หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[CIndY59]

แม่พี่ไผ่เสีย พ่อโคม่า พี่ไผ่เสียใจ ริวก็ไม่ต่าง

แต่อ่านแถวนี้เป็นยิ่งกว่านั้นค้า เหมือนตกนรกกันเลยที่เดียว   
มาต่อไวไวเถอะนะค่ะ ไม่เอามาม่าแล้ว (มุกแป๊ก)

อยากกระโดดกัดพวกเจ้าหนี้จริงๆ หมั่นไส้ น้องริวขาจัดการเอาเงินอุดปากมันเลยค่ะ


ปล.บีบคั้นหัวใจโคตร

[yayee2]

 
ตอนก่อนๆหน้านี้ ก็โกรธคุณพรเทพแทนคุณสุดาและไผ่เหมือนกันแหละ
แต่ตอนนี้เห็นสภาพแล้วโกรธแกไม่ลงแระ มีแต่ความสังเวชแทน
ขอปลอบใจน้องไผ่และบรรดาFCของน้องไผ่ รวมทั้งตัวดิฉันเอง
ด้วยคำประพันธ์นี้ (จำได้ว่าเคยใช้ปลอบคนในบอร์ดนี้ไปแล้วด้วย ขอเอาของเก่ามาเล่าใหม่ละกัน)

                                      ชวนคิดชวนไตร่ตรอง           นราผอง ณ ยามตรม
                           ตกอับทุกข์ทับถม                          บ่ ฝังจมเสมอไป
                                      ย่อมมีวันเสื่อมหาย             ประดุจสายพิรุณใส
                           จากทุกข์กลับสุขใจ                       สว่างจิตเสมอสูรย์
                                      มีมืดจึ่งมีแจ้ง                    สว่างแสงและจำรูญ
                            มีทุกข์มีอาดูร                              ก็ย่อมมีสุขานันท์
                                       ความหวังดังแสงทอง         ประภาผ่องนะพรายพรรณ
                             คราเมฆฝนแปรผัน                       จะโชติหล้าประดุจเดิม

หลังพายุผ่านพ้น ท้องฟ้าย่อมสดใสสวยงาม


ป.ล. "สังเวช" แปลว่า รู้สึกเศร้าสลดหดหู่ต่อผู้ที่ได้รับทุกขเวทนา
ที่ต้องแปลให้ด้วย ดิฉันกลัวบางท่านจะคิดความหมายคำนี้ไปทางลบเจ้าค่ะ

[Anonymus]

             

         ชวนคิดชวนไตร่ตรอง           นราผอง ณ ยามตรม
                           ตกอับทุกข์ทับถม                          บ่ ฝังจมเสมอไป
                                      ย่อมมีวันเสื่อมหาย             ประดุจสายพิรุณใส
                           จากทุกข์กลับสุขใจ                       สว่างจิตเสมอสูรย์
                                      มีมืดจึ่งมีแจ้ง                    สว่างแสงและจำรูญ
                            มีทุกข์มีอาดูร                              ก็ย่อมมีสุขานันท์
                                       ความหวังดังแสงทอง         ประภาผ่องนะพรายพรรณ
                             คราเมฆฝนแปรผัน                       จะโชติหล้าประดุจเดิม

 
ขออนุญาตเก็บไว้อ่านนะคะ  เพราะมากๆค่ะ   ถ้าไม่ติดว่าแต่งไปแล้วจะเอาไปใส่ในเนื้อเรื่อง  แหะๆ
 

[nut_ml]

อ่านทั้งวันเลย ตามทันแล้วครับ สนุกมากๆ รีบมาต่อไวๆนะครับ ^^

[indy❣zaka]

เรื่องนี้ต้องอ่านเวลาหิวข้าวค่ะ 

อ่านแล้วอืดเลยทีเดียว มาม่าเต็มท้อง   

[sang som]

มาม่าสุดๆ

[a_tapha]

คิดว่าตอนที่แล้วบีบหัวใจแล้วนะ
แต่ตอนนี้มันยิ่งกว่าอีก

[akihito]

มาม่าอืดขึ้นนคอเลยค่ะ
พี่ไผ่

[pasallatel]

ไผ่น่าสงสารง่ะ เริ่มจะดราม่าเข้าขั้นแล้วสิ (เข้าขั้นอ่านไปน้ำตาร่วงไปง่ะ )

ตอนต่อไป ตอนต่อไป มาเร็วๆ น้า คิดถึงค่ะ

[samsoon@doll]

เสียน้ำตามาเยอะ อยากจะเสียเลือดบ้างอะไรบ้างอ่ะค่ะป้าฃา อิอิ

[sarama]

