หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[LalaBam]

น่ารักม๊ากมาก หนูริวของพี่ไผ่

[j4c9y]

อ่านแล้ว อยากให้น้องชายเป็นแบบริวจัง(แต่อย่าเอาเก็บไปฝันแบบริวนะ)

คงน่ารักน่าดู

[iranen]

คืนดีกันแล้ว
เข้าใจกันแล้ว
 

[hahn]

เมื่อไหร่จะมากกว่าน้อง

[V_we]

แบบว่าพูดไม่ถูกอ่ะ
น่ารักมากเลย
พักหลังๆ มานี่ไผ่กับริวกอดกันปล่อยมาก
บรรยากาศมันเหมือนคู่รักมากเลยนะ
อยากเห็นวันที่ไผ่ขาดริวไม่ได้เร็วๆ จัง
 

[archi_10_001]

คุณคนพี่เนี้ย ท่าทางจะหวันไหวมากมายแอบไม่รู้ตัวนะ

ชอบซีนที่น้องนอกบทมากกกกกก น่ารักไปไหนจร้า กรู้

ขอบคุณเจ้าค่ะ

[didi]

น่ารักจังเลย.
 

[SweetSmile]

โห~โรแมนติกสุด ๆ ริวเตรียมหิ่งห้อยเป็นของขวัญวันเกิดพี่ไผ่
ที่แท้ที่หายไปเพราะงี้เอง ใส่ใจทุกรายละเอียดจริงจริ๊งน้องริว

แต่ว่าน้องริวเป็นของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตของพี่ไผ่เลยนะ
โอ้ว้าว~อยากจะกรีดร้อง ถูกใจจริง ๆ อ่ะ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

น่ารักจริง ๆ เล้ย พี่ไผ่กับน้องริวเนี่ย

[kokikung]

ริวนี้ทำทุกสิ่งอย่าเพื่อๆไผ่จริงๆๆๆๆ

ดีแล้วที่ดีกันจะร้องตามริวอยู่่และตอนไผ่โกรธน่ากลัว

[namngern]

ริวน่ารักม้ากกกกกกก  
ริวรักไผ่มากๆจริงๆเลยเนอะ ! เฮ้ออ

ค่อยๆรักกันเบาๆ

[fungfung]

อ้ายดีกันแล้วและก็กลับมารักออดอ้อนกันเหมือนเดิมเลย
พี่ไผ่ไม่รักริวให้รู้ไปก็น่ารักเอาอกเอาใจขนาดนี้แล้ว

[kny]

หวาน

[ordkrub]

แล้วเมื่อไหร่จะเปิดใจกันฐานะคู่รักซักทีนะ

[justlove]

  ริวกลายเป็นของขวัญืที่ฟ้าประทานให้พี่ไผ่ซะแล้ว  คนได้รับถูกใตแก้มบาน หลังจากหน้าหุบไม่เหลือสักนิ้ว


ชอบความหวานแบบนี้  แต่็ก็อยากเห็นขั้นต่อไปของคู่นี้นะ ว่าจะไปถึงตรงนั้นได้ยังไง

[Noi]

มานอนรอครึ่งหลังอยู่ค้า

[spring]

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊าค๊า 


ป้าคนเขียนบอกว่าตอนเมื่อกี๊มันสั้น ให้รีบเข้ามาอัพซะดีดี   


แต่ตอนนี้ง่วงแล้ว ลมหนาวก็พัดมาแล้ว รีบอัพรีบนอนกันเหอะเรา


***************************************

ตอนที่  43



แสงแดดส่องลอดรอยแหวกของม่านที่ปิดมิดชิดเข้ามาโดนหน้าพอดี  ริวขยับหนีแล้วควานมือไปข้างตัวก็พบแต่ที่นอนเย็นเฉียบ  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นเหลียวมองไปรอบๆ  ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเซ็งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้พสุมีถ่ายละครแต่เช้า

ริวนอนกลิ้งไปมาอย่างเบื่อๆ  อยากจะนอนต่อแต่กลับไม่ง่วงเสียแล้ว  คงเพราะปกติเขาต้องไปฟิตเนสกับพสุเวลานี้  ก็เลยไม่ง่วงไปโดยอัตโนมัติ
เด็กหนุ่มลุกไปอาบน้ำแล้วกลับมาเปิดโน้ตบุ๊คนอนเล่นบนเตียง  มีอีเมล์จากอลันถึงเขา 10 ฉบับ  ริวไล่เปิดทีละฉบับแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น

ข้อมูลทั้งหมดถูกจัดเรียงเป็นหมวดหมู่ให้เลือกเข้าไปดู  มีตั้งแต่เนื้อหาพื้นฐานอย่างเรื่อง “เพศศึกษา”  ไปจนถึงเรื่องจิตวิทยาวัยรุ่น  นอกจากนี้ยังมีลิงค์ของเวบไซต์ต่างๆ

แม้ริวจะไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของอลันที่ส่งเรื่องพวกนี้มาให้อ่าน  แต่เด็กหนุ่มก็เชื่อในประสิทธิภาพของผู้จัดการที่เก่งที่สุดในโลกของเขา  อลันจะไม่มีวันส่งเรื่องไร้สาระมากวนใจเขาเด็ดขาด  ริวจึงศึกษาข้อมูลทั้งหมดที่อลันส่งมาให้อย่างตั้งใจ  เด็กหนุ่มเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เข้าใจมาตลอดหลายวันไม่ใช่การปัสสาวะรดที่นอน  แต่มันเป็นเรื่องของปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายเมื่อเขามีความปรารถนา.... 




“เฮ้ย!...” ริวผวาสุดตัวจนเกือบปัดโน้ตบุ๊คตก  เมื่อจู่ๆ เสียงริงโทนก็ดังขึ้น  เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกๆ เพื่อตั้งสติแล้วกดรับสาย

“ครับพี่”

“หลับอยู่เหรอ?...พี่โทรมากวนหรือเปล่า”  เสียงพสุที่ส่งมาตามสายดูกังวลนิดๆ  คงเพราะโทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้งกว่าริวจะรับสาย

“เปล่าครับ”

“เย็นนี้ว่างใช่ไหม” พสุถามแล้วได้ยินเสียงลอดเข้ามาในสาย  ริวเดาว่าพสุคงอยู่ระหว่างรอเข้าฉาก

“ว่างครับ”

“งั้นสัก4 โมงอาบน้ำแต่งตัวไว้นะ  พี่จะไปรับ...เราจะรับแม่ไปกินข้าวกัน”  น้ำเสียงของพสุฟังดูสดชื่นจนริวอดยิ้มกับโทรศัพท์ไม่ได้  เด็กหนุ่มดีใจอย่างบอกไม่ถูกเพียงแค่รู้ว่าพี่กำลังมีความสุข...

“ครับ”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะ  พี่ต้องไปทำงานแล้ว  เย็นๆ เจอกัน”

“ครับพี่”  ริวนอนจ้องรูปพสุบนหน้าจอมือถือด้วยสายตาเป็นกายวิบวับ  เย็นนี้เขาได้ไปกินข้าวกับพี่กับแม่อีกแล้ว  แค่คิดก็ “เห่อ” จนต้องลุกจากเตียงไปหาเสื้อผ้าที่จะใส่ไปตอนเย็นทั้งที่ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด



................................................




ก่อนถึง 4 โมงเย็นเล็กน้อยพสุก็มาถึง  ริวรีบออกไปขึ้นรถทันทีเพราะไม่อยากให้พสุรอนาน  รถออกจากบ้านมาได้ไม่เท่าไหร่  เสียงริงโทนเฉพาะเบอร์พิเศษของพสุก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรับสายได้ทันทีเพราะเขาใส่บลูธูทอยู่แล้ว 


“ครับแม่  อีกสักเดี๋ยวไผ่ก็ถึงบ้านแล้วครับ”  พสุขานรับเสียงสดใส  แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายไปจากใบหน้าอย่างรวดเร็วจนริวต้องจับตามองด้วยความไม่สบายใจ

“ไผ่ไม่ต้องมารับแล้วนะลูก  เผอิญแม่ติดธุระ  คงออกไปไม่ได้”  น้ำเสียงอู้อี้  ติดจะสั่นเครือทำให้พสุรู้ทันทีว่าแม่กำลังร้องไห้

“นั่นแม่ร้องไห้เหรอครับ?  เกิดอะไรขึ้นครับแม่”

“เปล่าจ้ะไม่มีอะไร...ไผ่กลับไปก่อนนะลูก  วันหลังค่อยนัดกันอีกที” ถ้าลองปฏิเสธร้อนรนแบบนี้  พสุก็พอจะเดาสาเหตุที่ทำให้แม่เสียน้ำตาได้แล้ว...คนๆ เดียวที่แม่รักที่สุดและทำให้แม่ร้องไห้ได้ทุกวัน


พสุเม้มปาก  ดวงตาเป็นประกายกร้าว 


“...ครับ” ชายหนุ่มวางสายแต่ยังคงขับรถต่อไป  ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเลี้ยวรถกลับ  ริวเหลียวมองหน้าเครียดๆ ของพสุแล้วก็ได้แต่ปิดปากเงียบ


พสุจอดรถไว้หน้าบ้านแล้วเดินตรงลิ่วเข้าไปข้างในโดยมีริวเดินแกมวิ่งตามหลังไปติดๆ  แต่พอเห็นหน้าสุดา  ริวก็ชะงักแล้วถอยออกมานั่งที่เก้าอี้หวายหน้าบ้าน  รู้สึกได้ทันทีว่าสถานการณ์ตอนนี้เขาไม่ควรเข้าไป

สุดานั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องรับแขก พอหันมาเห็นพสุ  หน้าที่แดงเพราะร้องไห้ก็พลันเผือดสีด้วยความตกใจ


“เกิดอะไรขึ้นครับแม่”  พสุถามเสียงนิ่งๆ  แล้วนั่งลงข้างๆ พลางดึงทิชชูบนโต๊ะมาเช็ดน้ำตาให้แม่

“ไผ่มาทำไมลูก...กลับไปก่อนเถอะนะ  วันหลังค่อยมารับแม่”  สุดาเช็ดน้ำตาร้อนรน  แล้วพยายามฝืนยิ้มให้

“ทำไมต้องกลับครับ  นี่ก็บ้านไผ่ไม่ใช่เหรอ  ไผ่ไม่มีสิทธ์มาแล้วเหรอครับ?” พสุถามเสียงเรียบๆ  แต่แววตารู้ทันของเขาทำให้ผู้เป็นแม่ยิ่งไม่สบายใจ

“ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นลูก  คือว่า...”

“มีปัญหาอะไรครับ  แม่ถึงได้ร้องไห้”  พสุถามเสียงอ่อนโยนแล้วลูบแขนเรียวแผ่วเบา  แม่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็พยายามกลั้นไว้

“ไม่มีอะไรจ้ะ”

“แม่ครับ”

“แม่แก้ปัญหาเองได้ลูก  ไผ่ไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ”


พสุนิ่งงันไป  แม่ไม่ยอมบอกเขาง่ายๆ แน่ว่ามีปัญหาอะไร  ชายหนุ่มเกือบจะคาดคั้นแล้วถ้าไม่เพราะหันไปเห็นป้าใจยืนชะเง้อชะแง้อยู่หน้าห้องครัว 


“แม่ทานอะไรหรือยังครับ”  พอเห็นว่าพสุยอมเปลี่ยนเรื่อง  สุดาก็มีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

“...แม่ยังไม่หิวเลยจ้ะ”

“แต่ก็ควรทานอะไรบ้างนะครับ...เดี๋ยวไผ่หาอะไรให้แม่รองท้องหน่อยดีกว่า”  พสุบอกเสียงอ่อนโยนแล้วรีบเข้าไปในครัว


ป้าใจคว้าข้อมือพสุดึงให้เดินออกไปหลังบ้านเพื่อกันไม่ให้สุดาได้ยิน


“เกิดอะไรขึ้นครับป้าใจ  แม่ร้องไห้ทำไม”  พสุถามทันทีอย่างร้อนใจ  แม้จะพอรู้ต้นเหตุ  แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ...คราวนี้มันมีสาเหตุมาจากอะไร

“คุณเทพสิคะคุณ  จะเอาบ้านสวนไปจำนอง”  ป้าใจตอบกระแทกเสียงอย่างโกรธๆ  นางอยู่มานานจนกลายเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง  จึงถือเสมือนว่าเรื่องในบ้านทุกเรื่องก็เป็นเรื่องของนางด้วย

“อะไรนะ!”พสุอุทานด้วยความตกใจแล้วกลายเป็นโกรธจนหัวหมุน  บ้านหลังนี้เป็นสิ่งที่พสุไม่เคยคิดว่าบิดาจะกล้าแตะต้อง  เพราะต่างก็รู้กันดีว่าบ้านหลังนี้สำคัญขนาดไหน

“นี่ก็ทะเลาะกันยกใหญ่  คุณดาถึงได้ร้องไห้จนหูตาแดง  ข้าวปลาไม่ยอมกินมาตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะ”

“แต่พ่อไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับบ้านสวนนะครับ  เงินทองเขาก็มีตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ  ทั้งร้านอาหารทั้งผับ แล้วทำไมต้องมาวุ่นวายกับบ้าน” พสุถามเสียงเย็นด้วยความโกรธ  บิดาได้...ได้...และได้  จากสมบัติของคุณตาคุณยายเขาไปไม่รู้สักเท่าไหร่  ถ้าจะพูดว่าพรเทพเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้เพราะสมบัติของคุณตาคุณยายก็ไม่แปลก


“ก็หุ้นส่วนคุณเทพมันหอบเงินไปต่างประเทศแล้วสิคะคุณ  ทิ้งแต่หนี้ไว้ให้  นี่ถ้าไม่มีไปใช้มีหวังธนาคารฟ้องล้มละลายแน่ๆ” ป้าใจกระแทกเสียงแล้วค้อนลมค้อนแล้งเหมือนจะส่งไปให้ถึงตัวต้นเหตุที่กำลังพูดถึง


พสุกัดฟันกรอด   นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อหมดเงินไปกับเรื่องพวกนี้  ร้านอาหารก็ทำแล้วเจ๊งมาไม่รู้กี่สิบรอบ  ผับ บาร์  หรือแม้แต่รีสอร์ท  แม้จะได้แต่ชื่อว่าเป็นหุ้นส่วน  แต่พรเทพลงทุนแล้วไม่เคยไปดูแลกิจการ  มีแต่พาพรรคพวกเพื่อนฝูงไปเที่ยว กินฟรี  อยู่ฟรี  ไม่ว่าจะจับทำธุรกิจตัวไหนถึงพังไม่เป็นท่า แล้วพรเทพก็เป็นคนหน้าใหญ่  ร้านเล็กๆ เขาทำไม่เป็น จะทำทั้งทีต้องให้ใหญ่กว่าเดิม  เรื่องเงินส่วนตัวของพรเทพนั้นหมดไปนานแสนนานแล้ว  ทุกวันนี้เงินที่เอาไปลงทุนทั้งหมดมาจากเงินมรดกของสุดาทั้งสิ้น  คงเพราะเหตุนี้สุดาถึงตัดสินใจโอนบ้านสวนเป็นชื่อของพสุโดยที่พรเทพไม่รู้


“ไอ้ไผ่มันมาใช่มั๊ย  ฉันเห็นรถมันจอดอยู่หน้าบ้าน  แล้วนี่ตัวมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”


เสียงเอะอะดังขึ้นจากห้องรับแขก  พสุรีบออกไปรับหน้าทันทีเพราะไม่อยากให้แม่ต้องเจ็บปวดกับคำพูดร้ายๆ ของพ่ออีก  พรเทพหันขวับมาทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องครัว


“มาก็ดีแล้ว  เซ็นชื่อมาเลย” พรเทพบอกพร้อมกับกระแทกปากกาและใบมอบฉันทะลงบนโต๊ะรับแขกตรงหน้าสุดา  พสุมองตามแล้วทำหน้าเฉยๆ  ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่มองไปที่มารดาเด็ดขาด  เพราะเขารู้ดีว่าจะต้องเจอสายตาวิงวอนให้ยอมอ่อนข้อให้บิดาเหมือนเคย

“ทำไมผมต้องเซ็นละครับ”  พสุถามเสียงเรียบ  ทั้งที่ในใจเจ็บปวด  ผิดหวังและน้อยเนื้อต่ำใจ

“แกจะไม่เซ็นได้ยังไง!  ฉันจะต้องใช้เงิน” พรเทพตะคอกกลับราวกับว่าพสุเป็นฝ่ายกำลังขอเงิน  ไม่ใช่จะขอให้พสุช่วยเหลือ

“แล้วยังไงครับ” พสุยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย  เจตนากวนอารมณ์คนตรงหน้า

“ยังจะมีหน้ามาย้อนอีก  ถ้าไม่มีเงินไปให้  ธนาคารมันฟ้องล้มละลายฉันแน่  แกไม่รู้หรือแกล้งโง่หา!” พรเทพตะคอกกลับหน้าตาแดงก่ำด้วยความโมโห 


คนอย่างเขาไม่เคยต้องของ้อใครมาก่อน  แต่คราวนี้กลับต้องให้ลูกช่วย  ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจพ่อตาที่ดันระบุไว้ในพินัยกรรมว่าต้องยกบ้านหลังนี้ให้พสุ  ทำให้เขาต้องมาของ้อลูกตัวเอง  เสียศักดิ์ศรีที่สุด


“ล้มละลายก็ล้มละลายสิครับ...ทุกวันนี้พ่อก็ไม่มีอะไรเลยอยู่แล้วนี่” พสุตอบเรียบๆ  คำตอบของเขาเหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟ 


พรเทพตาลุกวาบ  โกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัวที่พสุด่าว่าเขามีแต่ตัว  ถึงจะเป็นความจริงแต่ก็เป็นสิ่งที่พรเทพปฏิเสธจะรับรู้มาตลอด 26 ปี


“ไอ้ไผ่!”


ฉาด!


พสุหน้าหันตามแรงตบ  ใบหน้าชาไปทั้งซีกแล้วความเจ็บแปลบปลาบก็ลามไปทั้งใบหน้า  แต่ยังไม่เท่ากับความเจ็บที่หัวใจ  ในปากเค็มคาวด้วยรสเลือด  แต่ชายหนุ่มก็ยังตีหน้าเฉยสนิทเมื่อหันกลับมาสบตาบิดา


“ไผ่! โธ่ลูก!...คุณเทพ  คุณบ้าไปแล้วเหรอ  คุณตบลูกทำไม” สุดาร้องไห้โฮ  โผเข้ามากอดพสุไว้แน่นเพราะกลัวพรเทพจะเข้าไปร้ายลูกซ้ำอีก

“เธอก็ฟังที่ลูกเธอพูดกับฉันสิ  มันด่าฉันเธอไม่ได้ยินหรือไง  เธอเลี้ยงลูกภาษาอะไรมันถึงได้เลวขนาดนี้  ไอ้ลูกอกตัญญู  สร้างแต่ปัญหา  หาแต่เรื่องอับอายขายหน้ามาให้  แล้วมันกล้ามาด่าฉันอีก” พรเทพชี้หน้าด่าพสุปากคอสั่น  โกรธจนหน้ามืด  แต่ทิฐิทำให้ยังยืนอยู่ไหว  ในอกเจ็บแปลบๆ  แต่เขาก็ฝืนทนไว้  ไม่ต้องการให้พสุเห็นว่าเขาแพ้

“ไผ่...เจ็บไหมลูก  เจ็บมากไหม”

“ไม่เป็นไรครับแม่” พสุตอบหลังจากกลืนเลือดในปากลงไป  แค่เขาถูกตบแม่ก็ร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นไปหมดแล้ว  ถ้ารู้ว่าถึงขนาดเลือดตกยางออกแม่จะยิ่งเสียใจกว่านี้ 

“โอ๋มันเข้าไป  ไอ้คนเนรคุณพรรค์นี้  ฉันจะรอดูว่ากรรมมันจะตามสนองแกเมื่อไหร่” พรเทพตะคอกแล้วสูดหายใจลึกเพื่อไล่อาการเจ็บหน่วงๆ ในอก 

“ขอบคุณครับ” พสุตอบเสียงเรียบ  แล้วมองหน้าบิดาด้วยสายตาว่างเปล่า  จนคนถูกมองสั่นไปทั้งตัวด้วยความโมโหอีกรอบ 


พรเทพปึงปังออกไปจากบ้าน  ขณะที่สุดาลูบแก้มที่แดงเห่อเป็นรอยนิ้วมือแผ่วเบา  เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วกอดพสุแน่น  พสุกอดร่างบอบบางในอ้อมแขนตอบ  แล้วลูบหลังแม่แผ่วเบาเพื่อปลอบโยน

ริวยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู  มือสองข้างกำเกร็งแน่นจนเหงื่อชื้น  หากไม่พยายามควบคุมอารมณ์ไว้  เขาคงโผนเข้าไปทำร้ายพรเทพตั้งแต่ตบหน้าพสุแล้ว  เด็กหนุ่มกระพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาแห่งความโกรธแค้นลงไป  เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย  แต่นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของพสุ  แล้วคนที่ทำร้ายพสุก็เป็นพ่อ  ริวไม่รู้ความรู้สึกที่พสุมีต่อพ่อ  แต่ที่แน่ๆ เขาเกลียดผู้ชายคนนั้น


“แม่ครับ...ขึ้นไปอาบน้ำ  แล้วก็นอนพักดีกว่านะครับ...เรื่องของใครก็ให้คนๆ นั้นจัดการกันเอง  แม่ไม่ต้องไปรับรู้อะไรแล้วนะครับ  ไม่ว่าเขาจะว่ายังไง  ไผ่ก็ไม่เซ็นโอนบ้านให้เด็ดขาด...บ้านนี้เป็นบ้านของคุณตาคุณยาย  ท่านรักบ้านนี้มาก  ถ้าท่านรู้ว่ามันต้องหมดไปเพราะไปละลายกับธุรกิจหน้าใหญ่ของ...เขา  คุณตาท่านคงเสียใจ”

“แม่รู้นะลูก  แต่จะให้แม่เฉยๆ ไม่ดูดำดูดี  ปล่อยคุณพ่อถูกฟ้องแม่ก็ทนไม่ได้”

“ทนไม่ได้ก็ต้องทนครับ  เพราะเราไม่มีอะไรให้เขาเอาไปละลายอีกแล้ว”

“...ไผ่เจ็บมากไหมลูก” สุดาถามแล้วน้ำตาก็ไหลพรากอีกครั้ง  ตั้งแต่เล็กจนโตพสุไม่เคยถูกตีสักแปะ  พอมาเห็นลูกถูกตบจนหน้าหันสุดาก็เจ็บเหมือนใจแทบขาด

“นิดหน่อยเท่านั้นครับ  ไผ่ไม่เป็นอะไรหรอกครับแม่” เพราะรักและสงสารแม่  พสุถึงได้พยายามปั้นสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของบิดา

“แม่ขอโทษแทนคุณพ่อด้วยนะลูก  เขากำลังเครียด  ไม่ได้ตั้งใจจะตบหน้าไผ่หรอกลูก”

“ช่างเถอะครับ...ไผ่ว่าตอนนี้แม่ขึ้นไปอาบน้ำ  แล้วก็นอนพักดีกว่า...ไปครับ  เดี๋ยวไผ่พาแม่ขึ้นข้างบนเอง”


พสุประคองมารดาขึ้นไปบนห้อง  จัดให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ป้าใจก็ยกข้าวต้มปลาตามขึ้นไปให้  ซึ่งสุดาก็กินเพราะเกรงใจพสุไปไม่กี่คำก็วางช้อน  พสุจึงจัดยานอนหลับอย่างอ่อนของสุดาที่หมอเคยให้มา  ให้สุดากิน  เพื่อให้เธอได้พักผ่อนเต็มที่  ด้วยฤทธิ์ยาไม่นานสุดาก็ผล็อยหลับไป  พสุถึงได้กลับลงมาข้างล่าง


“ผมให้แม่กินยานอนหลับ  จะได้พักผ่อนได้เต็มที่...แต่พรุ่งนี้ผมมีงานแต่เช้า  คงอยู่ดูแลแม่ไม่ได้  ถ้ายังไงคืนนี้ป้าใจไปนอนเป็นเพื่อนแม่นะครับ”


พสุบอกเสียงเรียบ  ทำไม่เห็นสายตาป้าใจที่จับจ้องรอยแดงบนหน้าเขา 


“ค่ะ  ป้าก็ตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้ว”

"ขอบคุณมากครับป้าใจ...ไปริว เรากลับกันเถอะ”  พสุไหว้ลาป้าใจ  แล้วเดินนำริวกลับมาที่รถอย่างรวดเร็ว  นาทีนี้เขาต้องการอยู่คนเดียวให้เร็วที่สุด  พสุชะงักเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆ ที่ยึดข้อศอกเขาเอาไว้  พร้อมกับกุญแจรถถูกดึงไปจากมือ

“ริวขับให้นะครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้พสุอดหันไปสบตาไม่ได้  ริวไม่ได้มองเขาด้วยสายตา สมเพชหรือสงสาร  แต่เป็นสายตาของความเป็นห่วงและเจ็บปวด...

“เอาสิ”


พสุนั่งเหม่อมาตลอดทาง  พอถึงบ้านพักชายหนุ่มก็ตรงดิ่งขึ้นห้องไป  ริววิ่งไปขอให้แม่บ้านทำอาหารให้  เขาไม่ได้หิว  แต่ห่วงกลัวพี่จะหิวหรือปวดท้องถ้ากินอาหารผิดเวลา  เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น  ก็พบว่าห้องนอนว่างเปล่า  แต่ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำที่ประตูเปิดทิ้งไว้ริวจึงเดินไปดู
พสุกำลังใช้ผ้าขนหนู  ชุบน้ำร้อนประคบหน้า  ริวตรงเข้าไปแย่งผ้ามาประคบตรงรอยช้ำให้


“พรุ่งนี้มีงาน  ไม่ประคบคงมีรอย” พสุออกตัวด้วยสีหน้าเก้อกระดาก  แต่ริวกลับรู้สึกเหมือนจะร้องไห้

“พี่...เจ็บมากไหม” ริวถามเสียงเบา  แล้ววางผ้าอุ่นจัดๆ  ลงบนรอยแดงช้ำอย่างเบามือ

“เจ็บตัวน่ะไม่เท่าไหร่หรอกริว...แต่มันเจ็บที่หัวใจมากกว่า...”  พสุพูดแค่นั้นแล้วนิ่งไป  ก่อนจะจับมือริวไว้

“พอแล้วริว...ขอบคุณนะครับ”

“พี่...พี่มีริวนะ”  ริวสวมกอดพสุไว้แน่น  เด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่าตอนนี้พสุเจ็บปวดมากแค่ไหน  แต่ไม่รู้จะปลอบยังไง  จึงทำได้เพียงกอดพี่ไว้แน่นๆเท่านั้น 


ตอนแรกพสุก็ชะงักยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะกอดตอบเด็กหนุ่ม  ความเจ็บปวด  ความน้อยเนื้อต่ำใจ  ดูเหมือนจะบรรเทาลงอย่างประหลาด  เพียงเพราะรู้สึกว่ามีใครอีกคนที่เข้าใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้างในเวลาที่เขาเป็นทุกข์แบบนี้

แม้จะพยายามตอกย้ำกับตัวเองว่าเขาทนได้  แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปเองเหมือนทุกๆ ครั้ง  แต่สุดท้ายพสุก็นอนไม่หลับ  ชายหนุ่มลอบถอนใจยาวเพื่อระบายความอัดอั้นภายในอกอย่างระมัดระวัง  เพราะไม่ต้องการให้คนที่นอนซุกไหล่เขาต้องพลอยตื่นมารับรู้ความทุกข์นี้ไปด้วย




..............................................

[DexTunG]

 

[j4c9y]

ผสุ โธ่ๆๆๆๆๆ

ริวจ๋า จัดการอะไรสักอย่างที

[samsoon@doll]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[daizodiac]

โถๆ พี่ไผ่ ..
น้องริวแมนมากเลยหนูจ๋า อยู่ข้างๆพี่ไผ่ตลอดไปน้า

[kenshinkenchu]

ตอนนี้มันเครียด

[Noi]

 

[N.T.❁]

 

[A-J.seiya*]

โฮๆๆๆ พี่ไผ่ ,,
น่าสงสารอ้ะ  ทำไมคุณพ่อใจร้ายจังวะคะ
ตบหน้าด้วย อะไรด้วย หลายเรื่องเลยนะ
น้องริวต้องอยู่ข้างๆพี่ไผ่นะ !!!

><

[thisispom]

พี่ไผ่สู้ๆ

[ChiOln]

น้ำตาคลอ

[cmos]

ชิส์ใจร้ายจิงนายพรเทพ ริวอย่าให้อลันช่วยปลดหนี้ให้อีกนะ

[jaaeyboy]

สงสารพี่ไผ่อ่ะ น้องริวจ๋า หาทางช่วยพี่ไผ่หน่อยน่ะ

เกลียดคุณพ่อพี่ไผ่จัง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้น่ะ

[maio2000]

  ไงพ่อไผ่เลวแบบนี้อ่ะ มีไรไมดีก็โทษคนอื่น เห็นแก่ตัวมาก
อยาก    ออกนอกโลก ให้ริวทำไรสักอย่างที
สงสารพี่ไผ่ ให้ริวปลอบใจพี่ไผ่ทีนะ สู้ๆๆ

[fungfung]

พี่ไผ่น่าสงสารจังที่มีพ่อที่ใจร้ายขนาดนี้