หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[bbyuqin]

พี่ไผ่เริ่มรู้สึกอะไรๆกับริวแล้วสิ..อิอิ

ไอ่คุณลี...แผนเด็กมากเหอะ....ทำตัวเหมือนฮีโร่มาช่วย เหอเหอ พลาดอ่ะแบบว่าคุณเขมเค้ารู้ทัน

[qq_oo]

น้องริวสุ้ๆๆๆๆ

[Piaanie]

ตัวเร่งปฎิกิริยาจริงๆ ชินกี ถ้าทำไรริวมีเหรอพี่ไผ่จะอยู่เฉยๆจะได้ยอมรับซักทีว่ารักน้องเนี่ย

[TONG]

นังลีเดี๋ยวเธอจะไม่ตายดี!!

[SuSaya]

ชินกีเส้นใหญ่แฮะุ...แล้วคุณเขมจะรับมือยังไงล่ะ ท่าทางไม่น่าจะยอมให้ตัวเองโดนปั่นหัวอยู่ฝ่ายเดียวด้วย
ริวก็ระวังตัวด้วยน้า~ 

[maho]

เหมือนเขมชาติจะต้องทำไรบางอย่าง
คราวนี้ชินกีน่าจะโดนไรบ้างแน่ๆ
หรือว่าริวจะถึงจุดที่ทนไม่ไหวจนต้องให้อลันมาช่วยจัดการกันนะ

[gayraygirl]

เบื่อเหลือเกินกับไอ้หมากฝรั่งติดรองเท้าเนี่ย
ริวจ๋าช่วยระมัดระวังตัวด้วยนะ
ทุกคนในวงด้วยช่วยดูแลน้องเล็กกันหน่อย
ถ้าริวเป็นอะไรไปอ่ะ จะเสียใจมากเลย แงๆๆ

[วิหคท่องนภา]

 

 :angry2:เอามานไปเก็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

         



ปล. พี่ไผ่อย่ากลัวใจตัวเองเลย  ยอมรับซะเถอะ  น้องมันจะได้ไม่ต้องมาคอยแอบหรอยเนียนเอาเนียนเอา

[lovevva]

 o18ชินกีอีกแล้วนะ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย

[ammer]

 
สั้น!!!

[kunkai]

ไอ้คุณลี
 

[eastwind]

น้องริวคิดอะไรอยู่หว่า อยากรู้จริง เรารู้สึกว่าน้องเขาไร้เดียงสาเฉพาะเรื่องรักเท่านั้นแหละ เรื่องอื่นนี่เราว่าน้องฉลาดมากๆ นะ

[bellity]

กลับไปซ่ะ เอามันออกไปเลย

ตื้อมากไรมากมาย โหยหน้าฉาบปูนกี่ชั้นเนี่ย

[a_tapha]

ช่ายแล้วพี่ไผ่  ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว     

[ChiOln]

แผนสูงนะ ลีชินกิ

[hahn]

พี่ไผ่เมื่อไหร่จะยอมรับความจริงว่ารักน้องริวซะทีนะ

[sukie_moo]

เฮ้อ!!!!!!! จะว่าไปชินกีก็น่าสงสารนะ วิ่งไล่ล่าความรักจากริวทั้งที่ไม่มีเส้นชัยของริวรออยู่  แต่ก็ยังวิ่งไปเรื่อยๆ

แล้วความรักของริวล่ะ พี่ไผ่มีเส้นชัยให้ริวไหม หวังว่าคงมีเนาะ

[aehJTS]

  ชินกี นะชินกี ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งแสดงความโงให้คนอื่นดูนะเนี่ย

  คะ

[minchy]

(พสุพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมมากที่สุด  แม้ในใจลึกๆ จะบอกตัวเองว่า  ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วก็ตาม....)



หมายถึงอะไรคะ  ไม่เข้าใจ  มันเปลี่ยนไปในทางดีหรือป่าว

แล้วอิตาชินกี นี่สามารถสั่งเลื่อนเข้าเลื่อนออกวันได้เองเลยหรอ   เก่งจังนะ



เรื่องเข้มข้นขึ้นทุกที  มาต่อตอนไวๆ นะคะ

[poppycake]

เอาแร้วงายยยยยย
อ่ะ เจ๊ชินกิ เริ่มเดินหน้า รุกน้องริวของพี่ไผ่ซะแร้วว
ตอนหน้า ริว จาวีนไหมเนี่ย = =
ไม่ว่า นายชินกิ จะทำอะไรในตอนหน้า
เชื่อว่า นายซวยแน่ -_-^^^

[narrybo]

อย่ายอม ริวๆๆๆๆ โทรไปหาอลันให้ จัดการ เดี่ยวนี้เลยๆๆๆ

[milky way]

ได้อ่านแล้วแต่ยังอยากจะอ่านต่อไปอีก
คงสัยเราคงจะโลภมากไป
ถ้าคุณเขมลงมาเล่นเองแบบนี้
สงสัยชินกิจะได้กระเด็นออกนอกประเทศ
แบบไม่ทันตั้งตัวแน่
ตอนนี้ริวกับไผ่ออกมาพูดกันคนละประโยค
แล้วกลับเข้าฉากไป
แต่ไม่เป็นไรตอนหน้าทั้งคู่ต้องรับบทเต็มตัวแน่นอน

[lasom]

"ไอ้ตุ๊ดจอมตื้อ"  :laugh:นานไวย์จะพูดถูกใจสักที
พี่ไผ่ค่ะอย่าไปกลัวการเปลี่ยนแปลงเลยค่ะ ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ
อย่าฝืนใจในเรื่องความรัก

[aeecd]

อยากรู้ว่าเขมชาติจะจัดการยังงัย
เอ๊ะๆประโยคสุดท้ายพสุคิดว่าอะไรไม่เหมือนเดิมนะ
 

[treerat002]

อลัน คัมแบ๊คคคคคคคค 

มาลากนังนี่ไปไกล ๆ นู๋ริวที   

 

[LalaBam]

เมื่อไหร่มันจะกลับเกาหลีว่ะ
 

[@StaR@]

ตอนนี้มันสั้นไปหน่อยน้า
แต่เหนืออื่นใดคือมั้นค้างคาในอารมณ์
ตอนนี้ทุกคนช่วยกัน กันท่าชินกีกันสุดๆ
ขนาดไวย์ที่เข้ากับคนง่ายยังไม่ชอบเลย
แต่ที่แน่ๆคืออยากจะเตะชินกีออกนอกโลกไปเลยจริงๆ
 

[mumumama55]

  บอกอีกรอบว่า  ริว! สั่งเก็บดิ 

 

[spring]

ตอนที่ 74



ผับดังย่านแหล่งท่องเที่ยวยามราตรีแห่งนี้กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยทำงานมากกว่าวัยรุ่น  บรรยากาศจึงค่อนข้างหรูหรากว่าผับทั่วไป  แน่นอนว่าราคาก็ต้องสมกับสถานที่ด้วย  แต่เขมชาติก็ไม่ได้ครั่นคร้าม  นอกจากทีมงานจาก JKG เกือบ 20 คน  ยังทีมงานจากเมืองไทยเกือบๆ 50 คน  ฟลอร์บริเวณชั้นสองจึงกลายเป็นสถานที่ของทีมงานจากสองบริษัทโดยไม่มีคนอื่นขึ้นมาแทรกแม้แต่คนเดียว


“อะไรเนี่ย?  จะไปเที่ยวที่เกาหลีหรือที่นี่ก็ต้องมาอยู่ชั้นสองกันหมด  แล้วจะเจอสาวๆ ได้ไง” ไวยากรณ์โวยวายหลังจากกวาดตาไปรอบๆ แล้วพบว่ามีแต่คนจากบริษัทและทีมงานจาก JKG ไม่มีคนอื่นๆ เข้ามาปะปนสักคนเดียว

“อยากเจอสาวๆ ก็ลงไปข้างล่างสิ  ว่าแต่ถ้าโดนตรวจบัตรไม่ต้องโวยนะไวย์”

“พี่กรอ่ะ”

“ไม่ต้องมาอะมาแอ๊ะ  ช่วยนั่งกินแบบสงบๆ กับชาวบ้านเขาบ้างจะได้มะ”

“ก็ได้” ไวยากรณ์กระแทกตัวนั่งลงข้างธีรดล  แล้วหันไปแย่งแก้วเหล้าจากมือธีรดลมาดื่มรวดเดียวหมด  ธีรดลหันมาเขกหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  แล้วถึงชงเหล้าแก้วใหม่ให้ตัวเอง


ริวนั่งอยู่ข้างพสุและดื่มน้ำอัดลมเหมือนอย่างเคย  พสุเองก็ดื่มตามมารยาทเช่นกัน  ช่วงนี้เขาต้องรักษาเสียงจึงไม่คิดจะดื่มหนักให้บั่นทอนสุขภาพของตัวเอง

แรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงทำให้พสุรีบหยิบออกมาดู  พอเห็นเบอร์ที่โชว์  ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเพื่อออกไปรับสายข้างนอก


“พี่จะไปไหน?” ริวถามแล้วคว้าแขนพสุไว้  ขณะที่ชายหนุ่มหันหน้าจอให้ริวดูว่าใครโทรเข้ามา  พลางตอบพอให้ได้ยินกันสองคน

“พี่ออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะริว  เดี๋ยวมา”

“ครับ”

“ครับแม่...”  พสุกดรับสายทันทีที่ออกมาพ้นเสียงอึกทึกวุ่นวายในผับ

“เห็นป้าใจบอกว่าไผ่โทรหาแม่เหรอลูก” น้ำเสียงนุ่มๆ ตามสายทำให้พสุรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

“ครับ...กลับมาจากเกาหลีหลายวันแล้ว  แต่ยังไม่มีโอกาสไปหาแม่เลย”

“แม่ไปถือศีลอยู่ที่วัด  ก็เลยไม่ได้โทรหาไผ่เหมือนกัน...ไผ่กับริวสบายดีไหมลูก”

“สบายดีครับ  แต่ตอนนี้ไผ่ถ่ายละครทุกวันเลย  แล้วก็ต้องซ้อมเพลงด้วย  อีกอาทิตย์กว่าๆ ก็จะขึ้นคอนเสิร์ตแล้วครับ” พสุเปลี่ยนน้ำเสียงจากอ้อนๆ เป็นจริงจังขึ้นในตอนท้ายเมื่อพูดถึงคอนเสิร์ตที่กำลังจะมาถึง

“จ้ะ  เร็วจริงๆ นะ”

“ครับ  พอดีคิวของวงทางเกาหลีเขามีเวลาจำกัดครับ...ไผ่เลยยังไม่ได้เอาของฝากไปให้แม่เลย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ  เดี๋ยววันคอนเสิร์ตแม่จะไปดูอยู่แล้ว”

“จริงเหรอครับ  แม่จะมาดูคอนเสิร์ตเหรอ” พสุถามด้วยความยินดี  ตอนคอนเสิร์ตอัลบั้มแรกนั้นแม่ไม่ได้มาดูเพราะพ่อไม่สบาย  พอครั้งนี้แม่รับปากว่าจะมาก็ทำให้พสุอดตื่นเต้นยินดีไม่ได้

“จ้า...คุณเขมชาติเขาให้คนเอาบัตรคอนเสิร์ตมาให้แม่ถึงที่บ้านเลย...นี่ป้าใจไปตัดชุดใหม่สำหรับใส่ไปคอนเสิร์ตไว้ด้วยนะ” สุดาตอบเสียงใส ได้ยินเสียงป้าใจโวยวายว่าสุดาบอกพสุก่อนแบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์กันพอดี

“ฮะๆๆ  ฝากบอกป้าใจนะครับแม่  ว่าต้องใส่สายเดี่ยวนะ  ไม่ใช่คอกระเช้า”

“คิกๆ...จ้ะ เดี๋ยวแม่จะบอกให้นะ” ได้ยินแม่หัวเราะเสียงใส  พสุก็อดยิ้มไม่ได้  แสดงว่าแม่เลิกทุกข์เรื่องปัญหาของพ่อได้แล้วถึงคุยไปหัวเราะไปอย่างนี้

“แม่หัวเราะได้แบบนี้ไผ่ก็โล่งใจ...แม่สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”

“จ้ะ...แม่หาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว  ไผ่ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก” น้ำเสียงนุ่มนวลนั้นฟังมีความสุขจนพสุพลอยเป็นสุขไปด้วย

“ครับ”

“แล้วน้องละลูกเป็นไงบ้าง”

“ริวสบายดีครับแม่  ร่ำๆ จะไปหาแม่อยู่ทุกวัน...เอาอย่างนี้ได้ไหมครับ  คืนวันคอนเสิร์ตพอเสร็จงานแล้วเราไปกินข้าวกันต่อ  ดีไหมครับ”

“แล้วไผ่ไม่ต้องไปฉลองกับทีมงานเหรอลูก”

“ไม่ครับ  คุณเขมนัดเลี้ยงฉลองกันวันถัดไป  เพราะคืนวันคอนเสิร์ตกว่าทีมงานจะเคลียร์งานเสร็จคงดึกครับ”

“งั้นก็แล้วแต่ไผ่เถอะลูก  แม่ยังไงก็ได้”

“ครับแม่  งั้นวันคอนเสิร์ตเจอกันครับ”

“จ้ะ...ฝากบอกน้องด้วย ว่าแม่คิดถึง”

“ครับแม่”


พสุมองโทรศัพท์แล้วอมยิ้ม  ชายหนุ่มกลับมาที่โต๊ะก็พบว่าริวไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแต่เมื่อกวาดตาไปรอบๆ ก็พบว่ากรเวชก็ไม่อยู่เช่นกัน  ชายหนุ่มเดาว่าริวคงไปกับกรเวช  จึงลงนั่งดื่มต่ออย่างสบายใจ  แต่เมื่อกรเวชกลับขึ้นมาโดยไม่มีริวชายหนุ่มก็ชะงัก


“ริวละครับพี่กร”

“อ้าว! ริวไม่ได้ไปกับไผ่เหรอ?”

“เปล่าครับ”

“เอ๊ะ! แล้วนี่ไปไหน” กรเวชอุทานแล้วหันขวับไปทางโต๊ะของเขมชาติและทีมงานเกาหลีก็พบว่า ลี ชินกี  ก็ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะเช่นกัน

“อาจจะไปห้องน้ำ  เดี๋ยวผมไปดูเองครับ” พสุมองตามสายตาของกรเวชแล้วรีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว


……………………………


“ขอผมคุยกับคุณได้ไหม”


 ริวเหลือบมองใบหน้าแดงก่ำที่ยืนเอียงจนต้องพิงผนังแล้วถอนใจเฮือกอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินผ่านอีกฝ่ายไปเฉยๆ


“ผมคุยกับพสุมาแล้ว  เขายืนยันว่าเขาเห็นคุณเป็นแค่น้อง”


เสียงเย้ยหยันอ้อแอ้แสดงถึงความเมามายของอีกฝ่ายจนริวคิดจะหลบเลี่ยงด้วยความรำคาญ  แต่เมื่อคำพูดของชินกีพาดพิงถึงพสุ เด็กหนุ่มก็หยุดชะงักหันกลับมามองหน้าชินกีด้วยความไม่พอใจ


“ผมเตือนคุณแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับพี่ไผ่”

“รักเขาคุณก็ไม่มีวันสมหวังหรอก  พสุเขาไม่ใช่เกย์  เขาไม่มีวันจะสนใจผู้ชายด้วยกันหรอกนะ”

“นั่นเป็นเรื่องของเรา  ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นจะสอดจมูกเข้ามาวุ่นวาย” ริวสวนกลับทันควันแล้วมองหน้าชินกีด้วยความไม่พอใจ

“ผมว่าคุณกำลังหนีความจริงต่างหาก  คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าพสุเขาไม่มีวันจะสนใจคุณแบบคนรัก  ยิ่งพอมีผมเข้ามา  คุณก็กลัวใช่ไหมล่ะถึงได้เอาแต่หนีผม”

“กลัว?”  ริวกอดอกมองหน้าชินกีนิ่ง 

“ใช่กลัว  กลัวจะยอมรับว่าคุณก็ชอบผมเหมือนกัน...ใช่ไหม” ชินกีทำใจกล้าเอื้อมมือไปแตะต้นแขนริว  แต่เด็กหนุ่มปัดมือเขาออกทันควัน

“จะบอกอะไรให้นะชินกี  ผมไม่ได้กลัวคุณแต่ผม...เกลียด”

“แน่ใจเหรอว่าเกลียด  คุณเกลียดผมเพราะคุณไม่รู้ต่างหากริว  ใครๆ ก ็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าคุณมันไร้เดียงสา  แฟนก็ไม่เคยมีไม่ใช่เหรอ  แล้วเซ็กส์ล่ะ  เคยมีแล้วหรือยัง  หรือว่ายังไม่เคยเลย...ถ้าอ่อนประสบการณ์ขนาดนั้นละก็คุณไม่มีวันผูกใจพสุไว้ได้หรอกจะบอกให้” ชินกีพูดข่มพร้อมกับจับจ้องทุกอิริยาบถของเด็กหนุ่มอย่างจับผิด  เห็นได้ชัดว่าริวมีอาการคล้ายชะงักแล้วยืนนิ่ง  แปลว่าสิ่งที่เขาพูดต้องมีส่วนจริงอยู่มาก 

“ลองให้ผมสัมผัสคุณดูไหมริว  จะได้แน่ใจไงว่าสิ่งที่คุณรู้สึกกับผมมันคือความเกลียดจริงๆ  หรือว่าคุณกำลังมีอารมณ์กับผมกันแน่” ชินกีอาศัยช่วงที่ริวกำลังครุ่นคิดขยับเข้าไปประชิดตัวอย่างรวดเร็วแล้วลูบไล้ไปบนอกกว้าง  ริวสะดุ้งผงะถอยห่างแล้วผลักชินกีออกจนเซ

“อย่ามาถูกตัวผม  ผมขยะแขยง”

“ผมไม่เชื่อ! คุณจะบอกผมว่าคุณไม่ใช่เกย์หรือไง  แล้วสิ่งที่คุณแสดงออกกับพสุล่ะ  คุณจะเรียกว่าอะไร” ชินกีตะโกนใส่ริวด้วยความแค้นเคืองปนอับอาย  ทั้งสีหน้าและแววตาของริวเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจอย่างโจ่งแจ้งจนเขาแทบทนไม่ได้

“ผมว่าคุณเมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว... ถอยไป!”  ริวพยายามจะเดินหลีก  แต่ชินกีกลับเดินมาดักหน้าไว้

“ไม่”


ชินกีปรี่เข้าไปกอดริว  เด็กหนุ่มพยายามผลักไสอีกฝ่ายออกไป  แต่ลีกลับพยายามจะชะเง้อขึ้นจูบเขา  ริวเบี่ยงหน้าหนี   เมื่อจูบไม่ได้ลีก็เลื่อนมาจูบไซร้ไปตามหน้าอก  ขณะที่อีกมือก็ลูบลงไปบนเป้ากางเกงของริวและพยายามจะรูดซิปลง

ริวผลักอีกฝ่ายออกเต็มแรง  ลี ชินกี ถึงกับหงายหลังล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้นห้องน้ำ  ริวรูดซิปกางเกงขึ้นแล้วติดกระดุมเสื้อลวกๆ ก่อนจะเดินหนี


“ริว...อย่าเพิ่งไป” ชินกีลุกตามมากอดรัดแล้วพยายามจะจูบริวอีกครั้ง 

“ปล่อย!...บอกให้ปล่อย!”  ริวพยายามสะบัด  แต่ชินกีก็ยึดสาบเสื้อของเด็กหนุ่มไว้แน่น  จนได้ยินเสียงขาดของกระดุมเมื่อริวเหวี่ยงชินกีเต็มแรงจนเซถลาไปกระแทกกับประตูห้องน้ำแล้วล้มกลิ้งลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง

“เลิกยุ่งกับผมซะ!  ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมร้ายกับคุณก็แล้วกัน” ริวตะคอกแล้วเดินหนีออกมาจากห้องน้ำด้วยความโกรธแกมขยะแขยง


เด็กหนุ่มพรวดพราดออกมาชนกับคนที่สวนเข้ามาจนเซ  ดีว่าอีกฝ่ายจับแขนเขาไว้  ริวกระชากแขนหนีเต็มแรง  แล้วชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้าถนัด

“พี่!”

“ริว...หนีอะไรมา...แล้วทำไม...” พสุพูดไม่ออกเมื่อเห็นเสื้อของริวยับย่นและกระดุมขาดไปหลายเม็ด  บางเม็ดยังห้อยอยู่บนสาบเสื้อ

“เกิดอะไรขึ้น?”  พสุอุทานแล้วจ้องมองกระดุมเสื้อที่ขาดแล่งสลับกับเงยขึ้นมองหน้าริว

“พี่...ริวอยากจะอ้วก”  ริวเข้ามากอดพสุแล้วซุกหน้ากับบ่าเขา  ตอนแรกชายหนุ่มเกือบผลักออกไปเพราะเกรงว่าคนอื่นจะมาเห็นแล้วเข้าใจผิด  แต่พอได้ยินสิ่งที่ริวพูดและเด็กหนุ่มก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว พสุจึงเผลอกอดตอบด้วยความตกใจ

“ใจเย็นๆ ริว  เกิดอะไรขึ้น เล่าให้พี่ฟังได้ไหม”

“พี่พาริวกลับบ้านนะ  ได้ไหมพี่...นะ  ริวอยากกลับบ้านแล้ว”

“ได้สิ” พสุพาเด็กหนุ่มออกมาที่รถแล้วโทรบอกกรเวชให้รู้ตัวว่า ริวไม่สบาย เขาขอพาริวกลับก่อน  ริวนั่งพิงเบาะหน้าซีด  มือข้างหนึ่งยังเกาะกุมมือของพสุไว้แน่น  แต่พอไปถึงบ้านพัก  ริวก็เปิดประตูรถออกมาแล้ววิ่งไปอาเจียนที่ถังขยะ  พสุตามมาลูบหลังให้  แต่เด็กหนุ่มกลับหันมากอดเขาแทน

“ริว...เข้าบ้านก่อนนะ...เดินไหวไหม” พสุบอกพลางเหลือบไปมองความมืดรอบตัวอย่างระแวง  เกรงว่าจะมีใครมาเห็นเข้า

“...ครับ” ริวรับคำเบาๆ  แล้วเดินตามแรงจูงไปช้าๆ  พอเข้าไปในห้องเด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ  แล้วเปิดน้ำรดตัวทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า  ริวเทสบู่เหลวใส่ตัวแล้วพยายามถูไปตามเนื้อตัวครั้งแล้วครั้งเล่า จนลำคอและผิวที่พ้นเนื้อผ้าแดงก่ำไปหมด

“...พอแล้วริว  พอแล้ว!...เกิดอะไรขึ้นกับริว บอกพี่สิ” พสุตามมาดึงริวออกจากสายน้ำ  จนพลอยเปียกปอนไปทั้งตัว  ริวหันกลับมากอดแล้วซุกหน้ากับไหล่พสุไว้แน่น

“บอกพี่ได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น...อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้สิ  พี่เป็นห่วงนะ”

“ริวขยะแขยง ริวจะอ้วก  ริวเกลียดหมอนั่น  เกลียด!”

“ริว..”

“พี่จ๋า  กอดริวหน่อย  กอดหน่อย”


พสุกอดรัดร่างสั่นสะท้านไว้  ริวซุกหน้าอยู่กับไหล่เขาสองแขนกอดรัดแน่นจนเจ็บแต่พสุก็ไม่ได้ปราม  เขารู้ว่าริวกำลังรู้สึกแย่  แต่ยังไม่รู้สาเหตุ

ชายหนุ่มรอคอยอย่างอดทน  ทั้งที่ใจร้อนเหมือนไฟ  แต่ในเมื่อริวยังไม่พร้อมเขาก็ไม่คิดจะเร่งรัด  พสุรอจนเด็กหนุ่มหยุดตัวสั่น  แล้วถึงได้ดันร่างของริวออก


“ริวถอดเสื้อผ้าเปียกๆ ออกซะนะเดี๋ยวพี่ไปเอาเสื้อคลุมมาให้”


พสุออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อคลุมกลับมาให้ริว  เมื่อเข้ามาถึงในห้องน้ำอีกครั้งก็พบว่าริวถอดเสื้อผ้าออกแล้วมีแต่ผ้าขนหนูพันเอวไว้ผืนเดียว  รอยแดงเป็นจ้ำและรอยถลอกเป็นทางบนแผ่นอกขาวทำให้ชายหนุ่มชะงักมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก็ส่งเสื้อคลุมให้ริวสวมทับ  แล้วจะเดินออกจากห้องแต่ริวคว้าแขนเขาไว้แน่น


“พี่จะไปไหน” น้ำเสียงตื่นกลัวทำให้พสุใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร  ชายหนุ่มตบบนหลังมือที่ยึดเขาไว้เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ

“พี่จะลงไปหยิบยามาให้  ริวถูจนเนื้อตัวถลอกหมดแล้ว” 
เมื่อพสุกลับขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าริวมานั่งรออยู่บนเตียงแล้ว  พอเขาส่งยาให้  ริวก็รับไปถือไว้เฉยๆ  ดวงตามองเหม่อเหมือนมีเรื่องให้ครุ่นคิดตลอดเวลา  จนชายหนุ่มทนไม่ไหวตัดสินใจหยิบยามาทาให้เสียเอง  พสุแต้มยาไปตามรอยช้ำบนอก  ชายหนุ่มเม้มปากเมื่อพบว่ารอยแดงบนผิวขาวๆ ไม่ใช่รอยถลอกจากการขัดถูตัวเองของริว  แต่เป็นรอยจ้ำช้ำเล็กๆ กับรอยเล็บจิกครูดเป็นแนว  ริวไม่ได้ไว้เล็บ  ก็แปลว่าคนที่ทำให้เกิดรอยพวกนี้ จะต้องเป็นคนเดียวกับที่ทำให้เสื้อกระดุมขาดแทบหมดแถว


“เล่าให้พี่ฟังได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”

“..........................”

“นายลีเป็นคนทำใช่ไหม...เขาทำอะไรริว” พสุแกล้งดักคอ  แล้วก็ได้คำตอบทันทีที่เห็นอาการชะงักค้าง  ก่อนที่ริว จะเม้มปากแน่นพร้อมกับสูดหายใจลึกแรง

“ริวเกลียดหมอนั่น  เกลียด!” ริวเค้นเสียงจนเกือบเหมือนคำราม  แล้วเข้ามากอดซุกหน้าลงกับไหล่ของพสุ

“เขาทำอะไรเหรอริว” พสุถามเสียงเรียบทั้งที่ใจหายวูบด้วยความตกใจ

“หมอนั่น...กอดริวแล้วก็...พยายามจะจูบ...จะถอดกางเกงริวด้วย” ริวเล่าเสียงตะกุกตะกัก  พลางสยิวกายเหมือนขยะแขยงเต็มที่ 

“อะไรนะ!”

“ริวผลักเขาล้ม  แต่หมอนั่นก็ตามมากระชากเสื้อริวจนขาด”  ริวเล่าเสียงแผ่วลงทุกทีจนพสุแทบต้องตะแคงหูฟัง  ขณะที่เด็กหนุ่มกลับกอดรัดเขาแน่นขึ้น

“เขาทำอะไรอีกหรือเปล่า” พสุถามย้ำด้วยความเป็นห่วง  ก่อนจะถอนใจเฮือกด้วยความโล่งอกเมื่อริวส่ายหน้าอยู่กับอกเขา  พอเด็กหนุ่มเบียดซุกตัวเข้าหาพสุก็กอดตอบแต่โดยดี  หากเป็นคนอื่นเรื่องเพียงเท่านี้ก็ถือว่าเล็กน้อยเท่านั้น  แต่ริวยังเด็กมากและเด็กหนุ่มก็ยังเป็นโรคเกลียดสัมผัส  สิ่งที่เด็กหนุ่มรู้สึกคงรุนแรงกว่าปกติ

“แล้วทำไมริวไปห้องน้ำคนเดียวละครับ  น่าจะให้ใครไปเป็นเพื่อน”

“ก็ตอนนั้นพี่ไวย์กับพี่กรลงไปข้างล่างริวก็เลยไม่อยากเบียดคนเข้าไปตามพี่กร  ส่วนพี่ดลกับพี่ตะวันก็คุยอยู่กับพี่เผ่า  ริวเห็นว่าพี่ก็อยู่ข้างล่าง  ก็เลยกะว่าจะไปห้องน้ำแค่แป๊บเดียวแล้วจะไปหาพี่”


พอได้ยินแบบนี้พสุก็พูดไม่ออก  ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่  เห็นทีต่อไปนี้เขาคงไม่กล้าปล่อยริวไว้ตามลำพังอีกแล้ว  ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับริวมักจะเป็นตอนที่เขาประมาทคิดว่าริวอยู่ในที่ปลอดภัย  แต่สุดท้ายก็ไม่เคยปลอดภัยจริงๆ เสียที  โชคยังดีที่คราวนี้เป็นแค่การลวนลาม  ไม่มีอะไรรุนแรงเกิดขึ้น

เสียงโทรศัพท์มือถือของพสุสั่นเตือนว่ามีสายเข้า  ชายหนุ่มจึงหันไปรับสาย


“ไผ่...ริวเป็นไงบ้าง  ไม่สบายมากหรือเปล่า” เสียงกรเวชร้อนรนมาตามสาย

“ไม่มากครับ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

“เหรอ...เมื่อตอนเย็นก็ยังเห็นดีๆ อยู่  แล้วไง จะไปหาหมอมั๊ย”

“ไม่ต้องหรอกครับ”

“ถ้าริวไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว  งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะไผ่”

“ครับ”


พสุวางสายแล้วเหลียวมามองริว  เด็กหนุ่มนั่งมองเขาอยู่ก่อนแล้ว  พอพสุวางสายก็ขยับเข้ามากอดเอวซบหน้ากับอกของพสุ


“พี่กรโทรมาถามว่าริวเป็นอะไรหรือเปล่า...พี่ก็เลยบอกไปแค่ว่าริวไม่เป็นอะไรมาก...ริวอยากบอกพี่กรไหมว่า...เอ่อ...เกิดอะไรขึ้น?”

“ริวไม่อยากให้ใครรู้  แต่ริวก็ไม่อยากให้หมอนั่นมายุ่งกับริวอีก”

“พี่ก็ไม่แน่ใจว่านายลีจะมาวุ่นวายกับริวอีกหรือเปล่า  ในเมื่อริวไม่อยากให้พี่บอกพี่กร  พี่ก็จะไม่บอก  แต่ต่อไปนี้ริวคงต้องระวังตัวมากขึ้นนะรู้ไหม”

“ครับ...แล้ว...พี่จะอยู่กับริวใช่ไหม...” ริวถามด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ  แล้วจ้องมองพสุนิ่งอย่างรอคอย

“อยู่สิ  พี่จะไม่ปล่อยให้ริวต้องเผชิญกับเรื่องแย่ๆ นี่ตามลำพังหรอกนะ”

“ขอบคุณครับ  พี่ใจดีที่สุดเลย” ริวกอดซบหน้ากับอกอุ่นแล้วกอดรัดเอวพสุแน่นกว่าเดิม  โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่พอใจ


แม้เด็กหนุ่มจะขยะแขยงสัมผัสของชินกี  แต่ริวไม่ได้กลัวเหมือนตอนที่ไมตรีล็อคคอเขา  หรือตอนที่เห็นเล็บแดงเจิดจ้าของภารดี  เด็กหนุ่มแค่รังเกียจจนรู้สึกคลื่นไส้เท่านั้น  แต่เมื่อเห็นว่าพสุเข้าใจผิดแล้วคอยปลอบโยนดูแล  เด็กหนุ่มก็เลือกจะไม่บอกความจริง  เพราะเขามีความสุขที่จะกอดพี่ได้โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะระวังตัวแจแล้วพาลถอยห่างเขาอีก


“งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ  ริวนอนก่อนก็ได้”

“ครับ” ริวรับคำแล้วคลายอ้อมแขน  ปล่อยให้พสุไปอาบน้ำ  เด็กหนุ่มยกโน้ตบุ๊คมาเปิดเพื่อเช็คความเคลื่อนไหวของตลาดหุ้น  หมู่นี้เขาไม่ค่อยว่างดูมากนัก  แต่ยังดีที่อลันคอยส่งข้อมูลมาให้  ช่วงที่ยังไม่มีหุ้นตัวใดน่าสนใจริวก็มักจะปล่อยผ่านไป


พสุออกมาจากห้องน้ำพอเห็นริวอยู่หน้าโน้ตบุ๊คก็พยักหน้าให้แล้วขึ้นเตียงไปก่อน  ริวยังคงเช็คข้อมูลต่อไปอีกครู่หนึ่งเมื่อไม่เห็นว่ามีหุ้นตัวใดน่าสนใจก็ไล่ปิดไปทีละหน้าจอ  จนมาถึงเมล์ที่อลันส่งมาให้...

‘ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าคุณมันไร้เดียงสา  แฟนก็ไม่เคยมีไม่ใช่เหรอ  แล้วเซ็กส์ล่ะ  เคยมีแล้วหรือยัง  หรือว่ายังไม่เคยเลย...ถ้าอ่อนประสบการณ์ขนาดนั้นละก็คุณไม่มีวันผูกใจพสุไว้ได้หรอกจะบอกให้’

ริวเม้มปากนิ่ง  ก่อนจะเปิดเข้าไปในอีเมล์ของอลันอีกครั้ง  ข้อมูลส่วนใหญ่เขาอ่านหมดแล้ว  แต่บรรดาลิงค์ของเวบไซด์ต่างๆ นั้นเขายังไม่เคยเปิดเข้าไปดู  เด็กหนุ่มชะงักเมื่อพบว่ามีไฟล์เล็กๆ ให้โหลดมากมาย  ข้อความที่โปรยไว้ดูแปลกๆ  แต่ริวก็ลองโหลดเข้ามาดู...

เด็กหนุ่มรีบกดปิดแทบไม่ทันเมื่อเห็นถนัดตาว่าคนในคลิปกำลังทำอะไรกัน  ตาโตตวัดไปมองคนบนเตียงด้วยความตกใจ  ก่อนจะแอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าพสุหลับไปแล้ว  เด็กหนุ่มเม้มปากนิ่ง...ใจหนึ่งก็ขยะแขยงภาพที่เห็น  แต่อีกใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชายสองคนในคลิปกำลังทำอะไร  ริวกดเปิดๆ ปิดๆ สลับกันเพราะทนดูตลอดไม่ได้ 

เด็กหนุ่มลุกไปอาเจียนด้วยความขยะแขยงเมื่อเห็นคนในคลิปกินน้ำขาวข้นจากอีกคน   ริวเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่า  พสุจะรู้สึกขยะแขยงเขาแบบนี้หรือไม่เวลาที่โดนเขากอด........


.....................................................

[bbyuqin]

^
^
^
^
 

จิ้มจึกๆๆ ด้วยรัก ..ไปอ่านก่อนเดี๋ยวมาใหม่ อิอิ

---------------------------------------edit

เริ่มไปใหญ่โตละ...ชินกีแกกล้ามากเลยนะมาลวนลามน้องริวเนี่ย น่าจะบอกกับทางนู้นไปเลย ท่าทางจะไม่จบง่ายๆ

น้องริวเริ่มไปรู้อะไรเอง คิดเองแล้ว...แล้วนี่ยังสงสัยอีกว่าพี่ไผ่จะรังเกียจมั้ย...