Caress : รักร้อนจากสตรอว์เบอร์รี่หาดใหญ่ถึงหนุ่มเชียงใหม่พราวเสน่ห์ [3]
หยาดฝนโปรยปรายไหลลู่ลงตามกระจกหน้าต่าง เต๋าตอเรสนั่งกอดเข่าพิงหัวเตียงมองภาพของธรรมชาติอยู่บนเตียงใหญ่ เมื่อก่อนไม่เคยรู้ว่าฝนตกมันทำให้บรรยากาศรอบข้างหดหู่ได้เพียงใด ตอนนี้..เข้าใจแจ่มแจ้ง! เปลือกตาบวมช้ำที่เริ่มจะหายเป็นปกติกลับชื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหนุ่มรุ่นพี่ที่ไม่มาทางได้มาครอบครอง..
“..อึก..” สะอื้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ผลไม้เมืองหนาวเจ็บปวดจนไม่รู้จะบรรยายผ่านคำพูดยังไง เสียงเคาะประตูดังเต๋าตอเรสยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวก ๆ เปิดประตูให้แม่เข้ามาด้านใน แม่มองน้องเต๋าด้วยความเป็นห่วง ผลไม้เมืองหนาวยิ้มกว้างทั้งที่น้ำตายังนองเต็มหน้า
“เดี๋ยวก็หายแม่..” แม่ยิ้มแล้วลูบแก้มน้องเต๋าเบา ๆ บอกลูกชายคนเดียวให้ลงไปกินข้าวแล้วแวะไปหาพ่อด้วย พยักหน้าและเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ มองหน้าตาที่ดูไม่ได้ของตัวเองแล้วขำก๊าก ‘เปลือกตากูเหรอเนี่ย?! ยังกะเอาปลวกมาโปะไว้บนขอบตา555+’ ยิ่งยิ้มขำมากเปลือกตายิ่งบวมปิดลูกตา นั่งลงกุมท้องแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ‘โป้งขอให้หายไปแต่ไม่ได้บอกให้เลิกรักนี่!’ ยิ้มให้กำลังใจตัวเองที่กำลังจะได้ลองแอบรักข้างเดียวอีกครั้ง โชคดีของเต๋าตอเรสที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องแบกหนังตาที่มีปลวกเกาะอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ไปให้กลุ่มเพื่อนแซว เดินยิ้มบาง ๆ ออกจากห้องน้ำแล้วพาดผ้าขนหนูบนไหล่ไปหาพ่อ
“55555+น้องเต๋า หน้าตาทุเรศแบบนี้อย่าไปเที่ยวบอกใครว่าเป็นลูกพ่อนะ พ่ออาย5555+” เต๋าตอเรสขำกลิ้งที่เห็นพ่อหัวเราะกับเปลือกตาบวมของตัวเอง พ่อเดินเข้ามากอดคอแล้วหัวเราะไปด้วย
“..ประสบการณ์โชกโชนรึยังน้องเต๋า? น่า..ชีวิตมันจะได้มีชีวา หัดลองอกหักดูบ้างก็ไม่เห็นเสียหาย พ่ออกหักจนหน้าหล่อเลยเห็นมั้ย555+” ยิ้ม ๆ กับอาการปลอบใจของพ่อ ปลูกต้นไม้เพิ่มในสวนหลังบ้าน ใช้เวลาทั้งวันกับการแต่งต้นไม้จัดสวนหน้าบ้านหลังบ้านกับพ่อ 5 โมงเย็นพ่อก็ไล่ให้ไปอาบน้ำจะได้ไปกินข้าวบ้านย่าบ้าง อาบน้ำแต่งตัวหล่อลงมาให้แม่เอาสำลีชุบน้ำเย็น ๆ มาโปะตาทั้งสองข้างทิ้งไว้พักใหญ่ก็เอาออก เปลือกตาที่เหมือนเอาปลวกมาวางทาบของเต๋าตอเรสก็มีสภาพดีขึ้นจนเกือบจะปกติ ออกจากบ้านตอน 5 โมงครึ่งไปถึงบ้านย่าเกือบ 6 โมง..ใจผลไม้เมืองหนาวล่องลอยไปอยู่ในห้องนอนบ้านรุ่นพี่ เพราะ 6 โมงเย็นเป็นเวลาที่เกือบ ๆ 1 เดือนที่ผ่านมาต้องเข้าไปใช้เวลาร่วมกับโป้งจนถึง 2 ทุ่มตลอด ยิ้มบาง ๆ กับความทรงจำดี ๆ ที่เพิ่งผ่านไป ถึงบ้านย่าก็เดินไปเก็บชมพู่ที่เคยปลูกเอาไว้ให้ย่ากิน..
