Begin [5]“วันนี้วันอะไร?” เงยหน้าจากกองซองเงินเดือนที่กำลังจะเอาไปจ่ายคนงานมองเจ้าของคำถาม ดวงตาไม่พอใจกึ่งสงสัยของเผ่าทำให้ผมต้องละมือจากซองจำนวนมากมาสนใจน้อง ขมวดคิ้วมุ่นนึกให้ออกว่าวันนี้ที่น้องถาม..มันเป็นวันสำคัญอะไร
“วันจันทร์ครับ..วันเงินออก วันเกิดเผ่า หรือว่า..วันที่เรามีอะไรกันครั้งแรก?” น้องถอนหายใจแล้วหยิบแฟ้มเปล่ามาฟาดแขนผม หน้าเล็กงอง้ำก่อนจะสะบัดหนีเดินออกจากห้อง ลูบแขนเบา ๆ แล้วหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะมาดู ผมทำงานจนไม่สนใจอย่างอื่นเลยจริง ๆ ปฏิทินตั้งโต๊ะที่ระบุวันตามจำนวนเดือนถูกปากกาสีแดงบ้าง น้ำเงินบ้างขีดเขียนเอาไว้จนเต็มช่อง ‘นัดจ่ายเงินคนงาน’ ‘ส่งงานกับเจ้าของตึก’ และยังมีชอตโน้ตยิบย่อยอีกเยอะแยะที่ขี่กันอยู่ในช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่มีผมอ่านออกแค่คนเดียว ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับ กดนิ้วนวดเบา ๆ คลายความเครียด ผมจะออกไปจ่ายเงินคนงานทั้งที่น้องยังโกรธผมอยู่แบบนี้ไม่ได้ ผมไม่มีสมาธิ
“เผ่า..พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอะไร เผ่าอย่าโกรธพี่นะ” เดินออกไปตามหาน้องแล้วดึงไหล่เล็กมาคุยกันดี ๆ เผ่าเม้มปาก กลั้นสะอื้นบอกผม..น้ำตาคลอเบ้า
“วันนี้วันแห่งความรัก..พี่โยทำแต่งาน ไม่ ไม่เคยสนใจใคร วันนี้เพื่อนเผ่าได้กุหลาบช่อโต เผ่าไม่เคยอิจฉานะ เผ่ารู้ว่าพี่โยรักเผ่า แต่..ทั้งที่วันนี้มันเป็นวันพิเศษ พี่โย..ไม่มีแม้แต่หางตาเหลียวแลเผ่าอ่ะ” พูดจบน้ำตาเม็ดโตก็ไหลอาบแก้มช้า ๆ ภาพเผ่ากับน้ำตาทำหัวใจผมปวดหนึบ ๆ ผมเกลียดไอ้แสนที่ทิ้งพระพาย เกลียดคนที่ทำให้คนที่ตัวเองรักเจ็บปวด..แต่วันนี้ คนที่ผมรักกลับต้องมาเสียใจเพราะผมเอง
“พี่ขอโทษ” ดึงไหล่เล็กที่สั่นเพราะแรงสะอื้นมากอดหลวม ๆ ผมออกจากบ้านมาก็เอาแต่ทำงาน หาเงินเก็บไว้เพื่ออนาคตที่ยังมองไม่เห็นแสงสว่างของผมกับน้อง การรักและอยู่กินกับผู้ชายด้วยกันอย่างเปิดเผยในสังคม..มันไม่ง่ายนัก เผ่าไม่เคยสนใจกับสายตารังเกียจของคนในสังคมของเผ่า กลับยืดอกยอมรับและยืนข้างผมมาจนถึงตอนนี้..ผมกลับไม่ใส่ใจ ไม่ดูแลน้องให้มากเหมือนที่น้องทำให้ผม ปวดในอกจนล้นออกทางตา ปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ ดันไหล่ออกแล้วเช็ดน้ำตาให้น้องเบามือ
“พี่ไม่คิดว่าวันนี้มันจะสำคัญกับเรา..” ประคองหน้าเล็ก เปลือกตาด้านบนเริ่มบวมช้ำ ปลายจมูกแดง ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น
