2 คำถาม..หลายคำตอบหนุ่มลูกครึ่งดวงตาสีน้ำตาลลืมตาตื่นรับวันใหม่ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงใหญ่ ก้มมองผ้าปูที่นอนเรียบตึง เบือนหน้ามองผ้าห่มถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบอยู่ปลายเท้า ข้างกายว่างเปล่า ถอนหายใจยาวแล้วลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัวออกไปดูความเรียบร้อยของรีสอร์ท พนักงานหลายคนยิ้มแย้ม ยกมือไหว้ คนที่สนิทหน่อยก็เข้ามาทักทาย
“สวัสดีครับคุณอาทิตย์ แม่บ้านผมฝากเนื้อแดดเดียวมาให้คุณพิครับ” มือเรียวยิ้มแล้วยื่นมือไปรับถุงกระดาษจากพนักงาน พิชอบช่วยเหลือคนอื่น ยื่นมือเข้าประคองคนที่กำลังจะล้ม และปลอบคนที่ล้มลงแล้วให้มีกำลังลุกขึ้นใหม่ พิเป็นที่รักเสมอ..
“จะเก็บไว้ให้ เดี๋ยววันนี้ก็กลับแล้ว” พนักงานก้มหัวแล้วขอตัวไปทำงาน ไทโยมองของในมือแล้วถอนหายใจพรู พิกลับไปอยู่เป็นเพื่อนตาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ตาอายุมากขึ้น ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อน เคยชวนให้มาอยู่ด้วยกัน ตาก็มาแค่ 2-3 วันก็กลับ ‘คนแก่น่ะลูก อยู่ไหนมันก็ไม่เหมือนบ้าน’ เพราะเหตุผลนี้ พิเลยต้องแบ่งเวลาไปดูแลตาที่บ้านสวน วันนี้ครบกำหนดที่พิจะต้องกลับมา รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อของหนุ่มลูกครึ่ง เดินยิ้มบาง ๆ เข้าห้องทำงาน กดโทรสั่งอาหารมื้อเย็นเพื่อรับพิ
“น้ำพริกกะปิ หมูกับปลาทูทอด แกงจืดเต้าหู้ ยำหมูไม่เผ็ด ทอดมันปลากราย ส่วนของหวาน..ทำเต้าทึงชามใหญ่ไว้ด้วย” วางหูแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ที่โทรอยู่ประจำ รอสายไม่นานปลายสายก็รับ
“ออกจากบ้านโน้นกี่โมงครับ ไม่ต้องขนมาหรอก ผมกลัวพิเหนื่อย ครับ..ไทรอกินข้าวเย็นนะ ครับ ครับผม” ตาสั่งให้ขนมะม่วงมาฝากตนและพนักงานในรีสอร์ท คนปลายสายเลยง่วนอยู่กับการปีนต้นมะม่วงกับพวกคนงานหว่านปุ๋ย เสียงเคี้ยวมะม่วงไปคุยไปทำนายน้อยตระกูลมุราคาวะอดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี พิก็ยังคงน่ารักแบบนี้ตลอด ประตูห้องทำงานเปิดออกโดยไม่มีการเคาะบอก มีไม่กี่คนที่จะทำแบบนี้กับไทโยได้
“วันนี้ไอ้พิจะกลับมารึยัง กูจะได้กลับโรงแรม” พี่ชายเปิดประตูเข้ามาพร้อมแฟ้มงานหลายแฟ้ม กองลงบนโต๊ะแล้วเอ่ยปากถาม น้องชายพยักหน้ารับ พี่ชายถอนหายใจแล้วเอนหลังนอนราบกับโซฟายาว