“ย่า..มาให้เต๋ากอดหน่อย ทำไมย่าแก่ไม่เปลี่ยนแบบนี้ล่ะ? แล้วอย่างนี้เต๋าจะแก่ทันย่าได้ไงครับ555+” ย่ายื่นมือเหี่ยวให้เต๋าตอเรสดึงเข้ามากอด ผลไม้เมืองหนาวหอมแก้มย่นด้วยความรัก ชูชมพู่ที่เด็ดมาทั้งพวงให้ย่าดู
“เต๋าปลูกไว้ทำไมย่าไม่ยอมกิน รอให้เต๋ามาป้อนใช่ป่าว? เดี๋ยวเอาไปแช่ตู้เย็นให้เย็น ๆ ค่อยกินนะย่า..อยากกินแกงบอนฝีมือย่าอ่ะ..” ผลไม้เมืองหนาวชวนย่าที่อายุร่วม 90 คุยอย่างออกรส..อยู่คนเดียว ย่าเอาแต่ยิ้มที่หลานมาหา บางครั้งก็หลงจำชื่อเต๋าตอเรสไม่ได้ แต่ก็ยิ้มอารมณ์ดีทุกครั้งที่หลานคุยเก่งอย่างเต๋าตอเรสมาหา ย่าอยู่กับอาซึ่งยังไม่มีครอบครัว ด้วยหน้าที่การงานที่ค่อนข้างรับผิดชอบสูงทำให้อาไม่ค่อยมีเวลาดูแลต้องจ้างพยาบาลมาดูแลย่า ถึงแม้ว่าตอนกลางวันแม่น้องเต๋าจะมาดูแลเป็นประจำอยู่แล้ว โชคดีที่พยาบาลที่จ้างมาชอบดูแลผู้สูงอายุ..ไม่อย่างนั้นอาคงต้องลาออกจากงานแล้วมาดูแลเอง พ่อกับอานั่งคุยกันต่อที่ระเบียงบ้าน แม่กับพยาบาลก็คุยกันเรื่องสุขภาพย่า เต๋าตอเรสที่พาย่าเข้านอนไปแล้วเลยต้องนั่งชิงช้ากินบรรยากาศที่สวนสวยข้างบ้านอยู่คนเดียว แกว่งปลายเท้าให้สัมผัสหญ้าเบา ๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดเครื่อง มิสคอลที่โชว์อยู่ 26 ครั้งเป็นของพี่โป้งทั้งหมด ผลไม้เมืองหนาวคลี่ยิ้มกับหน้าจอมือถือ
สะดุ้งสุดตัวจนปล่อยโทรศัพท์ร่วงกับพื้นหญ้าเมื่อโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นมา กระพริบตาและบังคับให้ระดับการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ ก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง.. ‘พี่โป้งของน้องเต๋า’ กระวนกระวายจับมือถือของตัวเองมาจ้อง เสียงโทรศัพท์ดังจนหยุดไปและดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง กระตุ้นให้ผลไม้เมืองหนาวยิ่งมือไม้สั่นหนักขึ้นไปอีก ‘ถ้ารับจะพูดไงดีวะ? แล้วถ้าไม่รับ..โป้งเกลียดขึ้นมาจริง ๆ จะทำไงวะ คราวนี้อย่าว่าแต่หายไปจากชีวิตโป้งเลย..มึงได้ตายห่าจริง ๆ แน่ เฮ้ยยยยย ไอ้เต๋าชิบหายแล้วมึง!’ โทรศัพท์ดังรอบที่ 3 เงียบไปและไม่มีทีท่าจะดังขึ้นมาอีกครั้งทำเต๋าสตรอว์เบอร์รี่ใจหาย สั่งตัวเองให้โทรกลับแล้วยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เค้าให้เป็นอะไรมันก็ต้องยอม หรือแม้แต่จะให้หายตัวไปจากโลก..มันก็ต้องยอมอย่างเดียวแล้วตอนนี้! ลนลานกดโทรออกพอปลายสายกดรับทันทีก็ดันพูดไม่ออก
“..เต๋า วันนี้มึงจะไม่มาแล้วใช่มั้ย?! นึกจะมามึงก็มานึกจะไปมึงก็ไป ไอ้เหี้ยหน้าแหลมที่อ้อนวอนกอดแขนกูขอมาอยู่ข้าง ๆ มันอยู่ไหน? มึงไปตามมันมาเดี๋ยวนี้!” เสียงเกรี้ยวกราดที่ดังคับหูเต๋าตอเรสเป็นเสียงโมโหของโป้งตัวจริงแน่นอน ผลไม้เมืองหนาวใช้ฝ่ามือลูบหูป้อย ๆ อ้อมแอ้มตอบกลับไปเบา ๆ ..
“..ช่วงนี้ผมไม่ไปได้มั้ย? เต๋ายังทำใจให้เป็นน้องโป้งไม่ได้อ่ะ แล้วตอนนี้อยู่ในช่วงต้องหายตัวไปจาก..” เสียงฟึดฟัดของโป้งทำให้เต๋าตอเรสจำต้องเงียบฟังอีกครั้ง
“กูบอกซักคำรึยังว่าอยากได้น้องเหี้ย ๆ อย่างมึง! ถ้ามึงไม่โผล่หัวมาภายใน 2 ทุ่ม..กูจะให้มึงหายไปจากชีวิตกูตามที่มึงร้องขอทันที!” ตะคอกใส่หูเต๋าตอเรสเสร็จก็วางทันที นั่งหมุนเก้าอี้นับเวลา ‘ตอนนี้ทุ่มครึ่ง..เวลาครึ่งชั่วโมงไอ้ตัวเหี้ยมันจะคลานมาทันมั้ย?’ ผลไม้เมืองหนาววิ่งเข้าบ้านปล้นกุญแจรถยนต์จากพ่อและบอกอีก 1 ชั่วโมงจะกลับมารับ พ่อยื่นกุญแจให้อย่างงง ๆ ตะโกนไล่หลังลูกชายอย่าขับรถเร็วนัก เต๋าสตรอว์เบอร์รี่รับคำแล้วใส่เกือกหมาวิ่งไปที่รถ หยิบมือถือมาคำนวณเวลาตอนนี้ทุ่มกว่าไปหาโป้งต้องเหยียบมิดถึงจะทัน สตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่งมิดแซงมันทุกคัน เข้าซอยบ้านโป้งเหลืออีก 2 นาที จอดรถแล้วรีบวิ่งไปลูบหัวลูบหางไอ้บู้ที่วิ่งมาอ้อนผิดเวลา พุ่งขึ้นไปหาโป้งเปิดประตูห้องนอนออกโดยไม่เคาะเพราะรีบร้อน.. 2 ทุ่ม 4 นาที
“..มึงมาช้าไอ้ตัวเหี้ย อยากหายไปรึยัง?” ยืนหอบแฮ่กมองหนุ่มรุ่นพี่ นั่งลงกับพื้นห้องเพราะหมดแรง..
“..ผมรีบเต็มที่แล้ว ขออุทธรณ์..สภาพร่างกายผมตอนนี้ไม่พร้อมเจรจา” ยกมือยอมแพ้แล้วก้มหน้าลง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และคิดช่องทางหลบหลีกไปด้วย ถ้าโป้งเรียกมาแบบนี้โอกาสที่จะได้พัฒนามากกว่าเป็นน้องมันสว่างโชติช่วงอยู่แล้ว การเต้นของหัวใจเริ่มเป็นปกติก็เงยหน้ามองหนุ่มรุ่นพี่ที่นั่งกอดอกมองตนอยู่
“..ผมรักคุณ..” ไม่จำเป็นต้องขอโอกาสหรือใช้หน้าแหลม ๆ ร้องขออะไรจากโป้งอีกแล้ว เต๋าตอเรสงัดไม้นี้มาใช้เป็นเดิมพัน หนุ่มรุ่นพี่ที่เตรียมจวกเตรียมเอาคืนผลไม้เมืองหนาวถึงกับอึ้ง อ้าปากค้าง มือที่กอดอกคลายออกก่อนจะห่อไหล่แล้วกอดอกแน่นขึ้น ก้มหน้า ขมวดคิ้ว ปากล่างยื่นออกมาพอน่าฟัด กลอกตาไปมาแก้เขิน ‘ไอ้เหี้ยยย เล่นงี้กับกูเหรอ?’ เต๋าตอเรสกับหนุ่มรุ่นพี่ต่างเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง เต๋าตอเรสคลานเข้าไปหาโป้งที่นั่งอยู่ที่เดิม หนุ่มรุ่นพี่เหลือบตาขึ้นมามองแล้วหลุบลงไปมองขาตัวเอง บิดเก้าอี้ไปมาเหมือนกำลังคิดหนัก ผลไม้เมืองหนาวคลานเข้าไปหยุดตรงหน้า นิ่งรอให้โป้งตัดสินใจว่าจะลุกหนีหรือจะยอมให้ผลไม้เมืองหนาวเข้าไปหา โป้งนั่งนิ่งไม่ขยับเก้าอี้เหมือนก่อนหน้า คลายมือที่กอดอกมาจับเข่าตัวเองไว้ทั้ง 2 ข้างแต่ยังคงก้มหน้าไว้เหมือนเดิม รุ่นพี่นิ่งค้างไว้ท่าเดิมเกือบ 3 นาที เต๋าตอเรสคุกเข่าเลื่อนมือมาจับพนักแขนไว้ 2 ข้าง ยันตัวขึ้นมาแล้วยื่นปลายจมูกประชิดแก้มใสของโป้ง..รุ่นพี่ขยับหลบนิดหน่อย
“..กูยังไม่หายโกรธ..” มองตาเต๋าตอเรสแล้วบอกให้รู้ ผลไม้เมืองหนาวหยุดนิ่งมองโป้งตอบก่อนจะคลี่ยิ้ม...
“หายแล้ว..โป้งไม่ได้โกรธผมแล้ว” ขยับเข้าไปใหม่แล้วแตะปลายจมูกลงกับแก้มรุ่นพี่ที่เดิมเบา ๆ
“..มึงบอกจะหายไป..” หนุ่มรุ่นพี่เล่นเกมส์ถาม - ตอบไม่หยุด เต๋าตอเรสยิ้มที่แก้มใสเลื่อนไปที่ใบหู..
“ใครซักคนโทรตามให้กลับมา..รู้จักมั้ย?” กระซิบถามแล้วผละมามองหน้ารุ่นพี่เต็มตา โป้งสบตาคมไม่หลบก่อนจะคลี่ยิ้มละลายใจ ‘มึงมันสตรอว์เบอร์รี่..ไอ้เต๋า’ ด่าแบบเขิน ๆ ก่อนจะหลับตาเมื่อเต๋าตอเรสยิ้มกว้างเคลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ผลไม้เมืองหนาวใช้ปลายจมูกเย็นสัมผัสใบหน้ารุ่นพี่จนทั่ว..ให้รุ่นพี่รับรู้ว่าตนตั้งใจจะทนุถนอม โป้งขยับถอยออกมาจ้องหน้าผลไม้เมืองหนาว ยกมือขึ้นมาปิดตาเต๋าตอเรสช้า ๆ คิ้วเข้มของผลไม้เมืองหนาวขมวดมุ่นแต่ก็ไม่เอ่ยปากถามไถ่ สัมผัสชื้นแต่นุ่ม หยุ่น ..เหมือนริมฝีปากของโป้งแตะที่ริมฝีปากช่างพูดของเต๋าตอเรส ผลไม้เมืองหนาวสะดุ้งและผงะไปด้านหลัง..แต่โป้งก็ตามมาจูบต่อ ริมฝีปากของรุ่นพี่เคลื่อนไปเบา ๆ ขยับช้า ๆ อย่างนุ่มนวล ถอนจูบแล้วดึงมือออกเปิดตาเต๋าตอเรส..
“เต๋า..เห็นใคร?” คำถามนี้ของโป้งถีบเข้ากลางใจเต๋าตอเรส ความผิดมหันต์เมื่อครั้งขืนใจโป้งและครางชื่อพิเพื่อนรักออกมาทำให้รุ่นพี่ขุ่นเคืองและฝังใจไม่หาย ผลไม้เมืองหนาวลืมตาขึ้นมาสบตาหนุ่มรุ่นพี่ช้า ๆ ตอบตามที่เห็นในมโนสำนึกจริง ๆ
“..วรปัตถ์ ผมเห็นคุณ..ในนี้ผมเห็นคุณตลอดเวลา” จับมือรุ่นพี่มาทาบอกและขยับเข้าหาโป้งเมื่อบอกความจริงจบ แววตามั่นคงของผลไม้เมืองหนาวที่โป้งได้สบมันทำให้หายคาใจ หลับตารับสัมผัสหวานจากผลไม้เมืองหนาว..เนิ่นนาน ถอนจูบออกให้ได้หายใจแบบคล่อง ๆ แล้วดึงรุ่นพี่ลงมากอด หอมแก้มใสของโป้งจนหนำใจ
“ผมรักคุณ..โป้งของผม” ปลายจมูกคลอเคลียไม่ห่าง กระซิบบอกหนุ่มรุ่นพี่ให้รับรู้อีกครั้ง โป้งอมยิ้มแล้วเอ่ยปากบอกผลไม้เมืองหนาวบ้าง..
“อาฮะ..ตัวเหี้ยของพี่” คลี่ยิ้มอ่อนโยนประกอบคำพูดจริงใจเมื่อครู่ ผลไม้เมืองหนาวผงะอีกครั้งก่อนจะเบ้หน้า
“ไม่เอา! ไม่เป็นตัวเหี้ยนะโป้ง!..จะเป็นน้องเต๋าอ่ะโป้ง ไม่เอาตัวเหี้ยนะ..” ผลไม้เมืองหนาวจับไหล่หนาของรุ่นพี่เขย่าเมื่อรุ่นพี่เอาแต่หัวเราะ ใบหน้าบึ้งตึงของเต๋าตอเรสสร้างความสุขให้หนุ่มรุ่นพี่ได้เป็นอย่างดี เมื่อขอร้องหนุ่มรุ่นพี่ให้เรียก ‘น้องเต๋า’ไม่ได้ผล หนุ่มหน้าคมก็ถอนหายใจยอมเป็น ‘ไอ้ตัวเหี้ย’ ของโป้งคนเดียวก็พอ เหลือบมองนาฬิกาแล้วเอ่ยบอกรุ่นพี่
“โป้ง..เต๋ากลับไปรับแม่กับพ่อที่บ้านย่าก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เต๋าจะมาหาใหม่..” รุ่นพี่สบตาผลไม้เมืองหนาวและพยักหน้ารับรู้ หลบตามองไหล่เต๋าตอเรสเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาหาอีกครั้ง ริมฝีปากชื้นสัมผัสที่แก้มรุ่นพี่แผ่วเบาและเลื่อนมาแตะที่ริมฝีปาก จูบเบา ๆ กับคำสารภาพรักของผลไม้เมืองหนาวดังแถวริมฝีปากหยุ่น
“เต๋ารัก..พี่โป้ง” หนุ่มเหนือระบายยิ้มเต็มหน้าตอบรุ่นน้องตัวเหี้ย วันนี้ผลไม้เมืองหนาวขับรถฝ่าฝนกลับบ้านเหมือนเมื่อวานไม่ผิดเพี้ยน เพียงแต่วันนี้คราบน้ำตามันถูกรอยยิ้มและความสุขเข้ามาแทนที่จนเต็ม นึกถึงก่อนจะขับรถกลับมารับพ่อกับแม่ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น ‘พี่รู้ว่าเต๋าใจร้อน..แต่อย่าเอาความใจร้อนมาใช้กับเรา หัดฟังและรู้จักรอพี่ด้วย เมื่อวานเต๋าตัดสินใจเอาเองไม่รอฟังคำตอบจากพี่ แล้วเป็นไง..เสียใจอยู่คนเดียว พี่สมน้ำหน้าเต๋า..รู้ป่าว?(รุ่นพี่ทำหน้าจริงจังจนผลไม้เมืองหนาวขำไม่ออก) ขับกลับดี ๆ พรุ่งนี้เจอกัน’ ความรู้สึกเป็นห่วงครั้งแรกที่ผลไม้เมืองหนาวได้รับจากโป้งทำให้เต๋าตอเรสรู้สึกว่าตนโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นคน ได้รับโอกาสจากรุ่นพี่ให้เป็นคนรัก ยอมมองข้ามความชั่วที่เต๋าตอเรสกระทำ ย่างเท้าเบาหวิวลงจากรถไปรับแม่กับพ่อที่บ้านย่า เรียนบุพการีไปตามตรงว่าหาลูกชายเพิ่มให้ได้ 1 คน หัวใจอีก 1 ดวง..ให้ทำใจรับไว้ด้วย ยิ้มแก้มปริเมื่อพ่อกับแม่ทำไม่สนใจ นั่นแปลว่าทั้งคู่รับได้ไม่มีปัญหา กลับถึงบ้านก็แมสเสจหารุ่นพี่..ไม่อยากโทรเพราะดึกมากแล้ว อาบน้ำและนอนไม่หลับ..เหมือนเดิม แอบรักก็นอนไม่หลับ อกหักก็หลับไม่ลง ได้รักตอบกลับมายิ่งไม่หลับไม่นอน เกิดเป็นตัวเหี้ยนี่เข้าใจยาก!
เช้าวันแรกของโรงเรียนหลังสัปดาห์งานออกร้านผ่านพ้น เด็กนักเรียนต่างโล่งใจที่งานสำเร็จไปได้ด้วยดี แต่ต้นเทอมหน้าต้องเตรียมรับกีฬาสี นักกีฬาแต่ละชนิดต้องเตรียมพร้อมร่างกาย คุยกับพิและเพื่อนว่ากีฬาสีจะทำอะไรบ้างและนินทา ผอ. หรือ ‘ไอ้เหม่ง’ กันมันส์ปาก เย็นนั้นเต๋าตอเรสแยกกับพิและเพื่อนแอบไปรอเจอรุ่นพี่ก่อนกลับบ้าน เดินคู่กับโป้งมาทางด้านหลังเหลือบเห็นเพื่อนเล่นบอลกันก็ชวนรุ่นพี่นั่งดูแถวม้าหินอ่อนสนามฝั่งตรงข้าม เห็นแฟนเพื่อนถูกเด็กห้องท้าย ๆ พุ่งชนล้มก็ลุกพรวดพราดจะวิ่งเข้าไปช่วยพิเพื่อนรักเอาเรื่องให้ไทโย รุ่นพี่ที่เห็นเหตุการณ์พร้อมกับผลไม้เมืองหนาวดึงไหล่เจ้าตัวเอาไว้แล้วขอจัดการเคลียร์ให้ เพราะฝ่ายผิดเป็นญาติห่าง ๆ ของตน ดวงตาแข็งกร้าวที่พร้อมจะพุ่งเข้าชนทุกอย่างให้พินาศของเต๋าทำให้โป้งนึกกลัว ‘เหมือนวันนั้นไม่มีผิด’ เต๋าดึงดันจะเข้าไปในสนามเองไม่ฟังเสียงค้านจากรุ่นพี่ โป้งจับไหล่หนาไว้แน่นและดึงมาเผชิญหน้า..
“เต๋า! กลับบ้านไปอาบน้ำแล้วเข้าไปรอพี่ที่บ้าน ในสนามนั่นพี่จัดการเอง เด็กคนนั้นเป็นญาติพี่..เต๋าอยากให้พี่กับเพื่อนเต๋ามองหน้ากันไม่ติดเพราะญาติพี่ไปหาเรื่องเพื่อนเต๋าก่อนเหรอ? แคนมันเป็นเด็กเลือดร้อนเหมือนเต๋า แต่ไม่มีพิษมีภัยกับใครพี่รับรองได้ เต๋า..ปล่อยให้พี่จัดการ..นะ” ผลไม้เมืองหนาวที่ถูกรุ่นพี่เตือนแววตาอ่อนลง กระพริบตาแล้วหันไปมองในสนามสลับกับใบหน้าของคนรัก
“ระวังตัวนะ..” หนุ่มรุ่นพี่ถอนหายใจแล้ววิ่งเข้าไปห้ามทัพในสนาม โป้งวิ่งเข้าไปห้ามพิกับญาติได้ทันแต่..ห้ามไทโยไว้ไม่ได้ เพียงแค่ 2 หมัดญาติกับไทโยก็หมดข้อข้องใจ เพื่อน ๆ แคนหามแคนกลับบ้าน ส่วนเพื่อนน้องเต๋าแยกกลับบ้านใครบ้านมัน หนุ่มรุ่นพี่เดินลัดสนามขี่มอไซค์กลับเข้าบ้านรอการมาเยือนของน้องเต๋าตอเรส 2 ชั่วโมงที่น้องเต๋าอ้อนวอนขอตรวจร่างกายหนุ่มเหนือมันช่างยาวนานนัก หนุ่มรุ่นพี่ได้แต่ถอนหายใจปลงกับความตอเรสของเต๋า
“อย่ามาแบ๊วใส่พี่ไอ้เต๋า! กลับบ้านไปเลย นี่มัน 2 ทุ่มแล้ว555+” เต๋าตอเรสกอดโป้งไว้แน่นและเอาหัวถูที่อกหนุ่มรุ่นพี่จนแดง โป้งหัวเราะขำกับท่าทางบ้องแบ๊วของเต๋าแต่เจ้าตัวไม่ขำ..
“หอมที..” ไม่ได้ตรวจร่างกายก่อนกลับก็ขอลวนลามที่แก้มก็ยังดี หนุ่มรุ่นพี่ยิ้มละลายใจส่งให้แล้วสูบลมแก้มป่อง ปลายจมูกเต๋าตอเรสกดลมในปากโป้งก็ปล่อยออก ขำก๊ากใส่หน้ากันก่อนรุ่นพี่จะยอมให้หอมดี ๆ ก่อนกลับบ้าน
กีฬาสีปีนี้วินตั้งใจจะลงคัดบอล พิเพื่อนรักก็ลงบาสกับโป้งเหมือนเคย เต๋าตอเรสก็เช่นกัน..นักกรีฑาระดับเหรียญทอง ลงรายการไหนก็ซิวเหรียญรายการนั้นแบบไม่ต้องเสียเวลานั่งเดา เย็นเพื่อนกับผลไม้เมืองหนาวเดินเล่นดูของที่ถนนคนเดิน เต๋าได้เสื้อมา 2 ตัว ลายเหมือนกันแต่คนละสี สีขาวตั้งใจซื้อมาให้รุ่นพี่ส่วนสีดำจะเอาไว้เอง หนุ่มรุ่นพี่อมยิ้มมองเสื้อคู่ที่เต๋าตอเรสซื้อมาให้ใส่เดินตลาดมืดวันเสาร์หน้า
“เต๋า...พี่ว่าเอาไว้ใส่นอนเหอะว่ะ” ปากจู๋แก้มป่องของผลไม้เมืองหนาวทำโป้งขำก๊าก สุดท้ายเต๋าก็ต้องตามใจรุ่นพี่ ‘เอาไว้ใส่นอนด้วยกันก็ได้555+’
ช่วงใกล้สอบผลไม้เมืองหนาวก็ติวเข้มพร้อมเพื่อน ๆ ปลงกับการสวีทลี่ของพิเพื่อนรักกับไทโยและยังต้องคอยปิดไม่ให้ประเจิดประเจ้อจนเกินไปนัก แต่ก็อย่างว่า..คนรักกันมันต้องเผลอแสดงความรักใส่กันตลอดอยู่ดี เต๋ากับโป้งก็เหมือนพิที่ระหว่างสอบไม่ได้ติดต่อกับไทโยเลย สอบเสร็จผลไม้เมืองหนาวก็บอกพิเพื่อนรักให้ไปหาหัวใจตัวเอง
“คิดถึงมันก็ไปหาสิวะ” เต๋าตอเรสกลับไปอาบน้ำที่บ้านแล้วตรงดิ่งไปหารุ่นพี่ ทำคะแนนกับพ่อแม่แฟนก่อนจะขึ้นไปหาลูกชายต่อ
“พี่โป้ง..น้องเต๋าคิดถึ๊งคิดถึง หอมน้องเต๋าหน่อยค่ะ” หนุ่มรุ่นพี่ถึงกับเบือนหน้าก่อนส่ายหัวหน่ายกับความสตรอว์เบอร์รี่ของเต๋าตอเรส แขนสองข้างที่ยื่นเข้าหาดึงตัวหนุ่มรุ่นพี่เข้ามากอด กระชับแน่น..
“ผมคิดถึง..ทุกวัน” หอมหัวไหล่โป้งแล้วยืนกอดต่อไป รุ่นพี่ขยับตัวพาเต๋าตอเรสไปนั่งบนเตียง
“ทำข้อสอบได้มั้ย?” ผลไม้เมืองหนาวยิ้มให้แล้วพยักหน้า ขยับตัวเข้าไปเบียดซบซอกคอโป้ง รุ่นพี่หัวเราะขำก่อนจะหอมกระหม่อมเต๋าตอเรสแล้วกระชับกอดบ้าง นั่งนิ่งฟังเสียงลมหายใจหนุ่มรุ่นพี่ โป้งคลายแรงกอดแล้วดันไหล่เต๋าตอเรสออกมาจรดปลายจมูกตัวเองที่แก้มผลไม้เมืองหนาว ดวงตาเรียวสวยของโป้งสบนิ่งกับดวงตาคม รุ่นพี่เคลื่อนใบหน้าเข้าหาเต๋าแตะริมฝีปากแผ่วเบาก่อนจะบดจูบร้อนแรง แผ่นหลังของเต๋าตอเรสแอ่นไม่ติดเตียงเมื่อยอดอกถูกรุ่นพี่ชิม ลมหายใจขาดห้วงดังสลับกันไปมา..
“อือออ พี่โป้งเต๋าไม่ได้ล็อคห้อง..ไป ไปล็อคก่อน” เสียงเซ็กส์ซี่ของผลไม้เมืองหนาวบอกรุ่นพี่ให้ล็อคห้องป้องกันความลับ โป้งดันตัวออกมามองเต๋าทั้งตัวก่อนจะลุกไปล็อคห้องและเดินกลับมา ปลายนิ้วรุ่นพี่ลูบเบา ๆ ไปทั่วทั้งหน้าอกของเต๋าตอเรส..หยุดที่ริมฝีปากนุ่ม เต๋ามองตาเชื่อมของรุ่นพี่และเปิดปากงับนิ้วเบา ๆ ก่อนจะจูบและใช้ปลายลิ้นตวัดดูดเข้ามาชิม โป้งหายใจติดขัดก่อนจะดึงนิ้วตัวเองออกแล้วแทนที่ด้วยจูบร้อน ปลายลิ้นเกาะเกี่ยวแลกน้ำลายดุเดือด รุ่นพี่ทาบทับเต๋าตอเรสเบียดสะโพกเข้าหา ผลไม้เมืองหนาวครางฮือ..
