หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[darajoy]

มารอคอยกว่าเด็กจะกินผู้ใหญ่

หรือเด็กจะยั่วจนผู้ใหญ่เผลอตัวกินเด็ก

เอื๊อก มันจะเป็นอย่างแรกหรืออย่างหลังหนอ

[mook0007]

ริวก็ร้ายเหมือนกันนะ 

งานนี้จะเป็นริวไผ่ หรือไผ่ริวนะ 

[sang som]

เหอๆ ริวนี่ร้ายเดียงสาจริงๆนะ

เจ้าเลห์ไม่มีใครเกินอ่ะ

ความเป็นเมะแสดงออกมาแล้ว อิอิ

[samsoon@doll]

ไม่อัพ ฉลองร้อยหน้า สักตอน สองตอนหรือจ๊ะ อิอิอิ

[Pumpkin]

ต๊ายตาย คุณน้องริวขา เจ้าเล่ห์จริงจริ๊ง

[spring]

มาแล้วจ้า~

มาฉลองหน้า 100 ก๊านนนนนนนนนนนน



***********************

ตอนที่ 71




วันนี้ริวมีงานที่ห้องอัด  ส่วนพสุเองก็ต้องเป็นตัวแทนวงไปอวยพรครบรอบ 3 ปีนิตยสารฉบับหนึ่ง  แต่เป็นงานช่วงสั้นๆ และมีดารานักร้องไปร่วมงานมากมาย  พสุไปครู่เดียวก็กลับมาพักผ่อนได้

พสุกลับมาถึงบ้านพักยังไม่ทันได้ถอดรองเท้าด้วยซ้ำ  ไมตรีก็โทรมาหา


“ครับพี่ตรี”

“ไผ่ว่างไหม...เข้ามาที่ออฟฟิศหน่อยสิ”

“ได้ครับ...ว่าแต่...มีอะไรหรือเปล่าครับพี่” น้ำเสียงเหมือนลังเลของไมตรีทำให้พสุเริ่มไม่สบายใจ  ริวจะเป็นอะไรหรือเปล่า  แต่เมื่อเช้าตอนที่ออกไปเขาก็เห็นริวยังปกติดี

“อืม...มาดูน้องหน่อย  รีบๆ มาก็ดีนะ”  ไมตรีพูดแค่นั้นแล้วตัดสายไปเฉยๆ   พสุตกใจ  รีบขับรถกลับไปที่ออฟฟิศอย่างร้อนใจ


ในห้องอัดนอกจากทรงเผ่ากับไมตรี  ก็มีซาวด์เอ็นจิเนียร์ของเกาหลีอีกคน  แต่ริวไม่ได้อยู่ในห้อง


“อ้าวไผ่  มาทำอะไร?”  ทรงเผ่าหันมาทักยิ้มๆ  พสุเหลือบไปมองไมตรีเห็นอีกฝ่ายทำปากพะงาบๆ ว่าไม่ให้เขาบอกเรื่องที่โทรตาม จึงเพียงแค่ยิ้มให้ทรงเผ่า

“ริวละครับพี่เผ่า?”

“ออกไปห้องน้ำน่ะ”

“อ๋อครับ” พสุรับคำแล้วเหลียวหาเก้าอี้ว่างเพื่อนั่งรอ

“เอ่อ...ไผ่ไปตามริวมาหน่อยสิ  พี่มีเรื่องจะถาม” สีหน้าและคำพูดแปลกๆ ของไมตรี  ทำให้พสุรีบไปตามริวที่ห้องน้ำ


................................................



ริวชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากอ่างล้างหน้าแล้วเห็นเงาของ ลี ชินกี สะท้อนอยู่ในกระจก   เด็กหนุ่มปิดก๊อกน้ำแล้วเดินหนีแต่ลีชินกีก็ตามมาขวางหน้า


“หลีกไป”   ริวสั่งเสียงเนือยๆ  ด้วยความรำคาญ

“ไม่หลีก...ใจคอคุณจะหลบผมไปถึงเมื่อไหร่” ชินกีทำเสียงตัดพ้ออย่างน้อยใจ  เขามาตั้งหลายวันแล้วแต่ไม่ได้คุยกับริวตามลำพังเลยสักครั้ง  เมื่อวันที่ริวไปร้องเพลงที่ห้าง  เขาก็ออกมารอที่รถจนได้เวลาห้างปิดแต่ริวกับพสุก็ยังไม่ออกมา  เขารอจนยามตามมาดูด้วยสายตาไม่เป็นมิตร  แถมยามคนนั้นยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้  สุดท้ายชินกีก็ต้องกลับก่อนที่ริวจะกลับมาที่รถ  ครั้นจะหาโอกาสคุยด้วยริวก็หลบเลี่ยงไปได้ตลอดถึงต้องหาทางมาดักในห้องน้ำแบบนี้

“ทำไมต้องวุ่นวายกับผมนัก” ริวถามแล้วขมวดคิ้วใส่อย่างหงุดหงิด

“ก็เพราะผมชอบคุณน่ะสิ  ผมลงทุนตามคุณมาถึงเมืองไทย  ก็เพราะผมอยากเจอคุณอีก” ชินกีสารภาพออกไปตรงๆ  อยากรู้ว่าริวจะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้ารู้ว่าเขาลงทุนตามมาถึงเมืองไทยก็เพราะสนใจริว  แต่ริวกลับไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจ  ตื่นเต้น สงสัย  หรืออะไรสักอย่างแบบที่ชินกีต้องการ  เด็กหนุ่มทำหน้าเหมือนชินกีเป็นแท็กซี่หน้าสนามบินที่พยายามตื๊อผู้โดยสารขึ้นรถ 

“แต่ผมไม่ได้ชอบคุณ  แล้วก็ไม่ได้อยากจะเจอคุณด้วย” ริวตอบแล้วพยายามจะเดินหนี  แต่ชินกีก็ขวางไว้

“ผมมีอะไรสู้พสุไม่ได้เหรอริว  ผมดูด้อยกว่าเขาตรงไหน”  ชินกีถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

“ไม่รู้สิ...ผมไม่เคยเปรียบเทียบ”

“ก็ลองเปรียบเทียบดูสิ  ผมกับเขา  ต่างกันตรงไหน?”


ชินกีถามอย่างเจ็บปวด  เจ็บ...ที่ริวทำเหมือนความรู้สึกของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ  เหมือนเขาเป็นพ่อค้าขายของเร่ที่พยายามเสนอสินค้าเลวๆ ให้  ไม่แยแสไม่เห็นค่า  ราวกับเขาไร้ตัวตนในสายตาของริว


“ต่างตรงที่คุณไม่ใช่พี่ไผ่”

“คุณจะยึดติดไปไหน  ถ้าคุณเอาแต่ปิดกั้นไม่มองผม  คุณจะรู้ได้ยังไงว่าผมมีดีแค่ไหน  คุณจะไม่...”

“ไม่สำคัญหรอก  ไม่ว่าคุณจะมีดีแค่ไหนก็ไม่สำคัญสำหรับผม”

“ริว”

“อย่ายุ่งกับผมอีก  ผมไม่ชอบ” คำตอบตรงไปตรงมา  และสายตาว่างเปล่าของริวทำให้ชินกีเสียใจมากขึ้น  แต่ยิ่งเจ็บก็ยิ่งอยากเอาชนะ

“ไม่มีทาง  ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากคุณง่ายๆหรอก”

“...คุณนี่น่ารำคาญ...เหมือน...หมากฝรั่งติดรองเท้า” สีหน้าริวดูรังเกียจ  เย็นชา จนคนฟังแทบสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธและอับอาย

“เฮอะ! คิดว่าพูดแบบนี้แล้วผมจะถอดใจง่ายๆเหรอ”

“เสียเวลาที่จะคุยกับคุณ” ริวพูดพร้อมกับผลักชินกีให้พ้นทางแล้วออกจากห้องน้ำ  ชินกีเซถลาเพราะไม่คิดว่าริว จะกล้าผลักเขา  พอตั้งหลักได้ก็วิ่งตามเด็กหนุ่มออกมาแล้วอ้อมไปดักหน้าริวเอาไว้

“หลีกไป!” ริวตวาดเสียงขุ่น คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด

“ไม่!”

“บอกให้หลีกไง!” คราวนี้ริวขึ้นเสียงดังกว่าเดิม  ทำให้ชินกีดีใจที่ทำให้ริวโกรธขึ้นมาได้  ไม่ใช่ทำเหมือนเขาเป็นตัวอะไรสักอย่างที่มองผ่านอย่างไร้ค่า

“ริว! ทำไมพูดจาแบบนั้น”  เสียงเอ็ดเบาๆ  ทำให้ทั้งริวและชินกีต่างชะงัก  แล้วหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกัน

“มาห้องน้ำทำไมนานนัก  พี่เผ่ารอทำงานอยู่นะริว” พสุดุริวแล้วยืนรออยู่ที่เดิม  ริวยิ้มกว้างด้วยท่าทางดีใจที่เห็นพสุ  เด็กหนุ่มเดินรี่เข้าไปหาทันทีแล้วทำท่าจะเดินตามกลับไป  ทำให้ชินกีต้องรีบเข้าไปขวาง

“คุณจะพาริวไปไหนอีก  อย่าอ้างนะว่าเรื่องงาน!” ชินกีตวาดใส่พสุทันที  ความสูงของพสุทำให้ชินกีไม่เข้าไปยืนประจันหน้าด้วย  เพราะรู้สึกเหมือนโดนข่มไปทุกทาง

“ก็เรื่องงานครับ  พี่ทรงเผ่าอยากคุยกับริวเรื่องเพลง  ก็เลยให้ผมมาตาม” พสุตอบเสียงเรียบ ไร้ร่องรอยขุ่นเคืองใดๆ

“แต่ผมคุยกับริวอยู่  คุณไร้มารยาทมากที่เข้ามาแทรก” ชินกีเน้นเสียงและแสดงสีหน้าเหยียดหยามเข้าใส่  ขณะที่พสุกลับมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า  สายตาที่ชินกีเกลียดจนอยากจะฆ่าคนที่มองเขาแบบนั้น  สายตาที่เหมือนเขาเป็นอากาศธาตุไร้ตัวตน

“เหรอครับ  ยังคุยกันไม่จบเหรอครับ” พสุถามแล้วเหลียวมองหน้าริวสลับกับชินกี

“ยัง...”

“จบแล้ว ริวไม่มีอะไรจะคุยกับเขาแล้ว” ริวตอบสวนทันควันก่อนที่ชินกีจะทันได้พูดจบ

“แต่ผมยังคุยไม่จบ” ลี ชินกีแย้งก่อนที่ริวจะผละหนีไป 

“ก็เรื่องของคุณ  ไปเถอะพี่” ริวเป็นฝ่ายหันไปดึงแขนพสุ  ลากไปห้องอัดเสียง  แต่ชินกีปราดเข้าไปกระชากแขนพสุไว้เสียก่อน

“คุณมาก็ดีแล้ว  สงสัยผมคงต้องเคลียร์กับคุณให้รู้เรื่องเสียก่อน”

“อย่ายุ่งกับพี่ไผ่!” ริวแทรกเข้ามาขวาง ตาลุกวาบด้วยความเกรี้ยวกราด  ผิดกับตอนที่คุยกับชินกีในห้องน้ำ 

“ริว...พี่เผ่ารออยู่นะ  ไปเถอะ  พี่จะคุยกับมิสเตอร์ลีเอง” พสุเตือนเสียงเรียบ 

“แต่...” ริวหันมองชายหนุ่มด้วยความไม่สบายใจ

“ไม่เป็นไร  คุยกับมิสเตอร์ลีเสร็จพี่จะไปหา” พสุบอกเสียงเรียบ  สีหน้าปกติไร้วี่แววขัดเคืองทำให้ริวคลายความกังวลลง

“ริวไม่อยากให้พี่คุยกับเขา” ริวเปลี่ยนมาพูดภาษาไทยเพราะไม่อยากให้ชินกีฟังออก  ทำให้พสุต้องตอบเป็นภาษาไทยเช่นกัน

“ไม่มีอะไรหรอกน่า  เขาทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก...ไปเถอะ  ไปทำงานก่อน  แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อนโยน  ทำให้สีหน้าของเด็กหนุ่มดีขึ้นเล็กน้อย

“...ครับ” ริวรับคำเบาๆ  แล้วยอมเข้าไปในห้องอัดโดยดี  แต่ก็ยังไม่วายเหลียวมามองพสุซ้ำอีกครั้งจนชายหนุ่มต้องส่งยิ้มมั่นใจไปให้  ริวถึงยอมเข้าไป

“ช่างว่าง่ายเสียเหลือเกินนะ  สำหรับคุณแล้วริวพร้อมจะกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆ เสมอสินะ” ชินกีทำเสียงหยันๆ  แต่สายตาริษยาอย่างเห็นได้ชัด

“ริวเป็นน้องผม  ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง” พสุชี้แจงเสียงเรียบๆ  เขาไม่ชอบต่อล้อต่อเถียงกับใคร  หากหลีกเลี่ยงได้  เขาจะหลีกเลี่ยงเสมอ  แต่คราวนี้ดูจากสีหน้าของชินกีอาจจะไม่ยอมให้เขาเลี่ยง  อีกอย่างเขาก็ไม่ต้องการให้ชินกีวุ่นวายกับริวไปมากกว่านี้  จึงยอมคุยด้วยเพื่อให้เรื่องจบๆไปเสียที

“เป็นแค่น้องเหรอ  ผมว่าไม่มั้ง...ดูก็รู้ว่าคุณกับริวสนิทกันแค่ไหน” ชินกีทำเสียงหยัน  จนพสุนึกขำปนฉิว  ผู้ชายคนนี้ทั้งน่ารำคาญและน่าสงสาร  เขาไม่เข้าใจว่าชินกีจะมาคาดคั้นเขาให้ได้อะไรขึ้นมา

“ก็แล้วแต่คุณจะคิด...เรื่องที่จะพูดกับผมมีแค่นี้เหรอ?”

“ผมต้องการริว  และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขวางด้วย” ชินกีประกาศเจตนารมณ์เสียงกร้าว  ขณะที่พสุมองเขานิ่งๆ  แม้จะประหลาดใจที่ชินกีกล้าเอาเรื่องส่วนตัวมาพูดราวกับเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ดีงาม  แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้แสดงอากัปกิริยาใดๆ

“แล้ว?” 

“ถ้าคุณอ้างว่าคุณเห็นเขาเป็นน้อง  ก็อย่ามากันท่าเขาเพราะความหึงหวงสิ” ชินกีพูดแล้วก็จ้องมองพสุด้วยสายตากร้าว  พสุได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“อ้าว...หึหึ เป็นงั้นไป”

“อย่ามาหัวเราะเยาะผม  คุณมันก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่นๆ หรอก  คิดจะใช้ความรักของเขาเป็นบันไดไต่ขึ้นไปสู่ความสำเร็จละสิ  อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันนะ” ชินกีทำเสียงเยาะอย่างรู้ทัน  ขณะที่พสุได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างสมเพช

“เฮ้อ! คุณนี่ชอบเอาความคิดตัวเองมายัดเยียดใส่คนอื่นแบบนี้เสมอเหรอ...ผมจะบอกอะไรให้นะมิสเตอร์ลี  ระหว่างผมกับริวเราจะเป็นยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกผม  ส่วนคุณจะคิดยังไงกับริวก็เป็นเรื่องของคุณ  ผมไม่สนใจหรอกนะ  แต่เลิกตอแยกับพวกผมเสียที  เพราะมันน่ารำคาญ”

“ไม่มีวัน  ผมจะไม่ยอมปล่อยให้ริวหลุดมือไปหรอก  ผมจะแย่งเขามาจากคุณให้ได้”  พูดจบชินกีก็เดินกระแทกไหล่พสุกลับเข้าไปในห้องอัด


พสุมองตามด้วยสายตาเวทนา  ลี ชินกี  มองทุกอย่างด้วยอคติ  ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลจนปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงว่าริวรังเกียจเขาแค่ไหน 

พสุลังเลที่จะกลับเข้าไปข้างใน  เขาไม่อยากกลายเป็นตัวกระตุ้นให้ชินกีวุ่นวายกับริวมากกว่านี้   ชายหนุ่มคิดจะกลับบ้านพักแต่จู่ๆ ริวก็เปิดประตูออกมา


“พี่...เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ริวถามแล้วปราดเข้ามาจับแขนพสุไว้  ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วเหลือบมองไปข้างหลังริว  เห็นชินกีตามมายืนมองอยู่ที่ประตูก็รู้สึกระอา

“ริวทำงานเสร็จแล้วเหรอถึงออกมา” พสุถามเสียงเรียบ  ริวเพิ่งเข้าไปครู่เดียวแท้ๆ  แต่กลับรีบออกมาแบบนี้ไม่รู้ว่าทรงเผ่าจะว่าอะไรหรือเปล่า

“ยังอีกนิดหน่อย” ริวตอบเสียงอ่อย  กลัวพี่จะโกรธที่เขาทิ้งงานออกมาตามเพราะกลัวพี่จะหนีกลับก่อน

“แล้วออกมาทำไมละครับ” พสุทำเสียงดุ  แต่สายตายังอ่อนโยนทำให้เด็กหนุ่มโล่งใจที่ยังไม่โดนพี่โกรธ

“ก็พี่ไม่เข้าไปสักทีนี่นา” ริวทำเสียงอ้อน  แล้วส่งสายตาวิงวอนไปให้

“โอเค  ไปๆ เข้าไปทำงานต่อ” พอพสุพยักหน้าริวก็ยิ้มแต้  รุนหลังชายหนุ่มไปที่ประตู  แต่พอเห็นชินกียืนอยู่ เด็กหนุ่มก็ชะงัก  พสุจึงเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปในห้องอัดแทน  คนที่อยู่ในห้องหันมามองเหมือนรออยู่แล้ว  พอพสุเข้าไปไมตรีก็หันไปหัวเราะกับทรงเผ่า

“ผมว่าคราวนี้งานคงเสร็จซะที  คุณครูมาแล้ว นักเรียนคงไม่เกเร เดี๋ยวแวบๆ อีก”

“ไผ่มานั่งนี่เลย  คนแถวนี้จะได้มีกำลังใจทำงานซะที  เบื่อมันเดินเข้าเดินออกหลายรอบแล้ว” ทรงเผ่าแซวขำๆ  พอเห็นริวหน้าระรื่นเข้ามาแบบนี้ก็โล่งใจ  และแน่ใจว่าคราวนี้งานคงคืบหน้าเสียที  ก่อนหน้านี้เพราะมีชินกีมาคอยวุ่นวายทำให้ริวหงุดหงิดจนไม่ยอมทำงานดื้อๆ  เขาถึงแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ตอนที่ไมตรีออกไปโทรศัพท์แล้วครู่เดียวพสุก็มา  เป็นอันรู้กันว่าเวลาริวงอแงไม่ยอมทำงาน  คนเดียวที่เอาริวอยู่ก็คือพสุ 

“ขอโทษแทนน้องด้วยนะครับพี่เผ่า  ไปทำงานเลยริว” พสุทำเสียงดุแต่คนโดนดุหน้าระรื่นจนทรงเผ่ากับไมตรีขำ

“คร้าบ” ริวเข้าไปทำงานต่อ  ขณะที่พสุเองก็หันไปสนทนากับไมตรีเบาๆ  ระหว่างรอ 

“พี่...ฟังสิ...” ริวเรียกก่อนจะไสเก้าอี้ของตัวเองเข้ามาหาพสุ  แล้วถอดหูฟังที่สวมอยู่มาสวมให้  เด็กหนุ่มเอียงตัวเข้ามาใกล้เพื่อจ้องหน้าพสุเขม็งเหมือนจะลุ้นรอผล  พสุพยายามรวบรวมสมาธิไม่สนใจต่อลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดใบหน้า

“อืม...โอเคนะ...ฟังหนักแน่นกว่าเดิมนะ”

“พี่ว่าผ่านไหม”

“เฮ้ย! ต้องถามพี่เผ่าสิ  มาถามอะไรพี่” พสุเอ็ดแล้วเหลือบมองทรงเผ่าอย่างเกรงใจ

“พี่ว่าผ่าน” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ  ขณะที่ริวจ้องหน้าพสุเขม็ง  พอชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มให้  เด็กหนุ่มก็ยิ้มตอบจนตาหยี


ซาวด์เอ็นจิเนียร์ของ JKG เองก็ดูจะพอใจเช่นกัน  พสุถอดหูฟังคืนให้ริวแล้วหันมาเจอสายตาของ ชินกีที่จ้องมองเขาเขม็งด้วยความไม่พอใจ  แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจ 


“งานเสร็จแล้วงั้นริวกลับแล้วนะครับ”

“ตามสบายน้อง” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ ขณะนั่งลงแทนที่ริวเพื่อทำงานต่อ

“หวัดดีคับพี่เผ่าพี่ไมตรี  ผมกลับแล้วมิสเตอร์โฮ  ขอบคุณที่มาช่วยนะครับ” ริวหันไปก้มศีรษะให้ซาวด์เอ็นจิเนียร์จากเกาหลีเป็นเชิงขอบคุณ  ขณะที่อีกฝ่ายก็ก้มศีรษะตอบกลับมาเช่นกัน

“ยินดีครับ”


พสุหันไปไหว้ลาทรงเผ่ากับไมตรี  และกล่าวลามิสเตอร์โฮเช่นกัน  พอเขาหันไปจะลาชินกี  ริวก็ปราดมายืนขวางหน้าแล้วรุนไหล่พสุออกจากห้องอัด


“ริวหิวจะแย่แล้ว  วันนี้ที่บ้านมีอะไรกินมั่งอ่ะพี่”

“ไม่รู้สิ  พี่ก็เพิ่งมาถึง  พอพี่ตรีโทรตามก็รีบมาเลย” พสุตอบทั้งที่รู้ว่าริวพยายามชวนคุยเพื่อไม่ให้เขามีโอกาสได้ลาชินกี  กิริยาเด็กๆ ของริวทำให้พสุนึกขันปนเอ็นดู  อย่างน้อยริวก็รู้จักที่จะควบคุมตัวเองมากขึ้น ไม่แสดงความไม่พอใจต่อหน้าคนอื่นๆ

“พี่ไมตรีโทรตามพี่เหรอ” ริวถามแล้วชะงักไปเล็กน้อย  เพิ่งรู้ว่าไมตรีเป็นคนโทรตามพสุมา

“ใช่...ตามพี่มาดุเด็กดื้อไม่ยอมทำงาน” พสุบ่นแล้วเหล่ตามามองเหมือนย้ำให้รู้ว่าริวทำตัวเกเรแค่ไหน

“ก็ริวหงุดหงิด  ริวไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเวลาริวทำงาน” ริวแก้ตัวเสียงอ่อย  ถึงรู้ว่าพี่ไม่โกรธ  แต่ก็ไม่อยากให้พี่ตำหนิเขาได้ว่าไม่มีความรับผิดชอบ  แยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออก

“ทนอีกหน่อยนะริว เสร็จงานนี้เขาก็มาวุ่นวายกับเราไม่ได้แล้ว” พสุทำเสียงปลอบแล้วตบไหล่ริวเบาๆ 

“ริวเกลียดหมอนี่  ทำตัวเหมือนหมากฝรั่งติดรองเท้า” ริวตอบแล้วเม้มปากแน่น  ท่าทางหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“ริวครับ  ไม่เอาน่า อย่าไปใส่ใจเลย  เอาเวลาหงุดหงิดมาสนใจงานของเราดีกว่านะ”

“เมื่อกี้เขาคุยอะไรกับพี่มั่ง” ริวถามแล้วจ้องเขม็งอย่างคาดคั้น

“ก็ไม่มีอะไร” พสุพยายามตัดบท  ไม่อยากฟื้นฝอยหาตะเข็บให้ริวอารมณ์เสีย

“พี่...ทำไมต้องปิดริวด้วย” ริวถามแล้วหยุดเดินดื้อๆ จนพสุต้องพลอยหยุดเดินไปด้วย

“ถ้าเล่าแล้วริวหงุดหงิด  ริวว่าพี่ควรเล่าไหมล่ะ” พสุทำเสียงปลอบ  เพราะรู้ว่าริวกำลังหงุดหงิดเต็มที่แล้ว

“ริวจะพยายามไม่หงุดหงิด”

“เขาก็แค่ประกาศว่าเขาชอบริว  สนใจริว  ก็แค่นั้น” พสุพูดรวบรัด  ไม่อยากลงรายละเอียดให้ริวอารมณ์เสียไปมากกว่านี้

“ริวเกลียดหมอนี่จัง”

“ช่างเถอะ  เขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก  อย่าไปใส่ใจก็หมดเรื่อง...พี่ซื้อเค้กมาฝากริวด้วยนะ” พสุเตือนแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้ริวอารมณ์ดีขึ้น

“ขอบคุณครับ  พี่ไผ่ใจดีที่สุดในโลก” ริวยิ้มร่าแล้วโผเข้ามากอด  พสุรีบดันไหล่เด็กหนุ่มออกห่าง  แต่ระวังไม่ให้แรงจนกลายเป็นผลักเพราะไม่อยากให้ริวเข้าใจผิดว่าเขารังเกียจอีก

“ริว...อย่ากอด เดี๋ยวคนอื่นจะมองในทางไม่ดี”

“ครับ” เด็กหนุ่มยอมถอยห่างอย่างว่าง่าย

“ไปบ้านกันเถอะ  พี่ง่วงแล้ว  ขอนอนสักตื่นก่อนค่อยซ้อมเพลง”

“ริวขับให้นะ” ริวอาสาเสียงระรื่น  ทำให้พสุโล่งใจที่เด็กหนุ่มเลิกหงุดหงิดเรื่องชินกี

“เอาสิ” พสุส่งกุญแจรถให้ริว  แม้จะขึ้นด้านคนโดยสารแต่เมื่อปิดประตู  เงาสะท้อนจากกระจกส่องหลังก็เห็นลีชินกียืนกอดอกมองมาแต่ไกล  ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วก็ละความสนใจไว้แค่นั้น  แม้จะรู้สึกรำคาญ แต่เขาก็ไม่คิดว่า ลี ชิน กีจะทำอะไรได้  เพราะที่นี่เป็นเมืองไทย  ไม่ใช่ถิ่นของชินกีอยู่แล้ว

…………………………………………

[indy❣zaka]

จิ้ม

เย้ๆ 100หน้าแว้วววววว จุดประทัดฉลองงงง

ปลิงชินกี นี่เกาะไม่ปล่อยจริงๆเว้ย
คุณพ่ออลันคะ มาช่วยลูกริวแงะหมากฝรั่งออกจากรองเท้าทีค่ะ

[TONG]

ตาลีชินกิเนี่ยไม่เลิกกันสักทีนะ บ้าจัง

[maio2000]

  ยังไม่โดนจับใส่กล่องส่งกลับเกาอีกเหรอเนี่ย
จะมายุ่งไปถึงไหน น้องริวจัดการเลย เดี๋ยวพี่ไผ่ก็รำคาญเหรอ
เชียร์น้องริวกับพี่ไผ่ต่อไป

[eve2011]

 

[Little Devil]

เหมือนจะวุ่นวายมากกว่าเดิมนะ
ริวจัดการเด็ดขาดได้แล้ว
+1

[cmos]

 :mc4:เย้ ครบ 100 หน้าแย้วววว

[วิหคท่องนภา]

หน้า100 แล้ว เย่ๆๆ      น่าจะฉลองด้วยการมาลงอีกสักรอบนะคะ  หุๆๆๆ

[samsoon@doll]

+1ฉลอง อิอิ

อีนางชินกี อะไรนี้กลับไปเกาหลีได้แล้วค่ะ

[andaseen]

พี่ไผ่..ช่วยเอาไม้เขี่ยหมากฝรั่งที่ติดรองเท้าริวโยนทิ้งถังขยะซักทีซิ!! ฮึ๊ยยยย:z3:

[Piaanie]

ถอดรองเท้าทิ้งเลยน้องริว อย่าไปเสียเวลาแงะมันน่ารำคาญ เอาเวลาไปหาทางเผด็จศึกพี่ไผ่ดีกว่าเน้อ

[ammer]

ตามอ่านมาสองวันละค่ะ
แต่ไม่ทันซักที
เลยมาแปะไว้ก่อน
 

[Pumpkin]

100หน้า เย้ๆ

หมากฝรั่งติดรองเท้า ฮ่ะๆๆ จะว่าไปมันก็น่ารำคาญนะ อีตาชินกีเนี่ย

[LalaBam]

พี่ไผ่
รีบจัดการไอ้หมากฝรั่งติดรองเท้านั่นเร็ว
 

[ChiOln]

น่ารังเกียจจริงแหละ!!

[iranen]

ชินกี เค้าเริ่มมาแรงแล้วนะ
พี่ไผ่อย่าคิดว่าไม่มีอะไร
เพราะถิ่นเราละ
สู้โว้ย

[nongrak]

ดีใจด้วยขึ้น 100 หน้า

หมั่นไส้ลีชินกีตามมายุ่งกับน้องริว
ตอนนี้ชอบไมตรีจัง รู้จักโทรตามพี่ไผ่ให้น้องริว

หมากฝรั่งติดรองเท้า ชินกีแกน่าจะำำำกลับไปได้แล้ว
ยังมาว่าไผ่อีก นิสัยไม่ดีเลย

[@StaR@]

ใครก็ได้ช่วยมาเอาชินกีไปเก็บที
น่ารำคาญไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
 

[PEENAT1972]

เหมือนเห็บหมามากกว่าหมากฝรั่งนะ 555
 
เห็บที่ทำให้หมาอยู่ไม่สุขต้องเกาต้องไล่งับแก้คันแก้เจ็บ สงสารหมา

[yayee2]

อืม..ใช่เลย ชินกีเป็นคนน่ารำคาญ น่าสงสาร น่าเวทนา
ไผ่เมื่อไรจะคิดกับริวมากกว่าน้องซะที ลุ้นจนตัวจะหักแล้วคร้าบ

[hahn]

โอ๊ย!!!รำคาญอีตาชินกีเมื่อไหร่จะไปซะทีอ่ะ

ให้อลันมาเก็บไปเลยนะ

[aehJTS]

กลัวไอ้คุณกีมันจะเอาเรื่องมาให้ยังไงไม่รู้ แบบว่าบ้า ๆ แล้วกัดไม่เลือกอะไรงี้

  คะ

[A-J.seiya*]

 
ฉลองหน้าที่ ๑๐๐

ชินกี  ชั้นคิดว่านายจะจบแล้วนะ
อร๊ายยยยย
อย่ามายุ่งกับพี่ไผ่ และน้องริวของเค้าน้าาา
งื้อ !!!!! ไม่ยอมอ่ะ

[LalaBam]

รีพลายที่ 3000 เค้าขอนะทุกคน
 

ฉลอง 3000 รีพลาย
ต้องมีตอนพิเศษให้พี่ไผ่โดนกดอีกสักรอบ

 

[narrybo]

เปรียบได้สุดยอดไปเลยอะ หมากฝรั่งติดรองเท้า 555555555555555