“มาซะทีไอ้เด็กเวร กูจะได้กลับไปทำงานกูบ้าง หมั่นไส้พวกมึงจริง ๆ กลับไปอยู่กับตาไม่กี่วันจะต้องโทรตามกูให้มาอยู่เป็นเพื่อนมึง กลัวมึงจะไปโด้ใครรึไงวะ?! หลงเมียยังกะอะไร..คงจะไปเอากับใครได้หรอก555+” น้องชายยิ้มแล้วส่ายหัวกับวาจาเกินจะกล่าวของพี่ชาย ยกหูโทรสั่งพนักงานให้หามะขามหวานเกรดเอมาให้ 3 กล่อง จะให้พี่ชายเอาไปฝากแม่กับป๊า และพวกการ์ด 2 กล่อง ที่เหลืออีกกล่องก็จะฝากให้แฟนพี่ชายที่อยู่โรงแรมกับแม่
“พี่เรย์ผมฝากมะขามหวานให้แม่กับป๊ากล่องหนึ่งนะ กล่องหนึ่งให้การ์ด แล้วอีกกล่องให้น้องสอง พี่เรย์จะรอพิมาก่อนรึเปล่า จะได้ขนมะม่วงที่สวนไปด้วยเลย” พี่ชายนอนหลับตานิ่งไม่ตอบน้องชาย ไทโยลุกเดินเข้าไปมองใบหน้าสดใสของพี่ชายใกล้ ๆ ‘หลับง่ายจริง ๆ’ ยิ้มแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม พี่ชายมาอยู่เป็นเพื่อนตนตั้งแต่วันที่พิกลับบ้านสวน อยู่ได้ 2 วันก็สั่งให้ป๊าพาแฟนมาอยู่ด้วยที่นี่ ป๊ามาส่งได้แค่ 2 วัน แม่ก็พาน้องสองกลับ แย่งกันไปมาเหมือนเด็ก ๆ ยิ้มบางกับประโยคที่แฟนพี่ชายบอกกับพี่ชายวันที่แม่มาตามให้กลับไปอยู่กับแม่
“..สองกลับไปรอคุณที่โรงแรมกับแม่นะครับ แม่คุณก็เหมือนแม่สอง แม่เหงา..สองก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่ คุณ..ไม่โกรธสองนะครับ” พี่ชายที่เจอมือนุ่มนิ่มลูบตามโครงหน้า โดนริมฝีปากสวยกระซิบบอกไปจูบไปถึงกับใจอ่อน ยอมให้แฟนกลับไปกับแม่โดยดี
“ยิ้มอะไรไอ้ไท?” เสียงพี่ชายที่โพล่งออกมาทำไทโยยิ้มค้าง หันไปมองหน้าหล่อที่ดวงตายังหลับสนิทแล้วหัวเราะเบา ๆ ชวนกินข้าวเที่ยงแล้วให้พี่ชายไปนอนพักผ่อนก่อนกลับโรงแรมในตอนเย็น
ทานข้าวเที่ยงเสร็จ 2 พี่น้องก็เคลียร์งานบนโต๊ะจนเรียบร้อย พี่ชายขอตัวไปนอนเอาแรง ไทโยเดินตรวจงานตามแผนกก่อนจะหยุดที่สนามเด็กเล่น ลูกศิษย์อาจารย์พี่พิวิ่งเข้ามาหา เสียงเล็ก ๆ ถามหาอาจารย์เซ็งแซ่ ยิ้มแล้วตอบเด็ก ๆ ไปว่า
“วันนี้ก็กลับครับเด็ก ๆ อาจารย์มีมะม่วงมาให้เด็ก ๆ ด้วย พรุ่งนี้เอากระเป๋ามาใส่มะม่วงนะครับ” ไทโยให้เด็ก ๆ เอากระเป๋าเป้ของโรงเรียนมาใส่มะม่วงกลับไปกินด้วย เสียงขานรับและขอบคุณคุณครูของเด็ก 3 ขวบทำให้นายน้อยยิ้มกว้าง เล่นเป็นม้าให้เด็ก ๆ ขี่จนเย็นก็เดินกลับมาอาบน้ำรอคนหน้าเป็นที่กำลังจะมาถึง พี่ชายแต่งตัวรอที่โต๊ะอาหาร บอกให้พี่ชายกินก่อนได้เลยไม่ต้องรอ ถ้าพิมาถึงจะให้พนักงานรีบแบ่งมะม่วงใส่รถพี่ชาย และให้พี่ชายกลับได้ทันที
“ดีเหมือนกัน กูกินก่อนนะ” พี่ชายลงมือทานข้าว โดยที่ตัวเองนั่งคุยเป็นเพื่อนไปด้วย กินเสร็จพี่ชายก็ชวนไปนั่งรับลมที่สวนหน้ารีสอร์ท จิบเบียร์ที่เย็นจนเป็นวุ้นรอบางคนที่เป็นลมหายใจของตัวเอง
“เมื่อก่อนมึงไม่สนผู้ชายนี่หว่า..มึงชอบไอ้พิตอนไหนไทโย” พี่ชายเอ่ยปากถามหลังจากคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ น้องชายขมวดคิ้วกับคำถาม มันก็น่าแปลกใจไม่น้อย ที่คนรักข้ามคืนอย่างไทโยจะมาลงเอยกับผู้ชาย แถมยังกลายพันธุ์เป็นคนรักเดียวใจเดียวอีกด้วย ยิ้มน้อย ๆ แล้วตอบไปตามตรง
“ตอนแรกผมแค่คิดว่าพิน่าสนใจ พอลองเข้าไปใกล้ผมก็ตกหลุมรักพิเลยว่ะพี่ ผมหาเรื่องเค้าก่อนแล้วก็จูบเค้าหน้าตาเฉย555+” พี่ชายนึกภาพตามแล้วขำก๊าก ความเป็นคนตรงไปตรงมาของน้องชายทำให้รู้ว่า ก่อนจะมาเป็นแฟนกัน น้องสะใภ้ต้องปวดหัวกับการรุกของน้องชายตัวเองแค่ไหน ยิ่งไทโยเอ่ยปากเล่าถึงเรื่องที่จีบพิยิ่งทำให้พี่ชายขำมากขึ้นไปอีก
“555+ มึงมันหน้าด้านว่ะ ป๊ากับแม่ก็ไม่มีสันดานแบบนี้นะไทโย มึงไปติดมาจากใคร?!555” พี่ชายกับน้องชายนั่งขำกันจนตัวโยน หลังฟังเรื่องฮาของน้องชายก็นั่งจิบเบียร์ต่อกันเงียบ ๆ พี่ชายยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยถามอีกข้อ
“มึงชอบตรงไหนของไอ้พิมากที่สุด..” ไทโยเหลือบมามองใบหน้าด้านข้างของพี่ชายแล้วก้มหน้าลง ยิ้มบาง ๆ เงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ตอบพี่ชายเสียงมั่นคง จริงจังกว่าครั้งใด
“กระดอ!” พี่ชายที่จิบเบียร์อยู่ถึงกับสำลักพรวด พ่นเบียร์ในปากออกมาจนเสื้อเลอะไปหมด น้องชายหัวเราะเสียงดังแล้วเอาแขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตาช่วยพี่ชาย
“ไอ้เหี้ยยยย กูถามดี ๆ นะ!” พี่ชายเดินหนีเข้าบ้าน บ่นอุบว่าต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบ ยืนขำกับแผ่นหลังพี่ชายที่เข้าไปแต่งตัวใหม่ เดินกลับมาที่โต๊ะอาหารแล้วสั่งให้พนักงานเอากับข้าวไปอุ่นใหม่ กดโทรถามว่าถึงไหนแล้วก็รีบให้พนักงานเร่งมือ พอเอากับข้าวที่อุ่นจนควันขึ้นฉุยมาวางเสียงรถยนต์ก็แล่นเข้ามาพอดี พี่ชายเดินออกมาจากห้องแล้วรับไหว้คนหน้าเป็น พิไหว้เรย์จิซังแล้วก็เดินเข้ามาหาไทโย..ดวงอาทิตย์ที่ให้ความอบอุ่นและยังส่องแสงให้ความสว่างได้แม้ยามค่ำคืนอ้าแขนรับความเย็นฉ่ำชื่นของหยาดฝนเข้ามาในอ้อมกอด
“มาช้าจัง..