หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[love_y]

สงสารริวววววววววววววว
เมื่อไหร่พี่ไผ่จะรู้สักทีว่าน้องรักตัวเองแบบใหนนนน
ทั้งที่ก็รูสึกเหมือนกันแล้ว แค่เปิดใจเท่านั้นเอง
สงสารเด็กน้อยยย จะเป็นงัยบ้างก็ไม่รู้ มาต่อเร็วๆนะค๊า

[~prince™~]

ทำไมไผ่เขินรุนแรงจังเลย เอาซะดราม่าเชียว 

[samsoon@doll]

ตอนนี้เลขสวยจัง 69 ว่าแต่เลขไหนเป็นริว เลขไหนเป็นพี่ไผ่หละเนี้ยยยยยยยยยยยยย

[SuSaya]

สวัสดีตอนเกือบเช้า(มันสายแล้วอ่ะ)
เข้ามานั่งรอ...พี่ไผ่รีบเคลียร์ตัวเอง

[yoyo]

 

ระ ร้ายกาจ!!!

ริวทำแบบนี้นี่บีบพี่ไผ่ซะพี่ไผ่กลายเป็นคนผิดเลย
ริวไม่ผิดก็จริง  แต่พี่ไผ่ก็ไม่ผิดนะ  แต่รูปการแบบนี้เหมือนพี่ไผ่ทำให้ริวหลงซะงั้น

มองจากมุมมองปัจจุบันเหมือนพี่ไผ่ใจร้าย  แต่จริงๆริวเป็นคนมีใจแต่แรก  พี่ไผ่ไม่ได้หลอกซักหน่อย
ริวล่อลวงพี่ไผ่ให้เข้าใกล้เรื่อยๆนะเนี่ย

แบบนี้พี่ไผ่ไปไหนไม่รอดแหงแซะ

[cheyp]

สงสารนู๋ริวอ่าาาา
แต่ก็เข้าใจไผ่นะ ยิ่งอยู่ในช่วงกำลังสับสนแบบนี้

[chayanit]

สงสารนู๋ริวอ ::าาาา

มานั่งรอ..รอ..รอ...รอ

[mumumama55]

  พี่ไผ่จะแพ้ความไร้เดียงสาของริวจริงๆซะแล้วละมั้งเนี่ย 

 

[MeepadA]

สงสารนู๋ริว 

[JJHJJH]

สงสารไผ่  มีแต่คนเข้าใจผิด  โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ   

เริ่มหมั่นไส้อินู๋ริว  แม่ยกเยอะดีนัก  ไผ่จับกดมันไปเลยลูก

น่านสิ คุณป้าไร้ท์เตอร์ต้องจัดให้มั่งนะ
ฮืออออ พี่ไผ่ผู้น่าสงสารของเจ โอ๋ว์ๆๆๆ

[chayanit]

สงสารนู๋ริวอาา:impress3:

 :sad11:มานั่งรอ..รอ..รอ...รอ..รอ..รอ...รอ..รอ..รอ...รอ

[Kfc_Pizza]

 

[SuSaya]

กด+ดัน 

[chayanit]

มานั่งรอ..รอ..รอ...รอ..รอ..รอ...รอ..รอ..รอ...รอ

[Narcissus]

โอมมมมม  จงมาอัพ จงมา จงมา 

[Hachi_an1234]

อยากให้สองคนรักกันเร็วๆๆจังเลย..
เป็นห่วงกันไปเป็นห่วงกันมาแต่ไม่มีใครบอกความในใจกันสักทีอะ..
เพี้ยงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จงรักกัน ๆๆๆ

[Saffron]

เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้ค่ะ

น้องริวน่ารักมากเลยยย
พี่ไผ่ก็ซื่อบื้อได้อีกกกกกก


บื้อจนตอนนี้น้องเจ้าเล่ห์กว่าแล้วน๊า

ปล.แอบชอบพี่ตะวันนน~

5555555555555


ปล.ฝากไรทเตอเตะคุณลี ทีนะคะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ

[bowbeauty]

สงสานนนนน ริวมากกก!!!!!

[Mr.Frog]

 

ปวดตับจี๊ดดๆๆๆๆๆๆ

[SuSaya]

"สั่งอาหารด้วยค่ะ...ขอพี่ไผ่เสิร์ฟคู่น้องริว เน้นหวาน ๆ ที่นึงนะคะ" 

[chayanit]

โอมมมมม โอมมมมมมมมม จงมา จงมา จงมา  จงมาอัพพพพพ

เมื่อไรจะรักกกันนซักที 

[samsoon@doll]

รักกัน รักกัน พี่ไผ่ยอมน้องริวเร็วๆ แต่ว่า สงสัยเรื่องนี้เมื่อถึงตอนนั้นพี่ไผ่ต้องออนทอปเองแน่เลยอ่ะ ต้องสอนก่อนริวยังมะเคย หุหุ

[spring]

ตอนที่ 70



ชายหนุ่มกลับมาเดินวนเวียนอยู่ในห้องด้วยความไม่สบายใจ  เขาไม่รู้จะจัดการกับปัญหานี้อย่างไรดี  เขาผิดเต็มประตู  เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาจากเขาเองทั้งสิ้น  หากไม่เพราะเขาไร้สติขาดความยับยั้งชั่งใจปัญหาทั้งหมดก็คงไม่เกิด 

พสุทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกยาว  มือลูบไปบนที่นอนเย็นเฉียบข้างตัวแล้วยิ่งรู้สึกผิด...เขามีสิทธิ์อะไรไปแสดงความเกรี้ยวกราดใส่ริว  ในเมื่อคนที่เป็นฝ่ายผิดก็คือเขา  เขาเองที่เป็นคนไปจูบริว  เขาเองที่เป็นฝ่ายกอดริวก่อน...จำได้ว่าเขาเองที่เป็นฝ่ายไปหลับซบไหล่ริวบนรถแท็กซี่ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก

ชายหนุ่มพลิกตัวไปมองหมอนใบโตที่วางอยู่ข้างๆแล้วถอนหายใจเฮือก  น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าเตียงมันกว้างเกินไป  กว้าง...จนรู้สึกเหงา  เงียบ...จนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองดังชัดเจน  และอากาศก็เย็นจนหนาวยะเยือก

พสุลุกขึ้นเพิ่มอุณหภูมิ  คงเพราะทุกคืนเขามีริวนอนอยู่ข้างๆ  เด็กโข่งที่พยายามจะเบียดเข้ามาห่มผ้าผืนเดียวกับเขาทั้งที่ขี้ร้อนจนต้องเปิดแอร์เย็นเฉียบทุกคืน...

พสุนอนลืมตาโพลงอยู่จนสว่าง  เสียงปลุกจากมือถือเตือนให้เขาต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปทำงานแต่เช้า  ทั้งที่อยากจะรอคุยกับริวก่อน  แต่เขาก็ไม่สามารถทอดทิ้งความรับผิดชอบในหน้าที่ได้  ชายหนุ่มทำได้เพียงโทรไปปลุกตะวันเพื่อฝากให้ดูแลริว  ก่อนจะออกไปทำงานทั้งที่ในใจยังหนักอึ้งด้วยความกังวลและเป็นห่วง

ระหว่างที่กำลังอัดรายการ  พสุสังเกตเห็นกรเวชรับโทรศัพท์แล้วมีสีหน้าผิดปกติ  แต่เพราะอยู่ในระหว่างทำงานพสุจึงไม่สามารถปลีกตัวไปคุยได้ จนอัดรายการเสร็จกรเวชก็ตรงเข้ามาหาทันที


“เสร็จแล้วใช่ไหมครับ” กรเวชหันไปถามโปรดิวเซอร์รายการอย่างร้อนใจ

“ครับ...เดี๋ยวขอเชิญคุณพสุถ่ายรูป...” โปรดิวเซอร์ของรายการยังไม่ทันพูดจบกรเวชก็ยกมือไหว้อีกฝ่ายทันที

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ  พอดีมีเรื่องด่วนที่บริษัท  ต้องรีบพาพสุกลับไปด่วนเลยครับ”

“ครับ ไม่เป็นไรครับ”


สีหน้าวิตกกังวลของกรเวชทำให้อีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ  เพราะทั้งพสุและกรเวชนั้นเป็นคนที่ได้ชื่อว่ารับผิดชอบเรื่องงานสูงมาก  หากไม่ใช่เรื่องด่วนจริงๆ  กรเวชคงไม่กล้าเสียมารยาทมาขอตัวพสุกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับทีมงานของทางรายการแบบนี้แน่ๆ


“ไปเร็วไผ่” กรเวชหันไปเร่งพสุที่กำลังถอดเทปและไมค์คืนให้เจ้าหน้าที่ของทางรายการ  พร้อมกับคว้ากระเป๋าของพสุมาถือให้  พสุไหว้ลาโปรดิวเซอร์และทีมงานทุกคนก่อนจะเดินแกมวิ่งตามกรเวชออกมาที่ลิฟต์

“มีอะไรพี่” พสุถามทันทีที่อยู่ลำพัง  วูบแรกชายหนุ่มนึกไปถึงริวก่อนด้วยความกังวล

“ตะวันโทรมาบอกว่าริวไม่ยอมออกจากห้อง  เรียกก็ไม่ขาน  ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า” กรเวชตอบหน้าเครียดๆ  เขาเองก็ใจแทบลุกเป็นไฟตั้งแต่รู้เรื่อง  แต่ยังอุ่นใจที่ตะวันอยู่ที่นั่นทั้งคน  ตะวันคงไม่ปล่อยให้ริวเป็นอะไรไปแน่ๆ

“อะไรนะครับ” พสุอุทานแล้วหันไปมองหน้ากรเวชด้วยความตกใจ  พร้อมๆ กับที่ประตูลิฟต์เปิดออก  กรเวชรีบเดินนำออกมาที่หน้าตึกแต่ไม่เห็นรถตู้ของบริษัทจอดอยู่แถวนั้น

“ไผ่รอแป๊บนะ  พี่จะโทรให้เขาเอารถมารับ”


พอกรเวชโทรศัพท์  พสุก็เดินแยกออกมาโทรหาริวเช่นกัน  เสียงเพลงรอสายดังจนตัดไปหลายรอบ  แต่ริวก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์  จนชายหนุ่มร้อนใจยิ่งกว่าเดิม


“ไปเร็วไผ่รถมาแล้ว” กรเวชหันมาบอกแล้วเป็นฝ่ายวิ่งตามเพราะพสุวิ่งไปถึงรถก่อนแล้ว


ทั้งที่จากสตูดิโอที่อัดรายการมาถึงออฟฟิศใช้เวลาเดินทางแค่ครึ่งชั่วโมง  แต่สำหรับพสุกลับรู้สึกเหมือนนานชั่วกัปชั่วกัลป์  พอรถจอดชายหนุ่มก็วิ่งเข้าไปในบ้าน  สวนกับคนงานสองคนที่ถือกล่องเครื่องมือลงมา


“ตะวันเกิดอะไรขึ้น!” ชายหนุ่มถามแทบเป็นตะโกนเมื่อตะวันเดินแกมวิ่งลงบันไดมา

“ฉันจะไปโทรตามหมอ  นายไปดูน้องก่อน ริวอยู่ที่ห้องนายนั่นแหละ” ตะวันบอกเสียงห้วน  สีหน้ากังวลของอีกฝ่ายทำให้พสุใจหายวูบ


ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในห้อง  เห็นธีรดลกับไวยากรณ์ยืนอยู่ข้างเตียง  ขณะที่ริวนั่งห่มผ้าอยู่บนเตียง  ใบหน้าขาวซีด  ปากเขียวคล้ำ  ยังไม่น่าตกใจเท่ากับที่เด็กหนุ่มนั่งตาลอยเหมือนไม่รับรู้อะไร


“ริว...ริวครับ...” พสุทำอะไรไม่ถูก  ชายหนุ่มค่อยๆ ทรุดลงนั่งข้างๆ ขณะที่พยายามเรียกริว  แต่เด็กหนุ่มกลับนั่งเหม่อเหมือนไม่รับรู้ว่าเขาเข้ามา

“ไวย์  ดล  น้องเป็นอะไร” พสุหันไปถามไวยากรณ์กับธีรดลเสียงสั่น  ริวห่มผ้ามิดชิดจนดูไม่ออกว่าเด็กหนุ่มได้รับบาดเจ็บอะไรหรือไม่  แต่สีหน้าเลื่อนลอยแบบนี้ก็ทำให้กังวลจนทำอะไรไม่ถูก

“ผมก็ไม่รู้  เมื่อเช้าพี่เผ่าโทรมาถามว่าริวหายป่วยหรือยัง  ผมก็เลยมาดู  แต่เรียกเท่าไหร่ริวมันก็ไม่ยอมเปิดประตู  ผมเลยไปตามพี่จันมาไขประตูให้  พอเข้ามาก็ไม่เจอริว...แต่ห้องเปิดแอร์จนเย็นเฉียบแถมห้องน้ำก็ล็อค เรียกเท่าไหร่ริวก็ไม่ขาน  พี่จันก็ไม่มีกุญแจห้องน้ำ  พี่ตะวันก็เลยโทรตามช่างมางัดประตูให้  ก็เจอริวนั่งแช่อยู่ในอ่างน้ำทั้งเสื้อผ้า  แล้วก็อาการเป็นอย่างที่พี่เห็นนี่แหละ...”  ไวยากรณ์รายงานรวดเดียวจบแล้วจ้องมองริวเขม็งด้วยความเป็นห่วง
พสุรู้สึกเหมือนใจหล่นวูบลงไปอยู่ที่เท้า  ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติ  แล้วค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ริวอีกนิด

“พี่ตะวันให้ริวมานอนที่ห้องพี่ไปก่อน  เพราะพรมที่ห้องริวมันเปียกแฉะไปหมด  ยังดีนะพี่ที่ริวมันยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆ  ไม่รู้มันแช่น้ำอยู่นานแค่ไหนแล้วเนี่ย” ไวยากรณ์บ่นงึมงำแล้วหยุดพูดเมื่อธีรดลกระทุ้งศอกบุ้ยใบ้ให้มองหน้าเผือดซีดของพสุ

“ริวครับ...ริว...” พสุเรียกเด็กหนุ่มซ้ำๆ แล้วขยับจะเข้าไปลูบหัว

“...อย่า...” ริวเบี่ยงตัวหนี  แล้วซุกหน้าลงกับหัวเข่า

“ริวครับ  พูดกับพี่หน่อย...ริวเป็นอะไรไป” พสุทำเสียงปลอบประโลมทั้งที่ใจร้อนเหมือนไฟเผา  อยากดึงเด็กหนุ่มมากอดปลอบ  แต่ก็ติดที่มีไวยากรณ์และธีรดลอยู่ในห้องด้วย

“พี่รังเกียจริว...พี่เกลียดริว” คำตอบแผ่วเบา  กลับทำให้พสุหัวใจกระตุกวูบ  นี่เขาทำอะไรลงไป!

“ดล...ไวย์  ออกไปก่อนได้ไหม ขอพี่คุยกับริวตามลำพัง”  พสุขอร้องโดยที่สายตายังจ้องแน่วแน่อยู่ที่ริว

“แต่...”  ไวยากรณ์อ้าปากจะโวยเพราะเขาเองก็ห่วงริวเหมือนกัน  แต่โดนธีรดลปิดปากไว้ไม่ให้พูด

“ได้สิ  ไปเถอะไวย์” ธีรดลล็อคคอไวยากรณ์แล้วลากออกไปจากห้อง  แถมยังกดล็อคประตูให้


พสุเอื้อมมือไปลูบหัวริว  แต่เด็กหนุ่มขยับหนีโดยที่ยังไม่ยอมเงยขึ้นมาจากเข่า


“ริวครับ...พี่เคยบอกริวแล้วว่าพี่ไม่เคยเกลียดริว  ไม่เคยคิดเลยสักครั้ง” พสุยืนยันเสียงหนักแน่น  พร้อมกับจับแขนริวไว้แน่น  กันเด็กหนุ่มถอยหนีจนตกเตียงลงไป

“พี่เกลียด!  พี่บอกริวเองว่าพี่รังเกียจริว” ริวค้านเสียงอู้อี้โดยยังก้มหน้าซุกหัวเข่านิ่งเหมือนเดิม

“พี่ไม่ได้รังเกียจริว” พอได้ยินพสุย้ำคำเดิม  เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมามอง  ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำใสๆ จวนเจียนจะหยด

“แต่พี่ว่า ผู้ชายกับผู้ชายเขาไม่จูบกันหรอก  มันผิดปกติ  มันเป็นเรื่องน่ารังเกียจ  น่าอาย...”


พสุพูดไม่ออกเมื่อริวทวนคำพูดเขาตามที่เขาเคยพูดไว้ไม่มีผิดสักคำ  ชายหนุ่มได้แต่สบตาแดงช้ำด้วยความเสียใจ


“ริว...พี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี...พี่ขอโทษ  เป็นความผิดพี่เอง...พี่...”

“พี่เกลียดริวเหรอ”สายตาที่มองพสุทั้งน้อยใจและเสียใจจนพสุรู้สึกจุกแน่นในอก

“ไม่ริว พี่ไม่ได้เกลียดริว” พสุยืนยันซ้ำแล้วนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของริว

“แล้วรักริวไหม”

“พี่...เอ่อ...” พสุไม่กล้าตอบ  เขาไม่รู้จะบอกถึงความแตกต่างของคำว่า “รัก” ให้ริวเข้าใจได้ยังไง

“ไผ่...ไผ่ หมอมาแล้ว” เสียงกรเวชเรียกดังลอดเข้ามาแว่วๆ  พสุคิดจะลุกไปเปิดประตู  แต่สายตาแน่วแน่ของเด็กหนุ่มทำให้เขาขยับตัวไม่ได้

“พี่รักริวไหม?” ริวถามซ้ำ  ไม่สนใจว่าข้างนอกห้องจะมีใครรอพวกเขาอยู่บ้าง

“คือพี่...” พสุอึกอัก  เพียงแค่เขาลุกไปเปิดประตู  เขาก็จะพ้นจากสถานการณ์ชวนอึดอัดนี้  แต่เขาไม่กล้า...ไม่กล้าทำร้ายริวไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ไผ่เปิดประตูหน่อย” เสียงเรียกซ้ำดังกว่าเดิม  พ่วงด้วยเสียงเคาะประตูรัวๆ  ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจได้เด็ดขาด

“ริวครับ...ให้หมอตรวจก่อนนะ  แล้วเราค่อยคุยกัน  ได้ไหม”


ริวมองพสุด้วยสายตาตัดพ้อ  แต่ก็ยอมพยักหน้าช้าๆ  แล้วซุกหน้าลงกับเข่าอย่างเดิม  พสุลุกไปเปิดประตูให้หมอ  กับทุกคนเข้ามาในห้อง 

หมอเข้ามาตรวจดูอาการริวแล้วบอกว่าเด็กหนุ่มไม่เป็นอะไรมาก  แค่อ่อนเพลียเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอและให้เฝ้าดูอาการ  หากมีไข้สูงให้รีบพาไปโรงพยาบาล

กรเวชออกไปส่งหมอ  พสุ ตะวัน  ไวยากรณ์ และธีรดล จึงนั่งลงรอบๆ ตัวริว  แล้วพากันถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก


“เป็นอะไรไปริว  ถึงลงไปแช่น้ำเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ได้?” ไวยากรณ์ถามแล้วจับหัวริวโยก แต่เด็กหนุ่มปัดมือไวยากรณ์ออก  แล้วซุกตัวลงนอนพร้อมกับดึงผ้าขึ้นคลุมหัว

“เฮ้ย! ไรวะ  แค่นี้ต้องโกรธด้วย” ไวยากรณ์แกล้งดึงๆ ผ้าห่มออกแบบไม่จริงจังนัก  เพราะต้องการหยอกให้ริวหายซึมเศร้าเท่านั้น  ให้ริวแสดงความโกรธออกมาก็ยังดีกว่านั่งนิ่งๆ ตาลอยๆ เหมือนตอนแรกที่เห็น 

“ไวย์อย่ายั่วน้องน่า...พวกเราออกไปกันเถอะ  ให้ริวได้พักผ่อน” ตะวันดุไวยากรณ์แล้วหันไปชวนทุกคนออกจากห้อง  ดูจากกิริยาของริวก็รู้ว่าเด็กหนุ่มไม่ต้องการให้ใครวุ่นวายด้วย

“พี่...” เสียงเรียกอู้อี้จากในผ้าห่ม ทำให้ทุกคนชะงัก  ริวโผล่หน้ามาจากผ้าห่มแค่ดวงตา  แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเด็กหนุ่มจ้องมองพสุเขม็ง  คนอื่นๆมองหน้ากันแล้วก็ตัดสินใจออกไปจากห้อง  ทิ้งพสุให้อยู่ดูแลริวตามลำพัง  ตะวันยังหันมากดล็อคประตูให้ก่อนออกไป


พสุกลับไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง  ริวเอื้อมมือออกมาเหมือนจะจับมือเขา  แต่ก็กลับชะงัก แล้วค่อยๆ หดมือกลับไป  ส่งเพียงสายตาตัดพ้อแกมน้อยใจมาให้  พสุคว้ามือของเด็กหนุ่มไว้  แล้วตัดสินใจดึงตัวริวเข้ามากอด


“...พี่รังเกียจริวไม่ใช่เหรอ” เสียงพ้อเจือสะอื้นด้วยความน้อยใจทำให้พสุรู้สึกเกลียดตัวเองยิ่งกว่าเดิม  ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำร้ายจิตใจน้องมากขนาดนี้

“พี่ขอโทษนะริว  เป็นความผิดพี่เอง  พี่ผิดเอง...อย่าทำแบบนี้อีกนะ  พี่ขอร้อง” พสุกระซิบบอกเสียงเบาที่หูริวแล้วกอดเด็กหนุ่มไว้แน่น  เห็นน้องเจ็บหัวใจเขาก็เหมือนถูกบีบด้วยความทรมาน

“พี่รังเกียจริวหรือเปล่า” ริวถามเสียงเครือแล้วเช็ดน้ำตากับไหล่พสุจนรู้สึกได้ถึงความชื้น  พสุลูบผมนุ่มที่ซุกบนไหล่เบาๆ ด้วยความปวดใจ

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่เคยเกลียดริว  ไม่เคยรังเกียจริวด้วย  ไม่เคยแม้แต่จะคิดอย่างนั้น”


ริวดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของพสุแล้วจ้องมองหน้าชายหนุ่มเขม็งเหมือนต้องการคำยืนยัน


“งั้นก็แปลว่าพี่ก็รักริวใช่ไหม” ทั้งสายตาและสีหน้าจริงจังของริวทำให้พสุไม่กล้าบ่ายเบี่ยงอีกต่อไป

“...ใช่...”

“งั้น ริวก็จูบพี่ได้ใช่ไหม” ริวถามด้วยดวงตาเป็นประกายสดใส  ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรสักนิด  พสุกะพริบตาปริบๆ  อ้าปากค้างไปชั่วขณะเพราะกำลังสับสนว่าตกลงเรื่องที่เขากับริวคิดนี่เป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า

“เดี๋ยวๆ ริว  เรื่องรักกับเรื่อง...เอ่อ...จูบ เนี่ย  มันคนละเรื่องกันนะ”

“ทำไมล่ะ  ไหนพี่ว่าไม่ได้รังเกียจริว” ริวถามแล้วทำหน้าแหยเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ

“แต่ว่า...” พสุชะงักเมื่อริวลุกขึ้นแนบปากลงมาบนปากเขา 


วูบแรกชายหนุ่มเกือบผลักริวออกด้วยความตกใจ  แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าถ้าเขาผลักริวอีกครั้ง  คราวนี้น้องอาจไม่แค่ลงไปแช่น้ำ  แต่อาจจะทำร้ายตัวเองมากกว่านั้น    เขาก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ  ยอมให้ริวจูบทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มจูบไม่เป็น  ริวแค่เอาปากมาแตะปากเขานิ่งๆ แล้วก็ถอยออก  ก่อนจะส่งยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายเจิดจ้าด้วยความดีใจ  จนพสุอดรู้สึกพิศวงไม่ได้ว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงหายจากอาการน้อยเนื้อต่ำใจเร็วนัก


“พี่ไม่เกลียดริวจริงๆด้วย  ริวนึกว่าพี่จะเกลียดริวซะแล้ว”  ริวพูดแล้วก็โถมเข้ามากอดรัดพสุไว้แน่น  ชายหนุ่มกอดตอบด้วยอาการมึนงง  เรื่องของริวทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน  แล้วยังต้องมาเผชิญกับความตกใจ  ความเครียด และรู้สึกผิดที่ทำให้ริวเสียใจ  ทำให้สมองเขาล้าจนคิดอะไรไม่ออก  ชายหนุ่มไม่ได้ขัดขืนเมื่อริวดึงเขาลงนอน  แล้วซุกตัวเข้ามากอด  ชายหนุ่มลูบผมนุ่มเบาๆ  ขณะที่สมองยังคิดวนเวียนแต่เรื่องระหว่างเขากับริว  เขาควรจะทำยังไงดี  ในเมื่อไม่สามารถอธิบายความสัมพันธ์ให้ริวเข้าใจได้  หากเขาปฏิเสธ  ริวก็ต้องเข้าใจผิดอีกแต่จะปล่อยไปแบบนี้  เขาก็กลัว...กลัวว่าระหว่างเขากับริว จะก้าวล่วงความสัมพันธ์แบบพี่น้องไปเป็นอย่างอื่น...และที่น่ากลัวที่สุด ก็คือหัวใจเขาเอง!

.
.
.
.
.
.


ริวค่อยๆ ยกศีรษะขึ้นจากอกของพสุ  เมื่อรอจนแน่ใจว่าพี่หลับแล้ว  เด็กหนุ่มเท้าแขนคร่อมตัวพสุไว้  แล้วจ้องมองใบหน้าขาวที่ดูซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง  พสุไม่เคยนอนไปทั้งที่ยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอางออก  แต่คราวนี้คงเพราะรีบร้อนกลับมา  บวกกับความอ่อนเพลีย  ดูจากรอยคล้ำใต้ตาแสดงว่าเมื่อคืนพสุเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน 


“ริวรักพี่นะ” ริวกระซิบบอกซ้ำอีกรอบ  แล้วเกลี่ยปอยผมที่ตกระใบหน้าออกจากหน้าผากของพสุ  ก่อนจะซุกตัวลงนอนซบกับอกอุ่น  ปากหยักบางคลี่ยิ้มด้วยความสุขและอิ่มเอมในหัวใจ  เมื่อพสุกอดตอบโดยอัตโนมัติทั้งที่ยังหลับอยู่


‘ขอโทษนะครับที่ริวทำแบบนี้...แต่ริวไม่อยากเสียพี่ไป’ 


เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าระยะหลังๆพสุระวังตัวกับเขามากขึ้น  หลายครั้งที่พสุทำอาการคล้ายจะสะบัดเขาออกเวลาที่เขาเข้าไปกอดรัด  เมื่อวานเขาถึงได้ลองจูบพสุ  เพียงแค่ปากแตะปากพสุยังโกรธเกรี้ยวขนาดนั้น  หากเขายอมถอยเชื่อได้เลยว่าหลังจากนี้  แม้แต่กอดพสุก็จะไม่ยอมให้เขาทำอีก 

ริวคิดแต่เรื่องของพสุจนปวดมวนในท้องไปหมด  แต่เด็กหนุ่มก็ฝืนไปทำงานเพราะไม่อยากให้พสุมองว่าเขาไม่รับผิดชอบ  ยิ่งต้องทนเห็นลี ชินกี มาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เขายิ่งคิดถึงพสุ  จนสุดท้ายก็ทนปวดท้องไม่ไหวอาเจียนออกมา  ทรงเผ่าถึงได้ลากเขากลับมาส่งบ้าน 

ริวยอมรับว่าดีใจที่เห็นพสุวิ่งลงมาเปิดประตูรับ  แต่เพราะยังน้อยใจที่โดนพสุตวาดเด็กหนุ่มจึงหนีขึ้นห้องมาก่อน  แล้วก็ต้องรออยู่นานกว่าพสุจะตามมาเคาะประตูเรียก...ริวไม่ยอมเปิดประตูรับเพราะกลัว...กลัวว่าพสุจะดุเรื่องที่เขาจูบพสุอีก...หากไม่เพราะกลัวพี่โกรธ  ริวคงไม่ยอมรับโทรศัพท์แล้ว  เสียงอ่อนโยนนุ่มนวลที่เจือแววห่วงใยทำให้หัวใจที่แห้งแล้งผิดหวัง  ค่อยชุ่มชื้นอีกครั้ง  แต่ริวก็ยังไม่พร้อมจะคุยกับพสุถึงได้ตัดสายไป

เด็กหนุ่มนอนคิดตลอดทั้งคืนว่าจะทำยังไงดี  แต่ที่แน่ๆ ริวรู้ดีว่าพสุรักและเป็นห่วงเขาแค่ไหน...เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจลองวัดใจกับพสุดู  ถ้าพี่รักเขาพี่ต้องยอม...ระหว่างที่เขากำลังนั่งแช่น้ำคิดหาวิธีให้พสุใจอ่อนยอมให้เขาสัมผัสเหมือนแต่ก่อน จู่ๆ ประตูห้องน้ำก็โดนไขเข้ามา  ทุกคนทำท่าตกใจที่เจอเขาแช่น้ำทั้งเสื้อผ้า  แล้วไวยากรณ์ก็เอะอะโวยวายจนริวทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่ยอมให้ทุกคนลากเขาขึ้นจากน้ำ  หากไม่เพราะไวยากรณ์พยายามจะถอดเสื้อผ้าเขา  ริวคงยังไม่หายงง  เด็กหนุ่มเกือบบอกไปแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไร  แต่ได้ยินตะวันโทรไปถามกรเวชว่าพสุทำงานเสร็จหรือยังแล้วเล่าอาการของเขาให้ฟัง  นาทีนั้นริวก็ตัดสินใจที่จะนิ่งเงียบ  แล้วรอ...เขาไม่จำเป็นต้องหาเหตุงอนง้อพี่อีกแล้ว  เพราะทุกคนกำลังช่วยเขาบังคับพสุให้กลับมาคุยกับเขาทางอ้อมอยู่แล้ว


“พี่เป็นของริวแล้ว”  ริวกระซิบแล้วจูบบนปลายจมูกและแก้มของพสุแผ่วเบา  ก่อนจะซุกหน้าลงบนซอกคออุ่น  มุมปากบางยกยิ้มด้วยความสุขแม้ยามเข้าสู่ห้วงนิทรา


...................................................................

[samsoon@doll]

 

ต่อไปก้รอพี่ไผ่ ยอมรับริวจริงๆเสียที จะกลัวไปทำไมหัวใจตัวเอง

[primmi]

เด็กมันร้ายยยยยย 555
ถูกใจจริงๆ

[Saffron]

แอร๊ยยยยย มาแล้วว

น้องริวนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ

บอกแล้ว พี่ไผ่ตามน้องไม่ทันแล้วววว
ฮ่าาาาาาาาาาา


เอาเลยริว รวบหัวรวบหางพี่ไผ่ไปเลย


=]]

[minchy]

เจ้าเล่ห์นักนะ



แล้วพี่ไผ่จะทำยังไงกะเด็กเจ้าเล่ห์ดีหล่ะเนี่ย

[N.T.❁]

น้องริว ..
แอบร้ายเดียงสานะคะเนี่ย
 

[Noi]

นู๋ริวแรงได้อีก

[k00_eng^^]

แหม..ริว
ร้ายใช่เล่นเรยนะ
พี่ไผ่หนีไม่รอดแล้วววว