หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[@BUA@]

พี่ไผ่อ่ะ คุยกะน้องหน่อยสิคะ นะๆๆๆ 

[£.Ma|e¥]

ทำไมอ่านแล้วรู้สึกแย่จัง T^T
พี่ไผ่คะ จะคิดอะไรก็หัดถามหนูริวบ้างนะคะ
คิดเองเออเองแบบนี้ ไม่ใช่แค่พี่จะเจ็บคนเดียวนะคะ หนูริวก็พลอยเจ็บไปด้วย
ทำไมพี่ไม่สังเกตล่ะ ว่าหนูริวรู้สึกยังไงกับพี่
อย่าเอาแต่หนีเลยค่ะ เวลามันไม่เคยรอใครนะคะ
เหมือนกับที่พี่เสียทั้งแม่และพ่อไปอย่างรวดเร็วแบบนี้
พี่ยังอยากจะให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆขึ้นอีกหรอคะ
พี่คงไม่อยากเสียคนที่พี่รักและรักพี่มากที่สุดไปหรอกใช่มั๊ย??
คุยกับหนูริวเถอะค่ะ คอยเป็นลมหายใจให้แก่กันและกัน

โอ๊ยยย ปวดตับ แต่งเหมือนเป็นเรื่องจริงเลยนะคะ คุณ Anonymus
เพลาๆเรื่องแย่ๆลงบ้างเถอะค่ะ อยากบอกว่า เครียดมากกกกกกก
อยากได้น้ำตาลมาเติมในเลือดซะหน่อย รู้สึกเลือดจะจางลง 55+

[Kfc_Pizza]

 
สงสารน้องริว

[mutoo]

น่าสงสารกันทั้งสองคนเลย
รอฟ้าใสหลังฝน..นะจ๊ะ

[gayraygirl]

บรรยากาศชวนอึดอัดสุดๆ
ไผ่เอ้ย ใช้หัวใจคิดสิ อย่าใช้สมองให้มันมากนัก
เอ้าริว สู้ๆ รอวันสดใสนะ

[amito]

พี่ไผ่ใช้เวลาทำใจเร็วๆนะ  :เฮ้อ:น้องริวรออยู่่

[pasallatel]

เฮ้อ.....ก็ยังไม่คืบหน้าเอาซะเลยริว จ้า

สู้ๆ นะคะ คนเก่ง ริวเก่งอยู่แล้ว เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[cheyp]

ตอนนี้เป็นเรื่องน่าอึดอัดมากๆสำหรับทั้งคู่
เพราะต่างฝ่ายต่างรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เชียร์สุดๆค่ะ
อยากให้เข้าใจกัน แบว่าคู่นี้เค้าน่ารักสุด ไม่อยากให้โกรธกันเลย

[lovevva]

 :เฮ้อ:ริวก็ต้องให้เวลาไผ่ทำใจสักพักนะ

[V_we]

สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ
ทั้งริว ทั้งไผ่
แบบว่าก็เข้าใจไผ่นะ
ยังไงริวก็ให้เวลาพี่ไผ่เขาหน่อยนะ
รู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตพี่ไผ่จะขาดริวไม่ได้เช่นกันแล้วล่ะ
 

[none_ny]

เป็นการฟีจเจอริ่งกันที่ดราม่ามากมาย

[andaseen]

 

[sukie_moo]

เฮ้อ!!! ขอให้เข้าใจกันเร็วๆซักที

พี่ไผ่อย่าเมินน้องมาก ริวมันใจจะขาดแล้ว

อลันมาจัดการซิ

[katarena]

  ก็เข้าใจ.. ว่าพี่ไผ่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ต้องมีเรื่องเหตุและผล รวมทั้งความเหมาะสมต่างๆ ให้คิดมากกว่าน้องริว
แต่.. ยังไงก็น่าสงสารน้องริวอ่ะ โถ.... ป่านนี้จ๋อยจนไม่รู้จะว่าไงแล้ว เฮ้อ...

แต่ยังไงก็ต้องยกนิ้วให้ "อลัน"  เป็นสุดยอดผู้ปกครองโดยแท้
คิดอะไรไม่ออกบอกอลัน มีปัญหาแก้ไม่ตกเรียกหาอลัน อลันเซอร์วิส 24 ชั่วโมง 555

ชักอยากมีอย่างคุณอลันซักคนแล้วสิ โฮะๆๆ

  ฝากเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ^^

[Pumpkin]

รู้สึกปลื้มคุณอลันจังเลยอ่ะ โอ๊ยยย Perfect man จริงๆ พี่แกจัดให้ได้ทุกอย่าง แจ๋วจริงๆ ฮึฮึ


บางทีสิ่งที่ทำให้ริวเจ็บมันความที่ไผ่เป็นคนที่คิดมากเกินไป = ="

[spring]

ตอนที่ 87



เขมชาติจัดแถลงข่าวเรื่องหนี้สินของบิดาพสุว่าเป็นเพียงการเข้าใจผิดกัน  พรเทพนั้นไม่ได้เป็นหนี้สินเอง  เพียงแต่เป็นผู้ค้ำประกันให้เท่านั้น  และตอนนี้ทางทนายของพสุได้จัดการเรื่องนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  แม้นักข่าวส่วนใหญ่จะยังคลางแคลงใจ  แต่เมื่อมีการสอบถามไปยังบรรดาผู้ที่เคยออกมาให้ข่าวว่าพรเทพเป็นหนี้  ต่างก็พากันยืนยันเป็นเสียงเดียวว่าพรเทพไม่มีหนี้สินใดๆ แล้ว  และสามารถตกลงกันได้ในส่วนที่พรเทพเซ็นค้ำประกันไว้ให้ 

แต่ทั้งหมดนี้เป็นการจัดแถลงข่าวของเขมชาติ  และจากการสัมภาษณ์บรรดาอดีตเจ้าหนี้ของพรเทพ  ส่วนตัวพสุเองนั้นทางบริษัทยืนยันว่าพสุยังไม่พร้อมจะให้สัมภาษณ์ใดๆ ทั้งสิ้น  ทำให้นักข่าวได้แต่รอเวลาที่คิสมีเริ่มออกงานพร้อมกันทั้งวงอีกครั้ง 

งานแรกของคิสมีดูเหมือนบริษัทจะเจตนาไม่ให้พสุเครียดมากนัก  เป็นกิจกรรมเลี้ยงอาหารเด็กที่มูลนิธิเด็กพิการซ้ำซ้อนของบริษัทรถยนต์ชื่อดังแห่งหนึ่ง  แม้จะมีนักข่าวตามมาทำข่าวจำนวนมาก  แต่ด้วยกำหนดการของกิจกรรมทำให้ทั้ง 5 หนุ่มแห่งคิสมีไม่มีเวลาให้สัมภาษณ์  แม้จะรู้ว่าเป็นวิธีกันนักข่าวออกจากศิลปินของเขมชาติแต่นักข่าวก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่ารอ  เพราะจะให้เข้าไปแย่งพสุมาจากบรรดาเด็กๆ ที่รุมล้อมรอบตัวเขาตลอดเวลาคงเป็นเรื่องน่าเกลียดเกินไป

ทันทีที่ถ่ายรูปกับเจ้าภาพเสร็จ  ทั้ง 5 หนุ่มก็ต้องรีบขึ้นรถเพื่อไปร้องเพลงในงานของหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งซึ่งเป็นงานภายใน  สื่อมวลชนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป  ทำให้นักข่าวพลาดการสัมภาษณ์พสุอีกครั้ง  ซึ่งก็ช่วยยืดระยะเวลาให้พสุสามารถหาคำพูดที่เหมาะสมไว้ตอบคำถามนักข่าวได้

รถตู้ของบริษัทไปส่งพสุกับริวที่บ้านก่อนจะพาอีกสามหนุ่มกลับบริษัท  ทันทีที่ลงจากรถพสุก็เดินลิ่วๆ เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนริว  เมื่อริวออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าชายหนุ่มหลับไปแล้ว

ริวถอนใจยาวขณะจ้องมองหน้าพสุนิ่ง...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพสุเจตนาหลบหน้าเขาเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะคุยด้วย  แม้จะอึดอัดใจ  น้อยใจแค่ไหน  แต่ริวก็ไม่กล้าจะหักหาญน้ำใจพสุ  จึงทำได้เพียงอยู่ข้างๆ และรอให้พสุพร้อมที่จะคุยด้วย

เด็กหนุ่มปิดไฟค่อยๆขยับเข้าไปหนุนหมอนใบเดียวกับพสุแล้วสอดแขนเข้าไปดึงตัวพสุเข้ามากอด  ริวถอนหายใจยาวอีกหลายหนกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้

ทันทีที่ลมหายใจของเด็กหนุ่มทอดยาวสม่ำเสมอ  คนที่เหมือนจะหลับสนิทกลับลืมตาขึ้น  พสุจ้องมองใบหน้าที่เห็นเพียงเงาดำๆ ในความมืดแล้วถอนใจยาวแทบเป็นสะอื้น 


‘พี่ขอโทษนะริว...ขอโทษ...’ ชายหนุ่มอยากถอยห่างจากอ้อมแขนของริว  แต่ก็เกรงจะทำให้เด็กหนุ่มตื่น จึงทำได้เพียงนอนนิ่งๆ ทั้งที่ในใจปั่นป่วนวุ่นวาย  สิ่งแรกที่นึกออกคือเขาต้องจัดการเรื่องหนี้สินให้เร็วที่สุด  อย่างน้อยๆ จะได้เลิกรู้สึกผิดกับพ่อ  และเลิกละอายแก่ใจทุกครั้งที่เห็นหน้าริวเสียที...
...........................................................................


วันนี้เป็นวันหยุดแรกในรอบสองสัปดาห์  นับตั้งแต่คิสมีเริ่มกลับมารับงานอีกครั้ง  พสุรีบออกจากบ้านแต่เช้ามืดเพื่อจัดการกับธุระของเขาให้เสร็จ  ชายหนุ่มนั่งรออยู่ในรถจนได้เวลาธนาคารเปิดทำการจึงเข้าไป  เพราะยังเช้ามากจึงมีผู้มาใช้บริการไม่มากนัก  พนักงานของธนาคารหันมายิ้มต้อนรับทันทีที่เห็นพสุเข้าไปยืนเก้กัง


“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั๊ยคะ”

“สวัสดีครับ...เอ่อ...ผมมาติดต่อเรื่องขอ...เอ่อ...ขอสินเชื่อครับ” พสุบอกพนักงานธนาคารด้วยความกระดากอาย  สำหรับคนไม่เคยทำธุรกรรมอื่นใดนอกจากฝากเงินกับทำบัตรเครดิตอย่างพสุ  การขอสินเชื่อดูจะเป็นเรื่องน่าละอายจนแทบไม่กล้าเอ่ยออกมา

“เชิญด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวเดินนำไปอีกด้าน  ผู้จัดการแผนกสินเชื่อออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

“สวัสดีครับ  มีอะไรให้รับใช้ครับ”

“คือ...ผมจะมาขอสินเชื่อครับ...เอ่อ...” พสุหยิบโฉนดที่ดินบ้านของตนเองขึ้นมายื่นให้ผู้จัดการแผนก 

“อ๋อครับ...ตอนนี้นะครับเราก็มี......”  ผู้จัดการแผนกสินเชื่ออธิบายถึงสินเชื่อแต่ละโครงการให้ฟังอย่างละเอียด  แต่กลับไม่มีสินเชื่ออันไหนให้วงเงินที่สูงพอที่พสุต้องการได้  เพราะสินเชื่อที่ให้วงเงินสูงๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นสินเพื่อเชื่อธุรกิจ  ซึ่งไม่ตรงกับคุณสมบัติของพสุ 


ชายหนุ่มออกจากธนาคารด้วยความผิดหวัง  ก่อนจะตัดสินใจโทรหาอดีตผู้จัดการส่วนตัว  เพื่อให้ช่วยเช็คราคาบ้านและที่ดินของเขา  รวมถึงที่ดินที่สระบุรีที่มารดาไปวิ่งเต้นขายจนประสบอุบัติ  ซึ่งอีกฝ่ายก็รับปากจะจัดการให้

พอวางสายจากพี่ลูกเจี๊ยบ  พสุก็ไม่รู้จะไปไหนดี จึงทำได้เพียงขับรถไปเรื่อยๆ  แล้วไปหยุดที่สวนสาธารณะเล็กๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา

ชายหนุ่มยืนเหม่อมองสายน้ำขุ่นข้นเบื้องหน้าแล้วถอนใจยาว  รู้สึกล้าจนแทบหมดแรง  อยากจะหลบไปไหนไกลๆ คนเดียวสักพัก  แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าเวลานี้แม้แต่ตายเขายังไม่ว่างตาย  เพราะเขามีหนี้สินมูลค่ามหาศาลที่ต้องสะสางให้เรียบร้อย  แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงบอกให้รู้ว่ามีสายเรียกเข้า  ชายหนุ่มหยิบออกมาดูเบอร์หน้าจอแล้วเม้มปากนิ่ง  ก่อนจะตัดสินใจรับสาย


“ครับ...”

“พี่! พี่อยู่ที่ไหน  ริวโทรหาพี่ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว  พี่อยู่ไหนครับ?” น้ำเสียงร้อนรนของริวทำให้หัวใจของพสุไหววูบ  ทั้งที่เขาทำท่าห่างเหินเย็นชากับเด็กหนุ่มมาตลอดสองสัปดาห์  โดยใช้ข้ออ้างว่าเหนื่อยกันริวออกห่าง  จนพูดกันแทบนับคำได้  แม้ริวจะไม่ได้รุกเร้าเขาแต่เด็กหนุ่มก็ไม่เคยอยู่ห่างกาย  ริวคอยดูแลใส่ใจเขาทุกเรื่องเหมือนปกติ  ทำให้พสุยิ่งทรมานใจที่ต้องเสแสร้งทำเป็นเย็นชาใส่น้องแบบนี้

“พี่ออกมาธุระ” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว 

“แล้วทำไมพี่ไม่เรียกริวละครับ  ริวจะได้ขับรถไปให้”

“ไม่เป็นไรริว  พี่มาคุยงานน่ะ” เพื่อไม่ให้น้องเป็นห่วงมากนัก  พสุจึงเลี่ยงด้วยการโกหก  ซึ่งดูเหมือนริวก็เชื่อ  เพราะช่วงนี้เขารับงานแทบทุกงานที่ติดต่อเข้ามา  ทั้งละคร  ถ่ายแบบ  ถ่ายโฆษณา รวมไปถึงงานโชว์ตัวทั้งงานเล็กงานใหญ่  ซึ่งทางบริษัทก็ไม่ได้ห้ามปราม  ขอเพียงคิวไม่ตรงกับคิวงานของบริษัท  พสุก็สามารถรับงานได้ทุกที่  โดยมีกรเวชคอยจัดการเรื่องคิวให้

“พี่อยู่ที่บริษัทเหรอครับ งั้นเดี๋ยวริวไปหานะ”

“เปล่าๆ  พี่ไม่ได้อยู่ที่บริษัท  พอดี...ออกมาคุยกับผู้จัดเรื่องละครใหม่น่ะ”

“เหรอครับ...แล้ว...แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน  ริวไปหาได้มั๊ย”

“ไม่ต้องมาหรอก  พี่กำลังจะกลับแล้ว...เดี๋ยวเจอกันที่บ้านก็ได้”

“พี่รีบๆ กลับนะ  ริวมีเรื่องจะปรึกษา” น้ำเสียงสดใสของเด็กหนุ่มกลับทำให้พสุใจหายวูบ  รู้สึกปวดมวนในท้องขึ้นมาดื้อๆ เมื่อได้ยินคำว่า ‘มีเรื่องจะปรึกษา’

“อืม...เดี๋ยวเจอกัน”


พสุรับปากทั้งที่ไม่สบายใจนัก  ได้แต่ย้ำกับตัวเองว่าเขาหนีไม่ได้อีกแล้ว  ถ้าริวพูดเรื่องความสัมพันธ์ในคืนนั้น  เขาก็จะพูดให้เด็ดขาดกันไปเลยว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก  นั่นจะเป็นความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวและเขาจะไม่ยอมผิดซ้ำรอยเดิมเป็นอันขาด

แม้จะย้ำกับตัวเองมาอย่างนั้นตลอดทาง  แต่พอมาถึงบ้าน  พสุก็อดรู้สึกตื่นเต้นจนมือไม้เย็นเฉียบไม่ได้  ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง 


“พี่” เสียงเรียกใกล้ๆ  พร้อมๆ กับประตูรถถูกเปิดออกดื้อๆ  ทำให้พสุถึงกับสะดุ้งสุดตัว

“อุ๊บ! ริว...พี่ตกใจหมด”

“ก็...ริวเห็นพี่จอดรถสักพักแล้วไม่ลง  ริวก็เลยเป็นห่วง  พี่หน้าซีดจังเลย  เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”  ริวถามแล้วยังคงชะโงกเข้ามามองหน้าพสุใกล้ๆ  จนชายหนุ่มต้องเสหันไปปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อจะไม่ต้องสบตากับริว

“ไม่หรอก ไม่เป็นไร  แค่เหนื่อยๆ น่ะ  วันนี้ไป...ธุระมาหลายที่” พสุอ้างแล้วหยิบกระเป๋ามาจะสะพาย  แต่ริวเอื้อมมือมาคว้าไปถือให้  พร้อมกับถอยออกห่างเพื่อให้พสุลงจากรถได้

“เหรอครับ...งั้นพี่จะพักก่อนมั๊ย  ไว้ค่อยคุยกันก็ได้”

“ไม่เป็นไร คุยกันไปเลยดีกว่า” พสุปฏิเสธเพราะไม่ต้องการให้อะไรๆ ยืดเยื้อไปกว่านี้แล้ว  ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าเขาต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยเสียที  จะไม่ปล่อยให้คาราคาซังอีกต่อไป

“แน่ใจนะครับว่าพี่ไหว” ริวยังถามย้ำ  ยิ่งทำให้พสุรู้สึกหวั่นใจมากกว่าเดิม

“พี่ไหว...ไปเถอะ  คุยให้จบๆ กันไปก็ดี” ประโยคหลังชายหนุ่มลดเสียงลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ  ริวจึงหันกลับมามองหน้าเขาอย่างสงสัย

“ครับ?”

“เปล่า...ว่าแต่จะคุยที่ไหนล่ะ”

“อ๋อ! มานี่เลยครับ” ริวหันมาคว้าข้อมือเขาแล้วลากให้เดินแกมวิ่งตามไปในห้องนั่งเล่น  พสุขมวดคิ้วเมื่ออีกฝ่ายวิ่งไปประจำหลังเปียโน

“พี่ฟังนะ...” เสียงเปียโนผ่านปลายนิ้วเป็นนุ่มนวล  หวาน  แต่คุ้นหูอย่างประหลาด  พสุขมวดคิ้วฟังนิ่งงันจนริวหยุดเล่น

“ริวแต่งใหม่เหรอ?”

“เปล่าครับ  ริวจำมาจากทำนองเพลงของพ่อครูที่พี่เปิดคืนนั้นไง  แต่ปรับแก้โน้ตนิดหน่อย  ริวคิดว่าน่าจะเหมาะกับเพลงรักวาเลนไทน์ที่พี่เผ่าให้เราแต่ง  อีกอย่าง...จะได้ใช้เพลงนี้เป็นตัวแทนของพ่อพี่  กับครูภิรมย์ไงครับ”


พสุนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบของริว  เขาหลงเครียด คิดไปใหญ่โตว่าริวจะพูดเรื่องน่าละอายในคืนนั้น  แต่เด็กหนุ่มกลับคิดเอาเพลงของครูภิรมย์มาเป็นเพลงใหม่ที่จะใช้ตอนวาเลนไทน์เพื่อระลึกถึงพ่อของเขา...ช่างน่าละอายที่ในหัวเขากลับคิดได้แต่เรื่องของตัวเอง  ขณะที่ริวคิดเผื่อแผ่ไปถึงบิดาผู้ล่วงลับของเขา


“...ริวเล่นใหม่ได้ไหม  ตั้งแต่ต้นเลยนะ”

“ครับ” ริวรับคำแล้วเริ่มเล่นดนตรีอีกครั้ง  ขณะที่พสุบันทึกเสียงเอาไว้  แล้วส่งไฟล์ไปในเมล์ของทรงเผ่า  ก่อนจะโทรหาทรงเผ่าเปิดฟังแล้วพอใจกับเพลงนี้มาก  และให้พสุโทรไปขออนุญาตครูภิรมย์ใช้เพลงนี้  ซึ่งพสุก็ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะโทรไปขออนุญาตครูภิรมย์ก่อน  แม้ว่าครูจะเซ็นมอบเพลงนี้ให้พ่อเขาหรือทายาท  ซึ่งก็คือตัวเขาเองมาแล้วก็ตาม

“ครูว่าไงครับพี่” ริวถามทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ  เพราะถูกพสุไล่ให้ไปอาบน้ำก่อน  พอออกมาก็เห็นพสุกำลังนั่งมองโทรศัพท์นิ่งอยู่บนเตียง

“ครูยินดีให้เราใช้เพลงของครู...ครูบอกว่า  อยากให้เพลงนี้เป็นเพลงของพ่อพี่  และอนุญาตให้แก้ไขได้เต็มที่...ครูบอกว่า ครูขอบใจที่เราเห็นคุณค่าเพลงของครู”

“ว้าว! ดีจัง  งั้นเราก็ได้เพลงสำหรับวาเลนไทน์แล้ว  ทีนี้ก็เหลือหน้าที่พี่แต่งเนื้อเพลงล่ะ”

“อืม...พี่จะพยายามให้สุดฝีมือเลย...ถ้าพ่อรู้...พ่อต้องภูมิใจแน่ๆ” พสุตอบแล้วเหลียวไปมองรูปบิดามารดาบนโต๊ะหัวเตียงข้างโคมไฟโดยอัตโนมัติ  ก่อนจะหันกลับมายิ้มกับริว  เด็กหนุ่มชะงักมองเขานิ่งงันจนพสุต้องลุกไปแตะไหล่ริวเขย่าเบาๆ 

“ริว...เป็นอะไรไป?”


ริวไม่ได้ตอบในทันที  แต่เด็กหนุ่มก้มลงมองมือที่แตะอยู่บนไหล่แล้วคว้าไปกุมไว้แน่น  พสุพยายามจะชักมือกลับแต่เด็กหนุ่มกลับยกมือเขาขึ้นวางทาบบนอกแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยดวงตาเป็นประกายหวานระยับจนคนถูกมองรู้สึกหายใจสะดุด


“ในที่สุด...ริวก็ได้เห็นรอยยิ้มของพี่อีกครั้ง...ริวคิดว่าพี่จะไม่ให้อภัยริวเสียแล้ว...ริวรักพี่นะครับ  พี่รู้ใช่มั๊ย”


พสุชะงักรอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป  ชายหนุ่มบอกตัวเองให้ถอยแต่ช้าเกินไปเมื่อปากหยักบางประกบแนบเข้ามา  เพียงแค่กลีบปากบางๆ นุ่มๆ คลอเคลียบดเคล้าไปบนริมฝีปากเขาสติก็ปลิวหาย  พสุเผยอปากขึ้นรับปลายลิ้นที่เลาะเล็มบนรอยแยกของริมฝีปาก  และเมื่อริวสอดลิ้นเข้ามาเขาก็สอดลิ้นเกี่ยวรับ 

ความชุ่มชื้นในปากทำให้ผิวสัมผัสลื่นไถลจนต้องเกาะเกี่ยวปลายลิ้นเข้าด้วยกัน  ความรู้สึกเสียวแปลบปลาบไม่ใช่เพียงแค่ในปาก  แต่ยังรู้สึกไปถึงในช่องท้องจนต้องกอดรัดอีกฝ่ายไว้  เสียงริวครางเบาๆ ในลำคอ  สะเทือนผ่านปลายลิ้นมาถึงพสุ และยิ่งกระตุ้นให้เขาเร่งบดเคล้าปากเข้ากับเด็กหนุ่มมากขึ้น 

แผ่นอกที่เบียดอยู่กับอกเขากระเพื่อมไหวแรง  เสียงหัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัว  พลอยให้หัวใจเขาเต้นแรงตามไปด้วย  ปากแนบปาก  อกแนบอก  และสะโพกที่บดเบียดกันแน่นแบบนี้มีหรือพสุจะไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของริวและตัวเอง


“พอแล้วริว...ไม่ๆ  พอแล้ว”  พสุกระซิบกระหืดกระหอบ  พยายามจะถอยหนีแต่ปากบางตามติดไม่ลดละ  พอสัมผัสปากเขาไม่ได้  ริวก็จูบไซ้ไปตามซอกคอและแก้มเขาแทน  ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดซอกคอและใบหูทำให้พสุขนลุกซู่  ขณะที่สะโพกแข็งก็บดเบียดจนส่วนร้อนผ่าวเสียดสีไปมากับหน้าท้องเขา  พสุพยายามเบี่ยงตัวหนีเพราะไม่ต้องการให้ริวรู้ว่าเขาเองก็  “รู้สึก”  ไม่ต่างอะไรกับริว

“ทำไมพี่ต้องถอยหนี  ทำไมไม่ยอมให้ริวจูบ” ริวถามเสียงขึ้นจมูก  แสดงอาการหงุดหงิดงอแงเต็มที่ที่โดนขัดใจ

“ก็ริวพยายามจะทำมากกว่าจูบ”  พสุข่มความอาย  พยายามทำเสียงนิ่งๆ  เพื่อควบคุมสถานการณ์

“แล้วไม่ได้เหรอ  ก็เราเคย...”

“จะต้องไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก” พสุปรามเสียงเครียดทันทีที่ริวเอ่ยเท้าความถึงเรื่องน่าละอายในอดีต

“แต่...”

“ไม่มีแต่ริว...พี่ยอมให้ริวจูบ  เพราะพี่รับปากริวไปแล้ว  แต่มากกว่านั้นไม่ได้” พสุทำเสียงแข็งแล้วพยายามจะดันไหล่ริวออกห่างแต่เด็กหนุ่มกลับทิ้งตัวลงมาใกล้กว่าเดิม

“ทำไมล่ะ?...ริวไม่เข้าใจ”

“...พี่ยังไม่อยากอธิบายตอนนี้  เอาเป็นว่ามากกว่าจูบไม่ได้” พสุปฏิเสธแล้วผุดลุกขึ้นยืน  พร้อมกับผลักไหล่ริว ออกห่าง

“งั้นริวแค่จูบก็ได้” ริวพูดสวนแล้วโถมตัวเข้าหาแรงจนพสุเซ 


น่องของชายหนุ่มสะดุดเข้ากับเตียงแล้วเลยเสียหลักหงายลงไปด้วยกัน  หากไม่เพราะริวยันตัวไว้ทันคงได้หัวโขกกันเองบ้าง  แต่พอหลังสัมผัสที่นอนพสุก็รีบผวาลุกขึ้นเพราะรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ชอบมาพากล  แต่ไม่ทัน  ริวแนบปากตามติด  อ้อมแขนแข็งแรงรวบกอดรัดแน่นจนเขากระดิกตัวไม่ได้ 


“อืม...ริว...อืม...เดี๋ยวก่อน...ฟังพี่ก่อน”  พสุพูดไม่เป็นคำ  ทั้งที่พยายามเบี่ยงปากให้พ้นเพื่อพูดกับริว  แต่เด็กหนุ่มก็แนบปากตามติดไม่ลดละ  ปลายลิ้นลื่นคลุกเคล้ากวาดควานทั่วโพรงปากของพสุอย่างกระหาย  จนพสุรู้สึกเหมือนริวกำลังพยายามจะกลืนลิ้นเขาลงไป  ลิ้นซุกซนลากสัมผัสไปทั่ว  ไม่เว้นแม้แต่เพดานปาก  ไรฟันด้านใน  รวมไปถึงซอกซอนเข้าไปใต้ลิ้นจนพสุขนลุกไปหมด  ทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดเกี่ยวลิ้นตอบสนอง 


ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงมือของริวที่พยายามบีบเคล้นอยู่บนสะโพกของเขา พสุคว้ามือเด็กหนุ่มเอาไว้  แต่ริวก็ใช้อีกมือสอดลูบเข้าไปในเสื้อ  พสุก็รีบคว้าเอาไว้อีกมือแล้วยึดไว้แน่น  ทั้งที่ปากยังพัวพันกันไม่เลิก  แม้มือจะถูกพสุยึดไว้หมดแล้วแต่ริวดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้  เด็กหนุ่มอาศัยแรงที่มากกว่า  กดตรึงสะโพกของพสุไว้ด้วยสะโพกของตนเองแล้วขยับเบียดถูไถจนพสุสะท้านทั้งตัว


“อืม...” ชายหนุ่มเผลอครางออกมาเบาๆ  แต่ปากของเขากับริวผนึกติดกันแนบแน่น  มีหรือเด็กหนุ่มจะไม่รู้   พอรู้ว่าเขารู้สึก  ริวก็ยิ่งเบียดกระแซะแรงขึ้น   ไม่ว่าพสุจะเบี่ยงหนีไปทางไหน  ริวก็ตามติด


พสุครางแล้วสะดุ้งอีกคำรบ  เพราะพอผละปากจากปากเขา ริวก็เลื่อนปากไถลลงไปตามซอกคอเขาอย่างรวดเร็ว   ก่อนจะก้มลงดูดหน้าอกเขาผ่านเสื้อเชิ้ตที่เขาสวม  พสุพยายามจะห้ามแต่ปัดป้องไม่ได้เพราะมือเขายึดข้อมือของริวไว้ทั้งสองมือ 


“ไม่! พอแล้วริว...อา...ให้ตายเถอะ”  พสุเผลอสบถแล้วหลุดเสียงครางอย่างลืมตัว  ก็เล่นโดนโจมตีทั้งสะโพกและหน้าอกแบบนี้เขาก็หัวหมุนไปหมดเช่นกัน  ริวเรียนรู้เร็วจนน่าตกใจ  และหากปล่อยไว้แบบนี้  เขาเองนี่แหละที่จะเพลี่ยงพล้ำ

“พอแล้วริว...เดี๋ยว...พอก่อน....” พสุกัดฟันผลักร่างของริวออก  จนริวหลุดจากตัวเขาหงายลงไปนอนข้างๆ  เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นมองหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อจนพสุต้องหลบตาวูบ

“พี่ก็รู้สึกเหมือนริว  ทำไมถึงไม่ยอมให้..”

“เดี๋ยวพี่ทำให้  โอเค๊...พี่ทำเอง...นะ” พสุรีบบอกก่อนที่เด็กหนุ่มจะน้อยใจไปมากกว่านี้  ชายหนุ่มดันอกหนาให้นอนลงไปแล้วก้มลงไปแนบปากประกบขณะที่ไล้ฝ่ามือไปตามแผ่นอกกว้าง  ได้ยินเสียงริวครางเบาๆ อย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดของริวแล้วดึงรั้งชายเสื้อขึ้นมาช้าๆ  แต่ไม่ทันใจริว  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วถอดเสื้อเหวี่ยงออกไปอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะหันกลับมาคว้าต้นคอเขาเข้าไปแนบจูบอย่างกระหาย 


พสุลูบหลังกว้างเบาๆ เพื่อปลอบประโลม  เพียงเขาไม่บ่ายเบี่ยงถอยหนี  ริวก็พร้อมจะยอมเป็นลูกแมวน้อยเชื่องๆ ให้เขาลูบเล่นอย่างเคลิบเคลิ้ม  พสุลากปากลงมาบนลำคอแข็งแรงลงไปหาแผ่นอก  ผิวขาวละเอียดเนียนจนลื่นมือทำให้เขาเผลอบีบเคล้นหน้าอกแข็งเบาๆ  พึงพอใจกับอาการสั่นสะท้านของเด็กหนุ่มยามเขาตวัดลิ้นถูไถเบาๆ บนป้านอกสีแดงเข้ม  ที่หดตัวเข้าหากันทันทีที่เขาสัมผัส  ผิวอ่อนบางรอบๆ หน้าอกหดเกร็งเป็นตุ่มไตด้วยความเสียวซ่าน 

พสุเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าขาวใสที่เริ่มซับสีแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกภาคภูมิเปี่ยมด้วยอำนาจอย่างบอกไม่ถูก  ชายหนุ่มแนบปากลงบนยอดอกแข็งตึง  เพียงเขาขบไว้ในปากแล้วลูบไล้ด้วยลิ้น  ริวก็สะดุ้งเฮือก  แผ่นอกขาวเดาะลอยขณะที่มือจิกกำหมอนที่หนุนอยู่แน่น  เมื่อพสุดูดกลืนยอดอกของเด็กหนุ่มหนักๆ  สลับกับกัดครูดป้านรอบนอกด้วยฟันเบาๆ  ก็ได้ยินเสียงริวหอบหนักๆ  ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทิ้งหลังลงบนที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรงเมื่อเขาถอนปากออก 

พสุเลื่อนตัวกลับขึ้นไปจูบริวเบาๆ เพื่อปลอบโยน  แต่ริวกลับเป็นฝ่ายรั้งต้นคอเขาไว้ แล้วสอดลิ้นกอดเกี่ยวตอบโต้หนักหน่วง  จนพสุต้องพยายามตั้งสติเพื่อคุมเกมอีกครั้ง  ชายหนุ่มปล่อยให้ริวรุกไล่อย่างเต็มที่ในโพรงปากขณะที่มือก็ลูบจากหน้าอกลงไปหาหน้าท้องของริวช้าๆ  แล้วสอดมือเข้าไปในขอบกางเกงนอนเนื้อนิ่ม  เนื้อร้อนๆ ที่สัมผัสได้ทันทีที่สอดมือเข้าไปทำให้พสุนึกขันเมื่อได้ยินเสียงริวอุทานเบาๆ

ชายหนุ่มลูบไล้แล้วขยี้ส่วนปลายเล่นเบาๆ  จนรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนในโพรงปากเมื่อริวหลุดเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่  จึงค่อยขยับมือช้าๆ  อ้อมแขนที่โอบรัดรอบตัวเขาบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ที่ถูกชักพาจนสูงลิบ  ลมหายใจหอบสะท้านของริวแทรกผ่านปากของเขาเข้ามาจนเขาพลอยร้อนไปด้วย  เด็กหนุ่มไม่ยอมถอนปากออกไปทั้งที่ตอนนี้สะโพกแข็งขยับตามมือของเขาอย่างห้ามไม่อยู่ 


“ริวรักพี่...ริวรัก...อื้อ...พี่ไผ่...” ริวครางเสียงกระเส่าขณะเนื้อตัวเกร็งกระตุกแล้วหยาดร้อนจัดก็ฉีดซ่านเต็มมือ  แต่พสุก็ยังคงช่วยให้เด็กหนุ่มปลดปล่อยจนหมด 

“ริวรักพี่...” ริวกระซิบบอกแล้วหันมาแนบจูบกับพสุเนิ่นนาน จนชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายผละออก  เพราะเขาเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

“พี่จะไปไหน?”

“พี่ไปล้างมือ  เดี๋ยวมา”  พสุบอกเสียงสั่นนิดๆ  ก่อนจะรีบผลุนผลันเข้าไปในห้องน้ำ  ชายหนุ่มกดล็อคประตูแล้วปรี่เข้าไปหาฝักบัว  เปิดน้ำจนแรงสุดเพื่อให้น้ำเย็นๆ ช่วยบรรเทาอาการร้อนรุ่มในตัวเขาแต่ไม่สำเร็จ 


พสุหอบหายใจแรง  มือเขาเร่งเร้าตัวเองโดยอัตโนมัติ  ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าแดงก่ำที่เหยเกด้วยความเสียวซ่าน ดวงตาโตที่ฉ่ำหวานด้วยหยาดน้ำยามอารมณ์ถูกเคี่ยวจนสูงลิบ  ปากหยักบางแดงจัดที่กระซิบเรียกบอกรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน  เสียงครางที่สะเทือนผ่านปลายลิ้นของริวมาถึงเขา  ลมหายใจร้อนระอุที่เขาเผลอสูดเข้าไป...

พสุตัวเกร็งกระตุกเมื่อปลดปล่อยให้ตัวเองได้สำเร็จ  ชื่อของริวยังค้างอยู่ในลำคอ ยามหอบหายใจหนักหน่วง

พอความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกไปจนหมด  ความละอายก็พลุ่งวาบจนหน้าชา  ชายหนุ่มก้มมองสภาพของตัวเองแล้วสบถเบาๆ ด้วยความโมโห  ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกๆ ออกจากตัวอย่างรวดเร็วแล้วขัดถูตัวเองเต็มแรง  เพื่อให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่น่ารังเกียจหมดไปจากตัว 

พสุอาบน้ำอยู่นานกว่าจะยอมเลิก  ชายหนุ่มปาดไอน้ำที่เกาะกระจกจนฝ้าออก  เพื่อจ้องมองใบหน้าที่ยังแดงก่ำของตนเองอย่างละอายใจ  รอยแดงเล็กๆ บนลำคอ  และรอยช้ำจางๆ บนต้นแขน  คงมาจากตอนที่ริวกอดเขาเต็มแรงนั่นเอง  พสุค่อยๆ สำรวจตัวเองลงไปช้าๆ  จนถึงรอยแดงเป็นจ้ำที่เอว  ริวแทบไม่ได้ยั้งมือเลยตอนที่ถึงขีดสุด เด็กหนุ่มกอดรัดเขาแรงจนทิ้งรอยช้ำแดงๆ ไว้ทั่วทั้งตัว...

พสุถอนใจเฮือก  แล้วคว้าผ้าขนหนูมานุ่งก่อนจะออกไปแต่งตัว  เมื่อกลับมาที่เตียงอีกครั้งก็พบว่าริวหลับไปแล้ว...หลับทั้งๆ ที่บนหน้าท้องยังเหลือคราบเปรอะเปื้อน  พสุหน้าร้อนวูบเมื่อเห็นคราบนั้น  พยายามบอกตัวเองว่าดีแล้วที่ทุกอย่างจบเพียงเท่านี้  หากเขาไม่ใช้วิธีนี้ไม่แน่ว่าสุดท้ายมันอาจไปจบลงที่ความสัมพันธ์แบบที่เขาไม่ต้องการอีกครั้งก็ได้ 

ชายหนุ่มกลับเข้าไปหยิบผ้าขนหนู  แล้วเปิดน้ำใส่อ่างใบเล็ก  ออกมาเช็ดตัวให้ริว  ใบหน้าคมสันยังแดงระเรื่อ  เด็กหนุ่มปรือตาฉ่ำเยิ้มขึ้นมองเขาแล้วซุกหน้ามาที่หัวเข่าพลางตวัดแขนรัดเอวเขาไว้  จนพสุต้องปลดออกแล้วดันริวให้นอนหงายเพราะเช็ดตัวไม่ถนัด 
รอยสีแดงเป็นจ้ำเล็กๆ บนหน้าอกของเด็กหนุ่มทำให้พสุสะดุ้ง  เขาเผลอทิ้งรอยจูบไว้บนตัวริวจนได้  ไม่ใช่รอยเดียว  แต่รอยจ้ำแดงเล็กๆ นั้นกระจายไปทั่วทั้งลำคอและหน้าอกขาว  คงเพราะริวผิวขาวจัดและค่อนข้างเนียนละเอียดจึงเกิดรอยได้ง่าย...

พสุสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่านออกจากหัว  รีบเช็ดเหงื่อและคราบไคลน่าละอายออกจากตัวริว ต้องเปลี่ยนน้ำอยู่หลายรอบถึงเช็ดตัวริวสะอาด  ตลอดเวลาที่เช็ดตัวจนจับเด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยริวไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยด้วยซ้ำ 

เด็กหนุ่มซุกตัวอยู่ในผ้าห่มโดยที่ยังมีรอยยิ้มจางๆ ค้างบนริมฝีปาก  พสุไล้ข้อมือไปบนผิวแก้มอ่อนใสด้วยความรู้สึกละอายและเสียใจอย่างท่วมท้น  ทั้งที่อยากรักษารอยยิ้มเหมือนเทวดาน้อยๆ ของริวเอาไว้  แต่สิ่งที่เขากำลังคิดจะทำต่อจากนี้ มันคงทำลายรอยยิ้มของริวไปจนหมด  แม้จะฝืนใจแค่ไหน  แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอีกต่อไป  หากไม่ตัดใจให้ได้  ริวจะต้องถูกฉุดลากให้ลงมาในนรกด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย  เขาจะไม่มีวันทนเห็นริวตกอยู่ในสภาพอัปยศแบบนั้นเด็ดขาด  ไม่ว่ายังไง  เขาต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป  ชายหนุ่มลุกไปหยิบโทรศัพท์  แล้วเปิดประตูระเบียงออกไป












“พี่กรครับ...ผมมีเรื่องจะขอร้อง...”



................................................................

[Little Devil]

เคือง

[ratrirattikan]

แง๊~ ไหงงั้นล่ะค๊าา
ได้กลิ่นน้ำตาลอยมายังไงชอบกล

[OhJa]

โอ๊ยยยย ไผ่คิดมากเกินไปแล้ว 

[lomekung]

 

[JJHJJH]

ฮือออออ มาม่ามีแจกคนทั้งเล้า ไม่หมดง่ายๆ เค๊าสงสารพี่ไผ่ ฮือออออ
บวกให้ค่า

[SweetSmile]

พี่ไผ่อ่ะคิดมากไปป่ะเนี่ย
คิดเองเออเองอยู่คนเดียว
เดี๋ยวก็เครียดตายหรอก
ไม่เหนื่อยมั่งเหรอไง
ทำไปตามความรู้สึกเหอะ
มัวแต่เก็บกดแบบนี้ไม่ดีน๊า

แล้วไอ้เรื่องตัดไฟแต่ต้นลมเนี่ยคือไรอ่ะ
ถึงขนาดต้องขอร้องให้พี่กรช่วยนี่
เรื่องใหญ่อ่ะป่าว อย่าทำให้น้องริวเสียใจหล่ะ

[อิสระ]

มีแววจะได้ซดม่าม่าน้ำข้น
แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของไผ่
อยากให้หาทางออกที่ดีที่สุดให้ได้เร็วๆ

[rutchi]

ที่ว่าตัดไฟ อย่าบอกนะว่าไผ่จะขอลาออก !!!

[pasallatel]

เง้อ คุณเลขาของริว รีบกลับมาจัดการให้ริวเดี่ยวนี้เลยน้า

อย่าให้พสุทิ้งริวจริงๆ ล่ะ ไม่งั้นริวตายแน่

[nongrak]

อ่านแล้วเครี่ยดเลยตอนนี้
ไผ่คิดมากจังเลย คิดแทนริวอีกต่างหาก
ไม่รู้เลยเหรอว่าริวรักตัวเองขนาดไหน

[mimirin]

โอเค๊  พี่ทำเอง  อะไรกันค๊ะ   นึกว่าพี่ไผ่จะออนท็อปซะอีก  ก็เล่นยั่วซะ
น้องริวก็เคลิ้มซะเป็นลูกแมวเชียวนะไอ้เสือ

ทิ้งปริศนาธรรมไว้  รอพรุ่งนี้มาไขคดีค่า
 

[iota]

ได้เตรียมนำ้ตาสำรองเอาไว้แล้ว
พี่ไผ่อยากจะทำร้ายจิตใจน้อรัวอย่างไรก็ว่ามาเลยครับ
คนอ่านพร้อม...
+1 เป็นกำลังใจ เอาให้สุดๆไปเลย

[ordkrub]

พี่ไผ่คิดเองเออเองอีกแล้ว  เมื่อไหร่จะฟังคนอื่นบ้างนะ

[MeepadA]

โถพี่ไผ่คิดไปไกลซะแล้ว จะทำอะไรก้อคิดให้ดีๆน๊า  สงสารริวจะแย่