หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[samsoon@doll]

มีคน อยากเห็น ฉากซัมติงรองกันเยอะจริงๆ


ไรเตอร์จัดมาหน่อยสิคะ แบบสักนิด สะดุดล้มปากจุบุจุ๊บุไรเงี้ย 55555555+

[indy❣zaka]

แวะมารอน้องริวค่ะ 
มาต่อเร็วๆนะคะคนแต่งจ๋า คนอ่านคิดเถิงงงงง 

[A-J.seiya*]

 
มารอน้องริววว
^^

[BAKA]

ฝ่ายนึงก็เมา...อีกฝ่ายนึงก็เดียงสา...

คนอื่นคงจะรู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น....
ฮาาา

[samsoon@doll]

พี่ไผ่  น้องริว  พี่ไผ่  น้องริว

[Noi]

มารอพี่ไผ่กับน้องริวค่ะ

[akike]

มาไหมน๊า  วันนี้

ปูเสื่อรอก่อ

[spring]

โอ่ย รีพลายยากอย่างเว่อร์อะ 

ขอเวลาอีกสองวันน๊าค้า

ช่วงนี้งานเข้า ขอโทษษษษ

วันพุธดึกๆ เจอกันเน่อ
 

[PEENAT1972]

จ้า............................

[SweetSmile]

โอเคค่า

เจอกันวันพุธค่ะ
 

 

[indy❣zaka]

โอ่ย รีพลายยากอย่างเว่อร์อะ 

ขอเวลาอีกสองวันน๊าค้า

ช่วงนี้งานเข้า ขอโทษษษษ

วันพุธดึกๆ เจอกันเน่อ
 

ค่า ไม่ว่ากัน รอได้ตลอดจ้ะ 

ส่วนรีพลายยาก เพราะช่วงนี้ปิดเทอมคนเข้าเยอะกว่าปกติค่ะ มันเลยชอบขึ้น Connection Problems ประจำอ่ะค่ะ

เป็นกำลังใจให้เน้อ 
จุ๊บๆ 

[Noi]

รับทราบบบบบ

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยนึกว่าเราเป็นคนเดียว Connection Problems  ขึ้นบ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


เข้ามารอนะคะ อยากให้ถึงวันพุธดึกๆเร็วๆจังเลยง่ะ

[A-J.seiya*]

โอ่ย รีพลายยากอย่างเว่อร์อะ 

ขอเวลาอีกสองวันน๊าค้า

ช่วงนี้งานเข้า ขอโทษษษษ

วันพุธดึกๆ เจอกันเน่อ
 

รอออออ
><

[micaeal]

เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจมากอ่ะคับ แบบว่า มันมีทุกรสชาด ทั้ง หวาน หอม ละมุน บางครั้งก็เผ็ด ร้อน สนุกมาก ลุ้นทั้งเรื่องเลยครับ


เป็นกำลังใจให้พี่คนแต่งด้วยอ่ะครับ รออ่านต่อนะคาฟฟ

[samsoon@doll]

เมื่อไหร่จะถึงคืนพรุ่งนี้สักทีน๊า

[samsoon@doll]

คืนนี้แล้วสินะ จะได้อ่านแล้ว ดีใจกว่าถูกหวยอีก

[aeecd]

กิ้วๆๆๆ
ริวอ่ะฝันไรเนี้ย อิอิ
 

[indy❣zaka]

 
แวะมาดันกระทู้รอค่ะ

 

[spring]

ได้กลับเร็วกว่าที่คิด ฮิฮิ้ววว วว ววว วว ว ว  


มาต่อกันเล้ยยย


**************************

ตอนที่ 38



ระหว่างที่ซ้อมเดินรอบสุดท้าย ไวยากรณ์เป็นฝ่ายเข้าไปแซวไปเล่นกับริวก่อนเหมือนเคย  ไม่นานนักอาการขัดเขินของริวก็หายไป  เด็กหนุ่มกลับมาหัวเราะพูดคุยกับไวยากรณ์ได้เหมือนเดิม  เพียงแต่ริวเหมือนจะไม่อยากให้ไวยากรณ์ถูกตัวเขามากนัก  ซึ่งไวยากรณ์เองก็ดูจะรู้  จึงเลี่ยงที่จะแตะต้องตัวริวเช่นกัน

พสุรออยู่จนใกล้เวลาเดินแบบจึงออกมาที่ที่นั่ง  ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าตะวันกับธีรดลนั่งอยู่กับกรเวชด้วย  ธีรดลมาดูแฟชั่นนั้นก็ว่าน่าแปลกแล้ว  แต่ตะวันผู้เกลียดงานสังคมเป็นอย่างยิ่ง  กลับมาดูเดินแบบดูจะเป็นเรื่องน่าตกใจมากกว่า


“มีอะไรหรือเปล่าตะวัน  ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นชอบดูเดินแบบ”  พสุถามยิ้มๆแล้วนั่งลงข้างๆ  

“อืม...วันนี้ดูริวแปลกๆ ก็เลยอดมาดูไม่ได้”  ตะวันตอบเสียงเรียบโดยสายตายังจับอยู่บนเวทีว่างๆ ตลอดเวลา

“อ้อ”  พสุรับคำแล้วต่างคนต่างก็เงียบ  เพราะงานบนเวทีได้เริ่มขึ้นแล้ว  ดูเหมือนคืนนี้คนจะเยอะกว่าเมื่อวาน  และมีหลายคนที่สังเกตเห็นพสุ  ตะวัน  และธีรดล  จึงมีคนตะโกนเรียกคิสมีอยู่เป็นระยะๆ  ทันทีที่ริวปรากฏกาย  เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าเมื่อวาน  แสงแฟลชดูเหมือนจะมากกว่าเดิมหลายเท่า  จนรอบที่สองริวต้องใส่แว่นกันแดดออกมาเดิน  เพราะสู้กับแสงแฟลชไม่ไหว  แน่นอนว่าไวยากรณ์ในชุดฟิน่าเล่ย่อมได้รับเสียงปรบมือถล่มทลายไม่แพ้กัน


หลังการเดินแบบเสร็จสิ้นลง  คิสมีก็ถูกเชิญไปด้านหลังเวทีเพื่อไปแสดงความยินดีกับพี่อ้อม  ก่อนที่ทั้ง 3 หนุ่มจะแหวกคนไปหานายแบบหน้าใหม่ที่กำลังพยายามเช็ดเครื่องสำอางออกจากหน้าอย่างร้อนรนเพราะกลัวพสุรอนาน


“ไงริว”

“พี่ตะวัน!” ริววิ่งหน้าตั้งมาหา  เด็กหนุ่มยิ้มหน้าบานแม้จะแปลกใจที่เห็นตะวันมาร่วมงาน

“เก่งนะเรา  เหมือนนายแบบมืออาชีพเลย”

“ขอบคุณครับ”  ริวไหว้ขอบคุณตะวัน  แล้วหันไปมองหน้าพสุ  พสุก็พยักหน้าให้ด้วยสีหน้านิ่งๆ

“โหยพี่ตะวัน  ลำเอียงว่ะพี่ ลำเอียง  ทีผมเดินแบบตั้งหลายหนไม่เคยมาดูเลย  พอริวเดินละแห่มากันหมดวงเลย” ไวยากรณ์ที่เพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จตรงเข้ามาแซวตะวันก่อนใครเพื่อน  แล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่ธีรดลอีกคน

“ก็ริวไม่ใช่นายแบบมืออาชีพแบบไวย์”

“นั่นแหละ  ลำเอียงชัดๆ”

“ดีนะที่ริวไม่ได้เดินแบบเป็นอาชีพหลัก  ไม่งั้นตำแหน่งท็อปเท็นของไวย์ต้องโดนริวชิงไปแหงๆ” ธีรดลเยาะเย้ยแล้วตบไหล่ไวยากรณ์ปุๆ ราวกับเห็นใจหนักหนา

“โหยปากเหรอพี่ดล...ชริ! รุมว่ะ  รุม!” ไวยากรณ์ชี้หน้าธีรดล

“พี่ตะวัน...ริวดูประหลาดๆ ไหม” ริวหันไปถามตะวันเพื่อความมั่นใจ  เพราะตะวันเป็นคนตรง  ดีก็ว่าดี  ไม่ดีก็ติตรงๆ ไม่ไว้หน้า  แต่พสุนั้นสนิทกันมากซะจนริวไม่คิดจะถาม  เพราะด้วยนิสัยของพสุทุกคำพูดจึงถนอมน้ำใจคนรอบข้างเสมอ

