หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[RakorN]

ขอเม้นท์ย้อนหลังไปถึงเรื่องที่ริวปะทะยัยพลอยก่อนนะคะ เป็นอะไรที่ปลาบปลื้มมากที่เห็นเซเมะไม่ยอมอ่อนข้อให้ชะนี สะใจสุดๆ ทำตัวมากมายแบบนั้นก็สมควรแล้วหล่ะที่จะโดนสั่งสอนบ้าง จ๋มน้ำหน้างานก็ไม่ได้เล่นแถมยังต้องเจ็บใจเพราะผู้ชายด่าอีก

แต่ตอนล่าสุดเนี้ยอ่านแล้ววูบโหวงในท้อง กลัวจริงๆว่าระหว่างที่พสุไปเกาหลี จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับแม่สุดา เพราะแต่ละอย่างมีลางสังหรณ์ทั้งนั้น ทั้งที่แม่ฝากริวให้ดูพี่ไผ่ และที่ริวคิดถึงแม่..............ไม่อยากให้เกิดเรื่องเศร้าขึ้นเลยค่ะ 

[White]

 
 โผล่มาแล้ว  หลังจากแอบอยู่นาน  อ่านตั้งแต่ตอนแรก
ชอบมากๆเลย น้องริวดูเป็นเด็กไร้เดียงสา ที่แอบเจ้าเล่ห์

โดยส่วนตัวชอบอลัน เพราะเหมือนเทพมากๆ ริวอยากได้อะไร
อลันหาให้ได้ทุกอย่าง  คนอื่นๆก็ชอบ มีบุคลิคแตกต่างกัน

พี่ตะวัน น่ารักมากกกกกก   สู้ๆ นะค่ะ
อัพ บ่อยๆ นะค่ะ   รออ่านตลอดเลย

[n2]

อ่านแล้วอยากไปเที่ยวสวนบ้างคงสนุกดี

[sukie_moo]

จบตอนเหมือนจะเป็นลางยังไงไม่รู้
แต่ไม่หรอกเนอะ...คิดมากไปเองเรา
นับวันน้องริวจะแมนขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนพี่ไผ่ก็เหมือนจะสาวขึ้นรึเปล่าค่ะ
 

เห็นด้วยๆ เหมือนริวกะพี่ไผ่จะมีลางสังหรณ์แน่ๆ

[SweetSmile]

บรรยากาศบ้านสวนอบอุ่นดีจัง
แม่ฝากน้องริวให้ดูแลพี่ไผ่ด้วย
เอ~แปลก ๆ แฮะ จะมีไรป่าวเนี่ย

ไปเกาหลีจะเป็นไงน๊า

[justlove]

  น่ารักอบอุ่นมาก ริวเหมือนคนในครอบครัวจริงๆ

ไปเกาหลีแอบตื่นเต้นนะเนี่ย จะเป็นยังไง ต้องไปทำงานร่วมกับคนอื่นด้วย จะมีมือที่สอง สาม สี่รึเปล่า

[*4_m3*]

น้องแอบคิดคล้ายๆหลายๆคนนะคะ ขอให้คิดมากไปเองแล้วกันเนอะ
ฮาพี่ไวย์อ่า กรรมติดจรวดเลยไหมพี่ โคลนพอกหน้าเขาก็ว่าหน้าใสไม่แพ้น้ำมะพร้าวเลยน้าา:m20:
ริวก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อยากให้พี่ไผ่ปลอกมะพร้าวให้มั่งจัง

[taem2love]

อ่านแล้ว"เธอคืดลมหายใจ"กันจริง สายใยผูกพันถักทอร้อยเรียงจนกลายเป็น รัก ในที่สุด

[Smirnoff]

น้องริวน่ารักอ่าาา
ปล.พี่ไผ่เป็นเคะใช่ม้ายยยยยยยย

[JJHJJH]

กี๊ดดดด ทุกคนคิดว่าพี่ไผ่เป็นเคะกันหมดแล้ว ไม่ใช่นะๆๆๆๆ
ไร้ท์เตอร์เคลียร์ด่วนค่ะ สายพี่แบบนู๋ยอมไม่ด้ายยยยยยยยย

[everytime]

น้องริวอายุ18พี่ไผ่อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ555+

วัวอ่อนเคี้ยวหญ้าแก่

[Anonymus]

ไปเกาหลีคราวนี้จะมาม่ามั๊ย?......แฮ่...โปรดติดตามตอนต่อไป

กี๊ดดดด ทุกคนคิดว่าพี่ไผ่เป็นเคะกันหมดแล้ว ไม่ใช่นะๆๆๆๆ
ไร้ท์เตอร์เคลียร์ด่วนค่ะ สายพี่แบบนู๋ยอมไม่ด้ายยยยยยยยย

......... .............


