หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Tageszeit]

นี่คือรสชาติของการรอคอยยังไงล่ะ  เชื่อฉันเถอะ มันอาจจะขมขื่น  แต่ผลของมันหวานชื่น  คุ้มค่าแก่การอดทนแน่นอน  นายก็รู้ว่าฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้นายเสมอ’

แล้วเมื่อไหร่มันจะเลิกขมขื่นล่ะเนี่ย อยากได้หวานๆอ่ะครับ

[bbyuqin]

อีกนิดเดียว..
ริวรออีกนิดเดียวนะ...เชื่อว่าตอนนี้พี่ไผ่ก็รู้ใจตัวเองแล้วแหล่ะ แต่ยังพยายามที่จะปฏิเสธอยู่...

รออ่านต่อจ้า...+1 ให้จ้ะ 

[ammer]

อลันเป็นซูเปอร์แมนหรือไร ไม่มีอะไรที่อลันทำไม่ได้ และทำได้ดีด้วยอ่ะ
ริวก็ต้องอดทนนะ รออีกนิด อีกนิดเดียวนะ(ใช่มั้ยค่ะทั้งคุณผู้โพสและคุณผู้แต่ง )
พี่ไผ่ก็รีบๆรู้ใจตัวเองเน้อ

[andaseen]

อ๊ายยยยยยย  อ่านแล้วน้ำตาซึม ปวดตับ ไต ไส้ พุงทะลุไปถึงเซียงจี๊เลยทีเดียว สงสารนู๋ริวมากกกก

[pasallatel]

ริวสู้ๆ ดีแล้วล่ะที่เชื่อฟังคุณเลขา

ส่วนไผ่ก็รีบรู้ใจตัวเองหน่อยนะ สงสารน้องริว หุหุ

[aehJTS]

  ให้อลันเลยได้ดั่งใจทุกอย่างจริง ๆ

อยากให้ไผ่รู้ใจตัวเอง และยอมรับเร็ว ๆ จังสงสารน้อง

  คะ

[a_tapha]

มาม่าชามนี้เหลือแค่น้ำชิมิ 

[ratrirattikan]

เฮ้อ~ (อ่านแล้วถอนหายใจ)
คนนึงก็คิดอย่างนึง อีกคนก็คิดอีกอย่าง แต่ทั้งสองคนคิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดของอีกฝ่าย...แต่ดูๆไปแล้ว เหมือนยืนอยู่คนละฝั่งเลยนะนี่ เมื่อไรจะกลับมาตรงกลางเน้อ รอติดตามค่ะ

[aeecd]

หุหุหุ  เจ้าหนูริว
 

[Mr.Frog]

  อ๊ากกกส์ ใกล้จะหาย มาม่า แล้วใช่ม้ายยยยยยย

ทุรนทุรายไม่แพ้น้องริว 

[rutchi]

อ่านไปอึดอัดไป เห้อ ดีกันเร็วๆนะ
 

[nunamicky]

ริวยอมได้ทุกอย่างเพื่อพี่ไผ่จริงๆ
รออีกนิดใกล้แล้วนะหนูริว

[k00_eng^^]

เมื่อไหร่จะหวานซะทีอ่ะ
สงสารริวจะแย่แล้วน๊า

[ordkrub]

ริว อดทนนะ ต้องใจแข็ง
ตอนนี้ลูกบอลถูกโยนกลับไปที่ไผ่แล้ว  ไผ่เท่านั้นต้องเป็นคนตัดสินใจ

[Whatever it is]

เฮ้อ พี่ไผ่ช่างคิดมากแท้ๆ  มาม่าอร่อยมั้ย ม่ายยยยยยยยย 

[milky way]

อิ่มมาม่า จนท้องอืดหมดแล้ว
แต่คงอีกไม่นาน เราต้องคอยเหมือนริวใช่ไหม
ไม่นาน ทุกอย่างก็จะหวานชื่น
เราว่า ริว โชคดีมาก ที่มีอลัน
 

[TITAN]

คนเขียนเก่งมากๆ ภาษาก็สวย เนื้อเรื่องก็ดี น่าติดตาม ชอบมากๆเลยค่ะ กลับมาต่อไวๆนะคะ     

[nongrak]

สงสารริวจังเลย ไผ่ให้น้องไปอยู่ที่อื่น
โชคดีนะที่ริวปรึกษาอลันว่าต้องให้เวลาไผ่บ้าง
อยากให้อลันมาหาริวที่นี่จังเลย
จะได้ช่วยพูดให้ไผ่เข้าใจริวสักที

[amito]

มีปัญหา ปรึกษา อลัน 

ริวใจเย็นๆ อย่างที่อลันว่า ให้เวลาพี่ไผ่บ้าง

[spring]

ตอนที่ 89


“คุณไผ่คะ...คุณไผ่”

“...ครับ” พสุขานรับทั้งที่ยังนอนมองออกไปนอกระเบียง  ไม่ได้หันกลับไปหาพี่แมว

“พี่ตั้งโต๊ะไว้แล้วนะคะ...คุณไผ่จะรอคุณริวหรือจะทานเลยคะ”


“เดี๋ยวไผ่ไปทานครับ...ริวกลับไปนอนที่บริษัทแล้ว...” พสุตอบเสียงเรียบแต่แววตาหม่นมัวด้วยความทรมานใจ

“อ้าว! ทำไมไปปุ๊บปั๊บนักละคะ...ชุดเก่งที่ให้พี่ซักยังไม่ได้รีดมาให้เลย...”

“...พรุ่งนี้...คงมาเอามั้งครับ” ปากตอบพี่แมวแต่ใจลอยไปถึงคนที่อยู่อีกฟากของเมือง...พรุ่งนี้สินะถึงจะได้เจอกัน

“ค่ะ  งั้นพี่จะไปแขวนไว้ให้ในห้องเสื้อผ้าละกัน  คุณไผ่อย่าลืมทานยาแก้ปวดท้องนะคะ  เห็นคุณริววางไว้ให้บนโต๊ะอาหาร”

“ครับ”  พสุยังคงนอนอยู่ในท่านั้นอีกนาน  กระทั่งพี่แมวกลับเข้ามาอีกครั้ง

“คุณไผ่คะ  พี่อุ่นกับข้าวให้อีกรอบแล้วนะคะ  อย่าลืมทานยาด้วยนะคะ”

“ขอบคุณครับพี่แมว”

“ค่ะ...งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะคะ...คุณไผ่...ไม่เป็นไรนะคะ?”  พี่แมวถามย้ำอย่างไม่สบายใจ  เป็นแม่บ้านให้พสุมาก็หลายปี  แต่พสุไม่เคยหันหลังคุยกับเธอแบบนี้มาก่อน  ถึงน้ำเสียงของพสุจะไม่มีอะไรผิดปกติพี่แมวก็อดห่วงไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ...แค่ตื้อๆ เท่านั้นเอง  พี่แมวกลับเถอะครับ”

“ค่ะ”


พสุยังนอนนิ่งๆ อยู่อีกครู่ใหญ่กว่าจะลุกขึ้น  ชายหนุ่มเดินไปหยุดยืนดูอาหารบนโต๊ะแล้วใจรอนๆ  เมื่อเห็นจานจัดไว้ที่เดียว  ที่ข้างๆ เขาไม่มีคนนั่งด้วยอีกแล้ว...ชายหนุ่มสลัดศีรษะแล้วรีบเข้าไปประจำที่ ตักข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อให้มีอาหารอยู่ในท้องโดยไม่คำนึงถึงรสชาติ  พสุฝืนกินข้าวไปได้ไม่กี่คำก็เลิก  ชายหนุ่มเกือบจะลุกกลับเข้าห้องแล้วถ้าไม่เหลือบไปเห็นถ้วยใบน้อยใส่ยาที่วางไว้ให้ข้างแก้วน้ำ  และโพสต์อิทสีแสบตาแปะไว้ที่แก้ว


