หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[spring]

ตอนที่  85




พอถึงบ้านริวก็พยายามจะประคองร่างง่อนแง่นลงจากรถ  ถ้าพูดถึงน้ำหนักตัวในตอนนี้เขาอุ้มพสุได้สบายมาก    แต่ที่ยากคืออาการดิ้นรนปัดป่ายมือไปมานี่ต่างหากทำให้เขาพาพสุไปเร็วไม่ได้ดังใจ

ทันทีที่ได้ทิ้งตัวลงบนเตียงพสุก็เหยียดแขนเหยียดขากางออกไปซะเต็มที่นอนก่อนจะเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเอง  เพียงแต่คราวนี้ริวมีบทเรียนแล้ว  เด็กหนุ่มรีบเข้าไปช่วยปลดกระดุมแล้วดึงเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากตัวพสุอย่างรวดเร็วก่อนที่พสุจะกระชากจนกระดุมขาด  ตามด้วยกางเกงผ้าเนื้อนิ่มและเข็มขัด  ปล่อยให้ร่างที่เหลือแต่กางเกงชั้นในตัวเดียวกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียงขณะที่เขาเข้าไปยกกะละมังน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูในห้องน้ำ


โครม! เสียงของล้มดังมาจากในห้องนอนทำให้ริวทิ้งทุกอย่างในมือวิ่งออกไป


“พี่! จะเอาอะไรครับ  บอกริวสิริวหยิบให้”  ริววิ่งเข้าไปช้อนตัวพสุขึ้น  เพราะชายหนุ่มลงไปนอนกองอยู่ที่มุมห้อง  ชั้นวางซีดีล้มจนแผ่นที่เรียงไว้เทลงมากระจายเต็มพื้น

“เปิดเพลงสิ  เปิดเพลงหน่อย...”

“ครับๆ  เดี๋ยวริวทำให้  พี่จะฟังเพลงอะไรครับ”

“อันที่ปกเป็นรูปเปียโนไง...ฮื้อ...เปิดสิ  ทำไมไม่เปิด” น้ำเสียงพสุเริ่มห้วนอย่างหงุดหงิด

“ริวหาอยู่ครับ  พี่ไม่ต้องลุกมา! เจอแล้วครับ เจอแล้ว”  ริวรีบตะโกนบอกเมื่อเห็นพสุพยายามยันตัวลุกขึ้นแล้วหัวทิ่มลงไปบนพรมข้างเตียง  เด็กหนุ่มยัดแผ่นใส่เครื่องเล่นแล้วรีบเข้าไปอุ้มพสุขึ้นบนเตียงอีกรอบ 

“แต๊งกิ้ว...น้องรัก...ริวนี่น่ารักที่สุด...” พสุตาหวานเยิ้ม ตบไหล่ริวเบาๆ อย่างชมเชย

“ถูกพี่ชมตอนเมาเนี่ย  ริวไม่ได้ดีใจเล๊ย...ไว้หายเมาแล้วค่อยชมนะครับ  นอนก่อนนะ  ริวเปิดเพลงให้แล้ว  เดี๋ยวริว จะไปเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้พี่...นอนนะครับอย่าลุกมาอีก”

“โอเค...นอนแระ...ม่ายลุกแระ...”


ทั้งที่รับปากไว้อย่างนั้น  แต่เมื่อริวออกมาจากห้องน้ำก็ไม่พบพสุบนเตียง  เด็กหนุ่มรีบวางกะละมังน้ำอุ่นลง  ถึงหันไปเห็นพสุนอนขดอยู่บนพรมที่พื้น  อาการกอดตัวเองขดตัวกลมเหมือนเด็ก  แล้วฮัมเพลงเบาๆ ตลอดเวลาทำให้ริวรู้สึกจุกในอกเหมือนจะร้องไห้  เด็กหนุ่มทรุดลงนั่งข้างๆ  แล้วเช็ดน้ำตาออกจากหางตาของพสุแผ่วเบา  แต่ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหล  ริวจึงช้อนตัวพสุขึ้นมากอดไว้แทน


“...จากพื้นดินชนเพดานนั้นมีความหวาน อยู่...เพราะรู้ ว่าฉัน มีเธอ...คอยเป็นที่พัก...ใจ” พสุร้องเพลงคลอเสียงเปียโนจากเครื่องเล่นเบาๆ  ดวงตาเหม่อลอยเหมือนกำลังนึกถึงบางอย่างที่อยู่แสนไกล

“...จะรอคอยฉันจริงจริง....เป็นหลัก พึ่งพิง สุดท้าย...จะล้ม ตัวลง เอนกายที่บ้าน.....ของฉัน....” พสุหยุดร้องเพลง  แล้วถอนสะอื้นยาว

“...ไม่มีแล้ว...ไม่มีบ้านอีกแล้ว...”

“พี่มีริวไงครับ  พี่ยังมีริว” ริวกระซิบบอกแล้วจูบซับน้ำตา  พสุเพียงเหลือบมองหน้าเขานิ่ง  ไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน  ริวช้อนตัวพสุขึ้นวางบนเตียงแล้วเช็ดตัวให้  พสุยังคงนอนนิ่งๆ  ตาลอยคว้างมองเพดาน...แต่เมื่อเพลงเปลี่ยนทำนอง  พสุก็มีอาการคล้ายสะอึกแล้วพลิกตัวเข้ามากอดริวไว้แน่น

“พี่...ริวอยู่นี่แล้ว...อย่าร้องไห้นะครับ  ริวจะอยู่กับพี่  จะไม่ไปไหน” ริวกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น  รู้สึกได้ถึงน้ำตาร้อนๆ แทรกซึมผ่านเนื้อผ้าลงไปบนหน้าท้อง  ริววางผ้าขนหนูลงในอ่างน้ำแล้วจ้องมองอาการสะอึกสะอื้นของพสุอย่างเจ็บปวดที่เขาไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้เลย  เสียงเปียโนจากเครื่องเล่นแผ่วโหย  บาดความรู้สึกจนทรมาน 

“เปลี่ยนแผ่นนะพี่  ยิ่งฟังเพลงเศร้า  พี่ยิ่งเศร้า”

“ไม่เปลี่ยน...อย่าเปลี่ยนเลย  แผ่นนี้...พ่อ...กับ...แม่...ชอบฟัง...พี่อยากฟัง...” ทั้งที่บอกว่าอยากฟัง  แต่ริวกลับรู้สึกเหมือนพสุกำลังทรมานมากกว่ามีความสุข  แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อยากขัดใจ  จึงทำได้เพียงกอดพสุไว้แน่นๆ  หวังว่ากอดของเขาจะช่วยให้พสุทรมานน้อยลง

“...ริว...ห้ามตายก่อนพี่นะ...พี่ไม่เหลือใครแล้ว...หมดแล้ว...ห้ามริวตายก่อนพี่เข้าใจมั๊ย!” พสุเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาคาดคั้น  น้ำตายังไหลไม่หยุด 

“ครับ...ริวสัญญา...ริวรักพี่นะ  ริวจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนเด็ดขาด” ริวรับปากก้มลงไปจูบซับน้ำตาบนแก้มพสุเบาๆ  แต่ไม่ทันเงยหน้าขึ้นพสุก็หยุดเขาไว้ด้วยการลูบไล้ใบหน้าเขาด้วยปลายนิ้ว  ดวงตาที่จ้องมองริวดูหลากหลายอารมณ์  ทั้งว้าเหว่  หวาดกลัว  และทุกข์ทรมาน 

“สัญญานะ...ริวต้องไม่หายไปอีกคนนะ” พสุกระซิบถามเสียงแผ่ว  ความหวาดกลัวเต้นระริกอยู่ในดวงตาอย่างเห็นได้ชัด  เพียงแค่คิดว่าริวจะทิ้งเขาไปอีกคน...เขาจะต้องเหลือเพียงคนเดียวในโลกว่างเปล่าและมืดมิด...

“ครับ...สัญญา...สาบาน...” ริวกระซิบตอบแล้วจูบบนเปลือกตาทั้งสองข้างของพสุ  ก่อนจะเลื่อนปากลงมาตามขมับ  แก้ม  ไล้ริมฝีปากลงมาจนแนบชิดกับปากแห้งผากของพสุแล้วผละห่าง 


แต่พสุกลับเป็นฝ่ายยกศีรษะตามเพื่อไม่ให้ปากแยกจากกัน  มือที่แตะบนแก้มริวเลื่อนไปบนท้ายทอยของเด็กหนุ่มแล้วดึงให้แนบลงมาหา 

ริวไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปทับพสุทั้งตัว  ผิวเย็นๆ และเนื้อตัวสั่นระริกของพสุทำให้เด็กหนุ่มรวบเข้ากอดโดยอัตโนมัติ  ปากที่แนบกันชิดบดเบียดเข้าหากันจนได้รสปร่าของเลือด  ริวเลียปากแห้งผากของพสุจนชุ่มชื้นก่อนจะแนบจูบอีกครั้ง  ลิ้มรสขมของเหล้าที่ยังติดอยู่ในปาก  แต่หวานจัดที่ปลายลิ้นยามดูดกลืนกอดเกี่ยวลิ้นเข้ากับลิ้นของพสุ

พสุไม่ได้ถอยหนีกลับเผยอปากรับอย่างเต็มใจ  จูบแบบเด็กอนุบาลที่เขาเคยล้อเลียนริวอยู่ในใจ  กลับกลายเป็นจูบร้อนผ่าวที่ฉุดคร่าสติของเขาให้ยิ่งลางเลือน  มีเพียงคำถามเดียวที่ผุดขึ้นมาในตอนนั้นก็คือ  ริวรู้ได้ยังไงว่าควรกอดเขายังไง...ในเมื่อเด็กหนุ่มไม่เคยมีเซ็กส์......

ริวแตะต้องพสุด้วยมือที่สั่นเทา  อารมณ์ที่ต้องการปลอบโยนถูกครอบงำด้วยม่านสีดำมืดในใจ    ผิวเนื้อขาวตึงแน่นใต้ฝ่ามือเขาร้อนผ่าวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จนซับสีแดงจางๆ  เด็กหนุ่มลากปากจมูกฟอนเฟ้นไปทั่วร่างเปลือยเปล่าตามที่เคยเห็นในคลิป 

ตอนแรกเด็กหนุ่มทำเพียงเลียนแบบเพราะไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นยังไง  แต่เมื่อได้สัมผัส  ได้สูดกลิ่นไอเนื้อร้อนจัดที่หอมกรุ่นติดจมูก  ทฤษฎีที่เคยอ่าน  เคยดู  หายไปจากสมอง  สัญชาตญาณดิบก็เป็นตัวสอนริวว่าควรทำอย่างไร    เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อผ้า  แต่พสุกลับเป็นฝ่ายไขว่คว้าตัวเขาไว้


“ไม่เอา  อย่าไป...อย่าทิ้งไปอีกคน...” พสุเพรียกหาละล่ำละลัก  เมื่อพบว่าอ้อมแขนที่โอบกอดเขาหายไป

“ริวไม่ได้ไปไหนครับ” ริวกระซิบตอบแล้วกระชากเสื้อออกจากตัวเร็วๆ  เพื่อให้ทันกับความต้องการ  เด็กหนุ่มแนบร่างเปลือยของตัวเองลงสัมผัสกับร่างเปล่าเปลือยของพสุพร้อมๆ กับที่กางเกงถูกถีบออกจากปลายเท้า...เพียงร่างกายที่เสียดสีกันก็กระตุ้นความทรงจำเดิมๆ ให้หวนกลับมา 


ริวเคยลิ้มรสความสุขแกมทรมานจากพสุมาแล้วถึงสองครั้ง  แม้ครั้งหลังพสุจะเมามายเกินกว่าจะช่วยปลดปล่อยให้เขาได้  แต่เด็กหนุ่มก็รู้แล้วว่าเขาควรทำอย่างไรถึงจะพาตัวเองและพสุไปให้ถึงจุดหมาย  รอยจ้ำแดงจางๆปรากฏบนผิวขาวยามปากหยักบางลากผ่าน  แผ่นอกขาวเดาะลอยขึ้นเมื่อยอดอกแดงจัดถูกขบดูดด้วยปากและฟันเบาๆ  เสียงครางเบาๆ กับอาการบิดตัวรับสัมผัสของพสุทำให้ริวยิ่งร้อนรุ่มจนปวดร้าวไปทั้งหน้าท้องและต้นขา  เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกเพื่อข่มความรู้สึกพลุ่งพล่านเอาไว้  ริวเลิกจูบไซ้ไปตามผิวขาวทั้งที่ปรารถนาจะชิมรสชาติของพสุทั้งตัว  เด็กหนุ่มเลื่อนปากลงมาบนหน้าท้องของพสุอย่างลังเล  เขาไม่ได้รังเกียจ  แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรจึงเริ่มสัมผัสพสุด้วยมือก่อนเพียงเบาๆ....

พสุครางฮือ...ความรู้สึกร้อนทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...ชายหนุ่มสะดุ้งสะโพกกระตุกเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้น ตวัดผ่านจนเสียววาบไปทั้งตัว...บางอย่างที่อุ่นและร้อนผ่าวครอบครองเขาไว้  แล้วมอบสัมผัสเสียวซ่านบางครั้งก็เจ็บปวดปะปนกัน...แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน  ทุกอย่างก็เร่งให้ความรู้สึกทั้งหมดของเขามาจดจ่ออยู่เพียงที่เดียว...หน้าท้องและต้นขาของเขาเกร็งจนปวดหนึบ  ชายหนุ่มเผลอยกสะโพกตามแต่กลับไม่อาจเคลื่อนไหวได้ดังใจเพราะถูกกดตรึงไว้แน่น...จึงทำได้เพียงจิกทึ้งที่นอนระบายความรู้สึกร้อนรุ่ม  เสียวซ่าน ที่ทวีขึ้นอย่างรวดเร็ว 

พสุจิกปลายเท้าลงกับที่นอน  ขณะที่ยกสะโพกขึ้น  เกร็งกระตุกไปทั้งหน้าท้องและแผ่นหลังยามได้ปลดปล่อยออกไป...ได้ยินเสียงตัวเองหอบหายใจรุนแรงราวกับวิ่งแข่งมาเป็นระยะทางไกลๆ...ชายหนุ่มจูบตอบเมื่อปากถูกสัมผัสอีกครั้ง  ปลายลิ้นที่ลูบไล้เงอะงะให้คราแรก ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวกอดเกี่ยวได้คล่องแคล่วกว่าเดิม  แม้พสุจะมีประสบการณ์ทางเพศไม่มากนัก  แต่ก็อดรู้สึกกลัวไม่ได้เมื่อพบว่าริวไปเร็วเกินกว่าที่เขาคิดไว้

ชายหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงการรุกรานเข้ามาในร่างกาย  แม้จะเจ็บเพียงเล็กน้อย  แต่สัมผัสนั้นกลับก่อให้เกิดความรำคาญและรบกวนใจแปลกๆ  จนเขาต้องดิ้นหนี....


“พี่จ๋า  ให้ริวเถอะ  นะ...นะ”  เสียงกระซิบวิงวอนดังแว่วๆ  ในสติลางเลือนพสุแน่ใจว่าเขาพยักหน้า  และอดทนกับสิ่งแปลกปลอมที่เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกาย ความรู้สึกเจ็บแปลบๆค่อยกลายเป็นชาเมื่อสิ่งนั้นเคลื่อนไหวตลอดเวลา  และไม่ได้ถอยหนีแม้จะรู้ว่ามันเพิ่มขนาดขึ้นจนอึดอัด  ชายหนุ่มถอนใจเฮือกอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าสิ่งแปลกปลอมที่เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกายถูกถอนออกไป  แต่โล่งใจได้ไม่นานบางอย่างที่ร้อนจัดพยายามแทรกเข้ามา  ขนาดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทำให้พสุเจ็บจนทนไม่ไหว

“ไม่ๆ...เจ็บ!...เอาออกไป...เจ็บ...”

“ครับ...ขอโทษครับ...” เสียงริวละล่ำละลักขอโทษ  แล้วความร้อนจัดนั้นก็ถูกถอนออกไป...จากไปพร้อมกับอ้อมแขนที่กอดรัดอยู่รอบตัว! 

“ไม่เอา...อย่าปล่อย  ไม่ให้ไป...” พสุผวาตาม  ไขว่คว้าแล้วเหนี่ยวรั้งไว้แน่นอย่างตื่นตระหนก

“ริวต้องไปห้องน้ำ...แป๊บเดียว...เดียวริวมานะ...”

“ไม่เอา...อย่าไปไหน...”

“พี่...ปล่อยริวเถอะ...ริวทนไม่ไหวแล้วจริงๆ...” พสุยกเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมอง  สีหน้าทรมานของริวทำให้เขายิ่งไม่อาจปล่อยให้เด็กหนุ่มถอยห่างไป  ถ้าเขาปล่อยแล้วริวหนีไปจากเขาล่ะ  ถ้าริวไม่กลับมาแล้วเขาจะอยู่กับใคร?

“...เข้ามาเถอะ...จะทำอะไรก็ได้  แต่อย่าไปไหน...”

“แต่พี่เจ็บ...”

“ช่างมัน  เข้ามาเถอะ...” พสุเหนี่ยวตัวริวกลับเข้ามากอดไว้แน่น  รู้สึกถึงสัมผัสร้อนจัดที่ดุนดันอยู่บนหน้าท้อง  ก่อนที่สะโพกของเขาจะถูกยกลอยขึ้นอีกครั้ง  ความร้อนจัดดุนดันจนเบียดแทรกเข้ามาในตัวของเขาทีละน้อย  เจ็บจนเหมือนร่างกายจะถูกฉีกออกจากกันทำให้ชายหนุ่มยิ่งเกร็งตัวเพื่อไม่ให้สิ่งนั้นแทรกเข้ามาลึกกว่าเดิม


เสียงครางด้วยความทรมานของริวทำให้พสุสับสน  เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไง  รู้แค่ว่าริวเจ็บ  และเขาเองก็เจ็บ...ร่างกายบีบรัดอย่างรุนแรงเพื่อต่อต้านความเจ็บปวดที่ได้รับ


“โอ๊ย!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังประสานกัน  เมื่อริวเลือกที่จะดันตัวเองเข้ามาเต็มแรง  พสุสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บปวด  ร่างกายฉีกขาดและเต็มแน่นจนจุก  รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก  ก่อนที่ไอร้อนจัดจะฉีดพลุ่งอยู่ภายในตัวเขา  มากมายเอ่อท้นจนไหลซึมออกไปข้างนอก  อ้อมแขนที่กอดรอบตัวเขารัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก  กล้ามเนื้อร้อนๆ ที่เบียดกระชับบนตัวเกร็งกระตุกรู้สึกได้ชัดเจนเพราะภายในยังสอดประสานกันแน่น  เสียงครางกระเส่าและลมหายใจหอบกระชั้นริมหูทำให้พสุรู้ว่าทุกอย่างจบลงแล้ว...แม้จะทั้งเจ็บและอึดอัด  แต่พสุก็ไม่คิดจะผลักไสริวออกไป  ชายหนุ่มกอดร่างสั่นเทาเอาไว้แล้วลูบแผ่นหลังเปียกเหงื่อชุ่มเบาๆ  จนสติของเขาเริ่มเลือนราง…


“อื๊อ...เจ็บ...” พสุหลุดเสียงครางด้วยความเจ็บปวด  ตอนแรกที่ริวถอนตัวออกไป  เขาคิดว่าทุกอย่างจบแล้ว  แต่ริว กลับดันตัวเข้ามาใหม่  แม้เด็กหนุ่มจะพยายามให้เนิบช้าแค่ไหน  แต่ขนาดที่เบียดแทรกเข้ามาก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย  พสุยังคงเจ็บจนจุกอยู่เหมือนเดิม  นาน...ช้า...กว่าที่ความเจ็บปวดจะเปลี่ยนเป็นชาแล้วค่อยกลายเป็นความเสียวแปลบปลาบไปตามกระดูกสันหลัง  หน้าท้อง  สะโพก  และต้นขา...เสียงครางกระเส่า  เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดและแรงกระแทกจนตัวเขาโยกไหวไปตามแรงขับเคลื่อนของริวจนแทบปลิวลอยทำให้พสุต้องเกาะกอดร่างที่โถมทับไว้แน่น


“พี่...พี่ไผ่ครับ  ริวรักพี่...ริวรักพี่นะ...อา...”  เสียงครางกระเส่าริมหู  ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดแรงก่อนที่ไอร้อนจัดจะพลุ่งเข้ามาในตัวอีกครั้ง  พร้อมๆ อาการเสียวแปลบปลาบในช่องท้องของพสุก็ถึงขีดสุดเช่นกัน  ชายหนุ่มปลดปล่อยความร้อนรุ่มและสติไปพร้อมกัน  ทุกอย่างหายวับไป  เหลือเพียงม่านดำ  มืด  ราวกับถูกราดด้วยหมึกข้นเหนียวสีดำสนิท....



.....................................................



เสียงริงโทนเบอร์พิเศษ  ทำให้อลันต้องผละออกจากห้องประชุม  รองประธานทำหน้าที่ประธานในที่ประชุมแทนอย่างรู้งาน


“ว่าไง”

“อลั๊น! ชั้นต้องการหมอเดี๋ยวนี้!” เสียงละล่ำละลักจากปลายสายทำให้อลันพลอยตกใจไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้น! นายเป็นอะไร”

“ชั้นไม่ได้เป็น  พี่ไผ่เป็น” ริวตะโกนกลับมาอย่างร้อนใจ

“พสุเป็นอะไร  เกิดอุบัติเหตุเหรอ?” อลันถามกลับเพราะเริ่มตั้งสติได้  แค่รู้ว่าคนต้องการหมอไม่ใช่ริวเขาก็โล่งใจแล้ว

“ไม่ใช่  ชั้นทำเอง  พี่ไผ่เจ็บมาก เลือดออกด้วย  จะทำยังไงดี” น้ำเสียงที่แทบติดสะอื้นบ่งบอกว่าริวกังวลขนาดไหน  แต่ข้อมูลที่ได้รับยิ่งทำให้อลันสับสน  ไม่อยากจะเชื่อว่าริวจะกล้าทำร้ายพสุ

“เดี๋ยวริว ตั้งสติก่อน...พูดใหม่...พสุเป็นอะไร  นายทำอะไรเขา”

“ชะ...ชั้น...ชั้นร่วมรักกับเขา  แล้วเขาก็บาดเจ็บ  ตอนนี้ตัวร้อนมาก  เขาไม่รู้สึกตัวเลย  แต่ฉันไม่กล้าพาไปโรงพยาบาล  ฉันกลัวนักข่าวรู้  พี่ไผ่จะต้องโกรธแน่ๆ ถ้าหากนักข่าวรู้เรื่องนี้เข้า”

“นายไม่ต้องทำอะไร  อยู่เฉยๆ  เดี๋ยวชั้นจะตามหมอมาให้” อลันสะกดเสียงให้ราบเรียบลงมา  ยิ่งเขาเต้นตามริวก็จะยิ่งลนลาน  การที่ริวคิดรอบคอบขนาดนึกไปถึงนักข่าว  ก็แปลว่าเด็กหนุ่มยังควบคุมสติได้อยู่มาก

“แต่ถ้านักข่าวรู้...”

“ไม่ต้องห่วง  หมอคนนี้เป็นคนของเรา  นายวางใจได้...นายพอจะเรียกแม่บ้านมาเช็ดตัวให้พสุก่อนได้มั๊ย”

“ชั้นเช็ดตัวให้แล้ว  ถึงได้เห็นว่า...เอ่อ...ตรงนั้นมันเลือดออก”

“...งั้นก็รอสักครู่  เดี๋ยวจะส่งหมอไปให้  อย่าเปิดแอร์จนเย็นเกินไปล่ะ” อลันอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าริวรู้จักดูแลปรนนิบัติคนอื่น  นับว่าเป็นอีกความเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาดใจ  แต่เมื่อคิดในมุมกลับที่ว่าคนที่ริวดูแลคือพสุ  เขาก็ไม่ควรแปลกใจอะไรอีก  เพื่อพสุแล้ว  ต่อให้ศิโรราบลงแทบเท้าริวก็คงยอม

“ขอบใจ...”


อลันต่อสายไปหาคนของเขาให้ตามหมอไปให้ริวด่วน  ก่อนจะทิ้งตัวลงกับพนักแล้วนวดขมับด้วยความกังวล 
พสุไม่ใช่เกย์ เขาแน่ใจ  ทางเดียวที่ริวจะมีความสัมพันธ์กับพสุได้  ก็คือข่มขืน!

เขาไม่ได้แคร์ว่าพสุจะรู้สึกยังไง  แต่ที่เขากลัวก็คือ  ถ้าพสุรู้สึกตัวแล้ว  จะทำยังไงต่อไป  แน่นอนว่าพสุไม่กล้าแจ้งความแน่ๆ  เพราะพสุคงไม่ยอมเสียชื่อเสียงด้วยเรื่องน่าอายแบบนี้เด็ดขาด  แต่ที่น่ากลัวกว่าการดำเนินคดีตามกฎหมายคือ  พสุอาจจะตัดขาดกับริว

เขารู้ว่าริวรักพสุแค่ไหน  ที่เด็กหนุ่มข่มขืนพสุคงเพราะทนข่มกลั้นไม่ไหว  แล้วถ้าพสุตัดขาด  ริวจะเป็นอย่างไร...  ริวต้องทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าถูกพสุทิ้ง  เด็กหนุ่มรับการสูญเสียไม่ไหวอีกแล้ว...ริวทนมีชีวิตอยู่โดยไม่มีพสุไม่ได้...ทางเลือกเดียวของเด็กหนุ่มที่เขามองเห็นทำให้อลันสะท้านเยือกด้วยความกลัว...ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  เขาต้องรีบไปเมืองไทย ไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป....


“คุณอลันคะ...มิสเตอร์รอสฟินี่  ขอพบค่ะ”

“เอ๊ะ! ไม่ได้นัดไว้นี่”

“ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องคุยกับคุณ”  เสียงห้าวทุ้มลอดเข้ามาในสาย  แปลว่า รูฟิโด  รอสฟินี่  คงยืนอยู่หน้าโต๊ะของเลขาเขา

“งั้นก็เชิญเข้ามาเลยมิสเตอร์รอสฟินี่”  อลันกล่าวเชิญแล้วต่อโทรศัพท์หาคนของเขา  เพื่อกำชับให้จับตาดูริวไว้ทุกฝีก้าว  ก่อนจะลุกขึ้นต้อนรับมาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีที่เปิดประตูเข้ามาเพียงลำพัง  ทิ้งชายชุดดำทั้งหมดที่ตามมาไว้ข้างนอก

“เชิญนั่งครับ”

“ผมไม่ชอบอ้อมค้อม...อยากจะเชิญคุณให้ไปอิตาลีด้วยกัน  คุณจะสะดวกมั๊ย...”


อลันสบตากับอีกฝ่ายแล้วหรี่ตาลง  เห็นทีเขาคงต้องจัดการเรื่องของรอสฟินี่ให้เรียบร้อยก่อน  หวังว่าพสุจะป่วยอยู่นานพอให้เขาเคลียร์ปัญหาจบ...


.............................................................................








แสงแดดอ่อนบางเบา  จนรอบตัวเหมือนอาบด้วยสีทอง  เหมือนเป็นเวลาเย็น   แต่พสุกลับรู้สึกร้อนจนเหงื่อซึมไปทั้งตัว  ปวดหัวเหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่แต่ที่ชิงช้า  ซึ่งกำลังแกว่งไปมาช้าๆ ตามแรงไกว  สตรีในชุดขาวผมยาว หันกลับมาแล้วโบกมือให้


“มานี่มาลูก  มานั่งตักแม่”  พสุหัวเราะร่าเลิกสนใจอาการปวดหัวของตัวเอง  วิ่งเข้าไปหาอ้อมแขนอบอุ่นด้วยความยินดี  เขาถูกช้อนขึ้นนั่งซ้อนบนตัก  แล้วชิงช้าก็เริ่มแกว่งไกวอีกครั้ง 

“เอาสูงๆ มั๊ยลูก  เอามั๊ย” พ่อถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่เขาไม่เคยเห็นมานาน...พสุยิ้มตอบด้วยความยินดีที่พ่อยิ้มกับเขา

“สูงๆ  เอาสูงๆ” พสุตอบแล้วหัวเราะคิกคักชอบใจเมื่อชิงช้าสูงขึ้นตามแรงเหวี่ยงของพ่อ 

“เบาๆ เทพ  เดี๋ยวลูกตก...ไผ่เอ๊ย!  มาหาตาดีกว่ามา  ตามีท๊อฟฟี่มาฝากด้วยนะ” เสียงตาตะโกนเรียกมาจากในบ้าน  ก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างใน

“พ่อค้าบ  ไผ่จะลงแล้ว  ไผ่จะไปหาตา  ไผ่จะเอาท๊อฟฟี่”  พสุพยายามจะลงจากชิงช้าที่กำลังแกว่ง  แต่ก็กลัวตก

“ชั้นอุตส่าห์แกว่งชิงช้าให้  แกยังเรื่องมากไม่เอานั่นไม่เอานี่อีก  เออ  งั้นก็ไปหาตาแกเลยไป๊”

“พ่อ! พ่อครับ  ไผ่ขอโทษ  กลับมาก่อน  ไผ่ไม่เอาท๊อฟฟี่แล้ว  พ่อครับ  พ่อ!” พสุร้องไห้โฮ  มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายไปจนลับตา

“เพราะไผ่ขี้แยแบบนี้  พ่อเขาถึงไม่รักเรา...”  เสียงแม่บ่นพึมพำอยู่ข้างหู  ก่อนที่ตัวเขาจะถูกวางลงบนชิงช้าที่ยังแกว่งไกว  แล้วแม่ก็โดดลงจากชิงช้าเดินหนีเข้าบ้านไป

“แม่ครับ  แม่!  เอาไผ่ลงจากชิงช้าก่อน..ไผ่กลัว  แม่ครับ” พสุร้องไห้จนน้ำตากลบตา  แสงแดดสุดท้ายกำลังเลือนหายไป  รอบๆ ตัวเขามืดมิดไปหมดทำให้พสุตัดสินใจโดดลงจากชิงช้า


ตัวเขาตกลงกระแทกพื้น  แต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบที่แขน...พอก้มลงดูก็เห็นเลือดไหลตรงใต้ข้อพับเป็นทางยาว  ทำให้พสุใจเสียจนร้องไห้โฮออกมา


“พี่จ๋า...อย่าร้องไห้  ริวอยู่กับพี่นะ...ริวอยู่กับพี่...”  เสียงปลอบประโลมดังอยู่ข้างๆ  เด็กชายตัวน้อยตากลมโตแก้มยุ้ยแดงจัด  พยายามลูบหลังปลอบเขา...พสุเหลียวมองไปรอบๆ อย่างงุนงง  ไม่มีชิงช้า  ไม่มีบ้านอีกต่อไป...เขาอยู่ที่ไหน...

“จะหาแม่...แม่ค้าบ  พ่อค้าบ  อยู่ที่ไหน  ทำไมทิ้งไผ่ไว้คนเดียว”

“โอ๋ๆ  อย่าร้องสิคับ  พี่มีริวนะ  ริวรักพี่นะ” เด็กชายตัวน้อยพยายามจะกอดปลอบ  แต่พสุกลับรู้สึกหงุดหงิดที่เด็กตัวเล็กเท่านี้พยายามมาปลอบเขาจึงผลักอีกฝ่ายออกเต็มแรง  ร่างเล็กกระเด็นออกไปล้มกระแทกพื้น  ใบหน้ากลมป้อมเงยขึ้นจ้องมองพสุด้วยสายตางุนงง  ก่อนที่ปากหยักบางจะแบะออก  น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลอาบแก้มกลมใส

“ริวเจ็บ...ฮือ...ริวรักพี่นะ...ทำไมพี่ต้องทำริวเจ็บด้วย...ฮือ...ริวแค่อยากกอดพี่เท่านั้นเอง...”

“แกทำอะไรลูกชั้น!”  เสียงห้าวๆ ตะคอกเขาก่อนที่พสุจะถูกผลักจนล้ม  ร่างสูงใหญ่ที่เห็นเพียงด้านหลังว่าเป็นชายชาวต่างชาติ  ก้มลงช้อนตัวริวขึ้นอุ้ม  แล้วเดินหนีไป  แม้ริวจะพยายามยื่นมือมาหาเขาก็ตาม

“พี่ไผ่...ริวจะอยู่กับพี่...พี่ไผ่คับ...ริวอยากอยู่กับพี่...”

“ริว! ริว!”  พสุลุกขึ้นวิ่งตาม พยายามจะไขว่คว้ามือเล็กๆ ที่ยื่นมาหา  แต่ยิ่งวิ่งดูเหมือนริวจะยิ่งห่างไกลออกไป...


พสุหยุดหอบหายใจแล้วร้องไห้เมื่อแน่ใจว่าตามริวไม่ทันแล้ว  น้องคงถูกพ่อเขาเอาตัวกลับไปแล้ว  ต่อไปนี้เขาจะอยู่กับใคร  แต่เมื่อพสุเงยหน้าขึ้น  ก็พบว่าตายายพ่อและแม่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา


“คุณตา คุณยาย  คุณพ่อ คุณแม่...ไผ่ตกใจหมดเลย  นึกว่าทิ้งไผ่ไปกันหมดแล้ว”  พสุวิ่งเข้าไปหา  แต่ทุกคนกลับถอยหนีเขาด้วยสีหน้ารังเกียจ

“ทำไมละครับ  ไผ่คิดถึงทุกคนนะ?”

“น่ารังเกียจ ลูกหลานชั้นไม่มีใครวิปริตแบบนี้”  คุณตาพูดเสียงขึ้นจมูก  แล้วหันหลังเดินหนีไป

“แกมันไอ้ลูกอกตัญญู  สร้างแต่เรื่องให้ชั้นอับอายขายหน้า  ฉันเกลียดแกจริงๆ”

“พ่อครับ  ไผ่ขอโทษ  พ่อครับ!”  พสุพยายามร้องเรียกแต่พรเทพก็ไม่เหลียวกลับมา  เหลือเพียงแม่ที่ยืนมองหน้าเขาด้วยน้ำตาเต็มหน้า

“ไผ่ทำอย่างนี้ได้ยังไงลูก...เสียแรงที่แม่ฝากให้ดูแลน้อง...แม่ผิดหวังในตัวไผ่จริงๆ”  แม่ต่อว่าทั้งน้ำตาก่อนจะเดินหนีไปอีกคน  พสุพยายามวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน  ทุกอย่างรอบตัวเขามืดมิดไปหมด  มืดจนมองอะไรไม่เห็น...หนาวจนฟันกระทบกันกึก...แต่ทุกอย่างเพราะเขาทำตัวเขาเอง  เขาทำให้ทุกคนผิดหวัง..............









แสงสว่างจ้าทำให้พสุต้องหลับตาลงใหม่  ก่อนจะพยายามลืมตาขึ้นอีกครั้ง  ลำคอและโพรงจมูกของเขาแสบร้อน  ในหัวยังปวดระบมแทบไม่อยากเคลื่อนไหว...แต่ร่างกายบอกว่าเขาต้องการเข้าห้องน้ำจนแทบกลั้นไม่อยู่  เพียงขยับตัว  อาการเจ็บแปลบที่สะโพกก็หยุดการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน...ความทรงจำไหลพรวดกลับมาเหมือนน้ำป่า  ดุดันเกรี้ยวกราดและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด 

ชายหนุ่มกัดฟันลุกจากเตียงแล้วรีบเข้าห้องน้ำ  เปิดน้ำจากฝักบัวแรงสุดเหมือนจะให้น้ำชำระคราบไคลอัปยศออกจากตัว...แต่น้ำก็ล้างได้เพียงภายนอกเท่านั้น  ความสกปรกมันอยู่ภายในใจเขาต่างหาก...พสุหัวเราะเบาๆอย่างขมขื่นใจ  ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกโชกออกจากตัวจนหมด  ชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูที่ราวมาเช็ดน้ำออกจากตัวลวกๆ  แล้วเข้าไปในห้องแต่งตัวหยิบเสื้อผ้าชุดแรกที่เห็นมาสวมทันที 

กุญแจรถของเขายังวางอยู่บนโต๊ะ  ขณะที่กุญแจรถซีดานของริวหายไป...ชายหนุ่มจึงเดินดุ่มออกจากห้องมุ่งไปหารถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว...แม้ไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่เขาทนอยู่เจอหน้าริวไม่ได้แน่นอน  เขาไม่มีหน้าไปมองหน้าน้องอีกแล้ว........


..................................................

[โน๊อา]

อุ๋ย อุ๋ย จิ้ม จิ้ม
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[indy❣zaka]

เอิ่ม
จะคิดมากอะไรตลอดเวขนาดนี้นะพี่ไผ่
คิดน้อยบ้างก็ได้ ไม่มีใครเขาว่าหรอกค่ะ

[j4c9y]

ริวนี่น่ารักๆๆๆๆ ขึ้นเรื่อยๆเลย

[PandP]

อลันกับมาเฟียคนนั้น...คาใจจังเลย 5555

[Saffron]

เฮ้อออออออออ



สงสารพี่ไผ่ สงสารน้องริวว

สงสารหมดเลยยยยยย

[maio2000]

  อย่าทำแบบนี้ค่ะ คนแต่ง
มาลงอีกเถอะพลีส แล้วมาเฟียนี้อย่าบอกนะว่าญาติริว
โอ๊ยพี่ไผ่ค่า ไมไม่รอฟังน้องล่ะ อย่าหนีไปนะ

[sukie_moo]

พี่ไผ่จะไปไหนอ่ะ ถ้าริวกลับมาไม่เจอพี่ไผ่  ริวต้องคลั่งแน่ๆ
คุยกันก่อนดีไหม ก่อนตัดสินใจจะทำอะไร

[eddiam]

มาเฟีย  แฟนอลันอ๊ะป่าวเนี่ย>///<

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่นะคะพี่ไผ่

[maho]

    ยังคงมาม่าไม่ลดลงเท่าไรเลย

[mimirin]

ในที่สุดก็มีวันนี้  ต้องหุงข้าวแดงฉลอง

พี่ไผ่คิดมากจนเก็บไปฝันเลย แต่ตอนนั้นถึงเมาแต่พี่ก็มีสตินะ

เรื่องความรัก  ความรู้สึกมาก่อนเหตุผลเสมอ  อย่าคิดเยอะ  สู้ๆ

[maho]

    มาม่าไม่ลดลงเท่าไรเลยอ่ะ

[อิสระ]

อ๊ากกกกกกกกกก
เป็นตอนที่อ่านแล้วอารมณ์วึ่นวือสับสนที่สุด
ขึ้นๆลงๆจนจัดอาการตัวเองไม่ถูกแล้ว
ทั้งที่ไม่มีใครผิดแต่มันก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นเอาตอนนี้เลย
ตอนที่ความรู้สึกของไผ่ยังสับสนบอบช้ำ
แบบนี้ต่อให้เอาเหตุผลอะไรมาอ้าง
จะเพราะอารมณ์ ความรัก หรือสถานการณ์พาไป
ก็ทำให้ไผ่รู้สึกผิดได้ทั้งนั้น
พี่ไผ่กลับมาก่อน
เตลิดเปิดเปิงไปแบบนี้ริวคลั่งแน่
 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รีบๆ เคลียร์กันสักทีนะครับ
คนอ่านลุ้นมากมาย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ

[mumumama55]

  รอ รอ รอวันที่พี่ไผ่ กะ น้องริว   ด้วยใจที่ตรงกันซักที  

 

[~tai~]

เฮ้อ ใจตรงกัน (รึเปล่า?) แต่ต่างไม่กล้าพูดกันตรงๆ 

[Little Devil]

...

[pattybluet]

พี่ไผ่กลับมาก่อนนนนนนน ออกไปอย่างนี้คนอ่านใจไม่ดี
น้องริวสู้ๆ น๊าาา

[JJHJJH]

เฮ่ออออออออออ

[minchy]

ทำไมถึงรู้สึกเสียใจกับ NC ที่รอคอย


รู้เหมือนย้อนไปตอนที่ไผ่เมาแล้วจูบกับริวครั้งแรกเลย


มันไม่อิ่มไม่สุขและกะวนกะวายใจ

[nirun4]

ไปกันใหญ่แล้วพี่ไผ่ 

[minchy]

ทำไมถึงรู้สึกเสียใจกับ NC ที่รอคอย


รู้เหมือนย้อนไปตอนที่ไผ่เมาแล้วจูบกับริวครั้งแรกเลย


มันไม่อิ่มไม่สุขและกะวนกะวายใจ :serius2

[kungyung]

 

[aha]

ohhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhooooooooooooooooooooooooooooohhhhhhhh

[Little Devil]

ริวไปไหน

[EunJin]

คุณพี่พสุ จะทำให้เกิดดราม่าแล้วนะคะเนี่ย เหอออออออออ

[TONG]

จุดพลุฉลองหน่อยละงานนี้ ในที่สุดก็สมรักกันสักทีนะคู่นี้

ตามลุ้นว่าจะลงเอยกันอย่างไรนะค่า

[Kfc_Pizza]

 
พี่ไผ่หนีไปเสียอย่างนี้
แล้วน้องริวจะทำยังงั ยเนี้ย
อย่าไม่เข้าใจกันนานนะ
คนอ่านทรมานแทน
 

[@StaR@]

พี่ไผ่คิดมากเกินไปมั้ยนั้น
อย่าเพิ่งไปไหนเลยอยู่รอคุยกับริวก่ิอน
แล้วคุณมาเฟียเป็นใครอีกเนี้ยคงไม่ใช่
คนที่เป็นญาติกับริวหรอกใช่มั้ย