หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[yayee2]

ไผ่..อย่าพึ่งหลับ ฟังน้องริวพูด แล้วคิดตามก่อน จะได้เป็นบทนำเรื่อง ก่อนเจอเนื้อเรื่อง
เฮ้อ..เมื่อไรสองคนนี้จะได้โอกาสพูดบอกความในใจ
และความรู้สึกต่อกันต่อกันซะทีน้อ ลุ้น ๆ ๆ  ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะจ๊ะ
เอ่อ แล้วอิลีชินกีที่ตามสองคนนี้ไปจนถึงาน แล้วไปไหนต่ออ่ะ
ไม่เห็นกล่าวถึง รึว่า จะมาปรากฎเอาก็ตอนจะมาทำให้เกิดเรื่องไม่ดีกับไผ่ กับน้องริวล่ะ
รีบเอาอิชินกีไปเก็บไวๆเน้อ

[kny]

หวานกันจัง

[Whatever it is]

เออ นั่นสิ หายไปไหน โดนใครลากไปแระป่าวนิ หุๆ

[Narcissus]

รู้สึกว่าลีชินกีจะเหมือนนางร้ายละครน้ำเน่าเกินไปหน่อยนะ

การที่ลีชินกีจะรู้สึกว่าพสุหลอกใช้ริวเป็นสะพานไปสู่ความสำเร็จนั้น จะคิดอย่างนั้นมันก็ไม่แปลกหรอก
เพราะวงการมายามันหลอกลวงกันทั้งนั้น ถ้าไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางเรื่องของริวกับพสุจริงๆแล้ว หลายคนก็อาจจะคิดเช่นนั้น
เราเองลึกๆยังรู้สึกเลยว่าเหมือนริวโดนพสุหาผลประโยชน์เลย(ทั้งๆที่มันไม่ใช่เพราะฝ่ายริวต่างหากที่ทำทุกอย่างให้พสุด้วยความเต็มใจ)

ส่วนไผ่ถ้ารู้ความจริงทั้งหมดว่าที่ตนเองได้กลับมาร้องเพลงตามความฝันอีกครั้ง
ความสำเร็จ ความโด่งดังที่ได้รับอยู่ ณ ปัจจุบันนั้นสาเหตุหลักมาจากริวที่ยอมทุ่มเททุกอย่าง ทั้งอำนาจ ทั้งเงิน
พี่ไผ่จะรู้สึกยังไงนะ? จะปลามปลื้ม ซึ้งใจ ดีใจว่าน้องรักตนเองถึงขนาดนี้
หรือว่าจะโกรธเพราะเหมือนโดนเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกันน้า อืม..... . .   (-_-')

“แล้ว...พี่เคย เอ่อ...มีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ไม่รักบ้างไหม” ริวถามเสียงเบาๆ เหมือนเกรงใจ  จนพสุนึกขำ

“หึหึ...เคย  ตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่น  อยากรู้อยากลอง  ก็นะ...เขาเสนอ เราก็สนอง  แต่พอโตขึ้น  เข้าใจชีวิตมากขึ้นก็ไม่กล้าทำแบบเดิมอีก  อีกอย่าง พอเข้าวงการ  โอกาสที่จะทำแบบนั้นมันจะน้อยลง  ไม่ใช่คนเข้ามาหาน้อยลง  แต่เพราะเยอะขึ้นจนเราต้องไตร่ตรองให้รอบคอบ  ว่าหากเรารักสนุกชั่วครู่ชั่วยาม  แล้วผลที่ตามมามันไม่ได้สนุกอย่างที่คิดจะเป็นยังไง  อย่างที่พี่เคยบอก  เราก็เหมือนคนอยู่ในที่สว่าง  ทุกคนเห็นเราหมดไม่ว่าจะขยับทำอะไร  หากมีข้อผิดพลาดสักนิดเดียวก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้”
^
^
อ่านท่อนนี้แล้วจุกอกทันที ทำให้พลันนึกไปเลยว่าพี่ไผ่ที่สุภาพแสนดีก็เคยมั่ว เอ่อ..เคยเป็นเหมือนไวย์มาก่อนเช่นกัน T_T
เหตุการณ์ตอนที่ไวย์มีอะไรกับนางแบบคนนั้นแล้วริวไปเห็นเข้า โผล่แว้บขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ
เลยทำให้ความไม่ค่อยชอบไวย์ที่มันอยากให้แก้วกุดันรัก แต่ทำตัวเละเทะ มั่วซั่ว เจ้าชู้ ความรู้สึกไม่ชอบไวย์นั้นมันหายไปเลยอ่ะ (อืม เพราะเป็นธรรมชาติของผู้ชายสินะ)
แต่ตอนนี้พสุไม่เป็นอย่างนั้นแล้วก็ดีแล้วอ่ะเนอะ เพราะเดี๋ยวภาพลักษณ์เสียหมด พี่ไผ่เป็นพระเอกอันดับ1ด้วยสิ

นั่งพิมพ์ด้วยความง่วง คุณนักเขียนอ่านแล้วจะงงๆเปล่าไมู่้รู้ แหะๆ
---------------------------------------------------------------------------------
ตอบนักอ่านท่านอื่นๆ
เราว่าลีชินกีที่ไปดักรอที่รถไม่ได้หายไปไหนหรอก แต่คงกลับที่พักไปแล้วแหละ เพราะพสุกับริวกว่าจะกลับก็ปาเข้าไปตี1แล้ว ลีชินกีคงไม่อยู่รอนานขนาดนั้นหรอกจ้า (คาดว่านะ อาจจะไม่ใช่ิอย่างที่เราคิดก็เป็นได้ ฮะๆ)

[treerat002]

E ชินกี!!!!!!!!!!

 

ไปไกล ๆ เลยนะ อย่าได้เข้ามาใกล้ 

ตอนแรกนึกว่านะดีนะ 

รอตอนต่อไปค่ะ สู้ ๆ 

[LalaBam]

เมื่อไหร่มันจะกลับเกาหลี
เราไปส่งเอาไหม (พอดี..อยากไปเกาหลีอยู่เหมือนกัน)

ว่าแต่
พี่ไผ่จะรีบหลับไปไหน
เราอยากรู้ว่าริวพูดอะไร
   

[SuSaya]

จะเข้ามาไซโคทุกเช้า-กลางวัน-เย็น-ก่อนนอน

[cheyp]

ลุ้นมากกก เมื่อไหร่คู่นี้จะคืบหน้า หวังมากเลยค่ะ

ที่สำคัญ ตอนแรกว่าจะเชียร์ชินกีกะตะวันซักหน่อย แต่ตอนนี้ชักไม่ปลื้มแระ น่ารำคาญจริง

[punchnaja]

กร๊ากกกกกกกก ลีชินกิต้องรอจนเหงือแห้งแน่ๆ สะใจ!

[SweetSmile]

ชินกีรออยู่ที่รถถึงกี่โมงจ๊ะ
พี่น้องเค้าไปกินข้าวแล้วดูหนังต่อ
เกือบตีหนึ่งเลยนะนั่น รอไหวก็บ้าแล้วหล่ะ~สมน้ำหน้า

พี่ไผ่อ่ะฟังน้องริวไม่จบเลยหลับซะแระ
เลยไม่รู้เลยว่าน้องริวพูดอะไร~เฮ้อ

[j4c9y]

ริวคร้าบบบบ


น่ารักมากกกกกกกกกก

[Kfc_Pizza]

หวัดดีคะ
เพิ่งเข้ามาอ่านเลยมาทักทายก่อน
จะรีบตามอ่านให้ทันนะคะ
ปล.เรื่องคงไม่เศร้านะสงสารริว
 

[SuSaya]

หวัดดีตอนสาย ๆ ค่ะ...มานั่งรอ

[milky way]

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่น่ะค่ะ
แล้วชินกิ ก็จะได้รู้ว่าพี่ไผ่มีอะไรดี
ทำไมริวถึงได้ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้

[EunJin]

ถ้าไม่รักคงไม่ยอมใช่ไหมหนูริวววววววววว อิอิอิ

[aphanite]

คงไม่ทน....ได้นานขนาดนี้
ฮ๋า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยอม ๆๆ ไปเถอะพี่ไผ่ ไหน ๆ ก้อไหน ๆแล้ว
รักได้ไรได้บ้างเถอะ รีทเดอร์ลุ้นจะแย่ิแล้วววว

[SuSaya]

เม้นท์บ่อยชักเกรงใจ...เป็นกำลังใจให้นะคะ
 
+1

[bbyuqin]

ค้างคามากมายยย....
แต่แบบนี้มันอึดอัดเหมือนกันเน้อ....
รออ่านต่อจ้า...+1 

[spring]

มาแว๊วววววววววววววว

ตอนที่ 68




อืม...รสจูบหวานๆ  ทำให้พสุเลือกจะควานปากตามติด  ปากนุ่มๆ
เผยอรับทันทีที่เขาแนบจูบซ้ำ  นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้จูบกับใคร...ไม่สิ ไม่นานเลย  เขาจูบกับริวเมื่อตอนที่ไปเกาหลีนี่เอง...เขาจูบกับริว!!



พสุสะดุ้งสุดตัวหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้งเมื่อพบว่าเขากำลังทำอะไร  แม้ในห้องจะแทบไม่มีแสงสว่างใดๆ  แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ คุ้นจมูกและเรือนร่างตึงแน่นที่เขากอดจูบอยู่นี้ก็คุ้นเคยจนเขาจำได้ในทันที  พสุผวาลุกขึ้นแล้วได้แต่นั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นไปชั่วขณะ 


“...ริว...” เสียงที่หลุดจากปากเขา ทั้งแหบและเบาด้วยความหวั่นกลัว

“...ริว...” พสุลองเรียกซ้ำ  แต่ก็ยังไร้ปฏิกิริยาจากริว  ชายหนุ่มตัดสินใจเอื้อมมือสั่นๆ ไปเปิดไฟ  ห้องที่มืดสนิทสว่างพรึบขึ้นทันที  ใบหน้าอ่อนเยาว์ตะแคงไปด้านหนึ่ง  ลมหายใจสม่ำเสมอเหมือนเด็กหนุ่มยังหลับสนิท  แต่พสุก็อดเรียกซ้ำไม่ได้

“ริว...ริวครับ”  คราวนี้มีปฏิกิริยาตอบสนอง  ริวขยับตัวแล้วซุกหน้าเข้าไปในผ้าห่มเหมือนจะหลบแสงจากโคมไฟที่ส่องโดนหน้า

“ริวครับ”

“...ครับ...” ริวขานรับงัวเงีย  แล้วพยายามลืมตาขึ้นมา 

“ไม่มีอะไร  นอนเถอะ” พอแน่ใจว่าเมื่อครู่ริวไม่รู้ตัวว่าโดนเขาจูบ  พสุก็รีบปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนอย่างเดิม  ริวขยับเข้ามากอดเขาไว้แน่น  แล้วซบหน้าลงบนซอกคอ  พสุถึงกับชะงักตัวแข็งไปชั่วขณะ   หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกจนต้องพยายามสงบสติอารมณ์  ชายหนุ่มแกะมือริวออก แต่กลายเป็นว่าเด็กหนุ่มยิ่งกอดเขาแน่นขึ้น

“ริวรักพี่นะ...” เสียงงึมงำเหมือนละเมอของริวทำให้พสุนอนนิ่ง  ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้  แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมครั้งนี้เขาถึงขัดเขิน  เนื้อตัวร้อนวูบวาบกับคำพูดของริวด้วย...

.
.
.
.
.
.

ริวลอบผ่อนลมหายใจช้าๆ  ไม่คิดว่าพสุจะตื่นขึ้นมา  ตอนแรกเด็กหนุ่มเพียงแค่อยากหอมแก้มนุ่มๆ ของพสุ  แต่ไม่รู้ว่าเผลอจูบปากนิ่มๆ อุ่นๆตั้งแต่เมื่อไหร่  ยังไม่ทันที่เขาจะถอนปากออกพสุกลับเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นทาบทับบนตัวเขาแล้วมอบจูบดูดดื่มจนเด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่หลอมละลายไปกับรสจูบหวานๆ จากปากนุ่มๆ หอมๆ ของพสุ 

แต่จู่ๆ พสุก็หยุดแล้วเรียกเขาเสียงสั่น  เด็กหนุ่มจึงแกล้งหลับเพราะเขารู้สึกว่าพสุต้องรับไม่ได้ถ้ารู้ว่าเขารู้สึกตัวเหมือนตอนที่พสุจูบเขาที่เกาหลีวันที่เขาโดนวางยา

พสุนอนลืมตาโพลงทั้งคืน  ก่นด่าตัวเองที่เผลอสติไปกอดจูบริวสองครั้งแล้ว  ไม่สิ...หากว่าคืนนั้น  คืนที่เขาเมามากจนไม่มีสติ  หากเขาจูบริวล่ะ?...เพราะเขาจำอะไรไม่ได้จริงๆ  ความรู้สึกหวานๆ หวามๆ ที่ยังหลงเหลือตกค้างอยู่นั้นเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่...

เช้านี้พสุก็ยังคงต้องปลุกริวเหมือนทุกวัน  เด็กหนุ่มเดินงัวเงียเข้าห้องน้ำ  พอออกมาก็กลับมาร่าเริงตาใสแป๋ว  วิ่งกอดหน้ากอดหลังอ้อนให้ชายหนุ่มเช็ดผมให้เหมือนทุกเช้า  พสุพยายามเก็บอาการมือสั่นใจสั่นของตัวเองไว้ขณะที่ทำทุกอย่างเหมือนปกติ  เคยตามใจริวอย่างไรก็ทำอย่างนั้น...


“...พี่ไมตรีเขาฝากมาถามพี่ ว่าจะทำเอ็มวีเพลงคู่ไหม...พี่..พี่ไผ่ครับ” ริวเรียกเสียงดังจนพสุสะดุ้ง  เพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังเหม่อ  ทั้งที่กำลังท่องบทละครอยู่  ส่วนริวนั้นก็นอนกลิ้งเล่นโน้ตบุ๊คอยู่ข้างๆ เขาเหมือนเคย

“ครับ?  ว่าไง”

“พี่ไม่ฟังริวเลย...ริวงอน” เด็กหนุ่มบ่นแล้วย้ายตัวเองมาทิ้งตัวลงหนุนตักพสุ  แนบหน้ากับหน้าท้องชายหนุ่ม  จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารด  พสุสะดุ้งเผลอผลักริวออกเต็มแรงจนศีรษะเด็กหนุ่มตกจากตักไปกระแทกพื้นดังกึก

“โอ๊ย!”

“ริว! เป็นไงบ้างพี่ขอโทษ” พสุอุทานแล้วดึงศีรษะริวขึ้นมาดู  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง เม้มปาก  น้ำตาคลอ มือข้างหนึ่งยังกุมศีรษะบริเวณที่กระแทกไว้แต่ไม่ยอมให้พสุดู

“พี่...พี่เกลียดริวแล้วเหรอ...” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่น  สายตาที่จ้องมองพสุเต็มไปด้วยความตกใจแกมน้อยใจ

“พี่เปล่า  พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ  แค่ตกใจน่ะก็เลยเผลอผลักไป” พสุตอบร้อนรน  แล้วดึงมือริวออก  บริเวณที่กระแทกแดงก่ำและเริ่มบวมปูดออกมาเป็นลูกเล็กๆ

“ขอโทษนะครับ  เจ็บมากไหม”  พสุยืนเข่าขึ้นเพื่อให้สูงพอจะดูศีรษะของริวได้ถนัด  ชายหนุ่มขยับจะลุกไปหยิบยามาทาให้  แต่ริวกลับสอดแขนเข้ามากอดเอวแล้วซุกหน้ากับอกเขา

“ปล่อยพี่ก่อนริว” พสุบอกเสียงเรียบทั้งที่ใจเขากำลังเต้นแรงด้วยความรู้สึกแปลกๆ

“พี่จะไปไหน”

“พี่จะไปหายามาทาให้  หัวบวมปูดเป็นลูกมะนาวเลย...ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“ไม่เป็นไรครับ  เจ็บแค่นี้เอง  แต่ถ้าพี่ผลักริวเพราะพี่เกลียดริวสิ  ริวคงเจ็บมากๆ”  ริวเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนพสุนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“...ริว...พี่ไม่เคยเกลียดริวนะ  ไม่เคยสักครั้ง” พสุยืนยันเสียงหนักแน่น  เขาไม่เคยคิดว่าจะเกลียดเด็กหนุ่มได้ลงคอ  เพียงแต่ไอ้อาการเก้อกระดากประหลาดๆ นี่ต่างหากที่ทำให้เขาเผลอผลักไสจนริวเจ็บตัว

“แล้วรักริวไหม...พี่รักริวเหมือนที่ริวรักพี่ไหม?” ริวถามแล้วเงยหน้ามาจ้องตาเขาเขม็งจนพสุต้องเป็นฝ่ายหลบไม่กล้าสบตาด้วย

“ระ...รักสิ...ก็ริวเป็นน้องชายคนเดียวของพี่นี่นา” พสุตอบด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด  คำพูดเขาเบาหวิวไม่หนักแน่นสักนิด  ขณะที่ใจก็เต้นแรง...นี่เขาเป็นอะไรถึงแปลกไปทุกทีๆ แล้ว

“พี่รักริวเพราะริวเป็นน้องชาย...แต่ริวรักพี่  เพราะพี่เป็นทุกอย่างในชีวิตริวเลย  เป็นมากกว่ารัก  เป็นมากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตเพราะพี่เป็นชีวิตของริว” ประโยคหลังริวถอดคำพูดออกมาจากเพลง  เพียงแต่แก้คำสุดท้ายเสียใหม่  หากเป็นเวลาปกติพสุคงล้อเด็กหนุ่มแล้ว


แต่วันนี้มันไม่ใช่ ทุกคำพูดของริวก้องสะท้อนกลับไปกลับมาในหัว  พสุนั่งตัวแข็ง  ได้แต่จ้องดวงตาใสเป็นประกายวาววับด้วยความรู้สึกตื่นตะลึง  ตัวชาไปหมด  หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก  สมองสั่งให้เขาถอยห่าง หรือพูดอะไรสักอย่างแต่เขาทำไม่ได้...ริวบอกรักเขา...ริวรักเขาอย่างนั้นหรือ?


“ริวรักพี่ที่สุดในโลก” ริวบอกซ้ำแล้วกอดเอวซุกหน้ากับอกเขาอีกครั้ง  พสุกะพริบตาถี่ๆ  เขาเพิ่งได้สติ  ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดตอบโดยอัตโนมัติ  เสียงหัวใจเต้นระรัวค่อยๆ ลดระดับลง  พสุผ่อนลมหายใจยาวแล้วค่อยๆ ดันตัวริวออก

“เดี๋ยวพี่ไปหายามาทาให้ก่อน...” พสุพยายามข่มเสียงให้ราบเรียบ  แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าปลายหางเสียงเขาสั่น

“ครับ” ริวตอบรับแล้วทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนพื้น  หยิบตุ๊กตาทวิตตี้สีเหลืองสดมารองใต้อกต่างหมอนแล้วลากโน้ตบุ๊คมากางตรงหน้าเหมือนปกติ  พสุผุดลุกขึ้น  ชายหนุ่มรู้สึกว่าขาเขาสั่น  ก่อนจะออกไปจากห้องชายหนุ่มอดเหลียวกลับไปมองคนที่นอนคว่ำอยู่กลางห้องไม่ได้  ทั้งๆ ที่เพิ่งบอกรักเขาไปหยกๆ  แต่ริวก็กลับไปเล่นโน้ตบุ๊คด้วยท่าทางเฉยๆ  หรือเขาจะคิดมากไปเอง  คำว่ารักของริวอาจจะไม่ได้หมายความลึกซึ้งใดๆ  เป็นเขาเองที่ตีความหมายไปผิดๆ แล้วเก็บมาคิดมากจนตกอกตกใจ


พสุถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก  ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มขันตนเอง  แม้จะบอกตัวเองว่าเขาคงคิดมากไป  แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกวูบถึงรู้สึกเจ็บหน่วงในอกจนรู้สึกเหมือนเสียงหัวใจมันเต้นผิดจังหวะไปด้วยความผิดหวัง


“มาริวมาทายาก่อน”  พสุกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมตลับยาหม่อง  ริวผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง  พสุจึงต้องนั่งบนส้นเท้าเพื่อให้สูงพอจะทายาได้

“โอ๊ย! เจ็บอ่ะ” ริวร้องลั่นเมื่อพสุป้ายยาหม่องบนรอยปูดแล้วนวดเบาๆ เพื่อให้หายบวม

“เจ็บมากเลยเหรอ?”  พสุถามเสียงเบาด้วยความเสียใจ  เขาไม่ได้เจตนาจะผลักริวแรงขนาดนั้น  แต่ตอนนั้นเขาเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้จนพลั้งมือทำให้ริวเจ็บตัว

“เจ็บ...” ริวตอบแล้วเงยหน้ามามอง  เห็นหยาดน้ำคลอๆ เปียกขนตางอนยาว จนพสุเผลอยกมือขึ้นเช็ดให้

“โอ๊ย!แสบตา” ริวร้องเสียงหลงแล้วยกมือขึ้นขยี้ตา

“โทษๆ  พี่ลืมไปว่ามือเลอะยาหม่อง” พสุอุทานแล้วพยายามจะดึงหน้าริวให้เงยขึ้นเพื่อเช็ดตาให้  นี่เขาเหม่ออะไรนักหนาถึงได้เผลอเอามือที่เลอะยาหม่องไปเช็ดน้ำตาให้ริว

“พี่แกล้งริวนี่” ริวต่อว่าเสียงอู้อี้อยู่กับอกของชายหนุ่ม

“พี่ไม่ได้แกล้ง” พสุอธิบายร้อนรน  แล้วพยายามดึงหน้าริวให้เงยขึ้นแต่ริวยังคงซุกหน้ากับอกเขาแน่น

“แสบตา...ริวตาจะบอดมั๊ยเนี่ย” ริวทำเสียงออดๆ อย่างเด็กงอแง 

“เว่อร์แล้ว  แค่ยาหม่อง” พสุบ่นงึมงำแล้วพยายามเช็ดมือที่เลอะยาหม่องกับทิชชู  ขณะที่ริวไถๆ เช็ดหน้ากับอกเขาจนรู้สึกได้ถึงความชื้นของน้ำตา

“ขอพี่ดูหน่อย” พสุช้อนหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นมา  เห็นตาแดงก่ำมีน้ำตาเต็มตาก็ใจเสีย  เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ริวเจ็บซ้ำอีกหน 

“แสบตาอ่ะ”  ริวอุทธรณ์ ขณะที่น้ำตายังไหลไม่หยุด  พสุจึงใช้ทิชชูซับให้อย่างเบามือ 

“เพี้ยงหาย!” พสุเป่าลมไปที่ดวงตาของเด็กหนุ่มเบาๆ  แล้วทำเสียงปลอบเหมือนปลอบเด็ก  แต่ริวกลับหยุดชะงักแล้วยึดข้อมือเขาไว้แน่น

“อะไร?” พสุถามงงๆ  เมื่อจู่ๆ ริวก็ยื่นหน้ามาหาจนใกล้

“แป๊บนึง....” ริวยื่นหน้าขึ้นมาจนจมูกโด่งแตะบนปากของเขาแล้วสูดลมหายใจเข้าแรงๆ  พสุสะดุ้งเฮือก  ใบหน้าร้อนวาบด้วยความตกใจ

“ปากพี่หอมเน้อ...พี่หน้าแดงด้วย  หน้าแดงทำไม?” ริวถามแล้วจ้องหน้าพสุตาแป๋ว  แต่ชายหนุ่มกลับไม่กล้าสบตา

“หน้าแดงที่ไหนเล่า” พสุหน้าร้อนด้วยความอาย  กระชากแขนออกจากการเกาะกุมของเด็กหนุ่มแล้วลุกหนีแต่ริวลุกตามมาคว้าเอวเขากอดจากด้านหลัง

“พี่หน้าแดงจริงๆนะ...แก้มแดงแจ๊ดเลย  น่ารัก” ริวล้อแล้วชะโงกหน้ามามองหน้าชายหนุ่มที่พยายามหลบไปอีกทาง

“ทะลึ่งแระ” พสุพยายามทำเสียงดุ  แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันฟังอ่อนๆ เบาๆ ชอบกล นอกจากริวจะไม่กลัวแล้วยังจะได้ใจมากกว่าเดิม

“ฮะๆ พี่หน้าแดงจริงๆ ด้วย  แก้มก็แดง หูก็แดง” ริวทำเสียงล้อแล้วกอดเอวพสุแน่นไม่ยอมปล่อย  เด็กหนุ่มตัวสูงกว่าจึงวางคางบนไหล่พสุได้สบายๆ

“ทะลึ่งแระๆ  ปล่อยพี่เลย”  พสุทำเสียงดุพยายามดึงแขนริวออก  แต่ริวกลับกอดแน่นกว่าเดิม

“ไม่ปล่อย...ปล่อยทำไมตัวพี่อุ๊นอุ่น ห๊อมหอม” ริวตอบแล้วกระชับอ้อมแขนที่รัดรอบเอวพสุแน่นขึ้น  พร้อมกับแนบจมูกปากไปบนต้นคอและกกหูของพสุแล้วสูดกลิ่นหอมจากผิวของชายหนุ่มแรงๆ


พสุสะดุ้ง ขนลุกซู่  ใบหน้าร้อนวาบ  แข้งขาพาลอ่อนแรงดื้อๆ เมื่อลมหายใจร้อนๆ เป่ารดที่ซอกคอและใบหู


“เลิกเล่นได้แล้ว  ปล่อยพี่ก่อน”  พสุเอ็ดริวเสียงสั่นแล้วพยายามจะปลดแขนที่รัดรอบเอวออกอีกครั้ง

“ทำไมต้องปล่อยล่ะ  ก็ริวชอบกอดพี่” ริวถามเสียงซื่ออยู่ชิดใบหูจนพสุขนลุกไปหมด  หน้าร้อนวาบๆ ตลอดเวลา

“ริว...ผู้ชายน่ะเขาไม่กอดกันพร่ำเพรื่อหรอกนะ” ชายหนุ่มเอ็ดเสียงแข็งทั้งที่ใจเขาเต้นแรงจนแทบหลุดมานอกอก

“ทำไมล่ะ  ริวรักพี่  ริวอยากกอดพี่นี่” ริวถามเสียงใสแต่คนฟังสะดุ้งเฮือกตัวชาวาบ

“...ริว” พสุหลุดเสียงครางเบาหวิว  ขณะที่ริวหมุนตัวเขากลับไปหา  ดวงตาใสจ้องมองเขาอย่างงุนงง 

“ทำไมทีแม่ยังไม่เห็นว่าเลย  เวลาริวกอดแม่  แม่ก็ให้กอด  พี่ก็เคยให้ริวกอด  ทำไมวันนี้ถึงไม่ให้กอด”

“คือ...มัน...” พสุหาคำอธิบายไม่เจอ  นั่นสิทำไม...ที่ผ่านมาเขาไม่เคยห้ามปรามเวลาริวกอด  เพราะเขารู้ดีว่าริวขาดความอบอุ่นและยังเป็นโรคเกลียดสัมผัส  เมื่อเขาเป็นคนที่เด็กหนุ่มถูกต้องเนื้อตัวได้โดยไม่มีอาการขยะแขยงริวถึงชอบกอดรัดเขาตลอดเวลา

“ทำไมละพี่  ริวกอดพี่ไม่ได้แล้วเหรอ?  ริวทำอะไรผิด?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น  คือ...”  พสุได้แต่อ้ำอึ้ง  แล้วพยายามถอยห่างจากริวเพื่อตั้งหลัก

“ไม่รู้แหละ  ริวเคยกอดพี่นี่นา  ทำไมต้องห้ามด้วย  พี่ก็เคยกอดริวตอนนอนบ่อยไป  ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” ริวทำเสียงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ  ขณะที่พสุก็พยายามคิดหาข้อแก้ตัวจนหัวหมุน

“ก็นั่นเราอยู่กันสองคน” พูดออกไปแล้วพสุก็ปวดหัวจี๊ด  เพราะรู้สึกว่าเขาพูดอะไรไม่เข้าท่าเลยสักนิด

“...อยู่กันสองคนถึงจะกอดได้เหรอ” ริวถามแล้วทำตาโตอย่างมีความหวัง

“...เอ่อ...”พสุสะอึก  รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจนแต้ม

“งั้นต่อไปนี้ริวจะไม่กอดพี่ต่อหน้าคนอื่นนะ  แต่ถ้าอยู่กันสองคนพี่ก็อย่าห้ามริวกอดพี่นะ” ริวสรุปแล้วยิ้มร่าขณะที่พสุรู้สึกเหมือนเขาได้ยินเสียงประตูปิดปังในหัว...นี่เขาจนแต้มตัวเองหรือริวไล่ต้อนจนเขาหาทางไปไม่เจอกันแน่

“กะ...ก็ได้”

“เย่...ริวนึกว่าพี่จะห้ามริวกอดซะแล้ว  ริวต้องกลุ้มใจตายแน่ๆ เลยถ้าพี่ไม่ให้กอด” ริวทำเสียงออดๆ ตาเป็นประกายสดใสจนพสุไม่กล้าสบตา

“เว่อร์” ชายหนุ่มเอ็ดเสียงเบาแล้วเสก้มมองหาฝาตลับยาหม่องที่ไม่รู้ไปวางทิ้งไว้ตรงไหน

“จริงๆ นะ” ริวบอกพร้อมกับกอดพสุแน่นเพื่อยืนยันคำพูด  พสุเองก็ทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่ปล่อยให้เด็กหนุ่มกอดแล้วซุกหน้ากับไหล่เขาอยู่อย่างนั้น...


.........................................................

[l2ozen]

จิ้มเบาๆ 

[Whatever it is]

มะุไหร่จะได้เปิดเผยความในใจกันน้าาาาาาา 

[ordkrub]

อูย ไอ้หนูริวนี่มันร้ายขึ้นทุกวันแฮะ พี่ไผ่เลิกมึนได้แล้ว

[Little Devil]

นายพสุจะสับสนอีกนานไหม จะกลายเป็นเสียเรื่อง งานจะเข้า
สงสารน้องริว...ลุ้นกันต่อไป...
+1

[yayee2]

ไผ่รีบสำรวจใจตัวเองให้แน่ ว่ารักริวแบบน้องจริงๆเหรอ
น้องเค้าเปิดใจกับไผ่แล้วนะ

[lomekung]

 

[bbc52]

หนูริวเรา เนียนไดัใจมาก

พี่ไผ่เลิกมึนเถอะน้าาา

[JJHJJH]

พี่ไผ่ช้านสติแตกไปแล่ว >.< จะไหวม๊ายยยย
บวกให้ป้าไร้ท์เตอร์ และ พี่คนโพสค่า

[eddiam]

อ๊าย!!! สองหนุ่มจู๋จึ๋

เมื่อไหร่พี่ไผ่จะรุ้น๊า ว่าริวรักจิงจัง เฮ้อ ลุ้นจนเหนื่อยทุกตอน

[iranen]

สั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ไผ่ริวบอกรักซักขนาดนั้นแล้วนะ
ยอมรับสักที่สิ ความเก้อเขินจะได้หายสักที่นะ
ริวนะเจ้าเลห์จริง

[treerat002]

หวานปนขม  

พี่ไผ่ เลิกคิดมากได้แล้ว  

นู๋ริว ร้ายขึ้นทุกวันนะเรา  

รอตอนต่อไปค่ะ