หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[didi]

มาเร็วๆๆๆๆได้ไหมค่ะ คิดถึงริวกับไผ่ อ่านเรื่องนี้คอยวันละหลายรอบแล้วค่ะ ยังนั่งซึ้งเหมือนเดิม
เดี๊ยวจะส่งเครื่องดื่มบำรุงกำลังไปให้จะได้มาอัพต่อยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

[chayanit]

ม่ายมาซักที

ส่งกะสัยเราคงต่อไปนอนก่อ

คอยๆๆๆๆๆ

[aehJTS]

จะเกิดไรขึ้นปะอะไวย์อย่าทำให้น้องลำบากใจสิ
ชอบแก้วก้ไปบอกแก้วนู่นมาทำให้น้องเสียคนละหน้าดู

  writer คะ

[chayanit]

รอคอยยยเทอออมาหลายคืนนน

หลับบบไม่ลงงมาหลายคืนนน

เทอช่างจัยร้ายเหลือทนนน

ไม่เห็นจัยยคนรอออเลยยย

[chayanit]

อัพๆๆๆๆๆ

มาอัพๆๆๆ

อัพพพๆๆๆๆ

มาอัพซักทีนะคนจัยยร้ายยย

 

[chayanit]

งอนแล้วว

ชิชิชิ

[samsoon@doll]

36   36   36   ไผ่ริว  ไผ่ริว  ไผ่ริว

ปล.พี่ตะวันมีคู่มะอะคะเรื่องนี้

[sang som]

รู้สึกว่าพี่ไผ่จะมีใจให้ริวหน่อยนึงนะเนี่ย

รอลุ้นต่อปายยยยยยย

[Safina_safe]

งานจ :a5:ะเข้าไหมอ่า

[spring]

โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งโกรธเค้าน๊า มาแล้วๆ





แต่ตอนนี้มันหมดสต๊อกแล้วเง้  




ช่วยกดดันไรท์เตอร์ด้วยนะ หึๆๆๆๆๆ  
 










***********************

ตอนที่ 36



สีหน้าของไวยากรณ์ดูบึ้งตึงผิดเคยจนริวไม่กล้าเปิดปากถามว่าไวยากรณ์จะพาไปไหน  ได้แต่นั่งไปเงียบๆ  จนรถเลี้ยวเข้าโรงแรมหรู  ไวยากรณ์ขับเลยไปจอดด้านข้าง  เบลล์บอยในชุดฟอร์มสีแดงดำวิ่งออกมาเปิดประตูให้ทันที  ไวยากรณ์โยนกุญแจรถให้อย่างคุ้นเคยแล้วเดินนำลิ่วเข้าไปด้านใน

ริวเพิ่งรู้ว่าชั้นบนสุดของโรงแรมหรูแห่งนี้มีผับขนาดใหญ่อยู่ด้วย  การ์ดร่างใหญ่สองคนรีบเปิดประตูให้ทันทีที่เห็นหน้าไวยากรณ์โดยไม่ได้เรียกตรวจบัตร  แปลว่าไวยากรณ์คงมาที่นี่บ่อยๆ  แม้จะเป็นผับแต่เสียงเพลงก็ไม่ได้อึกทึก  บรรยากาศหรูหรา  แสงไฟหรี่สลัว  ทำให้ริวต้องเดินอย่างระมัดระวัง  หลบหลีกผู้คนตามหลังไวยากรณ์ไปติดๆ  ชายวัยกลางคนในชุดสูทเนี้ยบปราดมาโค้งให้ไวยากรณ์แล้วเดินนำไปอีกด้าน  ซึ่งเป็นชั้นลอย  บนนั้นมีเพียงไม่กี่โต๊ะและไวยากรณ์ก็เลือกโต๊ะด้านในสุด  เครื่องดื่มถูกยกมาเสิร์ฟทันทีที่นั่งลง


“เคยมาเที่ยวแบบนี้ไหมริว” ไวยากรณ์ถามแล้วเหยียดแขนขาไปตามความกว้างของโซฟาหนานุ่ม  ขณะที่ริว กวาดตามองรอบๆ

“ไม่เคยครับ”

“พี่ไผ่ หรือ...คนอื่น ไม่เคยพามาเหรอ” น้ำเสียงไวยากรณ์ คล้ายสะดุดไปเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึง “คนอื่น”

“ไม่ครับ  ผมอายุยังไม่ถึงนะครับพี่ไวย์”  

“พี่ก็อายุยังไม่ถึง  ยังเป็นสมาชิกที่นี่ได้เลย  ถ้าชอบพี่สมัครให้ได้นะ  เอาไหม”

“ไม่เอาดีกว่าครับ  พี่ไผ่คงไม่ชอบให้ผมมาเที่ยวที่แบบนี้”

“แต่ที่นี่ พวกนางแบบเขาชอบมากันนะ...มาทำบัตรสมาชิกไว้  เผื่อวันหลังจะควงสาวไหนมา” ไวยากรณ์เน้นคำว่า พวกนางแบบเป็นพิเศษจนริวสะดุดหู

“ไม่ดีกว่าครับ  ไว้ถ้าอยากมา  พี่ไผ่คงพาผมมาเอง”

“พี่ไม่ได้หมายถึงพี่ไผ่”

“แล้วหมายถึงใครเหรอครับ”

“ก็...ไม่รู้สิ  จะไปรู้ใจนายได้ยังไงว่าจะอยากพาใครมา”  ไวยากรณ์ตอบเสียงขึ้นจมูกนิดๆ  ดูเหมือนริวจะสนิทสนมกับแก้วกุดันมากทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่นาน  ถึงขนาดปล่อยให้แก้วกุดันแตะแก้มตบไหล่ได้ นั่นแปลว่าแก้วกุดันเอง  ก็ต้อง “พิเศษ” สำหรับริวเช่นกัน

“ขอบคุณนะครับพี่ไวย์ที่หวังดี  แต่ผมคงไม่สมัครหรอกครับ”

“ก็ตามใจนะ”  ไวยากรณ์ตอบเสียงห้วนแล้วชะงักไป  เมื่อเห็นตาใสแจ๋วจ้องเขาอย่างแปลกใจ

“โทษทีริว  วันนี้...มูดดี้ นิดหน่อย” ไวยากรณ์ลูบหน้าแล้วตบต้นคอตัวเองเบาๆ  เพื่อควบคุมอารมณ์หงุดหงิดที่เอ่อท้นเอาไว้

“...เพราะ...เพราะผมเหรอ?” ริวถามอย่างข้องใจ  

“บ้าน่า  ใช่ที่ไหนล่ะ” ไวยากรณ์รีบโบกมือปฏิเสธ  รู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตาใสๆที่จ้องเขาเขม็ง  เสไปคว้าเครื่องดื่มบนโต๊ะมาดื่มดับอารมณ์กรุ่นโกรธแกมน้อยใจ  เขารู้ดีว่า เรื่องที่เขารู้สึกแย่อยู่ตอนนี้  ริวไม่ได้รู้เห็นอะไรด้วย  จะว่าไปก็ไม่ใช่ความผิดของริวที่จะมี  “ใคร”  มาสนใจ  แต่อย่างนั้นเขาก็ยังอดน้อยใจไม่ได้  ไวยากรณ์ผู้โดดเด่นเป็นที่หนึ่งเสมอ  กลับโดนเด็กตาใสคนนี้แย่งผู้หญิงที่หลงรักมานานไปง่ายๆ  

“ไฮ! ไวยากรณ์”  เสียงทักดังมาจากด้านหลัง  ริวยังไม่ทันขยับตัวด้วยซ้ำร่างสูงระหงแต่ผอมบางก็ถลาผ่านเขาไปนั่งแหมะบนตักกว้างแล้วแนบประกบปากสีสดกับไวยากรณ์  


ไวยากรณ์ไม่ได้ขยับหนี  แต่กลับรวบเอวคอดไว้แล้วแลกลิ้นกับเธอต่อหน้าต่อตาริวที่นั่งมองอึ้งๆ  ไม่แค่ปากลิ้นที่พัวพันกันแบบไม่อายใคร  มือของไวยากรณ์และผู้หญิงคนนั้นยังลูบไล้กันและกันชนิดที่ริวต้องเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความกระดาก


“มาถึงเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่นิกกี้” ไวยากรณ์ทักเจ้าหล่อนไป  มือก็ยังคลึงอยู่บนสะโพกผายไปด้วย  นอกจากรูปร่างผอมสูงแบบนางแบบ  ใบหน้าเจ้าหล่อนก็ดูคุ้นตา  ริวเดาว่าหล่อนคนเพื่อนนางแบบของไวยากรณ์

“เมื่อตอนบ่าย  ไอนึกแล้วว่ายูต้องมาที่นี่  แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ  เพียงแต่แปลกใจที่คราวนี้ยูควง...หนุ่มหล่อมาแทนสาวสวย” นิกกี้ปรายตาไปทางริวล้อๆ  

“บ้าน่า  ไปอยู่ไหนมาไม่รู้จักริว...นี่  ริว เกรสัน นักร้องวงเดียวกับไอไง”

“ว้าว! ตัวจริงหล่อมาก  เคยเห็นทางทีวี  เหมือนยังเด็กๆอยู่เลย  แต่ตัวจริงนี่...เซ็กซ์ซี่ชะมัด”

“หึหึ...เสียใจด้วยนะ  น้องไอเขามีคนจองอยู่แล้ว  เป็นนางแบบชื่อดังระดับท็อปเชียวนะ”

“เฮอะ! คิดว่าไอสนเหรอ  ของแบบนี้มันอยู่ที่ว่าเราจะใจตรงกันหรือเปล่า...จริงไหมเกรสัน”


ริวไม่ได้ตอบ  แต่ถอนใจยาวอย่างไม่ปิดบัง  เด็กหนุ่มหันไปเรียกบริกรมาสั่งน้ำอัดลมหน้าตาเฉย  แม้จะฟังดูประหลาดที่คนมาเที่ยวผับดื่มน้ำอัดลม  แต่อีกฝ่ายก็รับคำสั่งด้วยสีหน้าปกติ  นางแบบสาวคนนั้นมองริวดื่มน้ำอัดลมแล้วหัวเราะคิกๆ  หันไปกระซิบกระซาบกับไวยากรณ์สลับกับแลกจูบกันนัวเนีย  

ริวทิ้งตัวจมลงในความหนานุ่มของโซฟา  แล้ววนนิ้วบนขอบแก้วเล่นอย่างเบื่อๆ  ตรงกันข้ามกับไวยากรณ์ที่ยัง“หยอกเย้า” กับนิกกี้เพลินและกระดกเหล้าเข้าปากถี่ยิบ


“นี่ไวยากรณ์  ถ้ายูยังกินเหล้าเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้  ไอกลับก่อนนะ”  นิกกี้บ่นอย่างหงุดหงิด  ก็ไวยากรณ์เล่นปลุกอารมณ์เธอซะขนาดนี้แล้ว  แต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะชวนเธอไปต่อสักที  ปล่อยให้เธอรอมาเป็นชั่วโมงๆแล้ว  

“อยากกลับก็กลับไปเซ่ะ...ไอจะกินเหล้า  รินมาอีกดิ๊ ริว” ไวยากรณ์ตอบแล้วไหวไหล่อย่างไม่มีเยื่อใย  ทำเอานิกกี้เดือดโมโหลุกพรวดออกไปจากโต๊ะ

“พอเถอะพี่  เมาขนาดนี้แล้ว”  ริวเลื่อนขวดเหล้าหนีมือไวยากรณ์แทนที่จะรินให้เหมือนอย่างนิกกี้

“รินมา! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง  ไม่งั้นจะกระดกมันทั้งขวดไปเลย...เอิ๊ก!” ไวยากรณ์สั่งเสียงขุ่น  แล้วคว้าขวดเหล้าไปรินเอง  ริวก็ได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง  แต่ไม่กล้าห้ามอีก


ไม่ถึงเที่ยงคืนไวยากรณ์ก็แทบครองสติไม่อยู่  ริวจึงตัดสินใจเรียกเก็บเงินเพื่อพากลับไปส่ง  แต่คนที่เอาบัตรเครดิตกับสลิปมาให้ริวเซ็นกลับเป็นผู้จัดการร้านมาด้วยตัวเอง  แถมยังเรียกการ์ดมาช่วยประคองไวยากรณ์ไปส่งถึงรถ


“ถ้าท่านต้องการจะใช้บริการ  สามารถนำการ์ดใบนี้มายื่นที่โรงแรมได้เลยนะครับ  ทางเรายินดีจะเปิดเมมเบอร์ให้ท่านเป็นกรณีพิเศษเลย”  ผู้จัดการคลับบอกริวพร้อมกับยื่นการ์ดสีเงินอีกใบให้ก่อนที่เด็กหนุ่มจะขึ้นรถ  ริวรับมายัดใส่กระเป๋าโดยไม่ได้ดูแล้วรีบพาไวยากรณ์กลับไปส่งที่คอนโด

“ทำไมผู้จัดการต้องเสนอเปิดเมมเบอร์ให้เด็กคนนั้นเป็นพิเศษละครับ  ดูอายุยังน้อยอยู่เลย”

“หึหึ  รู้ไหม การ์ดที่มิสเตอร์เกรสันใช้น่ะ  ทั่วโลกมีไม่ถึง 50 ใบ  ตั้งแต่ทำงานที่นี่มา  นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ฉันได้เห็นการ์ดแบบนี้...แล้วนายคิดว่าเราไม่ควรรีบตะครุบคนพิเศษแบบนี้มาเป็นสมาชิกหรือไง”

“เด็กคนนั้นน่ะเหรอครับ?”

“อืม...ท่าทาง วงคิสมีนี่จะไม่ธรรมดาซะแล้ว” ผู้จัดการร้านกับพนักงานกลับเข้าไปข้างใน  โดยไม่ทันสังเกตร่างผอมบางที่ยืนซุ่มฟังอยู่ข้างรถ  นิกกี้เม้มปากนิดๆ  ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆด้วยความพอใจ  เห็นที...เธอคงปล่อยมือจากไวยากรณ์ตอนนี้ไม่ได้ซะแล้ว  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว  หากจะลองตีสนิทกับไวยากรณ์เพื่อเข้าหาเด็กคนนั้น  ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร  


พอออกมาถึงหน้าโรงแรมริวก็ตัดสินใจโทรหากรเวชแทนที่จะโทรหาพสุ  เพราะรู้สึกว่ามันดึกมากแล้ว  พสุอาจจะนอนไปแล้วจึงไม่อยากรบกวน

“พี่กรครับ  ริวเอง”

“อ้าวริว...ทำไมใช้โทรศัพท์ของไวย์ได้ล่ะ?”

“คือพี่ไวย์เมามากครับ ริวจะพาไปส่งคอนโด  แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน  พี่พอจะบอกทางให้ริวได้ไหมครับ” ริวเลี่ยงที่จะตอบคำถาม  เด็กหนุ่มไม่คิดจะใช้โทรศัพท์ที่พสุซื้อให้โทรหาใครเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้เบอร์ใหม่ของเขา

“ตอนนี้ริวอยู่ที่ไหน”

“อยู่ที่คลับประจำของพี่ไวย์ครับ”

“โอเค...จากที่นั่นขึ้นทางด่วนนะ  แล้วไปลงที่......”กรเวชอธิบายเส้นทางอย่างละเอียด

“เออริว  แถวนั้นไม่มีแท็กซี่นะ  ถ้ายังไงก็ขับรถไวย์มาก่อน  พรุ่งนี้พี่ค่อยให้คนขับรถไปรับไวย์เอง”

“ครับพี่กร”


ริวเปิด GPS ช่วยเพื่อหาเส้นทางตามที่กรเวชบอก  ไม่นานก็มาถึงคอนโดของไวยากรณ์  


“สวัสดีครับ  ขอบัตรด้วยครับ”  ยามรักษาการณ์ไม่เปิดให้ริวเข้าไปทันทีแม้จะเห็นว่าริวขับรถของไวยากรณ์มา  แต่ระบบรักษาความปลอดภัยที่ค่อนข้างเข้มงวด  ทำให้ริวต้องแลกบัตรก่อนจะเข้าไป

“คุณไปจอดที่ด้านหน้าได้เลยครับ  ผมจะวิทยุแจ้งให้เจ้าหน้าที่ข้างในออกมาช่วยพาคุณไวยากรณ์ขึ้นไปบนห้อง”

“ขอบคุณครับ”  ริวถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก  ลำพังเขาคงต้องติดต่ออีกนานกว่าจะรู้ว่าไวยากรณ์พักห้องไหน  เด็กหนุ่มจอดรถที่หน้าบันไดทางขึ้น  เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งมาช่วยประคองไวยากรณ์  อีกคนมารับกุญแจเพื่อเอารถไปเก็บให้


พอเข้าไปในห้องได้  ไวยากรณ์ที่อยู่นิ่งๆมาตลอด  ก็อาเจียนพรวดออกมา  เลอะทั้งตัวเองและที่นอน  เจ้าหน้าที่จึงต้องโทรลงไปตามแม่บ้านให้ขึ้นมาช่วยเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ ขณะที่ริวจับไวยากรณ์ถอดเสื้อออกเพื่อเช็ดตัวให้  

แม่บ้านและเจ้าหน้าที่ต้องเดินเข้าเดินออกกันอยู่หลายรอบ  กว่าจะจัดให้ไวยากรณ์เข้านอนได้เรียบร้อย  เพราะลำพังริวเองก็ไม่เคยดูแลคนเมามาก่อน  เด็กหนุ่มถึงกับปาดเหงื่อเมื่อพาร่างเกือบเปลือยของไวยากรณ์ไปนอนได้เรียบร้อย

.
.
.
.
.
.
.
.
.

ก๊อกๆ




เสียงเคาะประตูทำให้ริวต้องรีบไปเปิดเพราะคิดว่าแม่บ้านหรือไม่ก็เจ้าหน้าที่ลืมของไว้  แต่กลับพบว่าคนหน้าประตูไม่ใช่แม่บ้านอย่างที่คิด


“ไฮ! ริว  เจอกันอีกแล้วนะ” นิกกี้ยกมือขึ้นโบกนิ้วทักทายริว  พร้อมกับส่งตาหวานเยิ้มมาให้

“มีธุระอะไรครับ?”

“ธุระ?...ช่ายยยย  ระหว่างชั้นกับไวยากรณ์  เรามีธุระกันเป็นประจำนั่นแหละ”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า...คืนนี้ชั้นจะค้างที่นี่ไง...แล้วถ้าเธอสนใจ...จะค้างกับเราก็ได้นะ”  เล็บยาวๆเคลือบสีสดลูบมาบนแผงอก  ทำให้ริวเผลอปัดทิ้งอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายชะงักเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ

“พี่ไวย์เมาหลับไปแล้ว  ผมว่าคุณ...”

“นิกกี้...”  เสียงอ้อแอ้ที่หน้าประตูห้องนอนทำให้ริวกับนิกกี้หันไปมองพร้อมกัน  ไวยากรณ์ที่สวมเพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียว  ยืนพิงกรอบประตูห้องนอนด้วยสภาพเอียงกระเท่เร่เหมือนจะล้มไม่ล้มแหล่  นิกกี้เป็นฝ่ายถลาไปซุกในอ้อมแขนของไวยากรณ์  ก่อนที่ทั้งคู่จะแลกลิ้นกันดุเดือดแล้วประคองกันเข้าห้อง  


ริวถอนใจเฮือก  แล้วตัดสินใจกลับบ้าน  เพราะดูท่าทางไวยากรณ์กับนิกกี้จะสนิทสนมกันจริงอย่างที่เจ้าหล่อนอ้าง  แต่เมื่อมาติดต่อเจ้าหน้าที่ข้างล่างก็ได้คำตอบว่าเอากุญแจรถไปวางไว้ให้ในห้องรับแขกแล้ว  ริวจึงจำต้องกลับขึ้นไปอีกรอบ  โดยใช้การ์ดสำรองของทางคอนโดเปิดเข้าไปในห้อง

กุญแจวางเด่นอยู่บนโต๊ะรับแขกจริงๆ  ริวถอนใจเฮือกในความเลินเล่อของตัวเองที่ไม่ดูให้ดีๆเสียก่อน  แต่เมื่อเด็กหนุ่มเดินไปหยิบกุญแจก็ได้ยินเสียงร้องเหมือนเจ็บปวดของผู้หญิงดังลอดออกมาจากห้องนอนที่ไม่ได้ปิดประตู  ทำให้ริวอดเดินไปดูด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

เสียงที่ได้ยินยังไม่เท่ากับภาพที่เห็น  ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนของนิกกี้ขยับอยู่บนตัวของไวยากรณ์  เสียงเนื้อกระทบกันผสานกับเสียงครวญครางราวกับเจ็บปวดทรมาน  แต่สีหน้าของไวยากรณ์ดูเคลิบเคลิ้มและเขาก็ส่งเสียงครางต่ำๆ อยู่ตลอดเวลา

ริวไม่รู้ตัวว่ายืนจ้องภาพนั้นอยู่นานแค่ไหน  หากไม่เพราะโทรศัพท์มือถือที่เขาตั้งสั่นไว้  มีสายเรียกเข้ามา  เขาคงยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นอีกนาน  เด็กหนุ่มถอยกรูด  แล้วผลุนผลันออกมาจากคอนโด  จนเกือบลืมคืนการ์ดสำรอง  ถ้าเจ้าหน้าที่ที่เคาน์เตอร์ไม่เรียกไว้เสียก่อน

ริวเข้าไปตั้งสติอยู่ในรถ  เนื้อตัวเขาร้อนวูบวาบด้วยความรู้สึกประหลาด  ภาพที่เห็นมันน่าขยะแขยง  แต่ก็ทำให้เขาหัวใจเต้นแรง  รู้สึกมือไม้อ่อนราวกับออกแรงวิ่งมาหนักๆ  โทรศัพท์มือถือของเขายังสั่นไม่หยุด  ทำให้ริวต้องตัดสินใจรับสาย


“คะ...ครับ..”

“ริว...ริว....ริว! พี่เองนะ  ริวเป็นอะไรหรือเปล่า  ริว!”  น้ำเสียงสดใสในตอนแรก  เปลี่ยนเป็นร้อนรนเมื่อเรียกหลายครั้งแล้วริวไม่ตอบ

“คะ...ครับพี่  ริวไม่เป็นอะไร” ริวตอบเสียงสั่น  ยังหายใจแรงจนคนปลายสายก็รู้สึกได้

“ไม่เป็นอะไรแล้วทำไมเสียงแปลกๆ”

“ริว...ริวแค่...เอ่อ...เห็นอะไรบางอย่าง...แล้ว...” ริวชะงักคำพูดแล้วสูดหายใจลึกเพื่อไล่อาการสั่นไปทั้งตัว

“ริว...ตั้งสติดีๆ  หายใจลึกๆ  ไม่มีอะไรหรอก เชื่อพี่  ตอนนี้ขับรถอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบประโลมช่วยให้สติริวกลับคืนมาเร็วกว่าเดิม  เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆหลายครั้ง  จนสามารถหยุดอาการตัวสั่นได้สำเร็จ

“เปล่าครับ  ริวกำลังจะออกจากคอนโดพี่ไวย์” ริวตอบด้วยน้ำเสียงเป็นปกติกว่าเดิม  

“ขับไหวไหม  ให้พี่ไปรับไหม”น้ำเสียงของพสุเจือแววห่วงใยไว้จนริวรู้สึกอุ่นในอก

“ริวขับไหวครับ”  

“แน่เหรอ...เมื่อกี้เสียงไม่ดีเลยนะ” พสุถามด้วยความเป็นห่วง  กรเวชโทรมาบอกเขาว่าริวไปส่งไวยากรณ์  เขาถึงได้โทรหาเพราะเห็นว่าดึกแล้วแต่ริวยังไม่ถึงบ้านสักที

“ริวแค่ตกใจนิดหน่อย  แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” ริวยืนยันเสียงหนักแน่นเพื่อให้พสุคลายกังวล

“โอเค  ค่อยๆขับมานะ  ไม่ต้องเร็วนะรู้ไหม แล้วถ้าไม่ไหวก็โทรมา  เดี๋ยวพี่ไปรับ”

“ริวขับได้ครับ...เดี๋ยวเจอกันครับพี่”


ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน  ริวแทบไม่มีสมาธิเลย  ทั้งภาพและเสียงที่ได้เห็นในห้องของไวยากรณ์ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกๆ  จนกระทั่งรถไปจอดที่หน้าบ้านแล้วพบว่าคนมาเปิดประตูรั้วให้เขาเป็นพสุแทนที่จะเป็นพี่แมว  พอลงจากรถริวก็โถมเข้าหาอ้อมแขนพสุทันที  มืออุ่นลูบหลังลูบไหล่เขาแผ่วเบา  อ้อมแขนที่โอบกระชับทำให้ความรู้สึกประหลาดหายไปอย่างรวดเร็ว


“ไม่เป็นไรแล้ว  กลับมาถึงบ้านเราแล้วนะ...ไป...เข้าบ้านกัน” คำปลอบโยนของพสุทำให้ริวแปลกใจ  ว่าพสุรู้ได้อย่างไรว่าเขาไปเห็นอะไรมา  

“พี่...ริวเห็น...”

“เดี๋ยวค่อยคุยกัน  ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

“ครับ”


เมื่อริวออกจากห้องน้ำก็พบว่าพสุยังนั่งรออยู่  ชายหนุ่มตบที่นอนข้างตัวให้ริวนั่งลงแล้วเปิดกล่องหัวเตียงหยิบสร้อยพระออกมาไหว้จรดศีรษะ  ก่อนจะสวมหัวให้ริว


“สร้อยเส้นนี้แม่ให้พี่นานแล้ว  แต่ช่วงหลังๆพี่ไม่ได้ใส่เพราะเวลาถ่ายละครต้องคอยถอดออก  กลัวจะหายก็เลยถอดเก็บไว้บ้าน  พี่ให้ริวนะ...ใส่ไว้จะได้อุ่นใจ  แล้วจะได้ไม่ต้องเจออะไรน่ากลัวๆอีก”

“พี่...ริวไม่...” ริวอ้ำอึ้ง  พยายามจะอธิบายว่าเขาไม่ได้เจอผีอย่างที่พสุเข้าใจ  แต่จะให้อธิบายว่าเห็นอะไรมาเด็กหนุ่มก็พูดไม่ถูก  จึงได้แต่อึกอักหน้าแดงซ่านด้วยความอาย

“ผู้ใหญ่ให้ของต้องทำไง?” พสุทำเสียงดุ  แต่ดวงตาเป็นประกายอ่อนโยน  จนริวไม่กล้าปฏิเสธ  เด็กหนุ่มรู้สึกตื้นตันในความเอื้ออาทรของพสุจนเหมือนน้ำตาจะไหล  

“ขอบคุณครับ” ริวยกมือไหว้แล้วพูดต่อไม่ออก  แม้ความเข้าใจของพสุจะเป็นคนละเรื่องกับที่เขาเจอมา  แต่ความห่วงใยของพสุก็กำจัดความรู้สึกๆแย่ๆไปได้หมดสิ้น

“ดีมาก”

“แต่พี่ไผ่ครับ...ริว...”ริวกุมองค์พระที่คอแล้วรู้สึกผิดกับพสุ  อยากบอกความจริงว่าเขาไม่เคยกลัวผี  แต่ก็ไม่กล้า


พสุเห็นเด็กหนุ่มแตะพระแล้วทำท่าอึกอักก็นึกว่าริวอายที่ต้องห้อยพระ  เหมือนที่เด็กวัยรุ่นยุคใหม่ไม่ค่อยกล้าใส่สร้อยพระเพราะอายกลัวจะโดนคนล้อว่างมงาย


“ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะ  อย่าคิดว่าใส่แล้วจะเหมือนคนงมงาย  ให้คิดเสียว่าเป็นของขวัญจากพี่ก็แล้วกัน  ดีไหม”

“ครับ...ริวรักพี่จัง” ริวโผเข้าไปกอดพสุไว้แน่น  พสุกอดตอบแล้วลูบหลังเขาเบาๆ

“อย่ามาอ้อน...ตอนนี้หายกลัวแล้วหรือยัง” พสุถามเสียงเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา  เพื่อไม่ให้ริวนึกกลัวขึ้นมาอีก

“ครับ”

“งั้นเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ ว่าไปเห็นอะไรมา ถึงกลัวจนเสียงสั่นขนาดนั้น”

“ริว...ริว...จำไม่ได้แล้ว” ริวตอบอู้อี้เพราะซุกหน้ากับบ่าของพสุแน่นกว่าเดิมเพื่อซ่อนอาการร้อนผ่าวของหน้าไว้ไม่ให้พสุเห็น  ความรู้สึกประหลาดๆ  เหมือนจะฟุ้งขึ้นมาอีกแต่เด็กหนุ่มก็พยายามเลิกนึกถึง

“อ้าว...อืมๆ  ไม่เป็นไร  ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร  ไว้เมื่อไหร่อยากเล่าให้พี่ฟัง  พี่ก็พร้อมจะรับฟังริวเสมอนะ”

“พี่ไผ่ใจดีที่สุดในโลกเลยครับ”

“ไม่ต้องมายอ  นอนได้แล้ว”  พสุหัวเราะเบาๆ แล้วขยี้ผมริวเล่น  ก่อนจะดันเด็กหนุ่มออกเพื่อปิดไฟนอน


ริวนอนเบียดพสุแล้วกอดเอวสอบไว้แน่น  แนบหน้ากับไหล่หนาเพื่อหาความอุ่นใจ  ซึ่งถ้าเป็นปกติพสุคงบ่น  แต่คืนนี้ดูพสุใจดีเป็นพิเศษ  เพราะนอกจากจะไม่ว่าที่ริวกอดซะแน่นยังหันมาลูบหัวริวเบาๆ เหมือนจะปลอบประโลมให้หายตกใจ



................................................................

*******************************

สงสัยไวย์จะโดนผีอำอะดิ๊  

[lasom]

จิ้มก่อน จุ๊บๆๆๆ
พี่ไวย์บ้าที่สุด ว่าแต่ริวจะยอมเล่าให้พี่ไผ่ฟังจริงหรอว่าเจอผี(หื่น)

[arebaba]

ริวก็บอกพี่ไผ่ไปเลย

ว่าเห็นผีผ้าห่ม หุหุ

[ordkrub]

โถริว ถึงกับช๊อคเลยหรือ มันยิ่งกว่าเห็นผีอีกนะเนี้ย

[k00_eng^^]

ทำไมสั้นจังอ่า
อยากได้ยาวๆๆๆๆๆ 

[fOnfOn :D]

ไม่รู้ว่าพระที่พี่ไผ่คนดีให้นี้

มันช่วยกันผีผ้าห่มด้วยรึเปล่าค่ะพี่ไผ่ 




นอกจากนังแพรนี้ยังจะมียัยนิกกี้โผล่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตริวอีกหรอค่ะ     

[aeyja55]

น้องริวไร้เดียงสามากกกกกกกกกก น่ารักจัง

[kenshinkenchu]

น้องริวพัฒนาถึงขั้นเช็ดตัวให้คนอื่นได้แล้ว เย้ๆ

แหม.. น่าจะบอกออกไป   เรื่องเริ่มเข้าสู้เรื่องรักใคร่แล้วซิ 

[PEENAT1972]

555 ผีราคะจริต ร่านสุดฤทธิ์ หลอกหลอนจน ตกใจกล้วแทบจะขับรถไม่ไหว 555

[yayee2]

ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกริว
เฮ้อ ยัยนางแบบจอมร่านคนนี้ จะนำพาความยุ่งยากมาให้น้องริวหรือเปล่า

[hahn]

แพรพลอย แก้วกุดัน นิกกี้ เอาออกไปไม่ได้เหรอ มาเป็นแพคแบบนี้ ริวก็แย่ซิ

[Wr@iTh]

ริวโตขึ้นเรื่อยๆแล้วนะเนี่ย...จะเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วสินะ

[N.T.❁]

ง่ะ ดูเหมือนริวจะค่อยๆโตตามโลกแล้วล่ะ
นิกกี้อะไรนี่อีก คงจะเข้ามาป่วนอีกตามเคย
มีลางว่าชีวิตจะไม่สงบสุขแล้วอะ

[samsoon@doll]

เตรียม :z6:นังนิกกี้

แรดจริงๆ

[SweetSmile]

มีแพรพลอยยังไม่พอ
นี่ยังมียัยนิกกี้มาอีกคน
ดูท่าคนนี้จะมาแรงแซงโค้งซะด้วย
ออกจะกล้า ร่าน และด้าน ขนาดนี้
ออกไปไกล ๆ น้องริวเลยนะ

น้องริวบอกพี่ไผ่ไปดิว่าเห็นไรมา
น่ากลัวกว่าเห็นผีอีกเนอะ
ท่าทางพระก็คงช่วยไม่ได้ คริ คริ

[pattybluet]

พี่ไวย์ที่รัก+เธอๆๆ เหล่านั้น คงจะนำพาเรื่องวุ่นๆมาให้น้องริวอีกแน่ๆ
แถมยังมาสร้างภาพหลอนให้น้องริวอีก อย่างนี้พระที่พี่ไผ่ให้ จะได้ผลมั้ยหนอ??? 
คิดถึงอลันจังเลยค่ะ
จากที่เคยคิดว่าน้องริวน่าจะถูกกอด ไปๆมาๆพี่ไผ่น่าจะเป็นฝ่ายถูกกอดซะละมั้งเนี่ย พี่ไผ่น่ารักเกิ๊นนน

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ชักเซ็งไอ้พี่ไวย์นี่จังหลายทีแล๊ะๆ เด๋วอีนังนางแบบนั่นก็มายุ่งกับริวอีก ตรูล่ะเซ็ง - -"
แล้วนี่..ปากบอกว่ารัก แต่ยังมั่วอยู่แบบนี้เขาคงสนใจหรอก
แล้วถ้านั่นเรียกว่าจีบ...ชาตินี้ก็ไม่มีวันได้เป็นคนรักของแก้วหร๊อก ไอ้โง่!
 


อิอิ พี่ไผ่ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยยยย ที่จริงน่าจะคิดได้นะ ริวที่เคยไปนอนกลับแม่ในห้อง....
ริวที่ชอบอากาศเย็นจัดๆเพื่อจะได้นึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายนั้น ก็ไม่น่าจะกลัวผีหรอก ทำเอาริวเขินไม่กล้าบอกเลยว่าไปเจออะไรมา หุหุ~

[kny]

หุๆๆๆ  เด็กใสๆช็อคเลย รอบนี้ พี่ไฝ่ก็ไม่ฟังริวเลย

[A-J.seiya*]

เอาจริงๆ งานนี้พระก็ไม่ช่วยนะคะ พี่พสุ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องริวน่ารักอ้ะ  งื้ออออ
ยัยนิกกี้ มันรู้แล้วอ่ะว่าริวรวยยยย
โฮๆๆๆ ลางร้ายเริ่มปรากฏ !!

[jaaeyboy]

น้องริวเอ้ย  เจอผีผ้าห่มเข้าไป ถึงกับช็อคเลยเหรอลูก

อย่างนี้ต้องให้พี่ไผ่นอนกอดปลอบใจเยอะๆแล้วล่ะ อิอิ

[iranen]

ไวท์หารเื่องให้น้องแล้วไม่ละ