หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Noi]

มีลางสงหรณ์ ตั้งแต่ก่อนไปเกาหลี แต่ไม่คิดจะเป็นคุณแม่พี่ไผ่

[bbyuqin]

น้ำตาไหลอ่ะ 
ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแม่ของไผ่...

[MrTeddy]

เศร้าเลยตอนนี้ ตะหงิดตั้งแต่ที่แม่สุดาอวยพรซะเยอะแยะ แถมยังมีฝากฝังไผ่กับริวด้วย
สงสารไผ่สุดๆ เลย แต่มีริวคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ คงจะหายปวดใจเร็วขึ้นนะ

[SweetSmile]

ตอนนี้เศร้ามาก ๆ เลยอ่ะ
สงสารพี่ไผ่จังเลย~เฮ้อ

[£.Ma|e¥]

เรียนเจ๊คนโพสต์...
อิป้าคนแต่งส่งนิยายไปให้แล้วนาเคิ้บ...เชิ้บๆ


เรียนท่านผู้อ่าน....
"อดทนเวลาที่ฝนพรำ  อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อในเวลาที่ฝนจาง   ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ"

ไม่มีใครสุขตลอด  และทุกข์ตลอด  ชีวิตมันต้องมีทั้งสุขและทุกข์ (สาธุ๊...ป่ะไปบวชกัน)

โอ๋ๆ...อย่าได้แซดกันไป  จามาบอกว่า  ไม่เศร้ามันเก๊าะไม่มี NC อ่าดิ   อุ๊บ!

แฮ่...ย้อเย้นอะค้าบ  ใจร่มๆกันเน้อ  ขณะที่คนอ่านมาม่า  อิป้าคนแต่งกะลังเบาหวานขึ้นอก...น้ำตาลขึ้นตา...มดมาเต็มบ้าน...หวาน(หื่น)กระจาย...

แวบมาหยอดแก้มาม่า เอ๊ยไม่ใช่...แวบมาส่งข่าวเจ๋ยๆ  แล้วก็จะรีบไปปั่นต่อ จวนปิดต้นฉบับแร้ว  เย้ๆ ม๊วบๆ  รักคนอ่านทุกคนค้าบ

กรี๊ดดดดด ป้าคนแต่งมาแถลงการเรื่องมาม่าเองเล๊ยยย อย่างนี้ค่อยโล่งใจ
ว่าแต่ NC อ่ะคึ อ่ะคึ  อย่าโม้นะคะ รอฉากNCโดยเฉพาะนะเนี่ย >,.<
หนูริว จู่โจม!!
ตอนนี้มาม่าอืดเต็มท้องรอถ่ายออกไปอยู่ค่าา ฮ้าาา รอเวลาปลดทุกข์ -_-v

[konmaidee]

ค้าง อย่างแร๊ง อ่ะ มาต่อไวๆๆ นะครับ

[izanagi]

กระทันหันมาก อ่านมาถึงตอนแม่พี่ไผ่ละช๊อคเลย
แต่เรื่องนี้อาจจะทำให้พี่ไผ่ชัดเจนมากขึ้น หรือเปล่าหว่า

[SuSaya]

รอ ร๊อ รอ
แว่ว ๆ เหมือนจะมีข่าวดี...หุหุ

[ammer]

ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้

[none_ny]

คนเขียนคะ มาปล่อยระเบิดทิ้งไว้ให้คนอ่านจะคลั่งตาย มาต่อเร็ว ๆ น้า รอ NC เด็กน้อย (ที่จะได้กินน้ำขาวข้นหวานมัน 555) 


ปล.ว่าแต่ป้าแม่บ้านหายไปไหนคะ ถ้ามาก็น่าจะมาพร้อมแม่นี่คะ เพราะเห็นว่าตัดชุดใหม่แล้วนี่นา ^^''

[Kfc_Pizza]

 

[Noi]

 

[SuSaya]

 

[treerat002]

  คุณแม่ ไม่น่าเลย

เศร้ากับเรื่องคุณแม่มากมาย สงสารพี่ไผ่ 

แต่ความเศร้าก็หายไปเมื่อได้ข่าวว่าจะมี NC   

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ 

[samsoon@doll]

[konmaidee]

 

[bellity]

 

เม้นท์แทบไม่ออก ไม่นะแม่

สงสารพี่ไผ่กับน้องริวมาก วิ่งไปทำใจก่อน

[lomekung]

 

[minchy]

เรียนเจ๊คนโพสต์...
อิป้าคนแต่งส่งนิยายไปให้แล้วนาเคิ้บ...เชิ้บๆ


เรียนท่านผู้อ่าน....
"อดทนเวลาที่ฝนพรำ  อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อในเวลาที่ฝนจาง   ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ"

ไม่มีใครสุขตลอด  และทุกข์ตลอด  ชีวิตมันต้องมีทั้งสุขและทุกข์ (สาธุ๊...ป่ะไปบวชกัน)

โอ๋ๆ...อย่าได้แซดกันไป  จามาบอกว่า  ไม่เศร้ามันเก๊าะไม่มี NC อ่าดิ   อุ๊บ!

แฮ่...ย้อเย้นอะค้าบ  ใจร่มๆกันเน้อ  ขณะที่คนอ่านมาม่า  อิป้าคนแต่งกะลังเบาหวานขึ้นอก...น้ำตาลขึ้นตา...มดมาเต็มบ้าน...หวาน(หื่น)กระจาย...

แวบมาหยอดแก้มาม่า เอ๊ยไม่ใช่...แวบมาส่งข่าวเจ๋ยๆ  แล้วก็จะรีบไปปั่นต่อ จวนปิดต้นฉบับแร้ว  เย้ๆ ม๊วบๆ  รักคนอ่านทุกคนค้าบ

คุณป้าคะ  แล้วน้องจะกดพี่หรือว่าพี่จะกดน้องหล่ะคะ


แต่เราสัญญากันไว้แล้วนะ  ว่าป้าจะให้พี่กดอ่ะ (ไปสัญญากันตอนไหน?)  ไม่รู้หนูอุ๊บอิ๊บ

[spring]

ตอนที่ 79



“คุณไผ่!....ฮือออ” ป้าใจร้องไห้โฮเมื่อลงจากรถกรเวชมาเห็นหน้าพสุ  ชายหนุ่มตรงเข้าไปสวมกอดป้าใจไว้แน่นขณะที่ริวตามไปยืนซ้อนข้างหลังเพื่อคอยประคองพสุไว้  เพราะพสุไม่ได้นอนทั้งคืนหนำซ้ำยังไม่ยอมกินอะไรเลย  พอสว่างชายหนุ่มก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อรับศพมารดาโดยมีริวขับรถมาให้

“ไผ่กินอะไรบ้างหรือยัง”  กรเวชที่ยังตาแดงก่ำ  เดินเข้ามาแตะไหล่พสุเบาๆ  เขาคิดว่าควรมีผู้ใหญ่อยู่กับพสุให้อุ่นใจสักคน  แต่ติดต่อพรเทพไม่ได้จึงไปรับป้าใจมาจากบ้านสวนแล้วพามาสมทบกับพสุที่โรงพยาบาล

“ยังไม่ได้กินอะไรเลยครับพี่กร  ยังไม่ได้นอนเลยด้วย”  ริวตอบแทนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

“ริวล่ะ  กินอะไรบ้างหรือยัง?” กรเวชหันมาถามริวบ้าง  เด็กหนุ่มส่ายหน้าโดยไม่ได้หันกลับมาเพราะมัวแต่มองพสุ  สายตาห่วงใยแกมกังวลที่คอยจับจ้องพสุตลอดเวลาไม่ได้ทำให้กรเวชขัดหูขัดตาเหมือนเคย  เพราะนาทีนี้ไม่ว่าใครก็อดเห็นใจพสุไม่ได้

“รู้อย่างนี้ป้าไปกับคุณดาด้วยก็ดีหรอก  ไม่น่าปล่อยให้คุณดาไปคนเดียวเลย...ฮือออออ” ป้าใจรำพันด้วยใบหน้าขาวซีด  พสุจึงประคองให้ป้าใจนั่งลงที่เก้าอี้ใต้ร่มไม้เพราะเกรงป้าใจจะเป็นลมไปเสียก่อน

“แม่ไปไหนครับป้า?” พสุถามเสียงแผ่ว  เขารู้แต่ว่าสุดาเกิดอุบัติเหตุแต่ยังไม่รู้รายละเอียดใดๆทั้งสิ้น

“จะไปไหนละคะ  ก็ไปวิ่งเต้นขายที่ที่สระบุรีนะสิคะ  พวกเจ้าหนี้กับธนาคารน่ะ  มันส่งจดหมายมาขู่ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ  คุณเทพถึงหายหัวไม่กล้ากลับบ้าน...ฮึ! เพราะคุณเทพแท้ๆ  คุณดาของป้าถึงต้องมาตาย  ทำไมเคราะห์ร้ายต้องมาตกที่คุณดาของป้าด้วย...ฮืออออ  คุณดาของป้า”


พสุนั่งนิ่งขึง  ตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดแล้วเปลี่ยนเป็นความโกรธ  เพราะพ่อ...แม่ถึงต้องมาตาย  ทำไมพ่อถึงทำร้ายแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ใจคอพ่อจะไม่รักแม่บ้างเลยหรืออย่างไร  ทั้งๆ ที่แม่ทำได้ทุกอย่างเพื่อพ่อ  แต่พ่อกลับไม่เคยเห็นคุณค่าของแม่สักนิด  จนป่านนี้ยังไม่มีใครติดต่อพ่อได้เลยสักคนเดียว  พ่อจะรู้หรือยังว่าแม่ตายแล้ว...ตายเพราะวิ่งเต้นหาเงินใช้หนี้ให้พ่อ....

ริวมองอาการนิ่งงันของพสุแล้วยิ่งไม่สบายใจ  เด็กหนุ่มอยากจะปรามไม่ให้ป้าใจพูด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  จึงทำได้เพียงขยับไปนั่งซ้อนหลังพสุแล้วลูบหลังมือที่กำแน่นเบาๆ

รถตู้ของบริษัทแล่นเข้ามาจอดไม่ห่างนัก  ก่อนที่ไวยากรณ์จะเปิดประตูลงมาเป็นคนแรก  พอเห็นพสุเด็กหนุ่มก็วิ่งรี่เข้ามาหา


“โหยพี่ไผ่  มาไม่รอผมมั่งเลย”  ไวยากรณ์ต่อว่าทันทีที่มาถึง  ตะวัน  ธีรดลและพระภิกษุชรารูปหนึ่งเดินตามหลังมาไม่ห่างนัก  ธีรดลรับอาสาไปนิมนต์พระมาให้  ตะวันกับไวยากรณ์ก็ขอตามไปด้วย  จึงตามมาที่โรงพยาบาลพร้อมกัน

“กินอะไรกันมาหรือยัง  ตะวัน  ดล  ไวย์” กรเวชรีบถามคนอื่นๆ เพื่อเปลี่ยนเรื่อง  เพราะสังเกตเห็นอาการนิ่งขึงของพสุ

“เรียบร้อยแล้วครับ” ตะวันตอบแล้วเหลือบมองพสุเช่นกัน  กรเวชจึงหันไปคุยกับพสุแทน

“งั้นไผ่ก็ไปกินข้าวก่อนดีมั๊ย  เดี๋ยวจะปวดท้องไป”

“ผมไม่หิว” พสุตอบเสียงเรียบ  กรเวชจึงเหลือบไปมองป้าใจเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ  ป้าใจเห็นสายตาของริวและกรเวชที่มองพสุด้วยความเป็นห่วงก็เข้าใจ  เพราะเลี้ยงกันมาแต่เล็กแต่น้อยมีหรือป้าใจจะไม่รู้นิสัยพสุ  ว่าชายหนุ่มเป็นพวกห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง

“แต่ป้าหิวค่ะ  รู้สึกเหมือนจะเป็นลมด้วย”   พสุขยับตัวทันทีที่ได้ยินป้าใจพูดอย่างนั้น 

“ป้าหิวเหรอครับ  งั้นไปทานข้าวกันก่อนก็ได้ครับ” น้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนลงทันทีด้วยความเป็นห่วงป้าใจ

“ข้างโรงพยาบาลมีแคนทีนอยู่นะไผ่  พาป้าใจไปกินที่นั่นละกัน” กรเวชรีบแนะนำทันที  โล่งใจที่เห็นพสุพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้วเขากับริวก็ประคองป้าใจไปที่ร้านอาหารของโรงพยาบาล 


พสุฝืนกินอาหารไปไม่กี่คำก็วางช้อน  ส่วนป้าใจเองนั้นก็กินไม่ลงอยู่แล้ว ที่มาก็เพียงเพราะอยากให้พสุกินอะไรไปบ้างเท่านั้น  ริวจึงหันไปซื้อขนมปังจากร้านเบเกอรี่ติดไปด้วย  เผื่อว่าจะคะยั้นคะยอให้พสุกินได้ภายหลัง...

พระภิกษุที่ธีรดลไปนิมนต์มา  เดินถือสายสิญจน์นำร่างบนเตียงที่คลุมผ้ามิดชิดไปขึ้นรถตู้จากบริษัทจัดงานศพที่ เขมชาติไปติดต่อไว้  พอรถตู้ออกไป  พสุกับเพื่อนร่วมวงก็ถูกพาออกไปขึ้นรถเก๋งที่จอดรออยู่ด้านนอก  แสงแฟลชสว่างวูบวาบ คำถามเซ็งแซ่จากนักข่าวที่ถามถึงบิดาและคู่กรณีของมารดา  กลับยิ่งทิ่มแทงตอกย้ำจนพสุไม่กล้าตอบคำถามสื่อมวลชน  เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ไว้ได้หรือไม่  แฟนคลับที่จับกลุ่มยืนร้องไห้อยู่อีกด้าน  ตะโกนเรียกเพื่อให้กำลังใจเขา  ชายหนุ่มจึงหันไปไหว้ขอบคุณแล้วรีบขึ้นรถไป

ภาพพสุที่เดินหน้าขาวซีดไปขึ้นรถ  สร้างความสงสารและห่วงใยให้กับคนที่ดูข่าว  ยังไม่นับรูปพาดหัวจากหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ  ความจริงวันนี้ต้องเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองที่คอนเสิร์ตใหญ่ของคิสมีประสบความสำเร็จอย่างงดงาม  แต่กลายเป็นวันแห่งความเศร้าเพราะข่าวการจากไปอย่างกะทันหันของสุดา  หนังสือพิมพ์ทุกเล่มลงข่าวเหมือนๆ กันคือพสุยังช็อกที่ต้องสูญเสียคุณแม่ไปกะทันหันจนไม่สามารถให้สัมภาษณ์สื่อมวลชนได้

ที่วัดแม้เขมชาติจะสั่งให้เตรียมงานทุกอย่างไว้พรักพร้อม  แต่ก็ยังต้องปวดหัวกับบรรดานักข่าวและแฟนคลับของคิสมีที่มารออยู่จนเต็มหน้าศาลา    ยังดีที่บริเวณที่ตั้งให้รดน้ำศพนั้น  เจ้าหน้าที่ได้นำม่านขนาดใหญ่มาขึงไว้จนรอบ  และอนุญาตให้แขกผู้ใหญ่เข้าไปรดน้ำศพ  ส่วนสื่อมวลชนและบรรดาแฟนคลับก็ได้แต่รออยู่ด้านนอก  พสุกับริวเข้าไปกราบเท้าแม่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างของสุดาจะถูกยกไปใส่ในโลง

หลังงานรดน้ำศพเสร็จลง  แขกผู้ใหญ่ก็ทยอยกลับไป  เจ้าหน้าที่จากบริษัทรีบเข้าเคลียร์พื้นที่เพื่อให้สะดวกในการเตรียมสวดพระอภิธรรมในคืนนี้  พสุเดินไปทรุดตัวลงนั่งอยู่ตรงหน้ารูปของแม่  โดยมีริวตามประกบไม่ห่าง 


“พี่...ไปกินข้าวกันนะ...นิดเดียวก็ยังดี” ริวกระซิบเตือนเสียงแผ่ว  ยิ่งเห็นพสุนั่งหน้าซีดเผือดโดยที่ไม่ยอมแตะต้องแม้แต่น้ำแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วง

“พี่ไม่หิว  ริวไปกินเถอะ” พสุตอบเสียงแผ่ว  ดวงตาแห้งผากจับอยู่ที่รูปของมารดานิ่งงัน

“แต่พี่แทบไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้วนะ  เมื่อคืนก็ไม่นอนด้วย...ไปกินข้าวกันเถอะนะพี่”

“ไม่ละ...ริวไปกินเถอะ”

“พี่ไม่กินริวก็ไม่กิน”


พสุถอนหายใจ  แล้วนั่งเฉย  สายตาจับจ้องอยู่แต่รูปถ่ายของสุดา....


‘แม่ครับ  ทำไมแม่ต้องทำทุกอย่างเพื่อพ่อขนาดนี้...แม่ไม่นึกถึงไผ่บ้างเลย...ไม่มีแม่ แล้วไผ่จะอยู่กับใคร...’ พสุตัดพ้อมารดาอยู่ในใจ  ยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเมื่อไม่มีแม่แล้ว  เขาจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร...


“อูยยยย...” เสียงครางเบาๆของคนข้างตัวทำให้พสุต้องหันกลับมามอง  ก็พบว่าริวนั่งตัวงออยู่ข้างๆ

“เป็นอะไรไปริว”

“ปวดท้อง...คลื่นไส้ด้วยครับ”

“อดข้าวน่ะสิถึงเป็นแบบนี้  ไปกินข้าวไปแล้วหายากินเสียด้วย” ถึงจะกำลังทุกข์แสนทุกข์  แต่พอรู้ว่าริวไม่สบายพสุก็แทบลืมความทุกข์ของตัวเองไปชั่วขณะ  เพราะใจมัวพะวงด้วยความเป็นห่วงริว

“ไม่เอา  พี่ไม่กินริวก็ไม่กิน...ทีพี่ยังทนได้เลย”  สีหน้าดื้อดึงของเด็กหนุ่มทำให้พสุอ่อนใจ

“มันไม่ใช่เรื่องของทนไม่ทนนะริว  ไปกินข้าวเถอะ  เดี๋ยวไม่สบาย” 

“ริวจะรอกินพร้อมพี่” เด็กหนุ่มยืนกรานด้วยน้ำเสียงดื้อดึง แต่อาการขดงอตัวลงก็ทำให้พสุต้องถอนใจยาวอย่างยอมแพ้

“...งั้นก็ไปกินข้าวกัน”

“ครับ”



…………………………………………….




งานสวดพระอภิธรรมคืนแรกไม่วุ่นวายอย่างที่คิดเพราะเขมชาติทุ่มคนเข้ามาช่วยอย่างเต็มที่รวมถึงเพื่อนรวมวงทุกคนด้วย  แขกผู้ใหญ่ที่มาส่วนใหญ่จะเป็นแขกของพสุ  ยกเว้นอดีตนายพลท่านหนึ่งที่พสุจำได้ว่าเป็นเพื่อนของคุณตา  หลังจากที่คุณตาเสียชีวิตไปแล้วเขาก็ไม่เคยไปหาท่านอีก  พอท่านปรากฏตัวแขกผู้ใหญ่หลายๆคนก็รีบเข้าไปต้อนรับท่าน  ท่าทางกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วและยังคงความสง่างามสมกับเป็นชายชาติทหารทั้งที่ท่านอายุเกือบ 70 ปีแล้ว


“สวัสดีครับท่าน”

“ทำไมเรียกอย่างนั้นล่ะไผ่  ตาบอกแล้วว่าให้เรียกคุณตาน้อย”

“ครับคุณตาน้อย...ขอบพระคุณมากครับที่มางาน”

“เฮ้อ! หัวหงอกต้องมาเผาหัวดำ...คิดแล้วก็ใจหาย  เมื่อสงกรานต์แม่ดาเขายังไปหาตาอยู่เลย...ยังล้อกันอยู่ว่าเจอกันอีกทีสงสัยแม่ดาต้องไปเคาะโลงเรียกตา...ที่ไหนได้...เฮ้อ!”


มือเหี่ยวย่นลูบหัวเขาอย่างเมตตายิ่งทำให้กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีก  พสุกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาให้กลับเข้าไปข้างใน 


“ทำใจนะลูกนะ  เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้  แต่อย่างน้อย  ไผ่ก็ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดี  แม่ดาเขาภูมิใจในตัวไผ่มากนะลูก  ไปทางไหนก็มีแต่คนชื่นชมว่าเขาเลี้ยงลูกได้ดี  มีลูกเป็นอภิชาตบุตร  ไม่เคยเหลวไหลเกเรให้พ่อแม่ต้องเสียใจ  แล้วยังรู้จักสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยตัวเอง  ไม่งอมืองอเท้าหวังพึ่งแต่มรดกพ่อแม่...ไผ่ทำหน้าที่ของลูกได้ครบถ้วนแล้วนะลูก”

“...ครับ...”

“แล้วนี่...ติดต่อพ่อเราไม่ได้สินะ”

“ครับ”

“ไม่เป็นไร  ตาให้คนโทรไปบอกแล้ว  พรุ่งนี้หรืออย่างช้ามะรืนคงมา”

“คุณตาน้อยรู้เหรอครับว่าพ่ออยู่ที่ไหน”

“มันหนีเจ้าหนี้ไปกบดานอยู่ที่เกาะกง...เห็นว่ามีเพื่อนเก่าอยู่ที่นั่น  เออ!  หัดใช้ประโยชน์จากคนอื่นซะมั่งเหอะ  หมดเงินหมดทองไปกับเพื่อนไม่รู้กี่สิบล้านแล้ว  ได้พึ่งยามเดือดร้อนมั่งก็ยังดี”


พสุนั่งนิ่งพูดไม่ออก  พ่อเขาต้องหนีก็แปลว่าหนี้สินคงมากเกินกว่าจะชดใช้  แน่นอนว่าถ้าทวงเงินจากพ่อไม่ได้  เจ้าหนี้เหล่านั้นต้องตามมาทวงจากแม่แน่นอน  ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งแค้นใจที่พ่อปล่อยให้แม่ต้องเผชิญอยู่กับปัญหาที่ไม่ได้ก่อตามลำพัง

หลังไหว้ลาแขกที่มาร่วมงานเรียบร้อยแล้ว  ริวก็เป็นคนขับรถพาพสุกับป้าใจกลับบ้าน  เพราะใกล้วัดกว่าจะไปพักที่บ้านพักของบริษัท  อีกอย่างมีป้าใจมาพักอยู่ด้วยยังไงก็คงไม่สะดวกเท่าพักที่บ้านของพสุเอง

พี่แมวออกมาเปิดประตูรับด้วยน้ำตา  ก่อนจะพาป้าใจไปพักที่บ้านของตัวเองเพราะสะดวกกว่าพักกับพสุที่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว

พอเข้าไปในบ้านพสุก็ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วนอนลืมตามองเพดานนิ่ง  ดวงตาแห้งผากด้วยความทุกข์ภายในใจ  ริวยืนมองพสุอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเข้าไปถอดถุงเท้า  ถอดเสื้อสูทให้  แล้วดึงพสุให้ขึ้นไปนอนบนเตียงให้เรียบร้อย  เด็กหนุ่มนั่งมองอยู่ครู่ใหญ่ก็ตัดสินใจออกจากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่น  แล้วเริ่มไล่นิ้วไปตามคีย์

ตอนแรกริวเล่น Gloomy Sunday  ไปท่อนหนึ่งแล้วก็หยุดชะงัก  เปลี่ยนไปเล่นเพลงอื่นแทน  เด็กหนุ่มเล่นวนเวียนไปตามความรู้สึกจากข้างในจนย้อนกลับมาเล่น Gloomy Sunday  อีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว  พอนึกได้ก็รีบหยุดแล้วเล่นเพลงอื่น


“ทำไมไม่เล่น Gloomy Sunday*  ล่ะ กลัวพี่ฆ่าตัวตายหรือไง”


ริวหันกลับไปก็พบว่าพสุยืนพิงประตูห้องนั่งเล่นอยู่ก่อนแล้ว  เด็กหนุ่มขยับจะลุกไปหาแต่พสุเป็นฝ่ายเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันแล้วเอนตัวมาพิงไหล่ริวเต็มที่


“เกะกะไหม  เล่นถนัดหรือเปล่า?”

“ถนัดครับ...พี่จะฟังเพลงอะไรเดี๋ยวริวเล่นให้ฟัง”

“พี่อยากฟัง The Entertainer เล่นได้ไหม”

“ครับ” ริวรับคำแล้วพรมนิ้วไปบนคีย์  พสุฮัมเพลงในลำคอตามเบาๆ  ปากคลี่ยิ้มแต่กลับมีหยาดน้ำจากหางตาหยดลงบนเก้าอี้  ริวเหลือบมองแต่ไม่ได้หยุดเล่น  กระทั่งพสุลุกขึ้นแล้วหันตัวกลับมานั่งคู่กับริวเพื่อเล่นเพลงนี้ด้วยกัน

“ปกติเด็กๆเวลาหัดเล่นเปียโน  มักจะเล่นเพลง Mary had a little lamb**  แต่พี่รู้สึกว่ามันเป็นเพลงของเด็กผู้หญิง  มันไม่เท่ พี่ก็เลยไม่ยอมเล่น  แล้วก็เล่นเปียโนไม่เป็นสักที จนแม่สอนให้เล่น  The Entertainer พี่ถึงได้เล่นเปียโนเป็น...พี่คงลืมเพลงนี้ไปแล้ว...ถ้าไม่เสียแม่ไป...ทำไมคนเราต้องรอให้สูญเสีย  ถึงจะรู้คุณค่าของคนที่เรารัก...” พสุพึมพำแล้วยิ้มหยันให้ตนเอง  น้ำตาร่วงลงบนคีย์เปียโนโดยที่ชายหนุ่มไม่คิดจะเช็ด  ริวหยุดเล่นหันกลับมาดึงตัวพสุเข้าไปกอดไว้แน่น

“เลิกโทษตัวเองเถอะครับ...พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”

“ถ้าพี่ยอมเซ็นให้...เขา...เอาที่บ้านสวนไปจำนองตั้งแต่แรก...พี่คงไม่ต้องเสียแม่ไป...”

“พี่ก็บอกเองว่านั่นเป็นสมบัติของคุณตา  ยังไงพี่ก็ปล่อยให้เอาไปจำนองไม่ได้”

“...แต่ถ้าเทียบกับชีวิตแม่...พี่เชื่อว่าคุณตาก็คงยอมให้เขาเอาไปจำนองเสียดีกว่า...พี่โง่เองที่เห็นของนอกกายสำคัญจนไปยึดติดกับมัน...ทั้งที่ค่ามันเทียบกับชีวิตแม่ไม่ได้เลย...ทำไมพี่ถึงโง่แบบนี้”

“มันไม่ใช่ความผิดพี่หรอก  เชื่อริวเถอะครับ  เชื่อริวนะพี่” ริวกอดพสุไว้แน่น  รู้สึกได้ถึงน้ำตาอุ่นชื้นบนไหล่  เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก  พยายามข่มน้ำตาไว้  เขาจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว  เขาต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้พสุ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  เขาจะปกป้องพสุจากความเจ็บปวดทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้








(*Gloomy Sunday บทเพลง Gloomy Sunday "วันอาทิตย์ที่แสนเศร้า" ประพันธ์โดยนักกวีชาวฮังการีผู้หนึ่ง  เพลงนี้ได้ชื่อว่าเป็นบทเพลงแห่งความตาย  เพราะเมื่อเพลงนี้เผยแพร่ออกไป  กลายเป็นสาเหตุให้คนฆ่าตัวตายหลังจากได้ฟังเพลงนี้ถึง 200 คน
(ขอบคุณข้อมูลจาก http://writer.dekd.com/Miss_killer/writer/view.php?id=232885 และ http://www.jabchai.com/main/view_joke.php?id=5922 )

(**Mary had a little lamb  เพลงหนูมาลีมีลูกแมวเหมียว)

…………………………………………………..

[NONSENSE]

คิดถึงแม่ อ่า...



เป็นกำลังใจให้พี่ไผ่ นา..

ให้คนแต่งด้วย ค่ะ

 

[qq_oo]

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา

และก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ยากจะยอมรับได้

สุ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Tageszeit]

เศร้าจัง เป็นกำลังใจให้พี่ไผ่ครับ

[mimirin]

ถูกต้องน้องริว  ต่อไปนี้ตัวเองต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนะ  

เป็นกำลังใจให้พี่ไผ่กลับมาเข้มแข็งได้เหมือนเดิมค่ะ

ปล.  พูดถึงดราม่า  ดราม่าก็มา  

[THiiCHA]

อิ่มม  มาม่ารสต้มโคล้ง

สงสารพี่ไผ่

 

[Little Devil]

 
+1

[lomekung]

 

[EunJin]

พี่ไผ่สู้ๆๆๆๆ อย่าคิดมากนะคะ แฟนคลับเป็นห่วง ^ ^

[yayee2]

 :monkeysad:เข้าใจคนที่รักและผูกพันใกล้ชิดกับแม่มากๆเช่นไผ่อ่ะ
 :กอด1:ปลอบไผ่

[SweetSmile]

สงสารพี่ไผ่จังเลย

น้องริวดูแลพี่ไผ่ดี ๆ นะ
ช่วงนี้พี่ไผ่กำลังต้องการกำลังใจอย่างมาก
ถ้ามีน้องริวอยู่ข้าง ๆ
พี่ไผ่ต้องผ่านความทุกข์นี้ไปได้แน่นอน