หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[puppyluv]

เอิ่มมมม เค้าน้ำตาซึมอีกตอนแล้วอ่า
อีกนานมั้ยกว่าฝนจะหยุดตก ฟ้าจะได้สดใส อือออออออ

[ChiOln]

แว๊กกกกก อะไรจะเศร้าขนาดนี้ สงสารผสุหน่อย

 TToTT"

[n2]

พี่ไผ่เพิ่งเสียแม่
ตอนยังเสียพ่ออีกน่าสงสารมาก

[n2]

พี่ไผ่เพิ่งเสียแม่ตอนยังเสียพ่ออีกน่าสงสารมาก

[milky way]

   พี่ไผ่ ถึงพี่ไผ่จะทนได้
แต่เราทนไม่ได้แล้วน่ะ  ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายสุดท้าย
ที่พี่ไผ่ต้องเจอ

[SuSaya]

รู้สึกได้เลยว่าไผ่ไม่ไหวแล้วอ่ะ...

[@StaR@]

พี่ไผ่ สงสารพี่ไผ่ที่สุดเลยเรื่องเข้ามาตลอด
แล้วนี่ดูสิแม่เพิ่งเสียไม่กี่วันต่อมาก็พ่ออีก
หลังจากนี้จะเป็นยังไงไม่อยากจะคิดเลย
ขอให้เรื่องเศร้ามันผ่านไปเร็วด้วยเถอะ
 

[Kfc_Pizza]

ทำไมโชคชะตา
ช่างทำรุ่นแรงกับไผ่จัง
น้องริวดูพี่เขาให้ดีๆนะ
 

[jay_tt]

อะไรเนี่ย น้ำตาหมดตัวแล้วนะ

เฮ้อ....

[jay_tt]

 

[sukie_moo]

แน่นที่อก  ปวดกระบอกตา แอบร้องไห้ไปกับพี่ไผ่
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆเลยเชียว

[punchnaja]

พี่ไผ่...น่าสงสารจัง

เดี๋ยวต้องโทษตัวเองอีกแน่ๆที่ไม่ทันได้เปิดเพลงของครูให้พ่อฟัง

เหลือแต่ริวแล้วสิเนี่ยT^T

[punchnaja]

พี่ไผ่...น่าสงสารจัง

เดี๋ยวต้องโทษตัวเองอีกแน่ๆที่ไม่ทันได้เปิดเพลงของครูให้พ่อฟัง

เหลือแต่ริวแล้วสิเนี่ยT^T

[cheyp]

ง่า มีแต่เรื่องไม่ดีมารุมเร้าพี่ไผ่จัง
น่าสงสารอ่า
 

[yayee2]

 :monkeysad:หวังว่าจะเป็นคลื่นแห่งความทุกข์ก้อนสุดท้าย ที่จะกระแทกไผ่จนล้มไม่เป็นท่าน่ะ
แต่มือน้องริวจะฉุดพี่ไผ่ให้ลุกยืนได้อีกครั้ง และเป็นหลักประคองกายพี่ไผ่ให้ยืนอย่างมั่นคง
เพื่อก้าวไปข้างหน้าได้อย่าเข้มแข็งแน่

[~tai~]

  หวังว่าริวคงทำให้พี่ไผ่ดีขึ้นได้

[nunamicky]

สงสารพี่ไผ่จัง
มาไม่ทันดูใจพ่อ

[aekporamai2]

จุกสุดๆๆๆ..จุกมาก..ไม่มีคำบรรยาย..ไม่รู้..คิดไม่ออก

[katarena]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
ทำไมชีีวิตพี่ไผ่ถึงชีช้ำขนาดนี้ล่ะคะ
เล่นมากันเป็นระรอกอย่างนี้ พี่เค้าจะรับไหวเหรอ?
หนูริวเอ๋ย.. เตรียมรับบทหนักเลยนะลูก
งานนี้พี่ไผ่เปรีบเหมือนเศษแก้วที่แตก แต่โดนกระหน่ำซ้ำให้ละเอียดกว่าเดิมอีก

[spring]

ตอนที่ 83

‘สูญเสียซ้ำสอง  พสุช็อก  พ่อเสียชีวิตอีกคน’


‘เผาศพแม่ได้วันเดียว  พสุต้องจัดงานศพพ่ออีกคน’


‘มรสุมกระหน่ำ  พสุเสียพ่อซ้ำ แถมด้วยหนี้สินอีกเป็นร้อยล้าน’

หนังสือพิมพ์ทุกฉบับพาดหัวข่าวหน้า 1 ด้วยข้อความคล้ายๆ กันทุกฉบับ  มีบ้างที่เอ่ยอ้างถึงแหล่งข่าวพาดพิงเรื่องหนี้สินหลายร้อยล้านของพรเทพ  แต่เมื่อพสุไม่ยอมออกมาให้สัมภาษณ์ใดๆ  ก็ไม่มีหนังสือฉบับใดกล้าออกมายืนยันเรื่องนี้  เพราะแหล่งข่าวที่เคยให้ข่าวเรื่องนี้ต่างพากันปิดปากเงียบ  รวมถึงบรรดา “เจ้าหนี้” ที่เคยมาร้องทุกข์กล่าวโทษ  ก็หายเงียบไปหมด  ไม่มีใครยอมเปิดปากพูดเรื่องหนี้สินของพรเทพอีก

งานศพตลอด 3 วันของพรเทพมีแขกผู้ใหญ่มาร่วมงานมากมาย ทั้งในวงการดนตรี และบรรดาแวดวงบันเทิง  ทำให้นักข่าวที่ตามติดหวังจะหาข้อมูลขุดคุ้ยเรื่องพรเทพ  ไม่กล้าเข้าไปสัมภาษณ์แขกผู้ใหญ่เหล่านั้น   ทำได้เพียงรอให้พสุเปิดแถลงข่าวเองอย่างที่กรเวชเคยแจ้งไว้แต่แรก

ริวขยับไปยืนซ้อนหลังพสุด้วยความเป็นห่วง  แม้พสุจะต้อนรับแขกที่มาร่วมงานเผาศพบิดาด้วยสีหน้าราบเรียบ  แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ท่าทางสงบนิ่งนั้น  พสุแทบจะทรุดลงได้ทุกวินาทีอยู่แล้ว  นับตั้งแต่งานศพของสุดามาจนวันนี้  พสุแทบจะไม่แตะต้องอาหารเลยถ้าไม่คะยั้นคะยอกันจริงๆ  ผิวพรรณที่เคยสดใสหม่นหมองซีดเซียว 

ระยะเวลาไม่ถึง 10 วันพสุดูซูบลงไปจนเห็นได้ชัด  แต่ที่มากกว่านั้น  พสุไม่เคยหลับสนิทเลยสักคืน  แม้ชายหนุ่มจะยอมขดตัวอยู่นิ่งๆ ในอ้อมแขนของเขา  แต่อาการสะดุ้งผวาตื่นเป็นระยะๆ และน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลรินเงียบๆ โดยปราศจากเสียงสะอื้น  ทำให้ริวรู้สึกเหมือนพสุเปราะบางจนพร้อมที่จะแตกสลายได้ตลอดเวลาถ้ามีอะไรแรงๆ มากระทบความรู้สึกในตอนนี้  เด็กหนุ่มจึงเฝ้าระแวดระวังและตามติดดุจเงา


“พี่...กินน้ำสักนิดนะ  พี่ไม่กินอะไรเลยแบบนี้เดี๋ยวปวดท้อง”

“อืม...” พสุรับน้ำผลไม้ไปดื่มแล้วชะงัก  รีบส่งกล่องคืนให้ริวขณะที่ใบหน้าซีดเผือดลำตัวงอโค้งลงด้วยความเจ็บปวด

“พี่ปวดท้องเหรอครับ?...ทนไหวมั๊ยพี่  เดี๋ยวริวไปเอายามาให้”

“ไม่เป็นไรริว...ขอพี่นั่งพักสักแป๊บนึงคงดีขึ้น...”  พสุพยายามฝืนยิ้มให้  แต่เหงื่อซึมบนหน้าผาก  บ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้ชัดเจน  ริวประคองพสุมานั่ง  กรเวชที่ยืนรับแขกอยู่อีกด้านรีบปรี่เข้ามาหา

“ไผ่...เป็นอะไรไป?”

“พี่ไผ่ปวดท้องครับ  พี่กรดูพี่ไผ่ไว้แป๊บนะ  ริวจะไปเอายาแก้ปวดท้องก่อน”

“ได้ๆ  รีบไปเร็วๆ”

“ครับ”  ริวรีบวิ่งไปที่รถเพื่อหยิบยาในกล่องยาท้ายรถ  เด็กหนุ่มยกกล่องยามารื้อหายาแก้ปวดท้อง  ตัวหนังสือเป็นระเบียบที่เขียนข้อความกำกับบนซองยาทำให้ริวชะงัก กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที 

 

‘ยาอมแก้เจ็บคอ...อันนี้เป็นอย่างดีนะลูก...พกติดตัวไว้’


‘ยาแก้ปวดลดไข้...ก่อนกินต้องกินข้าวก่อนนะลูก...รักนะจุ๊บๆ’


‘ยาแก้ปวดท้อง...ต้องกินติดต่อกันจนกว่าจะครบนะครับลูก...พ่อคนขี้เกียจกินยา’

ริวหยิบซองเปล่าออกมาใส่ยาแก้ปวดท้อง  เพราะไม่อยากให้พสุสะเทือนใจซ้ำอีกถ้าเห็นลายมือของแม่  เด็กหนุ่มเก็บยาที่เหลือไว้อย่างเดิมแล้วรีบกลับไปหาพสุ  แต่ยังไม่ทันถึงก็ชะงักเมื่อเห็นร่างโปร่งระหงในชุดดำเรียบสนิท  ที่เดินเร็วๆแหวกนักข่าวเข้าไปหาพสุ...ริวก้มมองซองยาในมือแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหา  แม้ไม่แน่ใจว่าจะต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจหรือไม่  แต่เขาก็พร้อมจะแลกความเจ็บปวดของตนเองกับสุขภาพของพสุ


“ไผ่...แก้วเสียใจด้วยนะ”  แก้วกุดันตรงเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง  อดีตคนรักของเธอผุดลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยใบหน้าซีดขาว  แต่กลับดูสงบเยือกเย็น

“ขอบคุณครับแก้วที่มา”

“แก้วต้องขอโทษด้วยที่เพิ่งมา  แก้วเพิ่งลาได้เมื่อวานนี้เอง” แก้วกุดันรีบบอกด้วยความไม่สบายใจ  พอเธอรู้ข่าวเรื่องมารดาของพสุก็พยายามติดต่อนางแบบคนอื่นมาเดินแบบแทน  แต่ช่วงนี้งานเดินแฟชั่นเยอะจนนางแบบต้องวิ่งรอกกันสายตัวแทบขาด  กว่าเธอจะหาคนมาแทนได้  ก็กลายเป็นว่าเธอมาทันเพียงงานเผาศพบิดาของพสุเท่านั้น

“ไม่เป็นไรครับ...ที่อุตส่าห์มาก็ขอบคุณมากแล้ว...”


คำพูดสุภาพแต่ห่างเหินจนแก้วกุดันใจหายวูบ  แล้วยังแววตาว่างเปล่านั่นอีก  แม้พสุจะไม่เคยรักเธอ  แต่ดวงตาที่มองเธอก็อบอุ่น  เอื้ออาทรเสมอ ไม่ใช่แววตาที่ใช้มองคนแปลกหน้าแบบนี้...


“ไผ่...แก้ว...แก้วพร้อมจะอยู่ข้างๆ ไผ่เสมอนะ...ถ้ามีอะไรที่แก้วพอจะทำได้  ไผ่บอกนะ” แก้วกุดันพูดเพียงเท่านั้นแล้วพูดต่อไม่ออก  ความห่วงใยของเธอดูเหมือนส่งไปไม่ถึงพสุเลยแม้แต่น้อย  พสุปิดกั้นใจไว้ด้วยความเย็นชา  ว่างเปล่า...ความสูญเสียทำร้ายพสุถึงเพียงนี้เชียวหรือ...

“ขอบคุณครับ...พี่จ๋า...ขอบคุณที่มาครับ” พสุรับคำเสียงเรียบ  แล้วหันไปไหว้พี่จ๋า  ที่เดินลิ่วๆ เข้ามาหา  แก้วกุดันจึงต้องหันกลับไหว้พี่จ๋าด้วยอีกคน

“จ้ะ...ไงแก้ว  เพิ่งมาถึงเหรอจ๊ะ”

“ค่ะพี่จ๋า” แก้วกุดันรับคำแล้วหันไปเห็นริวเดินเข้ามาพอดี  เด็กหนุ่มยกมือไหว้พี่จ๋าและแก้วกุดัน  ก่อนจะเดินอ้อมไปยืนข้างหลังพสุแล้วส่งซองยากับแก้วน้ำให้...ประกายเย็นชา นิ่ง ในดวงตาของพสุไหววูบ  แก้วกุดันรู้สึกได้ทันทีว่าพสุรับรู้การมีตัวตนของริว...และริวก็ดูจะเข้าใจพสุลึกซึ้งกว่าที่เธอจะสัมผัสได้

“แก้วไปนั่งกับพี่เถอะ  ใกล้เวลาพระสวดแล้ว” พี่จ๋าหันมาชวนเพราะเหลือบไปเห็นพระสงฆ์กำลังเดินมาทางศาลา


แก้วกุดันเดินตามพี่จ๋าเข้าไปในศาลา  แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมามองพสุอีกครั้ง  เขายังคงไหว้แขกที่เข้างานมา...ราวกับหุ่นยนต์  โดยมีริวยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง  เสมือนจะเป็นหลักให้ 

ถึงจะรู้สึกน้อยใจที่พสุเห็นเธอเป็นคนอื่น...แต่อย่างน้อยแก้วกุดันก็ยังอุ่นใจที่พสุยังไม่ถึงกับปิดใจตัวเองเสียทีเดียว  เธอได้แต่ฝากความหวังว่า  ริวจะช่วยให้พสุกลับมาเป็นคนเดิมได้อีกครั้ง………..

พสุชะงักเมื่อเผชิญหน้ากับชายร่างท้วมตรงหน้า  ถึงจะเจอกันแค่ครั้งเดียวที่โรงพยาบาล  แต่พสุก็จำได้แม่นยำ  ว่าคนๆ นี้คือเจ้าหนี้รายใหญ่ของบิดาเขา


“ขอบคุณที่มางานครับ” พสุไหว้ขอบคุณแล้วอดเหลือบมองไปข้างหลังไม่ได้  ยังดีที่ริวมัวไปหาข้าวให้เขากิน จึง
เหลือเพียงเขากับเจ้าหนี้ของบิดาตามลำพัง

“เสียใจด้วยนะเรื่องพ่อ  ไม่คิดว่าพรเทพจะไปเร็วขนาดนี้เลย...ก็ เข้มแข็งไว้ละกันนะ”

“ขอบคุณครับ...ส่วนเรื่อง...เอ่อ...เรื่องคุณพ่อน่ะครับ  ผมอยากจะขอ...” พสุเอ่ยปากก่อนอย่างเกรงใจ  แม้จะรู้ว่า
สถานการณ์ไม่เหมาะสมที่จะพูดเรื่องนี้  แต่เขาก็ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาเพิกเฉยเรื่องหนี้สินบิดา

 “ทนายความของคุณนี่เคี่ยวน่าดูเลย...”

“ครับ?”

“แต่เอาเหอะ  ยังไงมันก็ไม่ใช่ความผิดพรเทพ  ส่วนที่จ่ายมานี่ก็ถือว่าคุณรับผิดชอบเยอะแล้ว...ก็ต้องขอบคุณนะที่คุณเคลียร์เรื่องเงินได้รวดเร็วทันใจจริงๆ...ไหนๆพรเทพก็เสียไปแล้ว  ผมไม่อยากจะพูดอะไรมาก  แต่อยากจะเตือนไว้นะหลานชาย  เพื่อนก๊กนี้ของพรเทพน่ะ  หาดีไม่ได้สักคน  ถ้ามันมาขอความช่วยเหลือ  หรือมาขอลงทุนลงหุ้นอะไรด้วยก็อย่าไปหลงเชื่อเด็ดขาด  พวกนี้มันไว้ใจไม่ได้หรอก  เดี๋ยวจะเสียทั้งเงินเสียทั้งชื่อเหมือนพรเทพ...ยังดีหรอกที่คุณยังกู้ชื่อไว้ให้พรเทพได้น่ะ”

“...ครับ...” พสุรับคำด้วยอาการงุนงง  หมายความว่ายังไงเรื่องทนายของเขา  ไปเคลียร์หนี้ให้บิดาแล้ว  ในเมื่อเขามัวยุ่งอยู่กับการจัดงานศพจนหัวปั่นไปหมด  แล้วจะเอาเวลาตอนไหนไปติดต่อทนาย...จะว่าไป  เขาเองก็แปลกใจตั้งแต่ไม่มีใครมาตามทวงหนี้แล้ว  ทั้งที่มีบางคนให้ข่าวกับสื่อมวลชนเพื่อบีบเขา   แต่เอาเข้าจริงกลับไม่มีใครติดต่อกลับมาเลยสักรายเดียว  รวมถึงสื่อมวลชนก็เลิกเล่นข่าวหนี้สินของพ่อ...คนเดียวที่จะจัดการเรื่องนี้ให้เขาได้  ต้องเป็นเขมชาติอย่างแน่นอน...

“ไผ่...เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะ  พอดีต้องไปธุระ” เขมชาติเข้ามากล่าวลา  หลังจากที่แขกส่วนใหญ่ทยอยเดินทางกลับไปเกือบหมดหลังวางดอกไม้จันทน์  พสุเหลียวไปมองริว  เห็นเด็กหนุ่มกำลังช่วยกรเวชส่งแขกอยู่อีกทาง  ก็รีบคุยเรื่องทนายกับเขมชาติ

“คุณเขมครับ  ขอบคุณมากนะครับที่จัดการเรื่องทนายให้”

“ทนาย?...ทนายอะไร?” เขมชาติทำหน้างงจนพสุได้แต่กะพริบตาปริบๆ

“ก็...คุณเขม...ไม่ได้ให้ทนายมาเคลียร์เรื่องหนี้สินของคุณพ่อเหรอครับ?”

“อ๋อ...คุณขอบคุณผิดคนแล้วล่ะไผ่  ผมไม่ได้เป็นคนจัดการเรื่องนั้นหรอก” เขมชาติทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้  เขาเสหัวเราะแล้วหันไปทางอื่นไม่ยอมสบตาพสุ

“อ้าว  แล้วใครเป็นคนจัดการเรื่องนี้ละครับ?”

“ผมว่าคุณคุยกับทนายเองดีกว่า  เขามาโน่นแล้ว...ผมขอตัวกลับก่อนนะ” เขมชาติบอกลาแล้วเดินลิ่วๆ ไปทันที  ไม่ทันให้พสุได้ทักท้วงใดๆ ทั้งสิ้น


พสุอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นหน้าคนที่ตรงดิ่งมาหาเขา  สุจริตเป็นทนายความชื่อดัง  ที่ปกติจะจัดการแต่คดีความสำคัญๆ  หรือคอยดูแลผลประโยชน์ให้นักการเมืองและนักธุรกิจระดับประเทศเท่านั้น  เขาไม่น่าจะรับงาน  ‘เล็กๆ น้อยๆ’ อย่างเคลียร์หนี้สินของพรเทพให้พสุได้เลย  แล้วที่สำคัญ  ถ้าเขมชาติไม่ได้เป็นคนจัดการแล้ว “ใคร” เป็นคนว่าจ้างทนายสุจริต


“สวัสดีครับคุณพสุ”

“เอ่อ สวัสดีครับคุณสุจริต” พสุรีบไหว้แทบไม่ทันเมื่อทนายสุจริตเป็นฝ่ายทักเขาก่อน  ทั้งที่เขาคิดว่าจะรอให้ทนายสุจริตเดินมาใกล้เสียก่อน  เพื่อจะได้ไม่เสียมารยาท 

“ผมต้องขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยนะครับ” สีหน้าจริงจังนั้นดูไม่เหมือนคนที่พูดไปตามมารยาท  ทำให้พสุต้องไหว้ขอบคุณอีกรอบ

“ครับ  ขอบคุณมากนะครับที่กรุณามาร่วมงาน”

“ครับผม”

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณสุจริตพอจะมีเวลาให้ผมสักครู่มั๊ยครับ” พสุตัดสินใจคุยให้หายคาใจ  เพราะตอนนี้ก็เหลือเพียงรอเวลาเผาจริงเท่านั้น  แขกเหรื่อส่วนใหญ่ก็ทยอยกลับกันจวนหมดแล้ว

“ได้เลยครับ  ผมไม่ได้รีบร้อนไปไหน”

“งั้น...เชิญทางด้านนี้ดีกว่าครับ  พี่กรครับ  ฝากรับแขกแทนสักครู่นะครับ...ริว  อยู่ช่วยพี่กรรับแขกแทนพี่ทีนะ”

“ครับพี่”

“ได้ไผ่  ไปเถอะ” กรเวชหันมารับปากแล้วดึงแขนริวให้ตามไปไหว้ลาแขกอีกกลุ่มที่กำลังจะกลับ


ริวหันมามองตามหลังพสุกับชายวัยกลางคนๆ นั้นไป  ก่อนจะหันมาหากรเวช


“ใครครับพี่กร”

“ทนายสุจริต  เป็นทนายความชื่อดังน่ะ...เออริว  เดี๋ยวพอส่งแขกหมด  พี่ต้องพาพวกพี่ๆ เขากลับก่อนนะ  เพราะวันนี้มีคิวออกรายการสด  แต่พี่แจ้งทางโน้นไปแล้วว่าไผ่กับริวคงไปร่วมรายการไม่ได้”

“ครับ”

“ฝากไผ่ด้วยนะริว  คะยั้นคะยอให้พี่เขากินข้าวบ้าง  ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว”

“ครับ”  ริวรับปากกรเวชแล้วลอบมองไปทางพสุกับทนายความอย่างไม่สบายใจนัก  แต่ในเมื่อพสุไม่เรียก  เขาก็ไม่กล้าตามไป

“เชิญนั่งก่อนครับ” พสุเดินนำทนายสุจริตมาที่เก้าอี้ใต้ร่มพิกุลใหญ่  รอจนทนายสุจริตนั่งเรียบร้อยจึงตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจทันที

“ผมอยากทราบว่า  ใครเป็นคนติดต่อคุณสุจริตให้มาช่วยจัดการเรื่องหนี้สินของคุณพ่อเหรอครับ”

“อ๋อ...ผมได้รับการติดต่อจาก R.Corporation ครับ  ให้อำนาจเต็มในการจัดการกับเรื่องนี้...คุณพสุไม่ทราบเรื่องเหรอครับ?”

“ไม่ทราบเลยครับ...ผมมัวแต่ยุ่งๆ เรื่องจัดงาน...ถ้าผมอยากจะขอดูรายละเอียดจะได้มั๊ยครับ”

“ได้แน่นอนครับ  ถ้าคุณพสุสะดวก  พรุ่งนี้ก็สามารถเข้าไปดูที่บริษัทได้เลยครับ  ผมจะเตรียมเอกสารไว้ให้”

“ขอบคุณนะครับ”


พสุไหว้ลาทนายสุจริตแล้วกลับไปที่เมรุ  เพื่อรอการเผาจริงที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่นาที

เสียงสัญญาณเผา  กรีดโหยหวนในความรู้สึก  พสุยืนมองโลงที่ค่อยๆ มอดไหม้ก่อนที่ประตูเตาเผาจะถูกปิด  ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเรียบเรียงในสมอง  เมื่อครั้งแม่  เขารู้สึกเหมือนใจสลายยามเห็นโลงศพไหม้ไปทีละน้อย แต่มาถึงคราวของพ่อ  หัวใจเขาเหมือนถูกควักออกไปจนหมดแล้ว  ไม่เหลือความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเจ็บที่ไม่อาจประมาณ 

ชายหนุ่มรู้สึกว่าตาเขาพร่าไปวูบหนึ่ง  ก่อนที่จะมีคนคว้าตัวเขาไว้แล้วโอบประคองให้ยังยืนอยู่ได้  พสุทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดบนลงบนแผ่นอกอุ่นข้างหลัง  เพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนด้วยตัวเองอีกต่อไป 

เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นของเด็กสาวที่ได้ชื่อว่า  เป็น “เมีย”  อีกคนของบิดา  ทำให้พสุอดเหลือบมองด้วยความเวทนาไม่ได้  ชายหนุ่มเงยขึ้นมองเจ้าของอกอุ่นที่เขาอิงก็เห็นสายตาห่วงใยส่งกลับมา...อย่างน้อย เขาก็ยังมีริว..........


“จะทำยังไงต่อไป”  พสุถามเสียงแผ่ว  หลังจากที่กลุ่มควันบนยอดปล่องจางหายไปหมดแล้ว  เมียเด็กของบิดายังแหงนมองยอดปล่องด้วยสายตาเลื่อนลอย  พอได้ยินคำถามเธอถึงหันกลับมามองพสุ

“หนู...หนูคงต้องหางานทำ...หรือไม่ก็หาคนอุปการะใหม่...”


พสุชะงักกับคำตอบที่ได้ยิน  วูบแรกเขานึกโมโหที่เด็กสาวตรงหน้าคิดหาทางออกชีวิตแบบนี้  เลือกที่จะเป็นเมียน้อยเมียเก็บต่อไปทั้งที่ยังมีหนทางทำมาหากินอีกมากมาย


“คุณอาจจะคิดว่าหนูมักง่าย  อยากสบายจนยอมขายตัว...ไม่มีใครอยากทำอย่างนั้นหรอกค่ะ  ถ้าเหลือทางเลือกในชีวิต...หนูมีความรู้แค่ ป.6  ถึงตอนนี้จะเรียน กศน. อยู่  แต่ก็ยังไม่จบ...หนูยังมีแม่กับหลานเล็กๆ อีก3 คนที่ต้องเลี้ยง  แล้วแม่หนูก็ต้องฟอกไตเป็นประจำ...หนูไม่รู้ว่าความรู้แค่นี้จะหาอาชีพอะไรทำให้ได้เงินมากพอที่จะรักษาแม่หนูได้...ถ้ายังเหลือหนทางอื่น  นอกจากขายตัวกับขายยา  หนูก็ยินดีทำทุกอย่าง  ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนหนูก็ไม่กลัว...”


พสุสะอึกกับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้า  นึกละอายใจที่ตัดสินเด็กสาวด้วยบรรทัดฐานของตัวเอง  ทั้งที่เขาไม่มีสิทธิ์จะไปตีค่าชีวิตของคนอื่นแบบนี้  เด็กสาวยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา  แล้วส่งยิ้มแหยเฝื่อนให้พสุ


“ที่หนูมาเป็นเมียเก็บคุณเทพ  เพราะคุณเทพมีบุญคุณกับหนู  มากเสียจนหนูไม่รู้จะตอบแทนยังไง...คุณเทพไม่เคยเรียกร้องให้หนูเป็นเมียน้อย  เพราะคุณเทพไม่เคยรักหนู  ทุกบาททุกสตางค์ที่ท่านให้  เพราะความเวทนาเท่านั้น  ผู้หญิงคนเดียวที่คุณเทพรักก็คือคุณนาย...ที่ไปเกาะกงคราวนี้  คุณเทพจะพาหนูไปฝากเป็นพนักงานที่บ่อน  เพราะคุณเทพแน่ใจว่ายังไงก็ต้องติดคุกแน่ๆ  ท่านไม่มีเงินจะไปจ่ายหนี้สินทั้งหมด  ท่านบอกว่าคุณนายมีคุณพสุดูแลแล้ว คงไม่ลำบากนัก  เหลือแต่หนูที่ท่านต้องหาทางให้มีงานทำเสียก่อนครอบครัวจะได้ไม่ลำบากมาก...คุณพสุอย่าโกรธคุณเทพเลยนะคะ...คุณเทพรักคุณที่สุด...เวลาที่อยู่กับหนู  ท่านจะพูดถึงแต่คุณ...ท่านบอกว่าในชีวิตท่านล้มเหลวหมดทุกอย่างจนไม่เหลือความภูมิใจในตัวเอง...คุณพสุเป็นความภูมิใจเพียงอย่างเดียวในชีวิตท่านนะคะ...”


เขานะหรือคือความภูมิใจของพ่อ...พสุนิ่งอึ้งไปนานกับเรื่องราวที่ได้ยิน...พ่อ...ถ้าเพียงพ่อจะบอกเขาบ้าง  ว่ามีปัญหาอะไร  วันที่ต้องสูญเสียแบบนี้อาจยังมาไม่ถึง...แต่จะโทษแต่พ่อก็คงไม่ได้  เพราะเขาเองก็ผิด ที่ทิฐิจนไม่เคยคิดจะถามว่าพ่อมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรหรือไม่...มาสำนึกเอาวันที่พ่อเหลือเพียงเถ้าถ่านอยู่ในเมรุ...แล้วจะมีประโยชน์อะไร...พสุผ่อนลมหายใจปวดร้าวออกจากอก  รู้สึกล้าจนแม้เพียงหายใจก็ยังทรมาน...หากไม่เพราะมีมืออุ่นมาลูบหลังเขาเบาๆ  ชายหนุ่มคงยังจมอยู่กับภวังค์ทุกข์อีกนาน...


“ขอบใจนะที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง...พ่อก็เป็นความภูมิใจที่สุดของฉันเหมือนกัน...” พสุบอกเสียงพร่า  แล้วสูดหายใจลึกเพื่อเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง

“งั้นหนูคืนบัตรเอทีเอ็มกับกุญแจรถไว้ให้คุณเลยนะคะ...เดี๋ยวหนูต้องไปเก็บเสื้อผ้า  แล้วก็จะไปขึ้นรถที่เอกมัย  หนูจะไปทำงานที่บ่อนเกาะกงค่ะ” เด็กสาวบอกพร้อมกับยื่นสมุดบัญชีธนาคาร  บัตรเอทีเอ็ม  และกุญแจรถให้พสุ

“นี่รถของเธอไม่ใช่เหรอ?  เอากุญแจมาให้ฉันทำไม”

“หนูจะโอนรถคืนให้คุณนะคะ...เพราะลำพังแค่เงินที่คุณเทพให้หนูทุกเดือน  หนูก็เกรงใจท่านจะแย่แล้ว”

“ไม่ต้องหรอก...ทั้งเงินแล้วก็รถนี่คุณพ่อคงตั้งใจจะให้เธอ...เธอก็รับไว้ก็แล้วกัน  ถ้าไม่สะดวกที่จะเอารถไปด้วยก็ขายแล้วเก็บเงินไว้เป็นค่าใช้จ่ายระหว่างที่ยังไม่ได้งานทำเถอะนะ  เพราะค่าฟอกไต เดือนๆ หนึ่งก็ไม่ใช่น้อยๆ  ถ้าใช้ระมัดระวังสักหน่อย  คงพอเป็นเงินรองรังไปได้สักพัก”

“แต่เงินในบัญชีเหลือตั้งแสนกว่านะคะ” เด็กสาวท้วงเสียงหลงด้วยสีหน้าตกใจ  ดวงตาคู่นี้ซื่อเกินกว่าจะคิดว่าเธอทำไปเพราะหวังเรียกคะแนนสงสาร


พสุพยักหน้ารับรู้  แล้วเหลียวกลับไปมองที่ประตูเตาเผาอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเด็กสาว


“เดินทางปลอดภัยนะ...แล้วถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมา”

“ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ”


พสุรับไหว้เด็กสาว  แล้วหันไปพยักหน้าให้ริว  ริวก็รีบเดินตามกลับไปที่รถด้วยกัน  ชายหนุ่มเงยขึ้นมองยอดเมรุเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับขึ้นรถ



…………………………………………………

[SuSaya]

โอ้...ได้จิ้มอีกแล้ว
...
แต่งานจะเข้าริวมั้ยนะ พี่ไผ่จะเข้าไปคุยกับทนายแล้วอย่างนี้เรื่องจะไม่แตกหรอ

[nut_ml]

เศร้าจับจิต เฮ้อออ รอตอนต่อไปครับ ^^

[akiko]

ทั้งสั้นและเศร้า ตอนต่อ ไปก้อน่าจะเศร้าอีก
ขอให้พี่ไผ่ไม่โกรธน้องริวนะ น้องเค้าหวังดี
อยากได้ตอนหวานๆ แบบไหนก้อได้ ไม่เอาแล้วเศร้าต่อเนื่อง

[Na_RimKLonG]

อดจิ้มเลย

วันนี้บอร์ดเข้ายากมากกกกกกกกก   

[@StaR@]

เรื่องเศร้าๆผ่านไปแล้วเอาใจช่วยพี่ไผ่ต่อไป
แต่ถ้ารู้ว่าใครช่วยหวังว่าพี่ไผ่จะไม่โกรธน้องน่ะ
 

[bbyuqin]

ความโศกเศร้าที่สุดผ่านไปแล้ว หวังว่าต่อจากนี้ ไผ่จะรีบกลับมาเป็นไผ่คนที่อบอุ่นอีกครั้ง...

ปล...รอตอนหวานๆๆๆบ้างเน้อ  

[minchy]

โอ้  เศร้าไปกะพี่ไผ่แล้วยังต้องมาลุ้นอีกว่าความจะแตกมั้ยนะ

[samsoon@doll]

น่าจะหมดแล้วเนอะมาม่าเนี้ยอ่านไปน้ำตาซึมตลอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[j4c9y]

เริ่มเห็นรุ้งกินน้ำแล้วนะครับ

[aekporamai2]

อีกนิดนะ..ขอให้ละทิฐิด้วยนะ