หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[maho]

  ::มาม่าไม่ได้ลดลงเท่าไรเลย

[eastwind]

มีเอ็นซีบวกกับมาม่าชามเบ้อเริ่มเทิ่ม

[n2]

พี่ไผ่คิดมากจะหนีน้องอีกแล้ว

[bbyuqin]

สะเทือนใจต่อไป..

พี่ไผ่น้อ...หนีไปแบบนี้คนที่คลั่งจะเป็นน้องริวอ่ะสิ...

[milky way]

อ่านตอนนี้แล้วมีหลากหลายอารมณ์มากเลย
อย่างแรกเลยดีใจจนแทบจะจุดพลุฉลอง
ที่ริวกล้ามาก ทั้งที่เป็นครั้งแรก
ไม่แปลกหรอกที่พี่ไผ่ จะป่วยขนาดนั้น
ไว้คราวหน้าเอาใหม่น่ะริวน่ะ

อย่างสอง เศร้าอีกแล้ว พี่ไผ่เลือกที่จะหนี
โธ่ พี่ไผ่ บางครั้งไม่ต้องคิดเยอะแค่ทำตามหัวใจก็พอ

[iota]

พี่ไผ่หนีน้องริวไปแบบนี้ น้องไม่เศร้าใจแย่เลยหรือ
เห็นใจทั้งสองคนจริงๆยิ่งได้ฟังเพลง ขอร้อง ของแดน วรเวช
นำ้ตากรูไหลอีกแล้ว.....
"เหมือนหัวใจ ไม่เหลือใจ พูดคำเดียวคือเธอจะไป..เท่านั้น
เหมือนง่ายดาย เหมือนหัวใจ ไม่เคยใช้คำว่ารักด้วยกัน
ฉันทำผิดที่ใด ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น
ไม่เคยจะไม่รักเธอ..สักวัน แต่...กำลังจะต้องร้องไห้
อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
โลกคงแตกสลาย นาทีที่ไม่เหลือเธอ
คนที่รักที่สุด คนที่รักเสมอ หมดชีวิตที่เห็น..ยังไงก็เป็นของเธอ
อย่าไปจากตรงนี้ อย่าไปจากคนนี้ ฉันกลัว ฉันกลัว พรุ่งนี้..จะไม่มีแรงหายใจ
  เพราะหัวใจ ไม่เหลือใคร เพราะฉันมีเพียงเธอคนเดียว..เท่านั้น
ขอร้องเธอ...ขอร้องเธอ สงสารฉันเถอะอย่าไป..จากฉัน
ฉันทำผิดที่ใด ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น ไม่เคยจะไม่รักเธอ..สักวัน
แต่กำลังจะต้องร้องไห้ อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
โลกคงแตกสลายนาทีที่ไม่เหลือเธอ คนที่รักที่สุด คนที่รักเสมอ
หมดชีวิตที่เห็น...ก็มีแค่เธอ อย่าไปจากตรงนี้ อย่าไปจากคนนี้
ฉันกลัว ฉันกลัว พรุ่งนี้...จะไม่มีแรง หายใจ
อย่าทิ้งฉันไป...ได้ไหม

[hahn]

พี่ไผ่จะหนีไปไหนเนี่ย ริวแย่แน่ ๆ

[yayee2]

แง แง ไหงตอนท้ายมันเป็นแบบนี้ล่ะ พี่ไผ่เล่นหนีไปแบบนี้ ริวกลับมาไม่เจอ แล้ว ๆ ๆ.......

[ordkrub]

ตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งทุกข์ใจจริงๆ  หวังว่าทุกเรื่องจะคลี่คลายโดยเร็ว

ป.ล. ว่าแล้วหนูริวเป็นอัจฉริยะ เรียนรู้อะไรได้เร็ว  เพียงแค่ดูตำราก็เข้าใจแล้วทำตามได้อย่างรวดเร็ว 555+

[CIndY59]

เดือนนี้กินมาม่ากันทั้งเดือนเลย 
พี่ไผ่อย่าเพิ่งคิดมากสิ จะหนีไปไหนค้า

ตอนนี้ซุปเปอร์อลันแมนก็ไปติดภารกิจอื่นซะด้วย
มาช่วยน้องริวกะพี่ไผ่ก็ไม่ได้ด้วยสิ

ขอบอกว่าชอบฉากมากเลย เขียนดีมากเลยค่ะ
มันให้อารมณ์ 'ทำรัก' มากกว่า 'มีเซ็กส์' รู้สึกถึงความรัก ห่วงหา 
โดนใจโคตรๆ ทั้งริวทั้งพี่ไผ่จะทำให้รักกันไปถึงไหน แค่นี้ก็ซินก็หลงทั้งคู่จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วว


ปล.คนแต่ง เคยแต่งฟิคของลอร์ด ออฟ เดอะ ริง หรือเปล่าค่ะ
ชื่อคุ้นๆ

[SuSaya]

พี่ไผ่คัมแบ็ค...เดี๋ยวน้องริวก็ร้องไห้หรอก
อลันก็เดาแม่นจริง ๆ หวังว่าจะเข้าใจกันก่อนที่ใครจะเป็นอะไรไปซะก่อนนะ

[a_tapha]

มาม่าชามนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหมดเลยอ่ะ 

[Whatever it is]

เง้อ nc เรื่องนี้มันเครียดแท้ๆ ไผ่หนีไปอีก 

[£.Ma|e¥]

อย่าเครียดกานนนนนนนนน     มาม่าหมดไปตั้งแต่เรื่องพ่อแม่แล้วค่ะ  หลังจากนี้จะมีแค่น้ำจิ้มเล็กๆน้อยๆ พอเป็นรสชาติของชีวิต

และ  ฉากนี้ไม่ใช่ฉากNC ที่รอคอยกันอยู่นะคะ  แหะๆ  ใจเยลๆ  


ปล.ผู้ตรวจฝากมาบอกว่า  เจ๊คนโพสต์ขยันมาก  บวก+ ด้วยใจมาให้ละกันเนาะ  

หวังว่าน้ำจิ้มคงจะไม่เผ็ดร้อนจนน้ำตาไหลมากเกินไปนะค้า~
ส่วนNC แง้ๆๆๆ มันไม่ใช่ๆๆๆ ม่ายช่ายยยยย โฮฮฮฮฮฮฮฮ รอNCที่ดีกว่านี้นะคะ >,.<
แล้วมาเฟียอิตาลี่นี่(คิดถึงเรื่องการ์ตูนรีบอร์นเลย 55+) สงสัยจะเป็นญาติหนูริวแน่ๆ
ก็หนูริวเล่นเป็นอัจฉริยะตั้งแต่กำเนิดแบบนี้ คงต้องมีสายเลือดเว่อร์ๆ อย่างพวกมาเฟียอยู่แน่ๆ
ว๊ายๆๆๆ ชอบๆๆ ว่าแต่คุณอลันจะมีคู่กับเค้ามั๊ยเนี่ย กรี๊ดดดดด
ปอลอกุงเกงลิงเป็นรู : พี่ไผ่อย่าทำกับหนูริวแบบนี้ ม่ายยยยยย 
เชื่อมั่นในความรักของหนูริวสิคะพี่!!! อ๊ากกกก อยากจะบ้าตาย
ทำไมน้ำจิ้มเล็กๆน้อยๆที่ป้าคนแต่งบอก มันถึงได้รสชาติแย่ขนาดนี้ 55+
หวังว่าคงจะเล็กๆน้อยๆจริงๆนะคะ   รอเจ๊คนโพสต์เจ้าค่า~

[Noi]

เพราะเธอเจ้าของใจ
ต้องให้เธอเลือกทาง
กับวันที่เหลือฉันเองจะขอทำดี
แต่ต่อชีวิตรักเราให้นานเนิ่นไป
แม้เพียงแค่อีกวัน
หรืออีกสักลมหายใจก็ยังดี
 

 

 

[SweetSmile]

และแล้วก็มีวันนี้จนได้
แต่มันเกิดจากความรักของน้องริวคนเดียว
ส่วนพี่ไผ่อ่ะเมาผสมกับความรู้สึกของการสูญเสีย
ก็เลยยอมให้น้องริวทำทุกอย่างลงไป
อยากให้สองคนใจตรงกันซักทีเน้อ

เอ้า~แล้วพี่ไผ่ออกไปไหนอีกเนี่ย
หนีหน้าน้องริวเหรอจ๊ะ
มาเคลียร์กันเหอะนะ อยากให้รักกัน ๆ

[gayraygirl]

หลังจากที่ไม่ได้เข้ามานาน ตามอ่านหัวฟู
น้ำตาไหลเป็นโอ่ง แม้แต่ NC ยังปวดใจ 
พี่ไผ่จะหนีไปไหน กลับมาก่อนนนนนนนนน
แล้วริวจะตามเจอไหมนั่น อลันรีบมานะ ก่อนริวจะบ้าตาย

[spring]

อัพแล้วจะหายมั้ยหว่า -*-

แต่ก็ลงละกันเนอะ

ตอนที่ 86



ริวจอดรถในโรงจอดแล้วหอบถุงผลไม้ลงจากรถ  ความจริงเขาไม่คิดจะออกจากบ้านไปไหนเพราะห่วงอาการไข้ของพสุ  แต่กรเวชโทรมาตามให้ไปรับตารางงาน  เด็กหนุ่มเลยถือโอกาสแวะไปเอารถมาด้วยเลย

หลังงานศพพ่อของพสุ  คิสมีได้รับอนุญาตให้หยุดอีก 1 สัปดาห์ก็จริง  แต่นี่ก็ล่วงเข้าวันที่ 3 แล้ว  นับตั้งแต่เขากับพสุมีความสัมพันธ์กันจนพสุป่วย  อีกไม่กี่วันทั้งเขาและพสุก็ต้องกลับไปทำงานอีกครั้ง  แม้จะไม่แน่ใจว่าสภาพจิตใจของพสุในตอนนี้จะเข้มแข็งพอหรือไม่  แต่คิวงานแน่นเอี๊ยดก็ไม่สามารถให้วันหยุดได้มากว่านี้อีกแล้ว 

เด็กหนุ่มส่งถุงผลไม้ให้พี่แมวแล้วมองอาการลุกลี้ลุกลนของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ 


“มีอะไรเหรอครับพี่แมว”

“คุณไผ่ค่ะ...” พี่แมวพูดไม่ทันจบริวก็วิ่งพรวดเข้าไปในห้องนอน  แต่กลับพบกับความว่างเปล่าจนเขายืนงง

“พี่ไผ่ไปไหนพี่แมว!”

“พี่ก็ไม่รู้ค่ะ  พี่กำลังต้มข้าวต้ม  ได้ยินเสียงรถก็เลยวิ่งออกมาดู  เห็นคุณไผ่ขับรถออกไปพอดี”

“ไปไหน?...พี่ไผ่จะไปไหนได้ พี่ไผ่ไม่สบายอยู่นะ”

“พี่ขอโทษค่ะคุณริว  พี่ก็ไม่คิดว่าคุณไผ่จะลุกไหว...”


ริวไม่รอให้พี่แมวพูดจบ  เด็กหนุ่มวิ่งไปที่รถแล้วรีบขับออกจากบ้านแต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูชายคนหนึ่งก็มาขวางประตูไว้


“หลบไป!” ริวตวาดด้วยความโกรธ  แต่อีกฝ่ายกลับยื่นโทรศัพท์ให้เขาอย่างใจเย็น

“เดี๋ยวครับคุณริว...คุณอลันจะคุยด้วย”

“ชั้นไม่คุย  ชั้นจะรีบไป!” ริวตวาดอย่างฉุนเฉียว  เวลานี้เขาห่วงพสุจนไม่มีอารมณ์จะมาฟังคำสั่งสอนใดๆ ของ อลัน อีกแล้ว

“คุณอลันทราบว่าคุณพสุอยู่ที่ไหนนะครับ”


ชื่อของพสุหยุดริวไว้ได้  เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกเพื่อระงับความตื่นตระหนก  แล้วยอมรับสายของอลัน


“พี่ไผ่ไปไหน!” ริวพยายามสะกดน้ำเสียงให้ราบเรียบลง  ทั้งที่ใจแทบลุกเป็นไฟด้วยความเป็นห่วงพสุ

“ไปวัด...วัดที่เอาเถ้าถ่านของแม่พ่อเขาไปโปรยไว้นั่นแหละ...เขาเพิ่งไปถึงเดี๋ยวนี้เอง...” อลันตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนิบๆ

“แค่นี้นะชั้นจะตามพี่ไผ่ไป”

“อย่าไปนะริว” อลันปรามเสียงเรียบ  แต่คนฟังโมโหจี๊ดขึ้นมาทันที

“ทำไม  นายมีสิทธิ์อะไรมาห้าม!” ริวตวาดกลับด้วยความโกรธ  นาทีนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเขาไม่ได้ทั้งนั้น

“ชั้นไม่มีสิทธิ์ห้ามนายหรอก...แต่อยากให้นายให้เวลาพสุบ้าง”

“นายต้องการจะบอกอะไรอลัน”

“ตอนนี้พสุกำลังเจ็บปวด  เขาควรได้มีเวลาคิดบ้าง...หากนายไป  จะยิ่งบีบให้เขาเตลิดไปใหญ่...ไม่ต้องห่วงหรอกนะ  คนของชั้นตามดูแลเขาอย่างใกล้ชิดอยู่แล้ว”

“แต่...”

“ถ้าไม่อยากเสียพสุไป  นายต้องรู้จักรอบ้างนะริว”

“ปัดโธ่โว้ย!” ริวกดตัดสายแล้วเกือบขว้างโทรศัพท์ทิ้ง  ถ้าไม่เหลือบไปเห็นพี่แมวกำลังชะเง้อชะแง้มาจากในบ้าน  เด็กหนุ่มพยายามสะกดกลั้นความโกรธลง  แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้คนของอลัน

“ตามไปดูแลพี่ไผ่เถอะ  ไม่ต้องมาเฝ้าชั้น”

“ไม่ได้หรอกครับ  หน้าที่ผมคือคอยดูแลคุณ  ส่วนคุณพสุมีอีกทีมคอยดูแลอยู่แล้ว”


ริวพยักหน้ารับ ก่อนจะถอยรถกลับไปเก็บ


“คุณริวคะ  ไม่ต้องตามคุณไผ่แล้วเหรอคะ” พี่แมวถามงงๆ  ก่อนจะมองตามคนที่มาคุยกับริวไปจนลับตาอย่างระแวงๆ

“พี่ไผ่ไปวัดน่ะ...เดี๋ยวคงกลับ...พี่แมวไปทำงานเถอะ” ริวพยายามสะกดน้ำเสียงให้ราบเรียบ  เหมือนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  ทั้งที่ภายในใจเขามันเดือดพล่านด้วยความกังวล

“ค่ะ...เฮ้อ! พี่ละใจหายหมด  รู้ว่าไปวัดก็คงไม่ต้องห่วงแบบนี้หรอก” พี่แมวทำหน้าโล่งใจแล้วหันหลังกลับเข้าครัว


ริวเม้มปากแน่นด้วยความกังวล...แม้ใจอยากจะดื้อแพ่งตามพสุไป  แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไร  อีกอย่าง  อลันรู้ดีเสมอว่าควรจัดการกับปัญหาเร่งด่วนอย่างไร  เขาต้องเชื่อในตัวอลันเหมือนอย่างที่เคยเชื่อมาตลอด...แม้ว่าจะทรมานใจแค่ไหนก็ตาม



...........................................................................



พสุวางคางไว้บนเข่าขณะลูบมือไปตามรากต้นไทร  แม้จะไม่เหลือร่องรอยเถ้าอัฐิของพ่อแม่อีกแล้ว  แต่ความรู้สึกอุ่นในใจเมื่อได้สัมผัสก็ทำให้ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงนี้เนิ่นนาน

ในสมองยังสับสนวุ่นวาย  ความรู้สึกต่างๆ ถาโถมเข้ามาจนน้ำตาซึมด้วยความเครียด  ทั้งโกรธ  เกลียด  ขยะแขยงและละอายแก่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำ


 “แม่ครับ...ไผ่ทำเรื่องอัปยศไปแล้ว  แม่เกลียดไผ่หรือเปล่าครับ...ไผ่ปล่อยให้ความอ่อนแอทำร้ายตัวเอง  ทำร้ายน้อง...ไผ่เลวคนเดียวยังไม่พอ  ยังดึงน้องให้ลงเหวมาด้วยกัน...ต่อไปไผ่จะมองหน้าน้องได้ยังไง...เสียแรงที่แม่ฝากน้องไว้กับไผ่...แล้วยังหนี้สินอีก  ไผ่เป็นหนี้น้องเกือบสองร้อยล้าน  ถ้าผู้ปกครองริวรู้ว่าไผ่กับริวมีอะไรกัน  เขาอาจจะคิดว่าไผ่เอาตัวเข้าแลกเพื่อจะไม่ยอมใช้หนี้น้องหรือเปล่า...ไผ่ควรทำยังไงดีครับแม่...ไผ่ขอโทษที่ยังหน้าด้านมาปรึกษาแม่...แต่ไผ่ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้วจริงๆ...” พสุกระซิบผ่านสายลมไปหามารดาด้วยความปวดร้าวใจ  เขาไม่กล้าแม้แต่จะนึกถึงบิดาด้วยละอายใจเกินกว่าจะกล้าพูดกับท่าน  ความรู้สึกแรกที่ออกจากบ้านมาคือคิดจะหนีหน้าริว  แต่พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็ขับรถมาจอดที่วัดนี้แล้ว


ลมพัดเอื่อยๆ เหมือนมืออ่อนโยนที่มองไม่เห็นกำลังลูบไล้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแผ่วเบา  ได้ยินเสียงระฆังแก้วดังกรุ๋งกริ๋ง  เสียงนกและแมลงกรีดปีกเบาๆ  พาให้หัวใจที่ร้อนรุ่มค่อยสงบลงทีละน้อย


“คุณไผ่คะ” เสียงทักจากเบื้องหลังทำให้พสุสะดุ้งด้วยความตกใจ  ชายหนุ่มหันกลับไปมองแล้วรีบยกมือไหว้เมื่อเห็นคนทักถนัดตา

“ป้าใจ! เอ่อ...แม่ชี  สวัสดีครับ”

“ไหว้พระเถอะค่ะแล้วก็ไม่ต้องเรียกแม่ชงแม่ชีหรอก  เรียกป้าใจเหมือนที่เคยเรียกนั่นแหละค่า...”

“ครับ”

“คุณไผ่มานานหรือยังคะ...อ้าวร้องไห้ด้วย...คิดถึงคุณแม่คุณพ่อละสิท่า...ท่านไปสบายแล้ว  เหลือแต่คนข้างหลังนี่แหละค่ะ  ที่ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป...แล้วนี่คุณไผ่มาคนเดียวหรือคะ  คุณริวไม่ได้มาด้วยเหรอ?”

“มาคนเดียวครับ  ไผ่...อยากมาหาแม่  ก็ขับรถมาเลย  ไม่ได้ชวนริวมาด้วย”

“โถ! ป่านนี้คงตามหาให้วุ่นแล้วล่ะค่ะ  คุณริวยิ่งติดคุณไผ่อยู่  ถ้าจู่ๆ หายมาโดยไม่บอกคงตกใจแย่”

“ไผ่กะว่าจะมาหาแม่แป๊บเดียว  ก็จะกลับแล้วครับ”

“ถ้าจะอยู่นานๆ  ก็โทรบอกน้องซะหน่อยนะคะ  จะได้ไม่ห่วง...คุณไผ่ขา...จะไปไหนมาไหน  ก็บอกคนอื่นไว้สักนิดเถอะค่ะ...เผื่อว่าเจ็บไข้ไม่สบาย  หรือรถราไปเสียที่ไหนจะได้ตามกันถูก...ป้าน่ะ  เหลือคุณไผ่คนเดียวแล้วนะคะ”

“...ครับ” พสุรู้ดีว่าป้าใจกลัวอะไร  ไม่ใช่กลัวเขาเจ็บป่วยหรือรถเสียอย่างที่ว่า  แต่คงกลัวเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาเหมือนที่เกิดกับแม่มากกว่า

“สีหน้าคุณไผ่เหมือนไม่สบาย...กินข้าวมาหรือยังคะ...หิวมั๊ย ในโรงครัวมีผลไม้เยอะเลย  คุณไผ่จะกินมั๊ยคะ”

“ไผ่ยังตื้อๆ อยู่เลยครับ...แต่ป้าใจไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ  เดี๋ยวไผ่กลับไปกินที่บ้านดีกว่า...ริวคงรออยู่” พสุพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแหบเบา  ใจไหววูบเมื่อนึกถึงคนที่  ‘รอ’ อยู่ที่บ้าน  ถ้ารู้ว่าเขาหายไปจะร้อนรนกระวนกระวายแค่ไหน...

“ค่ะ...ได้ฟังแบบนี้ป้าก็วางใจ...ป้ามันแก่แล้ว  เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง จะไปวันไหนก็ไม่รู้  ห่วงก็แต่คุณไผ่...แค่รู้ว่าคุณไผ่มีคนดูแลแบบนี้  ป้าก็จะได้เลิกห่วง...ตายก็ตายตาหลับเสียที”

“ป้าใจอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ  ป้าก็รู้ว่าไผ่ไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากป้าคนเดียว”

“...ป้าน่ะรักคุณไผ่มากนะคะ  เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจนรู้สึกเหมือนคุณไผ่เป็นลูกเป็นหลานจริงๆ  ยิ่งรู้ว่าคุณไผ่ไม่มีใครป้าก็ยิ่งห่วงใจแทบขาด  ยังดีที่ตอนนี้มีคุณริวมาอยู่เป็นเพื่อนคุณไผ่  ป้าถึงโล่งใจว่าอย่างน้อยก็คงมีคนคอยห่วงใย คอยดูแลคุณไผ่อีกคน...เพราะนอกจากคุณไผ่  คุณริวแกก็ไม่มีใครอีกแล้วนี่คะ...ยังไงก็เมตตาน้องบ้างนะคะคุณไผ่”


พสุนิ่งงันไปนาน  ชายหนุ่มเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบป้าใจเบาๆ  ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ


“บางที...คนที่ควรจะขอความเมตตาอาจเป็นไผ่ก็ได้ครับป้าใจ”

“ทำไมพูดแบบนั้นละคะ...มีอะไรหรือเปล่า...ทะเลาะกันเหรอคะ?”

“เปล่าครับ  ไผ่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย...ก็แค่แหย่ป้าใจเล่นเท่านั้นเอง”

“โถพ่อคุณ...มาล้อคนแก่...ไม่เอาละ  ป้าไปกวาดลานวัดให้เสร็จก่อนจะเย็นดีกว่า...คุณไผ่ก็อย่านั่งเพลินจนลืมกลับไปกินข้าวนะคะ...ป่านนี่คุณริวกับแมวมันคงชะเง้อหาคอยาวแล้ว” 

“สวัสดีครับป้าใจ”

“ค่า”


พสุมองตามหลังป้าใจไปจนลับตา  ก่อนจะล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วชะงัก  นึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือติดตัวมา...ไม่สิ  เขาไม่ได้หยิบอะไรมาเลยสักอย่าง  แม้แต่กระเป๋าสตางค์...ชายหนุ่มเหลียวมองรอบตัวอีกครั้งก่อนจะผุดลุกขึ้น...คงได้เวลาที่เขาจะกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงเสียที..........

พสุจอดรถแล้วสูดลมหายใจลึก  มือเขาทั้งเย็นและสั่น  แต่ชายหนุ่มก็พยายามควบคุมตัวเองสุดความสามารถ  ชายหนุ่มเตรียมคิดคำพูดไว้มากมาย  เพราะรู้ดีว่าริวต้องทั้งต่อว่าและอาละวาดที่เขาหายไปครึ่งค่อนวันแบบนี้  แต่เมื่อลงไปจากรถกลับพบว่าบ้านเงียบกริบ

ริวนั่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น  ใส่หูฟังอยู่ทั้งสองข้างถึงไม่ได้ยินเสียงรถ  ปากบางเม้มแน่นจนเห็นรอยบุ๋มที่ลักยิ้มสองข้าง  เด็กหนุ่มสูดหายใจแล้วปาดน้ำตาแรงๆ  ขณะที่มือก็เรียงรูปที่เพิ่งสั่งพิมพ์ออกมาจากคอมพิวเตอร์ไปเรื่อยๆ  ประตูกระจกของห้องนั่งเล่นด้านติดกับสวนเปิดค้างไว้  พอมีลมพัดผ่านก็พัดพาเอารูปที่ริวเรียงไว้ปลิวกระจาย  เด็กหนุ่มหยุดชะงักแล้วกำรูปในมือแน่นขณะฟุบหน้าลงกับเข่า 

พสุยืนมองภาพนั้นทั้งน้ำตา...เขาทำน้องเจ็บ...อีกคนแล้วที่ต้องเสียใจเพราะเขา 

ชายหนุ่มลังเลที่จะเข้าไปหาริวตอนนี้  ไม่รู้จะพูดยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  รูปถ่ายใบหนึ่งปลิวมาติดข้างประตูที่เขายืนอยู่  ชายหนุ่มจึงก้มลงเก็บแล้วนิ่งงันไป...

มันเป็นรูปถ่ายของเขากับริวที่ริมแม่น้ำฮัน  ในภาพริวยิ้มร่ากอดไหล่เขาไว้แล้วเอียงหัวมาจนแก้มชนกัน...ใบหน้าไร้เดียงสาที่ยิ้มร่าด้วยความสุข  บัดนี้เปียกเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะเขา...เขาทำให้น้องก้าวข้ามวัยเยาว์เข้าสู่ความมืดดำสกปรกของตัณหา  เพราะความอ่อนแอของตัวเอง...


“ริวขอโทษครับ...”  เสียงของริวทำให้พสุสะดุ้ง  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพราะนึกว่าริวพูดด้วย  แต่เด็กหนุ่มกลับก้มหน้าก้มตาคลี่รูปถ่ายที่ถูกขยำยับในมือพลางพูดขอโทษรูปใบนั้นซ้ำๆ  พสุสูดลมหายใจลึกแล้วเดินเข้าไปใกล้  วางรูปถ่ายที่เก็บมาจากหน้าประตูลงแล้วทรุดลงนั่งข้างๆ  ริวหันขวับมาพอเห็นหน้าเขาเด็กหนุ่มก็โผเข้ามากอดไว้แน่น

“พี่หายไปไหนมาครับ...ริวกลัวแทบตาย...พี่อย่าทำอย่างนี้อีกนะ...ไหนพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทิ้งริวไง”


พสุตัวแข็งทื่อ  วูบแรกเขาเกือบสะบัดหนี  แต่น้ำตาร้อนๆ บนไหล่ทำให้เขายั้งตัวเองไว้ได้ทัน...ไม่ใช่ความผิดของริว  ถ้าจะหาคนผิดก็คือเขาเอง  เพราะงั้นเขาไม่มีสิทธิ์ไปแสดงความรังเกียจเดียดฉันท์ใดๆ  เพราะคนน่ารังเกียจคือเขา ไม่ใช่ริว


“พี่ไปหาแม่มา...ลืมหยิบโทรศัพท์ไปด้วยก็เลยไม่ได้โทรบอก  โทษทีนะ” พสุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  พยายามข่มความละอาย  ขัดเขิน  ความรู้สึก วูบวาบหวั่นไหวเอาไว้ เพียรท่องอยู่ในใจตลอดเวลาว่าต้องทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ก่อนจะดันตัวเด็กหนุ่มออก  แล้วทำทีเป็นช่วยเก็บรูปที่กระจายไปทั่วห้องด้วยแรงลม

“ริวนึกว่าพี่จะเกลียดริว  จนหนีริวไปแล้วซะอีก” ริวเดินตามมาติดๆ เอ่ยขึ้นมาเบาๆ  คำพูดของริวทำให้พสุชะงักค้าง  ทั้งที่ใจอยากจะปิดปากริวให้เลิกพูดถึง  “เรื่องแย่ๆ”  เรื่องนั้นเสียที

“พี่เคยบอกริวไปแล้ว  ว่าพี่ไม่เคยเกลียดริว” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบแล้วทำทีเป็นสาละวนอยู่กับรูป  เพื่อจะซ่อนสีหน้าและแววตาหวั่นไหวไม่ให้ริวเห็น

“แล้วพี่โกรธริวมั๊ย  ที่ริว...ทำให้พี่ไม่สบาย”  พอเจอคำถามนี้พสุก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง  ตอบว่าไม่โกรธ  ก็เท่ากับยอมรับว่าเขาพึงพอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่ถ้าจะบอกว่าโกรธ  ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของริว  ชายหนุ่มเม้มปากนิ่ง  ก่อนจะวางรูปทั้งหมดลงบนโต๊ะแล้วผละหนีเข้าห้องนอน  ริวตามมาติดๆ จนพสุต้องปรามไว้

“...อย่าเพิ่งตามเข้ามา  พี่จะอาบน้ำ” ชายหนุ่มบอกแล้วปิดประตู  กดล็อคแล้วเอนตัวพิงประตูอย่างอ่อนล้าทั้งกายและใจ  ถึงจะพยายามแค่ไหนเขาก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับริว “เรื่องนั้น” อยู่ดี


ชายหนุ่มชะงักเมื่อกวาดตาไปเห็นข้าวของในห้อง  ตอนที่ตื่นขึ้นมา  เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นข้าวของเหล่านี้  อ่างน้ำกับผ้าขนหนูที่ยังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง  โดยที่โคมไฟถูกอัปเปหิ ลงไปตั้งที่พื้น  กระจาดใบเล็กที่มีแต่ซองยาของคลินิกแห่งหนึ่งเรียงรายอยู่ในนั้น 

ในความฝันอันเลือนรางพสุยังจำความรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อพับแขนได้ ชายหนุ่มก้มมองโดยอัตโนมัติก็สังเกตเห็นรอยเขียวช้ำเล็กๆ บนแขน  แสดงว่าตอนที่เขาป่วยริวโทรตามหมอมาฉีดยาให้  เพราะเด็กหนุ่มคงไม่กล้าพาเขาไปโรงพยาบาลด้วยสภาพร่างกายแบบนั้น...พสุยกมือเย็นเฉียบขึ้นลูบหน้าแล้วสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อไล่ความคิดน่าละอายออกไปจากสมอง

พอพสุออกจากห้องนอน  พี่แมวก็มาตามให้ไปกินข้าว  ขณะที่ตัวพี่แมวเองนั้นเข้าไปจัดห้องนอนให้ใหม่  ตลอดเวลาที่กินอาหารเย็นด้วยกัน  ทั้งพสุและริวต่างก็เงียบจนอึดอัด  ริวนั้นกินไปก็ชำเลืองมองพสุไปตลอดเวลา  ขณะที่พสุก็ไม่ยอมสบตาเด็กหนุ่ม  แม้แต่ตอนที่มานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยกัน  ชายหนุ่มก็ไม่ยอมมองริวเลยสักนิดเดียว  กระทั่งริวเอาตารางงานและซองใส่ซีดีมาให้


“ตารางงาน...ริวไปรับมาวันนี้ครับ...ส่วนนี่...พี่ทำตกไว้”


พสุมองซองใส่แผ่นของครูภิรมย์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะหยิบแผ่นออกมาใส่เครื่องเล่น...เสียงไวโอลินหวาน  อ้อยสร้อยจนรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก  พสุนั่งฟังนิ่งๆ  ขณะที่ริวทรุดตัวลงนั่งข้างๆ  ทั้งที่มีเรื่องอยากคุยกับพสุมากมาย  แต่สีหน้าและแววตาของพสุที่จมลึกลงในเสียงเพลงทำให้ริวไม่กล้าเอ่ยคำใดๆ ออกมา 


“คุณริวคะ  พี่หาผ้าปูที่นอนผืนสีครีมไม่เจอนะคะ” พี่แมวหยุดแวะบอกริว  หลังจากหอบตะกร้าผ้าออกมาจากห้องนอน 

“เอ่อ...ริวเพิ่งนึกได้ว่าริวทำขาดแล้วก็เลยทิ้งไปแล้วผืนนึง  สงสัยจะเป็นผืนที่พี่แมวพูดถึง”

“อ้าว! เหรอคะ...อ๋อ! มิน่าถึงซื้อผืนใหม่มา  พี่เอาไปซักให้แล้วนะคะ”

“ครับ”


พสุเหลียวมองหน้าริวอย่างสะดุดหู  หากริวไม่อึกอักเขาคงไม่สนใจแค่เรื่องผ้าปูที่นอน  แต่อาการหลบตาเห็นแต่ใบหูแดงก่ำของเด็กหนุ่มทำให้เขาเอะใจ...จู่ๆ เลือดก็แข่งกันพุ่งขึ้นสู่ใบหน้าจนร้อนผ่าวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำไมริวต้องทิ้งผ้าปูที่นอนผืนนั้น...พสุรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง  ก่อนจะเสหยิบตารางงานขึ้นมาดู...ยิ่งพอพี่แมวขอตัวกลับบ้านไป  ในห้องก็ยิ่งเงียบจนได้ยินเสียงหายใจ


“...พี่...ริวอยากจะคุย...” พสุเกือบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงริวใกล้ๆ ตัว  ชายหนุ่มทำทีเป็นจับจ้องแต่ตารางงานในมือแทนที่จะมองหน้าเด็กหนุ่ม

“เออริว...ตารางงานมีเท่านี้เหรอ  ปกติพี่กรจะให้ล่วงหน้ามาเยอะกว่านี้นี่” พสุถามพลางพลิกตารางงานดูแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับคิวงานอัดแน่นในแต่ละวัน  แต่พิมพ์วันที่ไว้เพียงไม่กี่วัน

“...ก็นี่จะสิ้นเดือนอยู่แล้วนี่ครับ”

“เอ่อ..นะ...พี่ก็ลืมไป” พสุตอบแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านตารางงาน  ราวกับจะท่องจำทั้งหมดให้ได้เดี๋ยวนี้

“พี่ไผ่ครับ  ริวมี..” ยังไม่ทันที่ริวจะพูดอะไรต่อพสุก็รีบชี้ไปที่ใบแทรกในแฟ้มงาน

“แล้วนี่อะไร...พี่เผ่าให้แต่งเพลงเพิ่มเหรอ?”

“ครับ...พี่เผ่าอยากได้เพลงสำหรับวาเลนไทน์สักเพลง”

“อืม...แล้วริวจะแต่งทันเหรอ...นี่ก็เหลือไม่กี่วันแล้ว” พสุชวนคุยพลางเค้นสมองคิดหาสิ่งที่จะคุยกับริวต่อเพื่อกันไม่ให้ริวมีโอกาสพูดเรื่องที่น่าละอายในคืนนั้น

“คิดว่าทันครับ” ริวรับคำเสียงเบา

“ก็ดีนะ...ยังไงก็ให้ตะวันช่วยเกลาเนื้อเพลงให้ละกัน” พสุรีบบอกปัด  เพราะไม่อยากให้ตัวเองต้องใกล้ชิดกับริวไปมากกว่านี้

“พี่จะไม่ช่วยริวแต่งเหรอ?” น้ำเสียงหงอยๆ ของคนถามทำให้พสุรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างมาติดในลำคอ  จนต้องกระแอมเรียกเสียงเบาๆ

“มะ...ไม่รู้สิ  ขอฟังดนตรีก่อนแล้วกัน  สมองมันตื้อๆ  กลัวจะคิดเพลงออกมาไม่เพราะ”

“ครับ”

“เอ่อ...งั้นพี่ขอไปนอนก่อนละกัน...รู้สึกปวดๆ หัว” พสุรีบผุดลุกขึ้นทำทีเป็นเดินอ่านตารางงานเข้าไปในห้อง

“พี่กินยาก่อนไหมครับ...เดี๋ยวริวหยิบยาให้” น้ำเสียงห่วงใยนั้นยิ่งทำให้พสุหน้าร้อนผ่าวด้วยความละอายใจ

“ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวพี่จัดการเอง  ริวก็ไปอาบน้ำเถอะ”  พสุตัดบทแล้วเข้าห้องนอนไปก่อน  ที่ริวจะทันได้พูดอะไร...เขายังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งนั้น...



…………………………………………………….

   

[samsoon@doll]

อึมครึมมากมายมะไหร่จะสดใสหวานแหววแต๋วจ๋าเสียทีน๊า อิอิ

[ChiOln]

พสุจะทำให้น้องทำตัวไม่ถูกนะเนี้ย

ทำแบบนี้หัวใจน้องมันจะเจ็บแปล๊บ ๆ

[pattybluet]

 :กอด1:เป็นกำลังใจให้น้องริวก่อน
น้องริวใจเย็นๆเน้อ....

[maio2000]

พี่ไผ่อ่ะ ไม่ยอมฟังน้องบ้างเลย
ปรับความเข้าใจกันซะนะค่ะ เป็นห่วงทั้งสองคนเลยนะ
ขอบคุณทั้งคนแต่ง กับคนอัพเลย
มาเร็วทันใจ มาบ่อยก็ดีค่ะ เรื่องราวกำลัง
คาค้างใจ เมื่อไรจะหวานกันสักทีละ รออยู่นะ

[nongrak]

แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันสักที
ริวจะคุย ไผ่ไม่ยอมคุยด้วย ปวดหัวแทน
ให้เขาคุยให้รู้เรื่องแล้วจะได้หวานมั่ง
เศร้าแล้วมาเครียดนี่ จะไม่ไหวน้า

[kungyung]

  :เฮ้อ:สงสารน้องริว

[-~iK@iZ_KunG~-]

ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องน๊า
เฮ้อออออออออออออออ

[Little Devil]

....

[Tageszeit]

เฮ้อ ลุ้นจนจะหมดแรงแล้ว เมื่อไหร่จะหวานซะที

[punchnaja]

เรื่องนี้ต้องการความหวานด่วน!

ชอบเพลงนี้ของพี่บอยเหมือนเราเลย อร๊างงงงง โรแมนติกเนอะๆ

รู้สึกว่าไผ่ยังยึดติดกับความถูกต้องอยู่แฮะ เลยยอมรับตัวเองไม่ได้ น่าสงสารง่ะ ทั้งริวและไผ่เลย

ปล.คุณAnonymusลงเรื่องนี้ไว้ที่อื่นบ้างไหมคะ เผื่อแบบว่าบอร์ดหายหรือแอคซิเดนขึ้นมา จะได้ตามไปอ่านถูก แบบว่า เค้าติดเรื่องนี้จริงจังง่ะ!

[bbyuqin]

หวังว่าพี่ไผ่คงต้องการเวลาเตรียมใจที่คุยเรื่องนี้กับน้องไม่นานหรอกนะ ไ
หรือพี่ไผ่จะต้องรอให้เสียน้องไปก่อนถึงจะยอมพูด

[kissme]

  อึดอัดอ่ะ

  แล้วจะลงเอยด้วยดีใช่ไหม