หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[ordkrub]

อูย ทำไมมันรันทดอย่างนี้นะ

[Hachi_an1234]

ตามอ่านน้องริวกับพี่ไผ่ฮับ...
น่ารักมากมายอะ... น้องinnocent น่ารักอะ...
แต่ว่านะ.. ตอนสุดท้ายนี่สงสารน้องอะ....
ทำไมพี่ไผ่แอบโหดขนาดนี้อะเนี้ย...................... น้องจะร้องไห้ตาบวมแน่ๆๆเลยอะ...
น้องริวจะได้นอนไหมเนี้ย.. พี่ไผ่ไปนอนที่อื่นอย่างนี้เนี้ย...

รีบๆๆมาต่อเร็วๆๆนะฮํบ writer

ps. ทำไมน้องริวตัวใหญ่ๆๆๆขึ้นจังอะฮับบ... รู้สึกว่าจะตัวใหญ่กว่าพี่ไผ่แย้วนะ...
อย่างงี้พี่ไผ่หรือน้องไผ่ใครกอดใครเนี้ยยยยยยยยยยยยย ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kokikung]

ว๊ากกกกกกกกก

สนุกหลายๆๆครับ

ชอบอ่าเนอะแต่ว่าใครรุกใครรับนิ

ใบ้ๆๆนิดนึงได้ปะไรเตอร์

สนุกเนอะมีคุ่เดียวหรือมากว่า1คู่เนี่ย

มาต่อไวไวน้ารออ่านริวจะง้อพี่ไผ่ยังไงบ้าง

[didi]

ชอบไผ่ตอนนี้จััง หวังว่าริวจะทำอะไรก็ต้องบอกไผ่ก่อน.จะได้ไม่ทำให้ไผ่งอนเหมือนตอนนีี้อีก.
รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ
 

[theblink]

กำลังค้างเลย  งึงึ
แบบว่าริว ! พี่ไผ่ ! 
เป็นซะแบบนี้กันแล้วเมื่อไหร่จะบอกรักกันละเนี่ย!???

[veevee]

อัพ ด่วน ค้างอยากแรงอ่ะ

อยากรู้ว่าริว จะง้อพี่ไฝ่อย่างไรอ่ะ

[kny]

 

[Noi]

อัพด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆค้างอ่ะ

 

[schoolofpink]

มาต่อเถอะค่ะ  ><   ขอร้องงง

[theblink]

ริว  พี่ไผ่งอนแบบนี้สงสัยต้องง้อแบบ
ตบจูบ ตบจูบ ><

[£.Ma|e¥]

ยังไม่มาอีกหรอคะ
นานแล้วนะคะ มันค้างงง จนจะอืดอยู่แล้วง่ะ(อิชั้นนี่แหละจะอืด)
รอพี่ไผ่หายโกรธหนูริวอยู่นะคะ ถ้าพี่ไผ่ไม่หายโกรธ
ก็ต้องใช้ไม้ตายเด็ด จับพี่ไผ่กดเล๊ยย!! 

[KIMKUNG]

รอๆๆๆครับ  ดันๆๆ

[Noi]

เค้าไม่ชอบกินมาม่า เค้าชอบกินหวานกินอ่ะ

มานอนรอนานแล้วน้าน อัพด่วนจ้า

[spring]

ตอนที่ 42



“ริวขอโทษครับ  พี่อย่าไปเลยนะ  ริวจะไม่กวนพี่แล้ว  พี่ไผ่ๆ”  ริววิ่งตามมาติดๆ  ไม่สนใจจะปิดห้องด้วยซ้ำ  พสุกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง  ริวก็ตามเข้าไปในลิฟต์ด้วย

“พี่อย่าไปนอนที่อื่นเลยนะ”


ริวพยายามอ้อนวอน   แต่พสุเมินมองไปทางอื่น  ไม่มองหน้าเด็กหนุ่ม  พอประตูลิฟต์เปิดพสุก็ตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์  แต่กลับเจอกรเวชเดินสวนมาเสียก่อน


“อ้าวไผ่! นั่นจะไปไหน...”  กรเวชทักแล้วชะงักเมื่อมองเลยพสุไปเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของริวที่เดินแกมวิ่งตามมาติดๆ

“ผมขอไปนอนบ้านพักส่วนตัวแล้วกันนะครับ  ตอนเช้าจะรีบมาทำงานแต่เช้า  ไม่ต้องให้ใครไปตามหรอก”

“พี่ไผ่...พี่อย่าไปเลยนะ  ริวขอร้อง  ริวสัญญาว่าริวจะไม่กวนพี่  ริวจะอยู่เงียบๆ  แต่พี่อย่าไปเลยนะ” ริวอ้อนวอนแล้วคว้ากระเป๋าอีกด้านไว้แน่น

“ไผ่...พี่ว่าอย่าไปพักคนเดียวเลยนะ” กรเวชอดห้ามไม่ได้  ถึงจะอยากให้พสุกับริวแยกห่างกัน  แต่ถ้าต้องแยกเพราะทะเลาะกันแบบนี้เขาก็ไม่สบายใจ

“ที่ผมต้องไปก็เพราะผมรำคาญนี่แหละ” พสุตอบแล้วนิ่วหน้าเมื่อพยายามดึงกระเป๋าจากมือริวแต่ดึงไม่ออก

“อย่าไปเลยนะพี่  อยู่กับริวเถอะ” ริวร้องไห้สะอึกสะอื้น  มือข้างหนึ่งยังยื้อกระเป๋าไว้ไม่ยอมปล่อย  พสุเหลียวไปมองรอบๆ อย่างหงุดหงิด  ยังดีที่ตอนนี้แขกที่มาพักเข้าห้องพักไปกันหมดแล้ว เขาจึงไม่เป็นจุดสนใจนัก

“ปล่อย!”  พสุกระชากกระเป๋าเต็มแรงด้วยความโมโหแกมอายที่ริวมายื้อกระเป๋าเขาไว้เหมือนเด็กๆ  ริวเซถลาเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะล้มลงไปทับกระเป๋าของพสุจนกระเป๋าหลุดมือ

“บ้าจริง! ทำอะไร...” พสุตะคอกด้วยความโมโห  แต่เมื่อก้มลงไปเห็นเลือดที่แขนริวชายหนุ่มก็อึ้งไปด้วยความตกใจ

“คุณพสุคะ...กุญแจค่ะ...ตายจริง!เลือดออกนี่คะ  เชิญมาทำแผลด้านนี้เลยค่ะ”  พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์  เอากุญแจบ้านพักมาให้พสุเพราะรออยู่สักพักแล้วไม่เห็นพสุไปเอาสักที    แต่พอมาเห็นริวได้รับบาดเจ็บก็รีบเข้าไปดูด้วยความตกใจ 


พสุเองก็ตกใจ  แต่เมื่อเห็นว่าริวมีคนดูแลก็ทำใจแข็งเดินแยกไป  แต่แขนกลับถูกรั้งไว้แน่น


“ริวไปด้วย” ริวใช้มืออีกข้างยึดแขนพสุไว้  แต่ข้างที่มีแผลนั้นตกห้อยอยู่ข้างตัว  เลือดจากแผลหยดลงไปที่พื้นหินอ่อนตลอดเวลา

“ไปทำแผลเถอะ” พสุเผลอเสียงอ่อนลงเล็กน้อย  เพราะความเป็นห่วง

“ไม่...ถ้าพี่ไป ริวไปด้วย”


พสุพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าแววตาของเด็กหนุ่ม  ทั้งๆ ที่เลือดยังไหลไม่หยุด  แต่ดูเหมือนริว จะไม่สนใจเอาเสียเลย


“มาทำแผล!...” พสุทำเสียงดุเข้าใส่  แล้ววางกระเป๋าลง  ลากแขนเด็กหนุ่มไปนั่งที่โซฟารับแขก  พนักงานตอนรับสาวยกกระเป๋ายาตามมาติดๆ  แต่พอเอื้อมมือไปจะจับแขนของริว  เด็กหนุ่มก็ถอยหนี

“ส่งมาให้ผมก็ได้ครับ”

“ค่ะ”


กระเป๋ายาถูกยกมาวางไว้ให้บนโต๊ะก่อนที่พนักงานสาวจะถอยกลับไปประจำเคาน์เตอร์  กรเวชตามมานั่งดูพสุทำแผลให้ริวอย่างเป็นห่วง


“โหยริว  แผลยาวขนาดนี้ต้องเย็บหรือเปล่าเนี่ย?” กรเวชท้วงด้วยสีหน้ากังวล

“คงไม่ต้องเย็บหรอกพี่...แผลไม่ลึก” พสุตอบหลังจากที่ล้างเลือดออกจนมองเห็นแผลชัดเจน  รอยบาดครูดเป็นแนวยาวตลอดท้องแขนนั้นแม้จะไม่ลึกจนต้องเย็บ  แต่ก็ดูน่าเป็นห่วง  ชายหนุ่มรีบใส่ยาแล้วพันผ้ากอซให้อย่างเบามือ  ตลอดเวลาริวนั่งนิ่งไม่ไหวติง  ไม่มองแผลตัวเองด้วยซ้ำ  เอาแต่จ้องหน้าพสุนิ่ง  แต่พอพสุขยับจะลุกขึ้น  เด็กหนุ่มก็ผวาลุกขึ้นตาม

“พี่จะไปไหน?” ริวถามพลางยึดแขนเสื้อพสุไว้แน่น

“จะเอากระเป๋ายาไปคืนนะสิ” พสุตอบเสียงเรียบ  แล้วดึงแขนออกจากการเกาะกุม

“ริวไปด้วย”

“ริว! พี่ไปแค่ตรงเคาน์เตอร์นี่เองนะ” พสุหันมาเอ็ดเสียงเบา  เพราะเกรงว่าพนักงานที่เคาน์เตอร์จะได้ยิน

“ริวไปด้วย”


พสุถอนหายใจเฮือก  แต่ก็ยอมให้ริวเดินยึดชายเสื้อเขาตามต้อยๆ ไปที่เคาน์เตอร์


“เอากระเป๋ายามาคืนครับ” พสุพูดกับพนักงานแล้วยื่นกระเป๋ายาคืนให้

“ขอบคุณครับ”  ริวยกมื้อไหว้สาวๆที่เคาน์เตอร์ จนพวกเธอรีบรับไหว้แทบไม่ทัน  พอพสุกับริวหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ  ตามด้วยประโยคชินหู

“น่ารักจังเลย”


หากเป็นคนอื่นคงไม่แคล้วหมั่นไส้ว่าริวสร้างภาพ  แต่พสุรู้ดีว่านี่เป็นธรรมชาติของริว  เด็กหนุ่มตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองจนบางครั้งก็ทำอะไรไปโดยไม่คิดว่าเป็นนักร้องดัง ควรต้องมีมาดบ้าง 


“ไผ่...ตกลงว่าคืนนี้จะไปพักที่รีสอร์ทเหรอ?” กรเวชถามเสียงเรียบ  ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียด  แต่ก็อดขันแม่เป็ดลูกเป็ดที่เดินตามกันต้อยๆ ไม่ได้

“ครับ”

“ริวไปด้วยนะพี่”


พสุถอนใจเฮือก  แต่ไม่ได้ปฏิเสธเมื่อเด็กหนุ่มเดินตามไป  กรเวชมองตามก่อนจะขึ้นไปบนห้องพักของพสุและริวเพื่อหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของริวที่ยังไม่ได้รื้อข้าวของออกมาตามเอาไปให้ที่บ้านพัก   เมื่อไปถึงก็ได้เห็นภาพชินตา  คือพสุเดินไปทางไหนก็จะมีเด็กโข่งเดินตามหลังต้อยๆ ตลอดเวลา

พอได้กระเป๋าเสื้อผ้ามา พสุก็ไล่ให้ริวไปอาบน้ำ  เด็กหนุ่มเปิดกระเป๋าแล้วชะงัก  ทุกอย่างในกระเป๋าถูกจัดวางเป็นระเบียบ พสุจัดข้าวของมาให้ครบถ้วนเหมือนตอนที่ไปทัวร์คอนเสิร์ตอัลบั้มแรกด้วยกัน  ริวเงยหน้าขึ้นมองไปที่เตียงตรงข้าม  เห็นพสุกำลังอ่านหนังสือก็เลยไม่กล้าพูดอะไร  ได้แต่ลุกเข้าไปอาบน้ำเงียบๆ  โดยไม่รู้ว่าพสุวางหนังสือทันทีที่เด็กหนุ่มเข้าห้องน้ำไป

พสุขยี้หัวคิ้วแรงๆ อย่างหงุดหงิด  วันนี้เขาเป็นอะไรไป...เรื่องเล็กๆ แค่ริวหนีเที่ยวแล้วไม่บอก กับเรื่องปิดโทรศัพท์ไม่ให้เขาโทรตามก็เก็บเอามาเป็นอารมณ์จนเสียงาน  ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยจะใส่ใจด้วยซ้ำว่าคนรอบๆ ตัวเขาจะไปไหน  ทำอะไร  ขนาดกับแก้วกุดัน  เธอไม่ติดต่อ ไม่โทรหาเขาเป็นเดือนๆ  พสุก็ไม่เคยโทรตาม  และไม่เคยเก็บมาเป็นกังวล...

คงเพราะเขารู้สึกเหมือนริวเป็นคนในครอบครัว...ทำให้เผลอคิดไปว่าเขามีสิทธิ์จะรับรู้ทุกๆอย่างของริว  แล้วพาลโกรธที่ริวมีความลับกับเขา





‘เฮ้อ! พาลชัดๆ  เป็นเอามากนะเรา’ พสุสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป  แล้วลุกไปปิดไฟกลางห้อง  เหลือแต่โคมไฟไว้ให้ริว  แล้วกลับมานอนมองเพดานนิ่งๆ  ครู่เดียวริวก็ออกมาจากห้องน้ำ  แต่แทนที่จะกลับไปเตียงตัวเอง  เด็กหนุ่มกลับมาทรุดตัวลงที่ปลายเตียงของพสุ  แล้วนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง..







“เมื่อวานริวปิดเสียงโทรศัพท์ไว้เพราะลูกพี่ดลเขาไม่ค่อยสบาย...แล้วก็ลืมว่าตั้งปิดเสียงไว้เลยไม่ได้รับโทรศัพท์พี่  มาดูอีกทีถึงรู้ว่าแบตหมด  ตอนโทรกลับพี่ก็ปิดเครื่องไปแล้ว  ริวนอนไม่หลับเลยจนพี่ดลพากลับกรุงเทพ”


ริวขยับจากปลายเตียงมานั่งคุกเข่าข้างเตียง  พสุมองตามแล้วจึงสบตาเด็กหนุ่มนิ่ง  ริวส่งสายตาวิงวอนมาหาพสุ  โดยที่ไม่กล้าเตะต้องตัวชายหนุ่มเหมือนเคย


“...ริวขอโทษนะครับที่ไปไหนไม่บอก...พี่ยกโทษให้ริวได้ไหม...ริวสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” ริวสัญญาเสียงหนักแน่น  แต่หยาดน้ำคลอเต็มตาโตร่วงเป็นสาย  พสุถอนใจเฮือกเอื้อมมือไปปัดน้ำตาออกจากแก้มของริวแล้วจับหัวทุยโยกเบาๆ

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว  ไปนอนซะ  พรุ่งนี้เราต้องทำงานแต่เช้านะ  เดี๋ยวถ้าตาบวมละโดนช่างแต่งหน้าบ่นอานแน่ๆ  คอนเซปต์พรุ่งนี้เป็นเพลงรักอบอุ่นนะ  ไม่ใช่เพลงเศร้าเคล้าน้ำตา”

“พี่ไผ่ยกโทษให้ริวแล้วใช่ไหมครับ” ริวถามละล่ำละลักด้วยความดีใจ 

“ยัง...ขอคิดดูก่อนว่าจะยกโทษให้เมื่อไหร่  ตอนนี้ไปนอนซะ  ไม่งั้นพี่จะโกรธ” พสุทำเสียงขู่แต่มุมปากมีรอยยิ้มน้อยๆ

“ครับๆ  ไปนอนแล้วครับ” ริวรีบลนลานกลับไปเตียงตัวเอง  แต่สีหน้าของเด็กหนุ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

“ปิดไฟด้วย  พี่แสบตา”

“ครับ”  ริวรับคำแล้วห้องก็ตกอยู่ในความมืด

“พี่ไผ่...ขอบคุณครับ”  เสียงริวดังกว่ากระซิบหน่อยเดียว  แต่พสุก็ได้ยินชัด  ชายหนุ่มเผลอยิ้มในความมืด 






‘แค่ลดทิฐิแล้วยอมอภัย  ก็ทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้เชียวเหรอ’  พสุคิดง่วงๆ  ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว



...................................................................


 

[Noi]

นอนรอจนได้อ่น
แต่สั้นไปนิ๊ดอ่ะ

[cloundy]

สั้นไปนิดนะครับ

[kissme]

  อืมม์...ค่อยยังชั่ว

เมื่อไรพี่เขาจะรู้ตัวเนี่ยว่า...... เหอ เหอ

 


ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ด้วย

[zeen11]

มาให้กำลังใจน้องริว เหมือนเด็กน้อยกลัวโดนทิ้งมากๆ อะ


พี่ไผ่อารมณ์เหวี่ยงแรงน่ากลัวจริงๆ  รู้ตัวซะทีเถอะค่ะว่ารู้สึกยังไงกับน้องริว สงสารน้อง 

[DexTunG]

สั้นไป    

[samsoon@doll]

สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนแต่ก้ดีจัยที่ไม่โกรธแล้วววววว

[Little Devil]

สั้นไปมั๊ย

[£.Ma|e¥]

กรี๊ดดดดด น่าร๊ากกกกกก
คุ้มที่รอจริงๆค่ะ
ชอบประโยคนี้อ่ะ แค่ลดทิฐิแล้วยอมอภัย  ก็ทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้เชียวเหรอ
พี่ไผ่ขา~ รู้ตัวได้แล้วล่ะค่ะ ว่าหลงรักนุ้งริวไปเต็มๆแล้ว
อุว๊ะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกกก ถูกใจจริงๆ
ริวน่ารักมากกกกกก พี่ไผ่ก็นะ น้อยใจริวหรอตะเอง
เห็นริวเลือดไหลแล้วอยากไปเลียดูดกินเลือดริว เลือดคนน่ารักคงจะอร่อยสุดๆ นึกแล้วน้ำลายไหล<<โรคจิตว่ะตู =..=

[aekporamai2]

น่ารักมาก
‘แค่ลดทิฐิแล้วยอมอภัย  ก็ทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้เชียวเหรอ’   ชอบมาก

[mimilove]

ริวเป็นรุกหรอเนี่ย
 


พี่ไผ่เหวี่ี่ยงได้ใจมากอ้ะ 5555555

[iranen]

อ๋า สั้นจังเลย
แต่ดีใจจังที่คืนดีกันแล้ว
รอตอนต่อไปอยู่หน่า
 

[jaaeyboy]

สั้นไปนิด  แต่พี่ไผ่กับน้องริวเคลียร์กันได้  เค้าก้อโอเค

เฮ้อ รู้สึกโล่งไปกับทั้งคู่จริงๆๆ  ไม่เอาดราม่าแบบนีั้น่ะค่ะ เค้าสงสารน้องริวอ่ะ

[aehJTS]

พี่ไผ่ทำแบบนี้ก็สงสารริวเหมือนกันนะ แบบว่าพี่ไผ่ไม่ถามเหตุผลอะ
  writer คะ

[akike]

หวาน...อย่างแรง
แต่แม่เป็ดกับลูกเป็ดเนี่ย
จะเลิฟๆๆกานเมื่อไหร่ง่ะ

[milky way]

  ดีใจจัง ดีใจจัง ดีใจจัง (พร้อมเต้นสามรอบ 555)
ไผ่ยอมฟังซะที
แต่ไผ่จ๋า รู้ไหมจ้ะ อาการแบบนี้ มันเริ่มออกอาการงอนนิดๆแล้ว
ขำตัวเอง อ่านตอนต้น คิดว่าริวเป็นนายเอก
จนโหวตให้ริวด้วย แต่ที่ไหนได้นายเอก คือ ไผ่
รออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ

[lasom]

โล่งอกไปที อ่านไปกลั้นหายใจไป อยากจะกรี๊ดดังๆๆ พี่ไผ่งอนโว้ยยยยยยยย
ก็คนธรรมดานิเนอะ น้องหูตกหางตกเป็นหมาหง่อยเลย