“..ทุก ๆ วันของพี่ที่ได้อยู่กับเผ่า คือ วาเลนไทน์ของเรา..” ไม่เคยพูดอะไรเลี่ยน ไม่มีความหวานอยู่ในตัวเหมือนคนอื่น ไม่ค่อยแสดงความรักพร่ำเพรื่อ แต่การเป็นครอบครัวเดียวกัน..ผมก็เรียนรู้เพิ่มขึ้นมาอีกข้อ ชีวิตรักบางครั้งก็ต้องการ ‘น้ำตาล’ ใส่ลงไปให้หวานบ้าง สบตาสีดำของเผ่าที่เอ่อด้วยน้ำตาอีกครั้ง น้องสะอื้นเสียงดัง น้ำตานองหน้า..แต่สีหน้ากลับเปี่ยมด้วยความสุข
“พี่โย..พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ? เสี่ยวอ่ะ555+” นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตา หลังมือปาดหยดน้ำให้หมดจากวงหน้าของน้อง เผ่าไม่เหมาะกับน้ำตาเลยซักนิด จูงมือมานั่งที่เก้าอี้
“รอพี่จ่ายเงินคนงานก่อนนะเผ่า ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ..อย่าไปไหนนะ” ลูบแก้มเผ่าแล้วหันหลังออกจากห้อง เดินไปหยิบซองออกมาเรียกคนงานให้เข้ามารับเงินทีละคน เช็คจำนวนจนครบ ให้คนงานเซ็นต์รับเงินเรียบร้อยก็ออกไปหาเผ่า น้องนั่งหลับฟุบหน้าลงกับแขน เงยหน้ามองนาฬิกา..ผมเลทเผ่าไป 1 ชั่วโมงพอดี ถอนหายใจกับการไม่รักษาเวลาของตัวเองแล้วเขย่าแขนน้อง
“เผ่า..ตื่นเถอะ” น้องงัวเงียตื่นแล้วโผเข้ามากอดเอวผม ‘พี่โยทำงานเพลินอีกแล้วนะ’ ถอนหายใจกับคำกล่าวหาที่มีมูลความจริงเกินครึ่ง จับมือที่กอดเอวออกแล้วดึงให้ลุกขึ้น พาไปหาพ่อก่อนจะขอกลับก่อน พ่อยิ้มให้แล้วบอกผมให้พาเผ่าไปหาอะไรกินตอนเย็นด้วย เย็นนี้พ่อจะพาแม่ไปฉลองวาเลนไทน์นอกบ้าน ผมยิ้มบางกับความน่ารักของพ่อกับแม่ จูงมือน้องออกไปขึ้นรถ ขับพาไปหาอะไรกิน เผ่าเลือกดินเนอร์บนเรือกับบรรยากาศวิถีชีวิตของสองฝั่งเจ้าพระยา ดินเนอร์หรูวันนี้..ผมไม่รู้สึกแตกต่างจากวันธรรมดาเลยซักนิด ให้น้องจ่ายเงินแล้วตัวเองก็รีบออกมาเลือกของในเคาน์เตอร์ตรงทางขึ้นเรือ ซื้อเสร็จก็เดินมาดูแม่น้ำเจ้าพระยารอน้อง เผ่าจ่ายเงินเสร็จก็ขับรถกลับเข้าบ้าน ผมกับน้องเข้าไปดูว่าพ่อกับแม่นอนรึยังก่อนจะเข้าห้องมาอาบน้ำ ดูแลตัวเองบ้าง
“พี่โยสนุกมั้ย?” ผมพยักหน้าตอบ ผมรู้สึกสนุกเพราะเผ่ามีความสุข น้องยิ้ม หัวเราะตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวกับผม ดึงผ้าคลุมไหล่ออกมาเช็ดผมให้น้อง จับนั่งหน้ากระจกแล้วไดร์เป่าผมให้เผ่า น้องชอบสระผมกลางคืนแล้วนอนเลย ไม่ยอมเช็ดให้แห้งก่อนนอน ผลก็คือไม่สบาย
“ชอบจัง..” เหลือบมองน้องผ่านกระจก เผ่านั่งกอดเข่าแล้วยิ้มให้ผม ยิ้มตอบน้องแล้วตั้งใจเป่าจนแห้ง เมื่อก่อนไม่เคยสนใจไอ้เครื่องเป่าผมนี่เลย แต่พอน้องไม่สบายบ่อยเข้าก็ต้องหัด ครั้งแรกยืมแม่บ้านมาลองเป่าผมตัวเองก่อน เก้ ๆ กัง ๆ อยู่เป็นอาทิตย์ พอเริ่มเป็นก็ซื้อไดร์มาเบิกฤกษ์เป่าให้น้องในวันเกิดตัวเอง ผมไม่เคยรับของขวัญจากเผ่าในวันเกิดตัวเอง เลือกจะเป็นคนให้ซะมากกว่า
