หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[DarKLasT]

มานอนรอ


 

เย้ยมานอนรออารายอ่ะคร้าบ

[SuSaya]

ยังไม่มาอีกหรอ

[วิหคท่องนภา]

 o22นอนจริงเหรอนั่น         

[CIndY59]

ไม่อัพตอนต่อไป เราไม่นอน  

อย่างงี้ก็ต้องมีหึงกันบ้างแล้วสินะ >w</
บทพิสูจน์รัก....

อ่านวันละตอนนี้แทบไม่พอ
ตอนนึ่งก็ยาวนะค่ะ แต่เหมือนมันไม่จุใจเลย ย้อนกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกรอแล้วเนี่ย

[SuSaya]

ไม่อัพตอนต่อไป เราไม่นอน 

[spring]

เห็นใครใครก็มารอ เราก็อยากมารอด้วยอ่า~
 

ตอนที่ 92



ริวถอนใจยาวขณะเหลือบมองแสงไฟจากบ้านพสุที่ค่อยๆ หายลับไปกับความมืด  เมื่อรถเคลื่อนไกลออกมา  เขาต้องอดทนไปอีกนานเท่าไหร่  ถึงได้กอดพสุไว้ในอ้อมแขนยามหลับ  ได้ซุกตัวในผ้าห่มผืนเดียวกัน  ได้สูดกลิ่นหอมอบอุ่นที่หอมไปถึงหัวใจ  อีกนานเท่าไหร่กว่าจะถึงวันที่พสุใจอ่อน...  

เกือบสองสัปดาห์แล้วที่เขาต้องนอนคนเดียว  ห้องที่ไม่มีพสุอยู่ด้วยมันไม่น่านอนสักนิดเดียว  เขากลับไปหลับวันละ 3 − 4 ชั่วโมงเหมือนอย่างตอนที่อยู่นิวยอร์คอีกครั้ง  แน่นอนว่ามันส่งผลถึงรอยคล้ำใต้ตาและผิวพรรณที่ไม่สดใสอย่างเคย  กรเวชเองยังบ่นอุบ  แต่ก็ไม่กล้าบังคับให้เขากินยานอนหลับ  และเป็นความตั้งใจของริวที่จะพาใบหน้าซีดเซียวไปให้พสุเห็นในทุกๆ วัน  เพราะหวังว่าจะช่วยเร่งให้พสุใจอ่อนยอมให้เขากลับไปอยู่ร่วมบ้านเร็วๆ  

ใช่แต่เขาที่ทรมานกับการนอนคนเดียวจนกลายเป็นโรคนอนไม่หลับ  เท่าที่เขาสังเกตพสุเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน  รอยคล้ำใต้ตาที่ชายหนุ่มพยายามปกปิดด้วยรองพื้นเมื่อมองใกล้ๆก็ยังพอสังเกตเห็นได้  ทั้งที่เป็นอย่างนี้  ยังไม่มีวี่แววว่าพสุจะออกปากอนุญาตให้เขากลับไปอยู่ด้วยสักนิด  
ริวได้แต่หวังว่าการได้เล่นละครกับพสุ  จะทำให้เขากับพสุได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าเดิม  แล้วเขาก็จะได้ “กลับบ้าน”  เสียที



......................................................



พสุชะงักเมื่อได้ยินเสียงชเนตตีหัวเราะเสียงใส  ชายหนุ่มร้อนวูบในอกเมื่อเห็นว่าเธอหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับใคร  รอยยิ้มเก้อกระดากของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะทำให้ใครต่อใครยิ่งเอ็นดู  โดยเฉพาะชเนตตี  อากัปกิริยาที่แตะแขนแตะไหล่เด็กหนุ่มอยู่ตลอดเวลาบ่งบอกถึงความสนิทสนมและ ‘เอื้อเอ็นดู’ เป็นพิเศษ  จนคนทั้งกองถ่ายจับตามอง


“ริวเนี่ยน่ารักนะคะพี่ไผ่  ดูสิคะ  พวกพี่ๆ แม่ครัวรักกันใหญ่  เอะอะอะไรก็เรียกหาแต่น้องริวตลอดเลย”  ชเนตตี พูดยิ้มๆ  สายตาจับอยู่ที่ริวกับบรรดาแม่ครัวประจำกองถ่ายระหว่างที่เธอกับพสุกำลังรอจะเข้าฉากต่อไปด้วยกัน  

“ครับ”

“เนละอิจฉ๊าอิจฉาพี่ไผ่”

“อิจฉาผมทำไมครับ?”

