หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aeecd]

ทำตัวน่ารำคาญจิงๆนั่นแหละ

[ordkrub]

ว่าแต่ชินกีมันจะหึงจนหน้ามืด แล้วแอบทำอะไรบ้าๆหรือเปล่านะ
คนแบบนี้น่ากลัว

[samsoon@doll]

เข้ามาตบ อี ชิน กี ประจำวัน อิอิ

[sang som]

เกลียด อิ ชีนกี ดันทุรังจริงๆ

[£.Ma|e¥]

เราว่านะไอ้ชินกีก็เป็นคนที่น่าสงสารเหมือนกัน
ชินกีมันคงจะไม่เคยเจอคนแบบริว คนที่จะรักใครได้จากใจจริงโดยไม่หวังอะไร
ชีวิตชินกีมันคงจะแบบว่า พบเจอแต่คนเหี้ยๆ เลยเหี้ยตาม??
เพราะมันก็แค่รักริวเลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ริวมา
เพียงแต่ว่า " ชินกีแกฟังไว้นะว่า หนูริวมีเจ้าของแล้วโว้ยยย!! เลิกทำแบบนี้ซักที
แล้วไปตามหาคนที่รักตัวเองได้แล้ว รำคาญแล้วนะโว้ยยยย!!!!! ฮึ่ยๆๆๆ "
แต่คิดไปคิดมา ไอ่ชินกีนี่มันอาจจะกลายมาเป็นกามเทพของหนูริวกับพี่ไผ่ก็ได้นะ
แบบว่าทำให้พี่ไผ่หึงหวงริว และยอมรับหัวใจตัวเองเร็วๆซักที อะไรแบบนี้ กรี๊ดๆๆ ><
รอตอนต่อไปค่า~
ปอลอลิง : เมื่อไหร่อลันจะมีบทบาทกับเค้าซักทีเนี่ย หรือไม่ก็มาต้อนรับลูกสะไภ้ไผ่หน่อยซี่ คึคึ

[agava1313]

ชินกิน่ากลัว  รักเขาชอบเขาไม่เป็นไร มันเรื่องของใครของมันส์ แต่ตามกันจนออกอาการคล้ายสโตกเกอร์แบบนี้มันน่าสยองใช่น้อยนะเนี่ย=_=ll

[uknowvry]

Mr.Lee ...ใครก็ได้ช่วยมาเอาไปที...55555555555

[mumumama55]

  ไม่เลิกนะคุณลี 

 

[lovenadd]

มาส่งน้องริวขึ้นหน้า 1 อิอิ

[a_tapha]

น่าจะหาคู่ให้ชินกิซักคน จะได้เลิกๆ ไปกวนน้องซักที   

[Hachi_an1234]

ชินกีฮับ.. อยากกวนน้องริวกับพี่ไผ่มากได้ป่าว..
ให้สองคนนี้เค้าหวานกันบ้างไรบ้าง...
ปล่อยเค้าไปเถอนะ....ฮาๆๆ รักน้องริวและพี่ไผ่

[spring]

มาละจ้ะ
สำหรับใครที่กังวลเรื่องลี ชินกี
ไม่ต้องห่วง...



มันยังอยู่กะเราไปอีกซักพัก


ใครอรส. ไปจัดการปร้าไรท์เตอร์ได้ตามสบาย


คริคริคริ








*****************

ตอนที่ 72



พอไปถึงบ้าน พสุก็เข้าห้องไปอาบน้ำก่อน  ปล่อยให้ริวจัดการกับเค้ก  แต่พอออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าริวเอาเค้กใส่จานมารอแต่ยังไม่กิน


“ริวรอพี่” เด็กหนุ่มพูดนำมาก่อนที่พสุจะทันได้ถาม

“ริวกินเถอะ  พี่ยังไม่หิวเลย  อยากนอนมากกว่า” พสุตอบแล้วเอาผ้าขนหนูไปตากแต่พอกลับเข้ามาในห้องนอน  ก็พบว่าริวก็ยังรอไม่ยอมกินเค้กก่อนเขา

“คำเดียว...นะครับ  น๊า”

“พี่ง่วง” พสุแกล้งตัดบทแล้วไปทิ้งตัวบนเตียง  ถึงจะรับปากให้ริวกอดเขาได้  แต่ถ้าเลี่ยงได้  เขาก็ต้องหาทางเลี่ยง...เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน  การที่ริวมานัวเนียกอดรัดมากๆ เข้า โดยที่เขาไม่กล้าปฏิเสธ  ทำให้ชายหนุ่มเริ่มกลัว...กลัวว่าเขาจะเป็นฝ่ายไขว้เขวเสียเอง  เพราะแค่เขาไม่รังเกียจสัมผัสแนบชิดของริวก็นับว่าน่าตกใจมากพอแล้ว

“พี่...คำเดียว” เสียงเรียกใกล้ๆทำให้พสุต้องลืมตาขึ้นมอง  ก็พบว่าเค้กถูกตักมาจ่อถึงปาก  ชายหนุ่มเหลือบไปมองเจ้าของเค้ก เห็นสายตาวิงวอนแป๋วๆ แล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้  จึงอ้าปากรับเค้กที่ป้อนถึงปาก  แต่ริวกลับคว้าแขนเขาดึงให้ลุกขึ้น

“อื้อ?”  พสุขมวดคิ้วใส่เป็นเชิงถามว่าริวดึงเขาลุกขึ้นมาทำไมแต่เพราะเค้กเต็มปากจึงไม่ได้พูดออกมา

“จะกินขนมก็ต้องลุกขึ้น  จะนอนกินได้ยังไงเดี๋ยวติดคอตาย” ริวทำเสียงดุเลียนแบบที่พสุเคยเอ็ดเขา  พสุหมั่นไส้จับแก้มของเด็กหนุ่มดึงยืดจนเจ้าตัวร้องโอดโอย

 “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ  รู้จักเอาคำพี่มาย้อนเหรอ” พสุทำเสียงขู่หลังจากกลืนเค้กลงไปแล้ว  

“...พี่อ่ะ  เจ็บน๊า” ริวทำเสียงงอแง  แล้วลูบแก้มที่ถูกดึงจนแดงป้อยๆ

 “สมน้ำหน้า” พสุทำเสียงเยาะๆ  แต่รอยยิ้มยังติดบนริมฝีปากทำให้ริวได้ใจ

“ก็พี่อย่าเพิ่งนอนสิค้าบ  กินเค้กกับริวก่อน” ริวอ้อนแล้วดึงแขนพสุไว้ไม่ยอมให้นอน  ขณะที่พสุส่ายหน้าแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง

“ก็พี่ง่วง”

“ริวป้อนก็ได้” เด็กหนุ่มบอกแล้วเขย่าแขนพสุเบาๆ ขณะที่พสุเอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมลืมตา

“ไม่เอา...พี่จะนอนแล้ว”

“พี่น่ะ...กินเค้กกับริวก่อนสิครับ นะน๊า”

“ไหนบอกคำเดียวไง” พสุปรามเสียงดุๆ ทั้งที่ยังหลับตา

“งั้นอีกคำเดียว” ริวต่อรองด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนพสุชักใจอ่อน

“แล้วจะไม่งอแงต่อรองให้กินอีก?” พสุถามแล้วหรี่ตาขึ้นมามองริวข้างเดียว  

“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำหน้าชื่นทันที

“เอามา”


ริวตักเค้กป้อนถึงปาก  พสุก็ยอมกินแต่โดยดี  สร้างความพอใจให้เด็กหนุ่มจนยอมผละกลับไปนั่งกินเค้กตามเดิม  พสุนอนมองริวกินเค้กอยู่ครู่เดียวก็ผล็อยหลับไป  

เสียงโทรศัพท์ปลุกให้พสุสะดุ้งตื่น  ชายหนุ่มควานมือไปหาแล้วกดรับสายทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา


“...ครับ”

“พี่ไผ่...เจอกันที่ห้องซ้อมนะพี่” เสียงร่าเริงที่พูดกับตะโกนแทบไม่ต่างกันทำให้พสุอดยิ้มไม่ได้

“อือๆ...อีก10 นาทีพี่ไป”

“คร้าบ”


พสุวางสายแล้วถึงได้ลืมตาขึ้นมาเจอกับตาใสแจ๋ว  ที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว


“ได้เวลาซ้อมแล้วทำไมไม่ปลุกพี่ละริว  นั่งจ้องอยู่ได้” พสุทำเสียงดุทั้งที่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวาบ  ไม่รู้ตัวสักนิดว่าริวมานั่งจ้องอยู่นานแค่ไหนแล้ว

“ก็...เวลาพี่หลับ  พี่น่ารักออก”

“ทะลึ่งแระ  ไปอาบน้ำไป  เดี๋ยวจะได้ไปซ้อมกัน  ไวย์โทรมาตามแล้ว” พสุรีบลุกจากเตียง  เสทำเป็นเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำเพื่อหนีบรรยากาศชวนอึดอัดขัดเขินนี้  ทั้งที่เขาเพิ่งอาบไปเมื่อก่อนนอนนี่เอง

“ริวอาบแล้ว” คำตอบของริวทำให้พสุต้องหันกลับไปมอง  เห็นเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มเป็นคนละชุดกับตอนที่ไปรับมาจากห้องอัดก็พยักหน้าให้

“อ้าวเหรอ  งั้นขอพี่อาบน้ำก่อนละกัน  ริวจะไปก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ  ริวอยากรอพี่...เดี๋ยวริวหาเสื้อผ้าไว้ให้นะ”

“อืม แต๊งกิ้ว”


พสุอาบน้ำเสร็จก็ออกมาสวมเสื้อผ้าที่ริวเตรียมไว้ให้  แล้วรีบไปที่สตูดิโอเพื่อซ้อมดนตรี


“โหยกว่าจะมาได้นะคู่แฝด  ปล่อยให้รอตั้งนาน”  


คำทักของไวยากรณ์ทำให้พสุต้องก้มมองตัวเอง  แล้วหันไปมองริว  ชายหนุ่มหน้าร้อนวูบเมื่อพบว่าเสื้อผ้าเขากับริวเหมือนกันเปี๊ยบ  ต่างกันแค่ลายสกรีนบนเสื้อเท่านั้น  ชายหนุ่มข่มความรู้สึกเก้อกระดากไว้  แล้วรีบเข้าประจำที่เพื่อซ้อมเพลงที่จะขึ้นแสดงในคอนเสิร์ต  ระหว่างที่กำลังซ้อม  กรเวชพาทรงเผ่ากับไมตรีเข้ามาดู  ถึงแม้พอใจกับความพร้อมของทั้ง 5 หนุ่มแล้ว  แต่ทรงเผ่าก็ยังอยากให้ซ้อมบนเวทีจริงมากกว่า  
กรเวชจึงโทรไปประสานกับฝ่ายสถานที่เพราะทราบกันดีว่าช่วงนี้ยังมีการใช้พื้นที่จัดงานอื่นอยู่  ก็ได้รับคำตอบรับว่าอีก 2 วันจะสามารถเข้าซ้อมได้


“เพลงของพวกเราผมไม่ห่วงหรอก  แต่ที่ห่วงคือเพลงที่ต้องฟิตเจอร์ริงกับทางโน้นมากกว่า  เพราะสาวๆเขามีเวลามาซ้อมแค่สองวันก็ต้องขึ้นแสดงจริง” ไมตรีบ่นอย่างกังวล  เพราะคอนเสิร์ตครั้งนี้นับเป็นคอนเสิร์ตใหญ่อีกครั้งของคิสมี  เขาจึงไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆทั้งสิ้น

“ไม่เป็นไรน่าตรี  พี่ว่าสาวๆ MG เขาก็มืออาชีพพอตัว  คงไม่มีปัญหา” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ  เขารู้ว่าไมตรีผ่านการจัดงานใหญ่มาเยอะ  แต่การที่ไมตรีกังวลขนาดนี้ คงเพราะเอาใจไปผูกกับคิสมีจนแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งของวงไปแล้ว ถึงได้พลอยกังวลแทนไปหมดทุกอย่าง

“ผมก็หวังว่า...ใครโทรมา?” ไมตรีชะงักเมื่อโทรศัพท์ที่ตั้งสั่นไว้มีสายเข้า ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นเมื่อกดรับสาย

“พี่เผ่าครับ...มิสเตอร์ลี  เขาจะขอเข้ามาดูการซ้อม” ไมตรีรายงานแล้วเหลือบไปมองริวทันที  ทรงเผ่ามองตามแล้วดึงโทรศัพท์ไปจากไมตรี

“ทรงเผ่าพูดครับ...มีอะไรครับมิสเตอร์ลี...อ๋อ...ครับ...อืม ผมว่าคุณรอดูวันซ้อมที่สถานที่จริงเลยดีกว่าครับ  ตอนนี้คงไม่สะดวกให้เข้ามาครับ...บายครับ” ทรงเผ่าตัดบทง่ายๆ  เขาเป็นคนตรง  และแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ดีพอที่จะไม่ถือเอาเรื่องส่วนตัวระหว่างชินกี กับริว มาคิดให้รกสมอง  แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นเหยื่อที่ชินกีจะใช้หาผลประโยชน์เช่นกัน

“ผมนึกว่าพี่จะปล่อยให้นายลีเข้ามาซะอีก” ไมตรีพูดพลางถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งใจ   ทำให้ทรงเผ่าอดขำไม่ได้

“ขืนปล่อยให้เข้ามาคงไม่ได้ซ้อมกันแน่”

“นายคนนี้ก็พิลึก  ริวมันแสดงออกชัดว่ามันไม่ชอบ  ยังตามตื๊อจนน่าเกลียด” ความรักแบบชายรักชายไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับไมตรี  เพราะคนในวงการนี้ก็มีตัวอย่างให้เห็นมากมาย  เพียงแต่คนส่วนใหญ่ที่เขารู้จัก มักจะรู้ว่าควรวางตัวแค่ไหน  เพิ่งจะเจอคนที่แสดงตัวจนน่าเกลียดแบบชินกีเป็นครั้งแรก

“พวกชอบเอาชนะน่ะ” ทรงเผ่าบอกเสียงเรียบ  

“อยากให้ริวหันมาชอบตัวเองเนี่ยนะครับ  ผมว่ามันบ้า...น่าสงสารไอ้หนูริว  ต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก  ไผ่มันคอยดูๆ อยู่  คงไม่มีอะไรหรอก” ทรงเผ่าตอบอย่างมั่นใจ  

“ริวมันยังเด็กแถมยังเป็นโรคเกลียดสัมผัส  ผมละกลัวใจ  กลัวมันทนไม่ไหวฟิวส์ขาดลุกขึ้นชกหน้านายลี  มีหวังได้เป็นข่าวแน่ๆ เลย” ไมตรียังบ่นอย่างกังวลใจ  เขายังเข็ดไม่หายกับอาการเกลียดสัมผัสของริว  พอชินกีมาวุ่นวายกับริวก็พาให้รู้สึกเป็นห่วงเด็กหนุ่มมากขึ้น

“หึหึ  พี่กลัวใจเจ้าไวย์มากกว่า  ยิ่งขี้โมโหอยู่ด้วย” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ แล้วบุ้ยใบ้ให้ดูคนใจร้อนที่ตอนนี้วิ่งไปรื้อหาโน้ตเพลงในกล่องจนกระจัดกระจายคนละทางทำให้กรเวชต้องตามเก็บไปบ่นไป

“นั่นสิครับ...เฮ้อ! ขอให้งานคราวนี้ผ่านไปโดยไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรด้วยเถิด” ไมตรีทำเสียงสูงอย่างน่าขัน ยังดีที่ไม่ยกมือไหว้ประกอบคำพูด

“เอาน่า  เราก็ป้องกันเท่าที่เราจะทำได้แล้ว  ถ้ามันมีอะไรนอกเหนือจากที่เราคาดไว้  ก็ค่อยแก้กันไปก็แล้วกัน” ทรงเผ่าตอบยิ้มๆ  แล้วหันไปสนใจกับการซ้อมของทั้ง 5 หนุ่มอีกครั้ง


...........................................



วันซ้อมคอนเสิร์ตที่ฮอล  กรเวชให้รถตู้มารับทั้ง 5 หนุ่มตั้งแต่สายๆ  หลังจากเซตเครื่องดนตรีเสร็จก็เริ่มซ้อมทันที  เพื่อให้ทีมงานในส่วนแสง เสียง  เซตระบบ  

แม้จะมีทีมงานเกาหลีเข้ามาดูอยู่ด้วย  แต่ก็ไม่มีวี่แววของลี ชินกี จะเข้ามาวุ่นวาย  ทำให้กรเวชถึงกับโล่งอก  


“พอไม่เห็นนายลีละโล่งเชียวนะพี่กร” ชายหนุ่มร่างเล็กที่มาทำหน้าที่ล่ามเอ่ยแซวยิ้มๆ  เขาได้ยินทีมงานเกาหลีคุยกันว่าลีจะตามมาทีหลัง  แต่จนบ่ายคล้อยแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววจึงกล้าเข้ามาแซวกรเวช  

“เออ...หรือแกอยากให้หมอนั่นมาล่ะ” กรเวชหันมาทำเสียงประชด

“ใครจะไปอยากพี่  ขืนเข้ามา  มีหวังไวย์อาละวาดตาย”

“ใช่มะ...ฝากทางนี้ด้วยนะจ๊อบ  เดี๋ยวพี่ไปดูหลังเวทีก่อน” กรเวชรีบบอกเพราะสังเกตเห็นไวยากรณ์เดินเข้าเดินออกหลายรอบแล้ว  แสดงว่าต้องหาอะไรไม่เจอสักอย่าง

“ครับ”

“ดูเหมือนใครๆ จะไม่ชอบชินกีกันนะ”  เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้จ๊อบต้องหันไปสนทนาด้วย

“ก็ไม่เชิงหรอกครับมิสเตอร์โฮ...แต่อย่างที่คุณเห็น  เวลามิสเตอร์ลีอยู่ด้วย  บรรยากาศมันก็..เอ่อ...” หนุ่มร่างเล็กชักอึดอัดที่จะหาคำอธิบาย  แบบไม่ให้คนฟังขุ่นเคือง

“ผมเข้าใจ  เพียงแต่แปลกใจที่ทุกคนดูปกป้องเกรสันกันเหลือเกิน  ทั้งๆ ที่เรื่องก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร” มิสเตอร์โฮตอบพลางจับตามองริวอย่างข้องใจ

“ก็ริวเขาเป็นน้องเล็กในวงนี่ครับ  แถมยังมีนิสัยเป็นเด็กมากๆ  มิสเตอร์โฮคงไม่รู้ว่าริวน่ะไร้เดียงสามากแล้วก็ขี้อายด้วย  ใครๆ ถึงได้ทะนุถนอมเขานัก” จ๊อบตอบยิ้มๆ  


ถึงเขาจะเพิ่งเข้ามาร่วมงานกับคิสมีแบบเต็มตัวในอัลบั้มที่สอง  แต่เมื่อก่อนก็เคยช่วยงานในอัลบั้มแรกมาบ้าง จึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสมาชิกทุกคนในวงคิสมีมาพอสมควร  เขาจึงไม่แปลกใจที่ทุกคนพยายามปกป้องริวจากลี ชินกี  คงไม่มีใครยอมให้เด็กหนุ่มใสซื่อเหมือนผ้าขาวคนนี้ต้องแปดเปื้อนเพราะลี ชินกี


“ผมว่าเขาทำงานเก่งออก  เรียกว่าอัจฉริยะเลยล่ะ” มิสเตอร์โฮยังติดใจฝีมือการทำงานของริวไม่หาย เสียดายที่ริวเป็นนักร้อง  หากเป็นคนทำงานเบื้องหลังด้วยกัน เขาต้องเสนอให้มิสเตอร์ปาร์คแย่งตัวเด็กคนนี้ไปจากบริษัทของเขมชาติอย่างแน่นอน

“ก็เก่งแต่เรื่องงานแหละครับ  แต่เรื่องอื่นน่ะไม่เดียงสาหรอก  ตอนมาใหม่ๆ นะครับ  ใช้เงินยังใช้ไม่เป็นเลย  จะไปไหนก็ต้องมีคนคอยดูแล  พี่กรนี่ดูแลเหมือนเป็นลูกเลยครับ  ตามประกบแจ”

“อ๋อ!  อย่างนี้นี่เอง”

“ถ้าการที่พวกเราปกป้องริวมากจนทำให้ทาง JKG ไม่พอใจก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรๆ  ผมเข้าใจ  จริงๆ ถ้าเป็นนักร้องของทาง JKG เอง เราก็มีผู้จัดการคอยดูแลใกล้ชิดเหมือนกัน  ปกติผมก็ไม่ค่อยจะไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับนักร้องมากนัก  ส่วนใหญ่ผมจะทำแต่ดนตรีมากกว่า  เพิ่งจะเคยร่วมงานกับวงบอยแบนด์ที่ทำเพลงเองแบบนี้เป็นครั้งแรก  จนบางทีผมก็ลืมๆ ไปว่าเขาเป็นศิลปิน  เผลอคิดไปว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมงานด้วยทุกที”


จ๊อบยิ้มออก  เขาเองก็กังวลว่าทีมงานของ JKG จะเคืองที่ทางทีมไทยทำเหมือนรังเกียจ ลี ชินกี  แต่เท่าที่เขาสังเกตก็พบว่า ลี ชินกี เองก็ไม่เป็นที่ชื่นชอบของผู้ร่วมงานชาติเดียวกันสักเท่าไหร่  เขาถึงได้กล้าพูดตรงๆ กับมิสเตอร์โฮ  ซึ่งเป็นเหมือนตัวแทนทีมงานของทางเกาหลี  ถ้ามิสเตอร์โฮเข้าใจ  ทีมงานของ JKG  ก็ไม่น่าจะมีปัญหา  ส่วนลีชินกีจะคิดยังไงนั้น  ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลอีกต่อไป

ลี ชินกียืนนิ่ง  เขาเข้ามาได้สักพักแล้วแต่หลบอยู่แถวๆ สวนด้านนอก รอจนทีมงานส่วนใหญ่เริ่มทำงานถึงได้ตามเข้ามาเงียบๆ  แล้วก็ได้ยินบทสนทนาของล่ามคนนั้นกับมิสเตอร์โฮโดยบังเอิญ  เขาเพิ่งรู้ว่าไม่แค่คนในวงคิสมีที่ไม่ชอบเขา แม้แต่ทีมงานทั้งหมดก็ไม่พอใจที่เขาแสดงออกว่าสนใจริว

ชินกีไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ เรื่องทีมงานไม่พอใจไม่ใช่เรื่องที่เขาแยแสสักนิดแต่เรื่องที่ริวไร้เดียงสาจนใครๆ ต้องคอยกันเขาต่างหากที่น่าสนใจมาก  

ถ้าริวเป็นเด็กไร้เดียงสาขนาดนั้น  ก็แปลว่าเด็กหนุ่มไม่เคยมีคนรักมาก่อนเผลอๆ อาจจะไม่เคยมีเซ็กส์ด้วยซ้ำ  แล้วถ้าริวหลงรักพสุจริงอย่างที่เขาคิด  โอกาสที่เขาจะทำให้ริวเป็นของเขาก็ยิ่งมีมากขึ้นเพราะถ้าริวสนใจในเพศเดียวกันอยู่แล้วหากจะเปลี่ยนจากพสุมาเป็นเขาก็คงไม่ใช่เรื่องยาก  เขาไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะทำให้ริวหลงใหลในตัวเขาไม่ได้  ขอเพียงโอกาสที่จะได้อยู่ตามลำพังกับริวโดยไม่มีคนอื่นขัดขวาง  เขาจะทำให้ริวกลายเป็นลูกแมวแสนเชื่องยิ่งกว่าที่ริวเคยเป็นกับพสุให้ได้..............


...................................................................

[iranen]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไป ๆ แล้วน้า
ทุกคนต้องปกป้องริวให้ได้น้า
สู้ๆ
พี่ไผ่อย่าคิดมากสิ ทำตามใจตัวเองบ้าง

[n2]

ไม่เอานะน้องริวต้องเป็นของพี่ไผ่คนเดียว
ชินกีถอยไปเลย

[ChiOln]

นิสัยเสียจริงๆ นายลีเนี้ย!!!

[hahn]

ส่งอลันมาช่วยริวด่วน

ปล.ถึงคนเขียน อย่าเก็บอิตาชินกีไว้นานเลย ไม่ชอบอ่ะ 555

[zeen11]

เมื่อไหร่ นังชินกี จะไปผุดไปเกิดซะทีเนี่ย 

[@StaR@]

ชินกีรับรองได้เลยว่าถ้าทำมิดีมิร้ายกับริวเมื่อไหร่
คนในเล้ารุมตายแน่นอน ส่วนพี่ไผ่คงไม่ปล่อย
น้องริวไว้คนเดียวหรอก พี่กรก็ด้วย เอาเป็นว่า
เอาใจช่วยน้องริวให้อยู่รอดปลอดภัยจากชินกี
 

[A-J.seiya*]

อยากจะบอกทุกคนว่า ฝากน้องริวด้วยน้าาาา
โฮๆๆๆ ทำไมนายชินกีถึงมุ่งมั่นขนาดนี้วะ
โฮววววววๆๆๆๆ
พี่ไผ่ต้องดูแลน้องตลอดนะ
อย่าให้ชินกีได้น้องไป  หุหุ

[ordkrub]

ชินกี มันคิดเลวๆอีกแล้ว สงสัยต้องยุให้ริวเป็นคนอัดมันเองซะแล้ว
เอาเลยน้อง สู้ๆ

[Tageszeit]

ลี ชินกี อย่าคิดว่าริวไร้เดียงสานะ
ถ้าได้อยู่ตามลำพังกับริวจริงล่ะก็
กลัวว่าริวจะจับโยนออกไปไม่ทันนะสิ

[TONG]

ตาลีเนี่ยยิ่งมายิ่งร้าย แต่ก็ทำให้เรื่องมีสีสันดี

[samsoon@doll]

นางชินกีนี้ก็ยังฝันลมๆแล้งๆอยู่อีกนะคะ หน้าด้านจริงๆ

[maho]

แบบว่าชินกีนี้ออกแนวมั่นใจมากมายไม่ถามคนอื่นเลยนะว่าเค้าเป็นไงอ่ะ 
เมื่อไรอลันจะมาจัดการให้ชินกี่หายๆไปซักที 

[LalaBam]

 
รำคาญอย่างแรง

[cmos]

เฮ้อ เหนื่อยใจกับนายลีจิง ๆ

[Acacha]

อ่านะ คิดถึงแค่ว่าทีมงานไม่พอใจ แต่ลืมนึกไปป่าวว่าริวเองก็ไม่พอใจเน้อ เจ้าหมากฝรั่งติดรองเท้านี่ 

[pass44]

ไม่ได้น่ะ
ริวต้องเสณ็จพี่ไผ่คนเดียว






เพราะ








ริวน่ารักมากกกกกกกกก จึงอยากให้โดนกดมากกว่า
รูปร่างไม่เป็นสิ่งขัดขวาง

[shiranui]

อ๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยาก ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนายลี มากๆๆๆๆๆๆๆๆ

[milky way]

ไม่ได้อ่านหลายตอนเลย
ผ่านช่วงดราม่า และเฉลยว่าที่จริงแล้ว
หนูริว ก็สามารถร้ายได้ 
พอหมดปัญหา การกอดของริว
ซึ่งรอจนพี่ไผ่ ค้นหาความรู้สึกของตัวเองได้เท่านั้น
ก็มาเจอที่ร้ายกว่า สำหรับชินกิ
ตอนแรก ก็รำคาญ ที่มาตามตื้อริวอยู่ได้
ต่อมาก็สงสาร ที่ชินกิ มีความคิดว่าพี่ไผ่หลอกใช้ริว
คงเป็นเพราะชินกิเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
คงไม่มีใครจริงใจกับตัวเองเลย
มาตอนนี้จะใช้แผนรวบหัวรวบหาง
ก็เกลียดเลย ถ้าทำถึงขนาดนั้นก็น่าเกลียดมาก