‘อย่าลืมกินยานะครับ’ พสุกินยาแล้วหยิบโพสต์อิทใบเล็กกลับเข้าห้องไปด้วย


ชายหนุ่มเปิดไฟ  เปิดแอร์  เปิดเพลงทิ้งไว้  ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ  พสุชะงักเมื่อพบว่าไม่มีน้ำอุ่นเต็มอ่างเหมือนทุกๆ วัน...ชายหนุ่มยิ้มบิดเบ้อย่างขมขื่นใจ...เขาสบายจนเคยตัว  ทุกๆวันจะมีคนเปิดน้ำอุ่นๆ ไว้ให้  เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เขาเปลี่ยน  เล่นเปียโนเพราะๆ ให้ฟังจนกว่าเขาจะหลับ เขาเสพติดความสุขสบายอันอบอุ่นนี้  จนแทบแดดิ้นเมื่อจู่ๆ ต้องขาดไป

ชายหนุ่มหย่อนตัวลงในอ่าง  ขณะที่ยกโพสต์อิทใบเล็กขึ้นดู  อ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมา ราวกับมันเป็นลายแทงสมบัติ


‘ต้องหลอกตัวเองไปนานแค่ไหน....ว่าตัวฉันไม่มีใจให้เธอ...ว่าตัวฉันไม่เป็นไร ไม่เสียใจ...’ พสุสะดุ้งเหมือนถูกเข็มแทงเมื่อได้ยินเพลงที่ลอดเข้ามาในห้องน้ำได้ถนัด


“ริวปิดเพลงให้พี่...” หางเสียงของชายหนุ่มแผ่วหายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขา ‘อยู่คนเดียว’ พสุผุดลุกขึ้น  เลิกแช่น้ำอุ่นเพียงแค่นั้น  เขาสวมเสื้อคลุมลวกๆ เพื่อออกไปปิดเพลงแล้วสวมชุดนอนกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียง  ที่นอนเย็นเฉียบจนต้องคว้าผ้านวมขึ้นมาคลุมจนมิดถึงคอ


เพิ่งรู้สึกว่าเตียงเขากว้างเกินไป  ห้องนี้ก็กว้างจนเหมือนไม่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...

ชายหนุ่มเกือบสะดุ้งเมื่อเสียงริงโทนเบอร์พิเศษดังขึ้น  พสุเหลียวไปมองโทรศัพท์นิ่งงันอยู่ครู่หนึ่งถึงตัดสินใจรับสาย


“ครับ...”  แทนที่จะได้ยินริวตอบกลับมา  กลายเป็นเสียงเปียโนแทน  เสียงสะท้อนของเครื่องดนตรีแปลว่าริวเล่นอยู่ในห้องนอนไม่ใช่ในห้องซ้อม



http://www.youtube.com/watch?v=GLje3XgE6XU  (เนื้อเพลงถูกแก้ไขให้เหมาะกับริว)

รู้ไหมว่าใจมันหวิว...เมื่อตอนที่เธอบอกลา

รู้ไหมว่าฉันโหยหา…เมื่อตอนที่ต้องห่างไป

รู้ไหมว่าฉันคิดถึง…รู้ไหมว่าฉันห่วงใย

รู้ไหมรักมากแค่ไหน…หัวใจฉันมีแต่เธอ

พสุสะอึก  รู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกที่คอ  กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ  อยากวางสายแต่เสียงเบาสั่นพร่าของริวทำให้เขาวางไม่ได้  ทำได้เพียงหลับตาอย่างขมขื่นใจ

รู้ไหมว่าคนคนนี้….มันเฝ้าแต่พร่ำแต่เพ้อ

จะกินก็เห็นแต่หน้าเธอ…จะนอนก็นอนไม่ได้

รู้ไหมเมื่อเราใกล้ชิด…ชีวิตไม่ต้องการสิ่งใด

แต่ตอนนี้เธอห่างไป…ใจเธอคงสับสน 
.......เหมือนๆกัน….

เสียงปลายสายเริ่มขาดเป็นห้วงเพราะแรงสะอื้น  พสุกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงเขาเล็ดลอดไปให้อีกฝ่ายได้ยิน

...ไม่รู้จะหนาวหรือร้อน…ไม่รู้จะอ้อนกับใคร…

จะคิดถึงฉันบ้างไหม…เมื่อใจเปลี่ยวเหงา...
...ไม่รู้เลย..........

เสียงปลายสายหยุดเพียงแค่นั้น   แม้แต่เสียงดนตรีก็เงียบหายไปด้วย  พสุสูดลมหายใจลึกเพื่อปรับน้ำเสียงไม่ให้แหบพร่า


“...ริวครับ...นอนนะ  ดึกแล้ว  พรุ่งนี้ริวมีงานแต่เช้านี่” พสุพยายามพูดให้เสียงสั่นน้อยที่สุด 

“...พี่ไผ่ครับ...พรุ่งนี้เช้า...เราไปกินต้มเลือดหมูร้านนั้นกันนะ...” เสียงของริวยังสั่นเครือและติดจะอู้อี้เล็กน้อย

“...ถ้าจะไปก็รีบนอนนะ...ไม่งั้นเช้าตื่นไม่ไหว  พี่ไม่รอนะครับ” พสุปรับเสียงให้ร่าเริงเพื่อไม่ให้ริวรู้ว่าเขาเองก็ร้องไห้ไปกับริวด้วย...จะให้ริวรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขาคิดถึงริวแค่ไหน

“...ริวจะพยายามครับ...ริวรักพี่นะ...” ริวบอกรักทิ้งท้ายแล้ววางสายไป  พสุถอนใจยาว  ทิ้งศีรษะลงบนหมอน  นอนลืมตาโพลงในความมืด  เสียงของริวยังดังวนเวียนในหูซ้ำๆ  เพลงเก่าของศิลปินชื่อดังที่เขาเคยฟัง เคยร้องสมัยเป็นเด็ก  เพิ่งรู้สึกว่าเนื้อหามันเศร้าและสะเทือนความรู้สึกได้ถึงเพียงนี้…..


ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามข่มตาให้หลับอีกต่อไป...พสุลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ 4 นาฬิกา  แล้วเข้าไปเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อนเพื่อชงกาแฟ  ปกติเขาไม่ค่อยกินกาแฟสักเท่าไหร่  แต่เมื่อนอนไม่หลับทั้งคืนแบบนี้ก็จำเป็นต้องใช้ฤทธิ์คาเฟอีนช่วยกระตุ้นสมองให้สดชื่นขึ้น


“อ้าว! มีถ่ายละครต่างจังหวัดเหรอคะคุณไผ่”  พี่แมวทักอย่างแปลกใจที่เห็นพสุตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดขนาดนี้เพราะปกติถ้าพสุมีถ่ายละครต่างจังหวัดจะบอกพี่แมวไว้ล่วงหน้า

“เปล่าหรอก...ผมนัดริวออกไปข้างนอกน่ะ”

“อ๋อ...งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอเปิดประตูให้คุณริวนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมเปิดเอง  พี่ไปทำงานเถอะ”

“ค่ะ”


พสุยกถ้วยกาแฟออกมาจิบที่ห้องนั่งเล่น  พลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย  ทั้งที่รับหนังสือพิมพ์ทุกวันแต่นานๆ ครั้งที่จะมีเวลาได้นั่งอ่านแบบนี้

เสียงรถคุ้นหูแล่นมาจอดหน้าบ้าน  พสุเหลือบมองนาฬิกาบนผนังแล้วคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้าน  ริวไขกุญแจรั้วเข้ามาพอดี  เด็กหนุ่มชะงักเมื่อหันมาเห็นเขาก่อนจะก้าวยาวๆ เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว


“พี่...”


พสุพยายามจะส่งยิ้มให้แต่ริวกลับก้าวสวนเข้ามาในบ้านแล้วกอดเขาไว้แน่น  เพียงแค่อ้อมแขนอบอุ่นที่โอบรัดรอบตัว  ความรู้สึกเหน็บหนาวเยือกเย็นในหัวใจก็หายไปอย่างรวดเร็ว  พสุยืนนิ่งอยู่ในท่านั้นนานจนรู้สึกตัวว่าการมากอดกันอยู่แบบนี้อาจจะมีคนมาเห็นเข้า  จึงได้แต่ตบไหล่ริวเบาๆ  แล้วดันร่างของเด็กหนุ่มออก


“ไปกันเถอะ  เดี๋ยวสาย”

“ครับ”


ร้านต้มเลือดหมูร้านเดิม  แต่ปริมาณคนค่อนข้างมากกว่าวันก่อนเพราะยังเช้าอยู่  ทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้พูดคุยกันนัก  กอปรกับสายตาหลายๆ คู่ที่จ้องมองมาที่พวกเขาคล้ายกับว่าจำได้  เพียงแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาทัก  คงเพราะส่วนใหญ่จะเป็นผู้ใหญ่ และวัยทำงาน  ไม่ใช่เด็กวัยรุ่น

ริวเลื่อนถ้วยต้มเลือดหมูของตัวเองมาตรงหน้าพสุ  พอชายหนุ่มเงยขึ้นสบตา  เด็กหนุ่มก็ส่งยิ้มกว้างแต่ดวงตาหมองจนพสุใจหาย


“ปรุงให้ริวหน่อยได้มั๊ยครับ”


พสุตักเครื่องปรุงใส่  แล้วชิมรสให้แน่ใจว่ากลมกล่อม จึงเลื่อนชามคืนให้ริว  เห็นเด็กหนุ่มตักกินเอาๆ ก็พลอยให้รู้สึกหิวตามไปด้วย  นับตั้งแต่เสียพ่อแม่ไป  นี่ดูจะเป็นอาหารมื้อแรกที่พสุกินด้วยความรู้สึกว่า “อร่อย” 
พอกินต้มเลือดหมูเสร็จ  พสุก็เดินนำริวกลับมาที่รถ  ผ่านร้านขายน้ำตาลสายไหมร้านเดิมที่ป้าคนขายกำลังก้มหน้าก้มตากับหนังสือดาราในมือ  พสุนึกถึงวันที่ริวพยายามจะจ่ายค่าน้ำตาลสายไหมด้วยบัตรเครดิตก็อดอมยิ้มไม่ได้…


“ป้าครับ  น้ำตาลสายไหม 2 ถุง...พี่จ่ายตังค์ให้ริวหน่อยนะครับ  ริวไม่ได้เอาตังค์มา” พสุพยักหน้ารับ  จ่ายเงินแล้วรีบเดินนำออกมาก่อนที่ป้าเจ้าของร้านจะเงยหน้าจากหนังสือมาเห็นเขา 

“อ่ะของพี่สีส้ม  ของริวสีขาว”

“ทำไมต้องให้สีส้มพี่ล่ะ  พี่จะเอาสีขาว”

“อ้าว! ก็ริวนึกว่าพี่จะชอบสีนี้...ริวกัดไปแล้วนี่  พี่คงต้องกินสีส้มแล้วล่ะครับ”


พสุแกล้งทำหน้าหงิกแต่ก็ยอมรับถุงน้ำตาลสายไหมสีสดมาถือแต่โดยดี  ขณะที่ริวหัวเราะคิกคักชอบใจที่แกล้งเขาได้  ก่อนจะไปหยุดที่ร้านขายกล้วยปิ้ง  แล้วหันมาทำตาละห้อยใส่พสุอีกครั้ง

พสุส่ายหน้า  แต่ก็ยอมหยิบเงินส่งให้โดยดี  ริวยิ้มร่าสั่งกล้วยปิ้งราดกะทิมาถุงใหญ่ๆ  แล้วรับเงินทอนส่งให้พสุ  ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ  ซึ่งริวเป็นสารถีทั้งขามาและขากลับ  ผิดกับครั้งแรกที่พสุต้องเป็นฝ่ายขับให้เด็กหนุ่มนั่ง


“พี่...ริวจะกินกล้วยปิ้ง”

“เดี๋ยวถึงบ้านค่อยกินสิ”

“พี่ป้อนให้หน่อยนะครับ...น๊า...”


พสุถอนใจเฮือกเหมือนรำคาญ  แต่รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากทำให้คนที่ลอบมองตลอดเวลาอมยิ้มด้วยความดีใจ  และครู่เดียวกล้วยปิ้งอุ่นๆ  หอมๆ  ขนาดพอดีคำ ก็ถูกป้อนให้ถึงปาก





พสุเผลอถอนใจเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเลื่อนออกช้าๆ...เป็นครั้งแรกที่การกลับถึงบ้านไม่น่ายินดีอย่างทุกครั้ง  ริวขับรถเข้าไปจอดในโรงรถแล้วเดินตามพสุเข้าไปในบ้าน  เด็กหนุ่มเดินเลยเข้าไปในห้อง เปิดแอร์แล้วกลับมาดึงมือพสุให้ตามเข้าไปในห้องนอน


“มีอะไรเหรอริว?”

“พี่นอนนะครับ...เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลางาน...ริวรู้ว่าพี่นอนไม่ค่อยหลับ...ริวหมายถึงพี่นอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว...ตอนนี้ยังมีเวลา นอนนะครับ  พักเสียบ้าง...แล้วไม่ต้องพะวงเรื่องเวลา  ริวจะโทรมาปลุกพี่เอง...นะครับ”  น้ำเสียงนุ่มนวลและสายตาห่วงใยของเด็กหนุ่มทำให้พสุกลืนคำปฏิเสธลงไป 

“โอเค...ริวกลับเถอะ  เดี๋ยวพี่จะนอนแล้ว”
   

“พี่นอนสิ  ริวจะอยู่จนกว่าพี่จะหลับ” ริวพูดพร้อมกับดึงมือพสุให้นั่งลงบนเตียงด้วยกัน  พสุยังลังเลเพราะไม่อยากใกล้ชิดกับริวในสภาพล่อแหลมแบบนี้...ไม่ได้กลัวริว...แต่กลัวใจตัวเองมากกว่า...

“แต่...ริวมีงานนี่”

“ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย...พี่รีบหลับสิครับ  ริวจะได้ไม่ไปทำงานสายนะ...นอนนะครับ”

“...อืม...แต๊งกิ้วนะริว..” พสุรับปากเสียงแผ่ว  ยอมนอนลงแต่โดยดี   ริวยิ้มกว้างแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้พสุจนถึงคอ  ก่อนจะก้มลงกอดชายหนุ่มไว้ทั้งผ้าห่มอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกไปเปิดเพลงเบาๆ 


เด็กหนุ่มกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงข้างพสุอีกครั้ง  ดึงมือของพสุไปจูบแล้ววางแนบไว้บนอก  ขณะที่ดวงตาจับจ้องพสุด้วยประกายหวานฉ่ำจนชายหนุ่มหน้าร้อนวาบด้วยความเขิน  พสุหันหลังแล้วรีบหลับตาเสียให้พ้น  ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่วๆ  พร้อมกับรอยอุ่นบนขมับ  วงแขนแข็งแรงโอบรัดรอบตัว  ลมหายใจอบอุ่นเป่ารดต้นคอบอกให้รู้ว่าริวอยู่ใกล้เขาแค่ไหน

พสุลูบมือไปบนแขนที่กอดรัดอยู่รอบตัว...อีกครั้งที่อ้อมแขนนี้ช่วยประคับประคองเขาไว้.........ในวันที่เขาสูญเสียแม่และพ่อไป  มีเพียงคนๆ เดียวที่เจ็บด้วย  ร้องไห้ไปพร้อมกับเขาและกอดเขาไว้เพื่อไม่ให้เขาแตกสลายไปเพราะความเจ็บปวด  คนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยปล่อยมือไม่ว่าจะทุกข์จะสุขแค่ไหนริวก็อยู่เคียงข้างเขามาตลอด 


‘พี่ยังมีริวนะ  ริวจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน...ริวรักพี่นะ...’


แม้จะพยายามหลอกตัวเองมาตลอดว่าริวคิดกับเขาแค่พี่ชาย  แต่สุดท้ายเขาก็ไม่อาจหนีความจริง...ความจริงที่ว่าริวรักเขาเกินเลยกว่าพี่น้องไปแล้ว  ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม...แล้วเขาเองเล่า...เขารักริวแบบไหนกันแน่...ชายหนุ่มไม่กล้าคิดต่อ  เพราะกลัวว่าจะไม่อาจยอมรับ “ความจริง”  ได้.........

เสียงริงโทนเบอร์พิเศษปลุกพสุขึ้นมาจากความหลับใหล  ชายหนุ่มป่ายมือไปหาโทรศัพท์แล้วกดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตา


“...ครับ...”

“ตื่นเถอะครับ  อีกครึ่งชั่วโมงรถจะไปรับนะครับ”  เสียงนุ่มๆ อ้อนๆ ในสายทำให้พสุตาสว่าง  ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาแล้วรีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“อืม...พี่ฝากบอกพี่กรด้วยนะ  ว่าเดี๋ยวพี่ขับรถไปเอง...พี่มีงานต่อน่ะ  แล้วต้องไปถ่ายละครเย็นนี้ด้วย”

“ครับ”  ริวรับคำแล้วเงียบ  จู่ๆ พสุก็รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจจนไม่อยากให้ริววางสายตอนนี้จึงหาเรื่องคุยด้วย

“เอ่อ...ริว...”

“ครับ?”

“คือ...พี่จะถามว่า...เมื่อเช้ากลับไปทันทำงานหรือเปล่า” พสุอึกอักแล้วถามในสิ่งแรกที่นึกออก 

“ทันครับ  มาก่อนเวลานัดด้วยซ้ำ”

“เหรอ...แล้ว...เอ่อ...งาน...พี่หมายถึงเพลงน่ะ  พี่เผ่าว่าไงบ้าง”  ชายหนุ่มยังเป็นฝ่ายชวนคุยไม่เลิกทั้งที่ไม่รู้จะคุยอะไรอีกแล้ว  ความจริงเรื่องเหล่านี้ถ้าจะรอไปคุยกันที่งานก็ได้  แต่...เขาอยากได้ยินเสียงริว...

“ยังไม่ได้เริ่มอัดครับ  ยังปรับแต่งดนตรีกันอยู่”

“อืม...งั้น...ริวไปเตรียมตัวเถอะ  พี่ก็จะไปอาบน้ำแต่งตัวเหมือนกัน  เดี๋ยวเจอกันที่งานนะ”

“ครับ...พี่ไผ่ครับ...ริวรักพี่นะ”


พสุชะงักอาการหวิวๆ ในอกดูจะบรรเทาลงทันที  ยังไม่ทันพูดอะไรริวก็ชิงวางสายไปเสียก่อน ชายหนุ่มยังจ้องมือถืออยู่นานจนนึกขึ้นได้ว่าเขามีเวลาเตรียมตัวไม่มากนัก  เพราะกว่าจะฝ่าการจราจรไปถึงห้างใหญ่กลางเมืองคงต้องผจญกับรถติดมหาศาล…………..


……………………………………………

[CIndY59]

โอ๊ยยยยย.....

ได้อ่านแล้วปานจะขาดใจรอนๆ

พี่ไผ่...อย่าให้ริวรอนานน้า
ตอนนี้ก็แอบมีหวานๆ ซึ้งๆกันแล้ว

ยอมรับแล้วกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ

[mutoo]

 
 
 

[TONG]

พี่ไผ่หวั่นไหวขนาดนี้แล้ว น้องริวก็แสร้งปล่อยไปแบบนี้ละครับ รับรองไม่นานเกินรอพี่ไผ่ตกหลุมสวาทของตัวเองแน่ๆ

[akiko]

ใกล้แล้ว พี่ไผ่รู้ใจตัวเองสักทีเหอะ

รอฉาำกหวานๆๆ

[Pumpkin]

ลุ้นมากๆเลยล่ะ 

[nongrak]

ไผ่แค่นี้ก็น่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้ว
ว่ารักริวเหมือนกัน ไม่ใช่น้องรักตัวเองคนเดียว
ริวเคยอยู่ด้วยกันตลอด ห่างกันแค่นี้ก็เหงาแล้ว
คิดให้ไวนะไผ่

[Acacha]

อืม อลันวางแผนมาให้เป็นสเต็ปๆแหงเลย ริวถึงใจเย็นได้ขนาดนี้ 

[DarKLasT]

โอ๊ยยยยยยยยย

ริวเริ่มแล้วสินะแผนของอลันรึป่าวนี่

แต่ไผ่คงรู้ใจตัวเองเร็วๆนี้แล้วสินะ

แแหมรู้แล้วว่าริวรู้สึกยังไง

รีบๆยอมรับซะนะอยากอ่านตอนหวานๆ

มาม่ามันอืดเต็มท้องแล้วครับ

มันไม่ดีต่อสุขภาพนะมาม่าอ่ะ

มาต่ออีกนะครับ

[k00_eng^^]

ก็ยอมรับไปสิว่ารักริวเหมือนกัน
ไม่เห็นต้องแคร์คนอื่นเลย

[Little Devil]

...