ตอนที่ 67
“ครับพี่กร” พสุกำลังจะออกจากบ้านพักเมื่อกรเวชโทรเข้ามา วันนี้เขาต้องไปร้องเพลงงานเปิดตัวนาฬิกายี่ห้อหรูคอลเลคชั่นใหม่
“ไผ่ออกจากบ้านหรือยัง”
“ยังครับ กำลังจะออก” พสุตอบพลางตรวจดูกระเป๋าอีกครั้งให้แน่ใจว่าเตรียมทุกอย่างไปครบ ชายหนุ่มใส่บลูทูธอยู่จึงสะดวกที่จะจัดข้าวของไปคุยโทรศัพท์กับกรเวชไปโดยไม่เสียเวลา
“ดีเลย งั้นไปรับริวที่ห้องอัดเสียงด้วยนะ”
“เอ๊ะ! รับริวไปไหนครับ” พสุถามงงๆ เพราะงานวันนี้เป็นงานของเขาคนเดียว
“รับไปงานกับไผ่ด้วย พอดีคุณนุชเขาบอกว่าถ้าได้ริวด้วยเขาก็ยินดี อยากให้ไผ่กับริวไปโชว์เพลงใหม่ที่งานเขา”
“เหรอครับ...แล้วนี่ริวรู้หรือยังครับพี่”
“ยังหรอก พอดีพี่เพิ่งคุยกับคุณนุช” กรเวชตอบเสียงอ้อมแอ้มเล็กน้อยทำให้พสุอดยิ้มขันไม่ได้ เดาว่าที่กรเวชโทรมาบอกเขาก่อนริวคงเพราะอยากให้เขาไปกล่อมริวให้ไปงานโดยไม่งอแงสินะ
“งั้นผมจะได้เตรียมเสื้อผ้าไปให้ริวด้วย ธีมงานเหมือนเดิมใช่ไหมครับ” พสุถามพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของริว แล้วเลือกชุดที่เหมาะกับงานนี้ออกมาดูสองสามชุด
“ใช่ๆ ฝากน้องด้วยนะไผ่...แล้วถ้าเลิกงาน วันนี้พี่ปล่อยฟรี จะพักผ่อนก่อนก็ได้...พอดีพี่ได้ตั๋วหนังรอบพิเศษมา เดี๋ยวประเสริฐจะเอาไปให้ แค่นี้ก่อนนะ พี่ขับรถอยู่”
“ครับ...ขอบคุณนะครับพี่กร” พสุวางสายแบบงงๆ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกรเวชถึงใจดีเป็นพิเศษ หรือเพราะคิวงานแทรกแบบกะทันหันอย่างนี้ กรเวชก็เลยอยากเอาใจริว แต่ความจริงก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาเองก็เคยรับปากริวว่าจะพาน้องไปดูหนังนานแล้วแต่ยังไม่ได้ไปดูด้วยกันสักที ถือโอกาสนี้พาริวไปดูหนังด้วยกันเสียเลย
“สวัสดีครับพี่เผ่า พี่ไมตรี...สวัสดีครับมิสเตอร์ลี มิสเตอร์โฮ” ประโยคหลังพสุหันไปทักทายเป็นภาษาอังกฤษเพราะเพิ่งเห็นลี ชินกี กับซาวด์เอ็นจิเนียร์ของ JKG อยู่ในห้องด้วย
“พี่!” พอเห็นหน้าพสุ ริวก็ยิ้มร่า วิ่งมาหาทันที
“ไงไผ่ เข้ามาถึงนี่มีอะไรเหรอ?” ทรงเผ่าหันมาทัก
“มารับริวครับ พอดีมีคิวแทรกเข้ามากะทันหัน” พสุบอกทรงเผ่าแล้วหันมามองหน้าริวเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเป็นงานเร่งจริงๆ ซึ่งริวก็ไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจแต่อย่างใด
“เออๆ เมื่อกี้กรก็โทรบอก แต่พี่ลืมบอกว่ะริว ไปเถอะๆ เดี๋ยวไม่ทัน” ไมตรีหันมาบอกแล้วโบกมือไล่กลายๆ
“งั้นริวไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ริวยิ้มแป้น วิ่งไปคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามพสุออกมาจากห้อง ลี ชินกี ขมวดคิ้วลุกตามพสุกับริวออกมา
“คุณจะพาริวไปไหน” ชินกีถามพสุเสียงห้วน เพราะพสุกับทรงเผ่าคุยกันเป็นภาษาไทยเขาเลยไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่จู่ๆ ริวก็คว้ากระเป๋าออกมา สร้างความไม่พอใจให้ชินกีเป็นอย่างมาก
“ไปทำงานสิครับ” พสุหันไปตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ ขณะที่ริวขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจในความจุ้นจ้านของชินกี
“ก็ริวทำงานอยู่กับผม”
“ครับ แต่ที่จะไปนี่ก็เรื่องงาน ขอตัวนะครับเดี๋ยวไม่ทัน” พสุตอบเสียงเรียบแล้วเดินนำออกไปที่รถ ลี ชินกีเดินตามไปติดๆ เห็นริวขึ้นรถไปกับพสุก็กำหมัดแน่นด้วยความโมโห ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาแล้วโบกเรียกแท็กซี่ที่เข้ามาส่งพนักงานในบริษัทก่อนจะชี้ให้ขับตามรถพสุไป
ห้างใหญ่กลางเมืองผู้คนล้นหลาม ชินกีได้เปรียบตรงที่มาแท็กซี่จึงไม่ต้องพะวงหาที่จอดรถ พอเห็นพสุกับริวเข้าไปจอดในที่ที่ทางห้างเตรียมไว้ให้ เขาก็รีบลงจากแท็กซี่แล้วเดินตามทั้งคู่เข้าไป แต่พสุกลับไปที่ลิฟต์เฉพาะพนักงาน พอลีชินกีจะตามเข้าไปก็โดนยามกั้นไว้
“ห้ามเข้าครับมิสเตอร์ ที่นี่เขาให้เข้าได้แต่พนักงาน”
“ผมมากับพวกเขา” ชินกีตอบเสียงห้วนด้วยความไม่พอใจเพราะเขากำลังรีบ เกรงจะคลาดกับพสุและริว
“เหรอครับ” ยามคนนั้นขานรับยิ้มๆ แล้วทำหน้าไม่เชื่อถืออย่างสิ้นเชิง ลี ชินกี สบถ แล้วจำต้องไปเข้าอีกทาง
แอร์เย็นฉ่ำในห้างไม่ได้ช่วยให้ลีชินกีอารมณ์ดีขึ้นเลย ชายหนุ่มวนเวียนหาอยู่นานแต่ก็ไม่รู้ว่าสองคนนั้นหายไปไหน จนนึกขึ้นได้ว่าพสุและริวเป็นนักร้องดัง ถ้ามาร่วมงานที่นี่ ประชาสัมพันธ์ก็น่าจะรู้ข้อมูล
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” ประชาสัมพันธ์สาวสวยถามเสียงสุภาพอย่างผู้ให้บริการที่ดี
“ผมอยากรู้ว่าริว เกรสันมาร่วมงานอะไร” ภาษาอังกฤษห้วนแทบเป็นกระชากของอีกฝ่ายทำให้รอยยิ้มของเธอจางลงนิดเดียวเท่านั้น ก่อนจะส่งยิ้มหวานกลับตามแบบฉบับของมืออาชีพ
“สักครู่นะคะ ริว เกรสัน? เอ่อ...ไม่มีคิวน้องริวนะคะ” ประชาสัมพันธ์สาวตอบหลังจากตรวจดูจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า
“แต่เขามีงานที่นี่” ชินกีกระชากเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิด เกลียดความไร้ประสิทธิภาพแบบนี้ที่สุด ริวมางานที่นี่แท้ๆ แต่ประชาสัมพันธ์กลับไม่รู้ไม่เห็นได้ยังไง
“สักครู่นะคะ...อ้อ...อาจจะงานนี้ก็ได้ค่ะ มีคิวของคุณพสุ ตอนสี่โมงเย็น ที่ชั้น1 นะคะ เป็นงานเปิดตัวสินค้าของบริษัท....” ประชาสัมพันธ์สาวอธิบายอย่างใจเย็น งานแบบเธอเจอคนมาร้อยพ่อพันแม่ แม้คนมารยาททรามแบบชินกีก็เคยเจอมาแล้ว ถึงจะไม่มากนักก็ตาม
“ขอบคุณ” ชินกี ขอบคุณเสียงห้วนแล้วเดินลิ่วๆ ไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นล่าง พอออกจากลิฟต์มาได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอพรมแดงและการตกแต่งอย่างหรูหราของบริษัทนาฬิกายี่ห้อดัง ซึ่งคาดว่าจะจัดให้มีแฟชั่นโชว์นาฬิการอบๆ เวทีขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางและบนเวทีมีรูปของพสุโชว์หรา แต่ขณะนี้พนักงานกำลังติดรูปริวไว้คู่กัน เพราะอีกด้านเป็นตัวหนังสือและรูปสินค้า
รอบๆ ลานที่จัดงานถูกจับจองจนแน่นขนัดด้วยผู้หญิงหลากหลายวัย ทั้งที่อีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่ประชาสัมพันธ์บอกเขาไว้ ชินกีทนความแออัดไม่ไหวจึงตัดสินใจขึ้นไปยืนดูบริเวณระเบียงชั้นสองเพื่อให้มองหาริวได้สะดวก
จนเกือบสี่โมงเย็นแขกผู้มีเกียรติในเครื่องแต่งกายหรูหราเริ่มทยอยเข้ามาจับจองเก้าอี้รอบๆ เวที จนได้เวลาพิธีกรสาวสวยก็ขึ้นมาทักทายคนดูก่อนที่การเดินแฟชั่นนาฬิกาจะเริ่มขึ้น
ชินกี กวาดตาจนรอบแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าริวจะออกมา ขณะที่นายแบบนางแบบยังคงชักแถวออกมาเดินโชว์นาฬิกาให้แขกที่เข้าร่วมงานชมอย่างใกล้ชิด
เสียงกรี๊ดของคนดูที่ยืนอยู่รอบๆลานทำให้ชินกีรีบหันไปมองตาม พสุกับริวในชุดสูทเนี้ยบหัวจรดเท้า ออกมาจากลิฟต์ฝั่งตรงข้ามกับที่เขายืน มีการ์ด 4 คนตามประกบมาส่งที่เวที ตลอดทางมีแฟนๆ เข้าไปขอจับมือและตามถ่ายรูปกันจนแฟลชสว่างวูบวาบตลอดเวลา เรียกว่าแย่งจุดสนใจจากนายแบบนางแบบที่กำลังเดินโชว์นาฬิกาไปจนหมด
พสุแจกยิ้มนุ่มนวลซ้ายขวา ขณะที่ริวกะพริบตาถี่ๆ หลบแสงแฟลชพลางเดินตามหลังพสุติดๆ จนทั้งคู่ไปถึงที่นั่งที่ทางผู้จัดเตรียมไว้ให้ ริวถึงได้หันไปโบกมือทักทายคนรอบๆ แล้วนั่งลง
พอริวกับพสุออกมา บรรยากาศของงานก็คึกคักยิ่งกว่าเดิม รอบๆ ตัวสองหนุ่มมีแต่แสงแฟลชสว่างวูบวาบตลอดเวลา แม้แต่ตอนที่ประธานขึ้นมาเปิดงาน ทั้งสองหนุ่มก็ยังได้รับความสนใจมากกว่าบนเวที จนกระทั่งพิธีกรเชิญสองหนุ่มและแขกอีกหลายคนขึ้นไปบนเวที เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นจนชินกี ต้องอุดหูด้วยความรำคาญ
ชินกีเหลือบมองหาที่ว่างรอบๆ เวทีแล้วก็ได้แต่ถอนใจอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้ไม่มีที่ว่างข้างล่างอีกแล้ว คนแน่นจนแม้แต่บริเวณระเบียงที่เขายืนอยู่ก็มีแต่ผู้หญิงเต็มไปหมด ถ้าเพียงเขาขยับออกไปจะมีอีกหลายคนแทรกเข้ามายืนแทนแน่นอน
หลังจากกิจกรรมบนเวทีเสร็จสิ้นลง พสุก็ขึ้นไปบนเวทีอีกครั้งเพื่อร้องเพลง มีการฉายเอ็มวีของเขาประกอบไปด้วย เสียงแฟนๆ ข้างล่างกรี๊ดรับดังสนั่น แต่เพราะเป็นเพลงภาษาไทยชินกีจึงฟังไม่ออก รู้แต่ว่าบรรยากาศของเพลงดูอบอุ่นอ่อนโยน แม้แต่บรรดาแขกที่มาร่วมงานก็พลอยร้องเพลงของพสุคลอตามไปด้วย เป็นการการันตีว่าเพลงของพสุกำลังเป็นที่นิยมขนาดไหน
พอพสุร้องจบริวก็ขึ้นไปบ้าง เด็กหนุ่มส่งยิ้มเขินๆ ไปรอบๆเวที แล้วร้องเพลงใหม่ของตัวเอง และฉายเอ็มวีเพลงที่ไปถ่ายทำที่เกาหลีด้วยเรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูได้ไม่แพ้เพลงของพสุ พอเด็กหนุ่มร้องจบพสุก็ขึ้นไปบนเวทีอีกครั้งเพื่อร้องเพลงคู่กัน ซึ่งเพลงคู่เพลงนี้ก็เป็นอีกเพลงที่เนื้อร้องเป็นภาษาอังกฤษ เหมือนกับเพลงเดี่ยวของริว
เพลง...ที่ทำให้ ชินกีเคยได้แต่นั่งฟังด้วยความเจ็บใจ และวันนี้เขาก็ทำได้เพียงยืนดูทั้งคู่ร้องเพลงร่วมกันอีกครั้ง ดวงตาอ่อนเชื่อมของริวยามทอดมองพสุในท่อนที่มีความหมายว่า “ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้ว นอกจากเธอ” ทำให้ชินกีเผลอบีบราวระเบียงแน่นด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เข้าใจว่าพสุมีอะไรดีถึงทำให้ริวรักได้มากขนาดนี้...
เสียงปรบมือที่ดังกระหึ่ม เสียงกรีดร้องด้วยความชื่นชมที่ชินกีฟังไม่ออกนอกจากคำว่า คิสมี แสดงถึงความคลั่งไคล้ในตัวสองหนุ่มของบรรดาแฟนเพลง พอร้องเพลงเสร็จ พสุกับริวก็มีการ์ดหลายคนเข้ามาช่วยกันเข้าไปที่ลิฟต์ตัวเดิมอย่างยากลำบาก เพราะบรรดาแฟนเพลงที่อยู่รอบๆ ต่างยื้อแย่งกันเข้าไปขอจับมือขอถ่ายรูปกับสองหนุ่ม ชินกีเห็นคนแน่นขนาดนั้นจึงตัดสินใจไปดักรอที่รถของพสุแทน
ทันทีที่หลุดเข้ามาในห้องพักได้ พสุกับริวก็ถึงกับถอนหายใจเฮือก ก่อนจะหันไปไหว้ขอบคุณการ์ดที่ช่วยพาพวกเขามาส่งถึงในห้องพักได้อย่างปลอดภัย ริวเดินไปทรุดลงนั่งพักอย่างเหนื่อยอ่อน ถึงจะชินกับคนมากๆ แต่ทุกครั้งที่ตกอยู่กลางวงล้อมแบบนี้ก็อดรู้สึกเครียดไม่ได้ ขณะที่พสุถอดเสื้อสูทออกแขวนแล้วเดินกลับมาเปิดกระเป๋า
“ริว...อยากดูหนังเรื่องนี้ไหม” พสุถามแล้วยื่นตั๋วหนังให้ดู ริวชะโงกมามองแล้วยิ้มร่าขณะถอดเสื้อสูทออกพาดกับเก้าอี้แล้วรูดเนคไทออกอย่างรวดเร็วด้วยความอึดอัด
“อยากดูครับ”
“อืม...เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยไปดูกัน” พสุบอกพลางหยิบเสื้อสูทที่เด็กหนุ่มถอดมาใส่ไม้แขวนแล้วใส่ลงในถุงสูทอีกชั้น เป็นความเคยชินไปแล้วที่พสุจะเก็บข้าวของให้ริว
“จะทันเหรอครับ” ริวถามพลางเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดที่ใส่มาจากบริษัทอย่างเดิม ขณะที่พสุเพียงแต่ถอดเนคไทแล้วพับแขนเสื้อขึ้นเท่านั้นก็พร้อมที่จะไปเที่ยวต่อได้แล้ว
“ทันสิ นี่มันตั๋วรอบสุดท้าย กว่าจะฉายก็ตั้ง 3-4 ทุ่ม ทันอยู่แล้วล่ะ”
“ดีจัง ริวหิวจะแย่อยู่แล้ว ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลย” ริวทำเสียงออดๆ แล้วเดินมากอดเอวพสุ วางคางลงบนไหล่แล้วสบตากับพสุในกระจก
“อ้าว! แล้วทำไมไม่บอก พี่จะได้พาแวะกินข้าวก่อน” พสุถามพลางปลดแขนริวออกจากเอว จริงอยู่ว่าตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามา เพราะนี่เป็นห้องส่วนตัวที่จัดไว้ให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ชายหนุ่มก็ไม่อยากให้ริวใกล้ชิดนัวเนียมากนัก แม้ไม่มีสายตาคนนอกแต่เขาก็กระดากเกินกว่าจะปล่อยให้ริวกอดอยู่อย่างนี้
“ก็ริวดีใจที่พี่ไปรับ ก็เลยลืมบอก” ริวตอบแล้วยิ้มแป้น แต่คนฟังหน้าร้อนวาบขึ้นมาเฉยๆ
“บ๊องแล้วเรา ดีใจอะไรกับเรื่องแค่นี้...ไปกินข้าวที่ร้านเปิดใหม่ของคุณนุชละกัน” พสุบอกพร้อมกับยกถุงใส่เสื้อสูทของเขาและริวออกไปส่งให้เจ้าหน้าที่ที่คุณนุชส่งมาช่วยอำนวยความสะดวก เอาไปเก็บให้ที่รถก่อนจะพาริวไปกินข้าว จนได้เวลาหนังฉายถึงได้พาริวไปที่โรงหนัง
เพราะเป็นรอบดึกจึงมีคนไม่มากนัก พอหนังเริ่มฉายตัวอย่างคนก็เข้าโรงหมด พสุจึงพาริวเข้าไปแบบสบายๆ แต่ริวกลับไม่สบายด้วย เด็กหนุ่มมองไม่เห็นทางเพราะเดินจากที่สว่างดีๆ ก็เข้ามาในโรงหนังมืดๆ เด็กหนุ่มเดินสะดุดบันไดจนเซไปชนพสุ
“เป็นไงบ้าง เจ็บหรือเปล่า” พสุหยุดเดินจับไหล่ริวให้ยืนนิ่งๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืดในโรงภาพยนตร์
“พี่...ทำไมเขาปิดไฟมืดเลย”
“อ๋อ...ก็นะ หนังฉายไปแล้วนี่ มานี่มา” พสุจับมือเด็กหนุ่มจูงให้เดินตามไปช้าๆ ริวยึดมือพสุไว้แน่นพลางกะพริบตาถี่ๆ แสงจากจอภาพยนตร์ส่องให้เห็นทุกอย่างชัดขึ้น แต่เด็กหนุ่มกลับไม่คิดจะปล่อยมืออุ่นนุ่มที่จับจูงเขาไว้
ตั๋วที่กรเวชได้มาเป็นเก้าอี้ วีไอพี คืนนี้มีคนเพียงคู่เดียวนั่งอยู่ริมสุดอีกด้าน ตลอดแถวจึงว่างโล่งมีพสุกับริวนั่งตรงกลางแถวกันอยู่สองคน
“พี่...เรานั่งถูกที่หรือเปล่า มืดๆ อย่างนี้พี่เห็นที่นั่งได้ยังไง” ริวชะโงกไปกระซิบถามจนชิดใบหูพสุ ชายหนุ่มเผลอเบี่ยงหน้าหลบเพราะรู้สึกเหมือนจมูกปากของริวจะโดนแก้มเขา แต่คิดว่าเด็กหนุ่มคงไม่ได้เจตนา ริวไม่เคยเข้าโรงหนังมาก่อนคงตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกมากกว่า
“ถูกสิ ตรงที่เบอร์เก้าอี้มันมีไฟนั่นไง” พสุหันไปชี้เก้าอี้ข้างๆ ให้ดู ริวหันมองตามก่อนจะหันกลับมายิ้มกว้างให้พสุเห็นฟันขาวเป็นเงาในแสงสลัวๆ
“เก้าอี้เรากว้างนะ นั่งสองคนได้ เก้าอี้ข้างหน้านั่นทำไมตัวเล็กๆ หมด”
“อืม...แบบที่เรานั่งมันเป็นเก้าอี้...เอ่อ...แบบนั่งสองคนไง” พสุไม่อยากบอกว่าเป็นเก้าอี้แบบคู่รัก คุณนุชให้ตั๋วกรเวชมาคงกะว่ากรเวชจะไปดูกับแฟน กรเวชเองก็คงไม่เห็นตั๋วเหมือนกัน เพราะคุณนุชฝากไว้กับประเสริฐ
“เป็นอะไร ตกใจเหรอ” พสุถามขำๆ เมื่อจู่ๆ ริวก็สะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงเอฟเฟคในภาพยนตร์ตัวอย่างดังสนั่น เด็กหนุ่มขยับเข้ามาเบียดจนแทบซ้อนหลังพสุแล้วจับมือเขาไว้แน่น
“ทำไมเสียงเหมือนอยู่ข้างหลังเราเลย” ริวบ่นอุบอิบ แล้วขยับเบียดๆ เข้าหาพสุอีกนิด
ริวมองภาพบนจอ สลับกับหันมามองหน้าพี่เป็นระยะๆ ในเรื่องเป็นภาพยนตร์ต่างประเทศแนวบู๊ล้างผลาญแต่แฝงด้วยการชิงไหวชิงพริบกันของตัวเอก และเช่นเคยคือต้องมีฉากเลิฟซีนสุดหวิว พสุขมวดคิ้วรู้สึกแปลกๆ ปกติเขาก็เคยมาดูภาพยนตร์กับเพื่อนหรือแม้แต่กับแก้วกุดัน แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเวลาที่มีฉากเลิฟซีนแรงๆแบบนี้ แต่พอมากับริวเขากลับรู้สึกกระดาก คงเพราะเขาคิดว่าริวยังเด็กจึงไม่อยากให้เห็นฉากแบบนี้ก็เป็นได้ ดีว่าในเรื่องมีฉากนี้ไม่นานนักแล้วก็กลายเป็นฉากระเบิดสุดโหดแทน
กว่าจะออกจากโรงหนังก็ปาไปเกือบๆตี 1 พสุกับริวออกมาเป็นคู่สุดท้าย
“ริวจะเข้าห้องน้ำก่อนไหม” พสุหันไปถามเพราะเห็นริวเดินตามเขาเงียบ ไม่ชวนคุยแจ้วๆ เหมือนเคย
“ไม่ครับ” ริวตอบรับเบาๆ คิ้วเข้มยังขมวดมุ่นเหมือนกำลังใช้ความคิด
“งั้นเรากลับกันเลยละกัน ดึกแล้ว”
“ครับ”
ริวดูเงียบจนพสุไม่ค่อยสบายใจนัก เมื่อกลับไปถึงบ้านพักริวก็แยกไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง แล้วกลับมาไล่ๆ กับพสุออกจากห้องน้ำมาเช่นกัน
“ริว...มีอะไรหรือเปล่า ดูริวเงียบๆ ตั้งแต่กลับจากดูหนังแล้ว ไม่สนุกเหรอ?” พสุถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นริวนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมาพักใหญ่แล้ว
“เปล่าครับ แต่ริว...ริวสงสัย”
“สงสัยอะไร?”
“นางเอกกับตัวร้ายในเรื่องเขารักกันเหรอ?”
“ไม่นี่”
“แล้ว...ทำไมนางเอกถึงยอมให้ตัวร้าย...เอ่อ...มีเพศสัมพันธ์ด้วย” พสุเกือบหลุดขำกับคำที่ริวใช้ แต่คิดดูอีกทีริวก็ใช้คำถูก เพียงแต่ฟังดูเป็นทางการไม่ใช่ภาษาพูด
“ก็เป็นไปตามแผนที่วางไว้ไง”
“ริวไม่เข้าใจ ถ้าไม่ได้รัก ทำไมยอมให้อีกคนถูกเนื้อต้องตัวได้ เขาไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง”
“อืม...จะว่าไงดี พื้นฐานสังคมของคนไม่เหมือนกันมั้งริว บางคนเขาก็ไม่ถือสากับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ แบบว่าไม่จำเป็นต้องมีความรักก็มีเพศสัมพันธ์กันได้”
“เขาไม่ขยะแขยงเหรอครับ” ริวถามเสียงซื่อ ตาใสจ้องมองคาดคั้นจนพสุเผลอหลบตา
“ไม่หรอก มันก็เป็นแค่การปลดปล่อยความอัดอั้นอะไรแบบนั้น” พสุอธิบายด้วยน้ำเสียงเก้อกระดาก รู้สึกเหมือนกำลังสอนสิ่งผิดๆ ให้น้อง
“...ถ้าเป็นพี่ พี่จะยอมไหม?”
“หมายถึงถ้าเป็นผู้ร้ายเหรอ ยอมดิ นางเอกสวยออก หึหึ” พสุตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
“แต่ถ้าเป็นริว ให้สวยแค่ไหน ถ้าไม่รักริวก็จะไม่แตะต้องเขาเด็ดขาด” ริวยืนยันเสียงหนักแน่นแล้วทิ้งศีรษะลงบนตักของพสุ พลางสอดแขนเข้ามากอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น
“ดีแล้วที่คิดแบบนี้...เป็นความคิดที่วิเศษ แต่ผู้ชายน้อยคนจะทำได้นะริว” พสุบอกเสียงอ่อนโยน แล้วลูบผมนุ่มเบาๆ
“ทำไมละครับ” ริวแหงนหน้าขึ้นมองพสุเขม็ง
“เพราะสังคมหล่อหลอมให้ผู้ชายรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้ละมั้ง ส่วนผู้หญิงก็ถูกมองว่าเป็นฝ่ายเสีย เสียหาย เสียใจ เสียตัว...ถ้าผู้ชายทุกคนคิดแบบริว คงไม่มีเมียน้อยกันให้เกลื่อนเป็นปัญหาครอบครัวอย่างทุกวันนี้หรอก”
“แล้ว...พี่เคย เอ่อ...มีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ไม่รักบ้างไหม” ริวถามเสียงเบาๆ เหมือนเกรงใจ จนพสุนึกขำ
“หึหึ...เคย ตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่น อยากรู้อยากลอง ก็นะ...เขาเสนอ เราก็สนอง แต่พอโตขึ้น เข้าใจชีวิตมากขึ้นก็ไม่กล้าทำแบบเดิมอีก อีกอย่าง พอเข้าวงการ โอกาสที่จะทำแบบนั้นมันจะน้อยลง ไม่ใช่คนเข้ามาหาน้อยลง แต่เพราะเยอะขึ้นจนเราต้องไตร่ตรองให้รอบคอบ ว่าหากเรารักสนุกชั่วครู่ชั่วยาม แล้วผลที่ตามมามันไม่ได้สนุกอย่างที่คิดจะเป็นยังไง อย่างที่พี่เคยบอก เราก็เหมือนคนอยู่ในที่สว่าง ทุกคนเห็นเราหมดไม่ว่าจะขยับทำอะไร หากมีข้อผิดพลาดสักนิดเดียวก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้”
“...” ริวทำท่าจะถามแล้วกลับชะงัก เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางเหมือนกำลังคิดหนัก
“มีอะไรจะถามอีกไหม ถ้าไม่มีก็นอนได้แล้ว ตี 2 กว่าแล้วนะ”
“ครับ” ริวรับคำแล้วยกศีรษะขึ้นจากตักของพสุ เลื่อนตัวขึ้นไปนอนประจำที่
พสุหันไปดับโคมไฟ แล้วล้มตัวลงนอน มีผมนิ่มๆ มาซุกที่ต้นแขนเขาเหมือนเคย ระหว่างที่กำลังเคลิ้มหลับ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนได้ยินริวพูดบางอย่างพึมพำ ซึ่งเขาฟังรู้เรื่องแค่บางคำเท่านั้น
“....ริวรักพี่นะ...ถ้าไม่รักริวคงไม่...” นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่พสุจำได้ก่อนจะผล็อยหลับไป
..............................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
