หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[ลูกหมีน้ำแดง]

ตอนนี้อากาศเริ่มหนาว คิดถึงความอบอุ่นของพี่ไผ่กับน้องริวจังค่ะ

[morrian]

  เมื่อไหร่จะมาน๊า??

[sang som]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก

[neenoo]

รอเหตุการณ์ที่จะทำให้ริวกับไผ่รู้ใจตัวเองสักที...


รัก writer จ้า...จุ๊บๆ

[spring]

มาแล้วนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ   

ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดันให้อยู่หน้าแรกน๊าา จุ๊บุ จุ๊บุ ^^


********************************

ตอนที่  45



ริวถอยรถขึ้นมาบนถนนลูกรังเล็กๆ  แล้วขับขึ้นไปบนถนนสายหลักที่อยู่ไม่ไกลนัก  เบาะที่ปรับจนอยู่ในท่าเอน  มือหนึ่งแตะอยู่บนพวงมาลัย  อีกมือกุมอยู่ที่กระปุกเกียร์  กับลีลาการบังคับรถให้โยกแซงอย่างคล่องแคล่วของริวทำให้พสุทึ่ง


“ท่าขับยังกับนักแข่ง...เคยขับรถแข่งไหมริว”

“เคยขับฟอร์มูล่าวันครับ”  ริวตอบยิ้มๆ  แต่ตายังจับอยู่ที่ถนนเพราะตอนนี้รถบรรทุกเริ่มหนาตา

“หา! เคยขับอะไรนะ” พสุหันขวับไปมองหน้าริวด้วยความตกใจ 

“ฟอร์มูล่าวันครับ  ตอนนั้นอลันพาไปเรียนขับรถ”


พสุอยากจะกุมหัว  ผู้ปกครองของริวพาเด็กหนุ่มไปหัดขับรถด้วยรถที่เร็วที่สุดในโลกเนี่ยนะ...ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ  ท่าทางผู้ปกครองของริวคนนี้คงเป็นเศรษฐีเพี้ยนๆ แน่  ถึงทำอะไรประหลาดๆ แบบนี้

ยังไม่ถึงชะอำก็สองทุ่มกว่าแล้ว  แม้จะมีแอร์เย็นๆ  แต่ก็เหนียวตัว  พสุจึงเริ่มมองหาร้านขายเสื้อผ้า  จนเจอร้านค้าเล็กๆ ริมถนน  ซึ่งมองเห็นได้จากตรงที่รถจอดติดไฟแดงอยู่  จึงชี้ให้ริวไปจอดรถที่หน้าร้าน 

รถสีดำในยามค่ำไม่น่าจะสะดุดตามาก  แต่ความที่เป็นรถสปอร์ต  ก็ต้องมีคนเหลียวมามองเป็นธรรมดา พสุตรงเข้าไปเลือกเสื้อผ้า  ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อยืดสีสันสดใส  หรือไม่ก็เป็นพวกเสื้อกีฬาไปเลย  โชคดีว่าแถวนี้มีชาวต่างชาติแวะเวียนมาเสมอ จึงมีเสื้อผ้าไซด์ใหญ่พอที่ ริว จะใส่ได้สบาย  มาติดปัญหาที่กางเกง  หลังจากหาอยู่พักใหญ่พสุก็ตัดสินใจซื้อกางเกงทหารลายพรางตัวใหญ่ๆ มาได้ 4 ตัว  เจ้าของร้านยิ้มแป้นที่พสุไม่ต่อรองราคาสักคำ



“แหมพ่อหนุ่มนี่หล่อนะ  หน้าตาคุ๊นคุ้น...หยั่งกะเคยเห็นที่ไหน”  สำเนียงเหน่อแบบชาวเพชรบุรีทำให้พสุอดอมยิ้มไม่ได้  เขาชอบฟังคนพูดภาษาถิ่น  เพราะรู้สึกว่าน่ารักและดูจริงใจดี

“ผมหน้าโหลครับ  มีคนทักว่าคล้ายคนโน้นคนนี้บ่อยไป”

“เหรอ...เออ  แต่ป้าว่าเอ็งนี่...หน้ามั๊นคุ่นนน...มีญาติอยู่แถวนี้มั่ยเหลี่ย?”

“ไม่มีหรอกครับ...ทั้งหมดเท่าไหร่ครับป้า”

“เสื้อ 4 ตัว กางเกง 4 ตัว คิดเอ็งพันห้า  แล้วกันไอ้หนู”



พสุจ่ายเงินเสร็จก็ยืนรอเงินทอน  ระหว่างนั้นริวก็ทนไม่ไหว  ตามลงมาจากรถ



“พี่...ริวหิว”  ริวบอกแล้วลูบท้องป้อย  ได้ยินเสียงท้องร้องจนพสุอดยิ้มไม่ได้  พอป้าเจ้าของร้านเอาเงินทอนมาให้ชายหนุ่มก็ถามหาร้านขายอาหาร

“ป้าครับ แถวนี้มีร้านขายอาหารไหมครับ”

“ร้านมันเหลือม่าย(ไม่เหลือ)...ปิดหมดแล้วละป่านนี้...เออ มีงานที่วัด  เอ็งไปแวะที่งานสิ ของกินเหยอะไป” ป้าเจ้าของร้านตอบแล้วเหลือบมองหน้าริวอย่างสนใจ  คงคิดว่าเป็นลูกค้าอีกคน  แต่พอเห็นเด็กหนุ่มยืนเฉยไม่มีท่าทีว่าจะซื้อของก็เลิกสนใจ

“วัดอยู่ไกลไหมครับ”

“ไกลม่าย(ไม่ไกล)  ถัดจากนี้ไปสองโล” 

“ขอบคุณครับป้า”  พสุกับริวไหว้ลาป้าเจ้าของร้านแล้วออกมาขึ้นรถ  ได้ยินเสียงแกเรียกลูกสาวให้มาช่วยปิดร้าน

“เดี๋ยวสิแม่  หนูดูคิสมีอีกหน่อยก่อน”

“จะคิดมีคิดมากอะไรก็ค่อยดู  มาช่วยกันเก็บของก่อนสิอีหนู”  เสียงป้าเจ้าของร้านบ่นลูกสาวลั่นๆ  พสุจึงบอกให้ริวออกรถ  จังหวะที่รถเคลื่อนออกมา  ลูกสาวของป้าเจ้าของร้านก็วิ่งออกมามองซ้ายมองขวา  ก่อนจะร้องกรี๊ดแล้วชี้ตามท้ายรถพร้อมกับกระโดดเหยงๆ  ขณะที่ร้านข้างเคียงต่างออกมาดูเจ้าหล่อนกันเป็นแถว

“อะไรเหรอพี่?”

“หึหึ  เกือบมีคนจำได้นะสิ” พสุตอบขันๆ  ขณะกดปิดกระจกขึ้นเพราะลมเริ่มแรง  วิ่งมาประมาณ 2 กิโลเมตรอย่างที่ป้าเจ้าของร้านบอก  ก็เห็นแสงไฟสีแดง สีฟ้า  สีเหลือง  สว่างไสวแต่ไกล  พสุจึงให้ริวชะลอรถ  แล้วมองหาที่จอด  คนถือไฟฉายมาคอยโบกเรียกให้รถเข้าลานจอดของตัวกันเป็นแถว  พสุเลือกจุดที่จอดไม่ห่างจากถนนมาก  และค่อนข้างเข้าออกสะดวก  ก่อนจะส่งเสื้อที่เพิ่งซื้อให้ริวเปลี่ยน  ส่วนกางเกงคงต้องใส่ของเดิมไปก่อน



พอลงมาจากรถ  ก็เห็นเด็กที่รับฝากรถ  ยืนจ้องรถตาเป็นมัน  พอหันมาเห็นพสุ  ก็ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองเขม็ง



“ค่าฝากรถเท่าไหร่ครับ”

“คันละ 30 เพ่”

“อืม...เอางี้  ดูแลให้ดี  รถพี่ไม่มีรอยขูดขีด  กลับมาพี่ให้ร้อยนึง  สนไหม”

“ได้เรยเพ่  สบายมาก...ว่าแต่เพ่นี่หล่อนะ  หน้าคุ้นๆอ่ะ  เหมือนเคยเห็น”

“ทำไมวันนี้มีแต่คนทักว่าหน้าคุ้นๆ  สงสัยจะหน้าโหลมั้ง” พสุทำเป็นบ่น  แล้วแตะแว่นใสคล้ายแว่นสายตาให้เข้าที่  มืดป่านนี้แล้วถ้าจะใส่แว่นดำคงกลายเป็นสะดุดตามากกว่าพรางสายตา

“โฮ้ย  หล่อขนาดเบียดๆกับผมเนี่ย  ไม่โหลแล้ว...จะบอกให้” เด็กหนุ่มคนนั้นตอบอย่างมั่นใจในความหล่อของตัวเองสุดขีด 

“อ้อ” พสุรับคำแล้วหัวเราะ  ริวที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จตามลงมายืนฟังตาแป๋ว  เด็กหนุ่มขยับจะพูดแต่พสุส่ายหน้าปราม  แล้วรับบัตรจอดรถเดินนำริวเข้าไปข้างในงาน



ริวเหลียวมองรอบตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ   ของกินมากมายสารพัดที่ริวไม่เคยเห็น  เล่นเอาเด็กหนุ่มถึงกับท้องร้อง  ลูกชิ้นปิ้ง  หมูย่าง  ปลาหมึกย่าง  น้ำแข็งไส  กล้วยทอด  น้ำอ้อยคั้น  ริวซื้อทุกอย่างที่เห็น  จนพสุต้องคอยห้าม  กว่าจะพาริวไปถึงย่านที่เป็นร้านขายอาหารตามสั่ง  ริวก็หอบของกินพะรุงพะรังเต็มสองมือ  พสุเลือกเข้าร้านที่ดูสะอาดสะอ้านเพราะกลัวว่าริว จะท้องเสีย 

และสมกับเป็นเพชรบุรี  รสชาติของอาหารนั้นดีเทียบภัตตาคารได้สบายๆเลยทีเดียว  ริวชอบข้าวผัดปูที่พสุสั่งเนื้อปูพิเศษมาให้มาก  เด็กหนุ่มกินไปถึง 2 จาน  ก่อนจะหันมาจัดการกับของสารพัดอย่างที่ซื้อมา

พอท้องอิ่ม  ริวก็เริ่มสอดส่ายสายตาไปรอบๆ  ขณะที่พสุมองไปในวัดอย่างสนใจ  ก่อนจะตัดสินใจชวนริวเข้าไปทำบุญด้วยกัน  คนล้นหลามจนแทบไม่มีที่แทรก  ทั้งคนไทยและคนต่างชาติ  ทำให้ไม่มีใครสนใจใคร  พสุพาริวแทรกคนเข้าไปซื้อดอกไม้ธูปเทียน  แล้วพาไปกราบพระ  ปิดทอง  ก่อนจะพากันออกมาเติมน้ำมันตะเกียง  ปิดท้ายด้วยการทำบุญกระเบื้อง



“พี่...ทำไมเขาต้องชักรอกตุ๊กตาขึ้นไป?”  ริวถามพลางชี้ไปที่หลังคาโบสถ์

“เขาเรียกนางฟ้า  คนไทยมีความเชื่อว่าสร้างโบสถ์สร้างวิหารเป็นการสร้างบุญใหญ่  เขาก็เลยใช้ตุ๊กตานางฟ้าลงมารับกระเบื้อง  เป็นเหมือนสัญลักษณ์ไงว่าทำบุญแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์  เป็น กุศโลบายที่จะให้คนทำบุญ” พสุอธิบายแล้วแปลคำว่ากุศโลบายซ้ำอีกทีเพื่อไม่ให้ริวงง



หลังจากยืนดูตุ๊กตานางฟ้าถูกรอกขึ้นหลังคาโบสถ์หลายรอบ  พสุก็ชวนริวเดินเที่ยวงานวัดต่อ  เสียงประกาศจากสารพัดร้านค้าทำให้ริวต้องเหลียวหน้าเหลียวหลังด้วยความงุนงง  เพราะต่างคนต่างประกาศ  ต่างร้านต่างก็เปิดเพลงจนแซดไปหมดไม่รู้ร้านไหนเป็นร้านไหน  พสุเหลียวมองเด็กโข่งข้างหลังแล้วอดขำไม่ได้  เคยได้ยินแต่สำนวนบ้านนอกเข้ากรุง  แต่นี่พาคนจากมหานครมาบ้านนอก  ดูเหมือนจะเด๋อด๋าน่าขำกว่าเสียอีก 



“พี่...นั่นอะไร”  ริวถามพร้อมกับดึงมือพสุไว้  ชี้ให้ดูร้านยิงปืนที่ตั้งเรียงรายเป็นแถว 

“อ๋อ! ร้านยิงปืน  อยากลองไหม?”  พสุถามแล้วไม่รอให้ริวตอบแต่เดินนำลิ่วไปร้านยิงปืน  ซึ่งตั้งเรียงรายเป็นแถว  แม้จะมีหลายร้านแต่ก็มีลูกค้าหนาแน่นแทบทุกร้าน  กติกาในการแจกรางวัลของแต่ละร้านก็ต่างกันออกไป  บางร้านพอยิงโดนตุ๊กตาก็จะเคลื่อนไหว  ตามลานที่ตั้งไว้  บางร้านก็จะเป็นว่าถ้ายิงโดนจะให้ตุ๊กตาตัวนั้น 

“พี่ดูลิงตัวนั่นสิครับ  ตลกดี...อ้าว! หยุดตีซะแล้ว”  ริวชี้ให้พสุดูลิงตีฉาบที่ส่ายหัวส่ายตัวเข้ากับเสียงเพลง

“ริวก็ต้องยิงให้โดนเป้าสิ  เดี๋ยวลานมันก็หมุนอีก”

“เหรอ...พี่แล้วรถไฟละครับ  มันจะเป็นยังไง?”

“อยากรู้ก็ต้องลองยิงให้โดนถึงจะรู้...มาแข่งกันเอาไหม” พสุท้าแล้วหันไปยักคิ้วให้ริว  ก่อนจะจ่ายเงินค่าปืนและลูกกระสุนยางสองชุด  มาให้ริวยิงแข่งกัน

“โอ้โห!  พี่ไผ่เก่งจัง” ริวอุทานเสียงดังอย่างตื่นเต้น  เมื่อพสุยิงรวดเดียวสามนัดแล้ว เข้าเป้าทั้งสามนัด  ลิงตีฉาบ  รถไฟวิ่งวนไปตามรางสั้นๆ  และตุ๊กตาผู้หญิงเต้นรำเป็นวงกลมแบบกล่องดนตรี



หลังจากนั้นริวก็โชว์ฝีมือบ้าง  ซึ่งนอกจากเสียค่ายิงไปเกือบร้อยแล้ว  เด็กหนุ่มก็มีโอกาสยิงแค่เฉียดๆเพียงหนเดียวเท่านั้น  ริวหน้ามุ่ยทำปากยื่นขณะที่พสุหัวเราะจนตัวงอ  เด็กหนุ่มเดินหนีด้วยความน้อยใจที่ทำไม่ได้เหมือนพี่ 



“ไปดูมอเตอร์ไซค์ไต่ถังกันดีกว่าน่า”  พสุล็อคคอเด็กหนุ่มลากไปยังลานกว้างอีกด้านที่กำลังมีมอเตอร์ไซค์วิ่งวนโชว์ลีลาอยู่รอบสิ่งก่อสร้างทรงกระบอกขนาดใหญ่  รอบนอกเป็นโครงเหล็กข้างในแปะด้วยไม้กระดาน  มีบันไดให้คนที่ซื้อตั๋วเดินขึ้นไปยืนดูรอบๆขอบถัง



ตอนที่พสุพาริวขึ้นไปนั้น  มีรถมอเตอร์ไซค์วิบากขนาดเล็กวิ่งวนอยู่ข้างล่าง  คนขับตัวเล็กนิดเดียว  น่าจะไม่เกิน10 ขวบ  กำลังโชว์ลีลาขับวนไปเรื่อยๆ  ก่อนจะมีรถมอเตอร์ไซค์วิบากอีกคันวิ่งเข้ามา  แล้วรถคันเล็กก็ขับออกไปทางประตูด้านล่าง 

หลังจากคันแรกโชว์ลีลาวิ่งวนขึ้นมาจนเอื้อมมือมารับรางวัลจากคนดูบนถังได้  ข้างล่างก็มีมอเตอร์ไซค์อีกคันเข้ามา  แล้วการไต่แบบ 2 คันสวนกันอย่างน่าหวาดเสียวก็เริ่มขึ้น  และยิ่งเพิ่มความน่ากลัวด้วยการเพิ่มรถเข้ามาอีก เป็น 4 คัน  วิ่งวนตามกันบ้าง  สวนทางกันบ้าง  ริวนั้นตื่นเต้นมาก  ท่าทางจะชอบความเร็วและหวาดเสียวอย่างที่พสุคิดไว้จริงๆ  ตอนแรกชายหนุ่มก็อมยิ้มดูด้วยความสบายใจ  แต่พอรอบสุดท้าย  ทางคณะมีการประกาศเชิญชวนให้คนดูลงไปร่วมสนุกด้วยการนั่งซ้อนท้าย  ริวก็หันขวับมามองหน้าพสุทันที



“พี่ริวอยากซ้อนท้าย”

“ไม่!” พสุปฏิเสธสวนทันควันจนเด็กหนุ่มอึ้ง  แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าจ๋อย

“มันอันตรายมากนะ  ที่ริวเห็นนี่เขาใช้เวลาฝึกเป็นสิบๆ ปีถึงทำได้แบบนี้  แต่ก็ยังไม่วายเกิดอุบัติเหตุ”

“แต่...ถ้าเขาให้คนดูลองได้ก็น่าจะปลอดภัย” ริวแก้ตัวเสียงอ่อยๆ  พสุถอนใจเฮือกแล้วเดินลงบันไดมาข้างล่าง  ริวก็วิ่งตามมา

“พี่...พี่ไผ่...พี่โกรธริวเหรอ”  ริวตามมาคว้าแขนพสุจนถุงขนมร่วงหลุดมือ  พสุส่ายหน้าแล้วก้มลงเก็บส่งคืนให้

“ไม่ได้โกรธหรอก  แต่ถ้าพี่ยืนเถียงอยู่กับริวบนนั้น  ริวก็ต่อรองไม่ยอมกลับง่ายๆ  จริงไหม”

“พี่ไม่โกรธริวแน่นะ”

“ไม่ได้โกรธครับ  พี่รู้ว่าริวอยากลอง  อยากสนุก  แต่มันอันตรายเกินไป  พี่ไม่อนุญาตเข้าใจไหม”

“ครับ”

“งั้นก็กลับกันซะทีดีไหม  กว่าจะถึงกรุงเทพคงดึก”

“ครับ”  ริวรับคำแล้วเดินตามพสุต้อยๆ  ระหว่างนั้นก็ผ่านร้านตักไข่  ร้านขายสัตว์เลี้ยงพวกกระต่ายแคระ  หนูแฮมสเตอร์  ริวก็หยุดยืนมองตาละห้อย 

“เราเลี้ยงไม่ได้หรอกนะริว...งานยุ่งขนาดนี้ถ้าเอาไปก็เป็นภาระให้คนอื่นเปล่าๆ”

“ครับ” ริวรับคำแล้วเหลือบมองเจ้ากระต่ายแคระอีกรอบก่อนจะเดินตามพสุมา 



พสุเห็นอาการเหลียวหน้าเหลียวหลังของริวแล้วอดสงสารไม่ได้  ท่าทางริวยังอยากเที่ยว  แต่เพราะเขากลัวจะดึกถึงได้รีบพากลับ  ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นร้านปาลูกดอกจึงตัดสินใจให้ริวเล่นเกมอีกสักเกมก่อนกลับ



“ริว...ปาลูกดอกกันไหม”

“เอาครับ” ริวรับปากทันทีทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพสุหมายถึงอะไร  พสุเดินนำเข้าไปในร้านปาลูกดอกแล้วสอนวิธีเล่นด้วยการปาให้ริวดูก่อน  เด็กหนุ่มก็ทำตาม ตอนแรกริวก็ขว้างสะเปะสะปะ  แต่พอรู้วิธี  ไม่กี่ลูกริวก็ปาถูกลูกโป่งแตก  เจ้าของร้านหยิบใบสลากในลูกโป่งที่แตกมาใส่แก้วไว้ให้  เพราะริวยังซื้อลูกดอกปาอีกอย่างสนุกสนาน  ดูท่าทางริวไม่ได้อยากได้รางวัล  แต่ชอบปาให้ถูกลูกโป่งแตกมากกว่า

“ริว...พอเถอะ  ดูสิรางวัลจะเต็มแก้วแล้ว”

“ขออีก 10 ลูกนะพี่”

“10ลูกแล้วหยุดทันทีนะ”

“ครับ”  ริวรับปากแล้วขว้างต่อไปอีก  เจ้าของร้านยิ้มหน้าบาน  เพราะแค่พสุกับริวสองคนก็ได้ไปสามพันบาทแล้ว  เพราะริวเลือกแบบ 2 ลูก 100 บาท  ซึ่งของรางวัลก็ราคาสูงตาม   แต่ริวเรียกลูกดอกมาทีละ 10 ลูก  แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตา  ท่าทางสนุกเต็มที่



ปกติพสุไม่ใช่คนใช้เงินฟุ่มเฟือยไปกับเรื่องไร้สาระ  แต่พอเห็นริวหัวเราะร่า  ตาเป็นประกายสดใสแบบนี้  เขาก็ขัดใจไม่ลงจริงๆ

พอเลิกเล่น  เจ้าของร้านก็เอาสลากในลูกโป่งมาแกะเพื่อแลกรางวัล  ทั้งตุ๊กตา นาฬิกา หมอน  แม้ริวจะไม่ได้ปาถูกทั้ง 60 ลูก  แต่ของรางวัลก็มากจนเจ้าของร้านต้องไปเอาถุงใบใหญ่มาให้ใส่รางวัลถึง 2 ใบ  แล้วไหนจะบรรดาถุงขนมของริวอีก



“ริว...อยากได้ของพวกนี้ไหม”

“อยากได้ครับ”  ริวตอบทันที  ตาใสแป๋วเหมือนเด็กทำให้พสุอดยิ้มไม่ได้

“แต่มันเยอะเน้อ  บางอันก็ซ้ำๆ กันด้วย”  ริวบ่นหลังจากก้มดูรางวัลในถุงที่ซ้ำๆกันหลายชิ้น

“นั่นสิ  อันไหนที่ซ้ำกัน  เราเอาให้คนอื่นดีไหม” พสุถามแล้วแยกของบางชิ้นอย่างนาฬิกาติดผนังรูปการ์ตูนสีสดใสและตุ๊กตาออกมาก่อน

“ให้ใครเหรอพี่?”

“แจกเด็กๆ แถวนี้”

“เอาสิครับ  แล้วจะแจกใครดี”



พสุยิ้ม  แล้วหันไปรอบๆ  เห็นมีเด็กๆหลายคนที่พ่อแม่พามาเที่ยวงาน  ยืนจ้องตุ๊กตาบนชั้นเขม็ง  แต่พ่อแม่ก็ปฏิเสธที่จะเสียเงินไปกับค่าลูกดอกโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้ตุ๊กตาตัวนั้นหรือเปล่า



“ริวเอาตุ๊กตาตัวนี้ไปให้เด็กคนนั้นสิ”  พสุส่งตุ๊กตาตัวที่เหมือนกับที่แม่หนูอยากได้ให้ริว  เด็กหนุ่มรับแล้วเดินงงๆ  ไปส่งให้ตุ๊กตาให้เด็ก  ตอนแรกพ่อแม่เด็กก็หันมามองอย่างระแวง แต่พอหันมาเห็นถุงใบใหญ่ที่ใส่รางวัลเต็มถุงก็ยิ้มออกแล้วหันมาขอบคุณริว  ขณะที่แม่หนูน้อยหน้าบาน  ไหว้ริวกระชดกระช้อยน่ารัก  จนคนถูกไหว้ก็หน้าบานไปด้วย

“เด็กคนนั้นน่ารักจัง...พี่...ริวไม่เอารางวัลแล้ว  เราเอาไปแจกเด็กๆกัน”



พสุอดหัวเราะไม่ได้  ดีใจที่ริวคิดแบบนี้  อารมณ์ของผู้ให้นั้นปรีติอิ่มเอมเสมอ  และเขาคิดว่าริวก็คงจะรู้สึกเช่นกัน  ตอนแรกริวก็ทำท่าจะแจกดะ  แต่พสุปรามไว้ก่อน  แล้วบอกให้ริวเลือกให้แต่คนที่เขาอยากได้  ริวก็เลยทำตัวเป็นซานตาคลอส  หิ้วถุงใส่ของมือหนึ่งอีกมือก็หยิบของในถุง  แจกเด็กๆ ที่พ่อแม่พามาเล่นปาเป้าแล้วไม่ได้รางวัลกลับไป



“กลับกันดีกว่าริว”  พสุเตือนเมื่อเห็นว่าชักดึกแล้ว  ริวก้มมองของในถุงยังเหลืออีกหลายอย่าง  แต่ตอนนี้ก็ไม่มีเด็กๆมาเล่นปาเป้าแล้ว  มีแต่ผู้ใหญ่สองสามคน  ริวจึงหอบถุงของกลับไปที่รถ



พอไปถึงพสุก็อดอมยิ้มไม่ได้  เด็กหนุ่มที่รับฝากรถ  เอาเชือกฟางมากั้นรอบรถริวถึงสองชั้น  แล้วให้เด็กตัวเล็กสองคนยืนเฝ้าอยู่  พอพสุกับริวมา  เด็กสองคนนั้นก็จ้องหน้าพวกเขาเขม็ง



“พี่เป็นเจ้าของรถเหรอ”

“ใช่ครับ”

“รอเดี๋ยว  ผมถามพี่เบิ้มก่อน  ถ้าพี่เบิ้มบอกใช่พี่ถึงจะเอารถไปได้ รู้ป่ะ”

“ได้ครับ”  พสุรับคำยิ้มๆ  เด็กตัวเล็กกว่าวิ่งปรู๊ดหายไป  ครู่เดียวเด็กหนุ่มที่รับฝากรถก็วิ่งตามมา

“อ้าวเพ่นั่นเอง  เอ้ามึงถอยมาดิ  พี่เขาจะได้เอารถไป”



พสุส่งเงินให้เด็กหนุ่มที่ชื่อเบิ้มตามสัญญา  แต่ยังเผื่อแผ่ไปให้อีกสองหนุ่มน้อยคนละ 100 เหมือนกัน  เล่นเอาสองหนุ่มน้อยหน้าบานแฉ่ง
พสุหยิบหมอนโดเรม่อนไว้สองใบ  แล้วส่งถุงใส่ของรางวัลที่เหลือให้เบิ้ม



“อันนี้แถม”

“ขอบคุณคับเพ่  แหมใจดีจัง” 



พสุหันไปเห็นริวยืนหาวหวอดแล้วหมุนไหล่อย่างเมื่อยๆ ก็อดขำไม่ได้  ก็เล่นปาไปตั้ง ห้าสิบกว่าลูกคนเดียว จะไม่เมื่อยได้ยังไง



“เอากุญแจมาให้พี่ริว  เดี๋ยวพี่ขับเอง” 



ริวส่งกุญแจให้อย่างว่าง่าย  พอขึ้นรถพสุก็ยื่นหมอนที่เพิ่งได้มาส่งให้ริวทั้งสองใบ  เด็กหนุ่มแกะถุงพลาสติกออกแล้วเอาใบหนึ่งหนุน  อีกใบกอดไว้ ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัย

ขณะที่พสุขับรถออกจากลานจอด  ชายหนุ่มก็เห็นเบิ้มกำลังยื่นตุ๊กตาให้เด็กช่วยเฝ้ารถสองคนนั่น  ขณะที่เด็กสองคนนั้นก็ยื่นเงินที่เขาให้  ให้เบิ้มด้วยท่าทางเสียดาย



“พี่จอดก่อน” ริวร้องบอกพร้อมกับลุกนั่งตัวตรง  แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก

“จะทำไมเหรอริว” พสุถามแต่ไม่ได้จอดรถตามที่ริวบอก

“ก็เด็กคนนั้นขี้โกง  ทำไมต้องแย่งเงินเด็กเล็กๆ ด้วย  พี่จอดรถก่อนริวจะลงไปดู” ริวชะเง้อมองกระจกส่องหลังอย่างร้อนใจ

“ริว...อย่าไปยุ่งเลย”

“ทำไมละครับ  ก็เขาทำผิด” ริวหันมาถามพสุด้วยสีหน้าพิศวงสุดขีด  เด็กหนุ่มคิดว่าพสุไม่ทันเห็น  ถึงไม่ได้ลงไปช่วยเด็กสองคนนั้น

“ริวรู้ไหม  เด็กพวกนี้เขามักจะโตมาด้วยกัน  อยู่รวมกันเป็นกลุ่มเป็นแก๊งค์  บางทีก็เป็นญาติกัน  เด็กสองคนนั้น  ยังต้องอาศัยกิน อาศัยอยู่กับนายคนขี้โกงที่ริวว่าไปอีกนาน  ถ้าริวลงไปเอะอะ  แน่ล่ะว่าเขาก็อาจจะยอมคืนเงินให้  แล้วพอริวมาแล้วล่ะ  เด็กสองคนนั่นจะทำยังไง  ไม่ใช่ว่าเด็กสองคนนั้นจะไม่ได้เงินนะริว  เพียงแต่อาจจะได้ตามสัดส่วนที่เขาจะแบ่งให้  การที่เขาให้ตุ๊กตา ก็แปลว่าเขายังมีน้ำใจ  เยอะไปที่ไม่ให้อะไรเลยนอกจากอาหารสามมื้อ” 



พสุอธิบายอย่างคนมีประสบการณ์  เขาเป็นเด็กบ้านสวน  เที่ยวงานวัดมาตั้งแต่เด็กๆ  สมัยเขาเป็นเด็กเขามีเพื่อนเป็นเด็กรับฝากรถและเด็กตามคณะเร่ขายของที่จะไปขายของตามงานวัดต่างๆ  จากที่ไปอีกที่ จากจังหวัดไปอีกจังหวัด  ทำให้เขาได้รู้เรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เป็นเด็ก



“ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย”  ริวบ่นพึมพำหลังจากนั่งเงียบไปครู่ใหญ่ๆ  พสุเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ

“ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ริวต้องเรียนรู้  ไม่มีสิ่งไหนในโลกหรอกนะที่มีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสีย  ทุกอย่างล้วนมีสองด้านเสมอนั่นแหละ  อยู่ที่เราจะมองเห็นด้านไหนเท่านั้นเอง”  พสุปลอบเสียงอ่อนโยน  เพราะเขารู้ว่าริวสะเทือนใจ



ริวมองโลกด้วยสายตาของเด็ก  ที่เห็นแค่สีขาวกับดำ  ขณะที่เขามองโลกนี้เป็นสีเทา  ไม่มีสิ่งใดที่บริสุทธิ์ผุดผ่องจนเป็นสีขาว และไม่มีสิ่งใดที่สกปรกจนดำสนิทได้  ทุกอย่างล้วนมีสองสีผสมกัน  อยู่ที่สีขาวหรือสีดำจะมากกว่ากันเท่านั้น

เสียงกรนเบาๆ ของริวทำให้พสุต้องหันไปมองอีกรอบ  แม้จะหลับไปแล้ว  แต่หลายครั้งที่ริวก็เกาไปตามคอตามแขน  คงเพราะเหนียวตัว  พสุเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเกือบเที่ยงคืนแล้ว  จริงอยู่ว่าเขาได้นอนบ้างแล้วตอนขามา  แต่วันนี้เขาทำงานทั้งวันแถมยังมาเล่นน้ำกับริวอีก  ก็อดเพลียไม่ได้  หากต้องขับรถกลับกรุงเทพในสภาพนี้  ไม่รู้ว่าจะทนง่วงไหวหรือเปล่า  ชายหนุ่มจึงตัดสินใจหาที่พักค้างคืน....


...........................

[£.Ma|e¥]

ู^
^
^
^
แว้กกกๆ
จิ้มๆ

ริวกับพี่ไผ่น่าร๊ากกกก หุหุ
อยากได้ตุ๊กตามั่งจัง >..<

[thopia]

น่าร๊ากกกก   

ริวจ๋าเรื่องอื่นใสซื่อได้

แต่เรื่องพี่ไผ่รุกเร็วหน่อยก็ดีนะจ๊ะ

ว่าแล้วก็ปูเสื่อรอต่อไป 

[LalaBam]

พี่ไผ่
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
 

น่าร๊ากกกก   

ริวจ๋าเรื่องอื่นใสซื่อได้

แต่เรื่องพี่ไผ่รุกเร็วหน่อยก็ดีนะจ๊ะ

ว่าแล้วก็ปูเสื่อรอต่อไป 

พี่ไผ่รับนะ
อิอิ

[hahn]

หนีมาสวีทกัน 2 คน แต่ ตอนหาที่พักเนี่ย จะต้องกลับไปเป็นข่าวหรือเปล่า เป็นห่วงจัง

[N.T.❁]

พี่ไผ่
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
 

น่าร๊ากกกก   

ริวจ๋าเรื่องอื่นใสซื่อได้

แต่เรื่องพี่ไผ่รุกเร็วหน่อยก็ดีนะจ๊ะ

ว่าแล้วก็ปูเสื่อรอต่อไป 

พี่ไผ่รับนะ
อิอิ

ขำสองรีนี้อะค่ะ 5555


ริวน่ารักเนอะ ^^ 

[Wr@iTh]

แง๊....น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาา 
แต่- -ไรเตอร์ เร่งหน่อยเถ้ออออออออออออออออ!!!
เมื่อไหร่จะรู้ใจกันล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! 

[nirun4]

มาหวานกันที่งานวันนี่เอง ฮิ้ววววว

[iranen]

โดอ้ยอะไรมันจะน่ารักขนาดนั้น
คนอ่านใจละลาย
อยากเห็นอิมเมจของไผ่กับริวมากๆ
คงน่ารักมากเลย
 

[Na_RimKLonG]

อ๊ากกกกกก

ที่พักค้างคื๊นนนนนนนนนนนนนนนนน   

[samsoon@doll]

  ค้างคืน ค้างคืน ค้างคืน

[didi]

คู่นี้น่ารักจังเลย
 

[sang som]

กร๊ีดดดดด

น่าลั๊ค มากมาย รักริวมากมาย ไม่มีหน่วยวัดได้หลอกความรักนี่ อิอิ

[SweetSmile]

เที่ยวงานวัดหนุกหนานกันใหญ่
น้องริวตื่นตาตื่นใจหละสิ

อ๊ะ อ๊ะ พี่ไผ่แวะค้างคืนเหรอจ๊ะ
จะมีอะไรเกิดขึ้นมั้ยเนี่ย อิอิ

[kny]

หวีดหวาน

[justlove]

 :impress2:อู๊ํวววว ริวเคยหัดหับรถแข่งมาแล้วเหรอ เก่งจัง เท่ห์ด้วย มีอะไรที่ยังไม่เคยลองอีกมั่ง

.............ถามเองก็ตอบเองว่า พี่ไผ่


อยากไปเที่ยวงานวัดบ้าง อยากแอบเป็นปาปาตามสองคนนี้ไปด้วยจัง
แอบตื่นแต้นนะเนี่ย กำลังหาที่พักใช่ป่ะ จะมีลุ้นง่ะป่าว

[lasom]

น้องริวกิ้วก๊าวววววววว พี่ไผ่ยังไม่ทันกล่อมก็หลับซะล่ะ
ค้างคืนดูดาวกะพี่ไผ่ ฮิ้วววว 

[minchy]

อิช้านก็มาลุ้นตอนหาที่พักนิแหละ

[yayee2]

ริวโชคดีมากเนอะ ถ้าสองคนนี้ตกลงเป็น...กันเมื่อไร
ริวจะได้ทั้ง...ทั้งพี่ ทั้งครูสอนทักษะชีวิต
อ่านไปก็ลุ้นไป  ไวไวด้วยค่ะ

[PEENAT1972]

 

คุณนายแก้ว



น่ารักเสมอเลยนะหนูริว 555 +1

[indy❣zaka]

ปัญหาที่ว่า ใครจะเป็นรุก ใครจะเป็นรับ ยังเป็นปริศนาสำหรับเรื่องนี้
ใจนึงอยากให้ไผ่รุก เพราะริวเค้าใสซื่อ กลัวจะทำไม่เป็น 
แต่ไปๆมาๆ ดูเหมือนพี่ไผ่แกไม่คิดจะรุกสักกะที คนอ่านรอกันจนจะแก่แล้ว 
เลยไม่แน่ใจ ใครรุก ใครรับกันแน่หว่า
ปริศนานี้ ลึกลับยิ่งกว่า ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน ซะอีกค่ะ 

กอดคนโพสต์กับคนแต่งจ้ะ 
อัพบ่อยนะคะ รักเรื่องนี้มากมาย 

[aehJTS]

รู้สึกจะเป็นปัญหาเสียแล้วเพราะคาใจเกือบทุกคนว่า ใครรับ ใครลุกกันแน่
  writer คะ

[pattybluet]

น่ารักตลอดๆอ่ะคู่นี้
เล่นน้ำทะเล เที่ยวงานวัด และหาที่พักค้างคืน อร๊ายยยย เหมือนเดทกันเลยนะเนี่ย

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[JJHJJH]

ขอค้างด้วยยยยยย

[OhJa]

น่ารักๆๆๆ 

[maio2000]

  พี่ไผ่ขับรถไม่ไหว จะหาที่พัก
จะมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย มีไม่มีก็น่ารักทั้งสองคนเลย
อยากจับมา แน่นๆ รักพี่ไผ่กับน้องริว