หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Piaanie]

รอวันน้องได้หม่ำพี่ไผ่ ค่อยๆคืบเข้าไปใกล้เรื่อยๆแระ แหม๋มะไหร่น๊า

[mahmeow]

ตอนนี้พี่ไผ่เท่มากกกกกกกกกกกกกกก....
น่าเสียดายที่คุณลีกลับไปแล้ว...หนูริวเลยอดได้อยู่ใกล้ๆพี่ไผ่ทั้งวันเลย..^ ^
กะลังรอดูว่าเมื่อไหร่ราชสีห์จะถอดชุดลูกแกะออก..
นายลีนี่พูดซะเห็นภาพ...55+
แต่ถึงจะถอดออกพี่ไผ่ก็ไม่กลัวหรอกเนอะ...ราชสีห์หงอซะขนาดนั้น..= =

[LalaBam]

หนูริวเริ่มออกลายแล้วนะเนี่ย
 
ร้ายไม่ใช่เล่น

[โน๊อา]

555 มีแผนอ่ะนะ

[lovevva]

 o18หนูริวนี่เจ้าเล่ห์เนอะ

[bbyuqin]

ถึงจะขาดตอนไปแต่ไม่งงจ้า...

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนชินกีเลยว่าหนูริวนี่มันราชสีห์ในคาบลูกแกะน้อยเลยอ่ะ

แต่ก็ยังรักหนูริวเน้อออ

[spring]

มาลงแก้ตัวแล้วจ้าา 

ตอนที่ 76



ทันทีที่วง MG เดินทางมาถึง  งานแถลงข่าวก็เริ่มขึ้น  แสงแฟลชจากกองทัพนักข่าวสว่างวูบวาบตลอดเวลาจนทั้ง 5 สาว MG และหนุ่มๆ จากคิสมีต้องหรี่ตาหลบแสง  หลังการแถลงข่าวก็เปิดโอกาสให้สื่อมวลชนได้สัมภาษณ์ทั้ง 5 สาวเล็กน้อยก่อนที่ สาวๆ จากMG จะได้ไปพักผ่อนที่โรงแรมและจะเริ่มซ้อมกับคิสมีในตอนเย็น

หลังจากทักทายทั้ง 5 สาวพอเป็นพิธีแล้ว  ก็เริ่มซ้อมร้องซ้อมเต้นกันทันที 


“ทำไมคุณไม่โทรหาฉันเลยละคะริว”  โคเยจีถามเบาๆ ขณะที่เต้นอยู่ด้วยกัน  แต่ริวไม่ตอบ  เด็กหนุ่มตั้งอกตั้งใจซ้อมเสียจนโคเยจีอดหงุดหงิดไม่ได้  แต่เพราะอยู่ท่ามกลางสายตาของทีมงานเกือบร้อยคน  เธอจึงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มแย้มไว้ตลอดเวลา

“โอเค  พัก 15 นาที” ครูสอนเต้นอนุญาตให้พัก  ทุกคนก็ลงจากเวทีมายังเก้าอี้ที่ทีมงานจัดเตรียมน้ำไว้ให้ 

“ริว คือ...” โคเยจีตั้งท่าจะถามเรื่องที่ข้องใจแต่กลับต้องชะงักเพราะร่างเล็กปราดเปรียวแทรกเข้ามากอดแขนริวไว้เสียก่อน

“ริว...คืนนี้คุณจะพาฉันเที่ยวดูแสงสีของกรุงเทพบ้างได้ไหม?”

“คืนนี้ผมมีงาน  ขอตัวก่อนนะ” ริวตอบเสียงเรียบๆ  แล้วดึงแขนออกจากการเกาะกุมของยูรี  เดินลิ่วๆ ไปหาพสุ

“พี่...คืนนี้พี่ไปงานเลี้ยงปิดกล้องละครพี่จ๋าเหรอครับ” ริวถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้างพสุแล้วหยิบขวดน้ำของพสุไปดื่มต่อหน้าตาเฉย  พสุทำท่าจะท้วงแล้วก็ปล่อยผ่าน  เพราะข้องใจเรื่องอื่นมากกว่า

“อืม..เอ๊ะ! ริวรู้ได้ยังไงว่าละครของพี่จ๋า”

“ก็พี่จ๋าโทรชวนริวไปงานด้วย  งั้นริวไปกับพี่นะ” ริวตอบแล้วยิ้มตาใส  ขณะที่พสุมองเลยไปเห็นสายตาของยูรี และโคเยจี จับจ้องมาที่ริวเขม็ง  แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่รู้ตัว

“...ไม่รู้พี่กรจะว่าหรือเปล่า  คืนนี้เรามีงานเลี้ยงต้อนรับ MG นะ” พสุตอบแบ่งรับแบ่งสู้  เพราะเกรงว่าริวจะโดนกรเวชตำหนิ  แต่อีกใจเขาก็ไม่อยากปล่อยน้องไว้คนเดียว  บทเรียนจากการทิ้งริวไว้สองครั้งสองคราทำให้พสุไม่สบายใจที่จะต้องปล่อยริวทิ้งไว้ตามลำพัง

“พี่กรจะว่าได้ไงครับ พี่จ๋าโทรมาชวน  ริวไม่ไปได้ไง”

“...งั้นเดี๋ยวพี่บอกพี่กรให้ละกัน”

“ครับ”  ริวยิ้มหน้าบาน  นอกจากพี่จะยอมให้ไปด้วย ยังไปขออนุญาตกรเวชให้อีก  แน่นอนว่ากรเวชต้องยอมให้เขาไปเพราะเกรงใจพี่จ๋า


กรเวชแม้จะไม่ค่อยอยากให้ริวไปกับพสุ  แต่ตัวเขาเองก็ยุ่งเกินกว่าจะมัวมาหาเหตุผลห้ามริว จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย  พอซ้อมเต้นเสร็จ  พสุกับริวก็ขอตัวกลับก่อน  เพื่อรีบไปให้ทันงาน.................


............................................


“งานเลี้ยงสนุกมากนักหรือไง  นั่งยิ้มตลอดเวลาเลย” พสุเย้าขันๆ  เพราะเห็นริวดูอารมณ์ดีตลอดเวลาตั้งแต่ในงานเลี้ยงจนถึงตอนนี้ที่นั่งรถกลับบ้านมาด้วยกัน

“ก็ริวมีความสุข” ริวตอบอมยิ้มกริ่ม

“เรื่อง?”

“ที่พี่ไม่ต้องไปกับวง MG ไงครับ”

“อ้าว!...นี่พี่รู้สึกผิดอยู่นะที่ไม่ได้เทคแคร์พวกเขา  ทั้งๆ ที่ตอนเราไปเกาหลี  เขาก็คอยเทคแคร์พวกเราอย่างดี”

“ก็ริวหวงพี่  ริวไม่ชอบให้พี่ใกล้ชิดกับพวกเขา” ริวตอบแล้วทำหน้ามุ่ย ขณะที่พสุเสหัวเราะทั้งที่ใจเต้นระรัวด้วยความตกใจ  สีหน้าและแววตาจริงจังของเด็กหนุ่มทำให้เขายิ่งกลัว...กลัวความรู้สึกของริวที่มีต่อเขา…

“อะไร  โตป่านนี้แล้วยังหวงพี่เป็นเด็กๆ ไปได้” พสุบ่นกลั้วหัวเราะ  บอกกับตัวเองว่าเขาคิดมากไปเอง ริวไม่มีทางคิดอะไรแบบนั้น  ดูได้จากที่ริวเกลียด ลี ชินกี ก็รู้แล้ว    สิ่งที่ริวแสดงออกทั้งหมดเป็นเพียงความคิดของเด็กที่ติดพี่เท่านั้น


พสุพยายามปัดความคิดน่ากลัวออกจากสมอง  สั่งตัวเองให้เชื่อมั่นว่าริวจะยังคงเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสาไปอีกนาน  เพราะหากริวเกิดคิดกับเขาเกินเลยไปกว่านี้  เขาคงต้องเลิกคบกับริว  แม้จะเป็นเพียงความคิดวูบหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในสมอง  แต่พสุก็รู้สึกได้ถึงความหวาดกลัว  อ้างว้าง  และเจ็บปวดเพียงแค่คิดว่าเขาจะไม่มีริวอยู่ด้วยอีกต่อไป

เมื่อกลับมาถึงบ้านพักก็พบว่ายังไม่มีใครกลับมา  พสุเหลือบมองหน้าริวอย่างไม่สบายใจนัก ที่ต้องอยู่กันตามลำพัง


“ริว...เอ่อ...พี่ว่าจะไปซ้อมต่ออีกหน่อย” พสุลอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นริวพยักหน้ายอมรับง่ายๆ ไม่มีท่าทางระแวงว่าเขาชวนไปซ้อมเพลงเพราะไม่อยากอยู่กันตามลำพังมากนัก


พสุเข้าไปประจำหลังคีย์บอร์ด  ความจริงหากจะใช้เครื่องบันทึกเสียงก็ได้  แต่ชายหนุ่มไม่อยากให้ตัวเองว่างมากนักเพราะเกรงว่าถ้าว่างเขาจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้  ริวตามมายืนเกาะคีย์บอร์ดและทำท่าเหมือนจะปักหลักอยู่ตรงนั้น


“อ้าว! ริวไม่ซ้อมเหรอ?” 

“คีย์บอร์ดตัวเดียวก็พอแล้วครับ  ยังไงก็ไม่ครบวงอยู่ดี...พี่จะซ้อมเพลงรวมก่อน  หรือจะซ้อมเพลงเราก่อน”

“เอาเป็นเพลงรวมก่อนก็ได้”  แรกๆ พสุก็อดเกร็งๆ ไม่ได้ที่ริวมายืนอยู่ข้างๆ  แต่พอเล่นดนตรีไปสักครู่  ความรู้สึกหวั่นระแวงก็หายไป  เหลือแต่ความสุขความสนุกที่ได้เล่นดนตรีจนไม่ได้ดูว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

“โหยยยย  ขี้โกง  หนีมาซ้อมเพลงกันสองคน” ประตูห้องซ้อมเปิดผลัวะเข้ามา  ไวยากรณ์วิ่งนำหน้ามาคนแรกแล้วเข้าประจำที่  ตามด้วยธีรดลและตะวัน  ริวเห็นทุกคนเข้ามาในห้องจึงผละไปประจำที่หลังกลองชุดเช่นกัน
หลังจากซ้อมไปได้ครู่ใหญ่ๆ ไวยากรณ์ก็เป็นคนแรกอีกเช่นกันที่เอะอะเรื่องเวลาขึ้นมา


“โอ๊ย! ไปนอนกันเหอะ  ผมง่วง”

“อะไรของแกวะไวย์  แกเป็นคนลากพวกพี่มาซ้อมเองนะ”  ธีรดลบ่นเบาๆ  เพราะยังสนุกเกินกว่าจะง่วง

“แต่นี่มันตี 3 แล้วนะ  นอนดึกเดี๋ยวเวลาขึ้นคอนเสิร์ตหน้าไม่ใส”

“สายไปแล้วมะ  แกก็บอกเองว่านี่มันตี 3 แล้ว”

“ไปนอนเห้อพี่ดล  ผมไม่ไหวแระ  บายคับทุกคนนน” ไวยากรณ์ไหว้ลารอบวงแล้วผละไปดื้อๆ  คนอื่นๆ ก็เลยต้องพลอยเก็บเครื่องดนตรี  เลิกซ้อมกันแค่นั้น

“เฮ้อ...”  เสียงถอนหายใจเบาๆ จากคนที่เดินตามหลังทำให้พสุอดเหลียวไปมองไม่ได้  ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อพบว่าเป็นตะวัน  ตะวันเองก็ชะงักแล้วทำท่าไม่รู้ไม่ชี้


พสุมองหน้าตะวันนิ่งจนตะวันเป็นฝ่ายหลบตา  ทำให้ชายหนุ่มเริ่มแน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง  ระหว่างที่ซ้อมเพลงเขาเห็นตะวันเหม่อๆ  และเล่นผิดคีย์อยู่บ่อยๆ  แต่ก็คิดว่าเพราะง่วงนอน  กระทั่งได้ยินเสียงถอนใจเมื่อครู่


“ตะวัน...ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“……….....” ตะวันชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง  วูบแรกพสุเห็นแววดื้อดึงในดวงตาคมดุ  แต่ครู่เดียวก็กลับหม่นแสงลง  ตะวันพยักหน้าแล้วเดินนำไปยังสวนข้างสระน้ำ

“มีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม”

“...นิดหน่อย”

“ถ้าทำให้นายเครียดขนาดนี้คงไม่นิดหน่อยหรอก”

“ก็เรื่องไม่เป็นเรื่องของคนไร้สาระ...”

“ตะวัน...นายกำลังเปรียบเทียบอะไรอยู่หรือเปล่า”

“หมายความว่ายังไง”

“นายกำลังทำร้ายอีกคนเพราะเอาเขาไปเปรียบกับคนในอดีตอยู่หรือเปล่า”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย” ตะวันทำเสียงเย็นเยือกเข้าใส่  สีหน้าและแววตาเริ่มเย็นชานั้นบอกให้รู้ว่าเขาเริ่มโกรธจริงๆแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องของฉันจริงๆ นั่นแหละตะวัน  แต่เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ  ฉันไม่อยากเห็นนายเจ็บซ้ำอีก” พสุตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  แม้ตรงนี้จะไม่ได้สว่างมากนัก  แต่ก็มากพอที่จะมองเห็นกันถนัด  สีหน้าแววตาห่วงใยของพสุดูเหมือนจะส่งไปถึงตะวัน  เพราะแววเย็นชาห่างเหินจางหายไปอย่างรวดเร็ว  เหลือเพียงรอยขมขื่นที่ฉายชัดในดวงตา

“นายจะบอกว่าฉันหาเรื่องใส่ตัวอีกใช่ไหม  นั่นสินะ  เจ็บแล้วไม่จำ”

“ไม่ใช่เลยตะวัน  แต่ฉันกลัวว่านายจะเจ็บเพราะทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยความไม่ตั้งใจต่างหาก...ตะวัน...อย่าปล่อยให้อคติทำให้ตานายมัวไปนะ...นายเป็นคนฉลาด  ฉันแน่ใจว่านายน่าจะดูออกว่าเพชรกับกรวดมันต่างกันแค่ไหน”


ตะวันชะงัก  นิ่งอึ้งอยู่นาน ปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง  ดวงตาเป็นประกายไหววูบหลากหลายอารมณ์  มีเพียงพสุเท่านั้นที่รู้ดีว่าหากจะจับความรู้สึกของตะวันต้องดูที่ดวงตา  เพราะชายหนุ่มเป็นพวกเก็บสีหน้าอาการไว้ภายใต้หน้ากากเย็นชาได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว


“...อย่าเอาสำนวนพระเอกละครมาใช้กับฉันน่า”


พสุถึงกับแอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินน้ำเสียงประชดประชันของตะวัน  ลองถ้าทำเสียงแบบนี้แปลว่านอกจากตะวันจะไม่โกรธที่เขาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว  ตะวันยังคิดแก้ปัญหาตกแล้วอีกด้วยถึงได้อารมณ์ดีพอจะมาพูดประชดเขาอย่างนี้


“หึ...นายก็ชอบเฉไฉ  ไอ้ปากไม่ตรงกับใจเอ๊ย” พสุเย้าแล้วคว้าไหล่ตะวันไว้

“เฮอะ  ว่าแต่คนอื่น...ระวังจะเข้าตัว”  ประโยคหลังตะวันหรี่เสียงลงจนพสุได้ยินไม่ถนัด
    
“อะไรนะ”

“เปล๊า!”

“เสียงสูงแปลว่าโกหก...บอกมาเมื่อกี้ว่าอะไร”

“เสียใจ  ของดีมีรอบเดียว” ตะวันยักไหล่แล้วเดินหนีเข้าบ้าน  พสุวิ่งกวดตามมาเกาะไหล่  ตะวันจึงหันไปโอบไหล่พสุแล้วบีบเบาๆ

“...ขอบใจนะไผ่”

“น่า...ก็เราเพื่อนกัน”

“พี่!” ริวพรวดพราดมาจากทางไหนตะวันก็ไม่ทันเห็น  มารู้ตัวเอาตอนที่ได้ยินเสียงและริวก็แทรกเข้ามาจนมือของเขาหลุดจากไหล่ของพสุ

“พี่...ไปไหนกันมา  ริวตามหาตั้งนาน” ริวทำเสียงออดๆ  เด็กหนุ่มเอียงตัวเข้าหาพสุพลางดันหลังชายหนุ่มให้เดินไปด้วยกัน  ทิ้งตะวันไว้ข้างหลัง

“พี่คุยกับตะวันอยู่...อ้าว! ตะวัน  ไม่ขึ้นนอนเหรอ” พสุชะงักเมื่อหันไปคุยแล้วไม่เจอตะวันจึงกลับมามองข้างหลังอย่างแปลกใจที่เห็นตะวันยังยืนอยู่ที่เดิม

“เดี๋ยวไป” ตะวันตอบเสียงเรียบๆ  พสุจึงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วหันไปคุยกับริวต่อ

“ตามหาพี่ทำไม...เดี๋ยวพี่ก็ขึ้นไปแล้ว...” พสุกับริวเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วสนทนากันเบาๆ จนจับใจความไม่ได้ว่าคุยกันเรื่องอะไร


ตะวันยืนมองตามคนทั้งคู่ขึ้นไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ  วูบหนึ่งตอนที่ริวแทรกเข้ามาระหว่างเขากับพสุ  ชายหนุ่มรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวและไม่พอใจ  แต่พอเห็นหน้าซื่อตาใส  และได้ยินเสียงออดๆ ของริว  เขากลับไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นเขาคิดไปเองหรือริวรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
   
ตะวันเดินมาทรุดตัวลงนั่งในห้องรับแขก  คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความสับสนวุ่นวายใจ  ชายหนุ่มรู้ว่าริวติดพสุแค่ไหนและพอจะรู้ความรู้สึกของริวที่มีต่อพสุ  แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าริวจะหวงพสุจนถึงกับโกรธเขา เพียงแค่เขากอดไหล่พสุ

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวด้วยความกังวลและเป็นห่วง   สังคมปัจจุบันความรักระหว่างเพศเดียวกันอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก  ถ้าคนๆ นั้นไม่ได้เป็นคนของประชาชนอย่างพสุและริว  ที่สำคัญ...ตะวันไม่รู้ว่าพสุจะยอมรับความรักแบบนี้ได้หรือไม่  แล้วถ้าพสุยอมรับไม่ได้...ริวจะเป็นยังไง!


...


การซ้อมใหญ่ในวันสุดท้ายเป็นไปอย่างราบรื่น  ทั้งเวที ระบบแสง เสียง นักร้องทั้งสองวง  และทีมงานทุกคน ต่างเตรียมพร้อมสำหรับคอนเสิร์ตใหญ่ที่น่าจะเป็นคอนเสิร์ตที่ใหญ่ที่สุดในรอบปี  เพราะที่นั่งกว่าหมื่นที่ ถูกขายจนหมดตั้งแต่สัปดาห์แรกๆ ที่เปิดขายบัตร


“โอเค! ดี ดีมากๆ  เยี่ยมที่สุด...ขอบคุณมากสาวๆ  พวกคุณเจ๋งสุดๆ” พี่ยุทธครูสอนเต้นมือหนึ่งปรบมือให้และโค้งให้ทั้ง 5 สาวจาก MG ด้วยความทึ่ง  ทั้งที่เพิ่งร่วมงานกันเพียง 2 วันเท่านั้น  แต่พวกเธอทุกคนเต้นเก่งมาก  และยังมีวิญญาณของนักแสดงอย่างเต็มเปี่ยม  สามารถเต้นเข้ากันกับทั้ง 5 หนุ่มจากคิสมีได้อย่างรวดเร็ว ราวกับซ้อมด้วยกันมาตลอด


“ขอบคุณค่ะ” ทั้ง 5 สาวเข้าไปกอดขอบคุณพี่ยุทธ  แล้วแผนกต้อนรับของบริษัทก็มาเชิญทั้ง 5 สาวกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรมเพื่อจะได้พาพวกเธอไปเที่ยวต่อตามแผน 


ส่วนทั้ง 5 หนุ่มแห่งคิสมียังต้องซ้อมเพลงกันต่อไปเพื่อให้การซ้อมใหญ่ในครั้งนี้สมบูรณ์แบบที่สุด  เกือบเที่ยงคืนการซ้อมถึงได้เสร็จสิ้นลง


“โอ๊ยยยย เหนื่อยโคตรๆ  อยากอาบน้ำใจจะขาดแล้ว  ดีนะผมไม่แก่เหมือนพี่ดล  ไม่งั้นเต้นขนาดนี้มีหวังตะคริวกินไปแระ...โอ๊ย! ตบหัวผมทำไมเนี่ย ทำร้ายร่างกายกันนี่หว่า” ไวยากรณ์หันมาโวยแล้วรีบถอยหนีแทบไม่ทันเมื่อธีรดลเงื้อมืออีกรอบ

“ชั้นเพิ่ง 30 ยังไม่แก่โว๊ย!”

“นั่นแหละ  แก่! ฮ่าๆๆ” ไวยากรณ์พูดคำว่าแก่ใส่หน้าธีรดล  แล้ววิ่งหนีไปหัวเราะไป  ขณะที่ธีรดลวิ่งตามไปไล่เตะ

“เฮ้อ!” ตะวันถอนหายใจเฮือกใหญ่  แล้วบิดตัวไล่ความเมื่อยล้า

“ดีนะที่ไวย์วิ่งนำหน้าไปโน่น  ไม่งั้นนายจะโดนว่า แก่!” พสุแซวแล้วรีบเดินหนี  ตะวันหันไปแยกเขี้ยวใส่พสุแล้วเลยไปถึงริว  เพราะเด็กหนุ่มทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแต่มุมปากบางยกสูง พยายามกลั้นยิ้ม 


………………………………………………………..

[eve2011]

 

[ลูกลิงตัวอ้วน]

เมื่อคืนอ่านไปแล้ว ยังงงๆ

วันนี้มาอ่านอีกรอบ เพิ่งถึงบางอ้อ หายไปตอนนึงนี่เอง

ขอบคุณมากนะครับ ยังไงก็อย่ามาม่าเยอะนะครับ พักนี้ชีวิตต้องการขนมหวาน

[milky way]

วันนี้เข้ามาแล้วได้อ่านตั้งสองตอนดีใจจัง 
ดูเหมือนชินกิจะโดนอำนาจมืด ต้องกลับเกาหลีแบบสายฟ้าแลบ
สงสารก็สงสารแต่ดีใจมากกว่าที่ตัวเกะกะกายไปหนึ่ง
ตอนนี้ก็สองสาว แต่คงไม่สาสารถปล้ำริวได้หรอก
ริว พยายามต่อไปน่ะ
ตะวันคงกลุ้มเรื่องคนรักแน่เลย

[LalaBam]

อยากรู้เรื่องพี่ตะวันจังเลย
 

[THiiCHA]

ตะวัน - รักครั้งเก่า - ไวย์ = สับสน

??????

 

[Saffron]

โอ๊ววว รวดเร็วมากเลยยย

เด๋วอ่านน๊าา ~


=]]

[lomekung]

มาเ็วมากๆๆๆ

 

[lovevva]

 o18หนูริวชักจะร้ายขึ้นทุกวันแล้ว

[nongrak]

เช้ามาเปิดมาเจอ เอ๊ะ มาลงแล้วเร็วจัง
แต่ที่แท้ลงข้าม ไม่เป็นไรได้อ่านตั้ง 2 ตอน

สมน้ำหน้าชินกีไปเลยดี
แม้พี่ไผ่ตอนนี้เท่ห์มากกกก ปกป้องริว
ไม่รู้ซะแล้วว่า น้องริวตอนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์มาก

[lasom]

นุ้งริวมันแสบขึ้นทุกวันจริงๆๆ

[JJHJJH]

ตะวัน in love อ่า
เมื่อไหร่พี่ไผ่จะ in love บ้าง

[SuSaya]

ตกลงคุณเขมพูดอะไรกับชินกีเนี่ย...เผ่นแน่บเลย
ตอนแรกก็แปลกใจอ่ะค่ะ ทำไมหน้า 109 มันเป็นตอนเดิม...เปิดกลับมาอีกหน้าค่อยถึงบางอ้อ ทีแท้ลงข้ามบทนี่เอง
แต่ชินกีฉลาดเนอะ...รู้จักริวไม่นาน...ดูออกด้วยว่ามันน่ะหุ้มหนังแกะ ไม่ได้เป็นแกะโดยกำเนิดซักหน่อย

 

[kungyung]

อยากรู้จัง ว่าตะวันคู่กะใครอ่ะ???

[วิหคท่องนภา]

  พูดตรงๆนะครับ จริงๆด้วยแหละ   บอกให้กลับเฉยเลย


 :laugh:ไอ้หนูริวหางโผล่อีกแล้ว

[ChiOln]

เครียดเรื่องริวกับพี่ไผ่ตามเลย เฮ้อ!!

[samsoon@doll]

อ่อเป็นอย่างนี้นี่เอง อิอิ แล้วริวจะกินพี่ไผ่มะไหร่อะคะ

[yayee2]

เฮ้อ...เมื่อไรริวกับพี่ไผ่จะคลิกความรู้สึกได้ตรงกันพอดีเสียที

[namngern]

ตะวันเป็นอะไรรร 


ส่วนเรื่องของริวกับไผ่แบบว่า ไผ่ท่าจะกังวลมากเลยอะ
รับไม่ได้ขนาดนั้นเชียวหรอ ถ้าน้องรู้สึกกับเราจริงๆ
  รอตอนต่อไปคะ

[indy❣zaka]

สงสารริวล่วงหน้าก่อนแล้วค่ะ

[A-J.seiya*]

น้องริวเรามันร้ายจริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆ
คนอื่นอยู่มานานดูไม่ออกนะ แต่ชินกี นี่มองทะลุ
เหอะๆ ดีแล้วล่ะที่กลับไป ไม่งั้นน้องจะโดนแฉ!!!
><

[treerat002]

หนูริวหึงโหด  

อย่าไปหึงโหดใส่พี่ตะวันนะ เดี๋ยวพี่เค้าไม่ช่วยเรื่องพี่ไผ่แล้วจะยุ่ง  

ตอนนี้มาอย่างรวดเร็ว ถ้าตอนหน้ามาแบบนี้รักตายเลยค่ะ สู้ ๆ  

[V_we]

พี่ตะวันคู่ใครอ่ะ อยากรู้มากเลย
 

[ordkrub]

ดีใจ เลยได้อ่านสองตอน
ว่าแต่ตะวันชอบใครหว่า
แอบหนักใจ ถ้าพี่ไผ่ยอมรับตัวเองไม่ได้จริงๆ แล้วริวจะอยู่ได้อย่างไร