สางผมน้องจนแห้งก็เก็บไดร์เข้าที่ เดินเข้าไปหา 2 มือที่อ้ารอ อุ้มเผ่าท่าอุ้มเด็กมาที่เตียง เสียงน้องหัวเราะชอบใจดังคิกคัก ผมวางเผ่าลงก่อนจะถอดเสื้อน้องติดมือมาด้วย ก้มลงจูบริมฝีปากน้องแล้วดันให้หลังเอนราบกับเตียง จูบไม่ประสาที่ยังคงความสม่ำเสมอของเผ่าทำผมควบคุมตัวเองไมได้ซักครั้ง เหมือนเผ่าเก็บร่างกายนี้ไว้ให้ผมแค่คนเดียวเท่านั้น
“พี่โย..” น้องเบี่ยงหน้าหลบจูบผมก่อนจะดันอกไว้ หยุดจูบ มองตอบแล้วกอดเผ่าไว้หลวม ๆ น้องกอดผมแน่น ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้ายาว ๆ แล้วก็สงสัย ผงกหัวมองหน้าน้อง เจ้าตัวเหลือบมองผมแล้วโขกหน้าผากกับหน้าอกเบา ๆ ผมขำเผ่าก็โขกแรงขึ้น พอจะถามว่าเป็นอะไรน้องก็พลิกมาทับทั้งตัว
“..เป็นอะไร?” เอ่ยปากถามแล้วยื่นปากไปจูบริมฝีปากน้องเบา ๆ เผ่ามองผมนิ่งแล้วยันตัวขึ้นมาจูบผมตอบ จากจูบนุ่มนวลในตอนแรกกลับร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มือเล็กนุ่มที่ไม่เคยทำงานหนักของน้องลูบเข้ามาในเสื้อ ลากปลายนิ้วตามร่องกล้ามเนื้อ ผมเบี่ยงตัวออกมาถอดเสื้อแล้วประกบจูบต่อ เผ่าเลื่อนจูบลงมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าท้องของผม แค่คิดต่อจากสะดือลงไปน้องชายผมก็แข็งโด่ ปลายลิ้นเล็กเลียลากตั้งแต่หน้าท้องจนถึงสิ่งที่ผมจินตนาการไว้ น้องจูบเน้นแค่ตรงโคนเท่านั้น ปล่อยให้น้องเป็นคนเริ่มก็ต้องให้น้องเป็นคนจบเอง
เผ่าถอนจูบออกแล้วนั่งคุกเข่า ดึงแขนมาเช็ดปากตัวเองแล้วจ้องความแข็งขืนของผมนิ่ง สูดลมหายใจเข้าอีกคั้งแล้วคลานขึ้นมา นั่งลงข้างผมแล้วเม้มปากแน่น หลับตาปี๋แล้วคลำแตะ ๆ คลานเข้ามาคร่อมผมไว้ หันหัวไปทางความแข็งขืนของผมแล้วเอาความร้อนของตัวเองมาเสิร์ฟถึงที่ น้องกดเข่ากับเตียงได้ก็จับความแข็งแกร่งของผมไว้มั่น ผมจ้องจุดเล็กสีน้ำตาลอ่อนที่ลอยเด่นตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ น้องแตะปลายลิ้นกวาดน้ำสีใสที่ติดตรงส่วนปลายของผมมาชิม เกร็งจนหน้าท้องขึ้นเป็นลูก โพรงปากนุ่มอุ่นกลืนกินความแข็งขืนของผมช้า ๆ ผมแทบขาดใจ จับความร้อนของเผ่ามาจ่อก่อนจะตวัดปลายลิ้นฉกคืนบ้าง เผ่าครางอู้กับความแข็งแกร่งแล้วเม้มริมฝีปากรูดขึ้นลงช้า ๆ เสียวจนเผลอขยับสะโพกตาม ละเลงลิ้นโต้ตอบจนเผ่าถอนริมฝีปากออกมาบอก..เสียงพร่า
“พี่โย..” เร่งริมฝีปากแล้วดันนิ้วเข้าไปสำรวจหาจุดเสียวของน้องไปด้วย เผ่าดิ้นพล่านจนต้องจับสะโพกไว้แน่น ๆ นิ้วคว้าน ปากรูด ไม่นานเผ่าก็เม้มน้องชายผมลงคอจนสุด บีบรัดให้ผมต้องปลดปล่อยไปพร้อม ๆ กัน กลืนน้ำรักของน้องลงคอพร้อมกับที่เผ่ากินของผมเข้าไปด้วย ถอนนิ้วออก น้องก็พลิกตัวไปนอนคว่ำหน้าข้าง ๆ ปรับลมหายใจให้เป็นปกติแล้วลุกขึ้นนั่ง ลูบเนินสะโพกเบา ๆ แล้วช้อนตัวให้ลุกมานั่งตัก น้องพิงหลัง ซบซอกคอนิ่ง
