หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[LalaBam]

นังแก้ว
แกคงไม่คิดจะกลับมาคบกับไผ่อีกใช่มั้ย
เพราะไผ่นะเป็นของริวคนเดียวเท่านั้น

แล้วนั่นไผ่ไปโดยที่ไม่บอกริว
จะเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ

[V_we]

ถ้าริวไม่เจอพี่ไผ่ น้องเค้าจะเศร้าไหมอ่ะ
แค่คิดตามก็สงสารริวแล้ว
ยิ่งถ้ามารู้ว่าหายไปกับแฟนเก่าด้วย
กระซิกๆ
 

[1st prince]

สนุกมาก

ขอให้ความฝันของน้องริวสมหวังนะ

 

[lasom]

ไปไม่บอกอย่างนี้บ้านจะแตกมั้ยเนี้ย

[ordkrub]

ริวจะคว้างไหมนะ อยู่ๆไผ่มาหายไป

[pattyam]

แล้วคนน้องจะเป็นยังไงเนี่ย คนพี่ไม่อยู่ อย่าดื้อนะลูก คนเราตัวติดกันตลอดเวลาไม่ได้
อดทนเอา อดทนลูก แต่เกรงว่าคนน้องไม่งอนแย่เหรอคะ พี่ติดงานไม่ไปด้วยแต่ไม่ได้บอกไว้
 :z3:ตอนต่อไปนี่ลุ้นมาก กลัวน้องแย่เอา --' ให้ตายเหอะ เอาใจช่วยน้องริวเจ้าคะ


ส่วนที่จะยกพี่ตะวันให้ ยังไงๆแพทก็เอาคะ โฮะๆ ถ้าพี่ตะวันไม่มีใคร มามะมาซบเราก็ได้ พร้อมจ๊ะ
 ยังไงก็รักคนแต่ง รักคนโพสเจ้าคะ 

[aekporamai2]

มานั่งรอเลยอ่ะ..

[sukie_moo]

ไผ่ไม่ได้ไปด้วยอย่างนี้  ริวจะแย่ไหมนะ

[aeecd]

:-[หลงรัก ริวแล้วอ่ะ
พี่ไผ่ก็เป็นผู้ชายอบอุ่นมากๆเลย

[yayee2]

ถ้าริวไม่เจอพี่ไผ่ น้องเค้าจะเศร้าไหมอ่ะ
แค่คิดตามก็สงสารริวแล้ว
ยิ่งถ้ามารู้ว่าหายไปกับแฟนเก่าด้วย
กระซิกๆ
 

พี่แก้วคิดเหมือน V_we เลยค่ะ
แต่มาคิดใหม่อีกที น้องริวยังมีพี่ตะวันอีกคนที่เข้าใจอ่ะ
พี่ตะวันคงไม่ปล่อยให้น้องริวเคว้งคว้างหรือเศร้าหรอกค่ะ
อ่ะน้องริวสู้ๆลูก หนูต้องหัดที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้วล่ะ นี่คือแบบฝึกหัดบทแรกจ้ะ

[PEENAT1972]

จะรอดูพัฒนาการทางด้าน อีคิวและ ไอคิว ของคิสมี 555

ใครจะสารภาพพออกมาก่อนกัน 555

[Whatever it is]

มันจะมีมาม่ามะเนี้ย 

[Paracetamol]

ชะนีๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกก ก
ยัยคุณแก้วนี่จะเป็นคนยังไงว้า
คุณไผ่จะทำน้องริวเราเสียใจป่ะเนี่ย
จะถ่านไฟเก่าคุม้ายย ย ย
งามเข้าจริงๆ 
กังวลเกินป่ะเนี่ย 

[SPSJ]

คนแต่งครับมาอีกสักตอนสองตอนได้ไหมครับ 
เพราะรักน้องริว คิดถึงน้องริว

[hahn]

   ปล่อยให้มีมารมาผจญนู๋ริวได้ไงอ่ะ แค่ที่เป็นอยู่ก็แย่แล้ว ไม่ยอมนะไรเตอร์ 5555


รออ่านอยู่นะ

[justlove]

 :เฮ้อ:เข้มแข็งไว้นะริว  อย่างที่คนข้างบนบอก คนเราคงไม่สามารถตัวติดกันได้ตลอดเวลา
งานนี้ต้อง เชื่อว่าถ้าคบมา 3 ปีแล้วต่างคนต่างแยกทางกันไป ก็น่าจะจบแบบดีนะ
หวังว่าจะไม่มาทำให้ครอบครัวใหม่ร้าวฉานนะ

[j4c9y]

ลมหายจายยยยย~~~

[*4_m3*]

เอิ่ม..พี่ไผ่ไหงมาตกหลุมอากาศอ่ะพี่
ยัยคุณแก้วจะไม่มาทำให้ริวรู้สึกแย่ใช่ป่ะ พี่ไผ่ก็คงจะไม่ทำแบบนั้นใช่ไหม

เชียร์พี่ตะวัน...ให้มีคู่เป็นของตัวเองน่ะค่ะ
พี่ตะวันเงียบๆ คนรักต้องเป็นคนเฮฮาแน่ๆเลย(ทฤษฏีนี้ได้ผลไหมหว่า)

รอตอนต่อไปอย่าจดจ่อ

[lasom]

2วันแล้วจะขาดใจ
หายไปไหนคับที่รัก มาต่อเหอะ
น้องให้อภัยพี่แล้ว  :z10:กลับมาเตอะ

[OhJa]

ริวตื่นมาไม่เจอพี่ไผ่จะเป็นยังไงเนี่ย 

[Na_RimKLonG]

ไรเตอร์   โหยโหวนนนนนนน

รอฉันรอเธออยู่~~~

[Noi]

หายไปไหนอ่ะ  ปูเสื่อรอมาหลายวันแล้ว
คิดถึงนู่ริวกับพี่ไผ่
อัพ อัพ

[spring]

ตอนที่ 22



เมื่อไปถึงกองถ่ายนั้นทีมงานทุกคนเตรียมพร้อมอยู่แล้ว  รวมทั้งนางเอกของพสุด้วย...เธอนั่งคุยอยู่กับผู้กำกับ  พร้อมดูสคริปต์ในมือไปด้วย

ร่างเพรียวที่สูง 175  บวกกับหน้าสวยคม  ผิวคล้ำแต่เนียนลออ  ทำให้แก้วกุดันมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นกว่านางแบบทั่วไป  เธอมักจะถูกถ่ายแบบในชุดสูทเท่ๆแบบผู้ชายมากกว่าเสื้อผ้าของผู้หญิง  เป็นหนึ่งในนางแบบไม่กี่คนที่มีแฟนคลับเป็นผู้หญิงมากพอๆกับผู้ชาย



“ดีจ้า”  แก้วกุดันโบกมือให้ทันทีที่หันมาเห็นพสุ  ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาแล้วดึงร่างโปร่งเข้ามากอด  แก้วกุดันซุกหน้ากับไหล่เขาแล้วพึมพำเสียงพร่า


“แก้วคิดถึงไผ่จังเลย”


“ผมก็คิดถึงแก้วครับ” 


แก้วกุดันถอยออกจากอ้อมแขนอุ่น  แต่มือยังจับกันไว้  กอดทักทายถือว่ามากสุดแล้วสำหรับเธอ  แม้รูปลักษณ์จะเป็นสาวมั่น  แต่แก้วกุดันไม่ชอบถือธรรมเนียมฝรั่งที่จะมาจูบทักทายกัน  แม้คนๆนั้นจะเป็นอดีตคนรักก็ตาม

คนในกองถ่ายเริ่มสะกิดกันดู  เมื่อเห็นพสุกับแก้วกุดันนั่งเก้าอี้ชิดกันอ่านสคริปต์  แล้วเอียงหัวไปสนทนากับ กระหนุง กระหนิง  หลายคนแอบลุ้นให้คู่นี้กลับมารักกันอีก  เพราะผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างพสุ  ใช่หาใครเหมาะสมด้วยง่ายๆ  แก้วกุดันจึงถือเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดแล้ว  นางแบบอินเตอร์  กับพระเอกชื่อดัง  ต่างก็ภาพลักษณ์ดี  ไม่มีข่าวคาวให้เสียหาย

การถ่ายทำเป็นไปอย่างราบรื่นและรวดเร็วกว่าที่คิด  คงเพราะพสุกับแก้วกุดันสนิทสนมกันอยู่แล้ว  การทำงานด้วยกันจึงง่ายและถูกใจผู้กำกับเป็นอย่างยิ่ง  พอเสร็จงานพสุจึงออกปากชวนแก้วกุดันไปกินข้าวด้วยกัน


"ขอบคุณมากนะแก้ว  ผมรู้นะว่าแก้วงานยุ่งมากเลย  พอกลับมาแทนที่จะได้พักก็ต้องมาถ่ายเอ็มวีให้ผมอีก”


“ไผ่ก็...พูดยังกับเราเป็นคนอื่น  เพลงนี้ดังจะตาย ตอนที่รู้ว่าไผ่ให้แก้วเป็นนางเอกเอ็มวี  แก้วรีบรับปากทันทีเลยนะ  กะว่าถ้าไม่ได้ค่าตัวก็ยอมเล่นเลยอ่ะ”


“จริงอ่ะ  งั้นค่าตัวแก้วผมขอละกัน” พสุแซว  ดวงตาเป็นประกายวิบวับอย่างอารมณ์ดี


“หูยยย งก!  ดูสิเกลือร่วงกราวแล้ว” แก้วกุดันโวยวายแล้วเอานิ้วจิ้มๆ แขนพสุประกอบคำพูด 


“ฮะๆๆ”


“แต่เพลงเพราะมากเลยนะไผ่  ตอนแก้วได้ยินครั้งแรกนะ  ขนงี้ลุกเลย...เสียงไผ่สุดยอดมากอ่ะ”


“ต้องขอบคุณริวที่แต่งเพลงดีๆ แบบนี้ให้ผม”


“จริงสิ ได้ข่าวว่าเป็นน้องใหม่ในวงการเหรอ”


“ครับ อิมพอร์ตมาจากอเมริกาเลยนะ”


“เก่งเน้อเด็กสมัยนี้”  แก้วกุดันชมเสียงใส  ใบหน้าคมสวยทำให้แก้วกุดันดูเป็นสาวมั่น  ยกเว้นเวลายิ้มแป้นแบบนี้ที่เธอดูผ่อนคลายและสดใส  แม้รูปร่างจะยังเพรียวบางไม่ต่างจากเดิมแต่ที่เปลี่ยนไปคงเป็นความกระฉับกระเฉง  ดูเหมือนการไปเป็นนางแบบอยู่ต่างประเทศจะทำให้แก้วกุดันหันมาออกกำลังกายมากขึ้น  เพราะแขนขาเรียวดูแน่นตึงมีกล้ามเนื้อสวย ไม่ใช่ผอมแห้งๆเหมือนนางแบบทั่วไป


“พูดเหมือนแก้วแก่”


“ก็แก่...ใครเขาจะหน้าเด็กตลอดเว- เหมือนไผ่ล่ะ” แก้วกุดันหันมาแซว  พสุฟังสำนวนของเธอแล้วก็เวียนหัว  แก้วกุดันชอบมีคำแปลกๆ มาให้เขาต้องแปลไทยเป็นไทยอยู่ตลอด


“ผมก็รุ่นเดียวกับแก้ว จะเด็กได้สักแค่ไหน”


“แต่รดีโทรไปเม้า  เขาบอกไผ่หน้าใสกิ๊ง  แก้วเลยต้องมาดูด้วยตาตัวเอง  ใส๊ใสเน้อ  สงสัยจะอินเลิฟ”


“จะให้อินเลิฟกับใครละแก้ว  ผมทำงานทุกวัน”


“อินเลิฟกับเพลงใหม่นี่ไง...รู้ตัวไหม  ไผ่ดูมีความสุขม๊ากมาก  นี่ดีนะว่าเป็นเพลง  ถ้าเป็นคนนะ  แก้วหึงจริงๆ ด้วย”


“ว่าไปโน่น” พสุบ่นพร้อมกับส่ายหัวอย่างขันๆ  แก้วกุดันมองคนตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้ด้วยความปลื้มใจ  เห็นพสุหัวเราะอย่างร่าเริงแบบนี้แล้วเธอก็มีความสุข  นานๆ สักครั้งที่จะได้เห็นในพสุในแบบสบายๆ  ผ่อนคลายและสดใสจากข้างในจริงๆ แบบนี้


“เดี๋ยวนะแก้ว  รอแป๊บนึง” พสุรีบเรียกแก้วกุดันไว้  ขณะเดินผ่านร้านเบเกอรี่ชื่อดัง  ทางจะลงไปที่ลานจอดรถ


“หืม...ไผ่กินขนมหวานๆ แบบนี้ด้วยเหรอ?”


“ริวชอบน่ะ  กินได้ทีเป็นกล่องๆ  ขอซอฟเค้กนมสด  กับ โรลมะพร้าวอ่อน อย่างละ20 ชิ้นครับ”


“ไผ่! ซื้อไปไหนตั้ง 40 ชิ้น” แก้วกุดันอุทานด้วยความตกใจ  เธอไม่เชื่อหรอกว่าใครจะกินเค้ก 40 ชิ้นหมด


“ซื้อเผื่อคนอื่นๆ ด้วยนะ  ซ้อมดนตรีกันดึกๆ ทุกคืน  ถ้าไม่เผื่อไปนะ  มีหวังริวแย่งใครกินไม่ทันหรอก”


“พวกผู้ชายนี่น่าอิจฉา  ถ้าแก้วกินขนาดนี้นะ  สงสัยแปลงสัญชาติเป็นช้าง” แก้วกุดันบ่นหลังจากมองเค้กในตู้โชว์ตาละห้อย  แค่กลิ่นก็แทบน้ำลายหกแล้ว


“ก็แก้วเป็นนางแบบ”


“รู้ป่ะไผ่  สิ่งนางแบบอิจฉาคนอื่นมากที่สุดก็เรื่องกินนี่แหละ  อยากกินก็กินไม่ได้  ไม่รู้ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้”


“จริงนะ  บางคนกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน  อย่างริวนี่  กินขนมเยอะแยะ  แต่ก็ผอมตัวนิดเดียว  จนมาโดนบังคับให้กินอาหารตามคอร์สของฟิตเนสนี่แหละ  ถึงได้ดูมีเนื้อมีหนังหน่อย  ผิดกับผม  กินเยอะหน่อยละได้ไปรีดน้ำหนักกันตายเลย”


“อยากเห็นเด็กคนนี้จัง  ทั้งไผ่ทั้งรดี  พูดถึงซะแก้วอยากเห็นเลย  รดีนะ ถึงกับเพ้อ  เขาบอกว่าเป็นเด็กที่ตาไร้เดียงสาเหมือนทารก”


“รดีนี่เปรียบซะเห็นภาพเลย  แต่ก็จริงนะ  ตอนผมเห็นริวแรกๆ  ยังนึกเป็นห่วงเลยว่าจะอยู่ในวงการนี้ได้ไหม  เขาดูเป็นเด็กไร้เดียงสาจนเราอดห่วงไม่ได้"


“เขาเด็กมากเลยเหรอไผ่?”


“ยังไม่เต็มสิบแปดเลยครับ  แต่อายุยังไม่เท่านิสัย  ริวเขาเป็นเด็กที่...เหมือนโดนเลี้ยงมาในตู้กระจก  ไม่เคยสัมผัสโลกภายนอกอะไรแบบนั้นน่ะ...ไม่รู้สินะ  ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ  ไว้แก้วเห็นเขาก็จะรู้”


แก้วกุดันพยักหน้ารับ  ขณะที่พสุหันไปจ่ายเงินค่าเค้กแล้วก็ลงไปที่ลานจอดรถ  พสุไปส่งแก้วกุดันแล้วถึงได้กลับมาที่บริษัท  แสงไฟจากห้องสตูดิโอ  ทำให้พสุเปลี่ยนเป้าหมายไปที่สตูดิโอก่อนจะขึ้นบ้าน  เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าทุกคนมารวมกันอยู่ในห้องซ้อมจริงๆ 


“พี่ไผ่!”  ริวเหมือนจะคอยจ้องอยู่แล้ว  พอเขาเปิดประตูเข้าไปก็ทิ้งไม้กลองวิ่งมาหา  พสุหัวเราะแล้วยื่นถุงเค้กถุงเล็กให้ข้างในมีเค้กอย่างละกล่อง


“ของริว”


“ขอบคุณครับ”  ริวยกมือไหว้  ก่อนจะประคองถุงเค้กไปวางไว้ที่มุมห้อง  ขณะที่พสุส่งถุงเค้กถุงใหญ่ให้กรเวชที่เดินมารับไปจัดให้


“สวัสดีครับพี่เผ่า  พี่ไมตรี”พสุหันไปไหว้ทรงเผ่ากับไมตรี  ดูท่าทางจะมากันได้สักพักแล้วเพราะมีร่องรอยแก้วน้ำที่ละลายเกือบหมดอยู่ 2 แก้ว