รถติดตรงไหนเหรอครับ” ก้มลงหอมแก้มใสที่เฝ้าคิดถึงมาหลายวัน จูบริมฝีปากสีส้มอมชมพูที่เอาแต่ยิ้ม ‘ให้พี่การ์ดขับช้า ๆ เพราะขับกลางคืนมันอันตรายน่ะ’ พยักหน้ารับรู้แล้วก้มลงจูบอีกครั้ง เกลี่ยปลายจมูกที่แก้ม ดึงเข้ามากอดจนพอใจถึงยอมปล่อยให้มานั่งกินข้าว ให้พิกินข้าวไปก่อน สั่งพนักงานรีบแบ่งมะม่วงที่พิขนมาให้พี่ชาย 2 กล่อง พี่ชายเดินไปหาพิแล้วแย่งกินปลาทูในช้อนก่อนจะขอตัวกลับ ยิ้มให้พิที่เขวี้ยงก้างปลาทูใส่กระเป๋าเสื้อพี่ชายได้พอดิบพอดี เสียงพี่ชายตะโกนลั่นเพราะเพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามา ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อเพราะปลาทูของพิแล้วก็อดขำไม่ได้ พี่ชายหันมาชี้หน้าคาดโทษตนแล้วถอดเสื้อโยนใส่หน้า ‘ซักส่งให้กูที่โรงแรมก่อนวันศุกร์ด้วย’ พยักหน้าให้แล้วยืนส่งพี่ชายที่เอาเสื้อตนไปใส่กลับโรงแรม เดินเข้าไปดึงประตูรถพี่ชายที่กำลังจะปิด ชะโงกหน้าไปกระซิบให้ได้ยินแค่ 2 คน
“..ดวงตา” พี่ชายขมวดคิ้วกับประโยคไม่มีที่มาที่ไป ก่อนจะอ้าปากแล้วพยักหน้าเข้าใจ ยิ้ม ๆ ให้น้องชายแล้วหันไปสั่งการ์ดที่ให้ออกรถ น้องชายรีบถามกลับก่อนล้อรถจะหมุน
“แล้วพี่เรย์ล่ะ..ชอบน้องสองตรงไหน?” คำถามที่ตนใช้ถามน้องชายเพราะความอยากรู้ ถูกใช้กลับด้วยเหตุผลเดียวกัน ยกยิ้มมุมปากแล้วตอบอย่างมั่นใจ
“ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องตอบ..ออกรถ” ตอบน้องชายด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วใช้ฝ่ามือผลักหน้าอกน้องชายออก ปิดประตูแล้วกดกระจกลงโบกมือส่ง น้องชายยืนเท้าเอวแล้วยิ้มหน่าย โบกมือตอบและเดินกลับเข้าไปกินข้าวกับแฟน รำพึงเบา ๆ กับตัวเองก่อนจะเข้าไปนั่งเบียดหาไออุ่นจากหยาดฝนฉ่ำเย็น..
“ผมชอบพิทั้งตัวว่ะพี่เรย์..หวานไปหมด” หยอนก้นนั่งแล้วอ้าปากรับข้าวจากช้อนที่พิส่งมาให้ กินจนหมดเกลี้ยงก็ให้พิขี่หลังมาอาบน้ำด้วยกัน เลาะเล็มชิมความหวานที่พิมีจนพอใจ อาบน้ำอีกรอบแล้วล้มตัวลงนอนกกกอด กระซิบส่งเข้านอนให้หลับฝันดี
“ผมรักพิ” หนุ่มดวงตาดำขลับอมยิ้มให้กับกระซิบส่งเข้านอนที่เป็นของตนเพียงคนเดียว กระชับวงแขนกอดให้แน่นขึ้นแทนคำบอกรัก นึกในใจเสียงดังพร้อมกับแก้มขึ้นสีเรื่อภายใต้ความมืดมิด
‘ผมก็รักไท..คนเดียว’
……………………….
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
จิค้างตอบเม้นท์อีกแล้วค่ะ55+ หลังวันที่ 17 ค่อยทยอยตอบนะคะ เพราะวันที่ 17 เป็นวันปิดการแข่งขันที่ใช้เวลายาวนาน 1 เดือนค่ะ จบซะที! เมื่อวานจิก็เล่นวอลเลย์แพ้ค่ะ เซ็งนิดหน่อย แต่ช่างมันเนอะ ปีหน้าเอาใหม่..จะไปต่อขามาตบใส่อีกฝั่งบ้าง555+
จิ้มบวกขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.นั่งแต่งพี่เรย์แล้วมันตื้อค่ะ เป็นพี่เรย์ยากชะมัดอ่ะค่ะ จิเลยปั่นตอนนี้มาให้อ่านเล่นไปก่อน รอหน่อยเนอะ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก