หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aehJTS]

ทำไมอ่านแล้วกลับไม่รู้สึกดีที่สองคนใกล้ชิดกันละ
แต่กลับรู้สึกสงสารริว น้องไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปแสดงออกแบบไหนดี
และก็คงไม่เข้าใจด้วยว่ารักแบบนี้ต้องอดทน และพยายามแค่ไหน

  คะ

[bbyuqin]

อิหนูริวเอ้ยย..จะตื่นขึ้นมาทำม๊ายยย.....นอนไปซะแต่แรกก็ไม่ได้ยินแล้ว

[captainchick]

โฮๆ เสียใจอ่ะ ริวน่าสงสารจริงๆ เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว

[-~iK@iZ_KunG~-]

สงสารริวอ่า
พี่ไผ่ก็รีบๆ รู้สึกตัวสักทีเน้อ
คนอ่านลุ้นอยู่ อิอิ

[konmaidee]

 :call:รออ่านต่อนะครับบบ

[milky way]

อ่านไปใจระทึกไป และในที่สุดก็สำเร็จ
แต่ว่า พี่ไผ่ ริวได้ยินน่ะที่พี่พูด
ริวน่าสงสารมากเลยน่ะ พี่ช่วยดีกับริว
และรักริวเร็วๆเถอะ

[morrian]

รู้ใจตัวเองกันเร็วๆน๊า น้องริวกับพี่ไผ่ 

[sang som]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารนู๋ริวยังไงไม่รู้

เอ่อ  ชินกีกับตะวันจะมีซัมติงกันหรือเปล่าอ่ะ ไรเตอร์

[kabung]

 

[£.Ma|e¥]

โอ้โนววววววววววววว
ไม่เอามาม่านะคะ แงๆๆๆ T^T
สงสารหนูริวอ่ะ พี่ไผ่อย่าทำแบบนี้ซี่ สงสารหนูริวจริงๆ
....
พี่ไผ่เริ่มคิดอะไรกับริวแล้ว 555+

[samsoon@doll]

อยากอ่านอีก อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[hahn]

Merry Christmas

[rainy_naja]

ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี \\(^^)//  (>/////<)

[A-J.seiya*]

เข้ามารอพี่ไผ่ ,,,,
ไปคริสมาสต์ที่ไหนหนอ
^^

[sogato]

ลมหายใจเริ่มชะงักและ มาต่อได้แล้วเด้อ

[lomekung]

ดันๆๆๆๆๆ

 

[Noi]

เข้ามาทวง

[konmaidee]

อยากอ่านต่อแล้วครับ    ขอยาวๆเยอะๆ นะครับ ขอบคุณครับบบบ  

[spring]

ตอนที่ 60



พสุตื่นเข้าด้วยอาการปวดหัวนิดๆ  แม้จะเคยดื่มอยู่บ้างแต่พสุก็ไม่ถึงกับชินเสียจนไม่มีอาการในตอนเช้า  ชายหนุ่มเกือบสะดุ้งเมื่อพบว่าริวมานอนซุกหลังเขาเหมือนทุกคืน  ไม่รู้ว่าริวย้ายมานอนด้วยตอนไหน


“เป็นไงบ้าง  ปวดหัวป่ะไผ่?” เสียงตะวันทำให้พสุต้องรีบหันกลับไปมอง  ก็พบว่าตะวันเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว  สีหน้าเฉยๆ  ไม่มีทางทางประหลาดใจที่เห็นริวนอนเตียงเดียวกับเขาทำให้พสุรู้สึกโล่งใจ

“อืม...นิดหน่อย”

“ก็เมื่อคืนนายดื่มไปเยอะเหมือนกันนี่...ริวเป็นไงบ้าง”

“ตัวไม่ร้อน  คงไม่เป็นอะไรมากมั้ง  ต้องรอดูตอนตื่นอีกที”  พสุตอบเรียบๆ  แล้วลุกจากเตียง  พยายามระวังไม่ให้ผ้าห่มเลื่อนลงมาเพราะไม่รู้ว่าริวนอนเรียบร้อยแค่ไหน  ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาก็รู้ว่านอกจากเขาริวไม่ค่อยชอบเปิดเผยเนื้อตัวให้ใครเห็นนัก


เมื่อพสุออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าริวตื่นพอดี  เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งตาลอยเหมือนยังเบลอๆง่วงๆ


“เป็นไงบ้างริว”

“...พี่...ริวปวดหัว” ไม่แค่บ่นออดๆ  แต่ริวยังเอียงหัวมาซุกเอวพสุทันทีที่เขาเดินเข้าไปใกล้

“ปวดมากไหม  แล้วมีอาการอื่นอีกหรือเปล่า” พสุถามแล้วแตะหน้าผากเด็กหนุ่มด้วยหลังมือเพื่อวัดไข้  

“เจ็บคอด้วย...”

“เมาค้างมั้ง” ตะวันบ่นพร้อมกับเดินเข้ามาดูริวใกล้ๆ

“ลุกไหวไหมริว  จะได้ไปอาบน้ำ”

“ไหวครับ...” ริวตอบแล้วลุกขึ้นช้าๆ  มีพสุกับตะวันยืนลุ้นอยู่ข้างๆ  เด็กหนุ่มเดินเซนิดๆ  แต่ไม่กี่ก้าวก็เดินได้ปกติ  พสุคว้าผ้าขนหนูตามไปส่งให้ก่อนริวจะเข้าห้องน้ำ


พออาบน้ำเสร็จริวก็อาการดีขึ้นมาก  เด็กหนุ่มออกมานั่งตาแดงหัวเปียกซก จนพสุต้องคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดให้ด้วยความเคยชิน  ตะวันมองภาพนั้นนิ่ง  แต่ไม่ได้พูดอะไร  รอจนพสุเช็ดผมริวแห้งแล้วถึงได้ชวนกันลงไปข้างล่าง

พสุเหลือบมองริวเป็นระยะ  อยากรู้ว่าริวจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้แค่ไหน  แต่ริวก็ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อคืนสักคำนอกจากบ่นออดๆ ว่าเจ็บคอ
หลังจาก พสุ ริวและตะวันกินอาหารเช้ากันไปได้สักครู่  คนอื่นๆ ก็ทยอยลงมากินอาหาร  ตะวันลุกไปหากรเวชทันทีแล้วดึงกรเวชออกไปคุยกันข้างนอก  ครู่เดียวก็กลับเข้ามา  ใบหน้าของกรเวชขาวซีด  แต่ดวงตาเป็นประกายกร้าวด้วยความโกรธ  


“ริว...ยังปวดหัวอยู่ไหม” กรเวชเข้ามาเกาะเก้าอี้ริวแล้วถามเบาๆ  สงสารเด็กหนุ่มที่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้  ยังดีที่พสุกับตะวันไหวทันพาริวกลับมาก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น  


ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจที่เขามัวแต่ห่วงว่าไวยากรณ์จะก่อเรื่อง ไม่ทันได้ระวังว่าปาร์ควังซองจะคิดไม่ซื่อขนาดเอายาใส่ให้ริวกิน  ถึงจะไม่มีหลักฐานเอาผิดแต่กรเวชก็สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ยอมให้ปาร์ควังซองแตะต้องพวกเด็กๆ เป็นอันขาด  ถ้ากล้าเข้ามาแตะต้องวงคิสมีอีกทีเขาจะไม่เกรงใจอีกฝ่ายอีกต่อไป  อยากรู้เหมือนกันว่าปาร์คแทอุงจะว่ายังไงกับเรื่องเลวๆ ที่ลูกชายของตัวเองทำ


“ไม่ค่อยปวดแล้วครับ”

“ไหวแน่นะ  ถ้าไม่ไหวพี่จะโทรไปเลื่อนทางทีมเกาหลีเขาก่อน”

“ไหวครับ” ริวรับคำหนักแน่น  กรเวชก็ยิ้มบางๆ ให้แล้วตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ  ก่อนจะไปตักอาหารบ้าง  พสุเหลือบมองตาตะวันเป็นเชิงถามเพราะเห็นสีหน้ากรเวชก็พอเดาได้ว่าคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้ว  ตะวันก็พยักหน้ารับแล้วกินอาหารต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


หลังจัดการมื้อเช้าเรียบร้อย ริวก็เข้าไปคุยกับทรงเผ่าเรื่องเพลงของเขาอีกเพลง  เด็กหนุ่มต้องการร้องคู่กับพสุ  ตอนแรกทรงเผ่าก็ไม่เห็นด้วยเพราะคีย์เสียงของพสุกับริวค่อนข้างต่างกัน  แต่พอได้ฟังสองหนุ่มร้องไกด์ให้ฟังเขาก็ได้แต่ทึ่ง  แม้จะรู้สึกว่าเสียงของพสุดูจะเด่นกว่าริว  จนเหมือนริวเป็นคนร้องประสาน  แต่ท่วงทำนองแปลกหูและเนื้อเพลงอบอุ่นโดนใจ  ก็น่าสนใจมากพอจะให้ทรงเผ่าเห็นด้วยกับริว  เด็กหนุ่มจึงขอเวลาทำดนตรีมาให้ลองฟังกันก่อนแล้วค่อยปรับแก้เนื้อเพลงกันอีกครั้ง  ทรงเผ่าจึงนัดทำดนตรีกันคืนนี้หลังกลับมาจากถ่ายเอ็มวี

เกือบ 11 นาฬิกา  รถตู้ของบริษัทถึงได้มารับวงคิสมีเพื่อไปถ่ายเอ็มวีของริว  โดยเลือกไปถ่ายที่บ้านพักตากอากาศของปาร์คแทอุง  ซึ่งทีมงานเกาหลีตื่นเต้นกันมาก  เพราะปาร์คแทอุงไม่เคยเปิดบ้านให้ใครเข้าไป  แต่งานนี้คิสมีได้โอกาสขนาดเข้าไปถ่ายทำเอ็มวีถึงบ้านพักส่วนตัว  

พสุโล่งใจที่ปาร์ควังซองไม่เข้ามาดูการถ่ายทำ  มีเพียงเลขาคนสนิทของปาร์คแทอุงที่มาให้การต้อนรับทีมงานทุกคน  เลขาของปาร์คแทอุงจัดให้ทีมงานใช้ห้องรับรองด้านข้างเป็นที่แต่งหน้าแต่งตัวรวมถึงพักผ่อนเพราะห้องนี้ค่อนข้างกว้าง  ส่วนห้องโถงกลางไปจนถึงระเบียงด้านหลังจะใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำ  
5 สาว MG มาถึงไล่ๆ กับทีมงานจากไทย  พวกเธอทักทายทีมงานทุกคนอย่างเป็นกันเองและดูจะเป็นกันเองมากเป็นพิเศษกับไวยากรณ์และพสุ  เพราะได้ไปเที่ยวรอบเมืองด้วยกันมาแล้ว


“ไฮริว...เป็นไงบ้างคะ  สบายดีหรือเปล่า”

“สวัสดีครับ” ริวทักตอบแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อเธอ  เด็กหนุ่มจำไม่ได้ว่าคนตรงหน้าชื่ออะไร  เพราะเมื่อคราวที่แล้วที่เธอแนะนำตัวนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ

“ฉันได้ฟังเพลงของคุณแล้ว  คุณเสียงเพราะมากๆ”

“ครับ” ริวรับคำเบาๆ  แต่ตายังจ้องไปที่พสุเขม็ง

“เอ่อ...หนาวมั๊ยคะ” ยูรีเริ่มหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่าริวแทบไม่สนใจเธอเลย  เด็กหนุ่มเอาแต่มองไปทางกลุ่มที่คุยกันอยู่  ยูรีมองตามแล้วเผลอชักสีหน้าเมื่อเห็นว่าริวมองใคร  เยจีกำลังคุยกับพสุสนุกสนาน...ไม่คิดว่าผู้หญิงมาดมั่นสุดโต่งอย่างเยจีจะสะดุดตาริวขนาดนี้


พอยูรีหยุดพูด  ริวก็ถือว่าเขาหมดเรื่องสนทนากับเธอแค่นั้น  เด็กหนุ่มเดินเข้าไปยืนจนชิดหลังพสุแล้วก้มศีรษะทักทายผู้หญิงที่คุยอยู่กับพสุเล็กน้อย


“สวัสดีค่ะเกรสัน  ตื่นเต้นมั๊ยคะ  เดี๋ยวจะเริ่มถ่ายทำกันแล้ว” เยจีทักเสียงใส  ทำไมเธอจะไม่เห็นว่าเมื่อครู่ริวจ้องมาที่เธอตลอดเวลา  แถมยูรียังทำหน้าตึงๆแบบนั้นอีก

“ไม่ตื่นเต้นครับ...พี่...ริวปวดหัว”  เด็กหนุ่มลดเสียงลงเมื่อพูดประโยคหลังกับพสุ  ชายหนุ่มหันกลับมาทันทีที่ได้ยินสีหน้าดูกังวลเล็กน้อย

“ปวดมากไหม” พสุถามด้วยความกังวล  ตอนเช้าที่กรเวชถามริวบอกว่าไม่เป็นไร  แต่ตอนนี้อาจจะไข้ขึ้นมาอีกก็ได้ถึงได้กลับมาปวดหัวอีกรอบ

“ครับ...เจ็บคอด้วย” ริวบ่นเสียงเบาๆ  พสุขยับมือเกือบจะแตะหน้าผากริวแล้วแต่นึกได้ว่าอยู่ท่ามกลางคนมากมาย  จึงทำได้เพียงหันไปขอตัวจากโคเยจีแล้วพยักหน้าชวนริวกลับมาที่กรเวชเพราะกระเป๋าเขาอยู่ที่นั่น

“มีอะไรไผ่ ริว?”

“ริวปวดหัวครับพี่...ผมเลยมาเอายาให้ริวกินก่อน” พสุตอบแล้วเปิดกระเป๋าหยิบตลับยาที่เตรียมมา  หายาแก้ปวดลดไข้และยาแก้คออักเสบให้ริวกิน

“เป็นมากหรือเปล่าริว”

“ไม่มากนักหรอกครับ...แต่เจ็บคอด้วย” ปากริวตอบกรเวช  แต่ตาคอยชำเลืองมองพสุแล้วแอบดีใจที่เห็นพสุมัวห่วงอาการเขาจนไม่ได้สนใจสาวๆ วง MG อีก

“วันนี้อากาศหนาวมากด้วยสิ  ถึงไม่มีหิมะก็เถอะ...ทนไหวไหมริว” กรเวชถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมจะพยายามให้เทคเดียวผ่านครับ” ริวตอบเสียงเรียบ  ก่อนจะหันไปรับขวดน้ำและยาจากพสุมากิน  

“อันนี้ยาอม...ช่วยบรรเทาอาการระคายคอได้ดีเหมือนกัน” พสุรอจนริวกินยาเสร็จก็ส่งยาอมให้อีกแผง

“ครับ” ริวรับยามาอมอย่างว่าง่าย  แล้วนั่งลงซุกตัวอยู่ที่โซฟา  พสุเห็นท่าทางริวจะไม่ค่อยสบายจึงไม่กล้าทิ้งไปไหน  จึงนั่งลงข้างๆ เพื่ออยู่เป็นเพื่อนริว

“เดี๋ยวพี่ไปถามผู้กำกับให้ว่าเขาจะเริ่มตอนไหน  ริวแต่งหน้าทำผมไปก่อนแล้วกัน”  กรเวชบอกแล้วออกไปคุยกับผู้กำกับ

“พี่อยู่กับริวก่อนนะ” เด็กหนุ่มหันไปอ้อน  พสุก็พยักหน้ารับทันทีเพราะถึงริวไม่ขอเขาก็ต้องอยู่ดูอาการริวอยู่แล้ว


ก่อนแต่งหน้า ริวถูกตัดผมจนสั้นผิดลุคเกาหลีอย่างสิ้นเชิง  แต่ผมด้านข้างเกรียนๆ และด้านบนเซตไว้ชี้ๆ  กลับช่วยเน้นใบหน้าและดวงตาของริวให้ยิ่งโดดเด่น  พอเด็กหนุ่มออกไปรอเข้าฉากทีมงานทุกคนก็หันมามองเป็นตาเดียวจนเด็กหนุ่มเขิน


“แหม...เสียดายนะ  นี่ถ้ามีไรหนวดเขียวๆ หน่อยละ...โอ๊ย! จะต้องเป็นผู้ชายที่เซ็กซี่มากๆ เลย...ไม่เห็นกันไม่กี่วัน  ดูริวเป็นผู้ใหญ่เร็วจังพี่กร”  ช่างแต่งหน้าที่กรเวชขอหอบหิ้วมาจากเมืองไทยเพราะติดใจฝีมือทั้งแต่งหน้าและทำผมยกมือทาบสองแก้มด้วยท่าทางเคลิบเคลิ้มเหมือนสาวน้อยตกหลุมรักจนกรเวชขำ  แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าริวดูแปลกตาไปมากจริงๆ  หากเทียบกับวันแรกที่เขาเจอ  ริวในวันนี้ไม่เหลือเค้าเด็กฝรั่งผอมสูง ตาโต  ที่มักจะมองคนรอบข้างด้วยสายตาหวาดระแวงตลอดเวลาอีกแล้ว  แต่กลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา  รูปร่างสูงใหญ่ที่เปี่ยมเสน่ห์ไปทั้งเนื้อทั้งตัว


ผู้กำกับชาวเกาหลีเรียกริวเข้าไปซักซ้อมความเข้าใจอีกครั้ง  ก่อนจะเริ่มการถ่ายทำที่ระเบียงบ้านริมทะเลสาบ  พัดลมตัวใหญ่ที่เตรียมมาไม่ต้องใช้งาน  เพราะแรงลมธรรมชาติพัดจนม่านสีขาวปลิวไสวทันทีที่ริวเปิดประตูกระจกออกมา  เด็กหนุ่มก้มมองของชิ้นเล็กๆ ในมือนิ่งนานแล้วอมยิ้ม  ก่อนจะเดินออกมาที่เปียโนแล้ววางของสิ่งนั้นลงบนฝาเปียโน  ก่อนจะเริ่มไล่นิ้วไปตามคีย์  แล้วเพลงรักของริวก็เริ่มบรรเลง  ผู้กำกับสั่งกล้องให้ค่อยๆซูมเข้าไปที่หน้าริว  เด็กหนุ่มร้องเพลงด้วยสีหน้าอ่อนโยน  เคลิ้มฝัน  ราวกับตกอยู่ในห้วงรักจริงๆ  แม้จะเป็นการถ่ายทำที่ต้องการเพียงภาพ  แต่เสียงเพลงของริวก็สะกดคนฟังให้เคลิ้มตามง่ายๆ  จนผู้กำกับเองยังเกือบลืมสั่งคัตเมื่อริวเล่นจบเพลง


“...คัต!...โอเคริว  เดี๋ยวต่อจากตรงนี้จะเป็นซีนของสาวๆนะ  คุณแค่หลับตานิ่งๆ  แล้วพอมีใครมาสัมผัสตัวคุณ  คุณก็อมยิ้มเหมือนฝันดี  เข้าใจใช่ไหม”

“ครับ”  ริวรับคำ  แล้วหันไปให้ช่างแต่งหน้า  ซับหน้า และเติมแป้งให้อีกเล็กน้อย  เพราะแสงไฟที่ใช้ในการถ่ายทำแรงมากจริงๆ  ขนาดว่าอากาศหนาวจัดตอนนี้ยังอุ่นขึ้นมาได้


เยจีที่ยืนฟังผู้กำกับบรีฟงานอีกครั้งก่อนการถ่ายทำ  เหลือบมองของที่ริวถือเข้าฉากด้วยเมื่อครู่  แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเก็บไปแล้ว  เธอเองก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าริวถืออะไรออกมา

การถ่ายทำเริ่มที่ฉากเสมือนในภาพฝันของริว  เป็นฉากที่ริวนั่งพิงเปียโนแล้วหลับไป  จากนั้น 5 สาวก็จะเข้ามา อิมนาบีจะเข้ามากระซิบที่ข้างหูแล้วผละจากไปโดยที่ผมยาวของเธอพาดผ่านไหล่ของริวช้าๆ  ชั่วขณะที่ริวคล้ายจะคว้าจับผมของเธอ  ฮามีโซก็เข้ามาจากอีกด้านแล้วลูบไล้ใบหน้าของริวด้วยปลายนิ้ว  พอริวขยับจะลุกขึ้นก็ติดที่ชีอีซิล มานั่งพิงแผ่นหลังของเด็กหนุ่มแล้วจับมือเขาไว้  แต่เมื่อริวพลิกตัวหันกลับมาก็กลายเป็นมุนยูรีที่โผเข้ามากอดริวโดยที่กล้องจะไม่ให้เห็นหน้าเธอแล้วเธอก็ผละหนีไปให้ริวไล่ตาม  แล้วปิดท้ายด้วยโคเยจีจะเป็นคนที่เข้ามาปิดตาริวไว้จากด้านหลัง  แล้วก้มลงกระซิบที่หูริว…


ผู้กำกับสั่งคัต  แล้วนักแสดงทุกคนก็รีบเข้ามาเช็คเทป  เพื่อดูว่ามีข้อผิดพลาดใดๆ หรือไม่  


“เยี่ยมมากเกรสัน  เยี่ยมมากสาวๆ”  ผู้กำกับคนดังลุกขึ้นปรบมือให้ริวและสาวๆ วง MG  เพราะภาพที่ออกมาสวยถูกใจ  เหลือเพียงขั้นตอนการตัดต่อเท่านั้น


ทีมงานปรบมือกันเกรียวเมื่อผู้กำกับสั่งพักกองได้เลย   ริวหันไปจับมือขอบคุณกับสาวๆวง MG  แล้วรีบไปหาพสุ  แต่ดูเหมือนพสุจะไม่อยู่


“น่าอิจฉาว่ะริว...โอ๊ยสาวๆ รุมลูบกันซะขนาดนั้น...ไม่หวิวมั่งไง” ไวยากรณ์หรี่เสียงประโยคท้ายลง  ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งแขนริวแล้วหลิ่วตาล้อๆ  ริวกลอกตาแล้วถอนใจเฮือก  ก่อนจะหัวเราะเบาๆ  

“หวิวอะไรละพี่  เครียดจะตาย ต้องท่องไว้ว่าฉากต่อไปใครจะเข้ามาด้านไหน  กลัวผิดจะแย่”

“เอ้า! ผิดก็เทคใหม่สิ  ไม่เห็นจะยาก  ดีเสียอีกให้สาวๆ ลูบหลายๆ รอบ  นี่เล่นเทคเดียวผ่านแบบนี้ขาดทุนแย่”

“ใครเขาจะหื่นเหมือนแกวะไวย์  เวลาทำงานนะเฟ้ย  ไม่ใช่เวลาหลีสาว”

“อะโด่...พูดแบบนี้อิจฉาผมดิพี่ดล  เดี๋ยวผมก็จะได้ถ่ายกับสาวๆ สวยๆ เซ็กซี่ๆทั้ง 5 คนแล้ว”

“เอออิจฉา” ธีรดลรับคำหน้าตาเฉย  พลอยให้ริวต้องหัวเราะไปด้วย

“แล้วพี่ไผ่ละครับพี่ดล”

“ไผ่เหรอ...ตะกี้ยังเห็นอยู่แถวนี้อยู่เลย”

“ริวคะ”

“ครับ” ริวหันกลับไปก็พบ มุนยูรีส่งยิ้มหวานมาให้

“คือ...วันนี้พวกเรามีสังสรรค์กันนิดหน่อยค่ะ  เพราะว่าเราคงอยู่ฉลองวันพรุ่งนี้ไม่ได้”

“อ้าวทำไมละครับ” ไวยากรณ์ชะโงกเข้ามาถาม   ใกล้จนยูรีเขิน  

“คือพวกเราต้องรีบไปขึ้นโชว์งานประกาศรางวัลนักร้องยอดเยี่ยมแห่งปีที่ญี่ปุ่นน่ะค่ะ...ริว ว่างไหม  คืนนี้ไปเที่ยวกับพวกเรานะ”

“เอ่อ...ผม...”

“ไปอยู่แล้วครับ  รับรองว่าผมจะลากริวไปกับเราให้ได้เลย” ไวยากรณ์รับคำตาพราว  

“ดีจัง...งั้นยูรีจะไปบอกเพื่อนๆก่อน  คืนนี้เจอกันที่ร้านนะคะริว...ไวยากรณ์”

“...ครับ”  ริวพูดไม่ออก  พอมุนยูรีเดินห่างออกไปเด็กหนุ่มก็หันมามองหน้าไวยากรณ์ตาเขม็ง

“อะไร? ทำตาแบบนี้ทำไม  อย่าบอกนะว่าไม่อยากไป” ไวยากรณ์ทำเสียงกวนๆ  กึ่งล้อเลียน  แต่รอยยิ้มก็ค่อยๆ จางลงเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของริว

“ไม่อยากไป...พี่รับปากแทนผมได้ยังไง  คืนนี้ผมนัดพี่เผ่าเรื่องเพลงใหม่เอาไว้” ริวตอบเสียงห้วนขึ้นเล็กน้อย  แต่คนฟังหน้าเจื่อนสนิททันที

“อ้าว...เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอก  พี่เผ่าเขาเข้าใจ” ไวยากรณ์พยายามทำเสียงร่าเริงอย่างฝืนๆ

“ผมไม่ได้นัดแต่พี่เผ่านะ  ทีมงานของทางเกาหลีด้วย”

“จริงดิ...แล้วทำไมพี่ไม่เห็นรู้วะ...แล้วจะเอาไงล่ะ  ถ้าริวไม่ไปยัยยูรีโกรธแน่ๆ เลย” ไวยากรณ์ถามพลางเกาท้ายทอยอย่างอึดอัดใจ  เพิ่งรู้ว่าความปากไวของตัวเองก่อให้เกิดปัญหาแค่ไหน

“มีอะไรกัน?” พสุที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำถามขึ้นมาเบาๆ  แต่เล่นเอาไวยากรณ์สะดุ้ง  เพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ข้างหลัง

“พี่ไผ่...เอ่อ...ไม่มีไรครับ  แหะๆ  ผมไปละ”

“ไวย์เป็นอะไร?  ลุกลี้ลุกลนชอบกล”

“พี่...คือริว...”

“มัวคุยอะไรกันอยู่  ไผ่ ริว  ไปเตรียมเข้าฉากสิ”  กรเวชตามมาเรียกเพราะเหลือพสุกับริวสองคนที่ยังไม่ได้ไปรวมกลุ่ม  ริวเม้มปากแน่นด้วยความไม่สบายใจ  เขาอยากเล่าเรื่องอึดอัดใจนี้ให้พสุฟังก่อน  แต่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาเอาเสียเลย


พสุกับริวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมเข้าฉากในเอ็มวีของไวยากรณ์  แต่ยังไม่ทันลงมือถ่ายทำหิมะก็โปรยปรายลงมาเสียก่อน  แถมยังทำท่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ  จึงต้องเลิกกองไปโดยปริยาย

ขณะที่ทุกคนไปรอขึ้นรถกลับบริษัท  ริวก็ขอยืมโทรศัพท์จากกรเวชแล้วแยกตัวไปโทรอยู่คนเดียว  กลุ่มสาวๆ MG นั้นรถมารับก่อน  จึงหันมาโบกไม้โบกมือลา


“พวกเราจะไปคอยที่ร้านนะคะคิสมี  บายค่า” ยูรีชะโงกมาโบกมือให้ริว  ก่อนขึ้นรถออกไป


พสุขมวดคิ้วแล้วหันมามองไวยากรณ์  แต่ไวยากรณ์ไม่ยอมสบตาด้วยแถมยังชิ่งหนีไปอีกทาง  พอหันไปทางริวก็เห็นเด็กหนุ่มกำลังคุยโทรศัพท์  พสุจึงยังไม่ถามอะไร  รอจนขึ้นรถตู้มาด้วยกันถึงได้เปิดปากถาม


“เรามีนัดกับวง MG เหรอ?”

“ครับ” ริวรับคำเสียงเบาแล้วหลบตาพสุ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?  ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่อง”

“ก็เมื่อตอนถ่ายเอ็มวีเสร็จ  คนที่ตัวเล็กๆ เขามานัด” ริวตอบเสียงเก้อๆ  เหมือนเด็กทำผิด  

“เขาชื่อมุนยูรี...อะไร ทำงานด้วยกันแท้ๆ  ดันจำชื่อเขาไม่ได้” ไวยากรณ์ตะโกนแทรกมาจากเบาะหลัง

“ครับ มุนยูรีเขามานัดไปสังสรรค์กันเย็นนี้” ริวตอบเสียงเบาลง  แล้วทำหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“แต่เย็นนี้ริวนัดพี่เผ่าเรื่องเพลงใหม่ไม่ใช่เหรอ” พสุอดถามไม่ได้  เพราะเมื่อเช้าตอนที่ไปคุยกับทรงเผ่า ดูเหมือนทรงเผ่าจะสนใจเพลงนี้มากถึงได้นัดให้คุยกันต่อคืนนี้

“ครับ...”

“แต่ผมรับปากไปแล้วนะพี่ไผ่  แล้วดูพวกสาวๆ เขาก็อยากคุยกับริว  ถ้างานนี้ริวไม่ไปต้องมีเคืองกันแน่ๆ”  ไวยากรณ์บ่นออดๆ  

“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เองสิ” ตะวันที่นั่งอยู่ด้านหลังสุดพูดสวนขึ้นมาจนทุกคนหันไปมองพร้อมกัน

“เฮ้ย! ได้ไงอ่ะพี่ตะวัน  พี่ต้องไปด้วยกันนา”

“ไม่ไป...พี่จะทำงาน” ตะวันปฏิเสธทันทีอย่างไม่มีเยื่อใย

“โหยพี่...” ไวยากรณ์โวยวายแล้วลุกไปนั่งเบาะหลังกับตะวัน  เพื่อขอร้องให้ตะวันไปด้วยกัน  พสุมองหน้าริวนิ่ง  สีหน้าเด็กหนุ่มดูกังวลจนคิ้วขมวด

“ริวก็ไปเถอะ  เดี๋ยวพี่คุยกับพี่เผ่าให้เอง”

“ได้เหรอครับ”

“ได้สิ...ถ้าริวยังยืนยันจะให้พี่ร้องเพลงนี้ด้วย  พี่คุยกับพี่เผ่าแทนให้ก็ได้”

“ขอบคุณครับ” ริวยิ้มหน้าชื่น  แต่พสุกลับรู้สึกแปลกๆ  ทำไมเขาต้องรู้สึกกระวนกระวายอย่างนี้ด้วย ชายหนุ่มคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเขาห่วงริว  เมื่อคืนก็เพิ่งมีเรื่องมาหมาดๆ  จึงอดกังวลไม่ได้

“ตกลงว่าไผ่กับตะวันไม่ไปเหรอ?” กรเวชชะโงกมาถามจากเบาะหน้าคู่คนขับ

“ครับ”

“แต่ผมไปนะ...ได้ควงสาวเกาหลีทั้งที พลาดได้ไง” ธีรดลบอกยิ้มๆ อยู่เมืองไทยเขาไม่ค่อยได้เที่ยวแบบสบายใจอย่างนี้  ไหนๆ ก็มาถึงนี่ก็ขอเที่ยวให้เต็มที่ก่อนจะกลับไปเผชิญกับปัญหาอีกมากมายที่รอเขาอยู่

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูแลเอง...ไม่ต้องห่วงน้องนะไผ่” กรเวชบอกยิ้มๆ  เพื่อให้พสุสบายใจ  เพราะเขาเองก็คงไม่ยอมปล่อยให้พวกเด็กๆ คลาดสายตาอีกแล้ว  โดยเฉพาะริวกับไวยากรณ์

“ครับ”  พสุรับคำแล้วหันมามองริว  เห็นเด็กหนุ่มหันมายิ้มจนตาหยีก็อดยิ้มตอบไม่ได้  ยิ้ม...ทั้งที่ความรู้สึกกระวนกระวายยังรบกวนใจไม่หาย...


...................................................

[@StaR@]

ยังคงสงสารริวอยู่น่ะ
ถึงริวจะทำเป็นจำไม่ได้ก็เถอะ
แต่ไวย์ปากไวไปมั้ยไม่ถามริวก่อนเลย
อย่างที่ตะวันพูดเลยไม่ใช่ไม่ชอบไวย์น่ะ
แต่ไวย์ชอบสร้างเรื่องอยู่เรื่อยเลย
พี่ไผ่เริ่มรู้สึกแปลกๆกับริวแล้วด้วย
รู้สึกเยอะๆเลยน่ะพี่ไผ่
 

[vk_iupk]

ดีใจจัง  ไผ่เริ่มหึงริวบ้างแล้ว   เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Tageszeit]

ไวย์นี่นะตลอดอ่ะแล้วรู้ใหมเนี่ยว่าเมื่อคืน
ริวเจออะไรมา ชวนน้องเที่ยวอีกแล้ว

[lasom]

เค้าเรียก "หึง"ค่ะพี่ไผ่ เป็นอาการขั้นกว่าของการกระวนกระวายใจ

[bigbeeboom]

พี่ไผ่หวงน้องเพิ่มมาอีกหนึ่งเลเวลแล้ว เย้เย ดีใจจัง ริวอ่ะ ทำไมคิดเรื่องเมื่อคืนไม่ออก หรือคิดออกแต่ต้องไปปรึกษาก่นหรือป่าว รีบๆมาง้อพี่ไผ่ให้ไวเลย
รอตอนหน้านะจ๊ะ ไรเตอร์เก่งมากๆ สู้ๆๆจ้า

[tutu]

    ไผ่...หึงเยอะๆๆๆๆๆๆๆเข้าไว้..

[samsoon@doll]

เหล้ายาปลาปิ้งมันไม่ดี ของพวกนี้ทำไมถึงชอบกันจังแล้วจะไปเที่ยวกันอีกเดี๋ยวก้เกิดเรื่องอีกจนได้ เบื่อผู้ชายแบบไวมากๆเป็นคที่ไม่ค่อยจะมีหัวคิดเลยอ่ะ ถ้าเราเป็นตะวันจะโบกให้สมองไหลเลยนิสัยเสียมากๆ

แล้วก็พวกชะนีนี้แรดฝังกระดุกดำจริงๆ เบื้อเบื่อชะนีแรดๆเนี้ย เป็นเหมือนกันทั่วโลกไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มี น่ารำคาญ

[Little Devil]

หงุดหงิดแทน ไม่เห็นต้องไปเลย มาทำงานนะ
นายไวทำตัววุ่นวายเกิน 

[aphanite]

ยังไงกันเนี่ย
แถมริวไม่ตอบโต้เรื่องโดนวางยา
เอ๋,,ยังไง
ขอเขกหัวนายไวซักที ไวจิงจังเชียว เรื่องแบบนี้

[TONG]

ประทับใจการดำเนินเรื่องของนิยายเรื่องนี้มากๆ ได้เห็นเด็กเอาแต่ใจพัฒนาตัวเองขึ้นมาก เหมือนเห็นเด็กโตภายใน 70 หน้า

อีกอย่างก็คือ 70 เข้าไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าใครรุกใครรับ มีแค่ฝันเปียกเบาๆเท่านั้นเอง มันทำให้รู้สึกว่า ไผ่และริวรักกันที่ตัวตน ไม่ใช่ที่เซ็กส์

เริ่มอ่านตั้งแต่สี่ทุ่ม ไล่มาจนตีสี่ถึงตามทัน อดนอนไปเลยคืนนี้

[indy❣zaka]

ไม่เข้าใจค่ะ
ไม่อยากไปแล้วจะไปทำไม
ในเมื่อริวไม่เคยทำอะไรฝืนความรู้สุขตัวเองมาก่อน แต่คราวนี้ไปทำไม
นิสัยเปลี่ยนแบบฉับพลันมากค่ะ งง