“แหม...ก็ริวน่ะติดพี่ไผ่จะตายค่ะ  เอะอะอะไรก็วิ่งมาหาพี่ไผ่ก่อนตลอดเลย  ดูน้องเขาใส่ใจพี่ไผ่มากเลยนะคะ  แล้วยังใช้ง่าย  ว่าง่ายเชียว  ทำไมน้องชายเนไม่น่ารักเหมือนริวบ้างก็ไม่รู้”

“ริวเขาก็เป็นแบบนี้กับพี่ๆ ทุกคนในวงนั่นแหละครับ” พสุรีบออกตัวอย่างไม่สบายใจนัก  ไม่อยากให้ใครๆ จับตามองว่าเขากับริวสนิทสนมกันเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน

“เหรอคะ...น่ารักจัง...นอกจากหน้าตาหล่อแล้วยังนิสัยน่ารักอีก  แบบนี้สาวๆ คงแย่งกันตายแน่...น้องเขามีแฟนหรือยังคะพี่ไผ่”

“ยังครับ” พสุตอบสั้นๆ  รู้สึกยอกแสยงในใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่น่าเชื่อ...ดูดีขนาดนี้ทำไมยังไม่มีแฟนละคะ...สงสัยจะเลือกมากละสิ  หล่อเลือกได้ก็แบบนี้แหละค่ะ”

“ไม่มีเวลาหาแฟนมากกว่าครับ  เราทำงานกันทุกวัน  บางวันก็หลายงาน  อย่าว่าแต่จะหาแฟนเลยครับ  แค่เวลาได้นอนตื่นสายสบายๆ ก็หายากแล้ว” ทั้งที่เขาไม่อยากคุยเรื่องริวกับชเนตตีอีก  แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงเด็กหนุ่มเหมือนคนเจ้าชู้ก็อดแก้ตัวแทนให้ไม่ได้

“ตายจริง  น่าสงสารจัง...แหม  คนกำลังดังนี่คะ  คิสมีน่ะเป็นบอยแบนด์อันดับ 1 เชียวนะคะ  งานชุกขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ....ว่าแต่น้องริว  แล้วพี่ไผ่ละคะ  มีคนคอยดูแลแล้วหรือยัง” ชเนตตีแซวพสุด้วยรอยยิ้มแพรวพราย  ขณะที่พสุกลับตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ยังไม่คิดจะดึงใครมาเหนื่อยด้วยหรอกครับ...ตอนนี้แค่งานอย่างเดียวก็หมดเวลาแล้ว”


ชเนตตียังอมยิ้มเฉยเพราะไม่เชื่อว่าพสุยังไม่มีใครจริงๆ  ยังไม่ทันคุยอะไรกันต่อริวก็เข้ามาวางจานผลไม้ลงตรงหน้าทั้งคู่


“พี่ๆเขาให้เอาผลไม้มาให้ครับ...เอ่อ...ริวนั่งด้วยได้มั๊ยครับ”

“ได้สิจ๊ะ  พี่กำลังนินทาริวอยู่พอดีเลยล่ะ”  ชเนตตีหันไปแซวแล้วหัวเราะคิกที่เห็นริวทำหน้าเหรอหรา

“ไผ่จ๊ะ...พี่พายเรียกไปซ้อมคิวบู๊จ้ะ”


พสุรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้ว่าผู้กำกับเรียกหา  ริวขยับจะลุกตามแต่ชเนตตีเรียกเด็กหนุ่มไว้เสียก่อน


“เดี๋ยวสิริว  อยู่คุยกับพี่แป๊บสิ”

“เอ่อ...ริวจะไปซ้อมคิวบู๊ครับ”  ริวรีบอ้าง  เพราะปกติพสุกับริวจะต้องเข้าฉากบู๊ด้วยกันบ่อยๆ

“พี่เก๋คะ  พี่พายเขาเรียกริวด้วยหรือเปล่าคะ?”

“ยังค่ะ  ของน้องริวเดี๋ยวค่อยไปก็ได้”

“งั้นริวนั่งลงก่อนค่ะ  พี่ขอถามอะไรหน่อย”


พสุเดินตามพี่เก๋ไปหาพี่ๆ สตั๊นท์แมน  แต่ทุกครั้งที่มีช่วงจังหวะพัก  ชายหนุ่มก็อดเหลือบมองไปทางริวกับชเนตตีไม่ได้  นอกจากริวจะปักหลักนั่งคุยกับชเนตตีไม่เลิกแล้วดูเหมือนชเนตตีเองก็มีเรื่องสำคัญปรึกษาริว  เพราะเธอชะโงกไปกระซิบข้างหูริวบ่อยๆ  โดยที่ริวก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลบเลี่ยงแต่อย่างใด…ท่าทาง  ริวก็คง “ชอบ” คุยกับชเนตตีเป็นพิเศษเช่นกัน  


“ริว..” พสุรอจนอยู่กับริวตามลำพัง  ขณะที่คนอื่นๆ ยังกินข้าวกันไม่เสร็จ

“ครับ” ริวเงยหน้าขึ้นจากบทที่กำลังจะถ่ายในตอนบ่าย

“รู้รึเปล่าว่า...เอ่อ...เนน่ะ  เขามีคนที่คบๆ กันอยู่นะ” พสุพยายามเลือกคำให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากช็อกความรู้สึกริวให้มากนัก

“ครับ  ทราบแล้ว”  ริวตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ  แล้วก้มลงอ่านบทต่อ

“อยู่วงการนี้  ต้องระวังนะริว...ถ้าพลาดอะไรไปสักนิด  สื่อเล่นงานยับแน่”  พสุเตือนซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น  เพราะเห็นริวทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ  ทำให้ริวชะงัก  เด็กหนุ่มยังก้มหน้าจ้องมองบทนิ่งปากบางเม้มแน่น

“ริวทราบครับ  พี่ไม่ห่วงหรอก  ริวจะไม่ ‘พลาด’ ให้สื่อเล่นงานได้เด็ดขาด” น้ำเสียงน้อยใจแกมประชดเล็กๆ ของริวทำให้พสุสะอึก  หน้าชา  รู้สึกร้อนวาบในอกด้วยความเสียใจ  ริวทำเหมือนไม่พอใจที่ถูกเขาเตือน  ทั้งที่ผ่านมาริวไม่เคยทำท่าประชดประชันเขาสักครั้ง  ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นเดินลิ่วไปห้องน้ำโดยไม่เห็นสายตาตัดพ้อที่มองตามหลัง


สำหรับริว  คำเตือนของพสุเหมือนหนามแหลมๆ ที่ทิ่มแทงใจ  เขารู้ว่าพสุระมัดระวังตัวแค่ไหน  ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้พสุจะรีบถอยห่าง  ไม่เคยยอมให้เขาแตะต้องเนื้อตัวต่อหน้าคนอื่น  เด็กหนุ่มเข้าใจว่าที่พสุมาเตือนเรื่องชเนตตีคงเพราะอยากเตือนเขาทางอ้อมว่าให้ระวังตัวมากกว่านี้สินะ....ริวถอนหายใจเฮือกใหญ่  หงุดหงิดที่เขาทำตามอลันบอกทุกอย่าง  แต่จนแล้วจนรอดความสัมพันธ์ของเขากับพสุก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย  มีแต่จะยิ่งห่างเหินกันมากขึ้นทุกที...

เด็กหนุ่มเหลียวมองไปรอบๆ  เห็นทีมงานยังจับกลุ่มอยู่ที่โต๊ะอาหาร จึงลุกตามพสุไปที่ห้องน้ำ  ริวชะงักเมื่อเห็นพสุยืนเท้ามือกับเคาน์เตอร์ตรงอ่างล้างหน้า  ใบหน้าก้มต่ำนั้นเปียกโชก  สีหน้าเครียดขึงของพสุทำให้เด็กหนุ่มเป็นห่วงจนลืมความน้อยใจของตัวเองไปหมด  


“พี่”  เพียงเขาเรียกเบาๆ พสุก็สะดุ้งเฮือก  อาการตวัดตามามองแล้วเมินหน้าหนีทำให้ริวใจเสีย

“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ ท่าทางพี่ดูไม่ค่อยสบายใจ”

“ไม่มี” พสุตอบเสียงเรียบ  แล้วเดินหนี  ริวรีบเดินตามอย่างร้อนใจ

“พี่ไผ่ครับ...”

“ริว...มาพอดีเลย  มาต่อบทกันได้แล้วจ้ะ”  ชเนตตีส่งเสียงทักมาแต่ไกลทำให้เด็กหนุ่มจำต้องหยุดเดินตามพสุ  ต่อหน้าคนอื่นเขาต้องระวังให้มากกว่านี้  ไม่อย่างนั้นพสุจะโกรธเอาได้  


ริวยิ้มแหยๆ ให้ชเนตตี  เพียงเพราะอยากกันเธอออกห่างจากพสุเขาถึงขอให้ชเนตตีช่วยต่อบทให้  ตอนนี้ก็คงต้องไปต่อบทกับเธอจริงๆ...อย่างน้อยก็กันไม่ให้ชเนตตีมีเวลาใกล้ชิดกับพสุได้

พสุเม้มปากนิ่ง  เหลือบมองอาการ ‘สนิทสนม’ ของริวกับชเนตตีแล้วเมินหน้าหนี  ทั้งที่เขาเพิ่งเตือนไปแต่ดูเหมือนริวจะไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย  นั่นสินะ...เขาจะห่วงไปทำไมในเมื่อตัวริวเองยังไม่แยแสเรื่องนี้สักนิด  พสุกลับไปซ้อมคิวบู๊อีกครั้งก่อนถ่ายทำฉากต่อสู้ในช่วงบ่าย  เรื่องของริวเหมือนเป็นตะกอนที่ทำให้ใจยังขุ่นมัว  ไม่ว่าจะพยายามสลัดอย่างไรก็ไม่ยอมหลุดไปจากสมองสักทีจนเขาเสียสมาธิบ่อยๆ


“เฮ้ย! ไผ่ระวัง!"  พสุทันได้เห็นเพียงแวบเดียว  สัญชาตญาณทำให้เขายกแขนขึ้นกันหน้าโดยอัตโนมัติ  


ผลัวะ! ด้ามปืนฟาดเข้าที่แขนแม้จะโดนเพียงเฉี่ยวๆ  แต่เพราะพสุยืนอยู่บนขอบนั่งร้านจึงหงายหลังตกลงมาบนเบาะหนาข้างล่าง  โชคดีที่ไม่สูงนักเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ


“พี่เป็นไงบ้าง!”  ริววิ่งเข้ามาถึงตัวพสุก่อนใคร  เด็กหนุ่มช่วยประคองพสุลุกขึ้น  พร้อมๆ กับพี่สตั๊นท์แมนที่ทิ้งปืนกลปลอมเข้ามาดูอาการพสุ

“ไผ่! เป็นไงบ้าง  โดนหน้าหรือเปล่า?”

“เปล่าครับ ยกแขนขึ้นรับทัน”  

“โทษทีไผ่  พี่ยั้งมือไว้ไม่ทันจริงๆ” พี่สตั๊นท์แมนหน้าเสีย  ถ้าเมื่อครู่พสุยกแขนรับไม่ทันแล้วด้ามปืนไปฟาดโดนหน้ามีหวังละครคงถ่ายต่อไม่ได้...แล้วเขานี่แหละที่จะเดือดร้อนเพราะทำพระเอกเสียโฉม

“ผมสิครับที่ต้องขอโทษ  สมาธิหลุดไปหน่อย  เลย...เสียเวลาพี่ไปด้วย  ขอโทษครับพี่  ขอโทษครับพี่พาย”  พสุหันไปไหว้ขอโทษพี่สตั๊นแมนและผู้กำกับที่ต่างเข้ามาดูอาการเขาด้วยความเป็นห่วง


ริวยกแขนพสุขึ้นดูแล้วหน้าเสีย  ถึงจะเป็นปืนที่ใช้ในการแสดง  แต่มีน้ำหนักใกล้เคียงกับปืนจริง จึงทิ้งรอยเขียวช้ำเป็นปื้นไว้ที่แขนพสุ


“โอ๊ย! ใจหายหมด  ดีนะที่ไม่โดนหน้า...ดูสิช้ำเป็นทางเลย...ใครเอาน้ำแข็งกับผ้าขนหนูมาหน่อยเร็ว  ไผ่ไปนั่งไป  จะได้ประคบแขนก่อน” พี่จ๋าตะโกนเรียกหาน้ำแข็ง  ขณะที่พสุปลดมือริวออกแล้วเดินไปนั่งพักด้วยตัวเอง  ริวชะงัก ขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ  แต่พอทีมงานเอาน้ำแข็งกับผ้าขนหนูมาให้  เด็กหนุ่มก็รีบเอาน้ำแข็งห่อผ้าเพื่อจะประคบแขนให้พสุ

“ไม่ต้อง...พี่ทำเอง”  พสุปฏิเสธเสียงเย็น  แล้วชะงักเมื่อเห็นริวหน้าสลด  

“ริวไปเตรียมเข้าฉากเถอะ  พี่แขนเจ็บแบบนี้  อาจจะต้องเปลี่ยนไปถ่ายฉากของริวก่อน” ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง  พยายามเตือนตัวเองว่าเขาไม่มีสิทธิ์ไปโกรธริว  การที่เขาเก็บเรื่องริวกับชเนตตีมาคิดจนไม่มีสมาธิมันเป็นเรื่องไม่เข้าท่าที่สุด  นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างริวกับชเนตตี  ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสอดจมูกเข้าไปยุ่ง

“ครับ”  ริวรับคำทั้งที่ยังรู้สึกไม่สบายใจกับท่าทางเย็นชาของพสุ  


พอพสุหายเจ็บแขนก็กลับมาถ่ายฉากที่เหลือต่อจนเสร็จ  แต่ริวก็รู้สึกได้ว่าพสุดูเหมือนจะเงียบเป็นพิเศษ  ถามคำตอบคำหรือไม่ก็เหม่อจนไม่ได้ยินที่เขาถาม...


“พี่...ยังเจ็บแขนอยู่หรือเปล่าครับ  ไปหาหมอมั๊ย” ริวอดถามไม่ได้  เพราะเห็นพสุเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากกองถ่ายมา

“ไม่ต้องหรอก  แค่ฟกช้ำนิดเดียว  อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลย” พสุตอบแล้วกอดอก  หันหน้าออกไปมองสองข้างทางแทนที่จะหันมาคุยกันเหมือนเคย

“...ครับ” ริวรับคำเสียงเบา  แล้วเหลียวมองพสุเป็นระยะๆ ด้วยความกังวลใจ

“...ริว” พสุเรียกขึ้นมาลอยๆ  โดยที่สายตายังจับอยู่ที่แสงไฟจากอาคารข้างทาง

“ครับ” ริวหันมองหน้าพสุแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองถนน  แม้จะ 5 ทุ่มกว่าแล้ว  แต่ถนนเส้นนี้ก็ยังมีรถค่อนข้างหนาตา  คงเพราะบ้านของพสุตั้งอยู่ในย่านของถนนเศรษฐกิจ  ยังดีที่การจราจรไม่ติดขัดเหมือนกลางวัน

“วันนี้ไม่กินข้าวด้วยกันสักวันนะ  พรุ่งนี้พี่มีงานแต่เช้า” พสุบอกเสียงเรียบโดยไม่หันกลับมามองหน้าริวสักนิดเดียว

“แต่...พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอครับ”

“พี่ไม่หิว...โทษทีนะ  เดี๋ยวริวกินข้าวแล้วค่อยกลับก็ได้  แต่พี่ขอพักก่อนละกัน  วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย” แม้คำพูดของพสุจะดูปกติ  แต่ไม่มีความอบอุ่นอ่อนโยนในน้ำเสียงเหมือนเคย  ริวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเย็นเยือกที่กั้นกลางระหว่างเขากับพสุอย่างชัดเจน

“...ถ้าอย่างนั้นริวกลับเลยดีกว่าครับ  พี่จะได้พัก...” ริวตอบเสียงเบา  ความรู้สึกหิวมันหายไปหมดตั้งแต่ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของพสุแล้ว

“อืม” พสุรับคำทันทีโดยไม่มีท่าทีว่าจะทักท้วง  พอรถจอดที่หน้าบ้านชายหนุ่มก็ลงจากรถแล้วเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว...ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองริวสักนิดเดียว


..................................

[DarKLasT]

ขอจิ้มหน่อย

โอ๊ยจะบ้าตายไอ้พี่น้องคู่นี้นิ

โอ๊ยอลันหาบทให้ริวจัดการไผ่เร็วๆทีเหอะ

ต่างคนต่างเข้าใจผิดไปหมดแล้วโอ๊ยอ่านแล้วเครียดอ่ะตอนนี้

ต้องให้น้องสติแตกจูบไผ่กลางกองถ่ายเลยไหม

ไผ่ถึงจะรู้อ่ะว่าน้องคิดยังไง

โอ๊ยอึดอัด

อิอิ

[SuSaya]

ไม่ยอมอ่ะ...ทีขี้โกง
.....................

ตกลงพี่ไผ่อยากมีเรื่องให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย...ริวเลิกรอเหอะ จับปล้ำเลยจะได้เลิกทำตัวงี่เง่าซักที

[Anonymus]

เอามาฝาก หุหุ

[hahn]

พี่ไผ่จะคิดมากไปไหน

[Little Devil]

อึดอัด ...
-1 สำหรับมาม่าหลายชาม

[ammer]

พี่ไผ่!!!!
นี่เค้าเรียกว่าหึงใช่มั้ย?โธ่ๆๆ หึงแล้วอย่าพาลสิ ริวใจเสียหมดแล้ว
แต่ก็แอบฮานะ ต่างคนต่างหึงอ่ะ กันท่ากันไปมา เข้าใจผิดกันเองอีก
ปั๊ดโธ่!!!!!!

[kungyung]

 

[mutoo]

ตกลงมันจะมีแต่มาม่าหรือเนี่ย
สงสารน้องริวววววอ่ะ

[lovevva]

 :sad4:มาม่ายังไม่หมดอีกหรอค้า ไม่ไหวแล้วกับความอึมครึม

[วิหคท่องนภา]

  อ่านแล้วหมดแรง....

เนอ่ะ  ไม่มีไรหรอก...   แต่เฮียไผ่นี่สิ  

[aeecd]

พี่ไผ่หึงอ่ะ อิอิ
แต่สงสารริว
 

[SuSaya]

อึดอัด ...
-1 สำหรับมาม่าหลายชาม

ชักอยากแว่บไปกดเหมือนกันแฮะ(แต่รอตอนหน้าก่อน)

[akihito]

เหนื่อยใจ

[Tageszeit]

กินมาม่ามาเกือบเดือนแล้ว 

[spring]

อึดอัด ...
-1 สำหรับมาม่าหลายชาม

ชักอยากแว่บไปกดเหมือนกันแฮะ(แต่รอตอนหน้าก่อน)

กดยัยปร้าคนแต่งนะ เค้าไม่เกี่ยวววว   

[DarKLasT]

อึดอัด ...
-1 สำหรับมาม่าหลายชาม

ชักอยากแว่บไปกดเหมือนกันแฮะ(แต่รอตอนหน้าก่อน)

ชักเห็นด้วยซะแล้วสิ

ไม่ยอมอ่ะ...ทีขี้โกง
.....................

ตกลงพี่ไผ่อยากมีเรื่องให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย...ริวเลิกรอเหอะ จับปล้ำเลยจะได้เลิกทำตัวงี่เง่าซักที

555 ไม่ได้ขี้โกงนะสุได้จิ้มไปหลายรอบแล้ว รอบนี้ขอ ที เหอะ

แต่เห็นด้วยนะริวจับกดเลยโล้ดไอ้หนู

ได้เป็นเมียแล้วอะไรๆก็คงง่ายขึ้นเนาะ

[Rinoa]

 
 

[Acacha]

พี่ไผ่เลือดกรุ๊ปAใช่มั้ย ถึงได้ติดนิสัยคิดมากกกกกกกกกกกกขนาดนี้ 

สงสารริวอ่ะ

[Piaanie]

อึดอัด ...
-1 สำหรับมาม่าหลายชาม

เกือบจะกดไปเหมือนกันนะนี่ แต่ตีมือตัวเองทัน ก็แหม๋ชักอิ่มมาม่าแล้วนะ สถาณการณ์ไม่ดีขึ้นเล้ย  พี่ไผ่ก็ไม่เลิกเป็นแบบนี้ สงสัยต้องรอตัวช่วยสถาณเดียวละมั้งนี่ 

[mimirin]

หึงหวงกันไปมาชีวิตจะได้มีสีสัน   แต่ถ้ามากไปมันจะมีแต่เศร้าโศกนะคะ

[Na_RimKLonG]

ไรเตอร์มาไวๆ


แต่ไม่อยากได้มาม่า อ่าาา

[SuSaya]

แต่เห็นด้วยนะริวจับกดเลยโล้ดไอ้หนู

ได้เป็นเมียแล้วอะไรๆก็คงง่ายขึ้นเนาะ

ได้ข่าวว่า...พี่ไผ่เสร็จหนูริวไปแล้วหนึ่งยกนะที 
แต่ขนาดถึงไหน ๆ กันแล้วก็ยังเป็นงี้อีกเนี่ย...ไม่ไหวเลย

[indy❣zaka]

อืดจัดแล้ว
เยอะเกินก็เริ่มเบื่อนะคะ

[gayraygirl]

ไผ่ไม่คิดจะทำความเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
แล้วยังไม่คิดจะเข้าใจความรู้สึกของริวอีกด้วย 
ช่างเป็นคนที่หนีปัญหาจริงๆ