นานๆโผล่มาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ 

[spring]

ตอนที่ 81




คืนนี้จะเป็นการสวดพระอภิธรรมคืนสุดท้ายและจะเผาในวันพรุ่งนี้  พสุจึงจำต้องกลับไปเร็วกว่าปกติเพราะคาดว่าคืนสุดท้ายคนคงมากันมากกว่าทุกคืน

ทันทีที่ลงจากรถก็เจอกับกองทัพนักข่าวที่ดูเหมือนจะมากกว่าเดิมเกือบเท่าตัวจนพสุแปลกใจ  และชายหนุ่มก็ได้คำตอบทันทีที่นักข่าวคนแรกปรี่มาถึงตัว


“จริงหรือเปล่าคะน้องไผ่ที่ว่าคุณพ่อไปติดหนี้ไว้เป็นร้อยล้านจนจะโดนฟ้องล้มละลายน่ะค่ะ”

“อะไรนะครับ  หนี้อะไรนะ?” พสุถามด้วยความงุนงงกับข้อมูลของนักข่าว  เขาไม่คิดว่าบิดาจะมีหนี้สินมากมายขนาดนั้น

“มีคนให้ข่าวค่ะ  ว่าคุณพรเทพไปสร้างหนี้สินไว้  เกือบๆ สามร้อยล้านแน่ะคะ  ตอนนี้เขากำลังจะฟ้องล้มละลาย จากคุณพรเทพนะคะ”


พสุสะอึก นี่เองเขาถึงไม่เจอบรรดาเจ้าหนี้ของบิดาที่บอกไว้ว่าจะมาตกลงเรื่องหนี้สินด้วย  แสดงว่าคนเหล่านี้วิ่งโร่มาฟ้องนักข่าวแทนที่จะรอเคลียร์หนี้สินกับเขาอย่างที่คุยกันไว้


“ไผ่คะ...ตกลงว่าเป็นความจริงใช่มั๊ยคะ  แล้วอย่างนี้จะทำยังไงละคะ  ถ้าเกิดทางโน้นเขาฟ้องร้องขึ้นมา?”


สีหน้าของพสุนั้นจืดเจื่อนด้วยความสับสนและอับอาย  แต่ริวนั้นตาเป็นประกายวาววับด้วยความโกรธ  เด็กหนุ่มแทรกตัวเองเข้าไปบังหน้าพสุไว้เป็นจังหวะเดียวกับที่กรเวชแหวกนักข่าวเข้ามาถึงตัวพสุพอดี


“ขอโทษนะครับ  ผมว่าเรื่องนี้เป็นแค่ข่าวโคมลอยแล้วล่ะ  เอาอย่างนี้ดีกว่านะครับ  ขอให้เสร็จจากงานคุณแม่น้องไผ่ก่อน  แล้วทางบริษัทจะให้น้องไผ่เปิดแถลงข่าวเรื่องคุณพ่อ  แต่ตอนนี้แขกผู้ใหญ่มาเต็มงานแล้ว  ขออนุญาตให้น้องไปต้อนรับแขกก่อนนะครับ...ไปเร็วไผ่  เราเป็นเจ้าภาพ  ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่เหมาะ” กรเวชหันไปบอกพสุแล้วพยักหน้าเรียกคนของบริษัทที่เขมชาติส่งมาช่วยงาน  ให้เข้ามาช่วยกันนักข่าวออกไป

“เดี๋ยวสิครับไผ่  แล้วอาการป่วยของคุณพรเทพละครับ...”

“แล้วน้องไผ่จะแถลงข่าววันไหนละคะ”


นักข่าวยังตามเซ้าซี้ไม่เลิก  เพราะข่าวเสียหายแบบนี้น่าสนใจเสียยิ่งกว่าข่าวเจ็บป่วยของบิดาพสุ  กรเวชดึงพสุออกมาจากวงล้อมนักข่าว  โดยไม่สนใจสายตาแห่งความไม่พอใจ  เขาเหลือทนแล้วกับสภาพที่พสุต้องเจออยู่ในตอนนี้  

ริวเดินตามหลังพสุไปติดๆ  เด็กหนุ่มเหลือบมองสีหน้าเหี้ยนกระหือรืออยากได้ข่าวของบรรดาสื่อมวลชนที่ตาม หลังพสุมาแล้วก็ได้แต่เม้มปากด้วยความไม่พอใจ  แต่เมื่อกรเวชพาพสุเข้าไปในศาลาที่ตั้งศพ  บรรดานักข่าวก็ไม่ได้ตามเข้าไปรุมล้อมอีก  เพราะภายในงานมีแขกผู้ใหญ่ค่อนข้างมาก  การรักษาความปลอดภัยจึงเข้มงวด  สื่อมวลชนส่วนใหญ่จำต้องรออยู่ด้านนอก  หากจะเข้าไปในศาลา  ต้องไม่นำอุปกรณ์ถ่ายภาพรวมถึงเทปบันทึกเสียงเข้าไป  เพื่อไม่ให้รบกวนแขกที่มาร่วมงาน  พอเข้าไปในศาลา  เพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ ที่รออยู่ในศาลาก็ลุกมาตบบ่าตบไหล่ให้กำลังใจพสุ

กรเวชเดินนำพสุ  ไปไหว้แขกผู้ใหญ่ที่มานั่งรอฟังสวดพระอภิธรรม  ริวกับเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ  ก็เดินตามหลังพสุไปติดๆ เพราะแขกที่มาร่วมงานมีทั้งแขกของครอบครัวพสุและแขกของบริษัท


“จะไปไหน?” พสุคว้าแขนริวไว้ทันทีที่เด็กหนุ่มทำท่าจะเดินออกไป  แทนที่จะอยู่ข้างๆ เขาเหมือนปกติ

“ไปห้องน้ำครับ”  พสุพยักหน้าแล้วปล่อยแขนเด็กหนุ่ม

“รีบไปรีบมานะ...แล้วก็เลี่ยงๆ นักข่าวหน่อยละกัน” พสุเตือนเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง  เขารู้ว่าริวโกรธนักข่าวแทนเขา แต่ถ้าไม่ปรามไว้ริวอาจจะเผลอทำอะไรให้นักข่าวจับไปเป็นประเด็นตำหนิได้

“ครับ” ริวรับคำเบาๆ  แล้ว เหลือบไปมองนักข่าวก่อนจะหันกลับมามองพสุอย่างห่วงใย  แต่เมื่อเห็นว่ากรเวชและเพื่อนๆ รายล้อมรอบตัวพสุ  เด็กหนุ่มก็มั่นใจว่าคงไม่มีใครปล่อยให้นักข่าวเข้ามากวนใจพสุได้อีก  


ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำ  ริวก็ต่อสายข้ามทวีปเพื่อจัดการกับปัญหาเร่งด่วนที่กวนใจเขามาทั้งวัน


“อลัน...ฉันอยากได้ทนายมือหนึ่งสักคน”

“จะให้จัดการเรื่องหนี้สินของพ่อพสุเหรอ”  


คำถามที่ย้อนกลับมา  แสดงถึงประสิทธิภาพคนของอลันที่ถูกส่งมาตามดูแลเขา  ไม่ว่าริวจะขยับทำอะไร  เรื่องทั้งหมดคงถูกส่งตรงถึงอลันชนิดละเอียดยิบในทันที  อลันถึงรู้เรื่องรวดเร็วขนาดนี้  ริวเหลือบตาขึ้นมองเพดานแล้วถอนใจเฮือกอย่างเซ็งๆ  แต่คิดอีกทีก็ดีที่อลันรู้เรื่องหมดแล้ว  เขาจะได้ไม่ต้องอธิบายให้มากความ


“ใช่...เร็วที่สุดด้วยนะ  ฉันไม่อยากให้เจ้าหนี้กับนักข่าวมาวุ่นวายกับพี่ไผ่อีก”

“ได้...พรุ่งนี้จะให้ทนายเข้าไปพบพสุ...”

“ไม่ต้อง!  ให้ไปเคลียร์กับบรรดาเจ้าหนี้เลย  จัดการให้เรียบร้อยก็พอ  ไม่จำเป็นต้องให้พี่ไผ่มาปวดหัวกับปัญหานี้อีก”

“นายจะจ่ายหนี้แทนพสุหรือไง” อลันย้อนถามเสียงเรียบ  เพราะแน่ใจอยู่แล้วว่าริวจะตอบว่าอะไร

“ใช่  คนของนายทำได้ใช่มั๊ยอลัน”

“แน่นอน...พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย  ส่วนเรื่องนักข่าว...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขมชาติออกโรงไป  นายไม่ต้องกังวลอะไรอีก”

“ขอบใจ”

“ริว...มีอีกเรื่อง...มีคนมาตามหานาย  ชั้นเช็คประวัติแล้ว...เขาเป็นญาติของคุณนามิ”

“ไม่จำเป็น  ชั้นไม่ต้องการญาติหลังจากที่เสียแม่ไปแล้ว  ชั้นมีพี่ไผ่คนเดียวก็พอ”

“...นายจะไม่คิดดูอีกทีเหรอ?” อลันถามเสียงอ่อนลง  ถึงอย่างไรเขาก็ยังอยากให้ริวได้ติดต่อกับญาติพี่น้องบ้าง

“ไม่!  แค่นี้นะ”

“ฉันแค่ห่วง...”


ริวกดตัดสายแล้วเม้มปากนิ่ง  ญาติงั้นเหรอ?  นึกยังไงถึงเพิ่งมาตามหาเขาเอาป่านนี้  แม่ออกจากญี่ปุ่นมาเกือบ 20 ปีแล้ว  เพิ่งนึกอยากจะนับญาติกับเขาขึ้นมาหรืออย่างไร? เด็กหนุ่มไหวไหล่  แล้วกลับไปหาพสุ  ลืมเรื่องญาติไปจากสมองอย่างรวดเร็ว

ริวตั้งใจจะเดินผ่านนักข่าวเข้าไปเงียบๆ  แต่กลับโดนรุมล้อมจนเดินหนีไม่ได้


“น้องริวคะ  น้องไผ่เขาเล่าเรื่องคุณพ่อให้ฟังบ้างหรือเปล่าคะ”

“จริงหรือเปล่าคะน้องริวที่คุณพ่อน้องไผ่เขาเป็นหนี้เกือบสามร้อยล้าน”

“แล้วน้องริวสนิทกับไผ่นี่คะ  น้องริวพอจะทราบมั๊ยคะว่า...”

“ผมคงตอบแทนพี่ไผ่ไม่ได้หรอกครับ  อยากรู้อะไร  รอถามพี่ไผ่วันแถลงข่าวดีกว่าครับ  ขอตัวนะครับ” ริวตอบเสียงเรียบๆ  แล้วเดินลิ่วๆ ไปยืนข้างพสุที่ตอนนี้ออกไปยืนรอรับแขกอยู่หน้าศาลา  ชายหนุ่มหันกลับมามองอย่างเป็นห่วง  แต่กรเวชเป็นคนถามขึ้นมาเสียก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าริว”

“แค่พยายามถามเรื่องพี่ไผ่ครับ  ริวก็ตอบว่าให้รอถามพี่ไผ่วันแถลงข่าว”

“อืม  ดีแล้วล่ะ...” กรเวชพยักหน้าอย่างพอใจก่อนจะหันไปไหว้แขกผู้ใหญ่อีกท่านที่เพิ่งมาถึง

“เฮ้อ! ตามจิกตามกัดไม่ปล่อยจริงๆ ไอ้พวกนี้”  ไวยากรณ์บ่นพึมพำหลังจากที่รอจนแขกเดินคล้อยหลังไปแล้ว

“อย่าพูดอย่างนั้นไวย์  มันคือหน้าที่เขา  เขาเป็นสื่อก็ต้องหาข่าวให้ได้...ส่วนจะบอกแค่ไหน  ก็เป็นสิทธิ์ของเราที่จะเปิดพื้นที่ส่วนตัวให้เขาแค่ไหน...การไปเหวี่ยงใส่สื่อไม่ใช่ทางแก้ปัญหา  แต่เป็นการสร้างปัญหา  เข้าใจมั๊ย” กรเวชดุเสียงเขียว  เพราะวันนี้มีสื่อมาถามไวยากรณ์เรื่องบิดาของพสุ  ผลก็คือโดนไวยากรณ์ย้อนกลับด้วยคำพูดทำนองที่ว่าเขาไม่เคยสอดจมูกไปยุ่งเรื่องส่วนตัวพสุ  เลยโดนนักข่าวเขียนข่าวด่ายับ

“สาธุ๊...พี่ดลขอยืมยี่สิบดิ๊  จะติดกัณฑ์เทศน์ซะหน่อย” พูดจบไวยากรณ์ก็เผ่นไปยืนเสียห่างพ้นระยะมือของกรเวช

“เดี๋ยวเถอะ  ทะลึ่งนักนะ...”  กรเวชพึมพำด่าเบาๆ  เพราะแขกอีกกลุ่มกำลังเดินเข้ามา


........................................


ห้องนั่งเล่นกลายเป็นห้องนอนอีกคืน  เมื่อกลับจากวัดพสุก็เลือกจะนั่งกอดหมอนนิ่งๆ อยู่บนพรมกลางห้อง  ขณะที่ริวประจำอยู่หน้าเปียโน  เพลงแล้วเพลงเล่าที่ผ่านปลายนิ้วส่งท่วงทำนองอ่อนโยนแทนคำปลอบประโลมจนพสุฟุบหลับไปกับกองหมอนเพราะพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนเพลีย  

ริวหยุดเล่นเมื่อสังเกตเห็นอาการหายใจสม่ำเสมอของพสุมาครู่ใหญ่ๆ  เด็กหนุ่มลุกเข้าไปหยิบผ้านวมผืนใหญ่ออกมาห่มให้พสุแล้วลดอุณหภูมิลงอีก  ก่อนจะกลับมาสอดตัวลงในผ้าห่มผืนเดียวกัน   ริวดึงตัวพสุเข้ามากอดซ้อนไว้ข้างหน้า  ให้ศีรษะของพสุหนุนอยู่บนไหล่พอดี  แล้วโอบแขนไว้รอบเอวพสุแน่น  จมูกโด่งจรดบนผมนิ่มสูดกลิ่นหอมอบอุ่นไว้ในอก  แล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น


“พี่รู้ใช่มั๊ยว่าพี่มีริว...ริวรักพี่นะ”  เด็กหนุ่มกระซิบเบาๆ  แล้วหลับตาลงแต่กลับต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วเรียวที่สอดเข้ามาประสานกับมือของเขากระชับทั้งที่ยังหลับสนิท  ริวยิ้มกับความมืดแล้วขยับวงแขนที่ซ้อนกันให้แน่นยิ่งขึ้น  เสมือนจะยืนยันว่าอ้อมแขนของเขาจะกอดพสุไว้แบบนี้ตลอดไป



........................................................................................



กลุ่มควันสีดำบนยอดปล่องค่อยๆ จางลงทีละน้อย  เช่นเดียวกับความเริงร้อนของตะวันยามบ่ายที่ค่อยๆ ลดลงจนเหลือเพียงลำแสงสีเหลืองอบอุ่นสาดส่องทุกสรรพสิ่งให้ทอดเงายืดยาวไปบนลานคอนกรีต

พสุถอนใจยาวเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆ ที่มาโอบไหล่เขาไปกอดไว้แน่น...


“กลับบ้านกันนะพี่”

“อืม...แม่ครับ  กลับบ้านกันนะครับ”  พสุเงยหน้าขึ้นกระซิบบอกกับสายลม  แล้วประคองกระถางธูป  ไปขึ้นรถตู้ และต้องคอยต่อธูปไปตลอดทางจนถึงบ้านสวน  พสุยกกระถางธูปเดินนำริวขึ้นไปห้องพระชั้นบน  ส่วนริวถือรูปของสุดาเดินตามขึ้นไปติดๆ  เมื่อเข้าไปในห้องพระ พสุนำกระถางธูปไปวางบนถาดรองหน้าโต๊ะ  ขณะที่ริววางกรอบรูปสุดาลงบนโต๊ะเล็กห่างจากโต๊ะหมู่บูชาไม่มากนัก    พสุยังนั่งมองรูปมารดานิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงหันมากราบพระ

“หลวงพ่อครับ  ไผ่ฝากแม่ด้วยนะครับ” พสุอธิษฐานเบาๆ หลังจากกราบพระเสร็จ  แล้วถึงขยับมายังรูปของมารดา

“...แม่ครับ  ไผ่อยากพาแม่ไปอยู่บ้านไผ่ แต่คิดว่าแม่คงอยากอยู่ที่นี่มากกว่า  ส่วนเรื่องที่แม่เคยคุยกับไผ่  ไผ่ไม่ลืมนะครับ  พรุ่งนี้ไผ่จะจัดการให้เรียบร้อย  แต่ตอนนี้ไผ่ต้องไปหาพ่อที่โรงพยาบาลก่อนจะหมดเวลาเยี่ยม...แม่ช่วยคุ้มครองพ่อ  ให้พ่อหายเร็วๆ ด้วยนะครับ”  พสุกระซิบบอกมารดา  แล้วก้มลงกราบดุจเดียวกับที่เคยกราบลงบนตักของแม่  หยาดน้ำที่หยดลงบนกระดานขัดเป็นเงา  แสดงความอ่อนแอของเขาอีกครั้ง  


ริวกราบพระและกราบรูปของสุดาแล้วนั่งรอพสุเงียบๆ  ทั้งที่อยากจะกอดปลอบพสุใจแทบขาด  แต่เด็กหนุ่มก็ยั้งตัวเองไว้  เพราะรู้ดีว่าไม่เหมาะไม่ควรกับสถานที่

พอทั้งคู่ลงมาชั้นล่าง  ก็เจอป้าใจมานั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวก่อนแล้ว  


“คุณไผ่คะ...พรุ่งนี้ป้าจะไปบวชนะคะ...” ป้าใจบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  ทั้งที่ดวงตายังแดงก่ำ

“ไปไหนนะครับป้า?”

“ป้าจะไปบวชชีอยู่ที่วัดค่ะ...ตอนนี้ป้าไม่มีอะไรให้ห่วงแล้ว  ไม่มีคุณดาซะคนป้าก็อยู่บ้านนี้ไม่ได้...ป้าขอไปอยู่ที่วัดดีกว่าค่ะ...จะได้ปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ จนกว่าจะตาย”

“ป้าจะไปบวชวัดไหนครับ”

“วัดที่เคยไปปฏิบัติธรรมกันประจำนั่นแหละค่ะ  เดี๋ยวป้าให้พวกเด็กๆ มันพาไปส่ง...ส่วนบ้านนี้  ไอ้จิตมันอาสาจะดูแลให้”

“แต่จิตต้องทำงานประจำนี่ครับป้าใจ  แล้วเมียเขาจะไม่ว่าอะไรเหรอ” พสุถามด้วยความไม่สบายใจนัก  เกรงว่าเรื่องดูแลบ้านสวนจะกลายเป็นปัญหาให้หลานชายป้าใจ

“มันจะมาอยู่ที่บ้านคนงานกันทั้งผัวทั้งเมียแหละค่ะ  คุณดาอุตส่าห์ส่งเสียให้มันเรียนหนังสือจนจบเกษตร  จะว่าไปมันก็เหมือนเด็กในบ้าน  ถ้าคุณไผ่จะให้ทำอะไรก็สั่งมันได้นะคะไม่ต้องเกรงใจ”

“ป้าใจครับ  เรื่องไปวัดไม่ต้องให้ใครไปส่งนะครับ  พรุ่งนี้ไผ่จะมารับ...เพราะแม่เคยสั่งไผ่ไว้  ว่าถ้าแม่...ไม่อยู่แล้ว  ไม่ให้เอาแม่ไปลอยอังคาร  แต่ให้เอาเถ้าถ่านไปโปรยที่วัด...แม่บอกว่า  แม่ขอเจ้าอาวาสไว้แล้ว  ท่านอนุญาต...แม่อยากอยู่ที่นั่นมากกว่า...”


ป้าใจนั่งนิ่งอั้นน้ำตาไหลพรากอยู่ครู่หนึ่ง  ถึงได้พยักหน้า


“ค่ะ...คุณดาก็เคยสั่งป้าไว้  แต่ป้าไม่กล้าบอกคุณไผ่...ก็ดีค่ะ  ป้าจะได้ไปอยู่ข้างๆ คุณดา...เผื่อวันที่ป้าตาย  คุณดาเธออาจจะมารับ...”

“ป้าอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ...ตอนนี้นอกจากพ่อ  ไผ่ก็เหลือป้าใจคนเดียวนะครับที่เป็นญาติผู้ใหญ่...เป็นตัวแทนของแม่...ป้าใจต้องอยู่กับไผ่ไปอีกนานๆ นะครับ” พสุขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเบา  แค่คิดว่าจะต้องเสียใครไปอีกเขาก็ใจวูบหายไปหมดแล้ว  ป้าใจพยายามฝืนยิ้ม  มืออูมลูบหัวพสุเบาๆ อย่างรักใคร่และสงสาร

“พ่อคุณของป้า...ป้าไม่รู้อนาคตนี่คะคุณไผ่...ถ้าเลือกได้  ป้าก็อยากจะอยู่กับคุณไผ่นานๆ...แต่ป้าแก่มากแล้ว  ป้าไม่กล้าสัญญาหรอกค่ะ...คุณไผ่ต้องเข้มแข็งนะคะ...คุณไผ่ยังมีคุณเทพที่ต้องคอยดูแลท่านอีกคน...ตายจริงป้าก็มัวชวนคุย  คุณไผ่จะรีบไปหาคุณเทพไม่ใช่เหรอคะ  รีบไปเถอะค่ะ  เดี๋ยวตื่นมาไม่เจอใครท่านจะว้าเหว่”

“ครับ...พรุ่งนี้ไผ่จะมารับแต่เช้านะครับ” พสุรับคำแล้วบีบมือป้าใจเบาๆ ก่อนจะไหว้ลา

“ค่ะ...เดินทางปลอดภัยนะคะ  คุณริวอย่าขับรถเร็วนักนะคะ  ฝากคุณไผ่ของป้าด้วย”

“ครับ” ริวรับคำแล้วไหว้ลาป้าใจ  ก่อนจะขับรถพาพสุกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง.........


พสุยกมือผอมขึ้นมากุมไว้  พรเทพยังหลับสนิท  และพยาบาลที่เฝ้าก็ยืนยันว่าวันนี้เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาเลย  แต่อาการยังทรงตัวอยู่  พสุนั่งเฝ้าจนพยาบาลเข้ามาเตือนเพราะหมดเวลาเยี่ยม


“พ่อครับ...พรุ่งนี้ไผ่จะมาหาพ่ออีกนะครับ...แต่คงต้องเป็นตอนบ่าย  เพราะตอนเช้าไผ่ต้องไปหาแม่ก่อน...พ่อหายเร็วๆ นะครับ...ไผ่รอพ่ออยู่นะ” พสุวางมือของพรเทพลงแล้วคลี่ผ้าออกห่มให้อย่างเบามือ  ก่อนจะเดินตามริวออกมาจากห้อง……………


พสุเหลือบมองความวุ่นวายของการจราจรนอกรถ  ก่อนจะถอนใจยาวอย่างล้าๆ  ชายหนุ่มเกือบสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็มีผ้าเย็นๆ มาแตะที่ใบหน้า


“เช็ดหน้าหน่อยนะครับ” ริวยื่นผ้าขนหนูแช่เย็นมาให้  ปกติพสุจะมีผ้าขนหนูติดรถไว้เสมอ  เพื่อให้ริวเช็ดมือเช็ดหน้าเวลาที่ต้องเจอกับคนมากๆ  เพราะแม้ริวจะปรับตัวเรื่องเกลียดสัมผัสได้แล้ว  แต่การได้เช็ดมือเช็ดหน้าจะช่วยให้ริวรู้สึกดีขึ้น...ไม่คิดว่าวันนี้คนที่ต้องพึ่งผ้าขนหนูแช่เย็นจะเป็นเขาเสียเอง

“ริว...”

“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำแล้วหันกลับมามองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยจนพสุรู้สึกตื้นในอก

“เหนื่อยมั๊ย...เบื่อหรือเปล่าที่ต้องมาเป็นเพื่อนพี่แบบนี้ทุกวัน...ถ้ายังไงริวไม่ต้อง...”  พสุพูดไม่ทันจบริวก็ตอบสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  ราวกับรู้อยู่แล้วว่าพสุจะพูดอะไรต่อไป

“ไม่เหนื่อยแล้วก็ไม่เบื่อครับ  ริวอยากอยู่กับพี่  ไม่ว่าจะที่ไหนริวก็อยากอยู่ด้วย”

“แต่พี่เกรงใจ...ริวขับรถพาพี่ตระเวนไปโน่นไปนี่ทุกวัน  แล้วยังต้องมานั่งเงียบๆ ในห้องคนป่วยเป็นเพื่อนพี่อีก”

“พี่ไผ่ได้อยู่กับพ่อแล้วมีความสุขมั๊ย?” แทนที่จะตอบคำถามริวกลับเป็นฝ่ายถามพสุแทน

“มีสิ...พี่กับพ่อ...เราแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้เลยนะ  จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกันนานๆ  ตอนนั้นพี่ยังเด็กๆอยู่เลย  พ่อเขางานยุ่งตลอดเวลา...ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน...ริวถามทำไม”

“ริวอยากบอกว่า  ถ้าพี่มีความสุขที่ได้อยู่กับพ่อ  ริวก็มีความสุขที่ได้อยู่กับพี่...ถึงจะนั่งเงียบๆ  ไม่ต้องพูดอะไรกัน  ริวก็มีความสุข”


พสุพูดไม่ออก  แต่หัวใจแห้งแล้งด้วยความทุกข์ดูเหมือนจะค่อยชื่นขึ้นเล็กน้อย  อย่างน้อยๆ  ก็อุ่นใจว่ายังมีริวอยู่ข้างๆ อีกคน……………..


……………………………………………………….

[treerat002]

มาม่าจากเรื่องพี่ไผ่ แล้วก็จะมาต่อเรื่องของหนูริวหรอคะ 

แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่าน NC หล่ะเนี่ย 

หวังว่าญาติของแม่หนูริวคงจะไม่ทำความเดือนร้อนให้นะ (ถึงแนวโน้มมันจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ) 

ตอนนี้แอบดีใจที่อลันโผล่มา ถึงจะแวบ ๆ 

ตามติดต่อไปค่ะ สู้ ๆ 

[SuSaya]

จิ้มไม่เคยทันอ่ะ 
แต่ว่า...ญาติริวจะโผล่อย่างนี้จะไม่เป็นปัญหาหรอคะ? ไม่รู้จะมาดีหรือหวังผลอะไรรึเปล่าสิ
แล้วริวก็ต้องระวังมาก ๆ เรื่องใช้หนี้ให้ไผ่ด้วยนะ...พี่เขารู้ขึ้นมาเดี๋ยวจะกลายเป็นการทำอะไรโดยพลการแล้วจะพาลคิดว่าดูถูกกันไปนี่สิ

กรี๊ดดด!!!!!! อลันกลับมามีบทอีกครั้ง
รอ nc 

[PandP]

มาม่าน้ำข้นรสเข้มสุดๆเลยนะคะเนี่ย

[ammer]

ยังไงพี่ไผ่ก็ยังมีริวอยู่นะ
พอได้ยินชื่ออลันรู้สึกว่าไม่ว่าปัญหาอะไรก็จะแก้ได้หมด

[aphanite]

เริ่มหวานนนน
หลังจากขมขื่นกะมาม่ามากนาน
แต่เค้าโครงญาตินู๋ริวโผล่มาโน่นน

อืมมม ไม่ค่อยน่าไวใจ
ดูกันต่อไปอ่ะเน๊อะ

[maho]

หวังว่ามาม่าจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ดีใจสุดที่อลันกลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง

[amito]

เมื่อก่อนอาจจะบอกได้ว่าพี่ไผ่เป็นลมหายใจของริว แต่วันนี้ริวเป็นลมหายใจของพี่ไผ่นะ

แค่ขอให้มีกันและกันอยู่ข้างๆ ทางเดินข้างหน้าจะเป็นอย่างไร  :n1:ขอแค่มีอีกมือหนึ่งเป็นที่ยึดเอาไว้แค่นั้นก้อพอแล้ว

[Saffron]

สงสารพี่ไผ่


หลังจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วใช่ไหมค่ะ ไรทเตอ


แต่วี่แววมาม่าลอยมาแต่ไกลเชียวค่ะ
ฮ่าาาาาๆๆๆ

[A-J.seiya*]

น้องริว แลดูจะมีดราม่านะ
ญาติมาจากไหนล่ะน้ออออออ
แต่ว่าน้อง น้องริวรวยจริงๆ จ่ายหนี้แทนพี่ไผ่ไปแค่ไม่กี่ร้อยล้าน โฮะๆ
ยังไงต่อ ,, รออยู่นะคะ

[pasallatel]

เฮ้อ.......  เครียดแทนไผ่

เรื่องไผ่ยังไม่ทันจบ เรื่องริวคามมาอีกแล้ว

จะเป็นญาติแบบไหนน้า อยากรู้ๆๆ

[yoyo]

พอได้ยินชื่ออลันรู้สึกว่าไม่ว่าปัญหาอะไรก็จะแก้ได้หมด

เน๊ออ  คิดเหมือนกัน
ของเค้าขลังจริงๆ

[SweetSmile]

และแล้วน้องริวก็ช่วยพี่ไผ่ใช้หนี้
แต่ไม่บอกพี่ไผ่ก่อนถ้ารู้ทีหลังพี่ไผ่จะโกรธมั้ยเนี่ย

แล้วญาติของน้องริวคือใครกัน
จะมาทำไมเนี่ยก็ไม่เคยติดต่อน้องริวเลยนี่นา

หลังจากนี้จะเลิกเศร้าแล้วใช่มั้ยคะ
สงสารพี่ไผ่จังเลย

[eve2011]

 

[Piaanie]

เมื่อไหร่พายุจะผ่านไปซะทีนะนี่ พี่กับน้องจะได้หนุงหนิงๆกันซักที 

[lovevva]

 

[EunJin]

เริ่มค่อยๆหวานทีละนิดๆ อยากรู้จังค่ะว่าคุณอลันจะจัดการยังไง ^w^

[iota]

วันหนึ่งนอนได้ 3 ชั่วโมง ติดต่อกัน 3 คืน
แถมได้เสียนำ้ตาตั้งแต่วันแรกที่อ่านจนถึงคืนนี้
หมดกระดาษซับนำ้ตาแล้วครับ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ
คืนนี้ได้แต่ขอบคุณ คนแต่งและคนโพส ไว้ก่อน
เพราะไม่ไหวแล้วครับตอนนี้ ดวงตากลายเป็นหมีแพนด้า
ไปเรียบร้อยแล้วคร่้บ

[Little Devil]

 
+1