“ไม่หรอก ริวเดินดีออก  ถ้าไม่รู้มาก่อนนึกว่าเป็นมืออาชีพเลยนะ”

“เหรอครับ...ริวงี้ขาสั่นแทบเดินไม่ออกเลย  ยิ่งตอนได้ยินเสียงคนดูกรี๊ดนะ  ใจหล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม”  ริวเล่าอย่างตื่นเต้นไม่หาย  ทำให้เด็กหนุ่มพูดเยอะกว่าปกติ  ตะวันอมยิ้มแล้วตบไหล่ริวเบาๆเป็นเชิงสรรพยอก

“ริว...จะกลับหรือยัง” พสุที่ยืนเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเ ย็นๆ  จนตะวันยังอดมองหน้าไม่ได้

“อ้าว! พี่ไผ่รีบกลับเหรอครับ  นึกว่าจะไปหาอะไรกินด้วยกัน” ไวยากรณ์หันไปถามอย่างสงสัย  เพราะปกติถ้าเขามาเดินแบบกับพสุ  เลิกงานแล้วพสุมักจะชวนไปหาซื้อของกินไปฝากริวด้วยเสมอ  คราวนี้มากันพร้อมหน้าก็นึกว่าจะได้ไปกินข้าวด้วยกันเสียอีก

“พี่มีงานค้างอยู่นิดหน่อย  อยากรีบกลับไปทำให้เสร็จ...ถ้าริวจะไปกินข้าวกับพี่ๆ เขาก็ได้นะ  แต่พี่ขอกลับก่อนละกัน”

“ไม่เอา ริวจะกลับพร้อมพี่...พี่รอแป๊บนะริวไปเอากระเป๋าก่อน” ริววิ่งไปคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวพสุจะทิ้ง  พสุหันหลังกลับไปจ๊ะเอ๋กับกรเวชที่เพิ่งเดินเข้ามาพอดี

“อ้าวไผ่จะกลับแล้วเหรอ?”

“ครับพี่กร  พอดีมีงานค้างอยู่นิดหน่อย”  

“เหรอ...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ พี่เข้าไปคุยงานอีกทีนะ”  กรเวชรีบนัดเวลา  เพราะรู้ว่าพรุ่งนี้ทั้งพสุและริวไม่มีงานด้วยกันทั้งคู่  อาจจะชวนกันออกไปไหน

“ครับ...ผมกลับก่อนนะครับพี่กร  ไปนะทุกคน” พสุหันไปลาเพื่อนร่วมวงเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อครู่เขาจะกลับโดยไม่ล่ำลา

“พี่กร  พี่ตะวัน  พี่ดล  พี่ไวย์ สวัสดีครับ” ริวหันไปไหว้ลาทุกคนแล้ววิ่งตามพสุไปติดๆ

“อะไรของพี่ไผ่เขา  มาดูอยู่หลังเวทีตั้งนาน  บทจะกลับก็รีบกลับดื้อๆ ซะงั้น” ไวยากรณ์บ่นอย่างไม่จริงจังนัก  แล้วก็หันไปอำลาเพื่อนนายแบบนางแบบเพื่อเตรียมกลับเช่นกัน


ตะวันมองตามพสุกับริวไปจนลับตา  แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย  แต่ดวงตาคมเป็นประกายไหววูบ...


“พี่ตะวัน! เป็นไรยืนตาลอยเชียว” ไวยากรณ์ทักเสียงดังแล้วโบกมือตรงหน้าตะวันไปมา

“เปล่า...”

“เหรอ...เห็นพี่สะบัดหัว นึกว่าไม่สบาย”

“ก็...แค่รู้สึกว่าหมู่นี้ชักฟุ้งซ่าน”  ตะวันบอกเสียงเรียบแล้วหันไปลาทุกคน   เหลือแต่กรเวช ไวยากรณ์และธีรดลไปกินข้าวต่อกันสามคน




……………………………………………




“พี่...มีเรื่องไม่สบายใจเหรอครับ”  ริวถามด้วยความเป็นห่วง  ตั้งแต่ออกจากงานมาพสุก็นั่งเงียบมาตลอด  ทั้งที่ริวหวังว่าพสุจะติชมเรื่องการเดินแบบของเขาบ้าง  แต่ดูเหมือนพสุมีเรื่องอื่นให้กังวลใจมากกว่า

“...อืม...นิดหน่อยนะ” พสุตอบแล้วถอนหายใจเบาๆ

“เรื่องงานเหรอครับ?”

“ไม่ใช่หรอก”

“แล้ว...เรื่องอะไรเหรอครับ”

“พี่แค่...ผิดหวังกับตัวเองนิดหน่อย” คราวนี้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกยาวอย่างไม่ปิดบัง

“ผิดหวังกับตัวเอง?”

“ใช่...ผิดหวังที่...”พสุหยุดคำพูดไว้แค่นั้น  เขาเองก็บอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น  ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจตะวันเสียจนไม่อยากมองหน้า  พสุเฝ้าแต่ครุ่นคิดหาสาเหตุจนเริ่มหงุดหงิดตัวเองที่วันนี้เขาทำตัวไร้สาระไปได้ขนาดนั้น

“ช่างเถอะ  ริวหิวหรือเปล่า  พี่รีบกลับมาทั้งๆ ที่ริวยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ” พสุถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง  เห็นหน้าจ๋อยๆ ของริวก็ยิ่งสงสาร

“หิวครับ...แต่ริวคงกินอะไรไม่ลง” ริวตอบเสียงเบา  ตายังจับนิ่งอยู่ที่พี่ด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมล่ะ?  ไม่สบายเหรอ”

“เปล่าครับ  ริวเป็นห่วงพี่ต่างหาก  พี่นั่งนิ่งๆ ไม่พูดแบบนี้ริวไม่สบายใจเลย”

“ฮื้อ...พี่แค่คิดอะไรไร้สาระไปตามเรื่องน่ะ  ตอนนี้พี่ก็คุยกับริวแล้วไง”

“แต่พี่ก็ยังไม่สบายใจ...ริวอยากช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของพี่จังเลย...”


พสุหันไปมองหน้าริวอย่างแปลกใจ  ดวงตาใสที่มองมาดูกระวนกระวายและห่วงใยเสียจนพสุรู้สึกได้ทันทีที่เห็น  ทำให้ชายหนุ่มอดตื้นตันใจไม่ได้  อะไรๆ ที่ขุ่นมัวอยู่ในใจจางหายไปอย่างรวดเร็ว


“ขอบคุณครับ  ริวใจดีมากเลยรู้ตัวไหม” พสุส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ริว แล้วเอื้อมมือไปขยี้ผมที่เซตไว้เบาๆ  ริวเห็นพสุมีสีหน้าสบายใจก็ยิ้มออก  จับมือพสุมากุมไว้แน่น  

“พี่ยิ้มออกแล้ว!”

“ช่ายยยย...แล้วก็รู้ด้วยว่าริวหิวมากๆ แล้ว”

“ฮื้อออ  พี่รู้ได้ไง”  ริวถามอายๆ  นึกเขินที่พี่จับได้ว่าเขาหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว

“ก็ท้องร้องดังซะขนาดนี้  แวะกินข้าวต้มที่ตลาดโต้รุ่งกันดีกว่า”  พสุเย้ายิ้มๆ  บีบมือที่กุมมือเขาหนักๆ เป็นการขอบคุณอีกครั้ง  แล้วดึงมือกลับมาเพื่อบังคับพวงมาลัยให้เลี้ยวไปยังจุดหมายที่ต้องการ



.............................................



“ริว...อืม...ริว...”  เสียงกระซิบพร่าพรายอยู่ข้างหู  ใบหน้าของพสุแดงซ่าน  ดวงตาที่เคยเป็นประกายอ่อนโยนบัดนี้ฉ่ำเยิ้มพราวจนหัวใจริวเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น  ผิวของพสุทั้งอบอุ่นและนุ่มนวลเหมือนผ้าไหม  กลิ่นหอมอ่อนๆ พาให้ร่างกายยิ่งร้อนวูบวาบไปทั้งตัว  

“ริวรู้ไหม...ว่าริวใจดีมากเลย  พี่รักริวมากเลยนะ”  พสุก้มลงมากระซิบจนใกล้  แล้วแนบปากลงมาหา....

“พี่...” ริวหลุดเสียงเรียกออกมาเบาๆ แล้วสะดุ้งตื่น  


ใบหน้าที่เห็นเกือบติดหน้าเขายังหลับสนิท  แขนขาเขายังก่ายเกยอยู่บนตัวพสุทำให้เขารีบดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว  พอขยับตัวริวก็รู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่กางเกง  เด็กหนุ่มถอยกรูดแล้วรีบลงจากเตียงแทบไม่ทัน


“อีกแล้วเหรอเนี่ย..บ้าจริง”  ริวก่นด่าตัวเองเบาๆ  แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ  ก่อนจะตัดสินใจเอาเสื้อผ้าที่เลอะคราบน่าอายทั้งของเมื่อวานและวันนี้ลงไปซักก่อนที่พี่แมวจะมาเจอเข้า

“คุณริว!  นึกยังไงคะตื่นมาซักผ้าตั้งแต่ป่านนี้”


 ริวสะดุ้งสุดตัว  เขาอุตส่าห์รีบเอาผ้าเปื้อนลงมาซักทั้งที่คิดว่าจะไม่มีใครเห็น  แต่พี่แมวกลับตื่นเช้ากว่าที่เขาคิด


“จะรีบใส่ชุดนี้ก็บอกพี่สิคะ  พี่ซักให้ได้  ซักแล้วอบแป๊บเดียวก็แห้งแล้วค่ะ...มาค่ะพี่แมวทำเอง”

“ไม่เป็นไรครับ  เสื้อผ้าไม่กี่ตัว  ริวซักเองได้”  ริวตอบอ้อมแอ้ม  ไม่กล้าสบตาพี่แมว  

“ได้ยังไงละคะ  นี่มันหน้าที่พี่แมว...ไหนว่าผ้าไม่กี่ชิ้นไงคะ  ทำไมใส่น้ำซะเต็มเครื่องเลย”  พี่แมวเดินมาชะโงกดูเครื่องซักผ้าเห็นน้ำอยู่ระดับสูงสุด  ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างขันๆ

“ก็ริวอยากให้มันสะอาดเร็วๆ”  ริวตอบเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด  เขาอุตส่าห์อ่านข้างกล่องผงซักฟอกอย่างละเอียดแล้วแท้ๆ  แต่ก็ทำผิดอีกจนได้

“คิกๆ  พี่ว่าพี่ซักเองดีกว่าค่ะ  คุณริวไปนอนเถอะ  นี่อีกตั้งนานกว่าจะสว่าง”

“แต่ริวอยากจะซักให้เสร็จ”

“ไม่ได้ค่ะไม่ได้  มาค่ะพี่ซักเอง   เดี๋ยวพี่จะรีดขึ้นไปให้บนห้องเลยค่ะ  ไม่ต้องกังวลนะคะ”

“ขอบคุณครับ”  ริวจำต้องปล่อยให้พี่แมวซักผ้าแทน  เด็กหนุ่มเหลือบมองผ้าในถังซักอย่างหวาดๆ  กลัวว่าจะยังเหลือคราบสกปรกให้พี่แมวรู้ว่ามันเปื้อนอะไรมา

“ไปไหนมาริว”  เสียงถามพร้อมกับไฟทางเดินที่สว่างพรึบขึ้นมาทำให้ริวสะดุ้งเฮือกอีกรอบ  เขากำลังจะไปเอาโทรศัพท์ที่ชาร์จทิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น  ไม่นึกว่าพสุจะออกมาตาม

“ริว...ไป..เอ่อ...ไปหานมกินครับ” ริวแก้ตัวปากคอสั่น  ไม่รู้จะอ้างอะไรดี

“หิวเหรอ...หรือปวดท้อง” พสุถามพร้อมกับเดินมาแตะหน้าแตะตัวเด็กหนุ่มเพื่อวัดไข้

“เอ่อ...ปะ..ปวดท้องนิดหน่อยครับ”

“แล้วกินยาหรือยัง?”

“ยังครับ”

“เดี๋ยวพี่หายาให้  รอเดี๋ยวนะ” พสุหมุนตัวกลับทำท่าเหมือนจะไปที่ตู้ยา  ริวจึงรีบคว้าแขนชายหนุ่มไว้

“ไม่...ไม่ต้องก็ได้ครับ  ริวหายปวดแล้ว”

“หายแล้ว?”

“ครับ”


พสุมองริวนิ่งๆ  เพราะแน่ใจว่าเด็กหนุ่มไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด  แต่คิดว่าริวคงมีเรื่องลำบากใจถึงไม่ยอมบอก  ซึ่งเขาก็จะรอจนกว่าริวจะพร้อมบอกเขาเอง


“ถ้าริวไม่เป็นอะไรแล้ว  งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ...นี่เพิ่งตี 4 กว่าๆ เอง”  พสุหาวแล้วกลับเข้าห้องไป  


ริวรอจนแน่ใจว่าพสุเข้านอนไปแล้ว  จึงไปหยิบโทรศัพท์จากห้องนั่งเล่นออกไปที่สนามหน้าบ้านเพื่อโทรหาอลัน


“อลัน!”

“ครับท่าน”  ถ้าแทนสรรพนามแบบนี้แปลว่าตอนนี้อลันอยู่ระหว่างการประชุม  เพราะถ้าอยู่กับเลขาส่วนตัวจะเรียกคุณริวเฉยๆ  แต่ริวก็ใจร้อนเกินกว่าจะรอให้อลันประชุมเสร็จ

“ฉันป่วย!”

“อะไรนะ!...เอ่อ...สักครู่ครับ” อลันอุทานด้วยความประหลาดใจ  ก่อนจะขอตัวออกจากห้องประชุมกลับไปที่ห้องทำงาน

“ว่าไงริว  เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันป่วย”

“นายป่วย?  เป็นอะไร?”อลันถามเสียงเรียบ  หลังจากตั้งสติได้  ท่าทางเจ้านายน้อยๆ ของเขาจะมีปัญหาอะไรแก้ไม่ตกอีกแล้ว

“ฉัน...ฉัน...เอ่อ...ฉันฝันประหลาดๆ  แล้ว...แล้วก็ฉี่รดที่นอนทุกเช้าเลย”  ริวบอกเสียงอ้อมแอ้ม  ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย  เรื่องน่าอายแบบนี้  ถ้าไม่ใช่อลันเขาคงไม่กล้าเล่าให้ฟัง  กับพสุยิ่งไม่กล้าเล่า เพราะถ้าพสุรู้ว่าเขาโตป่านนี้แล้วยังปัสสาวะรดที่นอน  อาจจะไม่ยอมให้เขานอนด้วยก็ได้

“หา! นายเนี่ยนะฉี่รดที่นอน  พูดเล่นพูดจริง?” อลันอุทานลั่น  ประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยินจนควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ได้

“พูดจริงสิ  เรื่องน่าอายแบบนี้นายคิดว่าฉันอยากเอามาพูดเล่นหรือไง” ริวตอบเสียงขุ่น  นึกโมโหที่อลันเห็นเรื่องกลุ้มใจของเขาเป็นเรื่องตลก

“เดี๋ยวๆริว  เอาใหม่ เล่ามาให้หมด  ทำไมถึงเกิดอาการแบบนี้  นึกให้ดีๆ  เล่ามาให้ละเอียด”


ริวเม้มปากนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะตัดสินใจเล่าตั้งแต่คืนที่เขาไปส่งไวยากรณ์  ไปเห็นภาพชวนขนลุก  จนเก็บมาฝันร้ายทุกคืน  รวมถึงภาพในฝันที่เปลี่ยนจากผู้หญิงของไวยากรณ์มาเป็นหน้าพสุด้วย

ริวคิดว่าอลันจะหัวเราะเยาะ  แต่อลันกลับนิ่งไปนาน  แล้วถอนหายใจยาว


“นายไม่ได้ป่วยหรอกริว...มันเป็นเรื่องของธรรมชาติเท่านั้น  เพียงแต่นายไม่รู้จัก  ก็เลยเข้าใจผิด”

“หมายความว่ายังไง”

“นายแค่มีอารมณ์ทางเพศ”

“อะไรนะ?”

“นายอยากมีเซ็กซ์  แค่นั้นเอง...วัยของนายจริงๆ ก็ควรจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาตั้งนานแล้ว  เอาเถอะ  เดี๋ยวฉันจะส่งข้อมูลไปให้”

“ไม่เห็นจะเข้าใจ  แค่ฉันอยากมีเซ็กซ์ทำไมต้องฝันประหลาดๆ แบบนั้น  แถมยังฝันเห็น...พี่ไผ่”

“เฮ้อ! เอาเป็นว่าฉันจะส่งข้อมูลที่นายควรจะเรียนรู้ไปให้ก็แล้วกัน  ส่วนที่ว่าทำไมนายถึงต้องฝันเห็นหน้าพสุ  ฉันคิดว่าสักวันนายคงได้คำตอบเอง”

“อะไรของนาย  ฉันกลุ้มใจแทบตาย  นายบอกได้แค่นี้เหรออลัน” ริวถามกลับอย่างฉุนๆ  อุตส่าห์รอฟังคำตอบ  แต่อลันกลับไม่ให้ความกระจ่างอะไรเลย


อลันลอบถอนใจยาว  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าริวเป็นอะไร  แต่เขาไม่ต้องการให้คำพูดของเขาไปชี้นำอะไรริวทั้งสิ้น  อยากให้ริวเรียนรู้แล้วตัดสินใจเลือกทางเดินด้วยตัวเอง  ไม่ว่าทางที่ริวเลือกจะถูกหรือผิด  เขาก็พร้อมที่จะยอมรับและรับใช้ริวตลอดไป  จนกว่าริวจะเป็นฝ่ายไม่ต้องการ “ผู้ปกครอง” คนนี้อีก


“ใจเย็นๆ ริว  เดี๋ยวพอได้ศึกษาข้อมูลที่ฉันส่งไปนายก็จะเข้าใจเอง...แต่ตอนนี้ไปนอนได้แล้วล่ะ”

“รู้แล้วน่า  ไม่ต้องมาสั่งได้มั๊ย” ริวสวนกลับด้วยความหงุดหงิด  ถึงคำตอบของอลันจะแทบไม่ให้ความกระจ่างใดๆ  แต่การได้ระบายให้ใครสักคนฟังก็ทำให้เด็กหนุ่มคลายความอึดอัดคับข้องใจไปพอสมควร

“ริว... ริว...ทำไมไปเดินมืดๆ เดี๋ยวยุงกัด”  เสียงเรียกดังมาจากในบ้าน  ริวหันกลับไปดูเห็นเงาพสุวอบแวบที่หน้าต่างก็รีบขานรับ

“คร้าบบบบบบบบบ...ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ...แค่นี้นะ  พี่ไผ่เรียกแล้ว”  ประโยคหลังริวกระซิบบอกอลันแล้วรีบวิ่งไปหาพสุ


อลันยังไม่วางสาย  เขาได้ยินเสียงวิ่งตึกๆ  ก่อนที่ริวจะเป็นฝ่ายตัดสายไปเอง  อลันลดโทรศัพท์ลงแล้วจ้องมองเหมือนของประหลาด  ถึงเขาจะไม่เก่งภาษาไทยเท่าริว  แต่ก็พอฟังออก  ไอ้หนูเจ้าอารมณ์ดื้อรั้นเอาแต่ใจ  กลายเป็นลูกแมวแสนเชื่องสำหรับพสุไปแล้ว...


“ออกไปเดินที่สนามมืดๆ ทำไมริว  เดี๋ยวยุงก็กัดหรอก”  พสุถามด้วยความเป็นห่วง  ความจริงเขาเข้านอนไปแล้ว  แต่เพราะไม่เห็นริวตามไปนอน  ถึงได้ลุกออกมาดู  แล้วก็เห็นริวเดินท่อมๆ อยู่ในสนามมืดๆ  จึงเรียกเข้าบ้านก่อนที่จะโดนยุงหามไปซะก่อน

“ริวคุยโทรศัพท์ครับ  กลัวเสียงจะรบกวนพี่  ก็เลยออกไปโทรข้างนอก”

“ก็ไปโทรในห้องนั่งเล่นสิ...ตอนนี้ไข้เลือดออกยิ่งกำลังระบาดอยู่...แล้วนี่คุยเสร็จแล้วเหรอ”

“ครับ”

“แล้วไง จะกลับไปนอนไหม  หรือว่าไม่ง่วงแล้ว  ตาใสเชียว”

“ไม่ง่วงแล้วครับ”

“พี่ก็ไม่ง่วง...งั้นไปตักบาตรกันดีกว่า  ไหนๆ ก็ตื่นเช้าทั้งที”

“ครับ” ริวรับคำเสียงใส  รีบวิ่งไปอาบน้ำอีกรอบ  พออลันรับปากว่าจะจัดการทุกอย่างให้  ริวก็รู้สึกสบายใจขึ้น  เด็กหนุ่มกลับไปร่าเริงสดใสได้อย่างเดิมจนพสุเองก็สังเกตเห็น  พลอยให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจไปด้วย


...............................................

**************************************

น้องริวฝันXXX ถึงพี่ไผ่...แต่ทำไมอิชั้นได้กลิ่นดราม่า...  

[indy❣zaka]

 
ป๊าดดดด จิ้มต่อเลยทีเดียว

คุณพ่อ(?)อลันก็นะ น้องโตขนาดนี้แล้วเพิ่งสอนนะคะ อิอิ
ระวังพี่ไผ่เค้าจะแย่งไปสอนเองล่ะ -..-

ปล.จ ะมาม่าหรอคะคนแต่งงงงง  ไม่น๊าาาาา!!   เค้าอยากกิน"ไวไว" มากกว่าอ่ะค่ะ   

[dragonfly08]

อ้ายยยยย ไรเตอร์กะละต้มมาม่า
 

[ChiOln]

น้องริวฝันเปียกอีกแล้วววว

[iranen]

ตะวันรักริวเหรอปล่าวหว้า
อย่าเลยนะ
แค่เรื่องพี่ไผ่ก็ทำให้ริวแย่แล้วอ่ะ
อย่าดาม่าน้า สุดสวย
 

[yayee2]

ตะวันคงคิดอะไรกับน้องริวใช่ปะ แล้วไผ่เองคงพอจะจับความรู้สึกของตะวันได้
แล้วไผ่ก็เกิดอาการหึงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
อ๊ะ อ๊ะ เรื่องราวชักจะขมวดปมกระชั้นขยันมัดเกลียวเข้าแล้วซิ
ริว ลูก ไร้เดียงสาเสียจริงลูกเอ๊ย อลันคงช่วยให้หนูเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้นนะลูก

[fOnfOn :D]

ง่ะ ไรเตอร์คนดี๊ คนดี  ไม่เอามาม่านะค่ะ
ช่วงนี้ที่เล้า ชอบแจกมาม่ากันจัง  เว้นเรื่องนี้ได้มั๊ยอ่าาาาาาา 


ส่วนเรื่อง ที่หนูริวป่วยนี้ จะว่าฮาหรือน่ารักดีหล่ะ บอกไม่ถูกอ่ะ
สงสัยคงต้องพึงคุณพ่ออลันแล้วแหละ 

[poppepper]

ริวน่ารักอีกแล้ว ให้ตายเหอะจะมีไหไมริวไม่น่ารักเนี่ย

ทำไมผู้เขียนถึงพูดเป็นลางอย่างนี้ล่ะครับ ใจไม่ดีเลยนะครับ

[LalaBam]

ไร้เดียงสาจริงๆเด็กน้อย

[Na_RimKLonG]

นั่นนนนนน

ไรเตอร์เผยมาแล้วว่าได้กลิ่นดราม่า


แต่หนู่ไม่อยากกินมาม่่าอ่ะไรเตอร์ 

[Safina_safe]

ริว เป็นหนุ่มแล้วววว