ตอนที่ 73
พอกลับมาถึงบ้านพัก ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พสุลองโทรหามารดาอีกครั้ง หลังจากที่วันนี้เขาโทรหาหลายครั้งแล้วแต่สุดาปิดเครื่องอยู่ตลอด
“สวัสดีครับป้าใจ...แม่ละครับ” ชายหนุ่มถามทันทีที่ได้ยินเสียงคนปลายสาย
“ไปถือศีลที่วัดค่ะ คุณไผ่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ไผ่แค่จะโทรมาบอกว่ากลับมาจากเกาหลีแล้ว ซื้อของมาฝากแม่กับป้าใจด้วย แต่ยังไม่มีเวลาเข้าไปหาเลยครับ เพราะทั้งถ่ายละครแล้วก็ต้องรีบซ้อมเพลงให้ทันคอนเสิร์ต” พสุตอบเสียงอ่อนโยน นึกถึงสีหน้าของแม่กับป้าใจตอนเห็นของฝากแล้วอดยิ้มไม่ได้
“เหรอคะ เดี๋ยวป้าบอกคุณดาให้นะคะ” ป้าใจตอบเสียงใสอย่างกระตือรือร้น
“ขอบคุณครับป้า”
“แล้วคุณริวสบายดีหรือเปล่าคะคุณไผ่”
“สบายดีครับ ตัวโตกว่าเดิมด้วย...ถามหาแต่ริว ไม่เห็นป้าถามไผ่สักคำว่าสบายดีหรือเปล่า”
“แหม ก็เสียงคุณไผ่สดใสขนาดนี้ก็ต้องสบายดีสิค๊า” ป้าใจทำเสียงกระเง้ากระงอดราวกับสาวๆ จนพสุอดหัวเราะไม่ได้
“ไผ่ล้อเล่นน่ะครับ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะครับป้า แล้วถ้ามีเวลาไผ่จะไปหา”
“ค่ะ”
“โทรหาแม่เหรอครับ” ริวเปิดประตูเข้ามาในเครื่องแต่งกายที่พร้อมจะนอนแล้ว เด็กหนุ่มกลับไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเองแล้วกลับมานอนกับพสุเหมือนทุกคืน
“อืม...แต่แม่ไม่อยู่หรอก ไปถือศีลอยู่ที่วัด” พสุตอบแล้วเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียง ริวก็ตามขึ้นมานอนข้างๆ
“ริวคิดถึงแม่ อยากไปหาจัง” ริวบ่นเบาๆ แล้วกลิ้งหัวไปหนุนไหล่พสุ
“พี่ก็อยากไป แต่คิวงานแน่นขนาดนี้ ไม่รู้จะปลีกตัวตอนไหนจริงๆ” พสุถอนใจก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวริวด้วยความเคยชิน
“พี่ต้องไปถ่ายละครด้วยนี่นา” ริวพูดอย่างเห็นใจ พสุทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์ เพื่อให้ทันปิดกล้องก่อนฤดูกาลทัวร์คอนเสิร์ตจะมาถึง ยังไม่รวมงานโชว์ตัว และคิวแทรกอื่นๆ
“อืม อีกอาทิตย์เดียวก็ปิดกล้องแล้วล่ะ แต่มาติดที่ต้องซ้อมคอนเสิร์ตอีก หวังว่าหลังคอนเสิร์ตคงมีเวลาไปหาแม่บ้าง”
“อีกสองอาทิตย์กว่าๆ ก็จะถึงคอนเสิร์ตแล้ว...พี่ตื่นเต้นไหม”
“ตื่นเต้น...ริวล่ะ”
“ครับ...อีกไม่ถึงเดือนแล้ว...”
“นั่นสิ...ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่ปีกว่าๆ เราจะมีอัลบั้มที่ 2 กันแล้ว” พสุพึมพำแล้วยิ้มกว้างด้วยความสุข ไม่อยากจะเชื่อว่าอีกไม่ถึงเดือน เขาจะได้ขึ้นเวทีคอนเสิร์ตอีกครั้ง คอนเสิร์ตอัลบั้มที่สองที่เขามีส่วนร่วมในการทำเกือบทุกเพลง แค่คิดถึงวันที่จะได้เล่นคอนเสิร์ตให้คนนับหมื่นคนดูเขาก็มีความสุขจนเหมือนหัวใจพองคับอกไปหมด
ริวมองใบหน้าเปี่ยมสุขของพสุแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แค่เห็นพี่ตาเป็นประกายด้วยความสุขแบบนี้ หัวใจของเด็กหนุ่มก็พลอยเต็มตื้นไปด้วย สำหรับเขาแล้ว ขอแค่ได้เห็นพี่มีความสุขแบบนี้ทุกๆ วัน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ยินดี
“ริวดีใจที่เห็นพี่มีความสุข”
พสุก้มมองใบหน้าที่หนุนอยู่บนไหล่แล้วชะงัก ชายหนุ่มหน้าร้อนวาบเมื่อรู้ตัวว่าใบหน้าของริวอยู่ใกล้เขานิดเดียว พสุเผลอสะดุ้งเมื่อริวขยับตัวเพราะคิดว่าริวจะจูบเขา แต่ริวกลับทำเพียงซุกหน้ากับไหล่พสุ แล้วขยับวงแขนที่กอดรอบเอวแน่นกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะฮัมเพลงเบาๆ ชายหนุ่มจึงแอบถอนใจอย่างโล่งอก
ริวรับรู้ได้ถึงอาการลอบถอนใจของพสุ ตอนแรกเด็กหนุ่มก็ตั้งใจจะจูบพสุจริงๆ แต่เมื่อเห็นประกายไหวระแวงในดวงตาของพี่ ริวก็เปลี่ยนใจ ถึงจะไร้เดียงสายังไง แต่เขาอยู่กับพสุมาเป็นปี มีหรือจะดูไม่ออกว่าพสุอยู่ในอารมณ์แบบไหน เด็กหนุ่มไม่ต้องการให้พสุอึดอัดใจจนกลายเป็นความเกลียดจึงเลือกที่จะทำแต่สิ่งที่พสุสบายใจ และเขาก็ยังได้อยู่ใกล้ชิดพสุต่อไป
………………………………………………………………
ชินกีสบถอย่างเดือดดาล ตลอดทั้งวันเขาพยายามเข้าใกล้ริวมาตลอดแต่กลับไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียว ริวไม่เคยอยู่ตามลำพัง ถ้าไม่อยู่กับพสุก็จะมีเพื่อนในวงอยู่ด้วย แม้แต่เวลาเข้าห้องน้ำกรเวชก็ตามไปเฝ้า นอกจากเพื่อนในวงและผู้จัดการตัวแสบจะคอยตามติดแล้ว แม้แต่ทีมงานคนไทยทั้งหมด ก็เหมือนคอยจับตาดูเขาตลอดเวลา จนชินกีต้องเดินออกมายืนระบายอารมณ์ด้วยความเดือดดาลอยู่ข้างนอก
อุปสรรคแค่นี้ไม่ทำให้เขาท้อใจได้หรอก เมื่อเข้าไปหาริวตรงๆ ไม่ได้เขาก็ต้องบีบให้ริวเป็นฝ่ายออกมาหาเขาเอง ชินกียิ้มมาดหมายก่อนจะต่อสายกลับไปที่เกาหลี......
……………………………………………………
เขมชาติเดินลิ่วๆ เข้ามาหาทรงเผ่ากับไมตรีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขณะที่กรเวชซึ่งยืนดูคิสมีซ้อมอยู่อีกด้านก็เดินมาหาเขมชาติเช่นกัน
“พี่เผ่าครับ ถ้าเราจะต้องเลื่อนเวลาจัดคอนเสิร์ตเข้ามาจะได้ไหมครับ”
“หืม? เกิดอะไรขึ้นคุณเขม” ทรงเผ่าหันไปถามอย่างแปลกใจ
“ทางเกาหลีติดต่อมาบอกว่า MG มีงานแทรกด่วนเป็นงานใหญ่ ทางเขาก็เลยจะเลื่อนคิวคอนเสิร์ตเข้ามา ไม่อย่างนั้นเราจะต้องรอต่อไปอีก 2 หรือ 3 เดือน ถึงจะได้คิวของ MG ใหม่อีกครั้ง”
“เฮ้ย! ทำงั้นได้ไง ก็เราขายบัตรไปแล้ว” ทรงเผ่าอุทานแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“เขามีทางเลือกให้เราแค่สองทาง คือเลื่อนเข้ามาหรือเลื่อนเวลาออกไป”
“เลื่อนเข้ามาน่ะแค่ไหน”
“อีก 3 วันครับ” เขมชาติตอบแล้วถอนใจเฮือกด้วยความกังวล
“จะบ้าเหรอ! จะเป็นไปได้ยังไง ตามกำหนดมันอีกตั้งครึ่งเดือนเราถึงจะได้คิวแสดง แล้วเราจะเตรียมงานได้ยังไงทัน แล้ววง MG ก็ยังไม่ได้เริ่มซ้อมกับคิสมีเลยสักนิดเดียว ถึงบินมาคืนนี้ก็ไม่ใช่จะทัน แล้วยังจะเรื่องอาคารสถานที่อีกล่ะ” ทรงเผ่าบ่นอย่างหัวเสีย ขณะที่ไมตรีก็หน้าเครียดไม่แพ้กัน
“เรื่องสำคัญอีกอย่างคือคนดูนะคุณเขม จริงอยู่ว่าบัตรขายหมดแล้ว แต่ถ้ากำหนดการแสดงเลื่อนเข้ามามากขนาดนี้ เชื่อเถอะว่าคนดูบางส่วนต้องคืนบัตร เพราะอย่างที่รู้ๆ ว่าเราไม่ได้มีแฟนเพลงแค่ในกรุงเทพ นอกจากคนต่างจังหวัดแล้ว แฟนเพลงที่อยู่ต่างประเทศก็แห่ซื้อบัตรกันมาไม่น้อย ถ้าเลื่อนเข้ามาขนาดนี้คนดูด่ากระจายแน่”
“แต่การแสดงครั้งนี้เราจะไม่มีวง MG ก็ไม่ได้นะครับ เพราะนอกจากจะทำเพลงด้วยกันแล้ว จุดขายของคอนครั้งนี้เราชูวง MG โปรโมทคู่กับคิสมี” เขมชาติท้วงเสียงอ่อยๆ วิธีเดียวที่จะให้การจัดคอนเสิร์ตเป็นไปตามกำหนดเดิมคือต้องตัดวง MG ออกจากการแสดงครั้งนี้ แต่ก็เป็นปัญหาใหญ่ไม่แพ้กัน
“ผมก็ไม่เข้าใจทำไมจู่ๆ ทางโน้นถึงดัดหลังเราดื้อๆ แบบนี้ ผมติดต่อมิสเตอร์ปาร์คไม่ได้เพราะเขาไปประชุมต่างประเทศ แล้วเลขาของเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้แต่เขาก็รับปากว่าจะติดต่อมิสเตอร์ปาร์คให้ครับ” เขมชาติบ่นต่ออย่างหงุดหงิด ที่พอเกิดปัญหาขึ้นกลับติดต่อผู้มีอำนาจสูงสุดของ JKG ไม่ได้
“นี่เขาทำงานกันยังไง ไม่เป็นมืออาชีพเลย...ทำแบบนี้ทางเราเสียหายนะคุณเขม” ทรงเผ่าตำหนิด้วยน้ำเสียงเรียบก็จริง แต่สายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างมากเช่นกัน กับการทำงานเหมือนเด็กเล่นขายของของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง JKG
“ครับ...ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง บางทีผมอาจจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะครับ” เขมชาติตอบรับด้วยสีหน้าจริงจัง บางทีเขาคงต้องลุกขึ้นมาสะกิดเตือนให้ปาร์คแทอุงรู้ว่า บริษัทเล็กๆ ของเขาไม่ใช่หัวหลักหัวตอให้ใครเดินข้ามกันง่ายๆ
“คุยอะไรกันอยู่ครับ ท่าทางซีเรียสเชียว” เสียงทักทายระรื่นเกินเหตุนั้น ทำให้ทุกคนขยับตัวอย่างระมัดระวัง ยกเว้นเขมชาติที่ยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้มต้อนรับได้เนียนสนิท ตามวิสัยนักธุรกิจที่ดี
“สวัสดีครับมิสเตอร์ลี”
“สวัสดีครับมิสเตอร์เขมชาติ ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันประชุม”
“พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ ครับ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าออฟฟิศ”
“มิน่าละครับ ดูเคร่งเครียดเชียว...แต่การเตรียมงานคอนเสิร์ตก็เป็นไปด้วยดีนี่ครับ ค่อนข้างพร้อมทีเดียว กว่าจะถึงวันแสดงคงสมบูรณ์แบบ”
“ครับ...ถ้าได้แสดงตามกำหนดก็คงสมบูรณ์แบบอย่างที่คุณว่า”
“หมายความว่ายังไงครับ พูดยังกับจะไม่แสดงตามกำหนด”
“ก็ทาง JKG เป็นฝ่ายโทรมาขอเลื่อนการแสดงเองนี่ครับ ผมคิดว่าคุณทราบแล้วเสียอีก”
“เอ๊ะ! ผมไม่เห็นทราบ อ้อ! คงเพราะผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับโปรเจคนี้ละมั้งครับทางโน้นก็เลยไม่ได้บอกอะไรผม...ว่าแต่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ถึงผมจะไม่ได้รับผิดชอบโปรเจคนี้แต่ก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้างเล็กๆ น้อยๆน ะครับ”
“ก็...ทาง JKG แจ้งมาให้ผมเลื่อนเวลาคอนเสิร์ตเข้ามาหรือไม่ก็ต้องเลื่อนออกไปอีกอย่างน้อย 2 ถึง 3 เดือน เพราะไม่มีคิวของวง MG ให้” เขมชาติชี้แจงยิ้มๆ ไร้รอยประชดประชันหรือโกรธเกรี้ยว
“เอ๊ะ! เข้าใจอะไรผิดกันหรือเปล่าครับ”
“ผมไม่ทราบ แต่ถ้าต้องเลื่อนเวลาจัดคอนเสิร์ตจริงๆ ทางผมต้องเสียหายและเสียชื่อด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคิดว่าคงต้องให้ฝ่ายกฎหมายไปคุยแทนเสียแล้วล่ะ” เขมชาติยังคงยิ้ม แต่คนฟังรู้สึกได้ทันทีว่านี่คือการขู่แบบนิ่มๆ ของเขา
“โอ้! ใจเย็นๆ ครับ เอาอย่างนี้ ขอผมคุยกับทางโน้นก่อน อาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิดก็ได้”
“ก็ดีครับ ขอบคุณมาก”
ลี ชินกี ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอตัว แล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ครู่ใหญ่ๆ ก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้าแจ่มใส
“ผมบอกแล้วว่าเป็นการเข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
“หมายความว่าผมไม่ต้องเลื่อนเวลาจัดคอนเสิร์ตออกไปแล้วใช่ไหมครับ” เขมชาติถามยิ้มด้วยสีหน้าปกติเหมือนคาดเดาอยู่แล้วว่าเรื่องจะต้องเป็นเช่นนี้ จนลี ชิกีเผลอยิ้มเจื่อนอย่างลืมตัว
“แน่นอนครับ คอนเสิร์ตของคิสมีและ MG ต้องได้แสดงตามกำหนดเดิมอย่างแน่นอน ไม่มีปัญหา”
“ขอบคุณมากครับมิสเตอร์ลี ที่ช่วยจัดการให้”
“โอ้แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ผมยินดีด้วยซ้ำที่ได้ทำตัวให้มีประโยชน์กับพวกคุณบ้าง มาเตร็ดเตร่อยู่ในบริษัทคุณตั้งหลายวันแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยแบบนี้ดูมัน...ไม่ค่อยมีค่ายังไงไม่รู้” ชินกีกล่าวถ่อมตัว แต่เน้นย้ำให้รู้สึกถึงความสำคัญของเขาที่มีต่อ JKG อย่างตั้งใจ
“แต่ก็ต้องขอบคุณๆ มากจริงๆ ครับที่ช่วยให้ปัญหาคลี่คลายไปได้เร็วแบบนี้”
“ยินดีครับ” ชินกีตอบยิ้มๆ ขณะที่กรเวชหรี่ตามองอย่างระแวง ดูอะไรๆ มันง่ายดายเหลือเกินเมื่อชินกีจัดการให้ ลี ชินกีเหลือบมามองกรเวชแล้วเลิกคิ้วนิดๆ เหมือนจะท้าทาย ขณะที่กรเวชทำได้เพียงแค่เดินหนีไป
“จริงสิ ผมมาเมืองไทยตั้งหลายวันแล้ว วันนี้อยากจะไปยืดเส้นยืดสายสักนิด ไม่ทราบว่าถ้าจะเชิญทุกๆ คนไปเที่ยวด้วยกันคืนนี้จะสะดวกไหมครับ เชิญทุกคนนะครับ ทีมงานทั้งหมดนี่ด้วย”
“ทางผมสิครับต้องเลี้ยงขอบคุณที่มิสเตอร์ลีช่วยเหลือไว้ ไม่ใช่ให้คุณมาเลี้ยงพวกผม”
“โอ้ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ มันคนละเรื่องกันเลย อันนี้ผมชวนเพราะอยากสนุกจริงๆ ผมชอบไปเที่ยวกับคนเยอะๆ นอกจากจะได้เพื่อนไปสนุกด้วยกันแล้ว เรายังจะได้คุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน”
“ยินดีครับ แต่ขอผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงมิสเตอร์ลี กับทีมงานจาก JKG ทั้งหมดจะดีกว่าครับ”
“แต่...”
“เอาเป็นว่าคืนนี้เจอกันนะครับ ผมจะให้คนเอารถไปรับที่โรงแรม”
“ยินดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีตอนบ่ายผมนัดคุยกับลูกค้าไว้”
“ครับ เชิญครับ”
เขมชาติยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้ม จนกระทั่งออกมาถึงรถ ชายหนุ่มถึงต่อสายไปต่างประเทศอีกครั้ง
“ไม่ทราบว่าติดต่อมิสเตอร์ปาร์คแทอุงได้หรือยังครับ...ได้แล้วเหรอครับ...ครับ...ขอบคุณมากครับ....สวัสดีครับมิสเตอร์ปาร์ค...”
....................................................................
ไวยากรณ์ถึงกับหน้าหงิกเมื่อรู้ตัวว่าซ้อมดนตรีเสร็จแล้วจะต้องออกไปเที่ยวกับทีมงานเกาหลี แม้จะชอบเที่ยวกลางคืน แต่หากต้องไปกับคนที่ไม่ชอบหน้าอย่าง ลี ชินกี สู้นอนอยู่บ้านยังดีเสียกว่า
“ผมไม่อยากไป เรื่องอะไรจะต้องไปผจญมลพิษทางสายตา” ไวยากรณ์โวยวายเสียงดังจนกรเวชสะดุ้ง เหลียวไปมองรอบห้องเห็นไม่มีคนอื่นนอกจาก 5 หนุ่มก็โล่งอก
“ไวย์...อย่างอแงน่า แล้วคิดว่าคนอื่นๆ อยากไปหรือไง แต่งานนี้มันเป็นมารยาท ทางทีมงาน JKG เขามาทำงานกับเราตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่ได้พาเขาไปไหนเลยมันก็ออกจะน่าเกลียดอยู่” กรเวชเกลี้ยกล่อมทั้งตัวเองก็ไม่อยากไปสักนิด ยังดีที่เขาไม่บอกตามตรงว่างานนี้เขมชาติจะเลี้ยงขอบคุณที่ ลี ชินกี ช่วยเคลียร์เรื่องงานให้ ไม่อย่างนั้นไวยากรณ์คงต่อต้านแรงกว่านี้
“กับทีมงานของ JKG น่ะผมไม่เกี่ยงหรอก แต่นี่ต้องไปเจอไอ้ตุ๊ดจอมตื๊อนั่น ผมไม่อยากไป แค่ต้องเห็นหน้ามันไปป้วนเปี้ยนตอนซ้อมก็แทบอ้วกแล้ว” ไวยากรณ์ทำหน้าสะอิดสะเอียนแล้วห่อไหล่เหมือนขยะแขยงคนที่พูดถึงจนแทบทนไม่ได้
“อย่าเรื่องมากน่าไวย์ เขาให้ไปก็ไปเถอะ” ตะวันหันมาปรามไวยากรณ์ด้วยน้ำเสียงเรียบ
“พี่ตะวันพูดยังกับจะไปด้วยงั้นแหละ” ไวยากรณ์หันกลับมาทำหน้างอใส่ตะวัน
“ไปสิ ถ้าไม่ไป จะปล่อยให้ริวไปกับทีมงานเกาหลีตามลำพังหรือไง” ตะวันตอบเสียงเรียบๆ แต่ไวยากรณ์ถึงกับตาลุก วาบด้วยความตกใจ
“เฮ้ยไม่ได้! ขืนทำแบบนั้นก็เข้าทางมันสิ ริวก็ไม่ต้องไปนะ รู้ไหม” ไวยากรณ์หันมาสั่งริวสำทับอีกครั้ง
“ทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ ลองคุณเขมสั่งมาเองแบบนี้ ยังไงก็ต้องไปกันหมดอยู่แล้วล่ะ ไวย์ไปเถอะนะ ไปช่วยกันดูน้องไง” กรเวชพยายามตะล่อมเพราะงานนี้ถ้าคิสมีไม่ไปคงเสียมารยาทกับทีมงานคนอื่นๆ ของ JKG ซึ่งยังต้องร่วมงานกันอีกนานกว่าจะถึงวันคอนเสิร์ต
“ก็ได้...คอยดูนะ ถ้ามันแหลมเข้ามาใกล้ริวนะ ผมจะเหยียบมันให้ติดพื้นเลย ตัวเท่าลูกหมาแต่ซ่านัก” ไวยากรณ์พูดพร้อมกับหักนิ้วกร๊อบๆ ด้วยท่าทางเหี้ยนกระหือรือ
“ปากดีจริ๊งงงง จะรอดูว่าถึงเวลาจะได้เห็นเจ้าไวย์มันเหยียบหมอนั่น หรือต้องคอยหามเจ้าไวย์กลับกันแน่” ธีรดลเยาะเย้ยแล้วทำหน้าล้อเลียน ทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดเมื่อครู่คลายลง
“พูดงี้มาต่อยกันก่อนเลยดีกว่าพี่ดล” ไวยากรณ์หันไปแยกเขี้ยวใส่
“เอาดิ๊ กลัวเหรอ”
“ไม่เอาน่าไวย์ ดล เล่นกันอยู่ได้ ไปซ้อมเพลงกันดีกว่า เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว” พสุเตือนขำๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้น ขณะที่คนอื่นๆ ก็รีบกระวีกระวาดลุกตาม
“คร้าบบบ” ไวยากรณ์หันมารับคำก่อนจะวิ่งไล่กวดธีรดลออกไปติดๆ
ตลอดเวลาที่คนอื่นๆ คุยกัน ริวเอาแต่นั่งเงียบตลอดเวลา จนกระทั่งพสุดึงมือริวให้ลุกขึ้นเด็กหนุ่มถึงได้รู้สึกตัว
“ไม่สบายใจเหรอริว”
“...เปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรนะ” พสุถามแล้วบีบมือเด็กหนุ่มเบาๆ หลังจากมองจนแน่ใจว่าเพื่อนร่วมวงออกไปหมดแล้ว”
“ครับ...ตราบใดที่มีพี่ ริวไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ”
“งั้นก็ไปซ้อมเพลงกัน” พสุเลื่อนมือมาโอบไหล่เด็กหนุ่มให้เดินไปด้วยกัน พสุพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมมากที่สุด แม้ในใจลึกๆ จะบอกตัวเองว่า ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วก็ตาม....
………………………………………….
หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus (อ่าน 2512802 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก