ตกใจคว้าแขนผลไม้เมืองหนาวไว้ เต๋าตอเรสหันกลับมามองโป้งด้วยแววตาไม่เข้าใจ โป้งมองหน้าผลไม้เมืองหนาวสลับกับมือตัวเองที่จับข้อมือแกร่งแน่น จะปล่อยก็กลัวเต๋าจะกลับไปจริง ๆ แต่จับไว้แบบนี้ก็กลัวเต๋าจะคิดเข้าข้างตัวเองไปไกล..
“โป้ง..จะครบ 1 เดือนแล้ว..จำได้ใช่มั้ย?” ผลไม้เมืองหนาวเอ่ยปากถามรุ่นพี่ที่ยึดข้อมือตัวเองไว้ไม่ปล่อย แต่ก็ยืนเงียบนานกว่า 10 นาที โป้งเงยหน้ามองผลไม่เมืองหนาวแล้วพยักหน้ารับรู้
“โป้งจะเลือกเป็นพี่โป้ง หรือเป็นโป้ง....ของผม?” กลั้นใจถามสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ อีกแค่ 2 วันโป้งจะต้องบอกว่าจะวางเต๋าไว้ตำแหน่งอะไร? แต่สถานการณ์แบบนี้มันบีบหัวใจเหลือเกิน อยากรู้..บอกตอนไหนมันก็มีค่าเท่ากัน ในเมื่อโป้งเป็นคนเดียวที่ต้องให้คำตอบ!
แววตาสับสนและฝ่ามือเย็นเฉียบของรุ่นพี่ทำให้เต๋าตอเรสใจเสีย ความชั่วที่เคยทำมันสนองเร็วเหลือเกิน ทำกับเค้าไว้มาก..เปิดใจให้ได้แค่ตนเป็นได้มากสุดแค่ ‘น้องชาย’ ไม่เคยคิดรับความสัมพันธ์ที่มากกว่านั้น น้ำตารื้น เงยหน้าให้น้ำตาไหลกลับเข้าไปทางเดิมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ กดความเสียใจลงไป..
“ผมทนเป็นน้องชายโป้งไม่ได้จริง ๆ ..ผมจะหายไปตามที่บอก ขอบคุณที่ยอมให้ผมได้อยู่ข้าง ๆ” ส่งยิ้มที่คิดว่าจริงใจและดีที่สุดเท่าที่เต๋าตอเรสจะปั้นขึ้นมาได้..ส่งให้รุ่นพี่ ส่งให้คนที่เป็นคนที่ทำให้รักได้ทั้งใจและกายได้เป็นคนแรก บิดข้อมือออกจากการเกาะกุม เดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่มองเต๋าตอเรสด้วยแววตาที่เจ้าตัวแปลไม่ออก..
“โป้ง..” ยื่นหน้าเข้าไปหา ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่รุ่นพี่เองไม่ได้หลบหรือเบี่ยงตัวหนี สายตาเจ็บปวดของเต๋าตอเรสกระมังที่ทำให้โป้งไม่หลบปลายจมูกที่แตะลงที่แก้มเบา ๆ ความเย็นชื้นนั้นสัมผัสเพียงชั่วครู่ โป้งมองตาผลไม้เมืองหนาวตลอดเวลา..ไล่สายตาลงมามองริมฝีปากที่ขยับเบา ๆ บอกความรู้สึกที่อยู่ในใจของเต๋าตอเรสให้ตนได้รับรู้..เป็นครั้งสุดท้าย
“..ผมรักคุณ..” ..เนิ่นนานเพียงครึ่งนาทีที่รุ่นพี่ได้รับความรู้สึกนั้น ปฏิกิริยานิ่งเฉยของโป้งทำให้แปลความได้อย่างเดียว เต๋าตอเรสเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่แตกร้าว..อกหักอย่างสมบูรณ์แบบ น้ำตาไหลเป็นทางโดยไม่คิดจะเช็ด กลืนก้อนสะอื้นขับรถกลับบ้าน..ฝ่าฝนเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันทั้งเจ็บ ทั้งเหงา..ปิดโทรศัพท์และตั้งใจจะเปลี่ยนซิม เข้าบ้านไปกอดเอวแม่และร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาย
“แม่..เต๋าเจ็บจัง เจ็บในนี้จัง..” แม่ได้แต่กอดปลอบลูกชายที่ทุบหน้าอกตนเองไว้กับอก
“เดี๋ยวก็หายลูก..เจ็บไม่นานหรอก” คืนนั้นเต๋าตอเรสนอนหลับเพราะยาแก้ปวดที่แม่บังคับให้กินก่อนนอน แต่หนุ่มรุ่นพี่..
‘มันเป็นอะไรขึ้นมาอีก?!..บอกรักกูแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย ไม่ฟังเหี้ยอะไรเลย!’ หลังจากฉากบอกรักสะกดใจโป้ง หนุ่มรุ่นพี่เดินกึ่งวิ่งเรียกเต๋าตอเรสไว้ให้กลับมาก่อน..แต่เต๋าตอเรสเสียใจจนปิดการรับรู้ทั้งหมด ผลุนผลันออกจากบ้านไปทั้งที่ฝนกำลังตั้งเค้า โทรหาก็ปิดเครื่อง ยิ่งฝนเทลงมายังกะฟ้ารั่วหนุ่มรุ่นพี่ก็ยิ่งนึกเป็นห่วง
จริงอยู่ที่เต๋าตอเรสเคยหักหาญน้ำใจรุ่นพี่ให้เจ็บแสบ แต่การขอโทษและการทำดีให้โป้งได้เห็นมันก็เพียงพอจะลบความรู้สึกแย่ ๆ ออกไปได้ ถึงไม่ไหมด..แต่ก็ลดลงไปมากโข การทำอะไรแบบตรงไปตรงมาของเต๋าตอเรสมันก็ทำให้โป้งรู้สึกดี ‘อย่างน้อยมันก็เป็นคนปากตรงกับใจ’ ความรู้สึกที่ติดลบกลับถูกความน่ารักเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เต๋าตอเรสทำให้หนุ่มรุ่นพี่เห็นทุกวัน..ล้างไปได้จนสะอาด จากที่รู้สึกดีก็เพิ่มขึ้นมาเป็นรู้สึกว่าชอบขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย แต่สารภาพรักแล้วหนีไปแบบนี้..
“มึงมันกวนใจกูจริง ๆ ..ไอ้เต๋า!” อมยิ้มแล้วล้มตัวลงนอน..
‘ไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มกันใหม่ ..ไอ้ตัวเหี้ย’
……………………………………
แถม
.
.
“อ้อมถ่ายอะไรเหรอ? เห็นจับไปที่หนุ่ม ๆ ตั้งนานละ..” สาวน้อยน่ารักห้อง 2 ถาม ‘อ้อม’ สาววายประจำห้องด้วยความสงสัย อ้อมยิ้มแล้วส่ายหน้าตอบ ยกกล้องส่องไปทางพิที่กำลังตอกตะปูใส่ไม้อัดทำฉากในร้านขายน้ำปั่นในงานออกร้านที่กำลังจะเริ่ม กดชัตเตอร์รัวเร็วเก็บภาพที่ต้องการ หันไปมองหนุ่มลูกครึ่งห้องข้าง ๆ ที่มีซัมทิงกับพิแล้วรีบกดชัตเตอร์เก็บภาพมุมสวย ๆ ไว้
“หุหุ คนหล่อเป็นแฟนกันมันเจริญหูเจริญตาจังรุยนิ ฮี่ๆๆๆๆ” ยิ้มใส่กล้องก่อนจะแพนไปเก็บภาพเพื่อนในห้องที่ก้มหน้าก้มตาทำงาน บางคนก็หันมายิ้มแฉ่งให้อ้อมได้กดชัตเตอร์เล่น..
“โอ๊ะ!..อะไรกันเนี่ย?” เกย์ดาร์ของอ้อมทำงานรวดเร็วเมื่อเห็นหนุ่มหน้าคมนาม ‘เต๋า’ มองตามรุ่นพี่กางเกงดำยิ้มทีละลายใจอ้อม ‘พี่โป้ง’ ไม่ได้การ!
“แช๊ะๆๆๆๆๆๆ อื้อหือ..ชัดเลย!” สายตาที่ส่งมาให้กันระหว่างรุ่นพี่กับเต๋ามันมีอะไรมากเกินปกติรุ่นพี่รุ่นน้องจะมีให้กัน เต๋ายิ้มหล่อส่งพี่โป้งทั้งที่เจ้าตัวเค้าเดินลับไปไหนต่อไหน พี่โป้งก็ไม่น้อยหน้า..เต๋ามองมาแค่นิดเดียวถึงกับหันหลังมายิ้มตอบทั้งที่เพื่อนลากคอไปไหนต่อไหนแล้ว
‘มีรูปเจ๋ง ๆ ในมือหลายใบแฮะปีนี้’ อ้อมคิดแล้วก็ยิ้ม หากเอารูปพวกนี้ไปแขวนคงมีคนสนใจเยอะ เจ้าของรูปเองก็น่าจะสนใจไม่แพ้กัน..ปีนี้ขายแพงกว่าเดิมก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ555+
..งานออกร้านปีนี้น่าสนุกจัง..
......................................
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
อีก 15 วันมาอ่านตอนสุดท้ายของน้องเต๋าพี่โป้งกันนะคะ
เค้างานท่วมหัวจริง ๆ ค่ะ
ปล.กอดรวบตั้งแต่คุณนุ่นยันคุณหนึ่ง ม๊วบๆๆๆๆ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793213 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก