1 วันในฤดูวิกฤตลมเย็นโชยพัดกลิ่นธรรมชาติเข้าหลอดลมให้ปอดฟอกตามวงจรชีวิต เอียงคอยิ้มตอบนกตัวน้อยที่เกาะกิ่งไม้ที่อยู่อีกฝั่งท้องร่อง ก้มยิ้มทักทายสายน้ำที่ไหลเชี่ยวใต้ฝ่าเท้า แกว่งขาในน้ำเล่นด้วยอารมณ์สุนทรีย์ เงยหน้ามองท้องฟ้าสีฟ้าสด หลับตารับลมเย็นที่หาญกล้าเอาตัวมาปะทะหน้าผม ลืมตามองเสียงจิ๊บ ๆ ของนกน้อยตัวเมื่อกี้ ตาเหลือกลานลุกพรวดพราดเมื่อเห็นนกน้อยกำลังอยู่ในช่วงวิกฤติ
“ไอ้เหี้ย! ไป! ไป๊ ชิ้วๆๆ เฮ้ยยยย กินเข้าไปแล้ววว” ผมกระโดดตัวลอยมือไม้โบกวุ่นไล่งูตัวไม่ใหญ่ที่กำลังบรรจงเขมือบนกน้อยที่ยิ้มให้ผมอยู่เมื่อครู่ หายใจถี่แล้วก้มมองหาก้อนหินหรือเศาไม้ที่พอจะเอาขว้างทำลายจังหวะการเขมือบของมัน
นั่น! ผมรีบเอามือเขี่ยหัวมนุษย์หน้าหล่อที่อาศัยตักผมนอนเมื่อกี้ทิ้งข้างทางแล้วหยิบก้อนหินมาถือไว้แน่น หมายมั่นปั้นมือแล้วกะปาให้โดนหัวมันเต็มที่ ลุกขึ้นยืนแล้วยกขาขึ้น ง้างมือไปข้างหลังให้เหมือนกำลังจะขว้างลูกเบสบอล ชะงักค้างอยู่ท่านั้น สบตาไร้แววของงูเข้าเต็มเปา ค่อย ๆ ลดมือลงแล้วปล่อยก้อนหินตกข้างตัว สะอื้นฮักกับการจากไปของนกน้อยผู้มีกรรมหนัก ลดสายตาจากดวงตาเหี้ยมโหดมามองส่วนที่พองนูนที่สุดของลำตัวงู
“งูเหี้ย!” มองตามการเลื้อยสุดคลาสสิคที่เอาส่วนที่นูนที่สุดในร่างกายถูไถเสือกส่งไปตามกิ่งไม้ โถ..ตายแล้วยังถูกทรมานอีก กัดปากล่างแล้วเบือนหน้าหนี เห็นน้ำที่ท่วมท้นเต็มสวนมะม่วงแล้วก็ละเหี่ยใจ เข้าใจว่ามันเป็นการระบายน้ำเพื่อให้น้ำที่ท่วมจากที่อื่นผ่อนความเดือดร้อนลงไปบ้าง แต่ไม่ใช่ให้ท่วมแช่เป็นเดือนแบบนี้ ระบายน้ำให้จังหวัดอื่นยังไง..ปล่อยให้ กทม.ท่วมได้ขนาดนั้น จริงอยู่ที่ กทม.ชั้นในยังไม่ท่วม แต่ปล่อยให้รอบนอกท่วมนี่..
“เอาล่ะ เข้าใจว่าสมองมีน้อย มึง ไทโย ลุกซะเดี๋ยวนี้ อย่าทำตัวไร้ประโยชน์เหมือนกลุ่มคนที่ออกทีวีพวกนั้น พาเข้าบ้านหาไรให้กินเดี๋ยวนี้!” เด็กญี่ปุ่นเอามือสอดทำหมอนหนุนแล้วยิ้มกว้างส่งให้ผม ยิ้ม..ยังกล้ายิ้มนะ ไม่ช่วยกูไล่งู ปล่อยให้งูมันกินนกแล้วยังไม่สะทกในความผิด ผมยืนกอดอกองมนุษย์ลูกครึ่งค่อย ๆลุกมานั่ง เมินมือที่ยื่นออกมาขอให้ฉุดลุก พ่นลมหายใจทิ้งหน่ายกับนิ้วที่สะกิดไหล่ยิก
“หิวก็ไม่บอก เดี๋ยวไททำข้าวผัดให้กินนะครับ ไปกัน เข้าบ้านกันเนอะ” มาน้งมาเนอะ แค่นหัวเราะลงคอแล้วถอยหลังไป 3-4 ก้าว สปีดต้นพุ่งใส่หลังกว้าง ไทรับผมด้วยมือที่ประคองก้นแบบพอดิบพอดี ดิ้นยุกส่ายก้นยิกหนีนิ้วที่ขยำก้นเล่น ไทหันมาหัวเราะเสียงใส ตาสวยทอประกายมีความสุขมากมาย ไอ้ที่ผมหงุดหงิดก็หายเหมือนผมได้กระทืบงูตัวนั้นแล้ว
“..อยากกินหมูทอด” เด็กญี่ปุ่นพยักหน้ารับแล้วพาเดินขึ้นสะพานไม้ไผ่ที่ทอดยาวจากหลังบ้านมาที่สวน ฝีมือเด็กญี่ปุ่นกับพี่เรย์ช่วยกันครับ พี่เรย์บอก ‘ไม่ต้องจ้างใครทำ กูจบช่าง แค่นี้กระจอก’ ตอนนั้นผมเบ้ปากนิด ๆ ก็โดนมือหนาตบหัวเบา ๆ ไปทีนึงตามความน่ารัก แต่พี่เรย์มันเก่งครับ มันทำแค่ครึ่งวันก็เสร็จ แถมทำเสร็จก่อนน้ำมาตั้งหลายวันด้วย
ไทโยเดิน ผมมีหน้าที่จับราวไม้พยุงไม่ให้เราไหลลงน้ำ ด้วยทักษะขั้นเทพของผม เราก็สามารถเดินเข้าบ้านมาด้วยความสวัสดี อะไร..มันจะเดินถึงบ้านได้ยังไงถ้าคนจับราวจับไม่แน่นน่ะ ผมเก่งหรอก! เข้าบ้านได้ผมก็เขย่าขาเป็นสัญญาณให้ปล่อยผมลงแตะพื้นได้แล้ว เดินดุ่มเข้าครัวแล้วตักข้าวใส่จานจนพูน เปิดตู้กับข้าวแล้วกวาดตามอง วางจานข้าวไว้ที่โต๊ะแล้วหยิบช้อนมาตักกับข้าวมาราดข้าวอย่างละหน่อย พอตักกับข้าวครบทุกจานแล้วก็ยกมาวางตรงหน้าไทโย ดึงมือมันออกแล้วหย่อนก้นใส่ตักหนา จับมือมันให้จับช้อนก่อนจะปล่อยมือแล้วนั่งนิ่ง
“เอ้า..อ้ามมม” ไม่ใช่เสียงมัน ผมให้สัญญาณการตักแล้วอ้าปากรอ คำแล้วคำเล่าถูกลำเลียงส่งเข้าปากผมสลับกับปากมันจนข้าวและกับในจานหมดลง ลุกขึ้นหยิบน้ำมากินก่อนจะเทส่งให้ไทโย หยิบจานมาล้างแล้วปล่อยให้เด็กญี่ปุ่นกอดจากด้านหลัง
“ไม่โมโหแล้วนะครับ มันเป็นวัฏจักรของธรรมชาติ เราต้องปล่อยให้มันเป็นไปนะครับ” ถอนหายใจแล้วหยิบจานที่ล้างแล้วมาคว่ำ หันหน้าเผชิญหน้าหล่อที่จ้องผมนิ่ง พยักหน้ารับคำที่ไทบอกอย่าง..เข้าใจ แต่ในสถานการณ์นั้นเราช่วยมันก็ทันนี่หว่า เงยหน้าตามแรงที่ปลายจมูกดุนดันสูดกลิ่นหนังหน้าผม ถอนหายใจทิ้งอีกรอบก่อนจะโอบรอบคอหนา หลับตารับปลายลิ้นที่ตวัดริมฝีปากผมเล่น ซบหน้ากับไหล่หนาปล่อยให้ไทโยลูบหลังเพลิน ๆ ปลอบใจเรื่องที่ผมไม่สามารถช่วยนกตัวนั้นได้
ทอดถอนใจกับวังวนของธรรมชาติ ไหนจะน้ำที่ท่วม ไหนจะการมาเยือนของเหล่าสัตว์น้ำจืดทุกชนิด แล้วไหนจะผลกระทบที่ทำให้คนงานที่ห่วงบ้านและพ่อแม่พี่น้องขอลาไม่มีกำหนดอีก แต่ก็ดี ผมกับเด็กญี่ปุ่นเลยได้มีโอกาสรับประสบการณ์ใหม่ของมหาวิกฤติน้ำท่วมปี 54 กับเขาบ้าง
ปล่อยให้ไทโยจูงมือเดินเข้าห้องนอนตามประสาของน้ำท่วม..ไม่รู้จะทำไรเลยต้องเข้าห้องลูกเดียว
อิจฉาล่ะซี้~
เจอกันวันวิกฤติครั้งหน้านะครับ5555
...................
กอดรวบ!
สั้นมากค่ะ555 วันนี้จิลมออกหูและหงุดหงิดมาก เลยระบายความอัดอั้นกับเสียง กึ๊ด ๆ ปึ๊ด ๆ อึ๊ด ๆ ที่ตังในหุตลอดเวลาผ่านน้องพิให้อ่านค่ะ อ่านเล่นไปก่อนเนอะ เพราะวันหยุดนี้จิได้หยุดค่ะ ดีใจได้ไปหาหมอ5555
สุขสันต์วันน้ำท่วมท้นนะคะ!
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ปล. คุณ katarena จิเพิ่งเห็นอ่ะ คิดถึงงงงงง ไปอ่านพี่เรย์รอตอนใหม่ที่จิยังจิ้นไม่ออกไปก่อนนะคะ555+
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก