หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[archi_10_001]

โอ๊ะโฮ เผลอ แปลบ ๆ รวดมาตอน สามสิบ แล้ว วู้ ๆ งืม ๆ ตอนนี้ก็ยังแอบลุ้นว่าจะ ริวไผ่ หรือ ไผ่ริว ๕๕๕๕ พี่น้องแลดูรักกันโอ๋กันตลอดเลยหงะ น่ารักเอาดล่เจ้าค่ะ ฮุ ๆ แบบว่าคงจะต้องเจออีกหลายด่านหงะ อันนี้ก็รอลุ้นอยู่นะ งุงิ แบบว่า พี่ก็ใจดี น้องก็ช่างอ้อน โอ้ววววววววววววววววววววววววว อยากได้มาสักคนจริง ๆ อิอิ

อืมมมมมมมมม กระซิบรัเควส เลิฟซีน ได้มั้ย ??? ๕๕๕ หื่นมาแต่ไกลเลย ฮุ ๆ

[Noi]

มาต่อไวไวนะคับ

[maio2000]

   ::มาต่อที่เถอะค่ะ รอใจจะขาดแล้ว
อยากอ่านมากๆ

[samsoon@doll]

ขอหวานๆสักนิดได้ปะคะ พี่ไผ่จุ๊บน้องหรือหรือน้องริวจุ๊บพี่ไผ่ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย เค้าเอาไปนอนฝันเลยทีเดียว 55555555555 อย่าลืมหาคู่ให้พี่ตะวันด้วยน๊า


มารอ อย่างใจจดใจจ่อ

[Noi]

มารอนานแล้วนะ จะหลับแล้ว
อัพด่วนคับบบบ

[spring]

ตอนที่  31


แก้วกุดันเป็นผู้หญิงที่ราวกับถอดออกมาจากมิวสิควีดีโอของพสุ   นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกันริวก็บอกตัวเองได้ทันทีว่าเขากลัว...กลัวว่าจะต้องเสียพสุไปให้เธอ  ผู้หญิงที่มีรอยยิ้มแจ่มใส  ดวงตาเจิดจรัสเหมือนดาว  และท่าทางคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงเสียจนคนรอบๆ ตัวกลายเป็นอืดอาดยืดยาด  เสียงหัวเราะกังวานใสเหมือนระฆังนั้นดูจริงใจเสียจนริวไม่อาจละสายตาจากเธอได้  มิน่าเธอถึงถูกเลือกให้แสดงมิวสิควีดีโอเพลงนั้น  เพลงที่เขาแต่งให้พสุแต่กลับกลายเป็นว่าเหมือนแต่งขึ้นมาเพื่อแก้วกุดันเช่นกัน  นางฟ้าเดินดินของจริงอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง


“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ  ริวรู้ไหมทั้งรดี ทั้งไผ่  พูดถึงแต่ริวจนพี่อยากเห็นตัวจริงเลยล่ะ”


แก้วกุดันเป็นฝ่ายทักทายเด็กหนุ่มก่อน  ริวที่ใครๆ พูดถึง  ตัวจริงหล่อกว่าที่เห็นในโทรทัศน์เสียจนแก้วกุดันยังทึ่ง แม้งานของเธอจะทำให้เธอเจอผู้ชายหน้าตาดีแทบทุกวัน  แต่ริวมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาสะดุดตาสะดุดใจคนมองได้ตั้งแต่วินาทีแรก  และยิ่งน่ามองมากขึ้นเมื่อได้คุย  คงเป็นเพราะดวงตาโตใสแจ๋วเหมือนลูกแก้วที่ดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กอย่างที่ภารดีเคยบรรยายให้เธอฟังนี่ก็เป็นได้


“ริว...ผม เคยเห็นคุณแต่ในเอ็มวีของพี่ไผ่ครับ”

“ไม่เอา  แทนตัวเองว่าริวน่ารักออก  อย่าพูดผมกับพี่สิ  พี่ไม่ชอบ  นะครับ...พี่ขอร้อง” แก้วกุดันทำเสียงอ้อนวอน  เห็นผิวใสๆ แดงระเรื่อก็ยิ่งอยากแกล้ง 

“ครับ”

“ไงแก้ว  ริว...ได้คุยกันแล้วใช่ไหม”

“ค่ะพี่  งานนี้ต้องขอบคุณพี่จ๋ามากๆ เลยนะที่ชวนแก้วมา  ดูสิให้แก้วเล่นคู่กับหนุ่มน้อยที่หล่อมากกกกกกกกก” แก้วกุดันหันไปหยอกริว  ชักเข้าใจความรู้สึกหมั่นเขี้ยวของภารดีเวลาที่พูดถึงริวแล้ว  ตาแป๋วๆ  ท่าทางขี้อายแบบนี้มันน่ารักน่าแกล้งจริงๆ เสียด้วย

“ชีย์  อย่าดังไปแก้ว  แค่นี้พระเอกเขาก็เสียเซล์ฟแย่แล้วที่หล่อสู้พระรองไม่ได้”  พี่จ๋าทำเป็นบ่นแต่หน้าระรื่น  ตั้งแต่วันบวงสรวงแล้วที่มีแต่คนชมว่าเธอเก่งที่คว้าริวมาเล่นละครด้วยได้  เด็กหนุ่มดูหล่อกว่าครั้งแรกที่เจอกันมากจนพี่จ๋าเองยังแปลกใจ  เพราะไม่ใช่แค่ใบหน้าที่ดูคมเข้มขึ้นแต่รูปร่างได้สัดส่วนสวยของริวยิ่งทำให้เขาเด่น  และที่สำคัญคือเสน่ห์  ริวเป็นคนที่มีเสน่ห์ไปทุกอิริยาบถ  เป็นเสน่ห์จากความเป็นธรรมชาติของเด็กหนุ่มเอง 
หากจะหาพระเอกสักคนที่เด่นพอจะไม่ให้ริวข่มได้ก็คงต้องเป็นพสุเท่านั้น  เสียดายว่าคิวละครของพสุแน่นจริงๆ  พี่จ๋าถึงต้องเรียกพระเอกอีกคนมารับบทนี้แทน  เรียกว่างานนี้วางตัวพระรองไว้ก่อนพระเอกก็ว่าได้


“พี่จ๋าสวัสดีค่ะ”  เสียงใสๆ ทักขึ้นข้างหลัง  พี่จ๋าจึงรีบหันกลับไปก่อนจะรับไหว้เมื่อเห็นหน้าถนัด  ดาราใหม่ที่จะมาเล่นคู่กับริวอีกคน  ในวันบวงสรวงละครผู้จัดการส่วนตัวของเธอแจ้งมาว่าเธอป่วยเข้าโรงพยาบาล  แต่ดั้งโด่งจนแหลมของเธอทำให้พี่จ๋าแน่ใจว่าข่าวเม้าท์เรื่องเธอหน้าไม่หายบวมจากการไปอัพดั้งที่เกาหลีคงเป็นสาเหตุของอาการป่วยมากกว่า


“สวัสดีค่ะน้องแพรพลอย  มาก็ดีแล้ว  มารู้จักกันไว้ก่อน  นี่พี่แก้วกุดัน  แพรพลอยคงรู้จักแล้ว  ส่วนนี่ ริว  อายุไล่ๆ กับแพรพลอยนั่นแหละ  ใช่ไหมลูก” ประโยคหลังพี่จ๋าหันไปถามริว  เด็กหนุ่มตอบรับเบาๆ  แล้วเผลอขยับถอยหลังเมื่อแพรพลอยเข้ามาใกล้  เด็กหนุ่มเหลือบมองเล็บต่อสีสดของแพรพลอยอย่างระแวงนิดๆ

“คุยกันไปก่อนนะจ๊ะ  พี่จ๋าขอตัวไปดูทางโน้นก่อน”

“ค่ะพี่จ๋า”

“สวัสดีค่ะพี่แก้ว  สวัสดีค่ะริว  ดีใจมากๆ เลยค่ะที่ได้ร่วมงานกับคนเก่งๆ ทั้งนั้น  ยังไงพลอยขอฝากตัวด้วยนะคะ”

“อย่าฝากพี่เลยจ้ะ  พี่เองยังเอาตัวไม่รอด  ถนัดแต่เดินแบบงานนี้ไม่รู้ว่าพลอยฝากพี่หรือพี่จะต้องให้พลอยคอยสอนก็ไม่รู้นะ” แก้วกุดันออกตัวยิ้มๆ  แพรพลอยจึงบิดตัวนิดๆ แล้วก้มหน้าเล็กน้อยพองามเพื่อแสดงอาการขัดเขิน  เป็นท่าที่เธอฝึกจนมั่นใจว่าดูอ่อนหวานน่ารัก

“แหม...พลอยก็เรียนการแสดงมานิดๆหน่อยๆ  คงไม่อาจเอื้อมขนาดไปสอนพี่หรอกค่ะ  ใช่ไหมริว”

“...มั้งครับ” ริวตอบอึกๆ อักๆ แล้วขยับถอยออกอย่างลืมตัวเมื่อแพรพลอยทำท่าเหมือนจะวางมือมาบนแขน  แก้วกุดันที่เห็นเหตุการณ์ตลอดจึงรีบแทรกเข้าไปจับมือที่ยกค้างของแพรพลอยไว้เพื่อไม่ให้เธอหน้าแตกไปมากกว่านี้

“ป่ะพลอย...ริว...ไปตรงโน้นกันดีกว่า  จะได้ดูบทกันด้วย”  แก้วกุดันดึงมือแพรพลอยให้เดินไปด้วยกัน  ริวเดินตามไปเงียบๆ  แล้วแยกไปนั่งเพียงลำพัง  โดยไม่รู้ตัวว่าแพรพลอยคอยลอบมองเขาตลอดเวลา


แพรพลอยแทบกรี๊ดด้วยความขัดใจ นึกเกลียดขี้หน้าแก้วกุดันขึ้นมาทันทีที่เข้ามาแทรก  ตอนที่รู้ว่าเธอจะได้เล่นละครประกบนักร้องดัง  เธอก็ดีใจมากแล้วแม้จะเป็นบทร้ายก็ตาม  แต่เมื่อได้เจอริวหัวใจเธอก็แทบกระดอนออกมา  ริวหล่อกว่าที่เธอเคยเห็นทางโทรทัศน์มาก  แถมยังเป็นเจ้าของรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ข้างนอก  รถแบบนั้นในเมืองไทยมีคนขับนับนิ้วได้  แสดงว่าริวจะต้องรวยมากๆ  ดัง  หล่อ รวย  โปรไฟล์ครบขนาดนี้  ปล่อยให้หลุดมือไปก็เสียชื่อแย่


“น้องริวขา”  เสียงทักหวานแหลมปี๊ดดังมาแต่ไกล  ร่างอวบอัดในชุดสีเหลืองมะนาว  ปรี่เข้ามานั่งประกบริวอย่างรวดเร็ว  ใครๆก็รู้ว่านางร้ายอารมณ์ดีคนนี้เพิ่งแต่งงานกับนักธุรกิจคนดัง  และตอนนี้เธอก็กำลังสนุกสนานกับการทำธุรกิจสารพัด  ซึ่งดูเหมือนจะค่อนข้างประสบความสำเร็จ  พอๆ กับการแสดง  เรียกว่ารักก็รุ่ง  งานก็รุ่ง 

ท่าทางที่แทบจะเข้าไปนั่งเข่าเกยคุยกับริว  ทำให้หลายคนจับตามอง  แม้ริวจะมีสีหน้ากระดากกระเดื่องอยู่บ้างแต่เขาก็ตอบทุกคำถามของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ  คุยกันไม่กี่คำวีวี่ก็งัดโน๊ตบุ๊คตัวเล็กออกมากาง  แล้วเปิดหน้าจอหันให้ริวดู  เด็กหนุ่มกวาดตามองเพียงแวบแล้วก็เริ่มคุยกันใหม่  ก่อนที่พี่จ๋าจะเข้าไปเรียกให้นางร้ายคนสวยเตรียมเข้าฉาก


“คุยอะไรกันวีวี่  ริว” 

“เม้าท์เรื่องหุ้นค่ะพี่จ๋า  น้องริวนะคะ เก๊งเก่งค่ะ  เนี่ยเก็งตลาดแม๊นแม่น  วีวี่ปลื้มมมม”


ริวเจอวีวี่ครั้งแรกวันบวงสรวง  ตอนนั้นเธอกำลังหงุดหงิดที่ขาดทุนจากหุ้นไปหลายหน  จนอดบ่นกับนักแสดงอาวุโสไม่ได้  ริวยืนฟังอยู่ข้างๆ จึงให้คำแนะนำไป  ไม่คิดว่าจะทำให้เธอติดอกติดใจเขาจนปรี่เข้ามาหาแบบนี้ 


“รู้เรื่องหุ้นกับเขาด้วยเหรอลูก” พี่จ๋าหันมาถามริวอย่างเอ็นดู

“ริวเคยเล่นนิดหน่อยครับ  ก็รู้บ้าง”  ริวตอบตามตรง  เขาเล่นนิดหน่อยจริงๆ  คือแค่คอยวิเคราะห์ตลาด  แล้วให้ อลันเป็นคนจัดการซื้อขายให้  เขาไม่เคยทำเองสักครั้ง  จึงถือว่าแค่ “รู้บ้าง”  เท่านั้น


ระหว่างที่ริวคุยกับพี่จ๋า  วีวี่ก็สั่งซื้อขายหุ้นของเธอไปตามเรื่อง  จนได้เวลาเข้าฉากก็ทิ้งโน้ตบุ๊คเปิดค้างไว้ข้างริว


“เล่นหุ้นด้วยเหรอริว”  แก้วกุดันที่ไม่รู้มาจากทางไหน  เดินมาส่งแก้วน้ำแข็งให้ริว  แล้วก้มดูหน้าจอโน้ตบุ๊คแวบหนึ่ง  อากาศร้อนจัดจนเหงื่อท่วม  แต่ริวก็ยังปักหลักคอยอย่างใจเย็น  เพราะรับปากพสุมาแล้วว่าจะตั้งใจทำงาน

“ขอบคุณครับ...โน้ตบุ๊คของพี่วีวี่ครับ  ไม่ใช่ของริว” 


ริวยกมือไหว้แล้วรับแก้วน้ำไปดื่ม  แก้วกุดันทำตาโต  แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนโยน  นานๆ จะเห็นเด็กมืออ่อนแบบริวแถมยังเป็นคนต่างชาติอีก


“ในบทที่จะถ่ายกันวันนี้นะริว  พี่ว่าถ้าเรา...”  แก้วกุดันเอาบทที่วงไว้ด้วยปากกาสีแดง  มาชี้ให้ริวดู  เล็บที่ตัดไว้สั้นสะอาด  ไร้สีสัน  กับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆบางๆ  ทำให้ริวไม่รังเกียจที่จะต้องนั่งใกล้แก้วกุดัน 

“ไผ่เขาสบายดีไหมริว”  ระหว่างที่พักจากการต่อบทด้วยกัน  แก้วกุดันก็ถามถึงพสุด้วยน้ำเสียงเรียบเบา

“สบายดีครับ...พี่แก้วไม่ได้เจอพี่ไผ่เลยเหรอครับ”

“กลับมาเมืองไทยคราวที่แล้วได้เจอแค่ 2 ครั้ง  วันที่ถ่ายเอ็มวี  กับอีกวันที่รถพี่เสีย  หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก  กลับมาคราวนี้ยังไม่ได้โทรหาเลย...เห็นว่าไผ่เองก็คิวละครแน่นเอียด” 

“ครับ  ทำงานทุกวันเลย” ริวตอบรับเสียงเรียบ  จับตามองแก้วกุดันอย่างตั้งใจ

“น่าเหนื่อยออก  ไผ่เขาชอบทำอะไรเกินตัว  ริวก็คอยปรามๆ มั่งนะ”

“ริวเหรอครับ?” ริวชี้ตัวเองแล้วถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ  เขาเป็นน้อง จะไปเตือนพี่คงไม่เหมาะ  ปกติมีแต่พสุที่คอยเตือนคอยสอนเขาในทุกๆเรื่อง

“จ้ะ  ดูไผ่เขาจะเอ็นดูริวมาก  พี่ว่าถ้าริวเตือนเขาคงฟัง”

“พี่แก้วรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ไผ่เอ็นดูริว”

“ก็เจอกันคราวก่อน  ตอนที่กินข้าวด้วยกัน  ไผ่เขาพูดถึงแต่ริว  ตั้งแต่ตอนกินข้าวจนไปส่งพี่ที่บ้านนะ  เล่าแต่เรื่องริวตลอดทางเลย”


ริวพยายามระงับความดีใจเอาไว้  แต่มุมปากบางก็ยังมีรอยยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลา  พสุกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ทั้งริวและแก้วกุดันเต็มใจจะเอ่ยถึง  และทำให้ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันจนคนในกองสังเกตเห็น  ทั้งที่เพิ่งเจอกันวันแรกแต่ริวกับแก้วกุดันหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่สองคนราวกับสนิทกันมานาน  พอถึงตอนที่ต้องเข้าฉากด้วยกัน  ทั้งคู่ก็เล่นได้เป็นธรรมชาติจนผู้กำกับชมเปาะ 

สำหรับแก้วกุดันนั้นเคยผ่านมาแล้วทั้งละครเวทีและงานภาพยนตร์  ถึงจะไม่ใช่นางเอกแถวหน้าแต่ก็ถือว่ามีประสบการณ์ แต่ริวนั้นเป็นมือใหม่แกะกล่อง  แม้จะไม่ถึงกับผ่านในเทคแรก  แต่ก็สามารถทำได้อย่างที่ผู้กำกับต้องการในเทค 2 เทค 3  เท่านั้น  ริวเตรียมตัวมาพร้อม  ท่องบทมาอย่างดี  เพราะมีพสุช่วยท่องบทและซ้อมการแสดงมาให้จนคล่องริวถึงเล่นได้ลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ

แต่พอถึงตอนที่ต้องเข้าฉากกับแพรพลอย  ริวกลับทำไม่ได้อย่างเคย  เด็กหนุ่มผงะหนีจนเกือบเป็นสลัดแพรพลอยออกไปเมื่อเธอโผเข้าไปกอดเขา


“ทำไมน้องพลอยต้องกระโจนเข้าไปใส่น้องริวอย่างนั้นล่ะ  เก๋! พี่สั่งให้แก้บทแล้วไม่ใช่หรอ” พี่จ๋าตะโกนถามลูกน้องอย่างหัวเสีย  ฉากง่ายๆ แต่กลายเป็นต้องเทคใหม่เพราะแพรพลอยเล่นนอกบท

“หนูแก้แล้วนะพี่  นี่ไง”

“ทำไมต้องแก้ละคะพี่จ๋า  พลอยว่ามันก็โออยู่นะ  คนรักกันเจอกัน  โผเข้ากอดกันน่ะ” แพรพลอยแก้ตัวแล้วหน้าเจื่อนเมื่อเห็นสายตาที่หันมาจ้องเธอเป็นตาเดียวของพี่จ๋าและเก๋

“เพราะพี่ต้องการให้บทมันซอฟท์ลงไงคะ  คุณแม่หนูเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าไม่อยากให้ลุคหนูดูก๋ากั่น  อยากให้ดูใสๆสมวัย”

“แต่เพื่อการแสดง  หนูเล่นได้ทุกบทนะคะพี่จ๋า”

“ดีจ้ะ  ถ้าทำได้อย่างนั้น  แต่ในบทพี่สั่งให้แก้แล้ว  เอาแค่วิ่งมาหาจับมือกัน แค่นั้นพอ  อย่าลืมว่าฉากนี้เป็นงานเลี้ยง  แขกเหรื่อเต็มบ้าน  คงไม่มีใครกระโดดกอดกันกลมให้อายแขกแน่ๆ  ไม่งามค่ะคุณน้อง  เข้าใจไหมคะ”

“ค่ะ”  แพรพลอยรับคำทั้งที่รู้สึกหงุดหงิด  เท่าที่ได้บทมา  บทเข้าพระเข้านางของเธอกับริวถูกตัดออกเกือบหมด  เหลือแค่ฉากกอดกันในลานจอดรถก่อนที่ริวจะถูกคนรักคนใหม่ในเรื่องของเธอรุมทำร้ายจนกลายเป็นเจ้าชายนิทรา  แล้ววิญญาณริวก็จะไปเจอกับแก้วกุดัน  ซึ่งเธอคิดว่ามันประหลาดเกินไป  เพราะเธอกับริวเล่นเป็นคู่รักแบบที่อยู่ด้วยกันแล้ว  น่าจะมีฉากถูกเนื้อต้องตัวกันมากกว่านี้  แถมบทของเธอที่เล่นกับตัวร้ายดูจะเยอะกว่าที่เล่นกับริวเสียอีก


หลังจากต้องเทคใหม่ถึง 5 ครั้ง ในที่สุดฉากจับมือของริวกับแพรพลอยก็ผ่านไปได้เสียที  ดูเหมือนริวจะโล่งใจกว่าใคร  พอถ่ายเสร็จฉากนี้เด็กหนุ่มก็ขอตัวไปห้องน้ำทันที  ริวหยิบซองผ้าเย็นที่เตรียมไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดมือ  แม้ระยะหลังๆ เขาจะค่อนข้างชินกับการถูกสัมผัส  แต่คงเพราะเล็บแหลมยาวสีสดของแพรพลอยทำให้เขาขนลุกด้วยความขยะแขยง  เด็กหนุ่มถือโอกาสนั้นล้างเครื่องสำอางเหนียวเหนอะหนะหน้าออกไปด้วยเลย  เพราะหมดฉากที่เขาต้องเล่นในวันนี้แล้ว  พอออกมาข้างนอกก็เจอทุกคนกำลังเตรียมเก็บของเพื่อเลิกกอง


“ต๊าย! น้องริว  หน้าใส๊ใส  ดูสิ  ขนาดล้างเครื่องสำอางออกหมดยังใสกิ๊ง  ถามจริงๆ มีรูขุมขนไหมเนี่ย” 


เสียงวีวี่เรียกสายตาทุกคู่ให้หันมามองริวกันหมด  เด็กหนุ่มเกาท้ายทอยแก้เขินที่จู่ๆก็ตกเป็นเป้าสายตา  หลายคนขยับเข้ามาดูหน้าเขาจนใกล้เพื่อพิสูจน์สิ่งที่วีวี่พูด  แล้วพากันชมเปาะว่าริวผิวใสเหมือนผิวเด็กเล็กๆ จนริวทำอะไรไม่ถูก  อยากรีบกลับแต่ก็ติดที่โดนรุมล้อมอยู่กลางวง


แก้วกุดันที่ออกไปก่อนหน้านั้น  กลับมาในสภาพมอมแมม  เหงื่อท่วมตัว


“อ้าว! น้องแก้ว  พี่นึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก” พี่จ๋าหันไปทักอย่างแปลกใจ  วงสนทนาที่ล้อมอยู่รอบตัวริวจึงค่อยสลายตัวไป

“เจ้าแก่ของแก้วมันทำพิษอีกแล้วค่ะ”

“ก็เรานี่น๊า  รักอะไรมันนักหนาไอ้รถรุ่นพระเจ้าเหาคันนี้  พี่บอกให้เปลี่ยนก็ไม่ยอมเปลี่ยน”

“แหมพี่จ๋าคะ  ถึงมันจะเก่าแต่แก้วก็รักนะ  สมบัติชิ้นแรกในชีวิตที่เก็บเงินซื้อได้เชียวนะคะ”

“จ้า...แล้วไง  ไอ้แก่มันเดี้ยงแล้ว  จะทำไงละทีนี้”

“แหะๆ  ว่าจะมาถามว่าใครไปทางฝั่งธนบ้าง  แก้วจะขอติดรถไปด้วย”

“พี่แก้วไปกับริวก็ได้ครับ”

“อ้าว! ริวไปทางฝั่งธนเหรอ”


ริวไม่ตอบแต่ยิ้ม  แก้วกุดันคิดว่าเด็กหนุ่มพักแถวนั้น  จึงอำลาพี่จ๋าและทุกๆ คนออกไปกับริว  พอเห็นรถของริวแก้วกุดันถึงกับผิวปากหวือ


“เจ๋ง...รถสวยจังริว”

“พี่แก้วบอกทางนะครับ”

“ได้จ้า”


ตลอดทางที่นั่งรถไปด้วยกัน  แก้วกุดันกับริวก็คุยกันแต่เรื่องของพสุเหมือนเดิม  แก้วกุดันสังเกตว่า  ริวขับรถเก่งมาก  แม้จะขับรถเร็ว  แต่กลับหลบหลีกและเปลี่ยนเลนได้นุ่มนวลไม่กระโชกกระชากเหมือนคนขับรถเร็วทั่วไป  พอเข้าเขตฝั่งธน  แก้วกุดันก็ต้องคอยบอกทางให้ริวจนถึงคอนโดของเธอ...


“ริวไม่ได้พักแถวฝั่งธนหรอกเหรอ?” แก้วกุดันอดถามไม่ได้  ท่าทีไม่คุ้นเส้นทางบอกได้ทันทีว่าริวไม่ได้พักอยู่แถวนี้แน่นอน

“เปล่าครับ”

“อ้าว! แล้วให้พี่ติดรถมาทำไม”

“ก็รถพี่แก้วเสีย” เด็กหนุ่มตอบแล้วหลบตาวูบเห็นแต่ใบหูแดงๆ  แก้วกุดันมองแล้วอดอมยิ้มไม่ได้  แม้จะไม่เข้าใจว่าริวเขินอะไร

“โอ๊ย! ขอบคุณมากจ้ะ  ที่อุตส่าห์มาส่ง  แล้วนี่...ริวจะกลับถูกไหม?”

“ถูกครับ  พรุ่งนี้ให้ริวมารับไหมครับพี่แก้ว” คำถามกระตือรือร้นทำให้แก้วกุดันต้องยิ้มตอบในน้ำใจของเด็กหนุ่ม

“ไม่ต้องจ้ะไม่ต้อง  อย่าขับรถอ้อมเมืองมาเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เรียกสารถีส่วนตัวมาเองจ้ะ”

“ใครครับ?” ริวรีบถามอย่างร้อนรน 

“อ๋อ น้องชายพี่จ้ะ  ช่วงนี้เขาว่างๆ  ต้องหาอะไรให้ทำไม่งั้นเดี๋ยวฟุ้งซ่าน” 


คำตอบของแก้วกุดันทำเอาริวถึงกับโล่งอก


“งั้นริวกลับก่อนนะครับ  แต่ถ้าไม่มีรถพี่แก้วโทรตามริวนะ  ริวจะมารับ” ริวบอกพร้อมกับส่งเบอร์โทรของเขาที่เขียนไว้หลังนามบัตรของกรเวชให้แก้วกุดัน  โทรศัพท์เครื่องนี้กรเวชเพิ่งยัดเยียดมาให้ตอนที่ริวรับเล่นละคร  และคนที่รู้เบอร์นี้ก็มีแต่กรเวชกับพสุเท่านั้น

“ขอบคุณมากๆ เลยจ้ะ  ใจดีจริงๆ เลย” แก้วกุดันแซวยิ้มๆ  นึกขำที่เห็นริวทำหน้าเก้อกระดาก เหมือนเด็กทำผิดแล้วพยายามปกปิด

“ริวเต็มใจมารับพี่จริงๆ นะครับ” ริวยืนยันแต่ยังไม่ยอมสบตาแก้วกุดันเหมือนเคย

“จ้า...ไว้ถ้าไม่มีรถ  พี่จะโทรไปตามสารถีพิเศษมารับจ้ะ บ๊ายบายนะจ๊ะ”

“สวัสดีครับ” ริวลอบถอนใจอย่างโล่งอกที่พ้นสายตาคมๆ ของแก้วกุดันมาได้  ขอแค่แก้วกุดันโทรหาเขาแทนที่จะโทรหาพสุเขาก็พอใจแล้ว  ถึงพสุและแก้วกุดันจะพูดตรงกันว่าต่างเป็นเพียงเพื่อน  แต่ริวก็ไม่อยากปวดใจแปลบๆ ทุกครั้งที่รู้ว่าทั้งคู่ไปไหนด้วยกันอีกแล้ว


เมื่อริวมาถึงบ้านนั้น  ก็พบว่าพสุกลับมาถึงก่อนแล้ว  ชายหนุ่มกำลังล้างรถอยู่หลังบ้าน  พอริวเห็นก็จอดรถพรืดแล้ววิ่งลงไปแย่งสายยาง


“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน  ใส่ชุดนี้มาล้างรถได้ยังไง”

“ครับ”  ริวรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสามส่วนและเสื้อยืดตัวหลวม  แล้วรีบมาช่วยพสุล้างรถ


เสียงหัวเราะแว่วๆ ของพสุกับริวทำให้กรเวชรีบวิ่งไปดู  พี่แมวไปเปิดประตูรับเขาแล้วบอกว่าพสุกับริวล้างรถอยู่ด้วยกันหลังบ้าน  ในหัวของกรเวชก็วาดภาพสองหนุ่มกำลังนัวเนียหยอกล้อฉีดน้ำใส่กัน  แต่ภาพที่เห็นกลับเป็นพสุที่ยืนหัวเราะงอหายอยู่ข้างรถตัวเอง  ขณะที่ริวนั่งแหมะอยู่ข้างรถอีกคัน  ท่าทางจะลื่นล้ม  พสุเดินไปช่วยหิ้วแขนริวลุกขึ้นแล้วหันมาทักทายกรเวช


“พี่กรสวัสดีครับ”

“เดี๋ยวพี่ไปรอในบ้านนะ ไผ่ ริว”  กรเวชไม่กล้าสบตาสองหนุ่ม  มีความรู้สึกว่าตัวเองหน้าแตก  หรือบางทีเขาอาจคิดมากเกินไปเรื่องริวกับพสุ

“ครับ”


หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วสองหนุ่มก็มานั่งคุยกับกรเวชที่ห้องรับแขก  กรเวชเอาตารางงานใหม่มาให้ดู


“เดินแบบ?”  ริวถามงงๆ  เขาไม่เคยเดินแบบ  และไม่คิดว่าจะทำได้ด้วยเพราะที่เคยเห็นพสุกับ ไวยากรณ์เดินแบบนั้น  ถ้าเป็นชุดทำงานก็ไม่เท่าไหร่  แต่ประเภทชุดชั้นในแบบที่ไวยากรณ์ใส่เดินบ่อยๆนั้นเห็นทีริวจะต้องขอผ่าน  เขาไม่มีวันยอมไปเดินแบบด้วยชุดที่ปิดอะไรแทบไม่มิดแบบนั้นแน่ๆ

“ใช่ ของไผ่จะเดินกับดลวันที่ 11 กับ14  ของริวกับไวย์เดินวันที่ 15 กับ 16 ” กรเวชชี้แจงแล้วยิ้มนำทางไว้ก่อน

“แล้วทำไมริวไม่ได้เดินกับพี่ไผ่” 


กรเวชอยากตบเข่าตัวเองสักฉาด  นึกแล้วว่าต้องได้ยินคำถามนี้  ทำไมซื้อหวยไม่แม่นแบบนี้บ้างหนอ


“อ้าว! เขาก็ต้องกระจายดาวเด่นออกไปสิ  เอาไปเดินคู่กันวันเดียวหมด  แล้วที่เหลือใครจะไปดูล่ะ”  กรเวชตอบยิ้มๆ  งานนี้เป็นงานใหญ่ระดับโลก  วงคิสมีถูกเจาะจงให้ไปเดินแบบงานนี้โดยเฉพาะ  เนื่องจากผลสำรวจล่าสุดพบว่า ทั้ง 5 หนุ่มของคิสมีเป็นผู้ชายที่สาวๆ โหวตว่าน่ารัก น่ากอด และน่าหลงใหลที่สุด

“แต่ริวอยากเดินกับพี่ไผ่”

“ไม่ได้หรอกริว  มันต้องเป็นไปตามคอนเซปต์ของเสื้อผ้า  ชุดที่ไผ่กับดลเขาใส่เดินมันเป็นชุดทำงานแบบผู้ใหญ่  ของริวกับไวย์จะเป็นแฟชั่นวัยรุ่น  มันคนละเรื่องกันเลยนะ” กรเวชชี้แจงคล่องแคล่ว เพราะเตรียมคำตอบไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว

“งั้นริวไม่เดิน  ทีพี่ตะวันยังไม่ต้องเดินเลย” คำตอบนี้ก็กรเวชก็คาดไว้แล้ว  แต่ยังคิดหาวิธีบังคับริวไม่ได้

“ตะวันเขาติดละครเวที” กรเวชชี้แจงแล้วสมองหมุนจี๋  พยายามหาวิธีหลอกล่อริวไม่ให้งอแง

“แสดงเมื่อไหร่แน่ครับ เห็นเลื่อนมาสองรอบแล้ว” พสุที่นั่งฟังมาตลอดถามขึ้นบ้าง

“วันที่1 -16 นี้แหละ  มีแค่วันละรอบ  ตั๋วเต็มเกือบทุกรอบแล้วนะ” กรเวชรีบหันไปตอบ  โล่งใจที่สามารถออกนอกเรื่องอึดอัดไปได้สักพัก

“อ้าว! ริวก็อดดูพี่ตะวันนะสิ” ริวถามแล้วขมวดคิ้วมุ่น  เขาอยากไปดูตอนซ้อมด้วยซ้ำ  แต่ตะวันไม่ยอมให้ไป  บอกให้ไปดูตอนแสดงจริงเลยทีเดียว

“ไม่หรอก  พี่จองตั๋วไว้ให้แล้ว  คิสมีจะไปดูรอบสื่อมวลชน  กับรอบสุดท้าย”  คำตอบของกรเวชทำให้ริวถอนใจเฮือกใหญ่  รู้สึกประหลาดที่ต้องกลายมาเป็นสินค้าเพื่อขาย  ทุกอย่างที่ทำจะต้องผ่านการคำนวณจากบริษัทแล้วว่าผลได้ผลเสียคุ้มค่าแค่ไหน  กรเวชเห็นคิ้วเข้มขมวดมุ่นก็รีบขอตัวกลับ  ปล่อยให้พสุจัดการเรื่องนี้ต่อ  เพราะเขามั่นใจว่ายังไงริวก็ไม่มีทางดื้อกับพสุแน่นอน

“ไผ่...ถ้ายังไงพี่ฝากพูดกับน้องด้วยนะ คิดว่าริวคงไม่กล้าดื้อกับไผ่” กรเวชหันมาฝากอีกครั้ง  เมื่อพสุเดินออกมาส่งเขาที่รถ

“ผมจะลองคุยให้แล้วกันนะครับ”  พสุรับคำเบาๆ  ก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน  ริวยังนั่งหน้าตูมสนิทอยู่ที่เดิม  ท่าทางหมกมุ่นครุ่นคิดเสียจนไม่รู้ตัวว่าเขาเข้ามา


พสุเห็นหน้ามุ่ยๆ ของริวแล้วอดขำไม่ได้  จึงแอบเอามือถือถ่ายรูปริวตอนกำลังทำหน้ามุ่ยปากยื่นไว้  ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ


“ริว...ริว!” พสุเรียกครั้งแรกแล้วริวไม่ได้ยิน  จึงแกล้งตะโกนใส่หู  จนริวสะดุ้งเฮือก

“ครับ?”

“เลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้ว  ยังไงริวก็เลี่ยงงานนี้ไม่ได้อยู่ดี”  พสุเตือนยิ้มๆ  ริวถอนใจเฮือกยาว  ก่อนจะดึงมือพสุหลบเพื่อทิ้งหัวลงบนตักของชายหนุ่ม

“ริวไม่ชอบเลยพี่  ริวอยากเป็นนักร้องนะ  ไม่ได้อยากเป็นดาราเป็นนายแบบสักหน่อย”  ริวบ่นแล้วดึงนิ้วพสุกางออกดูเล่น  ก่อนจะวางมืออุ่นของพี่ไว้บนอก

“ทำไงได้ละริว  พี่กรเขาก็บอกแล้วว่ามันเป็นการรักษากระแสไว้  ไม่อย่างนั้นเวลาเราทำงานอัลบั้มสองจะไม่มีคนดูเอานะสิ”

“จริงสิ...ริวแต่งเพลงใหม่ไว้  เดี๋ยวริวเล่นให้ฟัง”  ริวผุดลุกขึ้นลากแขนพสุไปที่ห้องนั่งเล่น  แล้วปรี่เข้าไปนั่งที่หลังเปียโน  เพื่อเล่นเพลงใหม่


พสุเดินไปทิ้งตัวลงบนกองหมอนบนพรมกลางห้อง  ก็เห็นโน้ตบุ๊คของริวเปิดทิ้งไว้มีตัวพักหน้าจอเป็นลูกหมาวิ่งไปวิ่งมา  พสุอมยิ้มถอดเมมโมรีการ์ดโทรศัพท์ออกมา กะจะแกล้งอัพรูปริวที่แอบถ่ายไว้เมื่อครู่นี้ขึ้นหน้าจอโน้ตบุ๊คไว้ให้ริวดูเล่น  แต่เมื่อภาพพักหน้าจอหายไป  ก็พบว่าริวเปิดเมล์ค้างไว้  เป็นข้อความอวยพรวันเกิดล่วงหน้าจาก “แอล.” และยังถามอีกด้วยว่า อีกสองวันจะถึงวันเกิดแล้ว  ปีนี้ริวอยากได้อะไรเป็นของขวัญ...

พสุเดาว่าแอลคนนี้คงเป็นญาติที่ริวอาศัยอยู่ด้วยตอนอยู่อเมริกา  ถ้าอีกสองวันจะถึงวันเกิดริว พสุก็อยากให้มีอะไรดีๆ ในวันครบรอบ 18 ปีของริว  จึงเลิกความคิดที่จะแกล้งอัพรูปริวขึ้นหน้าจอ  แล้วกลับออกมาโทรหากรเวชแทน


“ว่าไงไผ่  มีเรื่องด่วนอะไรเหรอ?” เสียงกรเวชตอบกลับมาและมีเสียงเพลงรอดมาแว่วๆ  แสดงว่าคงยังขับรถไม่ถึงบ้าน

“พี่กรครับ...เรื่องคิวงานวันมะรืนนี้น่ะครับ...”


ริวนั่งรออยู่ครู่หนึ่งพสุก็เลิกคุยโทรศัพท์แล้วกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง  เด็กหนุ่มจึงเริ่มเล่นเพลงใหม่ที่แต่งตอนไปเที่ยวไร่ที่เพชรบูรณ์ให้พสุฟัง



...............................................

[Little Devil]

เคืองนายกร  
ริวไม่อยาก ไม่ต้องทำ
มารตัวใหม่มาอีก
ขัดใจ  อลันออกมาช่วยได้แล้ว
+1

[Paracetamol]

ฮ๊า~ น่ารักๆ
มารร้ายโผล่มาอีก 1
แก้วท่าทางจะกลายเป็นพี่สาวคนใหม่ของริวซะแล้ว 55

[LalaBam]

พี่แก้วน่ารักจัง
ตอนแรกคิดว่าจะร้าย
แต่มาเจอนังแพรพลอย
อยากจะฆ่ามัน   

พี่ไผ่
จุ๊บๆ

[PEENAT1972]

555 น่ารักไม่เสื่อมคลายจริง ๆ ริวเอ๋ย...

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องมีเหตุให้ขัดใจทุกที ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้มันมีดีกว่าที่เห็นและเพราะริวคงเลิกติดตามไปแล๊ะ ขัดใจไอ้กรเวชด้วย นังแพรพลอยนั่นด้วย จะมาอะไรกับริวนักหนาวะ อย่างที่ริวพูดนั่นแหละ จะเป็นนักร้องนะไม่ใช่นักแสดงหรือนายแบบ ระบบเมืองไทยควรเปลี่ยนได้แล้ว!

[ordkrub]

ริวเริ่มปรับตัวได้มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
สู้ต่อไปนะ

[samsoon@doll]

กัวพสุจะเข้าใจว่าริวไปชอบแก้วกุดันจังเลยอ่ะ ทั้งที่จริงทำไปเพราะจะกันทั้งคู่ออกจากกัน อิอิ

นาแพรพลอยนี่น่าตบเสียจริงแร๊ดแรดดดดดดด

[nirun4]

wow วันเกิดริว 

[hahn]

เอาใจช่วยน้องริว สู้ ๆ  แต่ขอเหอะนะ ไรเตอร์ เขี่ยนังแพรพลอยออกไปเหอะ
เห็นแววร้ายมาแต่ไกล+1ให้นู๋ริว

[kny]

เริ่มเข้มข้นขึ้นมาแล้ว

[iranen]

ไผ่ช่วยริวจากแพรพลอยด้วย
นางมารรายออกมาแล้ว

[N.T.❁]

รำคาญยัยแพรพลอย = ="
เคืองกรเวช..
แก้วกุดันน่ารักดี แต่ๆๆๆ พี่ไผ่เป็นของน้องริวค่ะ 5555
อย่าให้มีใครจิ้นว่าน้องจะชอบแก้วเลยเน้อ...

[yayee2]

สงสารริวจัง บทเรียน+บททดสอบชีวิตที่ริวจะต้องเจอ รู้สึกจะมีมากเรื่องขึ้น ซับซ้อนขึ้น
ซึ่งยากที่ริวจะปฏิเสธได้ เพราะตราบใดที่ริวอยู่ในวงการนี้ และสังคมแบบนี้ ริวก็จ้องเจอ
แต่ถ้ามองอีกมุม มันเป็นการท้าทายความแกร่ง และความสามารถในการปรับตัวของริว
ถ้าหากว่าริวสอบผ่านช่วงนี้ของชีวิตไปได้ ต่อไปในอนาคต ไม่มีอะไรจะมาสั่นคลอนริวได้
เป็นกำลังใจให้น้องริวจ้ะ

[minchy]

ผ่านไป 31 ตอนแล้วเพิ่งจะได้เข้ามาอ่านๆ รวดเดียวเลย  ติดใจในความน่ารักของน้องริวมากค่ะ


และชอบความอบอุ่นสดใสในความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องมากมาย

[monoo]

น้องริวสู้ๆ น้องริวสู้ตาย 

[aeecd]

อยากเห็นริวตอนทำหน้ามุ่ยจัง

[lasom]

โอ้ย ยัยนี่จะมาวุ่นวายไรกับน้องริวชั้นเนี้ย 
 
มีเซอร์ไพร์สแน่เลยพี่ไผ่ งี้น้องจะไปไหนรอด

[maio2000]

  ไม่ยอมนะ นังแพรพลอยนี้เป็นใคร อย่ามาบังอาจ
เข้าใกล้น้องริวนะ  ริวเป็นของพี่ไผ่คนเดียว
  ขอตัวช่วยให้น้องริวหนีพ้นด้วยนะค่ะไรเตอร์
ให้อลันออกมาช่วย ใครหน้าไหนขวางน้องริวกับพี่ไผ่นะ เล่นจนหมดตัวเลยนะอลัน
รอตอนต่อไปนะค่ะไรเตอร์ คนลงด้วยสู้ๆ 

[BP109]

^
^
^
จิ้มทะลุขึ้นไปหาminchy ชอบรูปปลากรอบของตะเองมากมาย  อิอิ

มาพยักหน้าหนับหนุน lasom  น้องมันจะหนีไปไหนรอด(ได้ข่าวว่าให้หนีมันก็ไม่ยอมไปมะช่ายเหรอ)

และ ได้คอมเม้นต์เป็นคนที่ 19 วู๊ๆ

[sukie_moo]

ไผ่จะทำอะไรเซอร์ไพร์ริวน้าาาาาาาาาาาาาาาา

[Wr@iTh]

สู้นะริว...แล้วก็แฮปปี้เบิร์ธเดย์จ้ะ

[Whatever it is]

ริวน่ารัก เีชียร์ริว สู้ๆ 

[justlove]

 :z6:แพรพลอย ระวังตัวให้ดี.....


.... :impress2:ลุ้นที่สุด อยากรู้ว่าพี่ไผ่รู้วันเกิดริวแล้ว จะให้อะไรเป็นของขวัญน้า

[didi]

ขอให้ริวและไผ่ผ่านทุกอย่างด้วยดีนะค่ะ รักน้องริวและไผ่