ริว 18  พี่ไผ่เพิ่ง 26 เองค้าบ  ยังเคี้ยวกรุบกรอบอยู่นา ไม่ใช่หญ้าแก่   

ในวงนี้ ธีรดลแก่สุด 30  แต่ทำตัววัยรุ่นเท่าไวย์  หุหุ

[ลูกหมีน้ำแดง]

ู

ริว 18  พี่ไผ่เพิ่ง 26 เองค้าบ  ยังเคี้ยวกรุบกรอบอยู่นา ไม่ใช่หญ้าแก่   
ในวงนี้ ธีรดลแก่สุด 30  แต่ทำตัววัยรุ่นเท่าไวย์  หุหุ

ฟันธง น้องริวรุกชัวร์ 

[ryneyz]

เด็กใหม่ค่า....  อ่านแล้วสนุกมากเลย 

ริวจะน่ารักไม่ไหนก็ไม่รู้ 

รีบมาต่อไว้ๆ นะค่า  รออ่านใจจะขาด

[mook0007]

ริวน่ารักจังอ่ะ
ขอร่วมด้วยช่วยฟันธง ริวรุกชัวร์

[JJHJJH]

กี๊ดดดด ทุกคนคิดว่าพี่ไผ่เป็นเคะกันหมดแล้ว ไม่ใช่นะๆๆๆๆ
ไร้ท์เตอร์เคลียร์ด่วนค่ะ สายพี่แบบนู๋ยอมไม่ด้ายยยยยยยยย

......... .............

ทำหน้าแบบนี้แปลว่าอะไรค๊า ฮืออออออออออออ
ว่าแต่มาต่อคืนนี้เลยมั้ยอ่า

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   มึนด้วยคน......



ตอนต่อไป...?

[bbyuqin]

เพิ่งได้มาอ่านจ้า...ชอบน้องริว..ยังไปไม่ถึงไหนเลย...ขอรีบไปอ่านต่อก่อนน๊า จัรีบตามอ่านให้ทันจ้า 

[arrow]

คิดถึงพี่ไผกะริว
ไม่อยากให้ไปเกาหลีเล้ยยย

[Wr@iTh]

ู

ริว 18  พี่ไผ่เพิ่ง 26 เองค้าบ  ยังเคี้ยวกรุบกรอบอยู่นา ไม่ใช่หญ้าแก่   
ในวงนี้ ธีรดลแก่สุด 30  แต่ทำตัววัยรุ่นเท่าไวย์  หุหุ

ฟันธง น้องริวรุกชัวร์ 

น้องริวรุกชัวร์ๆ ฮ่าๆๆ

งานนี้มีแต่คนสังหรณ์ใจกับแม่สุดาจริงๆ
ไม่ใช่ไอ้เทพฆ่าเมียเอาสมบัตินา ทำจริงตายแน่มรึง 


แล้วก็แอบลุ้นคู่ตะวันกับไวย์ล่ะ    รู้สึกว่าสองคนชักจะยังไงๆแล้วนา
(โดยเฉพาะตอนไวย์ง้อตะวัน กะตอนที่ตะวันช่วยฉุดไวย์จากท้องร่อง อิอิอิ)

[spring]

บินไปเกาหลีกันเล๊ยยยยยย

 

*****************

ตอนที่ 52

ทันทีที่เขมชาติและทีมงานทุกคนลงจากเครื่องก็ได้รับการต้อนรับจากทีมงานของ JKG ค่ายเพลงที่จะมาร่วมงานกัน  ทีมงานพาทุกคนไปยังบ้านพักรับรองแทนที่จะเป็นโรงแรมเหมือนอย่างที่อื่น หลังจากเก็บข้าวของเข้าห้องพักเรียบร้อย  ทั้งหมดก็ถูกเชิญเข้าไปที่บริษัท

JKG สมกับเป็นค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่เป็นบริษัทร่วมทุนของญี่ปุ่นและเกาหลี  แม้สำนักงานใหญ่จะอยู่ที่ญี่ปุ่น  แต่สาขาเกาหลีก็ใหญ่โตโอ่อ่าไม่แพ้กัน  เขมชาติและทีมงานถูกเชิญขึ้นไปยังห้องรับรองพิเศษ  และได้พบกับผู้บริหารของ JKG ที่มาต้อนรับด้วยตัวเอง  ซึ่งเขมชาติก็รู้ดีว่า ลำพังเขานั้นไม่สามารถทำให้มิสเตอร์ปาร์คแทอุง  สนใจขนาดมาต้อนรับด้วยตัวเองได้แน่ๆ  แต่อยู่ที่คน “หนุนหลัง” บริษัทเพลงเล็กๆ ของเขามากกว่า  ที่ทำให้ได้รับการต้อนรับดีขนาดนี้

หลังการทักทายต้อนรับของผู้บริหาร JKG แล้ว  ทั้งหมดเข้าร่วมประชุมกับทีมงานจากทางเกาหลีในห้องประชุมใหญ่  ทีมโปรดิวเซอร์ของเขมชาติถูกแยกไปนั่งกับทีมโปรดิวเซอร์ของทางเกาหลี  เช่นเดียวกับทั้ง 5 หนุ่ม Kiss me  ก็ถูกเชิญไปนั่งกับ 5 สาว วง MG  เพื่อให้ทำความรู้จักกัน

พสุ ไวยากรณ์  และธีรดลนั้น  ทักทายทั้ง 5 สาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  โดยเฉพาะไวยากรณ์นั้นออกจะติดหูตาแพรวพราวจนสาวๆ แอบสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก  แต่ตะวันกับริวทักทั้ง 5 สาวเพียงสั้นๆ แล้วนั่งอ่านเอกสารในมือเงียบๆ  โดยไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับไปสนใจใครอีก  ผิดกับกลุ่มสาวๆที่ดูจะสนใจทั้ง 5 หนุ่มจนแอบชำเลืองมองมาเป็นระยะๆ

หลังการประชุมเพื่อแนะนำตัวทีมงานทุกๆ คนที่จะทำงานร่วมกันเสร็จ  ทางทีมงานเกาหลีก็เชิญทุกคนไปเที่ยวกันต่อ  โดยที่ 5 สาว MG  จะเป็นคนพาเที่ยว  


“ผมไม่ไปนะ...ขอตัวไปพักก่อนครับ”  ตะวันบอกเสียงเรียบแล้วแยกตัวไปทันที

“ริวก็ไม่ไปนะครับ”  ริวบอกกรเวชแล้วหันมามองหน้าพสุ  

“แต่ไผ่ต้องไปนะ  ยังไงไผ่ก็เป็นหัวหน้าวง  เป็นตัวแทนของวง”  กรเวชดักทางไว้ก่อน  ทำให้พสุต้องตอบรับหน้าเจื่อน  ชายหนุ่มเหลียวมามองริว  แต่ยังไม่ทันชวน 5 สาวก็มาสมทบ  หัวหน้าวง MG  ก็เข้ามาทักทายแนะนำตัวกับพสุ

“สวัสดีค่ะ  ดิฉันโคเยจีเป็นหัวหน้าวง  ส่วนนี่ก็ ชีอีซิล  อิมนาบี  ฮามีโซ  แล้วก็มุนยูรีค่ะ  เป็นน้องเล็กสุดของวงเรา”

“สวัสดีครับ  พสุครับ...ส่วนนี่ก็ธีรดล  ไวยากรณ์  แล้วก็ ริวเป็นน้องเล็กสุดของวงเราเหมือนกัน  ส่วนอีกคนที่เจอกันในห้องประชุมชื่อตะวันครับ  แต่เขาติดธุระก็เลยไม่ได้ไปเที่ยวกับเรา”


พอรู้ว่าตะวันไม่ไป  สาวๆ ก็ทำหน้าเสียดาย  ยูรีปราดเข้าไปยืนชิดริวแล้วส่งยิ้มหวานๆ มาให้ก่อน


“ยูรีค่ะ”

“ครับ” ริวตอบรับเสียงเรียบ  แต่ตาลอบชำเลืองไปทางพสุ  เห็นกำลังคุยยิ้มแย้มกับ หัวหน้าวง MG ก็อดหงุดหงิดไม่ได้  รถตู้ของบริษัทเลี้ยวเข้ามาจอด  ทีมโปรดิวเซอร์ก็ขึ้นไปก่อน  ส่วนหนุ่มสาวสองวงนั้นรอไปอีกคันหนึ่ง

“พวกเราตื่นเต้นมากๆ เลยที่จะได้ไปเที่ยว  จริงๆ นะ” นาบีหันมาบอกพสุเสียงใสระหว่างรอรถ

“ทำไมละครับ”  พสุหันไปถามอย่างแปลกใจ  พวกเธอเป็นคนเกาหลีแต่ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวชมรอบกรุงโซลฟังดูประหลาด

“ก็ตั้งแต่มีชื่อเสียง  พวกเราก็เดินถนนไม่ได้เลยนะสิคะ  จะไปไหนทำอะไร เราต้องทำตามโปรแกรมที่ทางผู้จัดการเตรียมไว้ให้ทุกอย่าง  นี่ถ้าไม่เพราะพวกคุณมา  พวกเราไม่มีโอกาสได้เที่ยวแบบนี้แน่ๆ เลยค่ะ”   เยจีบอกแล้วแอบย่นจมูกนิดๆ  ก่อนจะยิ้มตาพราวให้พสุ  ซึ่งชายหนุ่มก็ยิ้มตอบ

“เหรอครับ...คงเพราะพวกคุณมีชื่อเสียงมาก  ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับ”

“แต่เท่าที่ดิฉันทราบ  วงคิสมีก็เป็นบอยแบนด์อันดับหนึ่งของเมืองไทยนี่คะ  แล้วคุณไม่ลำบากเหรอเวลาไปไหนมาไหน” เยจีถามขณะที่นาบีกับอีซิล ก็ขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ  อย่างสนใจ  จะมีก็แต่มีโซคนเดียวที่มัวคุยกับไวยากรณ์อย่างออกรส  ขณะที่สาวน้อยยูรี  ก็พยายามชวนริวสนทนาโดยที่ริวยืนฟังเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น

“ก็มีบ้างครับ  เพียงแต่เมืองไทยดาราเยอะครับ  แล้วอีกอย่าง  การวางตัวก็ไม่เคร่งครัดเท่าไหร่  เราก็เลยยังไปไหนๆ ได้ตามใจ  แต่ก็ต้องปลอมตัวนิดหน่อย จะได้ไม่มีคนจำได้” พสุตอบแล้วอมยิ้มน้อยๆ  เมื่อนึกถึงอุปกรณ์ปลอมตัวของเขา  ที่มีแว่นใสๆ คล้ายแว่นสายตาอันเดียว  เขาก็พร้อมจะเดินถนนได้แล้ว  ขนาดตอนไปเดินงานวัดที่เพชรบุรีกับริว ยังไม่มีใครจำเขาได้สักคน

“บุคลิกเด่นๆ แบบคุณ  ปลอมตัวแล้วมีคนจำไม่ได้ด้วยเหรอคะ” อีซิลทำตาโต  แล้วแตะแก้มตัวเองอย่างแปลกใจ

“มีเยอะไปครับ” พสุหัวเราะแล้วอดหันกลับไปทางริวไม่ได้  ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นริวยืนมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ  แล้วเด็กหนุ่มก็หันหลังเดินลิ่วๆไป  ทิ้งให้ยูรีที่พยายามชวนเขาคุยยืนหน้าเก้ออยู่คนเดียว

“ริวเขาไม่ไปกับเราเหรอคะ” ยูรีหันมาถามพสุด้วยท่าทางเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ...ไม่ไปครับ  คือเขาไม่สบายนิดหน่อยนะครับ  ก็เลยขอตัวพักผ่อน” พสุรีบแก้ตัวให้ริว  พลางมองตามเด็กหนุ่มด้วยความกังวลใจ  ท่าทางริวคงน้อยใจที่เขาไม่พูดไม่ชวนไปด้วยกัน  ชายหนุ่มคิดจะเรียกริวไว้  แต่กรเวชขึงตาห้ามไว้  ขณะที่สาวๆทั้งกลุ่มก็จ้องเขาเป็นตาเดียว

“ถ้าพร้อมแล้วเราก็ไปกันเลยดีไหมคะ” โคเยจีหันไปชวนทุกคนเมื่อรถตู้ของบริษัทเลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้า

“ไปๆ  รถมาแล้ว  ไผ่ขึ้นรถสิ”  กรเวชหันมาเร่งสำทับเพราะทุกคนขึ้นรถกันหมดแล้ว

“เดี๋ยวผมมานะพี่  ไปตามริวก่อน” พสุตัดสินใจจะไปตามริวเพราะเขารู้ว่าน้องต้องกำลังน้อยใจแน่ๆ

“ได้ไงไผ่  น่าเกลียดตาย  ไผ่บอกสาวๆ เขาไปแล้วนี่ว่าริวไม่สบาย  ก็เลยตามเลยแล้วกัน  ไผ่น่ะอย่าตามใจริวให้มากนักเลย  น้องจะเสียคนก็เพราะไผ่สปอยล์นี่แหละ  แล้วอีกอย่างตะวันก็อยู่  ไม่ต้องกลัวริวเหงาหรอก  เผลอๆ เดี๋ยวก็เขียนเพลงหัวชนกันเพลิน  เรากลับมาจะรู้ตัวหรือเปล่าหรอก” กรเวชเตือนเสียงแข็ง  แต่พยายามหรี่เสียงให้ได้ยินกันสองคนเพราะไม่ต้องการให้สาวๆวง MG รู้สึกว่าพวกเขากำลังโต้เถียงกัน


เหตุผลของกรเวชทำให้พสุเถียงไม่ออก  ชายหนุ่มเหลียวไปมองทางบ้านพักอีกครั้งก็เห็นริวเดินไปห่างพอสมควรจึงตัดสินใจขึ้นรถ  ช่วงที่รถออกพสุอดเหลือบไปมองอีกครั้งไม่ได้  ก็เห็นริวหยุดยืนมองอยู่ไกลๆ  ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก  จนต้องลอบผ่อนลมหายใจเพื่อไม่ให้ผู้ร่วมทางผิดสังเกต

ริวยืนมองรถตู้ไปจนลับตา  เด็กหนุ่มรู้สึกน้อยใจจนแทบร้องไห้  ตอนแรกที่รู้ว่าพสุต้องไปเที่ยวกับสาวๆ กลุ่มนั้น  ริวก็คิดจะไปด้วย  แต่พสุกลับไม่ได้สนใจจะถามเขาสักคำ  แล้วยังท่าทางสนิทสนมของพสุกับผู้หญิงคนนั้น  ก็ทำให้ริวยิ่งน้อยใจจนตัดใจเดินจากมา


“ริว...ทำไมไม่ไปกับไผ่ล่ะ”  ตะวันกำลังไล่โน้ตอยู่ที่เปียโนกลางห้องรับรองของบ้านพัก  เงยขึ้นมาเห็นริวก็ทักอย่างแปลกใจ

“ผมเหนื่อย  อยากนอนพัก  ขอตัวก่อนนะครับ”  ริวตอบเสียงห้วนแล้วกลับขึ้นไปบนห้อง  เด็กหนุ่มทุ่มตัวลงบนที่นอนแล้วหลับตานิ่ง  ทั้งที่ข้างในปั่นป่วนราวกับเกิดพายุย่อมๆ ในอกและช่องท้อง

“ปัดโธ่โว้ย!” ริวฟาดมือกับที่นอนเต็มแรง  แล้วผุดลุกขึ้น  คว้ากระเป๋าสตางค์แล้วเดินลิ่วๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว  จนตะวันที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำก็เห็นเพียงด้านหลังของเด็กหนุ่มไวๆ เท่านั้น


แม้หิมะจะยังไม่ตกแต่อากาศก็เย็นเยือกจนหน้าชา  ริวสอดมือไว้ในเสื้อคลุมแล้วเดินไปเรื่อยๆ  หงุดหงิดจนไม่คิดจะชมร้านรวงสองข้างทาง  เด็กหนุ่มเดินจนเหนื่อยถึงได้หยุดยืนเหลียวมองไปรอบๆ  ลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้คนขวักไขว่  บนตึกมีจอขนาดยักษ์  ฉายภาพเอ็มวีของวงดนตรีของเกาหลีสลับด้วยโฆษณาสินค้า

ริวมองไปรอบๆ ตัวเพื่อหาตึกสำนักงานของ JKG  แต่ก็มองไม่เห็น  เด็กหนุ่มจึงสรุปให้ตัวเองได้ทันทีว่าเขาหลงทาง  แต่ริวก็ไม่คิดจะเรียกแท็กซี่กลับไปตอนนี้  เด็กหนุ่มเดินไปตามฟุตบาท  ดูร้านรวงที่ขายของแปลกตาสำหรับเขา  ใจกลางมหานครเกาหลีก็เหมือนมหานครอื่นๆ ที่รวมวัฒนธรรมตะวันตกและวัฒนธรรมเกาหลีไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน  

หนุ่มสาวแต่งกายแปลกตา  เดินสวนไปมาไม่ขาดสาย  สาวๆ บางคนหันมาสบตาริวอย่างสนใจ  แต่เด็กหนุ่มก็มองผ่านเลย  แม้จะเดินอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าบนถนนที่ไม่รู้จัก  แต่ในใจริวกลับมีแต่ภาพของพสุวนเวียนให้คิดถึงจนอกเดือดพล่าน


“ขอโทษครับ”  เด็กหนุ่มรีบขอโทษเมื่อเขาเกือบชนเด็กสาวคนหนึ่ง  แต่พอเขาขยับหลบเธอก็ขยับตาม  ตอนแรกริวคิดว่าเธอกับเขาเผอิญเดินไปทางเดียวกัน  แต่เมื่อมองหน้าเธอเขาก็รู้ว่าเธอจงใจ  

“ไฮ...มาคนเดียวเหรอ” สาวร่างอวบในชุดกระโปรงสั้นและกางเกงผ้ายืดเนื้อบางขายาว  กับเสื้อโค้ตสีสันสดใสที่ช่วยเน้นผิวขาวเนียนละเอียดตามแบบคนเกาหลีให้ยิ่งโดดเด่น  เธอแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยก็จริงแต่เล็บต่อสีสดเหมือนเสื้อที่สวมทำให้ริวรู้สึกขนลุกด้วยความขยะแขยง

“ครับ”

“ไปเที่ยวไหม  ชั้นพาไปได้นะ  ได้ทุกที่ด้วย” เจ้าหล่อนเสนอและส่งสายตาหยาดเยิ้มเชิญชวนมาให้  และริวก็ไม่ได้ไร้เดียงสาจนดูไม่ออกว่าเธอเชิญและชวนเขาเรื่องอะไร

“ไม่ครับ  ขอบคุณ” ริวตอบเสียงเรียบ  แล้วพยายามจะเดินหนี  แต่เจ้าหล่อนดักหน้าไว้

“ทำไมล่ะ...อ๋อ อย่าเข้าใจผิดนะ  ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการหรอกนะจะบอกให้” หญิงสาวคนนั้นทำเสียงขึ้นจมูกนิดๆ อย่างไม่พอใจ  

“ครับ”

“แล้วไง  ไปเที่ยวกันไหม” เธอยังชวนไม่เลิก  แต่ริวไม่มีอารมณ์จะคุยต่ออีกแล้ว

“ไม่ครับ  ขอบคุณ  ผมอยากเดินคนเดียวมากกว่า”  ริวตอบสุภาพแล้วเดินจากมา  แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่ได้เดินคนเดียวสมใจ  เพราะเขาผละจากผู้หญิงคนนั้นมายังไม่ถึง 5 นาที  จู่ๆ แขนเขาก็ถูกรั้งไว้  จนต้องหันกลับไปมอง

“สวัสดี  ผมชินกีนะ...คุณชื่ออะไรเหรอ”

“...” ริวมองคนตรงหน้านิ่งๆ  ใบหน้าขาวเนียนนั้นดูแปลกๆ  ดวงตาเขียนด้วยอายไลน์เนอร์จนเป็นกรอบสีดำ  เส้นผมย้อมสีน้ำตาลทองนั้นไม่แปลกเท่าที่เขาทาปากสีดำ  เล็บสีดำ  และใบหูมีแต่หมุดเหล็กพราว  รวมถึงบนจมูกโด่งแหลมนั้นด้วย  ริวกระตุกแขนออกจากเกาะกุมของชายแปลกหน้าแล้วพยายามจะเดินหนี...นี่ใจคอเขาจะอยู่คนเดียวสักพักไม่ได้หรือไง

“โอ้โฮ  หยิ่งซะด้วย...คนหน้าตาดีๆ นี่เขาหยิ่งแบบนี้ทุกคนหรือไง...เป็นดาราหรือเปล่า...ไม่น่าจะใช่นะ  ผมดูหนังตะวันตกเยอะ  แต่ไม่เคยเห็นคุณเล่นหนังนี่...”

“ขอตัวนะครับ” ริวตอบสุภาพแล้วจะเดินหนี  แต่หมอนั่นกลับวิ่งตามมาเดินตีคู่

“เฮ้!  อย่าเพิ่งหนีหน้ากันสิ  คุณไม่ชอบผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ  อยากได้สวยๆกว่านี้ไหมล่ะ  ผมหาให้ได้นะ”

“ไม่ครับ ขอบคุณ”

“นี่ๆ  ผมล้อเล่น  ผมไม่ใช่นายหน้าขายสาวบริการสักหน่อย...นี่คุณ  หยุดคุยกันก่อนสิ...ขาก็ยาวแล้วยังเดินเร็วชะมัด”


ริวจำต้องหยุดเดินเพราะผู้ชายคนนั้นยึดโอเวอร์โค้ตเขาไว้แน่น  

“ผมชื่อชินกี...ลีชินกี...คุณจะไม่บอกชื่อผมหน่อยเหรอ”

“...ผม...จะเรียกแท็กซี่ได้ตรงไหน”

“โธ่เอ๊ย...อุตส่าห์คุยตั้งนาน  แต่คุณดันถามหาแท็กซี่ซะงั้น...ถ้าคุณไม่บอกชื่อผม  ผมก็ไม่บอกว่าจะหาแท็กซี่ได้ที่ไหน”

“ขอบคุณ”  ริวตอบแล้วหันหลังกลับทันที  หมอนั่นร้องเฮ้ย  แล้ววิ่งตามริวมาอีก  ริวเดินทะลุแยกนั้นมา  ก็เจอรถแท็กซี่จอดส่งผู้โดยสารพอดี  

“ไปบริษัท JKG ครับ”

“ผมไปด้วย”  หมอนั่นวิ่งตามเข้ามานั่งในแท็กซี่หน้าตาเฉย  ริวชะงัก  เหลียวไปมองแล้วไม่ได้พูดอะไร  ขณะที่คนขับแท็กซี่เหลือบมองหมอนั่นสลับกับริว  แล้วก็ออกรถเพื่อพาทั้งคู่ไปยังจุดหมายปลายทาง  

......................

[cloundy]

เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนครับ

[JJHJJH]

กีส อาไรอ่า หมอนี่เป็นโรคจิตป่าวเนี่ย ชอบตามคนหล่อรึป่าว
พี่ไผ่ช่วยนุ้งริวด้วย ... ว่าแต่นุ้งริวเลิกงอนพี่ไผ่ได้แล้วนะ เด๋ยวเคะนะอิอิ

[N.T.❁]

เหอะๆ ตัวมาป่วนใหม่?
ริวยิ่งนอยด์ๆอยู่ด้วย ตามมายุ่งวุ่นวายผิดเวลาแล้วมั้งคะเนี่ย?

[Little Devil]

อ่านแล้วทำไมเครียด

[maho]

เหอๆๆ  จะใช่ตัวสร้างเรื่องคนต่อไปหรือเปล่าเนี้ย  
แต่หวังให้เป็นคนดีๆเข้ามามากกว่านะ  

ps.  สั้นได้อีก   แต่มาต่อบ่อยๆก็โอเคจร้า

[lasom]

อารายเนี้ยความวุ่นวายมาอีกล่ะ 

[samsoon@doll]

ตามมาทำไมหละเนี้ย

[~prince™~]

กำลังสนุกเลย จบตอนซะแล้ว เวรกรรม 

[taem2love]

หน้าด้านเนอะคนเราอยากรู้แล้วว่านายชินกีเนี่ยจะมาสร้างปัญหาอารายหรอเปล่า

เก็บมันเร่งด่วนเจ้รำคาญ