“ไงไผ่  ได้ข่าวว่าไปถ่ายเอ็มวี  เรียบร้อยแล้วเหรอ”


“ครับ  เสร็จตั้งแต่บ่ายๆ...เห็นพี่พลว่าไม่เกินอาทิตย์หน้าคงตัดต่อเสร็จ...ทานเค้กกันครับพี่เผ่า  พี่ไมตรี” พสุหันไปชวนเมื่อกรเวชกลับเข้ามาพร้อมจานแบ่ง  แม่บ้านยกน้ำผลไม้ตามเข้ามาอีก 2 เหยือกโตๆ


ทรงเผ่ากับไมตรีหันมองตากันแล้วแอบยิ้ม  ความจริงทำงานกับคิสมีก็สบายใจดี ตรงที่นักร้องแต่ละคนล้วนเป็นมืออาชีพทำงานง่าย  มีวินัย  ที่สำคัญคือรักสุขภาพกันอย่างยิ่ง  ไม่มีใครกินเหล้าสูบบุหรี่สักคน  ทุกครั้งที่มาที่นี่  ก็เลยเจอแต่น้ำผลไม้สดบ้าง  กาแฟบ้าง  ไปตามเรื่อง  เพราะที่นี่ไม่มีเหล้าเสิร์ฟนั้นเอง


“เพลงที่ตะวันเสนอมา  พี่ว่าดีนะ  แล้วดูเป็นตัวเองกันดีทั้งของตะวันและของธีรดล  แต่ก็ยังขาดเพลงของริวอีกคน  ริวจะเอาไง  ให้พี่แต่งให้หรือจะแต่งเอง”


เพราะเคยเห็นฝีมือริวแต่งเพลงให้พสุมาแล้ว  ทำให้ไมตรีเองก็ไม่กล้าแต่งเพลงให้เด็กหนุ่มเพราะเกรงจะขายหน้าเสียเปล่าๆ  จะเหลือคนที่ฝีมือสูสีกับริวก็คงเป็นทรงเผ่า


“ริวอยากแต่งเองครับ  จริงๆ ก็แต่งไว้แล้ว  แต่ยังเหลือในส่วนของดนตรีอีกนิดหน่อย”


“อืมดี...ตอนแรกพี่ว่าจะเพิ่มเพลงเดี่ยวให้ไวย์อีกเพลง  แต่กรบอกว่าเดือนหน้าไวย์ต้องบินไปทำงานต่างประเทศบ่อยมาก  คงไม่มีเวลาทำเพลงใหม่” ทรงเผ่าบอกพลางตักเค้กคำโต  ปกติเขาไม่ค่อยกินเค้กเพราะมักจะหวานจัด  แต่เพราะโลโก้ร้านเค้กชื่อดังข้างกล่องทำให้อยากลอง 


“ครับ  ผมก็เสียดายนะพี่  แต่งานนี้มันล็อคไว้นานแล้ว” ไวยากรณ์ตอบไปกินไป  หมู่นี้เขาแหกกฎตัวเองบ่อยๆ เพราะพสุขยันหาขนมมาให้ริวกิน  และเผื่อแผ่มาถึงทุกๆ คนด้วย


“ไม่เป็นไรไวย์  ที่ตะวันเสนอเพลงรวมมาก็ดีนะ  เพียงแต่จะไม่ได้ร้องคนละสองเพลงทุกคนนี่สิ”


“ผมว่าถ้างานโดยรวมออกมาดี  ก็พอแล้วมั้งครับ  ร้องเดี่ยวมันไม่ใช่ประเด็นอยู่แล้ว  เพราะยังไงเราก็เป็นนักร้องวง”  ธีรดลที่ปกติจะไม่ค่อยเสนอความเห็นอะไร  แต่พอแสดงความคิดก็ทำให้ทุกคนคล้อยตามอย่างง่ายดาย


“ผมมีเพลงของพี่ไผ่อีกเพลง  รอพี่ไผ่แต่งเนื้อเพลงอยู่ครับ”


“เหรอ! ไหนเอามาฟังซิ”  ไมตรีหันไปถามอย่างกระตือรือร้น  ไม่ใช่แต่ไมตรี คนอื่นๆก็ขยับตัวกันหมดอย่างสนใจ  ริวลุกเดินหายไปสักครู่ก็กลับมาพร้อมเดโม่เพลงใหม่  พอได้ฟังดนตรี  ไมตรีก็ถึงกับครางฮืออย่างพอใจ  ขณะที่ทรงเผ่าพยักหน้าหงึกๆ เป็นการรับรองว่าผ่าน  ส่วนคนอื่นๆนั้นนั่งฟังกันเพลิน  ไม่มีใครค้านอะไรทั้งสิ้น


“แล้วแต่งเนื้อร้องไปถึงไหนแล้วไผ่  ถ้าติดขัดอะไรบอกพี่ได้นะ  พี่อยากฟังเพลงนี้แบบเต็มๆ สักที”  ไมตรีหันไปเสนอกับพสุอย่างตื่นเต้น  แค่ได้ยินดนตรีเขาก็คันไม้คันมืออยากแต่งเนื้อเพลงให้ใจแทบขาด  พสุเองก็ดูจะเข้าใจ  จึงหยิบเนื้อเพลงในส่วนที่แต่งไว้มาให้ไมตรีดูเพื่อช่วยแก้ไข  ขณะที่คนอื่นๆ ยังล้อมวงกินเค้กกันต่อ


ริวยกจานเค้กไปวางไว้ให้พสุข้างๆ  ขณะที่ตัวเองหันซ้ายหันขวา  ไม่เห็นเก้าอี้ว่างก็เลยนั่งแปะลงข้างเก้าอี้พสุ  แล้วพิงขาพสุนั่งกินเค้กเพลิน


“อ้าวริว! ทำไมไปนั่งตรงนั้น”  ไมตรีเป็นคนแรกที่หันมาเห็น  พลอยให้คนอื่นๆ ชะโงกมามอง  แต่ริวยังนั่งเฉย  จนพสุที่ก้มลงไปดูก่อนหน้านั้น  หันมายิ้มแห้งๆให้


“....หลับครับ”


“คงเพลียแหละ  วันนี้ระหว่างไปตามสถานีวิทยุ  มีแฟนคลับตามไปรอกันเยอะแยะ  ทั้งถ่ายรูปทั้งขอลายเซ็น  หลบก็ไม่ค่อยจะพ้น  แถมริวยังแทบไม่กินอะไรเลย  นี่ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน  เพิ่งกินเค้กที่ไผ่ซื้อมานี่แหละ” กรเวชตอบแล้วมองเด็กหนุ่มอย่างเวทนา 


วันนี้ทุกคนในวงพากันสงสารแกมชื่นชมที่เห็นริวอดทนกับแฟนคลับได้ขนาดนั้น  บางคนแค่ถ่ายรูปไหล่ชนไหล่ก็ยังไม่เท่าไหร่  เด็กสาวๆ บางคนถึงกับเข้ามากอดแขนบ้าง  พิงอกบ้าง  แต่ริวก็ทนยิ้มแย้มจนผ่านมาได้ทุกที่  เพียงแต่พอขึ้นรถเด็กหนุ่มก็ใช้ผ้าเย็นถูตัวจนแทบถลอก 


กรเวชแอบโทรมาเช็คที่กองถ่ายพอรู้ว่าพสุไปกินข้าวกับแก้วกุดันก็เลยไม่กล้าโทรตาม  ได้แต่คอยดูแลริวและพยายามกันเด็กหนุ่มออกจากวงล้อมของแฟนคลับให้มากที่สุดเท่านั้น 


“งั้นพี่เอาเดโม่อันนี้กลับไปนะไผ่  แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยเรื่องเนื้อเพลงกันอีกที  เผื่อไผ่จะมีอะไรปรับแก้” ไมตรีบอกพลางเก็บ เดโม่เพลงใหม่ใส่กระเป๋า  ขณะที่ทรงเผ่าลุกขึ้นลูบพุงป้อยเพราะความอิ่ม


“ครับ” พสุรับคำแล้วก้มลงปลุกริว 


เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งงงๆ จนพสุต้องดึงแขนให้ลุกขึ้นเพื่อกลับไปนอนที่บ้าน  แต่อย่างนั้นริวก็ยังไม่วายห่วงกล่องเค้กที่พสุซื้อมาฝาก  ชายหนุ่มก็เลยอาสาถือไปให้  ไม่อยากให้ริวทำตกกลางทางเพราะความง่วง


แต่พอกลับมาอาบน้ำอีกรอบ  ริวก็ทำท่าคึกคัก  นั่งเปิดโน้ตบุ๊คอยู่บนที่นอนข้างเตียงเหมือนทุกคืน  พสุจึงหันไปใส่หูฟังเพื่อฟังเดโม่เพลงใหม่แล้วเกลาเนื้อเพลงไปพลางๆ  อันที่ไมตรีเอาไปนั้นเป็นแผ่นก๊อปปี้ที่ริวเตรียมไว้  ชายหนุ่มเกลาเนื้อเพลงจนพอใจแล้วถึงได้บิดตัวแก้เมื่อยขบ  ก่อนจะถอดหูฟังออก  แต่พอหันกลับมาก็พบว่าวันนี้ริวแพ้ให้กับความอ่อนเพลียแล้ว 

เด็กหนุ่มนอนหลับไปทั้งที่ยังเปิดโน้ตบุ๊คค้างไว้  พสุยกโน้ตบุ๊คออกเพื่อจะจัดให้ริวนอนใหม่ให้สบายๆ  ภาพบนหน้าจอทำให้เขาได้แต่มองอย่างพิศวง  เพิ่งรู้ว่าริวก็สนใจเรื่องหุ้นด้วย  พสุดูผ่านๆแล้วก็ปิดเครื่องก่อนจะเร่งแอร์ให้เย็นกว่าเดิม  เพราะเท่าที่ฟังจากกรเวช  ริวเจอแต่เรื่องหนักๆมาทั้งวันอาจจะฝันร้ายอีกถ้าอากาศร้อน…..


......................................................

[V_we]

อ่านตอนนี้แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ริวเข้มเข็งขึ้นเยอะเลย
แต่ก็ยังไม่ยอมกินข้าวอยู่ดี สงสารน้องจังเลย

แก้วดูเป็นคนดีเนอะ อ่านจากตอนนี้แล้วดูว่าเธอนิสัยดีอ่ะ
แต่อนาคตไม่แน่ใจ มีแต่ไรเตอร์เท่านั้นที่รู้ อะคึ อะคึ
ส่วนไผ่จะสังเกตคำพูดตัวเองบ้างไหมเนี่ย คำก็ริว สองคำก็ริว
แทบทุกประโยคคำพูดของไผ่เนี่ย มีแต่เรื่องของริวทั้งนั้นเลยน๊าาา
 

+1 ขอบคุณนะคะที่ต่อมาให้
เป็นกำลังใจให้จ้า
 

[kenshinkenchu]

ดีใจ
ตอนแรกแอบเคืองพี่ไผ่  แหม.. จิ๊จ๊ะ หวานแหวว   
แต่พอไปซื้อเค้กมาฝากน้องริว แล้วให้อภัยเลย
รน้องริวเข้ามาอยู่ในใจของพี่ไผ่เรื่อยๆล่ะ  ><

[ordkrub]

ริวดีมาก พยายามสู้ต่อไปนะ

[maio2000]

เย้ มาอัพแล้ว อ่านตอนแรกน่ากลัวนะเนี่ย
แฟนเก่าไผ่มา  :serius2:คิดไปไกลเลย แต่ก็นิสัยดีเหมือนกันนี่น่า
แต่พี่ไผ่นี่ไม่รู้ตัวเลยว่าคิดถึงน้องริวมาก
รอตอนหน้านะค่ะ ฝากไรเตอร์สู้ๆ

[lasom]

พี่ไผ่จะรู้ตัวมั้ยนะว่าทั้งโลกของพี่ไผ่มีแต่ริว  ::ริวอย่างโน้น ริวอย่างนี้
คุณแก้วก็ดูเหมือนจะดี แต่ก็แอบกังวลเล็กๆๆเพราะsheภาษีดีมากกกกก
กลัวรีเทิร์นอ่ะ วันนี้หนูริวเก่งมักๆๆ แม้ไม่มีพี่ไผ่แต่ก็อยู่ได้
แต่ไมไม่กินข้าวเนี้ย  อยากเห็นริวร้องเพลงตัวเองให้พี่ไผ่
เพลงต้องหวานมากแน่ๆเลย

[Little Devil]

ไม่มีงานเข้าใครนะ
ไม่มาม่าด้วย ขอร้อง
ดีหน่อย พี่ไผ่ห่วงน้องริว
+1

[yayee2]

ไผ่ดูเป็นพี่ชายที่อบอุ่นอ่อนโยนกับน้องจังเลย