ตอนที่ 48
“ริว! มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ มาแต่งหน้าสิลูก” พี่จ๋าหันมาทักอย่างแปลกใจเพราะไม่เห็นรถของริว
“สวัสดีครับพี่จ๋า”
“สวัสดีครับ ดีจังที่ริวมาก่อนเวลา พี่จะเอาสคริปต์มาให้ดูพอดี เพราะมันมีฉากงอนง้อกันของ ‘มาร์คกับยี่หวา’ กับเพิ่มคิวบู้อีกนิดหน่อยนะลูก” พี่จ๋าหมายถึงตัวละครที่ริวกับแพรพลอยเล่น ก่อนจะส่งบทที่เพิ่มเติมมาให้ริวดู
“ครับ” ริวรับคำแล้วอ่านบทอย่างตั้งใจขณะที่ช่างแต่งหน้าทำผมให้
“ไงริว...ไม่สบายหายแล้วเหรอ?” เสียงทักกระฟัดกระเฟียดดังอยู่ไม่ห่าง
“ครับ” ริวรับคำส่งๆ ไม่ได้หันไปดูด้วยซ้ำว่าใครพูดด้วย เพราะมัวแต่ตั้งใจอ่านบท
แพรพลอยกระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ ริว แต่ยังไม่มีช่างหน้าช่างผมคนไหนว่างมาทำให้เธอ เธอจึงได้แต่นั่งกอดอกหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ เมื่อวานพี่จ๋าบอกว่าริวขอลาหยุดเพราะไม่สบาย ทำให้ช็อตเด็ดที่เธออุตส่าห์เตรียมสร้างซีนและเตี๊ยมกับนักข่าวบันเทิงฉบับหนึ่งไว้ล่มไม่เป็นท่า จนเธอโดนด่าว่าทำให้เขาเสียเวลา แต่ใบหน้าริววันนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนป่วยสักนิดเดียว
“นี่ริว! พลอยพูดกับริวอยู่นะ” แพรพลอยพยายามเรียกร้องความสนใจแต่ดูเหมือนริวจะไม่ได้ฟังสักนิด
“น้องพลอยขา ค่อยคุยไม่ได้เหรอคะ เห็นมั๊ยคะว่าเจ๊กะลังจะทาปากให้น้องริวอยู่ มัวแต่ชวนคุยแบบนี้จะยิ่งช้า ถ้าเจ๊แต่งหน้าน้องพลอยลวกๆเพราะกลัวไม่ทันเข้าฉากนี่ห้ามโวยนะคะ” เจ๊บีช่างแต่งหน้าขาเม้าท์หันไปตำหนิแพรพลอย แล้วถึงหันมาแต่งหน้าให้ริวต่อ
แพรพลอยสูดลมหายใจแรงด้วยความโกรธ แต่พยายามระงับไว้เพราะเจ๊บีนั้นแต่งหน้าเก่งที่สุดแล้ว เป็นนักแสดงแต่ถ้าทำตัวมีปัญหากับช่างแต่งหน้ากองถ่ายมีหวังได้หน้าเยินๆ เข้าฉากแน่นอน
ชั่วขณะที่แพรพลอยหันรีหันขวางด้วยความโกรธ สายตาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของริววางทิ้งไว้บนโต๊ะคู่กับเป้ เด็กสาวกวาดตามองรอบๆ ไม่เห็นว่าจะมีใครสนใจมองมาที่เธอ จึงลุกเดินเตร่ไปที่โต๊ะซึ่งใช้เป็นที่วางกระเป๋าและข้าวของๆ บรรดานักแสดง ที่อยู่ห่างจากบริเวณที่แต่งหน้าพอสมควร ตามปกติจะมีทีมงานบางคนคอยดูแลให้ แต่วันนี้ยังมีนักแสดงมาเพียงไม่กี่คนจึงมีข้าวของไม่มากนัก ก็เลยไม่มีทีมงานไปคอยดูแลเหมือนเคย
แพรพลอยกวาดตามองรอบๆ อีกครั้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของริวกดโทรเข้าเบอร์ของเธอ แล้วลบเบอร์โทรออกเรียบร้อยจึงวางคืนไว้ที่เดิม เด็กสาวเดินลิ่วไปหาผู้จัดการส่วนตัว โดยคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนเห็นจนได้
เธียรที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำเห็นการกระทำทั้งหมดของแพรพลอย ชายหนุ่มเหยียดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะส่ายหัวอย่างสมเพช แล้วเตือนตัวเองให้อยู่ห่างจากดาราสาวหน้าใหม่คนนี้ให้มากที่สุด ไม่อย่างนั้นหวยอาจจะมาออกที่เขาบ้างก็ได้ใครจะรู้
“น้องริวคะ โทรศัพท์ของน้องริวรึเปล่าคะเครื่องที่อยู่บนเป้น่ะ” เก๋เดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าริวซ้อมคิวบู้เสร็จแล้ว อีกสักครู่ถึงจะเริ่มถ่ายทำ
“ครับของผม” ริวหันมารับคำงงๆ
“พี่เห็นไฟมันกระพริบสั่นๆ มาสักพักแล้วนะคะ” เก๋บอกแล้วยิ้มกว้างที่ริวยกมือไหว้ขอบคุณ
“เหรอครับ ขอบคุณมากครับพี่เก๋”
ริวเดินไปหยิบโทรศัพท์มาดูแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์หรา ปกติอลันจะไม่โทรหาเขา แม้เครื่องนี้จะเป็นเครื่องของบริษัทที่กรเวชบังคับให้เขาพกไว้ก็ตาม
“ว่าไงอลัน”
“เรื่องที่นายให้ฉันสืบน่ะ...”
ริวนิ่งฟังรายละเอียดจากอลันแล้วเม้มปากแน่น ดวงตาเป็นประกายกร้าวขึ้นเรื่อยๆ
“เมื่อวานถ้านายมาทำงาน รับรองว่านายได้มีรูปขึ้นคอนโดเขาบนหน้าหนึ่งวันนี้แน่ๆ...ผู้หญิงคนนี้กะจับนายเต็มที่นะริว” อลันเตือนปิดท้ายหลังจากเล่าเรื่องที่สืบมาได้ทั้งหมดให้ริวฟังเรียบร้อยแล้ว
“สกปรก...หน้าตาก็ดีทำไมจิตใจถึงได้ชั่วร้ายนัก...”
“นายใจเย็นๆ นะ ฉันว่า...” ริวกดตัดสายก่อนอลันจะพูดจบ แล้วเดินลิ่วไปหาแพรพลอยที่กำลังคุยหัวเราะต่อกระซิกอยู่กับผู้จัดการส่วนตัว
“ขอผมคุยด้วยสักครู่ได้ไหม”
แพรพลอยหันมายิ้มหวาน แต่พอสบตากันรอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นแหยเฝื่อน
“มีอะไรก็ว่ามาสิ พลอยกับพี่ปุ๊กไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว”
“แสดงว่าเขารู้เรื่องคุณทุกเรื่องสินะ” ริวถามเสียงเรียบ แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับด้วยความโกรธ
“แน่นอน ก็พี่ปุ๊กเขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของพลอยนี่”
“ก็ดี งั้นผมจะเตือนพวกคุณสองคนพร้อมกันเลยว่าอย่ามายุ่งกับผมอีก เพราะถ้าคราวหน้าคุณยังเอาเรื่องโกหกไปบอกนักข่าวเพื่อสร้างข่าวระหว่างคุณกับผม หรือเพื่อทำลายพี่แก้วอีก ผมจะยื่นฟ้องคุณแน่นอน”
“อะ...อะไร สร้างร่งสร้างเรื่องอะไรกัน ฉันไม่รู้เรื่อง” แพรพลอยแก้ตัวปากคอสั่นด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องนี้
“นี่อย่ามากล่าวหากันลอยๆ นะริว ฉันฟ้องคุณได้นะ” ผู้จัดการส่วนตัวของแพรพลอยตวาดเสียงดังเพื่อให้เป็นจุดสนใจ เธอมั่นใจว่าถ้ามีคนอื่นรู้เห็น ริวจะไม่กล้าทะเลาะกับผู้หญิงให้เสียภาพพจน์แน่ๆ
“ผมให้คนเช็คข้อมูลมาละเอียดแล้ว ผมไม่ได้กล่าวหาคุณลอยๆแน่แพรพลอย ผมมีทั้งพยาน แล้วก็หลักฐานที่จะเอาเรื่องคุณได้” ริวยังพยายามสะกดน้ำเสียงให้ราบเรียบทั้งที่ในใจเขาเดือดพล่านด้วยความโกรธ เด็กหนุ่มจึงไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้คนในกองถ่ายต่างหันมาสนใจพวกเขาเป็นตาเดียวแล้ว หลายคนขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ เพราะกลัวจะพลาดช็อตเด็ด
แพรพลอยหน้าชาเมื่อริวไม่มีทีท่าว่าจะยอมลงให้เธอแม้แต่นิดเดียว แถมทีมงานบางคนยังแอบหันไปกระซิบกระซาบกันแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาสะใจ ทำให้เด็กสาวโกรธจนควันแทบออกหูที่ริวกล้าฉีกหน้าเธอ
“อย่ามาขู่กันนะ ฉันไม่กลัวคุณหรอก อ๋ออออออ...นี่คงทนไม่ได้สินะที่สุดที่รักโดนหนังสือพิมพ์ด่าโครมๆ ทุกวัน ถึงได้มาหาเรื่องฉัน จะบอกอะไรให้หายโง่นะริว ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าไอ้อาชีพนางแบบน่ะ แก้วกุดันเขามีไว้บังหน้า แต่จริงๆ ไปทำอาชีพอะไรกันแน่ถึงได้รวยเอ๊ารวยเอาขนาดนั้น”
“หยุดนะแพรพลอย!” ริวตวาดเสียงดังอย่างลืมตัว เขาไม่คิดว่าแพรพลอยจะเลวร้ายได้ขนาดนี้
“ฉันไม่หยุด ฉันพูดเรื่องจริง...ใครๆ เขาก็รู้ มีแต่คุณนั่นแหละที่โง่ไม่รู้อยู่คนเดียว”
ริวเม้มปาก กำมือแน่นเพื่อระงับความโกรธ ดวงตาคมเป็นประกายวาววับถ้าเป็นไฟก็คงเผาแพรพลอยเป็นจุณไปแล้ว เขารู้สึกรังเกียจแพรพลอยขึ้นมาจนไม่อยากอยู่ใกล้แม้สักวินาทีเดียว
เก๋เห็นท่าไม่ดีรีบโทรตามพี่จ๋าที่เพิ่งออกไปธุระให้รีบกลับมา เสร็จแล้วก็ปรี่เข้าไปจับแขนริวเอาไว้ก่อน
“น้องริวคะ ไปเตรียมเข้าฉากได้แล้วค่ะ พวกพี่ๆ สตั๊นท์แมนเขารออยู่”
“ครับ” ริวสูดหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์ ก่อนจะยอมเดินตามเก๋ไป
แต่แพรพลอยกลับปรี่ไปขวางหน้า ไม่เคยมีใครทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนแบบนี้มาก่อน นอกจากริวจะทำให้เธอต้องหน้าแตกซ้ำซากมาไม่รู้กี่รอบแล้ว เขายังทำเหมือนจะปกป้องแม่นางแบบรุ่นป้านั่นอีก นี่เป็นสิ่งที่แพรพลอยยอมไม่ได้ เธอมีอะไรสู้แก้วกุดันไม่ได้ ทั้งสวยกว่า เด็กกว่า แต่ริวกลับทำเหมือนรังเกียจเธอ
“นี่หยุดนะริว จะมาเดินหนีกันง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ มาด่าฉันปาวๆ แล้วก็สะบัดหน้าไปแบบนี้ฉันเสียหาย คุณต้องขอโทษฉันเดี๋ยวนี้” แพรพลอยวิ่งไปดักหน้าริว แล้วเชิดหน้าใส่อย่างมั่นใจ
“ไปให้พ้น” ริวสั่งเสียงเย็น แล้วขยับถอยหนีแพรพลอย
“อะ...อะไรนะ” ไม่ใช่ไม่ได้ยิน แต่แพรพลอยไม่เข้าใจว่าทำไมริวถึงพูดอย่างนี้
“ไปให้พ้น อย่ามายุ่งผมอีก” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของริวเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดจนแพรพลอยหน้าชาวาบด้วยความโกรธและอาย
“กล้าดียังไงมาไล่ฉัน” เด็กสาวขยับเข้าหา แต่ริวเบี่ยงตัวออกห่าง แถมยังทำหน้าขยะแขยง
“อย่ามาแตะตัวผม”
“ทำไมยะ เนื้อเป็นทองหรือไงถึงห้ามแตะ” แพรพลอยกรีดเสียงใส่ด้วยความโกรธ
“เพราะผมขยะแขยงคุณน่ะสิ ผู้หญิงแบบคุณ ทำตัวสกปรกแล้วก็มีแต่ความคิดสกปรกในสมอง”
แพรพลอยอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะโดนริวด่าเจ็บแสบแบบนี้ อย่าว่าแต่แพรพลอยเลย แม้แต่ทีมงานที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตะลึงตาค้างกันหมด ใครจะไปคิดว่าคนที่ไม่เคยแม้จะบ่นหรือว่าใครสักคำอย่างริว บทโกรธขึ้นมาจะแรงได้ขนาดนี้
กรี๊ดดดดดดดด!!!
เสียงกรีดร้องไล่หลังพร้อมกับที่เจ้าตัวพยายามจะโผตามไปทำร้ายริว แต่ทีมงานลากแขนเธอไปอีกทางเสียก่อน ริวเดินลิ่วๆ ออกมาขึ้นรถ พอประเสริฐเห็นสีหน้าริว ก็ไม่พูดไม่ถามอะไรทั้งสิ้น ขับรถกลับบริษัททันที
ริวถอนหายใจเฮือกใหญ่ แน่ใจได้เลยว่าวันนี้ยังไงก็ต้องพักกองแน่นอน ยังไงเขาก็ร่วมงานกับแพรพลอยไม่ได้แน่ๆ
เด็กหนุ่มตัดสินใจโทรหาพี่จ๋า หลังรถออกจากกองถ่ายได้สักครู่ เขาจะทิ้งงานโดยไม่รับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด อย่างน้อยๆ ก็ต้องบอกให้พี่จ๋าหาคนอื่นมาแทน
“พี่จ๋าครับ”
“น้องริว! อยู่ไหนคะเนี่ย พี่ตามหาซะทั่ว” เสียงพี่จ๋าร้อนรนจนริวรู้สึกเกรงใจเธอมากขึ้น
“ขอโทษครับพี่จ๋าที่ผมทำให้วุ่นวาย พี่จ๋าเอาคนอื่นเล่นแทนผมเถอะครับ”
“ต๊าย! ทำงั้นได้ไงคะ เปลี่ยนไม่ได้เด็ดขาดเลยค่ะน้องริว”
“พี่จ๋าคงทราบแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมขอโทษนะครับ แต่ผมทนทำงานกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จริงๆ” ริวตอบตรงไปตรงมา แค่เห็นหน้าแพรพลอยเขาก็ขนลุกไปหมดแล้ว รังเกียจในความคิดสกปรกของเธอจนทนมองหน้าเธอไม่ได้แน่
“พี่จ๋าก็ยอมให้น้องริวเลิกเล่นไม่ได้เหมือนกันนะคะ เพราะน้องริวเป็นตัวหลักของเรื่อง บทน้องกับบทพระเอกน่ะเท่ากันเลยนะค๊า”
“แต่ผม...” ริวอึกอัก จะให้เขาทนเข้าฉากกับแพรพลอย เขาก็แน่ใจเลยว่าทำไม่ได้
“เอางี้ค่ะ พี่ถามน้องริวคำเดียวว่า ถ้าไม่ใช่แพรพลอย แต่เป็นดาราคนอื่น น้องริวจะยอมเล่นไหมคะ”
“ครับ พี่จะเปลี่ยนบทผมยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องร่วมงานกับผู้หญิงคนนั้น ผมก็พอใจแล้ว” ริวตอบอย่างยอมจำนน เพียงแค่ไม่ต้องเล่นกับแพรพลอย จะแก้บทเขาให้เป็นยังไงเขาก็จะยอมรับทุกอย่าง
“ได้ค่ะน้องริว งั้นพรุ่งนี้มาถ่ายตามคิว โอเคไหมคะ”
“ครับ”
.........................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