“ไปหยิบกางเกงตัวเมื่อเย็นของพี่มาที” กระซิบบอกน้อง เผ่าลุกไปหยิบกางเกงมายื่นให้แล้วปีนมานั่งตักเหมือนเดิม เอื้อมเปิดไฟหัวเตียงแล้วจับกางเกงยัดใส่มือนุ่มเหมือนเดิม น้องลืมตามามอง ขมวดคิ้วมุ่น มือนุ่มควานหาของในกระเป๋ากางเกงมาให้ผม กล่องพลาสติกใสเนื้อหนาที่มีสร้อยสีเงินพาดสวย..น้องจ้องมันสลับกับหน้าผม
“ให้เผ่าเหรอ?” ผมพยักหน้าแล้วยื่นมือแย่งกล่องนั้นมาแกะออก บรรจงสวมให้ สร้อยสีเงินตัดกับผิวขาวของน้องดูสวยเด่น มือนุ่มลูบลายสร้อยที่อยู่บนอกตัวเองช้า ๆ ดวงตาสีดำมองหน้าผมเนิ่นนานก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนโยน
“ขอบคุณครับ” ยิ้มตอบน้องแล้วก้มจูบมือที่ลูบสร้อยเบา ๆ เผ่าโผเข้ามากอดผมแน่น ลูบหลังเนียนแล้วดันให้ไปอาบน้ำก่อน น้องยิ้มกว้างก่อนจะลุกไปอาบน้ำตามคำสั่ง ยิ้มตามแผ่นหลังเผ่าแล้วเลื่อนมือมาจับความแข็งขืนของตัวเอง น่าแปลกที่ครั้งนี้เจ้าตัวดีไม่เรียกร้องหาความเร่าร้อนรอบต่อไป ส่ายหัวกับร่างกายแปรปรวนแล้วลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวรอคิวเข้าห้องน้ำ เผ่าเดินออกมาเนื้อตัวเปียกปอนเพราะลืมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย ยื่นผ้าเช็ดตัวของตัวเองให้แล้วเดินย้อนไปหยิบผ้าน้องมาใช้ อาบน้ำเสร็จก็ออกมานอนกอดน้อง จูบริมฝีปากนุ่มเบา ๆ ส่งเข้านอน
“เผ่ารักพี่โย” ยิ้มให้น้องแล้วกระซิบกลับ
“พี่โยรักเผ่า..จะรักจนกว่าจะหมดลม” ผมพูดประโยคเดิมที่พูดให้น้องฟังทุกครั้งที่น้องบอกรักผม
ขอให้ทุกวันของคุณกับคนรัก คือ วาเลนไทน์นะครับ
Happy Valentine’s Day ครับ
....................................
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
จิกลับจากเปิดกีฬาตอน 6 โมงเย็น ละเลียดกินข้าว เอื่อยเฉื่อยอาบน้ำเสร็จก็มีกะใจเปิดคอม เห็นเม้นท์ของเมย์ น้องเกด อ้อม กับนักอ่านท่านอื่นยังรออ่านก็เลยเกิดแรงฮึด(อันน้อยนิด) ปั่นตอนนี้ตั้งแต่ 2 ทุ่ม เพิ่งจะเสร็จเวลานี้ จินตนาการมันหายไปพร้อมความเหนื่อยจริง ๆ ค่ะ555+
ปล.แฟลชไดรฟ์ไม่รู้อยู่ไหน พิมพ์เสร็จเลยต้องลงเลย ทิ้งไว้ในเครื่องที่บ้านมันชอบหายค่ะ ตอนที่เหลือของหนุ่ม ๆ จะทยอยปั่นเอามาส่งนะคะ
ปล.2 และแล้วจิก็กระทำการดองการตอบเม้นท์อีกแล้ว เม้นท์ทิ้งไว้เถอะค่ะ จิอ่านทุกม้นท์แล้วจิก็จะพยายามเข้ามาย้อนตอบจนครบนะคะ ทั้งเรื่องน้องพิและพี่เรย์เลยค่ะ แต่ตอนนี้..
ม่ายหวายแหล่วววววว
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793185 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก