หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[samsoon@doll]

อยากอ่านอีกจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[SuSaya]

อยากให้ทั้งสองคนคืบหน้ากว่านี้อ่ะ...รอ

[spring]

ตอนที่ 77




เมื่อกลับมาถึงบ้านพักต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน  ริวเองก็แยกไปอาบน้ำที่ห้องเช่นกัน  เสียงริงโทนเฉพาะเบอร์คนพิเศษทำให้พสุรีบวิ่งออกมารับสายทั้งที่ยังสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว


“ครับแม่”

“แม่โทรมารบกวนเวลาพักหรือเปล่าลูก”

“ไม่เลยครับ  ตอนเปิดเครื่องไผ่เห็นมิสคอลของแม่นะครับ  แต่เห็นว่าดึกแล้วก็เลยไม่ได้โทรหา...ทำไมวันนี้นอนดึกจังครับ”  พสุถามแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาเช็ดน้ำออกจากผม 

“แม่ทำสมาธิเพิ่งเสร็จ  กำลังจะนอนแล้วล่ะ  แต่อยากจะโทรมาคุยกับไผ่ก่อน...นี่เพิ่งเลิกซ้อมเหรอลูก”

“ครับ  กลับมาถึงพออาบน้ำเสร็จแม่ก็โทรมาพอดีเลย” พสุตอบเสียงสดใส  พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงและเช็ดผมไปพลางๆ

“นอนดึกๆ แบบนี้รักษาสุขภาพด้วยนะลูก  ไผ่น่ะพอเครียดแล้วไม่ค่อยทานอะไร  ระวังจะปวดท้องนะครับ”

“ครับแม่...แต่คราวนี้ไผ่ไม่เครียดนะครับ  ไผ่มีความสุขมากกกกกก” พสุลากเสียงยาวเพื่อยืนยันว่าเขามีความสุขแค่ไหน 

“จ้า...ตื่นเต้นไหมลูกพรุ่งนี้แล้ว”

“ตื่นเต้นครับ  กลัวคืนนี้จะนอนไม่หลับด้วยซ้ำ”

“คืนนี้นอนไม่หลับ  พรุ่งนี้ขึ้นเวทีหน้าไม่เด้งไม่รู้ด้วยนะ”  เสียงแม่ล้อกลั้วหัวเราะมาตามสาย

“ฮะๆ  แม่พูดเหมือนไวย์เปี๊ยบเลยครับ...” พสุตอบแล้วเหลือบไปมองเมื่อริวเปิดประตูเข้ามา  เด็กหนุ่มทำตาโตเหมือนจะถามว่าคนในสายใช่สุดาหรือไม่พร้อมกับปรี่เข้ามานั่งจนชิดตัว  พสุขยับตัวอย่างกระดากเล็กน้อยเพราะริวแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว  แต่พสุยังใส่เพียงผ้าขนหนูผืนเดียว

“เหรอจ๊ะ....ริวอยู่ไหมลูก  แม่คิดถึงอยากคุยด้วย”

“อยู่ครับ...ริว  แม่จะคุยด้วย” พสุหันมาส่งโทรศัพท์ให้ริวแล้วรีบไปแต่งตัว  เมื่อออกมาก็เห็นริวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับโทรศัพท์  พอเด็กหนุ่มหันมาเห็นเขาก็รีบส่งโทรศัพท์ให้

“ครับแม่” พสุรับโทรศัพท์มาคุยต่อแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง

“แม่อยากจะอวยพรลูกๆน่ะจ้ะ”

“ครับแม่  ไผ่เปิดสปีคโฟนนะครับ...จะได้ๆ ยินพร้อมๆ กันเลย” พสุเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนหมอน  ริวตามมานอนท้าวคางฟังอยู่ข้างๆ พี่

“งั้นแม่ก็จะอวยพรไผ่กับริวไปด้วยกันเลยนะลูก  ขอให้งานในพรุ่งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น  ขอให้ลูกทั้งสองคนเป็นที่รักใคร่ชื่นชมของคนดู  แล้วก็ขอให้อัลบั้มนี้และอัลบั้มต่อๆ ไปประสบความสำเร็จยิ่งๆ ขึ้นไปนะลูกนะ”

“ขอบคุณครับแม่” ทั้งคู่ไหว้โทรศัพท์รับคำอวยพรจากสุดาราวกับคนพูดนั่งอยู่ตรงหน้า  ก่อนจะหันมาหัวเราะขำกันเอง

“เอาละ  ไปนอนได้แล้วทั้งสองคนเลย  เดี๋ยวพรุ่งนี้ขึ้นคอนเสิร์ตแล้วหน้าไม่ใส  ไม่หล่อละก็  แม่อายชาวบ้านเขาตายเลย  ไผ่น่ะอย่าลืมกินยาไว้ก่อนนะลูก  ตื่นเต้นมากๆ เดี๋ยวปวดท้องอีก”

“โธ่แม่ครับ  เตือนยังกับไผ่เป็นเด็กเลย  ไผ่ไม่ใช่ริวสักหน่อย” พสุท้วงเสียงอ่อย  ขณะที่ ‘เด็ก’ ข้างๆ ทำปากยื่นแก้มพองที่โดนพาดพิง

“พูดงี้อีกแล้ว  ดีเลย  งั้นริวครับ  แม่ฝากพี่ไผ่ด้วยนะลูก  ฝากบังคับให้พี่ไผ่กินยาด้วย  ไม่งั้นได้ปวดท้องไปเล่นคอนเสิร์ตไปแน่ๆ  ยืนร้องเพลงหน้าแหยๆ นี่คงหล่อตายล่ะ”

“แม่อ่ะ...ยิ้มอะไรไอ้ตัวแสบ  ยิ้มเยาะพี่หรือไง” พสุหันมาโวยเมื่อเห็นริวพยายามซ่อนยิ้มทั้งที่มุมปากยกสูง  ดวงตาโตเป็นประกายวิบวับด้วยความขบขัน  ชายหนุ่มหันไปล็อคคอริวแล้วขยี้ศีรษะของริวด้วยสันหมัดแรงๆ 

“โอ๊ย! ริวไม่ได้ยิ้มเยาะพี่สักหน่อย  แม่ค้าบพี่ไผ่แกล้งริว”  ริวโวยวายแล้วพยายามดันแขนที่ล็อคคอออก  อีกมือก็ยื้อข้อมือของพสุที่ขยี้บนศีรษะไม่เลิก  ได้ยินเสียงสุดาหัวเราะเบาๆ มาตามสาย

“ไปพาลน้อง...แล้วอย่างนี้แม่จะฝากดูแลน้องได้ไงเนี่ย”

“โหยแม่ครับ  ใครจะไปอยากดูแลเด็กโข่ง  กินก็จุ  เปลืองตายเลย” พสุบ่นแล้วแกล้งล็อคคอริวเข้าหาตัว  แทนที่เด็กหนุ่มจะดิ้นหนี  ริวกลับทิ้งตัวตามไปจนกลายเป็นว่าเด็กหนุ่มนอนทับไปบนพสุทั้งตัว

“แม่ค้าบพี่ไผ่จะไม่เลี้ยงริวแล้ว” ปากก็ฟ้องสุดา  แต่ตัวกลับพลิกเข้าหาพสุแล้วกอดชายหนุ่มไว้  จนพสุต้องเป็นฝ่ายผลักริวออกเพื่อหาทางล็อคคอริวใหม่  เลยกลายเป็นคุยโทรศัพท์ไปกอดปล้ำกันไปจนเสียงหัวเราะลอดไปถึงคนปลายสาย

“เยอะแล้วเยอะ...อ้อนเกินไปมะ  นี่แม่ใครกันแน่ฮะ” พสุโวยวายพลางล็อคคอเด็กหนุ่มไว้แล้วบีบจมูกจนริวต้องอ้าปากหายใจ

“แม่พี่  แต่ริวเป็นลูกคนเล็กน๊า...ใช่ป่ะค้าบแม่” ริวทำเสียงอ้อนแล้วสูดหายใจแรง เพราะเพิ่งดิ้นหลุดจากการถูกล็อคคอมาได้

“ใช่ครับ  แล้วถ้าพี่ไผ่แกล้งอะไรนะ  พรุ่งนี้บอกแม่  เดี๋ยวแม่จัดการให้”

“เย้!” ริวเฮแล้วทำตาวิบวับใส่พสุ  เหมือนจะอวดว่าตัวเองมีแม่เข้าข้าง


พสุหมั่นไส้จึงคว้าผ้าห่มคลุมหัวริวแล้วโถมขึ้นทับไว้ทั้งตัว  ริวดิ้นหนีจนตกลงไปบนพรมข้างเตียงทั้งคนทั้งผ้าห่ม พสุหัวเราะก๊ากที่จัดการริวได้  แล้วหันมาคุยโทรศัพท์กับแม่ต่อ


“โหยเข้าข้างกันเข้าไป  ไผ่กลายเป็นพระเอกหัวเน่าสิ  ก็ตอนนี้ลูกชายคนเล็กดังกว่าไผ่แล้วนี่” พสุทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนเด็กแสนงอนเพื่ออ้อนแม่  ขณะที่ริวปีนกลับขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง  พร้อมกับลากผ้าห่มขึ้นมาด้วย

“แน่น๊อนนน...ไม่เอาแล้ว  เล่นกันอยู่ได้  ไปนอนได้แล้วลูก  พรุ่งนี้เช้าจะได้สดชื่นสดใส รับวันดีๆ”

“ครับแม่  ราตรีสวัสดิ์ครับ” พอพสุกดวางสาย  ริวก็ขยับเข้าไปกอดเอวซุกหน้ากับอกอุ่นอย่างออดอ้อน

“พี่ค้าบ...ริวไม่ได้ดังกว่าพี่สักหน่อย”

“อะไรเด็กขี้โกง  ยึดแม่พี่ไปแล้วจะมาอ้อนเอาอะไรอีก”

“ริวเปล่ายึดแม่พี่สักหน่อย”

“ชริ! ไม่ได้ยึดอะไร...ริวเป็นลูกคนเล็กน๊า  ใช่ป่ะค้าบแม่....อ้อนซะขนาดนั้น” พสุทำเสียงเลียนแบบแล้วผลักหัวริว ออกจากอกเบาๆ  เลยกลายเป็นว่าริวยิ่งกอดเขาแน่นกว่าเดิม

“ก็ริวรักแม่นี่นา  ริวยึดแม่ไปตรงไหนครับ”

“นั่นแหละยึด  ใช้ความขี้อ้อนนี่แหละ  ยึดแม่พี่ไปเฉยเลย”

“งั้นสู้ริวอ้อนพี่แล้วยึดพี่ไว้ดีกว่า  เพราะแม่รักพี่ยังไงก็ต้องก็รักริวด้วยอยู่แล้ว”

“โหยขี้โกง  เจ้าเล่ห์นักนะเราน่ะ” พสุคำรามแล้วจับแก้มของริวดึงยืดเล่นอย่างหมั่นไส้

“เจ็บอ่า” ริวโอดครวญแต่ไม่ได้ปัดป้อง  ปล่อยให้พสุดึงแก้มตัวเองเล่นอยู่อย่างนั้น

“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแก้มกลมๆ ให้ดึงเล่นซะแล้ว  เอาเนื้อไปไว้ไหนหมดเนี่ย  กินขนมออกเก่ง”

“กล้ามๆ...เป็นกล้ามหมดแล้วค้าบ” ริวตบท้องแบนราบของตัวเอง  พสุมองตามแล้วหัวเราะก๊าก

“ไหนกล้าม  อย่างนี้เรียกก้าง” พสุพูดพร้อมกับจิ้มเอวของเด็กหนุ่ม  ริวสะดุ้งแล้วดิ้นหนีทำให้พสุชะงักตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“บ้าจี้เหรอเนี่ย” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว  ก่อนจะยิ้มกว้าง  แล้วกระโจนเข้าหาริว

“ริวเปล่า...พี๊!” ริวร้องเสียงหลงเมื่อพสุตั้งหน้าตั้งตาจี้เอว  เด็กหนุ่มดิ้นหนีไปหัวเราะไป ขณะที่พสุเองก็ไล่ตามจี้เอวอย่างเมามัน 


ริวดิ้นพราดด้วยความจักจี้  ความจริงแรงเขามากกว่า  แต่ไม่กล้าทำอะไรพสุแรงๆ จึงทำได้เพียงปัดป้องไม่ให้พสุจี้เอวได้ถนัด  เมื่อหนีไม่ทัน ริวจึงหันกลับมายึดข้อมือของพสุไว้แล้วใช้แรงที่มากกว่ากระชากจนพสุเสียหลักล้มมานอนทับอยู่บนตัว 

พสุพยายามจะยันตัวลุกขึ้น  แต่ริวดึงแขนของพสุออกไปจนสุดแขนแล้วยึดไว้แน่นกันไม่ให้พสุลุกขึ้นได้  ก่อนจะพลิกตัวขึ้นเป็นฝ่ายคร่อมทับพสุไว้แทน


“แค่นี้พี่ก็จี้ริวไม่ได้แล้ว” เด็กหนุ่มหัวเราะร่าอย่างมีชัย  ขณะที่พสุได้แต่คำรามเบาๆ อย่างเจ็บใจที่ทำอะไรริวไม่ได้

“เฮ้ย! หนัก  เอาจริงใช่มะ...อย่าว่าพี่ใจร้ายนะ” พสุขู่แล้วพยายามดิ้นให้หลุด  แต่ริวล็อคตัวเขาไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้

“พี่ไผ่ค้าบ  ริวไม่สู้นะ  พี่อ่ะ...”  ริวทำเสียงอ้อนแต่ไม่ยอมผ่อนแรงที่ล็อคตัวพสุไว้  เด็กหนุ่มสูดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยแล้วชะงักเมื่อสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าไปเต็มที่เพราะใบหน้าอยู่ใกล้กันนิดเดียว


พสุชะงักตัวแข็งค้างเมื่อจู่ๆ ริวก็ก้มลงมาแนบจมูกลงบนซอกคอแล้วสูดหายใจลึกแรง  เด็กหนุ่มไม่ได้หยุดเพียงแค่สูดกลิ่นจากตัวเขา  แต่ปลายจมูกโด่งยังลากไล้ขึ้นมาจนสัมผัสแก้มและกกหูเขาจนขนลุกซู่  ใบหน้าร้อนผ่าว

ริวซุกหน้าไว้บนซอกคอเขา  จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารด  อกแนบอกจนสัมผัสถึงแรงเต้นระรัวของหัวใจกันและกัน  เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วกระซิบข้างหูพสุด้วยน้ำเสียงพร่า...เบา...


“ตัวพี่....หอมจัง”


พสุพยายามจะถอยห่างเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแนบชิดกันของร่างกาย  แต่ริวไม่ยอมปล่อยข้อมือเขา  เด็กหนุ่มรั้งไว้เต็มที่  พสุยิ่งดิ้นก็ยิ่งเพิ่มแรงเสียดสีของร่างกายจนสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเด็กหนุ่ม  ไอร้อนที่ผ่านเนื้อผ้าออกมาสัมผัสกับต้นขาของเขาถนัดถนี่ทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ


“ปล่อยพี่” พสุทำเสียงขู่แล้วพยายามดิ้นอีกครั้ง  ก่อนจะรู้สึกเสียใจที่เขาเลือกวิธีผิด  นอกจากริวจะไม่ยอมปล่อยแล้ว  การดิ้นรนแบบนี้ยิ่งทำให้ร่างกายเบียดเสียดกันมากขึ้น...และตอนนี้ไม่เพียงแค่ริวหรอกที่มีความเปลี่ยนแปลง  พสุหน้าร้อนวาบเมื่อ “รู้สึก”  ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเองเช่นกัน

“ไม่เอา เดี๋ยวพี่จี้เอวริวอีก” ริวทำเสียงงอแง  แล้วยกศีรษะขึ้นมาจนมองหน้ากันได้ถนัด  ใบหน้าที่ห่างกันเพียงลัดนิ้วมือ  และปาก...ที่ห่างกันเพียงแค่ขยับตัว....

“ไม่จี้แล้ว  ปล่อยเถอะ”  พสุรีบบอกละล่ำละลัก  เพราะเริ่มรู้สึกถึงอันตรายของความใกล้ชิดระหว่างเขากับริว

“จริงนะ”    ริวทำท่าลังเลแต่ก็ยอมปล่อยข้อมือพสุ  แล้วกอดชายหนุ่มไว้แทน ทำให้พสุถอยหนีไม่ได้อย่างที่ใจคิด


ริวสบตาเขาแล้วปากบางก็ค่อยๆ คลี่ยิ้ม...ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววาม  อ่อนเชื่อม  เว้าวอนจนพาให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม 


“...ริว...พี่หนัก...” พสุชะงักนิ่งงันเมื่อจู่ๆ ริวก็ก้มลงแตะปากบางมาบนปากเขาเบาๆ  แม้จะเป็นเพียงการปัดผ่านแต่ก็พาให้ใจกระตุกวูบ 

“ริว!” ชายหนุ่มผลักใบหน้าริวออกห่างแล้วชะงักค้างเมื่อเห็นสายตางุนงงของเด็กหนุ่ม

“ทำไมละครับ...พี่อนุญาตให้ริวจูบพี่ได้นี่...ทำไมต้องผลักริวด้วย?”  ริวถามแล้วทำหน้านิ่วเหมือนไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด  พสุนิ่งอึ้ง  พูดไม่ออก  จริงอยู่ว่าเขาไม่ได้รับปากว่าจะยอมให้ริวจูบ  แต่การไม่ปฏิเสธเมื่อเด็กหนุ่มขอ  ก็เท่ากับเป็นการอนุญาตอยู่ดี....


มือที่ดันคางเขียวด้วยไรหนวดจางๆ  ตกลงข้างตัวอย่างหมดแรง  ไม่ทันจะตั้งตัว  ปากบางก็แนบลงมาแตะบนปากเขา  แต่คราวนี้ไม่ได้ปัดผ่านเหมือนครั้งแรก  แต่เป็นการแตะแช่ทิ้งไว้เนิ่นนาน  แล้วจึงถอนออก  ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับด้วยความสุขจนพสุเผลอหลบตาวูบ  เพราะหัวใจเขาเต้นแรงเนื้อตัวร้อนวูบวาบด้วยความรู้สึกประหลาด

ไม่ใช่จูบแบบเด็กอนุบาลของริวหรอกที่ทำให้หัวใจเขาโลดแรงจนแทบกระดอนออกจากอก  แต่เป็นรอยยิ้มหวานระยับทั้งปากและตาของเด็กหนุ่มต่างหาก  ที่ทำให้เขาไม่กล้าสบตา  เพราะรู้สึกเหมือนจะละลาย  หากยังเผลอจ้องตากับเด็กหนุ่มนานกว่านี้


“นอนเถอะ  ดึกแล้ว”  พสุพยายามทำเสียงเรียบๆ  ทั้งที่เหงื่อยังชื้นมือทั้งสองข้างและหัวใจเขายังเต้นระรัวไม่เลิก  ริวรับคำเสียงเบา  แล้วพลิกตัวลงนอนข้างๆ  สอดแขนเข้ามากอดรอบเอวพร้อมๆ กับซุกหัวแนบมาบนอกเขา  แม้จะเป็นท่านอนที่เด็กหนุ่มปฏิบัติอยู่ทุกคืน  แต่คืนนี้มันก็รบกวนใจพสุอยู่นาน  กว่าเขาจะข่มกลั้นอาการใจเต้นเนื้อตัวร้อนผ่าวของตัวเองให้สงบพอที่จะหลับลงได้


...............................................................................

[cloundy]

เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนครับ 

[โน๊อา]

เหอ เหอ น้องชายตื่นกันซะแล้ว

[ordkrub]

ริว ทำดีมาก ค่อยๆบีบ ลูกไก่ในกำมือจะไปไหนเสีย

[raintear]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย      
พี่ไผ่เริ่มยอมรับ ไม่ปฏิเสธสัมผัสจากริวแล้วววววว
กรี๊สสสสสสสสส    
อ่านตอนนี้แล้วหุบยิ้มไม่ลง น้ำตาลในเลือดพุ่งกระฉูด 55

ชอบเรื่องนี้ที่ซู้ดดดดดดดดดดด
 

รอพี่ไผ่กับน้องริวตอนต่อไปคร่าาาา
 

[วิหคท่องนภา]

ฉลอง 111 วู้วๆๆๆ    เขินตามพี่ไผ่เลย   อร๊ายยย   

[อิสระ]

ใกล้เข้าไปอีกนิด ชิดๆเข้าไปอีกหน่อย
น้องริวร้ายเดียงสามากกกกก
แต่ชอบบบบบบบบ
พี่ไผ่จะเอาตัวรอดเหรอ
แพ้เด็ก

[bellity]

โอ๊ย หนูริวไปเรียนภาคทฤษฏีกับเวปที่อลันส่งมาให้ก่อนนะ

พอรอบหน้ากดพสุ จะได้ทำเป็น  

คาดว่าคงไม่นานนี้แล้วด้วยเห็นผสุหวั่นไหวและไหวหวั่นขนาดนี้

รอดไม่รอด รอดไม่รอด เดาว่า ไม่รอด ...

[nunamicky]

เมื่อไหร่คู่นี้เค้าจะเปิดใจกันซะทีนะ

[Acacha]

ริวสู้ๆ พยายามอัพเลเวลจากอนุบาลไปเป็นมหาลัย เี๋ดี๋ยวสักวันพี่เค้าก็เก็ท

[nongrak]

แหม ตอนนี้ลุ้นครับลุ้น นึกว่าจะได้แล้วเชียว
พี่ไผ่เล่นกับริวจนอิจฉาแล้วนะ
เมื่อไหร่น้องริวจะได้กอดพี่ไผ่แบบเต็มๆสักที

น้องริวจะน่ารักไปไหน ชอบจังเล่นกับไผ่แล้วอ้อนแม่เค้า

[hahn]

เจ๋งมากจ้าน้องริว ค่อย ๆรุกคืบไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานพี่ไผ่อยู่ในกำมือแน่ ๆ

[mutoo]

ไม่คืบหน้าไปไหนเล้ยย
ขัดใจแม่ยกชะมัด

[THiiCHA]

เปลี่ยนยุทธการจาก รุก...อย่างเนียนๆ มาเป็นรุก... อย่างนุ่มนวล
โอ้วว อิหนู ๆๆๆ  รุกไว้ๆๆ อย่าเว้นๆๆ
เว้นแล้วเดี๋ยวอิพี่ไผ่มันคิดมาก คิดโน่นคิดนี่ แคร์สื่อตลอด
55555555555+  

[BAKA]

อ่านแล้วได้แต่ปลอบใจ....

ไผ่เอ้ยยยยย....พยายามทำใจยอมรับให้ได้เถอะ....หนีเจ้าหนูริวไม่พ้นหรอก

[n2]

ชอบตอนไผ่กับริวหยอกกันน่ารักดี

[yayee2]

อิ อิ น้องชายตื่นทั้งคู่แล้ว แล้วเมื่อไรจะทั้งตื่นทั้งเต้นไปตามจังหวะของหัวใจ และความรู้สึกว่ารักล่ะจ๊ะ

[Tageszeit]

ริวน่ารักอ่ะ เขินแทนพี่ไผ่  

[SuSaya]

Good Job!!

[Saffron]

ลางพี่ไผ่แพ้ลอยมาเห็นๆ
ฮ่าาาาาาาาา

[mumumama55]

  จะใจแข็งได้อีกนานมั้ยนี่  พี่ไผ่ 

 

[mimirin]

พี่ไผ่ที่โดนน้องรุกหนักขนาดนี้  จะเซย์เยสหรือเซย์โนกันนะ  
แอบกลัวว่าหลังๆมันจะดราม่า   
น้องริวนี่หมาป่าหุ้มหนังกระต่ายของแท้  แอ๊บเนียนมั่กๆ 

รอตอนหน้าค้าบ  

ข้องใจคู่พี่ตะวันมากมาย  ผู้จัดการคนใหม่นั้นคือใคร

[j4c9y]

ริวน่ารักจังเลย

ไผ่นี่ก็ใจแข็งจิงๆ

[eastwind]

อะฮิ้ว น้องริวรุกแบบเนียนๆ แบบเนี้ย แล้วพี่ไผ่จะไปไหนเสีย

[@StaR@]

อ้ายยยยยยยยยยยยยย
น้องริวทำดีมากค่อยๆเนียนๆไปก่ิอนน่ะ
ดูสิพี่ไผ่จะใจแข็งไปได้สักแค่ไหนกันน้า
 

[pattybluet]

น้องริวรุกแล้ว พี่ไผ่จะรับมือน้องยังไงน๊าาาาา

[aphanite]

รุก กัน แน่น ๆ
รัก กัน เบา เบา
เอิ๊ก ๆๆ

[Little Devil]

พี่ไผ่เปิดใจซักนิด..สงสารน้องริว
หวังว่าน้องริวจะรอดจากสาวๆ หลังคอนเสิร์ท
+1