“อืออ โป้ง..” กระซิบชื่อกับริมฝีปากหยุ่นแล้วดันตัวรุ่นพี่ขึ้น โป้งเท้าแขนคร่อมให้ผลไม้เมืองหนาวใช้ปลายลิ้นร้อนแตะชิมตั้งแต่ซอกคอจนถึงยอดอก หายใจหนักขึ้นเมื่อเต๋าขยับตัวลงต่ำ ปลายลิ้นตวัด ริมฝีปากดูดดื่มความแข็งขืนของรุ่นพี่อย่างเต็มใจ โป้งขยับเอวเข้าหาโพรงปากร้อนข้างใต้อย่างลืมตัว ผลไม้เมื่อหนาวดันนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าไปในปากโป้ง กวาดน้ำลายของโป้งติดมาจนชุ่ม เลื่อนลงมาสอดเข้าช่องทางด้านหลังช้า ๆ ริมฝีปากผลไม้เมืองหนาวทำงานเข้าขากับ 2 นิ้วที่อยู่ในตัวรุ่นพี่..
“ซี้ดดด จะถึงแล้วเต๋า..อึ๊ห์..” เต๋าเร่งทั้งริมฝีปากที่ครอบครองความแข็งขืนและนิ้วที่ทำงานอยู่ด้านหลัง ไม่นานโป้งก็พ่นน้ำรักออกมาให้ได้ชิม เต๋ากลืนกินเข้าไปจนหมด ดึงรุ่นพี่ลงมากอดแล้วหอมขมับชื้น
“ผมรักโป้ง.. ไปอาบน้ำเถอะ” หนุ่มรุ่นพี่นอนหายใจรวนรินกับอกผลไม้เมืองหนาว ขมวดคิ้วเมื่อถูกไล่ให้ไปอาบน้ำ
“..แล้วเต๋าล่ะ?” ไม่พูดเปล่าเลื่อนมือไปสัมผัสแท่งร้อนของอีกฝ่ายด้วย ผลไม้เมืองหนาวถดก้นหนีมือก่อนจะตีหลังมือรุ่นพี่เบา ๆ
“เดี๋ยวนี้ซนนะคะโป้ง..ไม่อยากให้เจ็บน่ะ เต๋าไม่เป็นไรหรอก” รุ่นพี่อมยิ้มกับความน่ารักของเต๋าตอเรส กระชับกอดแน่นขึ้น
“ให้พี่หลับก่อนนะ..แล้วค่อยกลับ” ผลไม้เมืองหนาวกระชับกอดแล้วหอมหน้าผากส่งโป้งเข้านอน รุ่นพี่รู้สึกรักเต๋าตอเรสขึ้นไปหลายเท่า แต่ถ้าชั่งน้ำหนักความรักแข่งกันแล้ว โป้งยังต้องเพิ่มความรักเข้าไปอีก 2 – 3 เท่าถึงจะหนักเท่ารักของเต๋าในเวลานี้
“ผมรักคุณ..โป้งของผม” กระซิบส่งหนุ่มเหนือให้หลับฝันดี รอจนลมหายใจสม่ำเสมอถึงค่อยประคองศรีษะโป้งออกวางบนหมอนเบามือ ลุกจากเตียงแล้วเดินออกมา ปิดประตูให้เงียบที่สุด เดินจากบ้านหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความรู้สึกเป็นสุข ดีใจที่ตัวเองข้ามผ่านความรักไปอีกขั้น แค่เห็นอีกฝ่ายมีความสุขมันก็เพียงพอที่จะรับความสุขนั้นเข้ามาแทนที่ความต้องการทางเพศ กลับถึงบ้านก็อาบน้ำนอนและฝันถึงหนุ่มยิ้มพราวเสน่ห์
คนเดียวที่ทำให้ผลไม้เมืองหนาวเปลี่ยนแปลง..ทุกอย่างในชีวิตให้ดูลงตัวและดีขึ้น
และจะยังเป็นคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของหนุ่มใต้เลือดร้อนคนนี้ไป
..ตลอดกาล..
End.
...............................................
วันนี้จิโดนเบี้ยวนัดค่ะ เลยมานั่งปั่นน้องเต๋าจากที่ค้างไว้จนจบได้ (จิตอบเม้นท์พรุ่งนี้ทีเดียวเลยนะคะ -////-)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
จิ้มบวกคืนและบวกขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793190 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก