หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[pattyam]

พี่ตะวัน กับพี่ไผ่?? ต่อไปจะเป็นยังไงต่อละเนี่ยสองคนนี้ เฮ้อ...

เริ่มรู้สึกแปลกๆ แล้วสิ เค้าไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นน๊า ยิ่งมาม่ายิ่งไม่อยากกินคะ ไรเตอร์ขา

ขอเป็นข้าวอบพี่ไผ่ ห่อน้องริว>///<

[cheyp]

อยากรู้ว่าถ้าหนูริวรู้ว่าที่ตัวเอง "ฉี่" รดที่นอนเกิดจากอะไร จะเกิดอะไรขึ้น

หุหุ (คาดหวังแบบหื่นๆ)

ส่วนเรื่องของตะวันนี่ชักยังไงๆ ไม่ใช่หลงรักหนูริวอีกคนน้า

พี่ไผ่ก็ เริ่มออกอาการเห็นความน่ารักของหนูริวแล้ว เย่ๆ
ถ้าเห็นว่าน่ารัก ก็รักซะทีนะพี่ไผ่ ลุ้นจนตัวโก่งแร้วววววววววว

[bigbeeboom]

น้องเป็นแบบนี้ เราใครเป็นคนสอนขั้นต่อไปหล่ะเนี่ย ทำไงถึงไม่ต้องฝันมาซักผ้าอีก ฮุๆๆๆ พี่ไผ่สอนน้องด้วยนะ

ไม่อยากให้ดราม่าเลยอ่ะ เง้อๆๆๆ มาอ่านรวดเดียวเมื่อคืน สนุกมากๆๆๆๆเลยจ้า ชอบอ่ะ ไรเตอร์เก่งมากเลย

[justlove]

  อยากหัวเราะกับความไร้เดียงสาของริว สรุปว่าพี่ไผ่ทำริวเสียเด็ก ไปเห็นคนเค้าจุกจิกกัน ภาพมันติดตาฝังใจฃะจนเอาพี่ไผ่ไปฝันกันทีเดียว

 :m31:ขอร้องอย่าต้มมาม่าเยอะเลยน๊า เค้ากลัวท้องอืด ไม่ย่อยขอเป็นน้ำแข็งใสหวานเย็นแทนได้ป่ะ

[~prince™~]

เรื่องนี้สนุกมากครับ นึกเสียดายจริงๆที่มาอ่านเรื่องนี้ช้าไป
ภาษาที่ใช้ก็หาที่ผิดแทบไม่มี
ยอมรับว่าฝีมือจริงๆครับ

[RakorN]

พี่ไผ่เริ่มตะหงิดๆในใจเล็กๆแล้วใช่ไหม?
เอานาพี่ จะหวงน้องบ้างก็คงไม่แปลก
อย่าเพิ่งตื่นตูมพาลไม่อยากเข้าใกล้ หรือ ผลักไสน้องไปไหนนะ

พี่ตะวัน...ก็คงได้กลิ่นอะไรแล้วใช่ไหม?
คนนี้เค้าเหนือเมฆอยู่แล้วนี่
แต่ขอร้องว่าอย่าทำตัวเหมือนกรเวชนะ
ไม่ชอบอิตาผู้จัดการนี่อ่ะ
รู้สึกเหมือนต่อไปจะเป็นก้างชิ้นเท่าบ้านไหงก็ไม่รุ
-*-

รอวันที่น้องจะได้โอบกอดพี่ไผ่ไว้เต็มอ้อมแขน
 

[mutoo]

ถึงริวตัวใหญ่กว่าพสุ แต่นิสัยน่ารัก
จะให้เป็นรับหรือรุกอ่ะ

คนอ่านคิดไปโน่นแล้วเนี่ย

[aehJTS]

"น้องริวฝันXXX ถึงพี่ไผ่...แต่ทำไมอิชั้นได้กลิ่นดราม่า. "
writer พูดมาซะแบบนี้ทำเอาคนอ่านใจเสีย อย่าให้เรื่องเกิดเพราะตะวันเลย
  writer คะ

[indy❣zaka]

แวะมาเต้นรอน้องริว 
มาช่วยดันทู้ด้วยค่ะ 

คนแต่ง&คนโพสต์สู้ๆนะคะ จุ๊บๆ  

[Wr@iTh]

ไรเตอร์!!!  อย่าทำร้ายจิตใจกันน้าาาาาาา

[*4_m3*]

ไม่ได้อ่านนานมาก พัฒนาความสัมพันธ์ดีขึ้นเป็นลำดับ
ยัยพลอยกะผู้จัดการนี่มันน่า...จริงๆ
ว่าแล้วเชียวพี่ไวย ตะหงิดๆตั้งแต่ตอนถามพี่ไผ่เรื่องรีเทิร์นรึป่าวแล้ว
ฝันของริว อยากให้เป็นจริงเร็วๆจัง
พี่ตะวันอย่ามายุ่งกะริวของน้องนะ (ง่า...ได้ข่าวว่าของพี่ไผ่)
ไม่ชอบอาหารผงชูรสเยอะน้าา กินปลาแต่ไม่เอาก้างด้วย
แอบมีเสียงอลันมาให้หายคิดถึงแล้ว ฮ่าๆ
ส่งอลันมาปราบพี่กรก็ดีนะคะไรเตอร์ หุหุ

[chayanit]

แวะมาเต้นรอน้องริว

ฝันของริว อยากให้เป็นจริงเร็วๆจัง 

[Na_RimKLonG]

 


หลับรอออ  เต้นรอ   แล้ว  หนาวรออ     

 

[Noi]

ขอหวานๆ น่ารักๆตลอดนะค่ะ  ไม่เอามาม่านะค่ะ

ปล นอนรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ

[samsoon@doll]

เข้ามาแอบดูว่าวันนี้ริวฝันเปียกอีกหรอป่าว 5555555555

[spring]

ตอนที่  39



กลับจากตักบาตรทั้งคู่ก็ไปขลุกอยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อช่วยกันแต่งเพลง แม้แต่อาหารเที่ยงพี่แมวก็ยกเข้าไปให้กินในห้องนั่งเล่น  เมื่อกรเวชมาถึงในตอนเย็นนั้น  ก็พบว่าพสุยกคีย์บอร์ดตัวเล็กไปวางบนโต๊ะญี่ปุ่นกลางห้องระหว่างที่เขียนเนื้อเพลง  ส่วนริวนั่งพิงหลังพสุหลับสนิท


“นั่นทำงานถนัดเหรอไผ่” กรเวชถามเสียงนิ่งๆ  ทั้งที่อยากเดินเข้าไปเขกหัวริวสักทีมากกว่า

“อ้าวพี่กร  สวัสดีครับ” พสุทักกรเวชโดยที่พยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด เพื่อไม่ให้คนที่อาศัยพิงหลังเขากลิ้งลงไปกับพื้น  กรเวชเดินไปหยิบหมอนมาส่งให้พสุ  ชายหนุ่มถึงได้หันไปดันริวลงนอนหนุนหมอน  แล้วลุกมาหากรเวช

“ไผ่ตามใจน้องมากไปนะ”

“ปกติก็ไม่ได้ตามใจหรอกครับ  แต่ช่วงนี้ดูริวเครียด  ผมก็เลยไม่อยากจะบ่นอะไรเขามาก”

“ริวมีปัญหาอะไร?” กรเวชทำหน้าเครียดทันที พอได้ฟังปัญหาใหม่  เรื่องที่คิดมาตลอดทางว่าจะปรามๆ พสุกับริวก็ถูกพักไว้ก่อน

“ไม่ทราบครับ  อาจจะเป็นเรื่องญาติเขาที่อเมริกาก็ได้  เมื่อเช้าเห็นคุยโทรศัพท์แล้วรู้สึกสีหน้าดีขึ้นเยอะ”

“ไผ่...พี่ว่า...เอ่อ...” กรเวชลังเล  เขาไม่รู้ว่าควรจะเตือนดีหรือไม่  ในเมื่อพสุดูไม่มีทีท่าว่าจะคิดอะไรกับริวมากไปกว่าเอ็นดูเด็กหนุ่มแบบน้อง

“พี่กรสวัสดีครับ”  ริวที่เพิ่งตื่นงัวเงียลุกขึ้นมาไหว้กรเวช  กรเวชก็เลยเลิกล้มความคิดที่จะพูดเรื่องความสนิทสนมของพสุกับริวอีก

“พี่ไปเช็คตารางงานล่าสุดมาให้แล้วนะ...ไผ่รู้แล้วใช่ไหมว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ต้องกลับเข้าไปพักที่บริษัทเหมือนเดิม”

“ครับ...แล้วพี่เผ่าบอกไหมครับว่าจะเริ่มทำเพลงเมื่อไหร่”

“เห็นพี่เผ่าบอกว่าจะเริ่มทันทีที่พวกเราพร้อมนั่นแหละ...ไม่แน่พรุ่งนี้ค่ำๆ ก็อาจจะเข้าไปที่บ้านพัก” 


พสุยิ้มร่าด้วยความดีใจ  รู้สึกคันไม้คันมืออยากอวดเพลงใหม่ที่เพิ่งแต่งเนื้อเสร็จให้ทรงเผ่ากับไมตรีดูเต็มที่แล้ว




...............................................................




เช้าวันรุ่งขึ้นพสุกับริวเข้าบ้านพักบริษัทตั้งแต่เช้า  ริวแซวตลอดทางว่าพสุเห่ออยากทำเพลงใหม่  แต่เมื่อไปถึงบ้านพักก็พบว่ามีคนเห่อกว่า  ตะวันนั้นมาถึงก่อนใครและดูเหมือนจะจัดข้าวของเรียบร้อยแล้วด้วย


“พี่ตะวันสวัสดีครับ”  ริวไหว้ตะวันแล้วยิ้มแป้น  ขณะที่ตะวันทักกลับเขินๆ

“ไงริว..ไผ่...มาถึงเช้าเหมือนกันนี่”

“ผมว่าพี่ไผ่เห่อแล้วนะ  พี่ตะวันยัง...เอ่อ...” ริวขยับจะแซวแล้วหยุดกลางคัน  เพราะกลัวจะเป็นการล่วงเกินตะวัน  กับพสุเขากล้าล้อกล้าแซวเพราะรู้ใจกันดีว่าพสุเอ็นดูเขาแค่ไหน  แต่กับตะวันเขาไม่สนิทด้วยขนาดนั้น

“พี่อะไร?” น้ำเสียงของตะวันราบเรียบจนริวกลัว 

“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มถอยไปแอบหลังพสุ  ขณะที่พสุยืนอมยิ้มเพราะถึงตะวันจะทำหน้าเฉย  แต่กลับมีแววขำขันในดวงตา

“ไปแกล้งน้อง” พสุบ่นแล้วส่ายหน้า  อดเหลียวไปดูคนถูกแกล้งที่แอบอยู่ข้างหลังไม่ได้

“ก็มันน่าแกล้ง...เดี๋ยวเจอกันที่สตู” พูดจบตะวันก็เดินดุ่มไปที่สตูดิโอทันที  ขณะที่ริวยังทำหน้าเหรอหรา  เพราะยังงงบทสนทนาของพสุกับตะวันไม่หาย

“ตกลงว่าพี่ตะวันแกล้งริวเหรอครับ”

“ใช่...เห็นขรึมๆ แบบนั้น  แต่ตะวันเป็นพวกตลกหน้าตายนะ  เมื่อก่อนตอนประกวดร้องเพลงด้วยกัน  ตะวันน่ะตัวแสบ...อำเก่งที่สุด  เพราะหน้านิ่งๆ นี่แหละ”

“โหย...หลอกกันสนิทเลย”

“เอาของไปเก็บดีกว่า  ปล่อยให้รอนานๆ อาจจะเจอโกรธของจริงก็ได้”

“ครับ”


และพอสายๆไวยากรณ์ก็ขนของเข้ามาเช่นกัน   แต่แทนที่จะเอาของไปเก็บก่อน  ไวยากรณ์กลับทิ้งข้าวของไว้ในห้องรับแขกแล้วไปที่สตูดิโอก่อน  ยิ่งได้เห็นเพลงใหม่  ก็ยิ่งคันไม้คันมืออยากเล่น  ตอนแรกพสุก็จะให้รอธีรดลก่อนแต่ไวยากรณ์ไม่ยอม  ตะวันจึงต้องไปเล่นกีตาร์แทนธีรดล  เพื่อให้ไวยากรณ์ได้เล่นเพลงใหม่สมใจ

ตอนค่ำทรงเผ่ากับไมตรีก็เข้ามาจริงๆ  ทั้งคู่ชอบอกชอบใจกับเพลงใหม่ของพสุและตะวันมาก  แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นฝีมือแต่งเพลงของริว  แต่ทุกครั้งที่ได้ฟัง  ทรงเผ่าและไมตรีก็อดทึ่งไม่ได้  ทรงเผ่าตัดสินใจใช้ทุกเพลงที่ริวแต่งมาในอัลบั้มใหม่  โดยมอบหมายให้พสุกับตะวันเป็นคนแต่งเนื้อร้องมีไมตรีคอยช่วยอีกที

เช้าวันรุ่งขึ้นธีรดลก็มาถึงบ้านพักแต่เช้า  แต่สีหน้าหมองๆ ของหนุ่มอารมณ์ดีทำให้ทุกคนอดเป็นห่วงไม่ได้


“พี่ได้ข่าวว่าทางโน้นเขามีหลักฐานแน่นหนาเลยเหรอดล”  กรเวชถามด้วยความเป็นห่วง

“ครับ...เขาจะพิสูจน์ดีเอ็นเอ  ว่าผมไม่ใช่พ่อน้องเดือน...นี่ถ้าไม่เพราะจู่ๆ น้องเดือนก็ได้รับมรดกจากทางคุณตา  พวกนั้นคงไม่ดิ้นรนมาฟ้องร้องแย่งแกหรอก  ทั้งๆ ที่ตอนขวัญท้อง  พวกเขาเป็นคนบังคับให้ขวัญไปทำแท้งแท้ๆ” ธีรดลเล่าด้วยน้ำเสียงขมขื่น 


ขวัญดาวภรรยาของเขาเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว  ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครมาดูดำดูดีลูกสาวตัวน้อยของเขาเลย  ธีรดลต้องหอบลูกไปเล่นดนตรีตามผับ  หนูเดือนก็ช่างเป็นเด็กเลี้ยงง่าย  ไม่ว่าเสียงดนตรีในผับจะดังแค่ไหน  ก็ไม่เคยร้องอ้อนโยเยเลยสักครั้ง 

จนธีรดลได้เซ็นสัญญาเข้ามาเป็นสมาชิกคิสมี  เขาก็มีเงินมากพอที่จะผ่อนบ้านให้แม่กับน้องๆอยู่  และช่วยเลี้ยงลูกสาวให้...กระทั่งพ่อตาของเขาเสียชีวิตลง  ได้ยกทรัพย์สินมูลค่าหลายล้านให้ลูกสาวที่ถูกตัดขาดจากตระกูล  เมื่อขวัญดาวเสียชีวิตไปแล้ว  ทรัพย์สินจึงตกมาสู่น้องเดือนเป็นธรรมดา 

แต่ที่วุ่นวายเพราะญาติข้างบิดาแท้ๆ ของน้องเดือน  เกิดอยากได้หลานหรือพูดง่ายๆ คืออยากได้มรดกทั้งหมดของน้องเดือน  จึงยื่นฟ้องต่อศาลว่าธีรดลไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของน้องเดือน  แต่เป็นลูกชายที่ป่วยตายไปแล้วของพวกเขา


“ดล...มีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยได้ก็บอกนะ”

“ขอบใจนะไผ่  แต่ผมยังโอเค” ธีรดลตอบเสียงแห้ง  แล้วลูบหน้าเพื่อไล่ความเครียด  ริวนิ่งฟังอยู่นานจึงลุกออกไปโทรหาอลัน  สั่งให้อลันหาทางช่วยธีรดลให้ได้


ช่วงบ่ายทุกคนก็เข้าไปประชุมที่บริษัท  ทีมโปรดิวเซอร์คราวนี้มีคนหน้าใหม่ๆ มาเพิ่มอีกหลายคน  มีทั้งคนไทยและคนต่างชาติซึ่งส่วนใหญ่เป็นทีมเทคนิค


“อย่างที่เคยเกริ่นๆ ให้ฟังไว้แล้ว  ว่าเราจะมีการร่วมงานกับทางเกาหลี  ทางโน้นได้จัดวงเกิร์ลกรุ๊ปไว้ให้เรา  ซึ่งรายละเอียดก็อยู่ในเอกสารที่แจกให้ทุกคนนั่นแหละ  พอเพลงเสร็จ  เราก็จะไปถ่ายทำเอ็มวีกันที่เกาหลี   พี่อยากให้ริวใส่กลิ่นอายความเป็นเกาหลีลงไปในเพลงด้วย จะได้ไหม?” ทรงเผ่าหันไปถามริว  เด็กหนุ่มก็พยักหน้ารับ

“ครับ”

“หมายความว่าพออัดเพลงเสร็จเราก็จะไปเกาหลีกันเลยเหรอครับ?” ไวยากรณ์ถามทะลุกลางปล้องขึ้นมา  แต่ทรงเผ่าก็ไม่ได้ถือสา

“ไม่ๆ  เราจะถ่ายทำเอ็มวีเพลงของพสุกับตะวันก่อน  แล้วค่อยไปถ่ายที่โน่นแค่ 2-3 เพลง”

“ทำไมไม่ถ่ายทำที่โน่นทั้งหมดละครับ” ไวยากรณ์ยังสงสัยไม่เลิก  ถ้าไปถ่ายทำที่เกาหลีทั้งหมดก็ต้องไปอยู่หลายเดือน  เขาจะได้เที่ยวเกาหลีให้ชุ่มปอด

“ค่าใช้จ่ายมันสูงเกินไปน่ะสิไวย์  อีกอย่างเราต้องการปล่อยเพลงออกไปสัก 2 ซิงเกิ้ลก่อน  โชคดีที่เพลงของพสุ กับตะวันดูลงตัวแล้ว  คิดว่าน่าจะอัดเสียงได้ในวันสองวันนี้  แล้วจะได้รีบไปถ่ายเอ็มวีกัน”


หลังจากประชุมงานเสร็จ  ทุกคนก็เตรียมแยกย้ายกันกลับ 


“ดลๆ  คุณเขมให้เข้าไปพบแน่ะ” กรเวชมาเรียกธีรดลด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขมชาติเพิ่งเข้ามาที่ออฟฟิศ  พอมาถึงก็สั่งให้เขามาตามธีรดลทันทีที่ประชุมเสร็จ

“คุณเขมเรียกพี่ดลไปทำไมเหรอพี่กร”

“พี่ก็ไม่รู้ไวย์”

“ว้า...พี่กรนี่ไม่ได้เรื่องเลย” ไวยากรณ์บ่นกรเวชแล้วทำท่าส่ายหน้าประกอบ 

“เดี๋ยวเถอะไวย์ ลามปาม” กรเวชดุด้วยสีหน้าไม่จริงจังนัก  ไวยากรณ์ทำคอหดแลบลิ้นยาว  ขณะที่พสุมองประตูห้องที่ปิดสนิทด้วยความเป็นห่วง

“พี่ดลต้องได้รับข่าวดีแน่ๆ  เชื่อริวสิพี่” 

“พี่ก็หวังอย่างนั้นริว  ไม่อยากให้เกิดปัญหาอะไรกับดลอีก”


ริวขยับไปยืนข้างพสุแล้วบีบแขนพี่เบาๆ เป็นเชิงปลอบ  ขณะที่ตะวันสะดุดหูกับคำปลอบที่ดูมั่นใจราวกับริวรู้ว่าเขมชาติเรียกธีรดลเข้าไปคุยเรื่องอะไร
ธีรดลเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าสดใส  จนทุกคนที่ยืนลุ้นอยู่หน้าห้องถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก


“คุณเขมว่าไงดล” กรเวชถามเสียงใส  เห็นสีหน้าธีรดลก็เดาได้ว่าต้องเป็นข่าวดี

“คุณเขมบอกให้ผมอยู่เฉยๆ  แค่เตรียมหลักฐานทั้งหมดไว้ให้ดี  คุณเขมจะหาทนายเก่งๆ มาจัดการให้”  ธีรดลยิ้มชื่นเป็นครั้งแรกของวันแล้วกวาดตามองเพื่อนๆ อย่างขอบคุณที่ทุกคนเป็นห่วง

“หมดเรื่องแล้วอย่างนี้เราก็ไปซ้อมกันดีกว่าเน้อออออ” ไวยากรณ์โดดมาล็อคคอธีรดล  แล้วลากให้เดินแกมวิ่งไปขึ้นรถตู้เพื่อกลับไปบ้านพัก  แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้านก็พบว่ากลางห้องรับแขกมีของขวัญกล่องหนึ่งวางรออยู่แล้ว

“คุณไผ่คะ   มีของขวัญมาถึงคุณไผ่น่ะค่ะ” แม่บ้านออกมาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  เธอเพิ่งยกกระเป๋าของไวยากรณ์ขึ้นไปเก็บก่อนที่พนักงานจากออฟฟิศจะเอาของขวัญของพสุมาให้

“ขอบคุณครับพี่จัน”

“Happy Birthday my Dear...ฮั่นแน่พี่ไผ่  ใครส่งของขวัญมาให้น่ะ”  ไวยากรณ์ชะโงกไปอ่านข้อความในการ์ดแล้วแซวเสียงใส  เพราะไม่เห็นมีชื่อคนส่ง

“อ๋อ...ของแก้วน่ะ” ถึงจะไม่ลงชื่อแต่พสุก็จำลายมือแก้วกุดันได้  ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ กับของขวัญ  รู้สึกสบายใจที่แก้วกุดันยังคงให้ความเป็นเพื่อนได้เหนียวแน่นเหมือนเดิม  แก้วกุดันไม่เคยให้ของขวัญเขาตรงวันเกิด  เธอมักจะให้ก่อนล่วงหน้า วันหรือสองวันเสมอ  เพิ่งมีคราวนี้ที่ให้ล่วงหน้าเกือบสัปดาห์

“ยังไม่ถึงวันเกิดนายนี่” ตะวันถามเสียงเรียบ  แต่สายตาจับอยู่ที่หน้าเผือดสีของไวยากรณ์และริว  อย่างสงสัย

“อืม...คงส่งมาให้ก่อนละมั้ง”  พสุตอบแบบไม่ใส่ใจในเหตุผลนัก  เพราะสำหรับเขาตัวของขวัญไม่สำคัญเท่ากับน้ำใจที่อีกฝ่ายมอบให้

“คุยอะไรกันอยู่  ไปห้องซ้อมได้แล้ว  เดี๋ยวพี่เผ่าจะเข้ามาดูนะ  เห็นว่าถ้าผ่านพรุ่งนี้จะให้อัดเสียงเลย”


กรเวชที่หยุดยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกตามเข้ามาโวยวายที่เห็นทุกคนยังมัวยืนคุยกันไม่ได้ไปที่สตูดิโออย่างที่คิด


“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ...ฝากพี่จันเก็บที่ห้องผมด้วยนะครับ”  พสุหันไปส่งกล่องของขวัญให้แม่บ้านแล้วลากไหล่ริวให้ไปห้องซ้อมด้วยกัน


การซ้อมวันนี้ค่อนข้างจะขลุกขลัก  เพราะไวยากรณ์เหม่อจนเล่นผิดโน้ตตลอดทั้งเพลง  แต่เมื่อทรงเผ่ากับไมตรีเข้ามา  ไวยากรณ์ก็ดูตั้งใจเล่นมากขึ้น จนแทบไม่ผิดพลาดเลย  ทำให้ทรงเผ่าตัดสินใจว่าสามารถเริ่มอัดเสียงได้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้  แล้วจะรีบถ่ายเอ็มวีทันทีเพื่อให้เหลือเวลาพอที่จะทำเพลงทั้งหมดให้เสร็จก่อนคริสต์มาส


“พี่ว่าเพลงของริวคราวนี้  นอกจากจะมีลูกเล่นแปลกหูเข้ามาเสริมแล้ว ยังรู้สึกว่ามันสดใสนะ  ฟังแล้วเพลินๆ  อิ่มๆ  สบายหูดีจัง  พี่ชอบทุกเพลงเลย” ทรงเผ่าชมหลังจากฟังเดโม่เพลงทั้งหมดซ้ำอีกรอบ

“พี่ชอบเสียงกระดิ่งลม  โรแมนติกดี  ยังกับคนอินเลิฟเลย” ไมตรีเสริมอย่างเห็นด้วย

“นั่นสิ...หมู่นี้ยิ่งมีข่าวกับสาวๆ บ่อยอยู่ด้วย” ทรงเผ่าแซวสำทับมาอีก  พลอยให้ทุกคนหัวเราะไปด้วย


กรเวชที่กำลังจดบันทึกการประชุมชะงักกึก  เงยหน้าขึ้นมองริว  เห็นเด็กหนุ่มยิ้มเขินๆ  งงๆ  แต่ไวยากรณ์กลับทำท่าเม้มปากก้มหน้า  เห็นแต่ใบหูแดงก่ำ  ทำให้กรเวชอดจับตามองไม่ได้

พอคุยเรื่องงานเสร็จทรงเผ่าก็ขอตัวกลับ  ธีรดลออกไปพร้อมทรงเผ่าเพราะต้องรีบกลับต่างจังหวัดเพื่อไปเอาเอกสารมาให้ทนาย  พอทรงเผ่าออกไปไวยากรณ์ก็ลุกพรวด


“ไปห้องน้ำ  เดี๋ยวมา”  ไวยากรณ์บอกเสียงห้วนแล้วเดินลิ่วๆ ออกไป  ขณะที่คนอื่นเหลียวมองหน้ากันอย่างแปลกใจ

“เดี๋ยวพี่ไปดูเอง”  กรเวชบอกเสียงเรียบแล้วลุกตามไวยากรณ์ออกไปอีกคน

“พี่ไวย์เป็นอะไรเหรอครับ” ริวหันมาถามพสุ  ชายหนุ่มก็ได้แต่ส่ายหน้า

“ไม่รู้สิริว  เดี๋ยวพี่กรมาคงรู้แหละ”  ทั้งที่ตอบแบบนั้นแต่พสุกลับคิดว่าเขารู้สาเหตุ  เพียงแต่ยังไม่แน่ใจนัก  ชายหนุ่มเหลือบไปสบตาตะวันแล้วลอบถอนใจ

“พี่กลับก่อนนะทุกคน  พรุ่งนี้เจอกันที่ห้องอัดนะ”  กรเวชที่หายไปสักครู่กลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ  ท่าทางโมโหสุดขีดจนทุกคนรู้สึกได้

“เดี๋ยวสิครับพี่กร  เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”

“พี่ว่าไผ่ไปถามไวย์เอาเองดีกว่า  พี่ไม่อยากยุ่ง   ขี้เกียจให้เด็กมาถอนหงอกเอาอีก” กรเวชตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง  คว้ากระเป๋ากับแฟ้มได้ก็จ้ำพรวดๆ ออกไป  พสุรีบเดินตามไปติดๆ  เพื่อคุยกับกรเวชให้รู้เรื่อง

“พี่กรครับ  เกิดอะไรขึ้น”  พสุตามไปดึงกรเวชไว้ด้วยความเป็นห่วง  กรเวชหันกลับมามองหน้าพสุแล้วถอนใจเฮือกยาว  อย่างพยายามควบคุมอารมณ์

“เด็กบ้านั่นด่าพี่...พี่เป็นห่วง  เห็นหงุดหงิดออกมาจากห้อง  อีกอย่างมันมีข่าวเรื่องนางแบบที่ไวย์เขาเคยควงๆ กันอยู่  ออกมาให้ข่าวประมาณว่าเขาอาจจะท้องกับไวย์  พี่ก็เลยเตือนให้เขาระวังตัวมากกว่านี้  แต่กลับโดนตวาดว่าจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัว  เป็นแค่ผู้จัดการไม่ใช่แม่สักหน่อย...ดีนะมันไม่ด่ามาตรงๆ ว่าพี่เสือกเรื่องของมัน”

“ขอโทษแทนไวย์ด้วยนะครับพี่กร  ไวย์ยังเด็กมาก  เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่กรแรงๆ แบบนั้น  แต่พอโมโหก็พูดโพล่งๆ ไปไม่คิด  พี่กรอย่าโกรธไวย์เลยนะครับ  เดี๋ยวผมจะไปคุยกับเขาให้เอง”

“เฮ้อ! ไม่ใช่พี่ไม่รู้นะไผ่ว่าไวย์เป็นคนมุทะลุเลือดร้อนแค่ไหน  แต่บอกตรงๆ ว่าเจอแบบนี้พี่ก็เฟลเหมือนกัน  ขอกลับไปตั้งหลักสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่า  ขืนอยู่พี่คงด่าไวย์แรงๆ แน่” กรเวชตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ  ก่อนจะตบไหล่พสุเบาๆ แล้วกลับไป


พสุเตรียมจะขึ้นไปคุยกับไวยากรณ์บนห้อง  แต่เด็กหนุ่มเดินสวนลงมาเสียก่อน  ดูจากเครื่องแต่งกายเหมือนไวยากรณ์เองก็เตรียมจะออกไปข้างนอกเช่นกัน


“ไวย์...ขอพี่คุยด้วยสักครู่สิ”  พสุชวนให้ไวยากรณ์หยุดคุยกลางบันได  เพราะรู้ดีว่าขืนปล่อยไวยากรณ์ออกไปคงไม่ได้คุยกันแน่ๆ  แล้วเรื่องอาจจะบานปลายไปกันใหญ่

“เอาไว้คุยวันหลังได้มั๊ย  วันนี้ผมรีบ นัดเพื่อนไว้” ไวยากรณ์ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา  มองเมินไปทางอื่นไม่ยอมสบตาพสุ

“ไม่ได้ไวย์  ยังไงก็ต้องคุยกันวันนี้  เรื่องที่ไวย์พูดกับพี่กรน่ะ...” พสุยังไม่ทันพูดจบไวยากรณ์ก็ร้องเฮ้อ! แล้วทำหน้าเยาะๆ ใส่

“พี่กรมาฟ้องพี่หรือไง  เหอะ!  พวกกระเทยนี่สตอเบอรี่จริงๆ”

“ไวย์! ทำไมพูดถึงพี่กรแบบนั้น  นอกจากเขาจะเป็นผู้จัดการของพวกเราแล้ว  เขายังอายุมากกว่าไวย์ด้วย” พสุเตือนเสียงเข้ม  แต่ระมัดระวังคำพูดไม่ให้เป็นการดุด่า  เพราะนิสัยไวยากรณ์ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ  ต้องคุยอย่างใจเย็นที่สุดเท่านั้น  แต่ไวยากรณ์ที่ทั้งโกรธและน้อยใจพสุอยู่แล้ว  พอได้ยินพสุพูดแบบนั้นก็รู้สึกเหมือนพสุกำลังด่าตนเอง

“แล้วไง  มันก็เรื่องของผมกับพี่กร  ผมจะพูดยังไงมันก็ปากผม  ต่อให้ผมโดนไล่ออกก็ไม่เกี่ยวกับพี่อยู่ดีนั่นแหละ  อย่ามาทำเป็นสั่งสอนผมนะ  พี่ไม่ใช่พ่อผม” ไวยากรณ์ตวาดพสุแล้วทำท่าจะเดินหนี  พสุจึงคว้าแขนเขาไว้


ไวยากรณ์สลัดแขนออกเต็มแรงจนแทบกลายเป็นออกหมัด  ทำให้พสุเสียหลักหงายหลังตกบันได  โชคดีที่ริวกับตะวันตามมายืนฟังอยู่ข้างล่าง  ริวจึงโผนเข้ารับตัวพสุไว้ได้ทัน  แม้จะเพียงไม่กี่ขั้นแต่ยังไงพสุก็ต้องเจ็บตัวแน่ถ้าตกลงมาในท่านั้น  พสุพยายามจะยันตัวลุกขึ้นยืน  แต่กลับเสียวแปลบที่ข้อเท้าจนต้องทรุดลงไปนั่งบนขั้นบันได

ไวยากรณ์ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ  แต่พอเห็นว่าพสุไม่เป็นอะไรมากก็โล่งอก  แล้วเกิดความละอายจนมองหน้าใครไม่ติด  จึงคิดจะออกไปให้พ้นๆ  แต่ตะวันตามไปกระชากแขนไวยากรณ์ไว้


“เดี๋ยวไวย์!”

“ทำไม! จะด่าอะไรผมอีกคนหรือไงพี่ตะวัน  ปกติพี่ก็เกลียดขี้หน้าผมอยู่แล้วนี่  อย่างว่าแหละ  ผมมันไม่ใช่น้องสุดที่รักเหมือนริวนี่  ระวังจะเป็นข่าวอีกรอบนะพี่”

“ไวย์! หยุดนะ!...อย่าพูดในสิ่งที่ต้องเสียใจที่หลังแบบนี้อีก  อย่าให้ความโกรธมันทำร้ายตัวเอง  ทำร้ายคนที่เขาเป็นห่วงเรา  เป็นเพื่อนเรา”  พสุตวาดเสียงดัง  ทำให้ไวยากรณ์ได้สติ  เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา

“...พี่ตะวัน...ผม...”

“นายคิดแบบนี้มาตลอดเลยเหรอไวย์” ตะวันถามเสียงเรียบ  แต่ประกายไหววูบในดวงตา  ทำให้ไวยากรณ์ยิ่งรู้สึกผิด  เด็กหนุ่มคว้าแขนตะวันไว้เมื่อตะวันทำท่าจะเดินหนี

“พี่ตะวันผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผม...”

“ค่อยคุยกัน” ตะวันบอกเสียงเนือยๆ  แล้วกระตุกแขนออกจากมือไวยากรณ์ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องไป



................................................

[jaaeyboy]

น้องไวย์อ่ะ  ใจร้อน แล้วยังพูดไม่คิดอีก

สงสารตะวัน กับพี่ไผ่จัง

[samsoon@doll]

ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดก่อนอ่านค่ะ

[samsoon@doll]

ชักจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้นายแบบนี้แล้วซี่

[nirun4]

  เฮ้อ เข้าใจผิดกันไปหมด

[aehJTS]

เป็นเรื่องจนได้ ไม่อยากให้เกิดเรื่องเลย
  writer คะ

[ChiOln]

เห้อ อย่าเพิ่งทะเลาะกัน เดี๋ยวลงแตกนะนั้นอะ่ 

[indy❣zaka]

กรี๊ดดดด พี่ตะวันมีปมอะไรอ่ะคะ หรือข่าวเกย์เมื่อก่อนมันจะมีอะไรมากกว่านั้นอ่า อยากรู้ๆๆๆ  
ส่วนอิตาไวย์ เกิดริอยากเป็นวัยสะรุ่นใจร้อนขึ้นมารึไงหาาา  
ไปขอโทษพี่ๆเค้าซะเถอะพี่ไวย์จ๋าาาา  

รักน้องริวจัง

 :กอด1:กอดคนแต่ง&คนโพสต์จ้า

[Tun_Bow]

ไวย์ใจร้อน แต่อยากให้ไวย์คู่กะพี่ตะวันจัง

[PEENAT1972]

เด็กมีปมอีกคนแล้วรึ

[archi_10_001]

อืมมมมม เป็นอีกจุดที่เรียกอารมณ์ แง่ม ๆ แต่ก็ดี น้องริวจะได้มีเวลาดูแลพี่ไผ่ โฮะ ๆ ว้าววววววววววววววววววววว เอาแบบน่ารัก ๆ ได้มั้ย??? ชอบบบบบบบ เจ้าค่ะ ฮุ ๆ

แต่สงสารตะวันหงะ ไม่มีใครปลอบ ของไผ่เนี้ยแทบจะอุ้มแล้วมั้งน้องริวเนี้ย น่ารักจริง ๆ พระเอกของช้อน (ตั้งแต่เมื่อไหร่???) ๕๕๕

ขอบคุณเจ้าค่ะ รีบมาต่อนะ ตัวเอง จร๊วบ ๆ

[พี่วันเสาร์]

สงสารพี่ตะวันคำพูดของไวย์คงจะกระทบใจพี่ตะวันอย่างแรง
อย่างนี้ต้องตบไวย์สั่งสอนให้หายนิสัยวู่วามจนทำให้เกิดเรื่อง

[fOnfOn :D]

ขออย่าให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตเลยเนอะ

[akike]

ตะวันคู่กับไวย์อ่าเปล่าเนี่ย
เหมือนไวย์แอบชอบตะวันนะ ตะวันก้อเหมือนเอ็นดูริว หรือว่าชอบไผ่ เอ๊ะยังไง
ตะวันคู่ไวย์เน้อ อิอิอิ ไม่ค่อยชอบความรักแบบหลาย ๆ ต่อ ดูยุ่ง ๆ เจ็บๆ
สาธุ...ไม่เอามาม่าละนะ
ริวเคลียเรื่องของทุกคน เก๋ามาก
หนูริวของเจ้ พี่ไผ่ของเจ้ พี่ตะวันก้อของเจ้ น้องไวย์อยู่ใต้เท้าเจ้(ตอนนี้ไม่ปลื้มน้องไวย์เท่าไหร่) พี่ดลก็ของเจ้ น้องเดือนก็หลานเจ้ สุดท้าย เจ้ร๊ากคุณพี่อลัน

[A-J.seiya*]

พี่ตะวันนนนนน โฮๆๆๆ
สงสารอ้ะ ,,   ไวย์ ใจร้ายมากเลยนะ
เอาเรื่องเก่ามาพูดแบบนั้น
โฮๆๆ  ทำไมตอนนี้ทุกคนดราม่ามาก ????
งื้ออออ  ริวก็บอกไปดิว่าไม่ได้ชอบพี่แก้วอ้ะ
ไวย์บ้า บ้า บ้าที่สุดดดดดด